حرف آخر قافیه

غزل شماره ۱: اگر نه مد بسم‌الله بودی تاج عنوان‌ها

غزل شماره ۲: آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا

غزل شماره ۳: نغمه آرام از من دیوانه می‌سازد جدا

غزل شماره ۴: جان روشندل ز جسم مختصر باشد جدا

غزل شماره ۵: شد به دشواری دل از لعل لب دلبر جدا

غزل شماره ۶: خط نمی‌سازد مرا زان لعل جان‌پرور جدا

غزل شماره ۷: با خودی هرگز نگردد دل ز درد و غم جدا

غزل شماره ۸: گرچه باشند آن دو زلف مشکبار از هم جدا

غزل شماره ۹: می‌شوند از سردمهری دوستان از هم جدا

غزل شماره ۱۰: گرچه جان ما به ظاهر هست از جانان جدا

غزل شماره ۱۱: می رسد هر دم مرا از چرخ آزاری جدا

غزل شماره ۱۲: نیست از زخم زبان پروا دل بی تاب را

غزل شماره ۱۳: چشم روشن می‌دهد از کف دل بی‌تاب را

غزل شماره ۱۴: می‌توان در زلف او دیدن دل بی‌تاب را

غزل شماره ۱۵: نم به دل نگذاشت خونم خنجر قصاب را

غزل شماره ۱۶: غوطه در دریا دهد آتش‌عنانی آب را

غزل شماره ۱۷: بوی پیراهن دلیل راه شد یعقوب را

غزل شماره ۱۸: من ملایم کردم از آه آسمان سخت را

غزل شماره ۱۹: تا توان کردن ز خون ما نگارین دست را

غزل شماره ۲۰: از جهان تا رشته‌تابی دسترس باشد ترا

غزل شماره ۲۱: یک نظر‌بازست نرگس چشم بیمار ترا

غزل شماره ۲۲: رتبه بال پری باشد پر تیر ترا

غزل شماره ۲۳: نیست چون بال و پری تا گرد سر گردم ترا

غزل شماره ۲۴: سخت می‌خواهم که در آغوش تنگ آرم تو را

غزل شماره ۲۵: نیست سنگ کم اگر در پله میزان ترا

غزل شماره ۲۶: تشنه خون کرد مستی چشم فتان ترا

غزل شماره ۲۷: می‌کند گلگل نگه رخسار خندان ترا

غزل شماره ۲۸: خار ناسازست بوی گل به پیراهن ترا

غزل شماره ۲۹: خواب ناز از حسن روزافزون نشد سنگین ترا

غزل شماره ۳۰: جنت در‌بسته سازد مهر خاموشی ترا

غزل شماره ۳۱: نیست ممکن رام‌کردن چشم جادوی ترا

غزل شماره ۳۲: صوفیان بردند از ره چشم جادوی ترا

غزل شماره ۳۳: گر‌چه محجوب از نظر کرده‌ است بی‌جایی ترا

غزل شماره ۳۴: حسن بی‌پروا به فرمان هوس باشد چرا؟

غزل شماره ۳۵: جان عرشی، فرش در زندان تن باشد چرا؟

غزل شماره ۳۶: چشم می‌پوشی ازان رخسار جان‌پرور چرا؟

غزل شماره ۳۷: غیر حق را می‌دهی ره در حریم دل چرا؟

غزل شماره ۳۸: در هوای کام دنیا می‌فشانی جان چرا؟

غزل شماره ۳۹: در طلب سستی چو ارباب هوس کردن چرا؟

غزل شماره ۴۰: آه عالمسوز را در سینه دزدیدن چرا؟

غزل شماره ۴۱: نیستی طفل، اینقدر بر خاک غلتیدن چرا؟

غزل شماره ۴۲: مد احسان است بسم الله دیوان صبح را

غزل شماره ۴۳: گریه مستانه می‌سازم شراب تلخ را

غزل شماره ۴۴: غمزه‌اش افزود در ایام خط بیداد را

غزل شماره ۴۵: ره مده در خط مشکین، شانه شمشاد را

غزل شماره ۴۶: ره مده در خط مشکین، شانه شمشاد را

غزل شماره ۴۷: می‌گدازد خون گرمم نشتر فصاد را

غزل شماره ۴۸: از شکست ماست گردش، چرخ بی‌بنیاد را

غزل شماره ۴۹: چشم حیران ساخت رویش خط مشک‌اندود را

غزل شماره ۵۰: دل چسان پیچد عنان آه دردآلود را؟

غزل شماره ۵۱: نیست حاجت دیده‌بان حسن عتاب‌آلود را

غزل شماره ۵۲: از عذار او بپوشان دیده امید را

غزل شماره ۵۳: ناله من می‌زند ناخن به دل ناهید را

غزل شماره ۵۴: تنگدستی راست سازد نفس کج‌رفتار را

غزل شماره ۵۵: کجروی بال و پر سیرست بد کردار را

غزل شماره ۵۶: آه می‌باشد مسلسل خاطر افگار را

غزل شماره ۵۷: کم نسازد جام می زنگ دل افگار را

غزل شماره ۵۸: نیست غیر از آه، دلسوزی دل افگار را

غزل شماره ۵۹: داد سیل گریه‌ من غوطه در گل بحر را

غزل شماره ۶۰: عشق کو تا گرم سازد این دل رنجور را

غزل شماره ۶۱: نیست از سنگ ملامت غم سر پر شور را

غزل شماره ۶۲: خط نسازد بی صفا آن عارض پر نور را

غزل شماره ۶۳: چون ز می افروختی آن عارض پر نور را

غزل شماره ۶۴: سهل مشمر همت پیران با تدبیر را

غزل شماره ۶۵: سر به گردون می‌دهم این آه پر تأثیر را

غزل شماره ۶۶: وصف زلف یار عاجز می‌کند تقریر را

غزل شماره ۶۷: مهر خاموشی کند کوته‌زبان تقریر را

غزل شماره ۶۸: خوب دارد زاهد شیاد، داروگیر را

غزل شماره ۶۹: چرب‌نرمی می‌کند کوته‌زبان شمشیر را

غزل شماره ۷۰: شد غرور حسن از خط بیش آن طناز را

غزل شماره ۷۱: از فغان شد سر‌گرانی بیش آن طناز را

غزل شماره ۷۲: هر خسی قیمت نداند ناله شبخیز را

غزل شماره ۷۳: نعل در آتش گدازد، روی گرمت بوس را

غزل شماره ۷۴: نیست از راز نهان من خبر جاسوس را

غزل شماره ۷۵: ننگ کفر من به فریاد آورد ناقوس را

غزل شماره ۷۶: عشق کو تا چاک سازم جامه ناموس را

غزل شماره ۷۷: پرده‌دار حرف دعوی کن لب خاموش را

غزل شماره ۷۸: بر جگر تا خورده‌ام نیش خمار نوش را

غزل شماره ۷۹: چند بتوان خاک زد در چشم، عقل و هوش را؟

غزل شماره ۸۰: نوش این غمخانه در دنبال دارد نیش را

غزل شماره ۸۱: از صفای دل نباشد حاصلی درویش را

غزل شماره ۸۲: صرف بیکاری مگردان روزگار خویش را

غزل شماره ۸۳: غوطه دادم در دل الماس داغ خویش را

غزل شماره ۸۴: تر به اشک تلخ می‌سازم دماغ خویش را

غزل شماره ۸۵: من گرفتم ساعتی پوشیده سال خویش را

غزل شماره ۸۶: من که خواهم محو از عالم نشان خویش را

غزل شماره ۸۷: غنچه‌سان پر گل اگر خواهی دهان خویش را

غزل شماره ۸۸: حسن چون آرد به جنگ دل سپاه خویش را

غزل شماره ۸۹: ساختم از قتل نادم دلربای خویش را

غزل شماره ۹۰: روح پاک من کند پاکیزه گوهر تیغ را

غزل شماره ۹۱: چون کند آن غمزه خونریز عریان تیغ را

غزل شماره ۹۲: کی نیام پوچ می‌سازد به تمکین تیغ را؟

غزل شماره ۹۳: آه باشد به ز زلف عنبرین عشاق را

غزل شماره ۹۴: از سیه‌بختی نگردد دیده گریان برق را

غزل شماره ۹۵: ساقی محجوب می‌باید شراب عشق را

غزل شماره ۹۶: بر نمی آید مراد از کعبه گل عشق را

غزل شماره ۹۷: مرکز خاک است گردون آسمان عشق را

غزل شماره ۹۸: نیست ماه و آفتابی آسمان عشق را

غزل شماره ۹۹: نیست در دوران من میخانه حاجت خلق را

غزل شماره ۱۰۰: با زمین‌گیری به منزل می‌رسانم خلق را

غزل شماره ۱۰۱: ریخت چون دندان، شود افزون غم نان خلق را

غزل شماره ۱۰۲: غم ز خاطر می برد غمخانه من خلق را

غزل شماره ۱۰۳: نیست از زخم زبان غم عاشق بی باک را

غزل شماره ۱۰۴: هر تنک‌ظرفی ننوشد خون گرم تاک را

غزل شماره ۱۰۵: از بلندی مانع گردش شود افلاک را

غزل شماره ۱۰۶: مورم اما خوشه چین خرمن دونان نیم

غزل شماره ۱۰۷: خلق خوش چون صلح می سازد گوارا جنگ را

غزل شماره ۱۰۸: نعل در آتش نهد دیوانه من سنگ را

غزل شماره ۱۰۹: جذبه مجنون سبک سازد ز تمکین سنگ را

غزل شماره ۱۱۰: بی کسی کی خوار سازد زاده اقبال را؟

غزل شماره ۱۱۱: دامن دریای خونخوارست بالین سیل را

غزل شماره ۱۱۲: گل نزد آبی بر آتش بلبل خودکام را

غزل شماره ۱۱۳: نیست از روی زمین سیری دل خود کام را

غزل شماره ۱۱۴: نیست فرق از تن دل افسرده خودکام را

غزل شماره ۱۱۵: کرده‌ام بر خود گوارا تلخی دشنام را

غزل شماره ۱۱۶: نیست دلگیری ز دنیا بنده تسلیم را

غزل شماره ۱۱۷: نیست از درد غریبی چون گهر پروا مرا

غزل شماره ۱۱۸: غوطه در گل داده بود اندیشه دنیا مرا

غزل شماره ۱۱۹: از نظر یک لحظه دوری نیست محبوب مرا

غزل شماره ۱۲۰: عشق خونگرم از محبت کرده ایجاد مرا

غزل شماره ۱۲۱: خلق خوش در نوبهار عافیت دارد مرا

غزل شماره ۱۲۲: گرچه جا در دیده آن نور نظر دارد مرا

غزل شماره ۱۲۳: خواب وقت فیض در محراب می‌گیرد مرا

غزل شماره ۱۲۴: التفات زاهدان خشک، تر سازد مرا

غزل شماره ۱۲۵: شور عشقی کو، که رسوای جهان سازد مرا؟

غزل شماره ۱۲۶: چشم او چندان که مست خواب می‌سازد مرا

غزل شماره ۱۲۷: تر‌زبانی معدن زنگار می‌سازد مرا

غزل شماره ۱۲۸: تنگ ظرفم، باده کم زور می سازد مرا

غزل شماره ۱۲۹: دیدن لعل لبش خاموش می‌سازد مرا

غزل شماره ۱۳۰: تن‌پرستی زیردست خاک می‌سازد مرا

غزل شماره ۱۳۱: نیست ممکن قرب آتش بال و پر سوزد مرا

غزل شماره ۱۳۲: برگ عیش آماده از فقر و قناعت شد مرا

غزل شماره ۱۳۳: از سر زلف تو بر دل، کار مشکل شد مرا

غزل شماره ۱۳۴: سنگ طفلان از جنون رطل گرانی شد مرا

غزل شماره ۱۳۵: عشق پنهان باعث روشن‌روانی شد مرا

غزل شماره ۱۳۶: سر به جیب خویش دزدیدم، کلاهی شد مرا

غزل شماره ۱۳۷: تا به کی بند گرانجانی به پا باشد مرا

غزل شماره ۱۳۸: نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا

غزل شماره ۱۳۹: چون ز دنیا نعمت الوان هوس باشد مرا؟

غزل شماره ۱۴۰: بلبل خوش نغمه‌ام، با گل سخن باشد مرا

غزل شماره ۱۴۱: پرده‌دار و حاجب و دربان نمی‌باشد مرا

غزل شماره ۱۴۲: داغ عشق از سینه روشن به‌ دست آمد مرا

غزل شماره ۱۴۳: بشکفد پروانه چون در انجمن بیند مرا

غزل شماره ۱۴۴: چون به خاطر آن دو لعل آبدار آید مرا

غزل شماره ۱۴۵: صبح از جان‌های روشن یاد می‌آید مرا

غزل شماره ۱۴۶: شد مسلسل بوی گل، زنجیر می‌باید مرا

غزل شماره ۱۴۷: زلف را نبود سرانجامی که می‌باید مرا

غزل شماره ۱۴۸: نیست تاب درد غربت جان افگار مرا

غزل شماره ۱۴۹: گرچه سیمای خزان دارد رخ چون زر مرا

غزل شماره ۱۵۰: شد یکی صد شورش عشق از نصیحتگر مرا

غزل شماره ۱۵۱: می کشد خاطر به جا و منزل دیگر مرا

غزل شماره ۱۵۲: داغ رسوایی خدادادست منصور مرا

غزل شماره ۱۵۳: نیست ظرف باده توحید، مخمور مرا

غزل شماره ۱۵۴: بی زبانی پرده داری می کند راز مرا

غزل شماره ۱۵۵: می برد از هوش پیش از آمدن بویش مرا

غزل شماره ۱۵۶: نیست ممکن بر گرفتن دیده از رویش مرا

غزل شماره ۱۵۷: شد گرفتاری فزون در روزگار خط مرا

غزل شماره ۱۵۸: از بهار افزود شور عشق چون بلبل مرا

غزل شماره ۱۵۹: می کشد هر دم ز بی تابی به جایی دل مرا

غزل شماره ۱۶۰: کی سبکباری ز همراهان کند غافل مرا؟

غزل شماره ۱۶۱: نیست بر ابر بهاران، دیده پر نم مرا

غزل شماره ۱۶۲: چهره شد نیلوفری از سیلی اخوان مرا

غزل شماره ۱۶۳: پرده ظلمت نپوشد چشم حیران مرا

غزل شماره ۱۶۴: چشم بر خورشید تابان نیست ویران مرا

غزل شماره ۱۶۵: برگ کاهی نیست کشت نابسامان مرا

غزل شماره ۱۶۶: پیش تیغ و تیر ناچارست استادن مرا

غزل شماره ۱۶۷: می پرد امشب ز شادی دیده روزن مرا

غزل شماره ۱۶۸: نیست از دشمن محابا یک سر سوزن مرا

غزل شماره ۱۶۹: مشکل است از کوی او قطع نظر کردن مرا

غزل شماره ۱۷۰: سبز می گردد روان چون آب از ماندن مرا

غزل شماره ۱۷۱: یارب از دل مشرق نور هدایت کن مرا

غزل شماره ۱۷۲: ساقی از رطل گرانسنگی سبکدل کن مرا

غزل شماره ۱۷۳: در بهشت افکند آن رخسار گندم گون مرا

غزل شماره ۱۷۴: کو می گرمی که در جوش آورد خون مرا؟

غزل شماره ۱۷۵: نان به خون دل شد از تیغ زبان رنگین مرا

غزل شماره ۱۷۶: خواب غفلت گر به این عنوان شود سنگین مرا

غزل شماره ۱۷۷: شیشه ای، می بود اگر چون شمع بر بالین مرا

غزل شماره ۱۷۸: چشم شوخش می برد آرام و تسکین مرا

غزل شماره ۱۷۹: طاق کرد از هر دو عالم طاق آن ابرو مرا

غزل شماره ۱۸۰: برگ عیشی نیست چشم از نوبهار او مرا

غزل شماره ۱۸۱: باعث آزار شد ترک دل‌آزاری مرا

غزل شماره ۱۸۲: جلوه برقی است در میخانه هشیاری مرا

غزل شماره ۱۸۳: تر نسازد گریه های ابر نیسانی مرا

غزل شماره ۱۸۴: نیست بر خاطر غباری از پریشانی مرا

غزل شماره ۱۸۵: خواب غفلت شد گران از بس ز خودبینی مرا

غزل شماره ۱۸۶: چشم مستش از نگاهی کرد سودایی مرا

غزل شماره ۱۸۷: در دل هر قطره آماده است دریایی مرا

غزل شماره ۱۸۸: می کشد در خاک و خون مژگان دلجویی مرا

غزل شماره ۱۸۹: گر به این دستور خیزد، شمع ماتم می کند

غزل شماره ۱۹۰: جامه آزادگی چالاک باشد سرو را

غزل شماره ۱۹۱: دردمندی سر به گردون می رساند آه را

غزل شماره ۱۹۲: ناتوانی از اجابت نیست مانع آه را

غزل شماره ۱۹۳: هست در نقصان تمامی ها دل آگاه را

غزل شماره ۱۹۴: کاسه زانوست جام جم دل آگاه را

غزل شماره ۱۹۵: دلفریبی چون به جولان آورد آن ماه را

غزل شماره ۱۹۶: نیست پروای فنای خود دل وارسته را

غزل شماره ۱۹۷: گو نباشد شمع بر خاک این به خون آغشته را

غزل شماره ۱۹۸: از مروت نیست چیدن غنچه نشکفته را

غزل شماره ۱۹۹: بال و پر شد شوق من سنگ نشان خفته را

غزل شماره ۲۰۰: جا به عرش دوش خود دادم سبوی باده را

غزل شماره ۲۰۱: نیست یک جو غم ز بی برگی دل آزاده را

غزل شماره ۲۰۲: دل شود شاد از شکست آرزو آزاده را

غزل شماره ۲۰۳: عمر در تلخی سرآید در شراب افتاده را

غزل شماره ۲۰۴: پوست زندان است بر تن زاهد افسرده را

غزل شماره ۲۰۵: می کنم از سینه بیرون این دل افسرده را

غزل شماره ۲۰۶: دل سیه سازد در و دیوار، سودا کرده را

غزل شماره ۲۰۷: می کند پامال، تن آخر دل آسوده را

غزل شماره ۲۰۸: کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را

غزل شماره ۲۰۹: از غبار خط فزون شد روشنایی دیده را

غزل شماره ۲۱۰: از خسیسان چاره نبود مردم بگزیده را

غزل شماره ۲۱۱: از هوا گیرد سر دیوانه سنگ خاره را

غزل شماره ۲۱۲: در شکایت ریختی دندان نعمت خواره را

غزل شماره ۲۱۳: می کنم از سینه بیرون این دل غمخواره را

غزل شماره ۲۱۴: می کنم از سینه بیرون این دل غمخواره را

غزل شماره ۲۱۵: طی به ماهی سازد از کندی، ره یک روزه را

غزل شماره ۲۱۶: چون دهد پیغام تسکین بی قرار بوسه را؟

غزل شماره ۲۱۷: نیست از داغ جنون پروا دل غم پیشه را

غزل شماره ۲۱۸: هر که دید از باده لعلی به سامان شیشه را

غزل شماره ۲۱۹: دید تا در آتش تعجیل، نعل لاله را

غزل شماره ۲۲۰: سخت دشوارست پیچیدن عنان ناله را

غزل شماره ۲۲۱: نیست در طالع قدوم میهمان این خانه را

غزل شماره ۲۲۲: می کند عشق گران تمکین، سبک جانانه را

غزل شماره ۲۲۳: سنگ طفلان مومیایی شد دل دیوانه را

غزل شماره ۲۲۴: از خرابی چون نگه دارم دل دیوانه را؟

غزل شماره ۲۲۵: کرد سودا آسمان سیر این دل دیوانه را

غزل شماره ۲۲۶: بیش شد از چوب گل سودا من دیوانه را

غزل شماره ۲۲۷: از سر و سامان چه می پرسی من دیوانه را؟

غزل شماره ۲۲۸: شمع چندانی که سوزد بال و پر پروانه را

غزل شماره ۲۲۹: کوکب سعدی بود از هر شرر پروانه را

غزل شماره ۲۳۰: از نظرها چون کند وحشت نهان دیوانه را

غزل شماره ۲۳۱: آه از زنگ کدورت پاک سازد سینه را

غزل شماره ۲۳۲: صاف کن ای سنگدل با دردمندان سینه را

غزل شماره ۲۳۳: هست یک نسبت به نیک و بد دل بی کینه را

غزل شماره ۲۳۴: از غباری خانه گردد بی صفا آیینه را

غزل شماره ۲۳۵: چهره ات خورشید سیما می کند آیینه را

غزل شماره ۲۳۶: چهره ات بال سمندر می کند آیینه را

غزل شماره ۲۳۷: چهره ات گل در گریبان می کند آیینه را

غزل شماره ۲۳۸: یک نفس گر دور سازی از کنار آیینه را

غزل شماره ۲۳۹: شوق دیدار تو می بخشد نظر آیینه را

غزل شماره ۲۴۰: گر زند آتش به جان رویش چنین آیینه را

غزل شماره ۲۴۱: از سرشک تلخ خود باشد شراب ناب ما

غزل شماره ۲۴۲: چون ندارد حرف ره در خلوت محجوب ما

غزل شماره ۲۴۳: داغ برگ عیش گردد در دل ناشاد ما

غزل شماره ۲۴۴: از کمر بیرون نیامد تیشه فرهاد ما

غزل شماره ۲۴۵: صبح بر خورشید می لرزد ز آه سرد ما

غزل شماره ۲۴۶: در گذر ای آسمان از وادی آزار ما

غزل شماره ۲۴۷: از ته دل نیست در میخانه استغفار ما

غزل شماره ۲۴۸: از ملامتگر نیندیشد دل افگار ما

غزل شماره ۲۴۹: می نماید پایکوبان دار را منصور ما

غزل شماره ۲۵۰: حاجت دام و کمندی نیست در تسخیر ما

غزل شماره ۲۵۱: تن به بیماری دهد چشمش پی تسخیر ما

غزل شماره ۲۵۲: در نظر واکردنی گردید طی پرواز ما

غزل شماره ۲۵۳: پنبه دامن می کشد از داغ مرهم سوز ما

غزل شماره ۲۵۴: گر نظربازی به بال خود کند طاوس ما

غزل شماره ۲۵۵: تا خرام قامت او برد از سر هوش ما

غزل شماره ۲۵۶: شد چو گل از روی خندان، خرده زر رزق ما

غزل شماره ۲۵۷: آهوان را در کمند آورد چشم پاک ما

غزل شماره ۲۵۸: قرعه و تسبیح را محرم نداند حال ما

غزل شماره ۲۵۹: از نصیحت خامتر گردد دل خودکام ما

غزل شماره ۲۶۰: مهر خاموشی که گیرد از دهان زخم ما؟

غزل شماره ۲۶۱: چون حباب از یکدلان باده نابیم ما

غزل شماره ۲۶۲: با طلب مطلوب را همخانه می یابیم ما

غزل شماره ۲۶۳: راز دل ها را ز لوح سینه می یابیم ما

غزل شماره ۲۶۴: نه ز خامی نقش ها را خام می بندیم ما

غزل شماره ۲۶۵: یاد ایامی که با هم آشنا بودیم ما

غزل شماره ۲۶۶: ناامیدی بردهد اشکی که می باریم ما

غزل شماره ۲۶۷: با زمین گیری سپهر گرم رفتاریم ما

غزل شماره ۲۶۸: در نظرها گرچه بیکاریم در کاریم ما

غزل شماره ۲۶۹: دیده سیر و دل بی مدعا داریم ما

غزل شماره ۲۷۰: از غبار کاروان چون چشم برداریم ما؟

غزل شماره ۲۷۱: شیوه های چشم او را در نظر داریم ما

غزل شماره ۲۷۲: از حیات بی وفا یاری طمع داریم ما

غزل شماره ۲۷۳: یاد رخسار ترا در دل نهان داریم ما

غزل شماره ۲۷۴: پیش آن آیینه رو راه سخن داریم ما

غزل شماره ۲۷۵: گرچه ما را نیست بر روی زمین ویرانه‌ای

غزل شماره ۲۷۶: از تحمل خصم را هموار می سازیم ما

غزل شماره ۲۷۷: اشک پیش مردم فرزانه می ریزیم ما

غزل شماره ۲۷۸: خار در پیراهن فرزانه می ریزیم ما

غزل شماره ۲۷۹: گر به ظاهر چون لب پیمانه خاموشیم ما

غزل شماره ۲۸۰: چشم مست یار شد مخمور و مدهوشیم ما

غزل شماره ۲۸۱: جان به لب داریم و همچون صبح خندانیم ما

غزل شماره ۲۸۲: بی کسی را کعبه مقصود می دانیم ما

غزل شماره ۲۸۳: آسمان را خانه زنبور می دانیم ما

غزل شماره ۲۸۴: خون دل را باده گلفام می دانیم ما

غزل شماره ۲۸۵: گرچه از عقل گران لنگر فلاطونیم ما

غزل شماره ۲۸۶: نور معنی در جبین تاک می بینیم ما

غزل شماره ۲۸۷: زیر شمشیر حوادث پای بر جاییم ما

غزل شماره ۲۸۸: صبر و طاقت از دل بی تاب می جوییم ما

غزل شماره ۲۸۹: تا شد از صدق طلب چون صبح، روشن جان ما

غزل شماره ۲۹۰: فارغ است از سیر گل مجنون سرگردان ما

غزل شماره ۲۹۱: سرخ رو می گردد از ریزش کف احسان ما

غزل شماره ۲۹۲: خنده ها بر شمع دارد دیده گریان ما

غزل شماره ۲۹۳: دلبر محجوب می خواهد دل پر خون ما

غزل شماره ۲۹۴: نیست بر سبزان گلشن، دیده پر خون ما

غزل شماره ۲۹۵: درنمی آید به چشم از لاغری مجنون ما

غزل شماره ۲۹۶: راز دل را می توان دریافت از سیمای ما

غزل شماره ۲۹۷: می کشد هر لحظه بزم تازه ای بر روی ما

غزل شماره ۲۹۸: زخم پنهانم اگر بیرون دهد خوناب‌ها

غزل شماره ۲۹۹: ای دل بیدار را از چشم مستت خواب‌ها

غزل شماره ۳۰۰: ای ز مژگان تو در چشم گلستان خارها

غزل شماره ۳۰۱: ای زبون در حلقه زنجیر زلفت شیرها

غزل شماره ۳۰۲: ای ترا در سینه هر ذره پنهان رازها

غزل شماره ۳۰۳: ای ره خوابیده را از نقش پایت بال‌ها

غزل شماره ۳۰۴: تا ز چشم شوخ او در گردش آمد جام‌ها

غزل شماره ۳۰۵: پخته می‌گردند از سودای زلفش خام‌ها

غزل شماره ۳۰۶: ای در آتش از گل روی تو نعل لاله‌ها

غزل شماره ۳۰۷: سر نمی‌پیچند از تیغ اجل دیوانه‌ها

غزل شماره ۳۰۸: متصل گردد فلک را بر یک آیین آسیا

غزل شماره ۳۰۹: در بهاران از چمن ای باغبان بیرون میا

غزل شماره ۳۱۰: مشو از نفس ایمن تا توانی آرمید آنجا

غزل شماره ۳۱۱: به قدر رم ازین عالم، توانی آرمید آنجا

غزل شماره ۳۱۲: مرو چون غافلان ای طالب منزل به خواب اینجا

غزل شماره ۳۱۳: نه هر کس سر برون با تیغ و خنجر می برد اینجا

غزل شماره ۳۱۴: کدامین برق جولان گوشه ابرو نمود اینجا؟

غزل شماره ۳۱۵: چه گردیدی گره، تخمی پی فردا بکار اینجا

غزل شماره ۳۱۶: گهر نشمرده می ریزند بر کوته زبان اینجا

غزل شماره ۳۱۷: منال از نقش کم گر شد قمارت بدنشین اینجا

غزل شماره ۳۱۸: فقیری پیشه کن، از اغنیا حاجت مخواه اینجا

غزل شماره ۳۱۹: دگر با نوخطی دارد دل من در میان سودا

غزل شماره ۳۲۰: ز سختی های دوران دیده بینا شود پیدا

غزل شماره ۳۲۱: مرا آن روز راه حرف با دلبر شود پیدا

غزل شماره ۳۲۲: که را می گشت در دل کز زمین انسان شود پیدا؟

غزل شماره ۳۲۳: ز زلف آه آخر روی جانان می شود پیدا

غزل شماره ۳۲۴: در آن زلف سیه دل‌های خونین می‌شود پیدا

غزل شماره ۳۲۵: هزاران همچو بلبل هر بهاری می‌شود پیدا

غزل شماره ۳۲۶: اگر در دل ز سوز عشق داغی می شود پیدا

غزل شماره ۳۲۷: عتاب و لطف می گردد ز ابروی بتان پیدا

غزل شماره ۳۲۸: به عریانی نگردد از لطافت آن بدن پیدا

غزل شماره ۳۲۹: ز سیما می شود روشندلان را مهر و کین پیدا

غزل شماره ۳۳۰: سپند از مردم چشم است حسن عالم آرا را

غزل شماره ۳۳۱: ز سرسبزی حیات جاودان بخشد تماشا را

غزل شماره ۳۳۲: به هر نوعی که می خواهد دلت بشکن دل ما را

غزل شماره ۳۳۳: چه می آری به گردش هر نفس آن چشم شهلا را؟

غزل شماره ۳۳۴: نمی گردد کف بی مغز مانع سیر دریا را

غزل شماره ۳۳۵: به خاموشی محیط معرفت کن جان گویا را

غزل شماره ۳۳۶: چنان دانسته می باید درین دنیا نهی پا را

غزل شماره ۳۳۷: نه بوی گل، نه رنگ لاله از جا می برد ما را

غزل شماره ۳۳۸: اگر غفلت نهان در سنگ خارا می‌کند ما را

غزل شماره ۳۳۹: اگرچه نیست غیر از کوه غم فریادرس ما را

غزل شماره ۳۴۰: نگردید آتشین رخساره ای فریادرس ما را

غزل شماره ۳۴۱: ندارد بحر و کان سرمایه دست و دل ما را

غزل شماره ۳۴۲: خدایا درپذیر این نعره مستانه ما را

غزل شماره ۳۴۳: نمی باشد ز بی برگی چراغی خانه ما را

غزل شماره ۳۴۴: ز بت چون پاک سازد بت شکن بتخانه ما را؟

غزل شماره ۳۴۵: دهن بستن ز آفت‌ها نگهبان است دل‌ها را

غزل شماره ۳۴۶: زبان برگ بود از ذکر خامش بوستان‌ها را

غزل شماره ۳۴۷: سبک جولان کند شوق سبک‌روحش گران‌ها را

غزل شماره ۳۴۸: که دارد این چنین سرگشته و بی تاب دریا را؟

غزل شماره ۳۴۹: اگر چه گریه سرشار من، تر کرد دریا را

غزل شماره ۳۵۰: چه پروا از غبار خط مشکین است آن لب را؟

غزل شماره ۳۵۱: بزرگانی که مانع می شوند ارباب حاجت را

غزل شماره ۳۵۲: اگر از اهل ایمانی مهیا باش آفت را

غزل شماره ۳۵۳: به دست خود کند بیدادگر بنیاد دولت را

غزل شماره ۳۵۴: نهان کرده است رویت در نقاب حشر جنت را

غزل شماره ۳۵۵: مهیا شو دلا در عشق انواع ملامت را

غزل شماره ۳۵۶: ز چشم خلق پنهان دار کنج عزلت خود را

غزل شماره ۳۵۷: ندارد در خور من باده ای گردون مینایی

غزل شماره ۳۵۸: سبک از حرف بی مغزان نسازم گوهر خود را

غزل شماره ۳۵۹: مزن بر سنگ پیش سخت رویان گوهر خود را

غزل شماره ۳۶۰: ازان چون شمع می کاهم درین محفل تن خود را

غزل شماره ۳۶۱: خوشا روزی که بینم دلبر بگزیده خود را

غزل شماره ۳۶۲: فرو خوردم ز غیرت گریه مستانه خود را

غزل شماره ۳۶۳: برآتش می گذارم خرقه پشمینه خود را

غزل شماره ۳۶۴: به زور خود شدی مغرور تا انداختی خود را

غزل شماره ۳۶۵: خط از سنگین دلی گفتم برآرد لعل دلبر را

غزل شماره ۳۶۶: نسوزد دل به آه گرم من چرخ بد اختر را

غزل شماره ۳۶۷: لب یاقوت او تا داد از خط عرض لشکر را

غزل شماره ۳۶۸: زبان کوتاه باشد آشنای بحر گوهر را

غزل شماره ۳۶۹: ز آه سرد پروا نیست عشاق بلاکش را

غزل شماره ۳۷۰: بلند آوازه سازد شور عاشق عشق سرکش را

غزل شماره ۳۷۱: ز خط عنبرین زیبد نقاب آن روی دلکش را

غزل شماره ۳۷۲: گل‌اندامی که می‌دادم به خون دیده آبش را

غزل شماره ۳۷۳: ز روی آتشینش حیرتی رو داد آتش را

غزل شماره ۳۷۴: به مژگان خارخار از سینه می رویاند آتش را

غزل شماره ۳۷۵: به ساغر احتیاجی نیست حسن نیم مستش را

غزل شماره ۳۷۶: به عزم صید چین سازد چو زلف صیدبندش را

غزل شماره ۳۷۷: چمن پیرا اگر می دید روی چون بهارش را

غزل شماره ۳۷۸: ز دست یکدگر شکرلبان گیرند سنگش را

غزل شماره ۳۷۹: چه خوش باشد در آغوش آورم سرو روانش را

غزل شماره ۳۸۰: به زلف عنبرین روبند خوبان جلوه گاهش را

غزل شماره ۳۸۱: کنم نظاره چون بی پرده رخسار نکویش را؟

غزل شماره ۳۸۲: نگاه عجز باشد گر زبانی هست عاشق را

غزل شماره ۳۸۳: نه از گل می گشاید دل، نه از گلزار عاشق را

غزل شماره ۳۸۴: مجو از زاهدان خشک طینت گوهر عرفان

غزل شماره ۳۸۵: معلم نیست حاجت در تپیدن کشته دل را

غزل شماره ۳۸۶: سفیدی های مو بیدار کی سازد سیه دل را؟

غزل شماره ۳۸۷: به دنیای دنی بگذار جسم پای در گل را

غزل شماره ۳۸۸: مهیا در دل تنگ است برگ عیش بلبل را

غزل شماره ۳۸۹: نکرد از ناله شبخیز با خود گرمخون گل را

غزل شماره ۳۹۰: اگر آزاده ای بگذار اسباب تجمل را

غزل شماره ۳۹۱: به دنیا ساختم مشغول چشم روشن دل را

غزل شماره ۳۹۲: درین گلشن نباشد نعل در آتش چسان گل را؟

غزل شماره ۳۹۳: ز ارباب تجرد نیست بر دل بار عالم را

غزل شماره ۳۹۴: نه آسان است بر گردن گرفتن کار عالم را

غزل شماره ۳۹۵: به جوش آورد باد نوبهاران خون عالم را

غزل شماره ۳۹۶: مسوز ای سنگدل از انتظار می کبابم را

غزل شماره ۳۹۷: مکن یارب گران در منتهای عمر گوشم را

غزل شماره ۳۹۸: به وحدت می توان کردن سبک غم های عالم را

غزل شماره ۳۹۹: مکن بی بهره یارب از قبول دل بیانم را

غزل شماره ۴۰۰: نظر کن در ترازو داری آن خورشید تابان را

غزل شماره ۴۰۱: به هم پیچد خط مشکین بساط حسن خوبان را

غزل شماره ۴۰۲: ز باران جمع گردد خاطر آشفته مستان را

غزل شماره ۴۰۳: ز روی لاله گون متراش خط عنبرافشان را

غزل شماره ۴۰۴: مکن کوتاه در ایام خط زلف پریشان را

غزل شماره ۴۰۵: چه داند آن ستمگر قدر دل های پریشان را؟

غزل شماره ۴۰۶: مسخر کرد خط عنبرین رخسار جانان را

غزل شماره ۴۰۷: فروغ حسن از خط بیش گردد لاله رویان را

غزل شماره ۴۰۸: ز سرو و گل چمن مینا و جام آورد مستان را

غزل شماره ۴۰۹: ز منع افزون شود شوق گرستن بی قراران را

غزل شماره ۴۱۰: ز خلوت نیست بر خاطر غمی وحدت شعاران را

غزل شماره ۴۱۱: فروغ مهر باشد دیده اخترشماران را

غزل شماره ۴۱۲: نمی خواهیم روی تلخ ابر نوبهاران را

غزل شماره ۴۱۳: نسازد رویگردان کثرت لشکر دلیران را

غزل شماره ۴۱۴: نباشد الفتی با جسم، جان سینه ریشان را

غزل شماره ۴۱۵: زبان لاف رسوا می کند ناقص کمالان را

غزل شماره ۴۱۶: محابا نیست از برق حوادث خوشه چینان را

غزل شماره ۴۱۷: ز رنجش نیست خوشتر هیچ خلقی تندخویان را

غزل شماره ۴۱۸: گزیری از علایق نیست زیر چرخ یک تن را

غزل شماره ۴۱۹: متاب از کشتن ما ای غزال شوخ گردن را

غزل شماره ۴۲۰: بدل زان با تپیدن های دل کردم دویدن را

غزل شماره ۴۲۱: ز مهر و ماه سازد سیر، رویت چشم روزن را

غزل شماره ۴۲۲: به چشم کم مبین ای کج نظر دلهای پر خون را

غزل شماره ۴۲۳: نبردم زیر خاک از عجز با خود دعوی خون را

غزل شماره ۴۲۴: نگه دار از لب پیمانه آن لبهای میگون را

غزل شماره ۴۲۵: شکوه حسن لیلی آنچنان پر کرد هامون را

غزل شماره ۴۲۶: ز بس اندیشه لیلی به هم پیچید مجنون را

غزل شماره ۴۲۷: خموشی مهر خاموشی زند بر لب سخن چین را

غزل شماره ۴۲۸: طلایی شد چمن ساقی بگردان جام زرین را

غزل شماره ۴۲۹: اگر چه رنگ آن گل می برد از کار گلچین را

غزل شماره ۴۳۰: چه پروا از عتاب و ناز عشاق بلاجو را

غزل شماره ۴۳۱: به هر تردامنی منمای آن آیینه رو را

غزل شماره ۴۳۲: تهی چشمان چه می‌دانند قدر روی نیکو را

غزل شماره ۴۳۳: صفای ساعدت نیلی شمارد دست موسی را

غزل شماره ۴۳۴: سمندر کرد اشک گرم من مرغان آبی را

غزل شماره ۴۳۵: هوا ابرست، پر کن از شراب ناب کشتی را

غزل شماره ۴۳۶: دلم خاک مراد خویش داند نامرادی را

غزل شماره ۴۳۷: مده در جوش گل چون لاله از کف میگساری را

غزل شماره ۴۳۸: خوش آن آزاده کز مردم نهان دارد فقیری را

غزل شماره ۴۳۹: ز اسرار حقیقت بهره ور کن عشقبازی را

غزل شماره ۴۴۰: گر آن شیرین سخن تلقین کند گفتار طوطی را

غزل شماره ۴۴۱: تکلف نیست در گفتار رند لاابالی را

غزل شماره ۴۴۲: به عصیان مگذران زنهار ایام جوانی را

غزل شماره ۴۴۳: مده از دست در پیری شراب ارغوانی را

غزل شماره ۴۴۴: به آهی می توان از خود برآوردن جهانی را

غزل شماره ۴۴۵: نه هر چشمی سزاوارست رخسار معانی را

غزل شماره ۴۴۶: کسوفی هست دایم آفتاب زندگانی را

غزل شماره ۴۴۷: غنیمت دان درین وحشت سرا خلوت گزینی را

غزل شماره ۴۴۸: زر و سیم جهان در پرده دارد عمر کاهی را

غزل شماره ۴۴۹: رسانیده است حسن او به جایی بی وفایی را

غزل شماره ۴۵۰: خرابی باعث تعمیر باشد بینوایی را

غزل شماره ۴۵۱: کند لیلی چنین گر جلوه مستانه در صحرا

غزل شماره ۴۵۲: به دل های پر از خون حرف آن زلف دو تا بگشا

غزل شماره ۴۵۳: ندارد حاجت مشاطه روی گلعذار ما

غزل شماره ۴۵۴: ز خط سبز شد فیروزه ای لعل نگار ما

غزل شماره ۴۵۵: نباشد چون تن آسانان ز خورد و خواب عیش ما

غزل شماره ۴۵۶: فلک پرواز سازد آه را درد گران ما

غزل شماره ۴۵۷: رموز سرگذشت عاشقان گر دیدنی دارد

غزل شماره ۴۵۸: ز تأثیر دل بیدار، چشم تر شود بینا

غزل شماره ۴۵۹: می جان بخش اگر چه جام زر می گیرد از مینا

غزل شماره ۴۶۰: اگر این بار می آید به دستم گردن مینا

غزل شماره ۴۶۱: مدار از دامن شب دست وقت عرض مطلب‌ها

غزل شماره ۴۶۲: ندارد خواب چشم عاشق دیوانه در شب‌ها

غزل شماره ۴۶۳: ز سختی‌های عالم قانعان را هست لذت‌ها

غزل شماره ۴۶۴: زهی ز اندیشه لعل تو پرخون جام فکرت‌ها

غزل شماره ۴۶۵: مدار از منزل‌آرایان طمع معماری دل‌ها

غزل شماره ۴۶۶: به یک پیمانه می، کرد ساقی حل مشکل‌ها

غزل شماره ۴۶۷: اگر مردی مرو در پرده ناموس چون زن‌ها

غزل شماره ۴۶۸: زهی از غیرت رویت گریبان چاک گلشن‌ها

غزل شماره ۴۶۹: مباش ای رهنورد عشق نومید از تپیدن‌ها

غزل شماره ۴۷۰: ز خرمن صلح کن با دانه‌ای از دوربینی‌ها

غزل شماره ۴۷۱: ترا پر چون صدف شد گوش از سیماب در دریا

غزل شماره ۴۷۲: به هر شورش مده چون موج از کف دامن دریا

غزل شماره ۴۷۳: نماند از نارسایی مدی از احسان درین دریا

غزل شماره ۴۷۴: چسان گردد تهی از عقد گوهر سینه دریا؟

غزل شماره ۴۷۵: محمل شوق کجا، کعبه امید کجا

غزل شماره ۴۷۶: من و مصری که شکرخیز بود خاک آنجا

غزل شماره ۴۷۷: صاف گشتن ز خودی باده ناب است اینجا

غزل شماره ۴۷۸: هر که هست، از می دیدار تو مست است اینجا

غزل شماره ۴۷۹: سخن از صلح مگو، عالم جنگ است اینجا

غزل شماره ۴۸۰: مستی و بی خبری رتبه عام است اینجا

غزل شماره ۴۸۱: همه کس طالب آن سرو روان است اینجا

غزل شماره ۴۸۲: فتنه روز جزا خانه نشین است اینجا

غزل شماره ۴۸۳: خام ماندم ز می کهنه کشیدم تا دست

غزل شماره ۴۸۴: نیست در دیده ما منزلتی دنیا را

غزل شماره ۴۸۵: آرزو چند به هر سوی کشاند ما را؟

غزل شماره ۴۸۶: می شود راز دل از جبهه نمایان ما را

غزل شماره ۴۸۷: گریه سوختگان اشک کباب است ترا

غزل شماره ۴۸۸: دست شستن ز بقا آب حیات است ترا

غزل شماره ۴۸۹: چه غم از کشتن عشاق فگارست ترا؟

غزل شماره ۴۹۰: خون ما گر سبب چهره آل است ترا

غزل شماره ۴۹۱: ای که از عالم معنی خبری نیست ترا

غزل شماره ۴۹۲: حسن اگر جلوه دهد بر سر بازار ترا

غزل شماره ۴۹۳: کیست گردن ننهد دام جهانگیر ترا؟

غزل شماره ۴۹۴: طالعی کو، که کشم مست در آغوش ترا؟

غزل شماره ۴۹۵: نه به چشم و دل تنها نگرانیم ترا

غزل شماره ۴۹۶: باغبان در نگشوده است گلستان ترا

غزل شماره ۴۹۷: گر نبینیم به خلوت رخ چون ماه ترا

غزل شماره ۴۹۸: نمک خال بود داغ تمنای ترا

غزل شماره ۴۹۹: گل ازان زود به بازار رساند خود را

غزل شماره ۵۰۰: هر که چون شیشه به پیمانه رساند خود را

غزل شماره ۵۰۱: در سفر زود خجالت کشد از دعوی خویش

غزل شماره ۵۰۲: حسن کی در دل چون سنگ نماید خود را؟

غزل شماره ۵۰۳: راه خوابیده رسانید به منزل خود را

غزل شماره ۵۰۴: چشم بگشا، سبک از خواب گران کن خود را

غزل شماره ۵۰۵: ما که در خم ننمودیم فلاطون خود را

غزل شماره ۵۰۶: نیست اندیشه ای از زخم زبان سرکش را

غزل شماره ۵۰۷: از نظر کرد نهان خط رخ آن مهوش را

غزل شماره ۵۰۸: تا به حدی است لطافت رخ پرتابش را

غزل شماره ۵۰۹: شانه گر باز کند زلف گرهگیرش را

غزل شماره ۵۱۰: سخن آن است که از جای درآرد دل را

غزل شماره ۵۱۱: عشق سازد ز هوس پاک دل آدم را

غزل شماره ۵۱۲: فقر بی قدر کند سلطنت عالم را

غزل شماره ۵۱۳: وحشتی داده ز اوضاع جهان دست مرا

غزل شماره ۵۱۴: تلخی عالم ناساز شراب است مرا

غزل شماره ۵۱۵: هر نفس تازه گلی زیب کنارست مرا

غزل شماره ۵۱۶: نفس سوخته روشنگر جان است مرا

غزل شماره ۵۱۷: نوخطی سلسله جنبان جنون است مرا

غزل شماره ۵۱۸: دل پریخانه آن روی چو ماه است مرا

غزل شماره ۵۱۹: گل داغ است اگر تاج زری هست مرا

غزل شماره ۵۲۰: چون خم از کوی مغان پای سفر نیست مرا

غزل شماره ۵۲۱: دل مقید به شکرزار هوس نیست مرا

غزل شماره ۵۲۲: رنگی از لاله عذاران جهان نیست مرا

غزل شماره ۵۲۳: در بیابان طلب، راهبری نیست مرا

غزل شماره ۵۲۴: چون گشاید ز چمن خاطر ناشاد مرا؟

غزل شماره ۵۲۵: آن که سوز جگر و دیده تر داد مرا

غزل شماره ۵۲۶: آنچنان عشق تو بدخوی برآورد مرا

غزل شماره ۵۲۷: نخل قد تو هم آغوش بلا کرد مرا

غزل شماره ۵۲۸: سبک از عقل به یک رطل گران کرد مرا

غزل شماره ۵۲۹: نیم آن شعله که خاموش توان کرد مرا

غزل شماره ۵۳۰: عزلت از عالم دلگیر برآورد مرا

غزل شماره ۵۳۱: می کند وقت خوش از عمر برومند مرا

غزل شماره ۵۳۲: تا دل از روی تو شد مطلع انوار مرا

غزل شماره ۵۳۳: برسانید به خاک قدم یار مرا

غزل شماره ۵۳۴: از گلستان نشود غنچه دل باز مرا

غزل شماره ۵۳۵: می کند گرم طلب شعله آواز مرا

غزل شماره ۵۳۶: چون می کهنه چه شد گر نبود جوش مرا؟

غزل شماره ۵۳۷: هوش نگذاشت به سر آن لب می نوش مرا

غزل شماره ۵۳۸: دل سیه شد ز سیه خانه افلاک مرا

غزل شماره ۵۳۹: آشنایی به کسی نیست درین خانه مرا

غزل شماره ۵۴۰: می پرد چشم به خال لب جانانه مرا

غزل شماره ۵۴۱: وصل و هجرست یکی چشم و دل حیران را

غزل شماره ۵۴۲: تازه دارد دل من خار و خس مژگان را

غزل شماره ۵۴۳: مژه مانع نشود اشک سبک جولان را

غزل شماره ۵۴۴: میزبانی که ز جان سیر کند مهمان را

غزل شماره ۵۴۵: شد ز زنجیر فزون شور جنون مجنون را

غزل شماره ۵۴۶: نیست آسودگی از سیر و سفر مجنون را

غزل شماره ۵۴۷: تندی خوی ضرورست سخن آیین را

غزل شماره ۵۴۸: گل به صد دیده شبنم نگران است او را

غزل شماره ۵۴۹: غم مردن نبود جان غم اندوخته را

غزل شماره ۵۵۰: گر به گلزار بری آن رخ افروخته را

غزل شماره ۵۵۱: گریه بسیار بود نو به وجود آمده را

غزل شماره ۵۵۲: صلح در پرده بود یار به جنگ آمده را

غزل شماره ۵۵۳: شوق اگر قافله سالار شود قافله را

غزل شماره ۵۵۴: نشد از روی تو سیراب نظر آینه را

غزل شماره ۵۵۵: چند بر کوردلان جلوه دهم معنی را؟

غزل شماره ۵۵۶: لب میگون تو خمار کند تقوی را

غزل شماره ۵۵۷: گریه از دل نبرد کلفت روحانی را

غزل شماره ۵۵۸: خوش کن از لاله رخان زلف پریشانی را

غزل شماره ۵۵۹: تا به کی در ته زنگار بود خنجر ما؟

غزل شماره ۵۶۰: هست پیوسته به دریای کرم گوهر ما

غزل شماره ۵۶۱: حلقه هر در باغی نشود دیده ما

غزل شماره ۵۶۲: گرچه از درد خزانی شده رخساره ما

غزل شماره ۵۶۳: تا چه گل ریشه دوانیده در اندیشه ما؟

غزل شماره ۵۶۴: هست چون تاک پر از باده رگ و ریشه ما

غزل شماره ۵۶۵: آب حیوان زند آب در میخانه ما

غزل شماره ۵۶۶: سیل را گنج شمارد دل ویرانه ما

غزل شماره ۵۶۷: روشن است از دل بی کینه ما سینه ما

غزل شماره ۵۶۸: گرد اندوه پذیرد ز طرب سینه ما

غزل شماره ۵۶۹: مشرق مهر بود سینه بی کینه ما

غزل شماره ۵۷۰: چرخ پر گوهر شب تاب شد از گریه ما

غزل شماره ۵۷۱: از بساط فلک آن سوی بود بازی ما

غزل شماره ۵۷۲: علم نصرت ما آه سحرگاهی ما

غزل شماره ۵۷۳: دل نگردید شب وصل تهی از گله‌ها

غزل شماره ۵۷۴: کمال حسن کجا، دیده پر آب کجا؟

غزل شماره ۵۷۵: به مجلسی که کشی از نقاب بند آنجا

غزل شماره ۵۷۶: به محفل تو که خاموش بود سپند آنجا

غزل شماره ۵۷۷: نگاه دار سر رشته حساب اینجا

غزل شماره ۵۷۸: رسیدگی ز مطالب گذشتن است اینجا

غزل شماره ۵۷۹: به تیغ کج نشود راست هیچ کار اینجا

غزل شماره ۵۸۰: خوش آن که از دو جهان گشت بی نیاز اینجا

غزل شماره ۵۸۱: عیار حسن ز صاحب نظر شود پیدا

غزل شماره ۵۸۲: عجب که یک دل خوش در جهان شود پیدا

غزل شماره ۵۸۳: چه می کنند حریفان عشق صهبا را؟

غزل شماره ۵۸۴: فکنده ایم به امروز کار فردا را

غزل شماره ۵۸۵: چه نسبت است به گردنکشی مدارا را؟

غزل شماره ۵۸۶: کجا نظر به گل و یاسمن بود ما را؟

غزل شماره ۵۸۷: به شاهراه توکل بود سفر ما را

غزل شماره ۵۸۸: نداد عشق گریبان به دست کس ما را

غزل شماره ۵۸۹: مبین ز موج تهیدست خوار دریا را

غزل شماره ۵۹۰: مبر به جای اطاعت به کار طاعت را

غزل شماره ۵۹۱: چه حاجت است به افسانه خواب غفلت را؟

غزل شماره ۵۹۲: مده به چشم و دل خویش راه، غفلت را

غزل شماره ۵۹۳: چنین که عقل کشیده است زیر بند ترا

غزل شماره ۵۹۴: ز دوزخ است چه پروا نیازمند ترا؟

غزل شماره ۵۹۵: به صید شیر نر ای بی جگر چه کار ترا؟

غزل شماره ۵۹۶: اگر به بندگی ارشاد می کنیم ترا

غزل شماره ۵۹۷: خمار می نکند زرد ارغوان ترا

غزل شماره ۵۹۸: مکن ز ساده دلی خرج چشم بد خود را

غزل شماره ۵۹۹: چه غم ز آه من آن خط روح پرور را؟

غزل شماره ۶۰۰: ز درد و داغ چه پرواست دردپرور را؟

غزل شماره ۶۰۱: شکیب نیست ز معشوق، عشق سرکش را

غزل شماره ۶۰۲: ز آه سرد چه پرواست حسن سرکش را؟

غزل شماره ۶۰۳: عرق به چهره نشسته است آن پریوش را

غزل شماره ۶۰۴: ز گریه سرکشی افزود آن پریوش را

غزل شماره ۶۰۵: گذاشتیم به اغیار زلف پر خم را

غزل شماره ۶۰۶: مکن به غنچه گره نوبهار عالم را

غزل شماره ۶۰۷: گداخت دیدن آن روی بی نقاب مرا

غزل شماره ۶۰۸: به خنده ای بنواز این دل خراب مرا

غزل شماره ۶۰۹: چو تار چنگ، فلک چون نمی نواخت مرا

غزل شماره ۶۱۰: ز خاک کوی تو پرواز مشکل است مرا

غزل شماره ۶۱۱: گرفتگی دل از چشم روشن است مرا

غزل شماره ۶۱۲: ز عشق، سینه پر داغ گلشنی است مرا

غزل شماره ۶۱۳: به اعتبار جهان هیچ کار نیست مرا

غزل شماره ۶۱۴: اگر چه حوصله وصل یار نیست مرا

غزل شماره ۶۱۵: همان کسی که به دست کرم سرشت مرا

غزل شماره ۶۱۶: چو برگ بر سر حاصل نمی توان لرزید

غزل شماره ۶۱۷: اگر چه عشق به ظاهر خراب کرد مرا

غزل شماره ۶۱۸: زبان هر هرزه درایی به جان رساند مرا

غزل شماره ۶۱۹: ز درد و داغ محبت سرشته اند مرا

غزل شماره ۶۲۰: ارگ چه سیل فنا برد هر چه بود مرا

غزل شماره ۶۲۱: شد از رکاب تو پیدا هلال عید مرا

غزل شماره ۶۲۲: ز خود برآمده ام، با سفر چه کار مرا؟

غزل شماره ۶۲۳: نمی توان ز سخن ساختن خموش مرا

غزل شماره ۶۲۴: کنند تازه خطان مشکسود داغ مرا

غزل شماره ۶۲۵: کجا به دام کشد سایه نهال مرا

غزل شماره ۶۲۶: چه احتیاج دلیل است در رحیل مرا؟

غزل شماره ۶۲۷: ز خامشی دل روشن شود سیاه مرا

غزل شماره ۶۲۸: نه دل ز عالم پر وحشت آرمیده مرا

غزل شماره ۶۲۹: به خاک و خون نکشد خصمی زمانه مرا

غزل شماره ۶۳۰: شکست، نقش مرادست بوریای مرا

غزل شماره ۶۳۱: به هر که هر چه ضرورست داده اند آن را

غزل شماره ۶۳۲: احاطه کرد خط آن آفتاب تابان را

غزل شماره ۶۳۳: بهار شد که ببندند در گلستان را

غزل شماره ۶۳۴: لبت به خون جگر شسته روی مرجان را

غزل شماره ۶۳۵: ببین به دور لبش خط عنبرافشان را

غزل شماره ۶۳۶: بود به حفظ خدا دل قوی ضعیفان را

غزل شماره ۶۳۷: ز اشک گرم خطر نیست خار مژگان را

غزل شماره ۶۳۸: گرفت خط تو دلهای بی قراران را

غزل شماره ۶۳۹: گل است باده گلرنگ باده خواران را

غزل شماره ۶۴۰: چه حاجت است به خال آن بیاض گردن را؟

غزل شماره ۶۴۱: ز کوه غم دل و دست گشاده را غم نیست

غزل شماره ۶۴۲: ز هوش برد چنان حیرت تو گلشن را

غزل شماره ۶۴۳: چه حاجت است به گلگونه، روی گلگون را؟

غزل شماره ۶۴۴: بس است تیغ تغافل من بلاجو را

غزل شماره ۶۴۵: ز داغ نیست محابا به درد ساخته را

غزل شماره ۶۴۶: ز حرف سرد چه پروا روان سوخته را؟

غزل شماره ۶۴۷: رساند ابر به جایی گهرفشانی را

غزل شماره ۶۴۸: دوام نیست چو ایام گل جوانی را

غزل شماره ۶۴۹: به کوی عشق مبر زاهد ریایی را

غزل شماره ۶۵۰: اگر به لاله شوی هم پیاله در صحرا

غزل شماره ۶۵۱: ازان دو سلسله عنبرین گره بگشا

غزل شماره ۶۵۲: چو دیگران نه به ظاهر بود عبادت ما

غزل شماره ۶۵۳: رسیده است به آفاق صیت دولت ما

غزل شماره ۶۵۴: به هر ترنمی از جای می رود دل ما

غزل شماره ۶۵۵: شدیم پیر و نشد تر دو چشم بی نم ما

غزل شماره ۶۵۶: چراغ راه ندارد به بزم روشن ما

غزل شماره ۶۵۷: ز خون شکفته شود چون شراب شیشه ما

غزل شماره ۶۵۸: ز عمر باج ستاند می دو ساله ما

غزل شماره ۶۵۹: حدیث خام مجویید در رساله ما

غزل شماره ۶۶۰: ز نوبهار شود چون شکفته لاله ما؟

غزل شماره ۶۶۱: ز هم نمی گسلد عیش جاودانه ما

غزل شماره ۶۶۲: رسیده است به معراج اوج پستی ما

غزل شماره ۶۶۳: شکست رنگ می از ترک میگساری ما

غزل شماره ۶۶۴: رسید صبر به فریاد بینوایی ما

غزل شماره ۶۶۵: هزار حیف که گل کرد بینوایی ما

غزل شماره ۶۶۶: مرا ز نشأه می ساخت کامیاب هوا

غزل شماره ۶۶۷: زهی به غمزه جان‌سوز برق مذهب‌ها

غزل شماره ۶۶۸: چنان که از نمک افزون شود جراحت‌ها

غزل شماره ۶۶۹: به دور کاکل و زلف تو سنبلستان‌ها

غزل شماره ۶۷۰: شکوفه شور فکنده است در گلستان‌ها

غزل شماره ۶۷۱: اگر چه خوش نبود سیر بوستان تنها

غزل شماره ۶۷۲: غم حساب ندارم ز می‌پرستی‌ها

غزل شماره ۶۷۳: به خرج رفت حیاتم ز هرزه‌کوشی‌ها

غزل شماره ۶۷۴: زهی نقاب جمالت برهنه‌رویی‌ها

غزل شماره ۶۷۵: آن را که نیست وسعت مشرب درین سرا

غزل شماره ۶۷۶: آسان چسان شود ز وطن دیده ور جدا؟

غزل شماره ۶۷۷: بلبل نمی شود به قفس از چمن جدا

غزل شماره ۶۷۸: چشمی که شد ز دیدن حسن آفرین جدا

غزل شماره ۶۷۹: می می کند خیال تنک ظرف آب را

غزل شماره ۶۸۰: روی تو غنچه ساخت گل آفتاب را

غزل شماره ۶۸۱: هر کس نکرده در گرو می کتاب را

غزل شماره ۶۸۲: می سوزد آرزو دل پراضطراب را

غزل شماره ۶۸۳: در ششدرست مهره اسیر جهات را

غزل شماره ۶۸۴: دلکوب نیست حادثه دنیاپرست را

غزل شماره ۶۸۵: از دل بپرس نیک و بد هر سرشت را

غزل شماره ۶۸۶: فصل بهار کرد مصور بهشت را

غزل شماره ۶۸۷: می فارغ از جهان مکرر کند ترا

غزل شماره ۶۸۸: سرگشته چند فکر پریشان کند ترا؟

غزل شماره ۶۸۹: بی آب ساخت خط، لب جان پرور ترا

غزل شماره ۶۹۰: هم ناله رباب نباشد کسی چرا؟

غزل شماره ۶۹۱: در جوش گل شراب ننوشد کسی چرا؟

غزل شماره ۶۹۲: ترجیح می دهد به پدر اوستاد را

غزل شماره ۶۹۳: قید عیال، پست کند رای مرد را

غزل شماره ۶۹۴: بادام تلخ نیست سزاوار قند را

غزل شماره ۶۹۵: خط تلخ ساخت آن دهن همچو قند را

غزل شماره ۶۹۶: عشق است غمگسار دل دردمند را

غزل شماره ۶۹۷: افسردگی است چاره دل دردمند را

غزل شماره ۶۹۸: وادید کرده است به من تلخ، دید را

غزل شماره ۶۹۹: یک بار بی خبر به شبستان من درآ

غزل شماره ۷۰۰: روی تو سوخته است دل لاله زار را

غزل شماره ۷۰۱: دیوانه کرد سبزه خطت بهار را

غزل شماره ۷۰۲: دریاب صبح فیض نسیم بهار را

غزل شماره ۷۰۳: در آتش است نعل، نسیم بهار را

غزل شماره ۷۰۴: از شرم، حرص دلبری افزود ناز را

غزل شماره ۷۰۵: مستی ز خط زیاده شد آن دلنواز را

غزل شماره ۷۰۶: دانسته ام غرور خریدار خویش را

غزل شماره ۷۰۷: از کینه پاک کن دل افگار خویش را

غزل شماره ۷۰۸: کوتاه ساز رشته آمال خویش را

غزل شماره ۷۰۹: پوشیده گر به زلف کنی روی خویش را

غزل شماره ۷۱۰: حاجت به خون گرم جگر نیست داغ را

غزل شماره ۷۱۱: پیوسته دل سیاه بود خلق تنگ را

غزل شماره ۷۱۲: تیغ زبان لاف نباشد کمال را

غزل شماره ۷۱۳: هست از زوال نعل در آتش کمال را

غزل شماره ۷۱۴: نتوان به خواب کرد مسخر خیال را

غزل شماره ۷۱۵: در کوی عشق ره نبود جبرئیل را

غزل شماره ۷۱۶: عارف متابعت نکند قال و قیل را

غزل شماره ۷۱۷: در گردش آورید می لعل فام را

غزل شماره ۷۱۸: پیچیده است دست تو دست کلیم را

غزل شماره ۷۱۹: شد استخوان ز دور فلک توتیا مرا

غزل شماره ۷۲۰: غمگین نیم که خلق شمارند بد مرا

غزل شماره ۷۲۱: می در پیاله خون جگر می شود مرا

غزل شماره ۷۲۲: سودا به کوه و دشت صلا می‌دهد مرا

غزل شماره ۷۲۳: از آفتاب عشق نگردید رنگ من

غزل شماره ۷۲۴: ابروی او نرفت ز مد نظر مرا

غزل شماره ۷۲۵: پیچیده درد هجر تو بر یکدگر مرا

غزل شماره ۷۲۶: از گرد خط، فزود محبت به دل مرا

غزل شماره ۷۲۷: از بس گرفت تنگی دل در میان مرا

غزل شماره ۷۲۸: از بس گرفت تنگی دل در میان مرا

غزل شماره ۷۲۹: افسرده دل اگر چه ز واسوختن مرا

غزل شماره ۷۳۰: گر قابل ملال نیم، شاد کن مرا

غزل شماره ۷۳۱: از کار رفته دست چو دست سبو مرا

غزل شماره ۷۳۲: سرگشته ساخت خال دلارای او مرا

غزل شماره ۷۳۳: از باده چون کند عرق آلود ماه را

غزل شماره ۷۳۴: رویت ز هاله حلقه کند نام ماه را

غزل شماره ۷۳۵: طاعت کند سرشک ندامت گناه را

غزل شماره ۷۳۶: رفتم ز راه دل خس و خار گناه را

غزل شماره ۷۳۷: مشمر ز عمر خود نفس ناشمرده را

غزل شماره ۷۳۸: با زلف کار نیست رخ یار دیده را

غزل شماره ۷۳۹: طاقت کجاست روی عرقناک دیده را؟

غزل شماره ۷۴۰: خال لب تو راهنمایی است بوسه را

غزل شماره ۷۴۱: گیرم چگونه زان بت طناز بوسه را؟

غزل شماره ۷۴۲: دل خود به خود شکسته شود عشق پیشه را

غزل شماره ۷۴۳: دایم ز نازکی است دل افگار شیشه را

غزل شماره ۷۴۴: مگذار بر زمین دل شبها پیاله را

غزل شماره ۷۴۵: دادم ز شور عشق به سیلاب خانه را

غزل شماره ۷۴۶: از خصم کجروست چه غم راست خانه را؟

غزل شماره ۷۴۷: افتادگی برآورد از خاک دانه را

غزل شماره ۷۴۸: پروای مرگ نیست گدای برهنه را

غزل شماره ۷۴۹: روشن ز داغ های نهان ساز سینه را

غزل شماره ۷۵۰: بشنو ز من ترانه غیرت فزای را

غزل شماره ۷۵۱: چون پای خم به دست فتادت کمر گشا

غزل شماره ۷۵۲: شد بی صفا ز خاک سیه کاسه آب ما

غزل شماره ۷۵۳: چون شعله سر مکش ز دل سینه تاب ما

غزل شماره ۷۵۴: آماده است از دل پر خون شراب ما

غزل شماره ۷۵۵: از نان و آب نیست بقا و ثبات ما

غزل شماره ۷۵۶: در داغ غوطه خورد دل غم سرشت ما

غزل شماره ۷۵۷: ای جبهه تو آینه سرنوشت ما

غزل شماره ۷۵۸: بیگانگی شده است ز عالم مراد ما

غزل شماره ۷۵۹: یاقوت کهربا شود از آه سرد ما

غزل شماره ۷۶۰: چون نی ز ناله نیست تهی بندبند ما

غزل شماره ۷۶۱: دود از نهاد خلق برآرد گزند ما

غزل شماره ۷۶۲: داغ است لاله زار دل دردمند ما

غزل شماره ۷۶۳: عالم ختن شد از قلم مشکسود ما

غزل شماره ۷۶۴: دایم شکفته است دل داغدار ما

غزل شماره ۷۶۵: منگر به چشم کم به دل داغدار ما

غزل شماره ۷۶۶: آمیخته است مستی ما با خمار ما

غزل شماره ۷۶۷: با اختیار حق چه بود اختیار ما؟

غزل شماره ۷۶۸: دوری ز خلق، باغ و بهارست پیش ما

غزل شماره ۷۶۹: برق جلال، عین جمال است پیش ما

غزل شماره ۷۷۰: آشفتگی ز عقل پذیرد دماغ ما

غزل شماره ۷۷۱: در سیر و دور می گذرد ماه و سال ما

غزل شماره ۷۷۲: دست فلک کبود شد از گوشمال ما

غزل شماره ۷۷۳: هرگز تهی ز خون جگر نیست جام ما

غزل شماره ۷۷۴: دل از خدا به صنع خدا بسته ایم ما

غزل شماره ۷۷۵: دل از قضا به دست رضا داده‌ایم ما

غزل شماره ۷۷۶: خون در دل هوا و هوس کرده ایم ما

غزل شماره ۷۷۷: از جنبش نسیم کرم زنده ایم ما

غزل شماره ۷۷۸: عمری است حلقه در میخانه ایم ما

غزل شماره ۷۷۹: خجلت ز عشق پاک گهر می بریم ما

غزل شماره ۷۸۰: دل را ز قید جسم رها می کنیم ما

غزل شماره ۷۸۱: دایم ز خود سفر چو شرر می‌کنیم ما

غزل شماره ۷۸۲: از گریه خاک دام چمن می کنیم ما

غزل شماره ۷۸۳: تا چند نقشبند تمنا شویم ما

غزل شماره ۷۸۴: رنگین تر از حناست بهار و خزان ما

غزل شماره ۷۸۵: لرزید بس که دل به تن ناتوان ما

غزل شماره ۷۸۶: روشن چسان شود به تو سوز نهان ما؟

غزل شماره ۷۸۷: بر رو چو برگ گل ندویده است خون ما

غزل شماره ۷۸۸: از بس سترد گرد ملال از جبین ما

غزل شماره ۷۸۹: رحمت گرفته روی ز گرد گناه ما

غزل شماره ۷۹۰: صبح جهان بود نفس غم زدای ما

غزل شماره ۷۹۱: رزق ملایک است نوای رسای ما

غزل شماره ۷۹۲: آمد خزان و تر نشد از می گلوی ما

غزل شماره ۷۹۳: دستی که شد به گردش پیمانه آشنا

غزل شماره ۷۹۴: ای حسن پرده‌سوز تو برق نقاب‌ها

غزل شماره ۷۹۵: وقت است جوش باده زند لاله زارها

غزل شماره ۷۹۶: ای روشن از فروغ تو چشم چراغ‌ها

غزل شماره ۷۹۷: نتوان به بی‌مثال رسید از مثال‌ها

غزل شماره ۷۹۸: در آتشم ز دیده شوخ ستاره‌ها

غزل شماره ۷۹۹: وقت است سربرآورد از خاک، لاله ها

غزل شماره ۸۰۰: از دست و تیغ عشق فگارند لاله‌ها

غزل شماره ۸۰۱: گر صافدلی هست شراب است در اینجا

غزل شماره ۸۰۲: در زلف مده راه دگر باد صبا را

غزل شماره ۸۰۳: از خویش برآورد تمنای تو ما را

غزل شماره ۸۰۴: اندیشه ز طوفان نبود دیده تر را

غزل شماره ۸۰۵: از بدگهری می شکند گوهر رز را

غزل شماره ۸۰۶: از زخم زبان نیست گزیر اهل رقم را

غزل شماره ۸۰۷: تا سوخت به داغ تو محبت جگرم را

غزل شماره ۸۰۸: از خلق خبر نیست ز خود بی خبران را

غزل شماره ۸۰۹: استاد چه حاجت بود آن سرو روان را؟

غزل شماره ۸۱۰: گمراه کند غفلت من راهبران را

غزل شماره ۸۱۱: ما نبض شناس رگ جانیم جهان را

غزل شماره ۸۱۲: دلگیر کند غنچه من صبح وطن را

غزل شماره ۸۱۳: تسکین ندهد خوردن می سوز درون را

غزل شماره ۸۱۴: نه کفر شناسد دل حیران و نه دین را

غزل شماره ۸۱۵: گلگونه چه حاجت بود آن روی نکو را؟

غزل شماره ۸۱۶: فانوس حجاب است چراغ سحری را

غزل شماره ۸۱۷: بر چرخ محیط است فروغ نظر ما

غزل شماره ۸۱۸: بی برگی ما برگ نشاط است چمن را

غزل شماره ۸۱۹: در قلزم می همچو حباب است دل ما

غزل شماره ۸۲۰: درمانده این جسم نزارست دل ما

غزل شماره ۸۲۱: کوشش نبرد راه به مأوای دل ما

غزل شماره ۸۲۲: از خون جگر رنگ پذیرد سخن ما

غزل شماره ۸۲۳: خوابیده تر از راه بود راحله ما

غزل شماره ۸۲۴: فریاد نخیزد ز دل پر گله ما

غزل شماره ۸۲۵: ای خانه زنبور ز فکر تو جگرها

غزل شماره ۸۲۶: کم نیست جگرداری پیران ز جوان‌ها

غزل شماره ۸۲۷: ای خار و خس بحر ثنای تو سخن‌ها

غزل شماره ۸۲۸: آن کس که داد پیوند با کاه کهربا را

غزل شماره ۸۲۹: از سوز عشق چون شمع راحت کجاست ما را؟

غزل شماره ۸۳۰: چشم همیشه مستت خمار کرد ما را

غزل شماره ۸۳۱: بی قدر ساخت خود را، نخوت فزود ما را

غزل شماره ۸۳۲: بسته است چشم روشن از سیر، بال ما را

غزل شماره ۸۳۳: از آه روز گردان شبهای تار خود را

غزل شماره ۸۳۴: وحشت بود ز مردم از خویش بی خبر را

غزل شماره ۸۳۵: از بیخودی نمانده است پروای جسم، جان را

غزل شماره ۸۳۶: برق سبک عنان را پروای خار و خس نیست

غزل شماره ۸۳۷: زهی به ساعد سیمین شکوفه ید بیضا

غزل شماره ۸۳۸: ز موج خویش بود تازیانه ریگ روان را

غزل شماره ۸۳۹: ز راستی نبود خجلتی گشاده جبین را

غزل شماره ۸۴۰: ز جوش عشق شود با قوام، شیره جان‌ها

غزل شماره ۸۴۱: اندیشه نبود عشق را از موجه شمشیرها

غزل شماره ۸۴۲: دارند اگر سررشته‌ای در کف به ظاهر چنگ‌ها

غزل شماره ۸۴۳: ای دفتر حسن ترا فهرست خط و خال‌ها

غزل شماره ۸۴۴: به دوش توکل منه بار خود را

غزل شماره ۸۴۵: منه بر دل زار بار جهان را

غزل شماره ۸۴۶: فروغی است یکرنگی از گوهر ما

غزل شماره ۸۴۷: بی‌خودی رفتن است دل‌ها را

غزل شماره ۸۴۸: به ادب نوش، جام دولت را

غزل شماره ۸۴۹: دل ز هر نقش گشته ساده مرا

غزل شماره ۸۵۰: شانه زند چو کلک من طره مشکفام را

غزل شماره ۸۵۱: ای ز تو شور در جگر کلک شکر نوای را

غزل شماره ۸۵۲: ای فکر تو نقشبند جان‌ها

غزل شماره ۸۵۳: ای حسن تو برق خانمان‌ها

غزل شماره ۸۵۴: غم آتشین عذاران نه چنان برشت ما را

غزل شماره ۸۵۵: دید ز خون دلم لاله ستان خاک را

غزل شماره ۸۵۶: نیست غم نان و آب، گوشه نشین را

غزل شماره ۸۵۷: هر که با ما می کند بیگانگی

غزل شماره ۸۵۸: پیوسته خورد دل خون از بی‌غمی جان‌ها

غزل شماره ۸۵۹: باده روشن کز او شد دیده ساغر پر آب

غزل شماره ۸۶۰: از لطافت بس که دارد چهره او آب و تاب

غزل شماره ۸۶۱: از تهیدستی است در مغز چنار این پیچ و تاب

غزل شماره ۸۶۲: حسن آن لبهای میگون بیش گردد در عتاب

غزل شماره ۸۶۳: صبح روشن شد، بده ساقی می چون آفتاب

غزل شماره ۸۶۴: می نماید چشم شوخ از پرده شرم و حجاب

غزل شماره ۸۶۵: بس که افکنده است پیری در وجودم انقلاب

غزل شماره ۸۶۶: گرچه با هر موجه ای دام دگر می دارد آب

غزل شماره ۸۶۷: دست و پا گم می کند موج سبک لنگر در آب

غزل شماره ۸۶۸: سوز عاشق کم نگردد از فرو رفتن در آب

غزل شماره ۸۶۹: موج را هر چند آماده است بال و پر ز آب

غزل شماره ۸۷۰: نیست بحر پاک گوهر را خصومت با حباب

غزل شماره ۸۷۱: در محیط عشق باشد از سر پر خون حباب

غزل شماره ۸۷۲: گر به ظاهر بادپیماییم ما همچون حباب

غزل شماره ۸۷۳: بس که از رخسار او در پیچ و تاب است آفتاب

غزل شماره ۸۷۴: گرچه ذراتند یکسر میهمان آفتاب

غزل شماره ۸۷۵: در شب وصل تو می لرزد دلم چون آفتاب

غزل شماره ۸۷۶: از شفق هر چند شوید چهره در خون آفتاب

غزل شماره ۸۷۷: اوست روشندل که با چندین زبان چون آفتاب

غزل شماره ۸۷۸: از شفق هر صبح سازد چهره خونین آفتاب

غزل شماره ۸۷۹: چون چراغ روز، با آن روشنایی آفتاب

غزل شماره ۸۸۰: در هوای ابر لازم نیست در مینا شراب

غزل شماره ۸۸۱: کی سفیدی می تواند شد به چشم ما نقاب؟

غزل شماره ۸۸۲: چشم عاشق خاک کوی دلستان بیند به خواب

غزل شماره ۸۸۳: گرچه افکندم به روغن، نان خلق از خوی چرب

غزل شماره ۸۸۴: مد کوتاهی است صبح از دفتر احسان شب

غزل شماره ۸۸۵: بی قراران را ازان یکتای بی همتا طلب

غزل شماره ۸۸۶: پا منه زنهار بی اندیشه در جای غریب

غزل شماره ۸۸۷: مگر از خانه بیرون آمد آن گل بی حجاب امشب؟

غزل شماره ۸۸۸: بیا کز دوریت مژگان به چشمم سوزن است امشب

غزل شماره ۸۸۹: خانه از خویش تهی کن که ز نظاره آب

غزل شماره ۸۹۰: دیده از خط بدیع آب دهید ای احباب

غزل شماره ۸۹۱: نکند باده شب، سوختگان را سیراب

غزل شماره ۸۹۲: نه حبابم که شود زود ز جان سیر در آب

غزل شماره ۸۹۳: روز روشن گل و شمع شب تارست شراب

غزل شماره ۸۹۴: تو که بی پرده رخ خود ننمایی در خواب

غزل شماره ۸۹۵: به نگاهی دل خون گشته ما را دریاب

غزل شماره ۸۹۶: چهره نوخط آن تازه جوان را دریاب

غزل شماره ۸۹۷: بی خبر شو ز دو عالم، خبر یار طلب

غزل شماره ۸۹۸: دست کوته مکن از دامن احسان طلب

غزل شماره ۸۹۹: رو نگهداشتن از صاف ضمیران مطلب

غزل شماره ۹۰۰: ز خط رحیم نشد حسن یار با احباب

غزل شماره ۹۰۱: زهی ز عارض گلرنگ، خونی می ناب

غزل شماره ۹۰۲: سبکسری که اسیر هواست همچو حباب

غزل شماره ۹۰۳: هوا چکیده نورست در شب مهتاب

غزل شماره ۹۰۴: بهشت بر مژه تصویر می کند مهتاب

غزل شماره ۹۰۵: مریز آب رخ خود مگر برای شراب

غزل شماره ۹۰۶: ز بس به می شدم آلوده چون سبوی شراب

غزل شماره ۹۰۷: بهار نغمه تر ساز می کند سیلاب

غزل شماره ۹۰۸: ندیده چشم چنین آهوی ختا در خواب

غزل شماره ۹۰۹: غضب ستیزه گر و عقل قهرمان در خواب

غزل شماره ۹۱۰: عرق‌فشانی آن گلعذار را دریاب

غزل شماره ۹۱۱: درون گنبد گردون فتنه بار مخسب

غزل شماره ۹۱۲: آمد سحر به خانه من یار، بی حجاب

غزل شماره ۹۱۳: از اشک بلبل است رگ تلخی گلاب

غزل شماره ۹۱۴: ای خوشه چین سنبل زلف تو مشک ناب

غزل شماره ۹۱۵: تا گل ز عکس عارض او چیده است آب

غزل شماره ۹۱۶: جای صدف بود ز گرانی زمین در آب

غزل شماره ۹۱۷: از چشم نیم مست تو با یک جهان شراب

غزل شماره ۹۱۸: صبح گشاده‌روی بود در حجاب شب

غزل شماره ۹۱۹: بردار دل ز عالم خاکی، صفا طلب

غزل شماره ۹۲۰: آیینه شو وصال پری طلعتان طلب

غزل شماره ۹۲۱: از لعل و گهر گرچه گرانسنگ شود آب

غزل شماره ۹۲۲: طی شود در یک نفس آغاز و انجام حیات

غزل شماره ۹۲۳: عالمی را روی شرم آلود او دیوانه ساخت

غزل شماره ۹۲۴: از چه و زندان برآمد هر که روح از تن شناخت

غزل شماره ۹۲۵: روی گرم مهر اگر ذرات عالم را نواخت

غزل شماره ۹۲۶: هر که را اینجا به سیلی آسمان خواهد نواخت

غزل شماره ۹۲۷: دست و پا بسیار زد تا عشق ما را پاک سوخت

غزل شماره ۹۲۸: آن که رنگ خط به رخسارش ز مشک ناب ریخت

غزل شماره ۹۲۹: کوته اندیشی که گل در خوابگاه یار ریخت

غزل شماره ۹۳۰: باده تلخی که از بویش دل منصور ریخت

غزل شماره ۹۳۱: در علاج درد ما رنگ از رخ تدبیر ریخت

غزل شماره ۹۳۲: پیش ساقی هر که آب رو درین میخانه ریخت

غزل شماره ۹۳۳: چشم مخموری که ما را زهر در پیمانه ریخت

غزل شماره ۹۳۴: روی از عالم بگردان گر لقا می بایدت

غزل شماره ۹۳۵: گرچه نی زرد و ضعیف و لاغر و بی دست و پاست

غزل شماره ۹۳۶: هر که پیوندد به اهل حق ز مردان خداست

غزل شماره ۹۳۷: دیده های پاک را با حسن، کشتی آشناست

غزل شماره ۹۳۸: در غبار خط صفای آن پری طلعت بجاست

غزل شماره ۹۳۹: چرخ ماند از گردش اما اضطراب دل بجاست

غزل شماره ۹۴۰: شکر این آب و علف ضایع کنان یک دم بجاست

غزل شماره ۹۴۱: تا به کی در پرده باشد نیک و بد، ساغر کجاست؟

غزل شماره ۹۴۲: از دو عالم فارغم، آزاده ای چون من کجاست؟

غزل شماره ۹۴۳: خشک شد کشت امیدم ابر احسانی کجاست؟

غزل شماره ۹۴۴: روزگارم تیره شد خورشید سیمایی کجاست؟

غزل شماره ۹۴۵: از دل سخت بتان از ناله ای فریاد خاست

غزل شماره ۹۴۶: کی سری بردم به جیب خود که طوفان برنخاست

غزل شماره ۹۴۷: رفت تا مجنون ز دشت عشق مردی برنخاست

غزل شماره ۹۴۸: هر که رو تابد ز عاشق، خط مشکینش سزاست

غزل شماره ۹۴۹: گر بسوزد ز آتش می شرم جانان مفت ماست

غزل شماره ۹۵۰: از تهیدستی ز بی برگان خجالت کار ماست

غزل شماره ۹۵۱: آنچه می دانند ماتم تن پرستان سور ماست

غزل شماره ۹۵۲: دامن صحرای وحشت خاک دامنگیر ماست

غزل شماره ۹۵۳: جام ما دریاکشان مهر لب خاموش ماست

غزل شماره ۹۵۴: روی مطلب در نقاب یأس از ابرام ماست

غزل شماره ۹۵۵: کوثر بیداربختی دیده گریان ماست

غزل شماره ۹۵۶: در پریشان خاطری جمعیت مجنون ماست

غزل شماره ۹۵۷: خاکساری برگ عیش خاطر آگاه ماست

غزل شماره ۹۵۸: صیقل آیینه ما گوشه ابروی ماست

غزل شماره ۹۵۹: لنگر از صاحبدلان، شوخی ز خوبان خوشنماست

غزل شماره ۹۶۰: درد بی درمان پیری منتهای دردهاست

غزل شماره ۹۶۱: خال یا در گوشه چشم است یا کنج لب است

غزل شماره ۹۶۲: من به دوزخ می روم، زاهد اگر در جنت است

غزل شماره ۹۶۳: اهل معنی را تماشا مانع جمعیت است

غزل شماره ۹۶۴: حیرت شبنم درین گلزار عین حکمت است

غزل شماره ۹۶۵: هر که را دیدیم در عالم گرفتار خودست

غزل شماره ۹۶۶: دوربین خونین جگر از نظم احوال خودست

غزل شماره ۹۶۷: رزق ما روشندلان چون مه ز پهلوی خودست

غزل شماره ۹۶۸: حفظ دولت در پریشان کردن سیم و زرست

غزل شماره ۹۶۹: نعمت الوان دنیا مایه دردسرست

غزل شماره ۹۷۰: عاشق پروانه مشرب را چه پروای سرست؟

غزل شماره ۹۷۱: در شب مهتاب می را آب و تاب دیگرست

غزل شماره ۹۷۲: دل چنین زار و نزار از اختر بد گوهرست

غزل شماره ۹۷۳: عشرت روی زمین در چرب نرمی مضمرست

غزل شماره ۹۷۴: روز ما با شب یکی زان آفتاب انورست

غزل شماره ۹۷۵: جای غم خالی بود تا ساغر از صهبا پرست

غزل شماره ۹۷۶: گوش تا گوش زمین از گفتگوی من پرست

غزل شماره ۹۷۷: عیب نادان در زمان خامشی گویاترست

غزل شماره ۹۷۸: از نظرها درد و داغ عشق پنهان خوشترست

غزل شماره ۹۷۹: عکس ساقی در شراب ناب دیدن خوشترست

غزل شماره ۹۸۰: از نسیم آن زلف مشک افشان سبک جولانترست

غزل شماره ۹۸۱: پیش ما دشنام جانان از شکر شیرین ترست

غزل شماره ۹۸۲: حلقه اطفال بهر اهل سودا بهترست

غزل شماره ۹۸۳: گوش بی دردان گران از خواب باشد بهتر است

غزل شماره ۹۸۴: در طریق عشق هر جا می گذاری پا، سرست

غزل شماره ۹۸۵: هر نقاب روی جانان را نقاب دیگرست

غزل شماره ۹۸۶: صبح محشر آن پریرو را نقاب دیگرست

غزل شماره ۹۸۷: در خم آن زلف دلها را سرود دیگرست

غزل شماره ۹۸۸: حسن را با بی قراران گیر و دار دیگرست

غزل شماره ۹۸۹: مهر را در چشم تنگ ذره نور دیگرست

غزل شماره ۹۹۰: عرض نادادن کمال خود، کمال دیگرست

غزل شماره ۹۹۱: هر نفس دولت طلبکار مقام دیگرست

غزل شماره ۹۹۲: حسن بالادست را هر روزشان دیگرست

غزل شماره ۹۹۳: هر نگاه حسرت عشاق آه دیگرست

غزل شماره ۹۹۴: عشق را بی دست و پایی دست و پای دیگرست

غزل شماره ۹۹۵: ای نگه مشق شنا در چشم خونپالا بس است

غزل شماره ۹۹۶: نوخطی از تازه رویان جهان ما را بس است

غزل شماره ۹۹۷: خاکساری پشتبان ویرانه ما را بس است

غزل شماره ۹۹۸: تلخی عالم شراب خوشگوار ما بس است

غزل شماره ۹۹۹: چار دیوار قفس عشرت سرای ما بس است

غزل شماره ۱۰۰۰: شاهد مستوری گل قطره شبنم بس است

غزل شماره ۱۰۰۱: گوش گیران قفس را نکهت گلشن بس است

غزل شماره ۱۰۰۲: باده مرد افکن من معنی روشن بس است

غزل شماره ۱۰۰۳: مهر لب غماز را دامان پاک من بس است

غزل شماره ۱۰۰۴: گر نباشد در نظر لیلی مرا هامون بس است

غزل شماره ۱۰۰۵: مزد دست و تیغ قاتل چشم قربانی بس است

غزل شماره ۱۰۰۶: گردش پرگار ما را حلقه مویی بس است

غزل شماره ۱۰۰۷: گرچه در دفع کدورت هر نوایی دلکش است

غزل شماره ۱۰۰۸: جان روشن را جهان در چشم بینا آتش است

غزل شماره ۱۰۰۹: پرده شرم و حیا را باده ناب آتش است

غزل شماره ۱۰۱۰: هر که چون پروانه بی باک، مست آتش است

غزل شماره ۱۰۱۱: شهپر پروانه ما را جلا در آتش است

غزل شماره ۱۰۱۲: با کمال احتیاج، از خلق استغنا خوش است

غزل شماره ۱۰۱۳: گر نباشد حسن معنی، خط زیبا هم خوش است

غزل شماره ۱۰۱۴: از زمین آرامش و از آسمان جولان خوش است

غزل شماره ۱۰۱۵: عاجزی از عاشق، از معشوق طنازی خوش است

غزل شماره ۱۰۱۶: هر که شد با درد قانع از مداوا فارغ است

غزل شماره ۱۰۱۷: از پریشان خاطری دلهای حیران فارغ است

غزل شماره ۱۰۱۸: شاخ گل را از سراپا چهره تنها نازک است

غزل شماره ۱۰۱۹: در دل هر کس بود درد طلب در منزل است

غزل شماره ۱۰۲۰: این ز همت خالی و آن از طبع پر می شود

غزل شماره ۱۰۲۱: صفحه رخسار تا ساده است فرد باطل است

غزل شماره ۱۰۲۲: نیست یک تن در جهان گویا، اگر گویا دل است

غزل شماره ۱۰۲۳: چشم خواب آلودگان در انتظار منزل است

غزل شماره ۱۰۲۴: سعی در تحصیل اسباب جهان بی حاصل است

غزل شماره ۱۰۲۵: با کمال قرب، از جانان دل ما غافل است

غزل شماره ۱۰۲۶: از بدن آزادی جانهای غافل مشکل است

غزل شماره ۱۰۲۷: از تن خاکی به جد و جهد رستن مشکل است

غزل شماره ۱۰۲۸: پیش آن لب بر جگر دندان فشردن مشکل است

غزل شماره ۱۰۲۹: جمع دل در عالم اسباب کردن مشکل است

غزل شماره ۱۰۳۰: خانه تن را به جان آباد کردن مشکل است

غزل شماره ۱۰۳۱: وقت خط پهلو تهی از یار کردن مشکل است

غزل شماره ۱۰۳۲: داستان شوق را تحریر کردن مشکل است

غزل شماره ۱۰۳۳: هرزه گو را خامش از تقریر کردن مشکل است

غزل شماره ۱۰۳۴: عندلیب مست را خاموش کردن مشکل است

غزل شماره ۱۰۳۵: با لب خاموش حفظ آه کردن مشکل است

غزل شماره ۱۰۳۶: دیدن روی تو ظلم است و ندیدن مشکل است

غزل شماره ۱۰۳۷: خط به گرد عارض دلدار دیدن مشکل است

غزل شماره ۱۰۳۸: عشق را در پرده ناموس دیدن مشکل است

غزل شماره ۱۰۳۹: خط به گرد آن لب چون نوش دیدن مشکل است

غزل شماره ۱۰۴۰: باده بی لعل لب دلبر کشیدن مشکل است

غزل شماره ۱۰۴۱: از خسیسان منت احسان کشیدن مشکل است

غزل شماره ۱۰۴۲: توبه از می در بهار نوجوانی مشکل است

غزل شماره ۱۰۴۳: هر چه امروزست بار خاطرت فردا گل است

غزل شماره ۱۰۴۴: سینه ام از داغ رنگارنگ صحرای گل است

غزل شماره ۱۰۴۵: حسن عالمسوز ماه من دو بالای گل است

غزل شماره ۱۰۴۶: زهر در ساغر مرا از سیر ماه و انجم است

غزل شماره ۱۰۴۷: ریشه ما در زمین خاکساری محکم است

غزل شماره ۱۰۴۸: نیست مردم هر که را نقش و نگار مردم است

غزل شماره ۱۰۴۹: در حریم سینه عشاق، غم نامحرم است

غزل شماره ۱۰۵۰: در فشار دل، سر دست نگارین ظالم است

غزل شماره ۱۰۵۱: جان غافل را سفر در چار دیوار تن است

غزل شماره ۱۰۵۲: هستی دنیای فانی انتظار مردن است

غزل شماره ۱۰۵۳: حاصل شمشیر برق از کشت ما خون خوردن است

غزل شماره ۱۰۵۴: در تعلق کوه آهن در شمار سوزن است

غزل شماره ۱۰۵۵: اتفاق دوستان با هم دعای جوشن است

غزل شماره ۱۰۵۶: مجلس امشب از فروغ لاله رویان روشن است

غزل شماره ۱۰۵۷: از عزیزان دیده پوشیده من روشن است

غزل شماره ۱۰۵۸: تن چون شد از زخم جوهردار، حصن آهن است

غزل شماره ۱۰۵۹: مرهم تیغ تغافل خون خود را خوردن است

غزل شماره ۱۰۶۰: در بیابانی که خارش تشنه خون خوردن است

غزل شماره ۱۰۶۱: وجد بال شاهباز جان ز هم وا کردن است

غزل شماره ۱۰۶۲: حق پرستی، قطره را در کار دریا کردن است

غزل شماره ۱۰۶۳: بی سؤال احسان به درویشان سخاوت کردن است

غزل شماره ۱۰۶۴: جان نثار یار کردن خاک را زر کردن است

غزل شماره ۱۰۶۵: عقل، اجزای وجود خویش باطل کردن است

غزل شماره ۱۰۶۶: خنده دزدیدن به دل گل در گریبان کردن است

غزل شماره ۱۰۶۷: نامرادی زندگی بر خویش آسان کردن است

غزل شماره ۱۰۶۸: تندخویی با خلایق، مهر را کین کردن است

غزل شماره ۱۰۶۹: سر گران از دل گذشتن، صید را خواباندن است

غزل شماره ۱۰۷۰: خنده رویی میهمان را گل به جیب افشاندن است

غزل شماره ۱۰۷۱: بیخودی دامن به جسم خاکسار افشاندن است

غزل شماره ۱۰۷۲: خرقه آزادگان چشم از جهان پوشیدن است

غزل شماره ۱۰۷۳: دیده شبنم گر از روی گلستان روشن است

غزل شماره ۱۰۷۴: چشم من از گریه مستانه من روشن است

غزل شماره ۱۰۷۵: دل چو کشتی، جان روشن عالم آب من است

غزل شماره ۱۰۷۶: شبچراغ اهل معنی چشم بیدار من است

غزل شماره ۱۰۷۷: لطف او با دیگران ناز و عتابش بر من است

غزل شماره ۱۰۷۸: هر چه دارد در خم سربسته گردون از من است

غزل شماره ۱۰۷۹: نوبهار آیینه طبع سخنساز من است

غزل شماره ۱۰۸۰: کاسه سر را خطر از مغز پر جوش من است

غزل شماره ۱۰۸۱: آبروی حسن از مژگان نمناک من است

غزل شماره ۱۰۸۲: کعبه عشقم، بلا ریگ بیابان من است

غزل شماره ۱۰۸۳: خاکساری تا دلیل جان آگاه من است

غزل شماره ۱۰۸۴: عالم مکار با ارباب عقبی دشمن است

غزل شماره ۱۰۸۵: با حجاب جسم خاکی جان روشن دشمن است

غزل شماره ۱۰۸۶: مردم بیدرد را دل از شکستن ایمن است

غزل شماره ۱۰۸۷: هر که چون بلبل درین گلشن اسیر رنگ و بوست

غزل شماره ۱۰۸۸: نازک اندامی که عالم تشنه آغوش اوست

غزل شماره ۱۰۸۹: آن که چاک سینه ام از غمزه بیباک اوست

غزل شماره ۱۰۹۰: آن که داغ لاله زار از روی آتشناک اوست

غزل شماره ۱۰۹۱: دیده هر کس که حیران است در دنبال اوست

غزل شماره ۱۰۹۲: افسر سر گرمی مهر از فروغ جام اوست

غزل شماره ۱۰۹۳: نقطه خالش که نه پرگار سرگردان اوست

غزل شماره ۱۰۹۴: خط عنبر بار گردی از بهار حسن اوست

غزل شماره ۱۰۹۵: آفتاب آتشین رخسار، داغ حسن اوست

غزل شماره ۱۰۹۶: چرخ را خون شفق در دل ز استغنای اوست

غزل شماره ۱۰۹۷: زلف شب عنبر فشان از نکهت گیسوی اوست

غزل شماره ۱۰۹۸: آتش افروز شکر شیرینی پیغام توست

غزل شماره ۱۰۹۹: گریه مستانه من از خمار چشم توست

غزل شماره ۱۱۰۰: کوه را پای ادب در دامن تمکین ازوست

غزل شماره ۱۱۰۱: تا ز رخ زلف آن بهشتی روی دور انداخته است

غزل شماره ۱۱۰۲: ناز تا اسباب دل بردن مهیا ساخته است

غزل شماره ۱۱۰۳: باز از معموره دلها فغان برخاسته است

غزل شماره ۱۱۰۴: زلف گرد عارض او رشته گلدسته است

غزل شماره ۱۱۰۵: جویبار شیشه با دریای خم پیوسته است

غزل شماره ۱۱۰۶: تاک بالا دست من بیعت به طوبی بسته است

غزل شماره ۱۱۰۷: هر که بست از گفتگو لب جنت دربسته است

غزل شماره ۱۱۰۸: یار راه شکوه ام از چین ابرو بسته است

غزل شماره ۱۱۰۹: از غبار جسم حایل ها به هم پیوسته است

غزل شماره ۱۱۱۰: هر که از داغ تو در دل لاله زاری داشته است

غزل شماره ۱۱۱۱: سینه تنگی دو عالم درد و غم می داشته است؟

غزل شماره ۱۱۱۲: دور باش از خط رخ دلدار هم می داشته است؟

غزل شماره ۱۱۱۳: چهره روشن خط شبرنگ هم می داشته است؟

غزل شماره ۱۱۱۴: هر که از تن پروری در کار کاهل گشته است

غزل شماره ۱۱۱۵: چشم ما پوشیده از خواب پریشان گشته است

غزل شماره ۱۱۱۶: عالمی را از عمارت پای در گل رفته است

غزل شماره ۱۱۱۷: نامه از قاصد دل مغرور ما نگرفته است

غزل شماره ۱۱۱۸: بی تزلزل نیست هرکس چون علم استاده است

غزل شماره ۱۱۱۹: لعل نسبت با لب یاقوت او بیجاده است

غزل شماره ۱۱۲۰: در بهاران بزم عیش میکشان آماده است

غزل شماره ۱۱۲۱: خاکساری در بلندی ها رسا افتاده است

غزل شماره ۱۱۲۲: تا ز روی آتشین او نقاب افتاده است

غزل شماره ۱۱۲۳: سنبل زلف از رخش تا برکنار افتاده است

غزل شماره ۱۱۲۴: سیل در بنیاد تقوی از بهار افتاده است

غزل شماره ۱۱۲۵: تا به فکر گوشوار آن سیمبر افتاده است

غزل شماره ۱۱۲۶: ساقی ما از می گلگون به دور افتاده است

غزل شماره ۱۱۲۷: دل به دست آن نگار شوخ و شنگ افتاده است

غزل شماره ۱۱۲۸: داغ می گلگل به طرف دامنم افتاده است

غزل شماره ۱۱۲۹: تاب در ناف غزالان ختن افتاده است

غزل شماره ۱۱۳۰: دست ما در بند چین آستین افتاده است

غزل شماره ۱۱۳۱: روزگارم تیره و بختم سیاه افتاده است

غزل شماره ۱۱۳۲: هر که عاشق نیست خون در پیکرش افسرده ست

غزل شماره ۱۱۳۳: از ته دل هر که روی خود به دنیا کرده است

غزل شماره ۱۱۳۴: نه همین آن سنگدل ما را فرامش کرده است

غزل شماره ۱۱۳۵: آن که بزم غیر را از خنده پر گل کرده است

غزل شماره ۱۱۳۶: داغ سودا فارغ از فکر کلاهم کرده است

غزل شماره ۱۱۳۷: سر گران با عقل آن طرف کلاهم کرده است

غزل شماره ۱۱۳۸: خلق، دشوار جهان را بر من آسان کرده است

غزل شماره ۱۱۳۹: تا که را قسمت شهید سنگ طفلان کرده است؟

غزل شماره ۱۱۴۰: نه همین سرگشته ما را دور گردون کرده است

غزل شماره ۱۱۴۱: جلوه هر جا یار با پای نگارین کرده است

غزل شماره ۱۱۴۲: خضر را گر سبز آب زندگانی کرده است

غزل شماره ۱۱۴۳: کوته اندیشی که طاعات ریایی کرده است

غزل شماره ۱۱۴۴: کاو کاو منکران می آرد از چشمش برون

غزل شماره ۱۱۴۵: بوسه از لعلت قدح در چشمه کوثر زده است

غزل شماره ۱۱۴۶: از عرق تا چهره گلرنگ جانان تر شده است

غزل شماره ۱۱۴۷: از خط شبرنگ حسن یار صد چندان شده است

غزل شماره ۱۱۴۸: بر من از پیری سرای عاریت زندان شده است

غزل شماره ۱۱۴۹: شکر ما کوته زبان از کثرت احسان شده است

غزل شماره ۱۱۵۰: از شکوه عشق، میدان تنگ بر هامون شده است

غزل شماره ۱۱۵۱: ابر رحمت با دل و دست گهربار آمده است

غزل شماره ۱۱۵۲: بلبل رنگین نوایی بر سر کار آمده است

غزل شماره ۱۱۵۳: از جوانی داغ ها بر سینه ما مانده است

غزل شماره ۱۱۵۴: مردمی در طینت اهل جهان کم مانده است

غزل شماره ۱۱۵۵: سرکشی از قامت آن دلربا زیبنده است

غزل شماره ۱۱۵۶: خاکساری از بزرگان جهان زیبنده است

غزل شماره ۱۱۵۷: آن که ما سرگشته اوییم در دل بوده است

غزل شماره ۱۱۵۸: تنگ خلقی شعله دوزخ سرشتی بوده است

غزل شماره ۱۱۵۹: هر غباری گرده چابک سواری بوده است

غزل شماره ۱۱۶۰: اشک ریز از مالش چرخ دغا آسوده است

غزل شماره ۱۱۶۱: آسمان از شور دلهای کباب آسوده است

غزل شماره ۱۱۶۲: از کواکب آسمان روی حجاب آلوده است

غزل شماره ۱۱۶۳: دوستی های جهان با ریو و رنگ آلوده است

غزل شماره ۱۱۶۴: من نمی گویم ز گلزارت کسی گل چیده است

غزل شماره ۱۱۶۵: مهربانی از میان خلق دامن چیده است

غزل شماره ۱۱۶۶: در بهشت است آن که چشمش از جهان پوشیده است

غزل شماره ۱۱۶۷: آن که بزم می پرستان را پریشان چیده است

غزل شماره ۱۱۶۸: عطر آن گل پیرهن تا در هوا پیچیده است

غزل شماره ۱۱۶۹: هر که چون جوهر ز تیغ یار سر پیچیده است

غزل شماره ۱۱۷۰: شوکت حسن تو بلبل را زبان پیچیده است

غزل شماره ۱۱۷۱: چهره اش خندان و خط مشکبو پیچیده است

غزل شماره ۱۱۷۲: دل به سر رفته است تا آن نقش پا را دیده است

غزل شماره ۱۱۷۳: هر نظر بازی که آن لبهای خندان دیده است

غزل شماره ۱۱۷۴: بی قراری های جان را چشم تر پوشیده است

غزل شماره ۱۱۷۵: رتبه آزادگی در بندگی پوشیده است

غزل شماره ۱۱۷۶: رفتن گلزار کار مردم بیکاره است

غزل شماره ۱۱۷۷: بحث با جاهل ، نه کار مردم فرزانه است

غزل شماره ۱۱۷۸: این که روزی بی تردد می رسد افسانه است

غزل شماره ۱۱۷۹: بوسه گاه جان ما آخر لب پیمانه است

غزل شماره ۱۱۸۰: گردش گردون به چشمم گردش پیمانه است

غزل شماره ۱۱۸۱: هر که غافل را نصیحت می کند دیوانه است

غزل شماره ۱۱۸۲: شمع را بالین پر، بال و پر پروانه است

غزل شماره ۱۱۸۳: شوق دل دیگر به آب تیغ مژگان تشنه است

غزل شماره ۱۱۸۴: دل میان چار عنصر تن به سختی داده ای است

غزل شماره ۱۱۸۵: بی غبار خط نگاهم توتیا گم کرده ای است

غزل شماره ۱۱۸۶: بی اجابت آه مرغ آشیان گم کرده ای است

غزل شماره ۱۱۸۷: صبح از خورشید تابان دست بر دل مانده ای است

غزل شماره ۱۱۸۸: بی جمالت مردمک آیینه نزدوده ای است

غزل شماره ۱۱۸۹: با رخ خندان او گل چهره نگشوده ای است

غزل شماره ۱۱۹۰: قسمت ما از بهاران همچو گل خمیازه ای است

غزل شماره ۱۱۹۱: لب چو گردد خالی از عقد سخن، خمیازه ای است

غزل شماره ۱۱۹۲: زان قد نازآفرین در هر دلی اندیشه ای است

غزل شماره ۱۱۹۳: شد چو عالمگیر غفلت، جاهل و دانا یکی است

غزل شماره ۱۱۹۴: روی کار دیگران و پشت کار من یکی است

غزل شماره ۱۱۹۵: در بهارستان یکرنگی شراب و خون یکی است

غزل شماره ۱۱۹۶: عمر شمع صبح و لطف بی بقای او یکی است

غزل شماره ۱۱۹۷: دوستی با کورفهمان حجت نادیدگی است

غزل شماره ۱۱۹۸: راحت کونین در زیر سر بیگانگی است

غزل شماره ۱۱۹۹: چشمم از خواب پریشان، چشمه پر سنبلی است

غزل شماره ۱۲۰۰: هر زمان در شهر بند عقل، سور و ماتمی است

غزل شماره ۱۲۰۱: خاک با این رتبه تمکین، جناب آدمی است

غزل شماره ۱۲۰۲: هر دلی کز زلف جانان سر برآرد کشتنی است

غزل شماره ۱۲۰۳: تا نپوشیده است روی خال را خط دیدنی است

غزل شماره ۱۲۰۴: زیر پای سرو چون آب روان غلطیدنی است

غزل شماره ۱۲۰۵: مدتی شد کز حدیث اهل دل گوشم تهی است

غزل شماره ۱۲۰۶: بی محابا در میان نازکش انداخت دست

غزل شماره ۱۲۰۷: دل به نور شمع نتوان در گذار باد بست

غزل شماره ۱۲۰۸: هر که دل در غمزه خونریز آن جلاد بست

غزل شماره ۱۲۰۹: دل ز وصل دوست طرف آن چشم خون آلود بست

غزل شماره ۱۲۱۰: خط مشکین تو نقش تازه ای بر کار بست

غزل شماره ۱۲۱۱: بس که از زهر شکایت لب دل افگار بست

غزل شماره ۱۲۱۲: هاله گرد ماه رخسارش خط شبرنگ بست؟

غزل شماره ۱۲۱۳: محتسب از عاجزی دست سبوی باده بست

غزل شماره ۱۲۱۴: بهر قتل ما کمر آن حسن بی اندازه بست

غزل شماره ۱۲۱۵: وقت آن کس خوش که لب را بر لب پیمانه بست

غزل شماره ۱۲۱۶: تا فشاندم دست بر دنیا جهان آمد به دست

غزل شماره ۱۲۱۷: نیست جز غفلت مرا از عمر بی حاصل به دست

غزل شماره ۱۲۱۸: جای خود وا می کنند اهل صفا بر روی دست

غزل شماره ۱۲۱۹: سرنزد از بلبلم هر چند دستانی درست

غزل شماره ۱۲۲۰: عشق بالا دست بر خاک از وجود ما نشست

غزل شماره ۱۲۲۱: تا عرق از می بر آن رخسار جان پرور نشست

غزل شماره ۱۲۲۲: وقت آن کس خوش که با مینای می خرم نشست

غزل شماره ۱۲۲۳: دل به خون در انتظار وعده جانان نشست

غزل شماره ۱۲۲۴: ریخت در دل سینه من هر که را مینا شکست

غزل شماره ۱۲۲۵: تا به طرف سر کلاه آن شوخ بی پروا شکست

غزل شماره ۱۲۲۶: خط سنگین دل بهای لعل جانان را شکست

غزل شماره ۱۲۲۷: پشتم از بار گنه بر یکدگر خواهد شکست

غزل شماره ۱۲۲۸: زلف یار از جلوه خط پریشانی شکست

غزل شماره ۱۲۲۹: باده خون مرده را ریحان کند در زیر پوست

غزل شماره ۱۲۳۰: چون شود فربه، نماند روح پنهان زیر پوست

غزل شماره ۱۲۳۱: ذره تا خورشید دارد چشم بر انعام دوست

غزل شماره ۱۲۳۲: شکوه ام آتش زبان گردیده است از خوی دوست

غزل شماره ۱۲۳۳: تیغ بر خورشید خواباند خم ابروی دوست

غزل شماره ۱۲۳۴: توبه نتوان کرد از می تا شراب ناب هست

غزل شماره ۱۲۳۵: حسن را در هر لباسی دیده بان در کار هست

غزل شماره ۱۲۳۶: جز پریشان خاطری در عالم ایجاد چیست؟

غزل شماره ۱۲۳۷: بادپیمایی مسلسل همچو آب از بهر چیست؟

غزل شماره ۱۲۳۸: جان عاشق قدر داغ و درد می‌داند که چیست

غزل شماره ۱۲۳۹: شوق چون ریگ روان منزل نمی داند که چیست

غزل شماره ۱۲۴۰: حسن بی پروا ز شور عندلیبان فارغ است

غزل شماره ۱۲۴۱: دیده های شرمگین، دیدن نمی داند که چیست

غزل شماره ۱۲۴۲: حسن قدر دیده تر را چه می داند که چیست

غزل شماره ۱۲۴۳: معنی توفیق غیر از همت مردانه چیست؟

غزل شماره ۱۲۴۴: شمع فانوس خیال آسمان پیداست کیست

غزل شماره ۱۲۴۵: عارض او در نقاب از دیده گستاخ کیست؟

غزل شماره ۱۲۴۶: چهره خورشید زرد از درد بی زنهار کیست؟

غزل شماره ۱۲۴۷: زلف شب عنبر فشان از نکهت گیسوی کیست؟

غزل شماره ۱۲۴۸: نیست چشمی کز فروغ روی او پر آب نیست

غزل شماره ۱۲۴۹: در حقیقت پرتو منت کم از سیلاب نیست

غزل شماره ۱۲۵۰: سنگ راهی شوق را چون چشم سنگین خواب نیست

غزل شماره ۱۲۵۱: عالم اسباب غیر از پرده های خواب نیست

غزل شماره ۱۲۵۲: عشق خالص را تلاش دیدن محبوب نیست

غزل شماره ۱۲۵۳: خط سبز از صفحه عارض ستردن خوب نیست

غزل شماره ۱۲۵۴: لاله ای جز داغ در صحرای امکان نیست نیست

غزل شماره ۱۲۵۵: روز وصل است و دل غم دیده ما شاد نیست

غزل شماره ۱۲۵۶: صیقل آیینه دل غیر آه سرد نیست

غزل شماره ۱۲۵۷: نیست تا پاک از غرضها در سخاوت سود نیست

غزل شماره ۱۲۵۸: (عشق عالمسوز را با حسن و ایمان کار نیست

غزل شماره ۱۲۵۹: توبه همصحبتان بر خاطر ما بار نیست

غزل شماره ۱۲۶۰: پاره های دل گران بر دیده خونبار نیست

غزل شماره ۱۲۶۱: عشقبازی کار هر حلاج دعوی دار نیست

غزل شماره ۱۲۶۲: افسر زرین سر آزاده را در کار نیست

غزل شماره ۱۲۶۳: گر نمی جوشیم با می از سر انکار نیست

غزل شماره ۱۲۶۴: رحمت ایزد نصیب مردم هشیار نیست

غزل شماره ۱۲۶۵: کوه غم بر خاطر آزادمردان بار نیست

غزل شماره ۱۲۶۶: کوچه گرد بیخودی را خانمان در کار نیست

غزل شماره ۱۲۶۷: کوچه گرد بیخودی را خانمان در کار نیست

غزل شماره ۱۲۶۸: حسن عالمسوز او را ساغری در کار نیست

غزل شماره ۱۲۶۹: چهره گلرنگ را پیمانه ای در کار نیست

غزل شماره ۱۲۷۰: شسته ام از چشمه مه رو به آبم کار نیست

غزل شماره ۱۲۷۱: شیر مست ماهتابم با شرابم کار نیست

غزل شماره ۱۲۷۲: کوری خود گر نبینند اهل دنیا دور نیست

غزل شماره ۱۲۷۳: هر که از دل دور باشد در نظر منظور نیست

غزل شماره ۱۲۷۴: وصل زلف او به دست کوشش تدبیر نیست

غزل شماره ۱۲۷۵: روی سخت کوه را پروایی از شمشیر نیست

غزل شماره ۱۲۷۶: حسن را جز چشم حیران، دست دامنگیر نیست

غزل شماره ۱۲۷۷: فکر جانسوز مرا یک نقطه بی انداز نیست

غزل شماره ۱۲۷۸: گرچه طبعم کم ز خورشید جهان افروز نیست

غزل شماره ۱۲۷۹: چهره گل چون بناگوش تو شبنم پوش نیست

غزل شماره ۱۲۸۰: هیچ باری از سبو بر دوش اهل هوش نیست

غزل شماره ۱۲۸۱: آرزو بسیار و آهم در دل درویش نیست

غزل شماره ۱۲۸۲: حاصل دنیای فانی جز غم و تشویش نیست

غزل شماره ۱۲۸۳: آه مظلومان برون آید ز لب بی اختیار

غزل شماره ۱۲۸۴: صحبت تردامنان با حسن یک دم بیش نیست

غزل شماره ۱۲۸۵: روزگار زندگی نقش بر آبی بیش نیست

غزل شماره ۱۲۸۶: آسمان در چشم ما دود و بخاری بیش نیست

غزل شماره ۱۲۸۷: درگذر زین خاکدان، گرد سپاهی بیش نیست

غزل شماره ۱۲۸۸: آسمان سفله بی برگ و نوایی بیش نیست

غزل شماره ۱۲۸۹: آب کن در شیشه ساقی گر شراب صاف نیست

غزل شماره ۱۲۹۰: در سر مشکل پسندان نشأه انصاف نیست

غزل شماره ۱۲۹۱: موج آب زندگی جز پیچ و تاب عشق نیست

غزل شماره ۱۲۹۲: در نگارستان تهمت دامن گل پاک نیست

غزل شماره ۱۲۹۳: پاکدامان را غمی از تهمت ناپاک نیست

غزل شماره ۱۲۹۴: هیچ نخلی همچو رز در بوستان چالاک نیست

غزل شماره ۱۲۹۵: باده بی درد در میخانه افلاک نیست

غزل شماره ۱۲۹۶: غافلان را احتیاج باده گلرنگ نیست

غزل شماره ۱۲۹۷: روزی دل جز شکست از یار شوخ و شنگ نیست

غزل شماره ۱۲۹۸: عشق را حاجت به زور بازوی اقبال نیست

غزل شماره ۱۲۹۹: بار بر مجنون ما جمعیت اطفال نیست

غزل شماره ۱۳۰۰: صبر بر زخم گرانسنگ ملامت سهل نیست

غزل شماره ۱۳۰۱: یک حباب قلزم توحید بی اکلیل ست

غزل شماره ۱۳۰۲: خال محتاج کمند زلف عنبرفام نیست

غزل شماره ۱۳۰۳: آفت دولت به ابنای زمان معلوم نیست

غزل شماره ۱۳۰۴: چشم شبنم محرم رخسار گلفام تو نیست

غزل شماره ۱۳۰۵: داغ من ممنون شکرخند پنهان تو نیست

غزل شماره ۱۳۰۶: یک سر مو راستی در طاق ابروی تو نیست

غزل شماره ۱۳۰۷: هیچ لب زیر فلک بی ناله جانکاه نیست

غزل شماره ۱۳۰۸: دلبر از دل نیست غافل، دل اگر آگاه نیست

غزل شماره ۱۳۰۹: روی هفتاد و دو ملت جز در آن درگاه نیست

غزل شماره ۱۳۱۰: نیست یک شادی که انجامش به غم پیوسته نیست

غزل شماره ۱۳۱۱: طاعت ظاهر طریق مردم آزاده نیست

غزل شماره ۱۳۱۲: از هلاک ما سیه بختان کسی آزرده نیست

غزل شماره ۱۳۱۳: در ریاض آفرینش خاطر آسوده نیست

غزل شماره ۱۳۱۴: پیچ و تاب آن کمر با موی آتش دیده نیست

غزل شماره ۱۳۱۵: ماه در گردون نوردی چون دل آواره نیست

غزل شماره ۱۳۱۶: حسن بالادست را از شوخ چشمان چاره نیست

غزل شماره ۱۳۱۷: غیر حسرت رزق من زان حسن بی اندازه نیست

غزل شماره ۱۳۱۸: سرو را چون لاله و گل احتیاج غازه نیست

غزل شماره ۱۳۱۹: رزق من زان نرگس مستانه جز خمیازه نیست

غزل شماره ۱۳۲۰: در دل پر خون غبار لشکر اندیشه نیست

غزل شماره ۱۳۲۱: سرو مینا را تذروی بهتر از پیمانه نیست

غزل شماره ۱۳۲۲: غفلت تر دامنان را حاجت پیمانه نیست

غزل شماره ۱۳۲۳: عشق را دارالامانی چون دل دیوانه نیست

غزل شماره ۱۳۲۴: زان لب شیرین که در هر گوشه صد فرهاد داشت

غزل شماره ۱۳۲۵: بی تو امشب هر سر مویم جدا فریاد داشت

غزل شماره ۱۳۲۶: شورش سودای ما افلاک را معمور داشت

غزل شماره ۱۳۲۷: تا مرا عشق بلند اقبال در زنجیر داشت

غزل شماره ۱۳۲۸: لنگر تن روح را نتواند از پرواز داشت

غزل شماره ۱۳۲۹: کی حذر از خون خلق آن غمزه خونریز داشت؟

غزل شماره ۱۳۳۰: یاد ایامی که دریای مروت جوش داشت

غزل شماره ۱۳۳۱: از پر سیمرغ اگر دست حمایت زال داشت

غزل شماره ۱۳۳۲: تا دل از یاد تو می در ساغر اندیشه داشت

غزل شماره ۱۳۳۳: شب که مجلس روشنی از طلعت جانانه داشت

غزل شماره ۱۳۳۴: آن لب نو خط غباری از دل ما برنداشت

غزل شماره ۱۳۳۵: پاس یک بیدار دل گردون بد گوهر نداشت

غزل شماره ۱۳۳۶: قامتت خم گشت و پشتت بار طاعت برنداشت

غزل شماره ۱۳۳۷: طفل بازیگوش ما زین خاکدان دل برنداشت

غزل شماره ۱۳۳۸: جان و دل را رایگان آن دشمن جان برنداشت

غزل شماره ۱۳۳۹: یاد ایامم که در تن جان ما منزل نداشت

غزل شماره ۱۳۴۰: هر که از عالم مجرد شد غم عالم نداشت

غزل شماره ۱۳۴۱: حاصلی غیر از تهیدستی دل روشن نداشت

غزل شماره ۱۳۴۲: تا دل آزاده برگ عیش در دامن نداشت

غزل شماره ۱۳۴۳: زان کمان ابرو سر تسلیم پیچاندن نداشت

غزل شماره ۱۳۴۴: ای ستمگر از نگاه دور رنجیدن نداشت

غزل شماره ۱۳۴۵: دست ما چون سرو هرگز بخت دامانی نداشت

غزل شماره ۱۳۴۶: هر که بیخود شد، قدم در آستان دل گذاشت

غزل شماره ۱۳۴۷: در بهار نوجوانی هر که از صهبا گذشت

غزل شماره ۱۳۴۸: همت مردانه ما از می حمرا گذشت

غزل شماره ۱۳۴۹: می توان با همت سرشار از دنیا گذشت

غزل شماره ۱۳۵۰: همچو برق از عالم اسباب می باید گذشت

غزل شماره ۱۳۵۱: از سر این خاکدان چون گرد می باید گذشت

غزل شماره ۱۳۵۲: نرم نرم از خلق ناهموار می باید گذشت

غزل شماره ۱۳۵۳: در دلم هرگاه زلف آن پری پیکر گذشت

غزل شماره ۱۳۵۴: همچو آن رهرو که خواب آلود از منزل گذشت

غزل شماره ۱۳۵۵: می توان از گلشن فردوس دست افشان گذشت

غزل شماره ۱۳۵۶: برق چون ابر بهار از کشت من گریان گذشت

غزل شماره ۱۳۵۷: کاروان گریه از چشمم ندانم چون گذشت

غزل شماره ۱۳۵۸: از سر خاک شهیدان یار خوش سنگین گذشت

غزل شماره ۱۳۵۹: عمر من در سایه آن قامت دلجو گذشت

غزل شماره ۱۳۶۰: مد عمر من چو نی در ناله و زاری گذشت

غزل شماره ۱۳۶۱: روزگار ما به غفلت از تن آسانی گذشت

غزل شماره ۱۳۶۲: از سودا آفرینش دل مکدر بازگشت

غزل شماره ۱۳۶۳: پیش خط تازه آن سرو بستان بهشت

غزل شماره ۱۳۶۴: آنچه من برتافتم از درد، مجنون برنتافت

غزل شماره ۱۳۶۵: هر که راه گفتگو در پرده اسرار یافت

غزل شماره ۱۳۶۶: هر که خود را یافت، دولت در کنار خویش یافت

غزل شماره ۱۳۶۷: از جهان تلخ نتوان با درشتی کام یافت

غزل شماره ۱۳۶۸: لفظ معنی شد، در آن تنگ دهن مأوا نیافت

غزل شماره ۱۳۶۹: تا به فکر خود فتادم روزگار از دست رفت

غزل شماره ۱۳۷۰: گرچه از بیداد خسرو زین جهان فرهاد رفت

غزل شماره ۱۳۷۱: آنچه از خط یار را بر غنچه مستور رفت

غزل شماره ۱۳۷۲: چون قلم مد حیات من به قیل وقال رفت

غزل شماره ۱۳۷۳: هر که عبرت حاصل از اوضاع دنیا کرد و رفت

غزل شماره ۱۳۷۴: بوی زلف او حواسم را پریشان کرد و رفت

غزل شماره ۱۳۷۵: دوش آن نامهربان احوال ما پرسید و رفت

غزل شماره ۱۳۷۶: زهرخند ای دل که دور گریه مستانه رفت

غزل شماره ۱۳۷۷: وقت خط دل کام خود زان لعل روح افزا گرفت

غزل شماره ۱۳۷۸: قطره خونی شد از دست نگارینش چکید

غزل شماره ۱۳۷۹: سبزه خط صفحه رخسار جانان را گرفت

غزل شماره ۱۳۸۰: زنگ خط آیینه رخسار جانان را گرفت

غزل شماره ۱۳۸۱: دامن فرصت دل بیتاب نتواند گرفت

غزل شماره ۱۳۸۲: صبر دامان دل بیتاب نتواند گرفت

غزل شماره ۱۳۸۳: جای جام باده را تریاک نتواند گرفت

غزل شماره ۱۳۸۴: آه سرم در تو ای آتش عنان خواهد گرفت

غزل شماره ۱۳۸۵: مردم هموار را از خاک برباید گرفت

غزل شماره ۱۳۸۶: حیف خود با آه گرم از آسمان باید گرفت

غزل شماره ۱۳۸۷: زان دهن انگشتر زنهار می باید گرفت

غزل شماره ۱۳۸۸: وقت خط کام از لب چون نوش می باید گرفت

غزل شماره ۱۳۸۹: در خرابات مغان منزل نمی‌باید گرفت

غزل شماره ۱۳۹۰: خط گل روی عرقناک ترا در بر گرفت

غزل شماره ۱۳۹۱: وقت رندی خوش که کام از موسم گل برگرفت

غزل شماره ۱۳۹۲: گر چنین شمشیر آن بیباک خواهد بر گرفت

غزل شماره ۱۳۹۳: کام خود را کلک مشکین از سخن آخر گرفت

غزل شماره ۱۳۹۴: تا غبار خط به گرد عارضش منزل گرفت

غزل شماره ۱۳۹۵: خط کافر لعل سیراب ترا کم کم گرفت

غزل شماره ۱۳۹۶: عمر اگر باقی است بوسی زان دهن خواهم گرفت

غزل شماره ۱۳۹۷: از وصال ماه مصر آخر زلیخا جان گرفت

غزل شماره ۱۳۹۸: خانه دل روشنی از دیده روشن گرفت

غزل شماره ۱۳۹۹: تا عرق از چهره جانان تراویدن گرفت

غزل شماره ۱۴۰۰: جوهر شمشیر غیرت پیچ وتاب از من گرفت

غزل شماره ۱۴۰۱: در گرفتاری بود جمعیت خاطر محال

غزل شماره ۱۴۰۲: دوش مجلس از زبان شکوه ام در می گرفت

غزل شماره ۱۴۰۳: پیش ازین جانان حساب دیگر از من می گرفت

غزل شماره ۱۴۰۴: سوخت تنهایی مرا ای بی وفا وقت است وقت

غزل شماره ۱۴۰۵: چون کند روی تو با خط سیاه از شش جهت؟

غزل شماره ۱۴۰۶: مشو از می گران، ترسم سبکدستان ربایندت

غزل شماره ۱۴۰۷: غم از دل می زداید چون صباح عید رخسارت

غزل شماره ۱۴۰۸: غزالان را ز وحشت باز دارد دیدن چشمت

غزل شماره ۱۴۰۹: بر دلم نیست غباری ز سیه کاری بخت

غزل شماره ۱۴۱۰: دست بر هر چه فشاندم به رگ جان آویخت

غزل شماره ۱۴۱۱: چهره صاف تو آیینه اندیشه نماست

غزل شماره ۱۴۱۲: ریخت دندان و هوای می و پیمانه بجاست

غزل شماره ۱۴۱۳: تلخ شد عشرتم آن لعل شکربار کجاست؟

غزل شماره ۱۴۱۴: هیچ جوینده ندانست که جای تو کجاست

غزل شماره ۱۴۱۵: فرح آباد من آنجاست که جانان آنجاست

غزل شماره ۱۴۱۶: نه خط از چهره آن آینه سیما برخاست

غزل شماره ۱۴۱۷: قد موزون تو روزی که به جولان برخاست

غزل شماره ۱۴۱۸: خط سبزی که ز پشت لب جانان برخاست

غزل شماره ۱۴۱۹: از خط سبز نشد یک سر مو حسن تو کم

غزل شماره ۱۴۲۰: خط نارسته ز لعل لب دلبر پیداست

غزل شماره ۱۴۲۱: از لب خشک صدف ریزش نیسان پیداست

غزل شماره ۱۴۲۲: خط نارسته ازان چهره گلگون پیداست

غزل شماره ۱۴۲۳: شور در دل فکند لعل خموشی که تراست

غزل شماره ۱۴۲۴: در کمین این فلک سخت کمانی که تراست

غزل شماره ۱۴۲۵: بی طراوت نشود سرو جوانی که تراست

غزل شماره ۱۴۲۶: اشک لعلی است روان بر رخ چون زر که مراست

غزل شماره ۱۴۲۷: پرده شب بود ایام شبابی که مراست

غزل شماره ۱۴۲۸: از زمین اوج گرفته است غباری که مراست

غزل شماره ۱۴۲۹: کار سرجوش کند درد ایاغی که مراست

غزل شماره ۱۴۳۰: در لحد گل نکند شعله داغی که مراست

غزل شماره ۱۴۳۱: قانع از صاف به دردست دماغی که مراست

غزل شماره ۱۴۳۲: دانه اشک بود توشه راهی که مراست

غزل شماره ۱۴۳۳: دل بی صبر به طوفان بلا رهبر ماست

غزل شماره ۱۴۳۴: عشرت روی زمین در دل ویرانه ماست

غزل شماره ۱۴۳۵: لاله روشنگر چشم و دل سودایی ماست

غزل شماره ۱۴۳۶: آن که از بال هما افسر دولت می خواست

غزل شماره ۱۴۳۷: غمگسار دل سودازده من شبهاست

غزل شماره ۱۴۳۸: زان دم تیغ که از آب بقا سیراب است

غزل شماره ۱۴۳۹: صیقل روح و طباشیر جگر مهتاب است

غزل شماره ۱۴۴۰: عشق بیتابی ذرات جهان را سبب است

غزل شماره ۱۴۴۱: پیش من ثابت و سیار فلک مرغوب است

غزل شماره ۱۴۴۲: میوه و تخم و گل عالم امکان پوچ است

غزل شماره ۱۴۴۳: شب هجران دلم از ناله حسرت شادست

غزل شماره ۱۴۴۴: شبنم غنچۀ بیداردلان چشم بدست

غزل شماره ۱۴۴۵: هر که از درد طلب شکوه کند نامردست

غزل شماره ۱۴۴۶: دل ازان نخل به امید ثمر خرسندست

غزل شماره ۱۴۴۷: مستی حسن، هم از ساغر سرشار خودست

غزل شماره ۱۴۴۸: خواجه بیتاب در اظهار زر و مال خودست

غزل شماره ۱۴۴۹: تا ترا چون دگران دیدن ظاهر کارست

غزل شماره ۱۴۵۰: ترک عادت همه گر زهر بود دشوارست

غزل شماره ۱۴۵۱: دوری راه طلب بر دل کاهل بارست

غزل شماره ۱۴۵۲: نغمه را در دل عشاق اثر بسیارست

غزل شماره ۱۴۵۳: نیست آرام در آن دل که هوس بسیارست

غزل شماره ۱۴۵۴: از شکر چاشنی ناله نی بیشترست

غزل شماره ۱۴۵۵: خط شبرنگ کز او حسن بتان را خطرست

غزل شماره ۱۴۵۶: در ره عشق که در هر قدمش صد خطرست

غزل شماره ۱۴۵۷: لاله رویی که ازو خار مرا در جگرست

غزل شماره ۱۴۵۸: سنگ در دیده ارباب بصیرت گهرست

غزل شماره ۱۴۵۹: راز من نقل مجالس ز صفای گهرست

غزل شماره ۱۴۶۰: در ره عشق، قضا کور و قدر بیخبرست

غزل شماره ۱۴۶۱: هر که مست است درین میکده هشیارترست

غزل شماره ۱۴۶۲: لب لعلت ز می ناب رباینده ترست

غزل شماره ۱۴۶۳: به تماشای تو از هر مژه راه دگرست

غزل شماره ۱۴۶۴: شکوه از گردش گردون ز بصیرت دورست

غزل شماره ۱۴۶۵: عشق هر چند که در پرده بود مشهورست

غزل شماره ۱۴۶۶: سفر پر خطر عشق نه از تدبیرست

غزل شماره ۱۴۶۷: ساحل بحر پر آشوب فنا شمشیرست

غزل شماره ۱۴۶۸: معنی از لفظ سبکروح فلک پروازست

غزل شماره ۱۴۶۹: زاده بد گهر از پاک گهر ممتازست

غزل شماره ۱۴۷۰: چون به حیرت زدگان است مرا روی سخن

غزل شماره ۱۴۷۱: عمر بگذشت و هوس در دل ما نیمرس است

غزل شماره ۱۴۷۲: خواب و بیداری آن نرگس مخمور خوش است

غزل شماره ۱۴۷۳: ای که قصدت ز سفر یار صداقت کیش است

غزل شماره ۱۴۷۴: نوبهار خط آن غنچه دهن در پیش است

غزل شماره ۱۴۷۵: از دل خونشده ام چهره جانان داغ است

غزل شماره ۱۴۷۶: هر چه جز گوهر عشق است درین بحر کف است

غزل شماره ۱۴۷۷: ناله سوخته جانان به اثر نزدیک است

غزل شماره ۱۴۷۸: عشق را از دل سودازده ما ننگ است

غزل شماره ۱۴۷۹: در بهاران سر مرغی که به زیر بال است

غزل شماره ۱۴۸۰: سبزی نه فلک از چشم گهربار دل است

غزل شماره ۱۴۸۱: آنچنان بلبل من واله و حیران گل است

غزل شماره ۱۴۸۲: پشت دست تو به از آینه روی گل است

غزل شماره ۱۴۸۳: دل ز خال لب منظور گرفتن ستم است

غزل شماره ۱۴۸۴: بزم عالم ز دل خون شده ما گرم است

غزل شماره ۱۴۸۵: برق خاشاک گنه، روزه تابستان است

غزل شماره ۱۴۸۶: زنگ آیینه من صحبت بیدردان است

غزل شماره ۱۴۸۷: (جسم زاری است که با آه به هم پیچیده است

غزل شماره ۱۴۸۸: از گرانخوابی ما عمر سبک جولان است

غزل شماره ۱۴۸۹: خط نارسته که در لعل لب جانان است

غزل شماره ۱۴۹۰: گرچه رویش ز لطافت ز نظر پنهان است

غزل شماره ۱۴۹۱: کوثر زنده دلی چشم تر مردان است

غزل شماره ۱۴۹۲: دل پر داغ گلستان سحرخیزان است

غزل شماره ۱۴۹۳: خلوت فکر، پریخانه خاموشان است

غزل شماره ۱۴۹۴: نمک عشق در آب و گل درویشان است

غزل شماره ۱۴۹۵: صدف بحر بقا سینه درویشان است

غزل شماره ۱۴۹۶: لب خاموش نمودار دل پر سخن است

غزل شماره ۱۴۹۷: کلک من شعله برجسته این نه لگن است

غزل شماره ۱۴۹۸: شور شیرین سخنان در به هم آمیختن است

غزل شماره ۱۴۹۹: گریه ابر بهار از دل پر درد من است

غزل شماره ۱۵۰۰: این چه لطف است که با یار وفادار من است

غزل شماره ۱۵۰۱: عشق سرمایه تسکین دل زار من است

غزل شماره ۱۵۰۲: سیل درمانده کوتاهی دیوار من است

غزل شماره ۱۵۰۳: مانع مستی غفلت دل هشیار من است

غزل شماره ۱۵۰۴: موج سنبل ز پریشانی پرواز من است

غزل شماره ۱۵۰۵: شور دریای سخن از دل پر جوش من است

غزل شماره ۱۵۰۶: نفس سوخته شمع سر بالین من است

غزل شماره ۱۵۰۷: دخل و تحسین بجا باعث احیای من است

غزل شماره ۱۵۰۸: تا جنون انجمن افروز دل خونین است

غزل شماره ۱۵۰۹: عقل نخلی است خزان دیده که ماتم با اوست

غزل شماره ۱۵۱۰: چشم بیدار چراغی است که در منزل اوست

غزل شماره ۱۵۱۱: چشم پر خون، صدف گوهر یکدانه اوست

غزل شماره ۱۵۱۲: شوق را شهپر توفیق سبکباری توست

غزل شماره ۱۵۱۳: هر که دارد نظری واله زیبایی توست

غزل شماره ۱۵۱۴: در کف هر که بود ساغر می، خاتم ازوست

غزل شماره ۱۵۱۵: هر که از حمد تو خاموش نگردد دم ازوست

غزل شماره ۱۵۱۶: بند و زندان گرامی گهران از جاه است

غزل شماره ۱۵۱۷: هر قدم سست کی از وادی ما آگاه است؟

غزل شماره ۱۵۱۸: عمر سرگرمی ارباب هوس کوتاه است

غزل شماره ۱۵۱۹: نه همین مشک مرا خون جگر ساخته است

غزل شماره ۱۵۲۰: که به سیب ذقنش چشم هوس دوخته است؟

غزل شماره ۱۵۲۱: خط چرا در لب همچون شکرش سوخته است؟

غزل شماره ۱۵۲۲: آن که در جام خضر آب بقا ریخته است

غزل شماره ۱۵۲۳: هر طرف روی نهی باده جان ریخته است

غزل شماره ۱۵۲۴: همچو زنجیر به هم ناله ما پیوسته است

غزل شماره ۱۵۲۵: رگ جانها به دم تیغ عدم پیوسته است

غزل شماره ۱۵۲۶: خط سبزی که به گرد لب جانان گشته است

غزل شماره ۱۵۲۷: غنچه را چاک به دامن ز گریبان رفته است

غزل شماره ۱۵۲۸: هر که از قافله کعبه جدا افتاده است

غزل شماره ۱۵۲۹: خال زیر لب آن ماه لقا افتاده است

غزل شماره ۱۵۳۰: آتش از خشکی مغزم به دماغ افتاده است

غزل شماره ۱۵۳۱: هر که را می نگرم سوخته جان افتاده است

غزل شماره ۱۵۳۲: از شکر خنده ات آتش به جهان افتاده است

غزل شماره ۱۵۳۳: این نه غنچه است که گلزار به بار آورده است

غزل شماره ۱۵۳۴: تا خط از لعل گهربار تو سر بر زده است

غزل شماره ۱۵۳۵: آتشم در جگر از چهره گلرنگ زده است

غزل شماره ۱۵۳۶: بس که مژگان تو بر دیده روشن زده است

غزل شماره ۱۵۳۷: موج خط حلقه بر آن عارض گلگون زده است

غزل شماره ۱۵۳۸: دل من تیره ز بسیاری گفتار شده است

غزل شماره ۱۵۳۹: دل شب وصل تو از صبح مکدر شده است

غزل شماره ۱۵۴۰: خاطر از سبحه و زنار مکدر شده است

غزل شماره ۱۵۴۱: نه همین دل ز لب لعل تو پر شور شده است

غزل شماره ۱۵۴۲: روح را جسم گران مانع شبگیر شده است

غزل شماره ۱۵۴۳: از رگ ابر، هوا سینه شهباز شده است

غزل شماره ۱۵۴۴: آخر حسن تو از خط به از آغاز شده است

غزل شماره ۱۵۴۵: دل به یک آه سراسر رو مژگان شده است

غزل شماره ۱۵۴۶: دلم از کثرت پیکان تو آهن شده است

غزل شماره ۱۵۴۷: صحن گلزار ز گل کاسه پر خون شده است

غزل شماره ۱۵۴۸: نه ز خط حلقه بر اطراف رخت بسته شده است

غزل شماره ۱۵۴۹: از تب رشک تو خورشید هلالی شده است

غزل شماره ۱۵۵۰: از دل خم می گلرنگ به جام آمده است

غزل شماره ۱۵۵۱: خط به گرد رخ آن سیم ذقن آمده است

غزل شماره ۱۵۵۲: خارخاری که ز رفتار تو در دل مانده است

غزل شماره ۱۵۵۳: حاصل دولت دنیا همه غفلت بوده است

غزل شماره ۱۵۵۴: خط سبزی که به گرد رخ او گردیده است

غزل شماره ۱۵۵۵: فلک پیر بسی مرگ جوانان دیده است

غزل شماره ۱۵۵۶: سخن عشق کسی کز لب ما نشنیده است

غزل شماره ۱۵۵۷: گل اگر پرده نشین است چه جای گله است؟

غزل شماره ۱۵۵۸: دوزخ اهل نظر، پاس نگه داشتن است

غزل شماره ۱۵۵۹: دیدن تازه خطان شاهد بالغ نظری است

غزل شماره ۱۵۶۰: نفس باد بهاران چمن آرای خوشی است

غزل شماره ۱۵۶۱: هر طرف می نگری آینه سیمای خوشی است

غزل شماره ۱۵۶۲: عالم امنی اگر هست همین بیهوشی است

غزل شماره ۱۵۶۳: ترجمان دل صاحب نظران خاموشی است

غزل شماره ۱۵۶۴: مایه پرورش عالم اسباب یکی است

غزل شماره ۱۵۶۵: شهد در خانه پر روزن زنبور یکی است

غزل شماره ۱۵۶۶: نغمه‌ها گرچه مخالف بود، آواز یکی است

غزل شماره ۱۵۶۷: لطف و قهر تو به چشم من غمناک یکی است

غزل شماره ۱۵۶۸: در غم و شادی ایام مرا حال یکی است

غزل شماره ۱۵۶۹: پیش صاحب نظران درد و دوا هر دو یکی است

غزل شماره ۱۵۷۰: رتبه عشق و هوس پیش بتان هر دو یکی است

غزل شماره ۱۵۷۱: از شناسایی حق لاف زدن، نادانی است

غزل شماره ۱۵۷۲: دست در دامن اندیشه زدن نادانی است

غزل شماره ۱۵۷۳: عقل سدی است درین راه که برداشتنی است

غزل شماره ۱۵۷۴: صبح میخانه نشینان کف دریای می است

غزل شماره ۱۵۷۵: سرو را سرکشی از بار ز بی پروایی است

غزل شماره ۱۵۷۶: ساغر از غیر گرفتن گل بی پروایی است

غزل شماره ۱۵۷۷: نقش روی تو در آیینه جان صورت بست

غزل شماره ۱۵۷۸: ما نه آنیم که ما را به زبان باید جست

غزل شماره ۱۵۷۹: غوطه در خون زند آن چشم که دیدن دانست

غزل شماره ۱۵۸۰: پاک شد دل چو به آن آینه سیما پیوست

غزل شماره ۱۵۸۱: عشق را با دل صد پاره من کاری هست

غزل شماره ۱۵۸۲: می حرام است در آن بزم که هشیاری هست

غزل شماره ۱۵۸۳: خلوت آینه را طوطی غمازی هست

غزل شماره ۱۵۸۴: به بهشتی نتوان رفت که رضوانی هست

غزل شماره ۱۵۸۵: چمن سبز فلک را چمن آرایی هست

غزل شماره ۱۵۸۶: تیغ ابروی ترا جوهر چین می بایست

غزل شماره ۱۵۸۷: محو دیدارم و دیدار نمی دانم چیست

غزل شماره ۱۵۸۸: بند در بند قبا بافتن مژگان چیست؟

غزل شماره ۱۵۸۹: جگر لاله سیه مست ز میخانه کیست

غزل شماره ۱۵۹۰: نقطه اشک سراسیمه و شیدایی کیست؟

غزل شماره ۱۵۹۱: خاک در کاسه آن سر که در او سودا نیست

غزل شماره ۱۵۹۲: حال گویاست اگر تیغ زبان گویا نیست

غزل شماره ۱۵۹۳: آه کز اهل محبت اثری پیدا نیست

غزل شماره ۱۵۹۴: خار در دیده آن کس که طلبکارش نیست

غزل شماره ۱۵۹۵: آه من مد رسایی است که پایانش نیست

غزل شماره ۱۵۹۶: کعبه و بتکده سنگ ره اهل دل نیست

غزل شماره ۱۵۹۷: شادی هر که زیادست ز غم، کامل نیست

غزل شماره ۱۵۹۸: در قناعت لب خشک و مژه پر نم نیست

غزل شماره ۱۵۹۹: من که در سر هوس طره دستارم نیست

غزل شماره ۱۶۰۰: خون من نیست به تشریف شهادت قابل

غزل شماره ۱۶۰۱: آیتی چون خط مشکین تو در قرآن نیست

غزل شماره ۱۶۰۲: در سیه خانه افلاک، دل روشن نیست

غزل شماره ۱۶۰۳: گرچه نم در جگر و در دل تنگم خون نیست

غزل شماره ۱۶۰۴: یک نکوروی ندیدم که گرفتار تو نیست

غزل شماره ۱۶۰۵: تلخی می به گوارایی دشنام تو نیست

غزل شماره ۱۶۰۶: خسته چشم تو صاحب نظری نیست که نیست

غزل شماره ۱۶۰۷: حلقه ذکر تو، میم دهنی نیست که نیست

غزل شماره ۱۶۰۸: مهلت دور سبکسیر جهان اینهمه نیست

غزل شماره ۱۶۰۹: برگ عیش چمن ای غنچه دهان اینهمه نیست

غزل شماره ۱۶۱۰: با شکرخنده خوبان، نمک یاری نیست

غزل شماره ۱۶۱۱: در بیابان جنون سلسله پردازی نیست

غزل شماره ۱۶۱۲: چشم مخمور ترا حاجت می نوشی نیست

غزل شماره ۱۶۱۳: در غریبی دلم از یاد وطن خالی نیست

غزل شماره ۱۶۱۴: در پریشان نظری غیر پریشانی نیست

غزل شماره ۱۶۱۵: هیچ کس غیر تو در پرده بینایی نیست

غزل شماره ۱۶۱۶: بی لب ساغر می دیده خونپالا داشت

غزل شماره ۱۶۱۷: از زر و سیم جهان پاس نظر باید داشت

غزل شماره ۱۶۱۸: جوش می خشتی اگر از خم صهبا برداشت

غزل شماره ۱۶۱۹: از دلم عشق به جامی غمی دنیا برداشت

غزل شماره ۱۶۲۰: تا من دلشده را دست ز گردن برداشت

غزل شماره ۱۶۲۱: سرو بالای تو از آب روانی برداشت

غزل شماره ۱۶۲۲: دل صد چاک اگر دست ز تن برمی داشت

غزل شماره ۱۶۲۳: اگر آیینه دل نور و صفایی می داشت

غزل شماره ۱۶۲۴: دار ازان چوب به پیش ره منصور گذاشت

غزل شماره ۱۶۲۵: رنگ در روی شراب آن لب میگون نگذاشت

غزل شماره ۱۶۲۶: پشت آیینه بود پرده مستوری زشت

غزل شماره ۱۶۲۷: شب که بر انجمن آن شعله سیراب گذشت

غزل شماره ۱۶۲۸: دل ازان زلف چلیپا نتوانست گذشت

غزل شماره ۱۶۲۹: باید آهسته ز پیران جهان دیده گذشت

غزل شماره ۱۶۳۰: از سر خرده جان، سخت دلیرانه گذشت

غزل شماره ۱۶۳۱: خط به گرد لب میگون تو چون ساغر گشت

غزل شماره ۱۶۳۲: این چه حرف است که در عالم بالاست بهشت؟

غزل شماره ۱۶۳۳: چشم ازان حسن به سامان چه تواند دریافت؟

غزل شماره ۱۶۳۴: هر که باریک شد از فکر، توانایی یافت

غزل شماره ۱۶۳۵: خم چو گردد قد افراخته می باید رفت

غزل شماره ۱۶۳۶: اوست سرور که کلاه و کمر از یادش رفت

غزل شماره ۱۶۳۷: هر که آمد به جهان دست به دامان زد و رفت

غزل شماره ۱۶۳۸: از هوس گر تو به دنبال هواخواهی رفت

غزل شماره ۱۶۳۹: ناز بیماری ازان چشم گرانخواب گرفت

غزل شماره ۱۶۴۰: پرده از راز من گوشه نشین ساز گرفت

غزل شماره ۱۶۴۱: بر روی تو صفا از خط شبرنگ گرفت

غزل شماره ۱۶۴۲: لب لعل تو ز خون دل من جام گرفت

غزل شماره ۱۶۴۳: هر که از اهل جهان گوشه عزلت نگرفت

غزل شماره ۱۶۴۴: خیال آب مرا در سراب‌ها انداخت

غزل شماره ۱۶۴۵: که این نمک ز تبسم در آتشم انداخت؟

غزل شماره ۱۶۴۶: بنفشه پیش خطت قفل بر زبان انداخت

غزل شماره ۱۶۴۷: ز شرم در حرم وصل جان محرم سوخت

غزل شماره ۱۶۴۸: عبیر زلف به جیب صبا نباید ریخت

غزل شماره ۱۶۴۹: فروغ روی تو برقی به خرمن گل ریخت

غزل شماره ۱۶۵۰: بتان که صید به نیرنگ می‌نمایندت

غزل شماره ۱۶۵۱: کباب شد دلم از بویش این شراب کجاست؟

غزل شماره ۱۶۵۲: ز عقل و هوش به تنگ آمدم ایاغ کجاست؟

غزل شماره ۱۶۵۳: اگر ز عالم تسلیم گوشه ای داری

غزل شماره ۱۶۵۴: چو خط ز عارض آن فتنه جهان برخاست

غزل شماره ۱۶۵۵: شکستگی دل از دیده ترم پیداست

غزل شماره ۱۶۵۶: عتاب و لطف ز ابروی گلرخان پیداست

غزل شماره ۱۶۵۷: خط نرسته ازان لعل آتشین پیداست

غزل شماره ۱۶۵۸: حضور دل نبود با عبادتی که مراست

غزل شماره ۱۶۵۹: پرستشی که مدام است می پرستی ماست

غزل شماره ۱۶۶۰: ترا که عالم آیینه عالم آب است

غزل شماره ۱۶۶۱: به چشم خفته شکرخواب اگر چه مهتاب است

غزل شماره ۱۶۶۲: غبار هستی ما پرده دار سیلاب است

غزل شماره ۱۶۶۳: ریاض هستی ما سبز از می ناب است

غزل شماره ۱۶۶۴: خراب حالی ما از درازی دست است

غزل شماره ۱۶۶۵: هزار رنگ گل فیض در گل صبح است

غزل شماره ۱۶۶۶: مرا ز پیر خرابات این سخن یادست

غزل شماره ۱۶۶۷: مرا ز پیر خرابات نکته ای یادست

غزل شماره ۱۶۶۸: نشاط عالم بی اعتبار درگردست

غزل شماره ۱۶۶۹: ز سادگی است به فرزند هر که خرسندست

غزل شماره ۱۶۷۰: نهال شمع ز سبزی ازان برومندست

غزل شماره ۱۶۷۱: بنای صبر که همسنگ کوه الوندست

غزل شماره ۱۶۷۲: به حرف سرد نصیحت زوال ما بندست

غزل شماره ۱۶۷۳: ز بس که واله و حیران و بیقرار خودست

غزل شماره ۱۶۷۴: خوشا سری که ز تدبیر عقل نومیدست

غزل شماره ۱۶۷۵: درین دو هفته که زاینده رود سرشارست

غزل شماره ۱۶۷۶: ازان به خاطر من ترک کار دشوارست

غزل شماره ۱۶۷۷: حضور خاطر اگر در نماز معتبرست

غزل شماره ۱۶۷۸: دل شکسته به قرب خدای راهبرست

غزل شماره ۱۶۷۹: ترا ز جان غم مال ای خسیس بیشترست

غزل شماره ۱۶۸۰: به لب مباد رهش ناله ای که بی اثرست

غزل شماره ۱۶۸۱: بهار عنبر شبها سفیده سحرست

غزل شماره ۱۶۸۲: مگیر غفلت خود سهل اگر چه یک نظرست

غزل شماره ۱۶۸۳: سپاه عقل کم و لشکر ایاغ پرست

غزل شماره ۱۶۸۴: به دل چو کوه، گران گرچه این کهن دیرست

غزل شماره ۱۶۸۵: ز سیم و زر نظر بی نیاز ما سیرست

غزل شماره ۱۶۸۶: به هر که می نگرم زیر چرخ دلگیرست

غزل شماره ۱۶۸۷: صفیر شهپر توفیق، حسن آوازست

غزل شماره ۱۶۸۸: چو شبنم آن که درین بوستان سحرخیزست

غزل شماره ۱۶۸۹: به دام خلق مقید شدن گل هوس است

غزل شماره ۱۶۹۰: مرا ز دور تماشای خط یار بس است

غزل شماره ۱۶۹۱: منم که دام بلایم رهایی قفس است

غزل شماره ۱۶۹۲: زمین ز سایه ابر بهار گلپوش است

غزل شماره ۱۶۹۳: به هر کجا نبود حسن، آفتاب خوش است

غزل شماره ۱۶۹۴: تن آهنین و نفس گرم و دل رمیده خوش است

غزل شماره ۱۶۹۵: دل رمیده ما از نظاره در پیش است

غزل شماره ۱۶۹۶: ز ابر اگر چه هوای بهار ناصاف است

غزل شماره ۱۶۹۷: نه انجم است که زینت فروز نه فلک است

غزل شماره ۱۶۹۸: ز ملک و مال، دل بی نیاز ما سبک است

غزل شماره ۱۶۹۹: اگر چه زلف ترا دل ز کفر تاریک است

غزل شماره ۱۷۰۰: ز خم طلوع سهیل شراب نزدیک است

غزل شماره ۱۷۰۱: به غم نشاط من خاکسار نزدیک است

غزل شماره ۱۷۰۲: ز خود برآ که سر کوی یار نزدیک است

غزل شماره ۱۷۰۳: حضور سوخته عشق در دل تنگ است

غزل شماره ۱۷۰۴: گرهگشای دل تنگ نغمه چنگ است

غزل شماره ۱۷۰۵: جهان به راه شناسان دیده ور تنگ است

غزل شماره ۱۷۰۶: به آه برق عنان من آسمان تنگ است

غزل شماره ۱۷۰۷: دل رمیده ما را صدای پا سنگ است

غزل شماره ۱۷۰۸: نصیب اهل دل از چرخ بدگهر سنگ است

غزل شماره ۱۷۰۹: همیشه دیده سوزن ازان به دنبال است

غزل شماره ۱۷۱۰: سرود مجلس ما جوش مستی ازل است

غزل شماره ۱۷۱۱: حضور عالم ایجاد در قرار دل است

غزل شماره ۱۷۱۲: جهان و هر چه در او هست رونمای دل است

غزل شماره ۱۷۱۳: فراغ بال طمع کردن از فلک خام است

غزل شماره ۱۷۱۴: همین نجابت ذاتی است آنچه محترم است

غزل شماره ۱۷۱۵: سحاب گرد کدورت شراب صبحدم است

غزل شماره ۱۷۱۶: قماش چهره یار از بهار معلوم است

غزل شماره ۱۷۱۷: ز رنگ آل، ظهور جلال معلوم است

غزل شماره ۱۷۱۸: زمین ز جلوه قربانیان گلستان است

غزل شماره ۱۷۱۹: ز داغ، سینه پر تیر من گلستان است

غزل شماره ۱۷۲۰: عنان نفس کشیدن جهاد مردان است

غزل شماره ۱۷۲۱: به غیر دل همه عالم سراب حرمان است

غزل شماره ۱۷۲۲: خزان بیجگران نوبهار مردان است

غزل شماره ۱۷۲۳: بلند نام نگردد کسی که در وطن است

غزل شماره ۱۷۲۴: سیاه روی عقیق از جدایی یمن است

غزل شماره ۱۷۲۵: به فکر چاره فتادن جگر گداختن است

غزل شماره ۱۷۲۶: صفای حسن تو از خط به جای خویشتن است

غزل شماره ۱۷۲۷: چراغ خلوت جان روشنایی سخن است

غزل شماره ۱۷۲۸: حریم میکده پر جوش از خروش من است

غزل شماره ۱۷۲۹: بهشت یک ورق از لاله زار دماغ من است

غزل شماره ۱۷۳۰: زبان شکوه من چشم خونفشان من است

غزل شماره ۱۷۳۱: شراب کهنه که روشنگر روان من است

غزل شماره ۱۷۳۲: اگر چه بالش خورشید تکیه گاه من است

غزل شماره ۱۷۳۳: فلک دو تا ز گرانباری گناه من است

غزل شماره ۱۷۳۴: منم که معنی بیگانه آشنای من است

غزل شماره ۱۷۳۵: کجا ز دایره عشق، حسن بیرون است؟

غزل شماره ۱۷۳۶: حذر کنید ز چشمی که آسمان گون است

غزل شماره ۱۷۳۷: ثبات دولت خوبی ز کوه تمکین است

غزل شماره ۱۷۳۸: رکاب عزم تو در دست خواب سنگین است

غزل شماره ۱۷۳۹: گلی که طرح دهد رخ به نوبهار این است

غزل شماره ۱۷۴۰: خوشا دلی که نمکسود از ملاحت اوست

غزل شماره ۱۷۴۱: ز درد، عشق مرا بی نیاز ساخته است

غزل شماره ۱۷۴۲: هنوز خط ز لب یار برنخاسته است

غزل شماره ۱۷۴۳: مرا به سیل سبکسیر رشک می آید

غزل شماره ۱۷۴۴: گشاد دل به سخنهای آشنا بسته است

غزل شماره ۱۷۴۵: به هیچ و پوچ مرا عمر چون شرر بسته است

غزل شماره ۱۷۴۶: نمک به دیده ام از غیرت حنا خفته است

غزل شماره ۱۷۴۷: به هر دل آتشی از روی دلبر افتاده است

غزل شماره ۱۷۴۸: ز بس به کشتن من تیغ مایل افتاده است

غزل شماره ۱۷۴۹: به نامرادی ما عشق مایل افتاده است

غزل شماره ۱۷۵۰: نه چهره اش عرق از گرمی هوا کرده است

غزل شماره ۱۷۵۱: نه خط ز خال لب یار سر برآورده است

غزل شماره ۱۷۵۲: ز خاک همچون هدف هر که سر برآورده است

غزل شماره ۱۷۵۳: کسی که بوسه بر آن لعل جانفزا زده است

غزل شماره ۱۷۵۴: رفو به چاک دل خسته هیچ کس نزده است

غزل شماره ۱۷۵۵: به نیم جلوه کسی کشوری بهم نزده است

غزل شماره ۱۷۵۶: چه شوخی از نگه بیگناه ما شده است؟

غزل شماره ۱۷۵۷: جهان ز عکس رخ آن یگانه پر شده است

غزل شماره ۱۷۵۸: هنوز خنده ازان لب بدر نیامده است

غزل شماره ۱۷۵۹: کدام زهره جبین بی نقاب گردیده است؟

غزل شماره ۱۷۶۰: به دوست نامه نوشتن، شعار بیگانه است

غزل شماره ۱۷۶۱: خط تو چهره گشای بهار آینه است

غزل شماره ۱۷۶۲: ز موج لاله و گل باغ عالم آبی است

غزل شماره ۱۷۶۳: ز یار لطف نهان خواستن فزون طلبی است

غزل شماره ۱۷۶۴: عمارتی که نگردد خراب، همواری است

غزل شماره ۱۷۶۵: به نوخطان نگرستن دلیل دیده وری است

غزل شماره ۱۷۶۶: درین جهان که سرانجام خانه پردازی است

غزل شماره ۱۷۶۷: میی که درد ندارد صفای درویشی است

غزل شماره ۱۷۶۸: شدم غبار و همان خارخار من باقی است

غزل شماره ۱۷۶۹: مرا که پرده چشم و حجاب هر دو یکی است

غزل شماره ۱۷۷۰: چراغ صبح و دم مستعار هر دو یکی است

غزل شماره ۱۷۷۱: ازان مرا شب و روز سیاه هر دو یکی است

غزل شماره ۱۷۷۲: فضای دشت ز خونین دلان گلستانی است

غزل شماره ۱۷۷۳: سفر نکردن ازان کشور از گرانجانی است

غزل شماره ۱۷۷۴: ز اشک، دیده تاریک شمع نورانی است

غزل شماره ۱۷۷۵: به غیر دل که عزیز و نگاه داشتنی است

غزل شماره ۱۷۷۶: خوشم به درد که در پرده شکیبایی است

غزل شماره ۱۷۷۷: بلای مردم آزاده، لاف یکتایی است

غزل شماره ۱۷۷۸: در آن مقام که حیرت دلیل دانایی است

غزل شماره ۱۷۷۹: همان زمانکه فلک تیغ بر میان تو بست

غزل شماره ۱۷۸۰: نبرده رعشه پیری ترا ز فرمان دست

غزل شماره ۱۷۸۱: ز داغ عشق مرا شد دل خراب درست

غزل شماره ۱۷۸۲: شود ز داغ دل عاشقان خسته درست

غزل شماره ۱۷۸۳: کسی که بوی شراب از کدو تواند شست

غزل شماره ۱۷۸۴: ز خط غبار بر آن لعل آتشین ننشست

غزل شماره ۱۷۸۵: کدام زهره جبین گوشه نقاب شکست؟

غزل شماره ۱۷۸۶: ز اضطراب دل آن زلف تابدار شکست

غزل شماره ۱۷۸۷: دل از مشاهده آن خط سیاه شکست

غزل شماره ۱۷۸۸: ز باده حالت فرزانه می توان دانست

غزل شماره ۱۷۸۹: مپوش چشم ز رخسار همچو جنت دوست

غزل شماره ۱۷۹۰: هزار بار درآیم اگر به خانه دوست

غزل شماره ۱۷۹۱: ز عشق در اگر نور آشنایی هست

غزل شماره ۱۷۹۲: اگر نه عاشقی این چهره خزانی چیست؟

غزل شماره ۱۷۹۳: سیاه مستی چشم از شرابخانه کیست؟

غزل شماره ۱۷۹۴: ز زلف او دل عشاق را محابا نیست

غزل شماره ۱۷۹۵: به دلنشینی صحرای عشق صحرا نیست

غزل شماره ۱۷۹۶: دروغ شیوه طبع یگانه ما نیست

غزل شماره ۱۷۹۷: به آبداری لعل تو هیچ گوهر نیست

غزل شماره ۱۷۹۸: بیان شوق به تیغ زبان میسر نیست

غزل شماره ۱۷۹۹: خراب چشم تو اندیشه عتابش نیست

غزل شماره ۱۸۰۰: ز چاک سینه خود هر که قبله گاهش نیست

غزل شماره ۱۸۰۱: اگر چه کعبه مقصد نصیب هر دل نیست

غزل شماره ۱۸۰۲: ز تنگدستی شکر، نی مرا غم نیست

غزل شماره ۱۸۰۳: کرم در آب و گل چرخ تنگ میدان نیست

غزل شماره ۱۸۰۴: کدام شب نی کلک من آتش افشان نیست؟

غزل شماره ۱۸۰۵: سزای خواب بود دیده ای که گریان نیست

غزل شماره ۱۸۰۶: به می طرف شدن آیین هوشیاران نیست

غزل شماره ۱۸۰۷: فضای چرخ مقام نفس کشیدن نیست

غزل شماره ۱۸۰۸: اگر نمی تپدم دل، ز آرمیدن نیست

غزل شماره ۱۸۰۹: زمین چو ریگ روان است بر جناح سفر

غزل شماره ۱۸۱۰: چه خستگی است که در چشم ناتوان تو نیست؟

غزل شماره ۱۸۱۱: به آسمان نرسد هر که خاک پای تو نیست

غزل شماره ۱۸۱۲: به غیر خشم که در خوردنش وبالی نیست

غزل شماره ۱۸۱۳: شب فراق ز روز حساب خالی نیست

غزل شماره ۱۸۱۴: نسیم صبحدم از بوی یار خالی نیست

غزل شماره ۱۸۱۵: مبند دل به حیاتی که جاودانی نیست

غزل شماره ۱۸۱۶: می دوساله نشاطش کم از جوانی نیست

غزل شماره ۱۸۱۷: ستاره سوخته عشق را پناهی نیست

غزل شماره ۱۸۱۸: طریق مردم سنجیده خودستایی نیست

غزل شماره ۱۸۱۹: ز بس که طاعت خلق جهان خدایی نیست

غزل شماره ۱۸۲۰: میان خوی تو و رحم آشنایی نیست

غزل شماره ۱۸۲۱: ز دام سوختگان عشق را رهایی نیست

غزل شماره ۱۸۲۲: وفا طمع ز گل بیوفا نباید داشت

غزل شماره ۱۸۲۳: ملامت از دل بیباک من فغان برداشت

غزل شماره ۱۸۲۴: ز ناله گر دل بی برگ ما نوا می داشت

غزل شماره ۱۸۲۵: به این نشاط که دل سر به تیغ یار گذاشت

غزل شماره ۱۸۲۶: عنان دل ز من آن دلربا گرفت و گذاشت

غزل شماره ۱۸۲۷: مرا که داغ و کبابم چه دوزخ و چه بهشت

غزل شماره ۱۸۲۸: هزار حیف که دوران خط یار گذشت

غزل شماره ۱۸۲۹: ز من مپرس که چون بر تو ماه و سال گذشت

غزل شماره ۱۸۳۰: خوش آن که چون گل ازین گلستان دمید و گذشت

غزل شماره ۱۸۳۱: کنون که از کمر کوه موج لاله گذشت

غزل شماره ۱۸۳۲: ز بوی زلف تو باغ آنچنان معطر گشت

غزل شماره ۱۸۳۳: فغان که گرد سر او نمی توانم گشت

غزل شماره ۱۸۳۴: ره سخن به رخش خط عنبرافشان یافت

غزل شماره ۱۸۳۵: ز زخم تیغ زبان هوش من بلندی یافت

غزل شماره ۱۸۳۶: نظر بپوش ز خود تا نظر توانی یافت

غزل شماره ۱۸۳۷: ز دیده رفت و قرار از دل شکیبا رفت

غزل شماره ۱۸۳۸: فغان که هستی من در ورق شماری رفت

غزل شماره ۱۸۳۹: اگر ز دیده ام ای سروناز خواهی رفت

غزل شماره ۱۸۴۰: غبار خط تو از دل به هیچ باب نرفت

غزل شماره ۱۸۴۱: ز فرقت تو ز دل امشب اضطراب نرفت

غزل شماره ۱۸۴۲: غرور حسن به خط از دماغ یار نرفت

غزل شماره ۱۸۴۳: به ابر اگر چه توان چشم آفتاب گرفت

غزل شماره ۱۸۴۴: سحر که باد صبا از رخش نقاب گرفت

غزل شماره ۱۸۴۵: زمانه را گل روی تو در بهار گرفت

غزل شماره ۱۸۴۶: ز روی گرم تو خورشید حشر نور گرفت

غزل شماره ۱۸۴۷: خطش عنان تصرف ز دست خال گرفت

غزل شماره ۱۸۴۸: ز نوبهار جهان زینت تمام گرفت

غزل شماره ۱۸۴۹: دلم ز گریه مستانه هم صفا نگرفت

غزل شماره ۱۸۵۰: شب گذشته دل از زلف پر شکن می گفت

غزل شماره ۱۸۵۱: با زلف پر شکن دل نادیده کام ساخت

غزل شماره ۱۸۵۲: آن روی لاله رنگ مرا در نقاب سوخت

غزل شماره ۱۸۵۳: سر جوش داغ بر دل ما نوبهار ریخت

غزل شماره ۱۸۵۴: باران چو انجم از فلک گریه تاک ریخت

غزل شماره ۱۸۵۵: شد یوسف آنکه رشته حب الوطن گسیخت

غزل شماره ۱۸۵۶: دندان نماند و حرف طرازی همان بجاست

غزل شماره ۱۸۵۷: خط سر زد و تغافل او همچنان بجاست

غزل شماره ۱۸۵۸: جان در طلسم جسم ز تن پروری بجاست

غزل شماره ۱۸۵۹: میگون لبی که مست و خرابم کند کجاست 

غزل شماره ۱۸۶۰: چشم خوشی که مست و خرابش شوم کجاست؟

غزل شماره ۱۸۶۱: رویی کز او نریخته است آبرو کجاست؟

غزل شماره ۱۸۶۲: شد مدتی که خشت سر خم کتاب ماست

غزل شماره ۱۸۶۳: فتح و ظفر ز خودشکنی زیر دست ماست

غزل شماره ۱۸۶۴: کی جام باده در خور کام و زبان ماست؟

غزل شماره ۱۸۶۵: صبح گشاده رو در دولتسرای ماست

غزل شماره ۱۸۶۶: در عین بحر، گوشه نشین را کناره هاست

غزل شماره ۱۸۶۷: آتش کباب کرده یاقوت آن لب است

غزل شماره ۱۸۶۸: باد بهار سلسله جنبان صحبت است

غزل شماره ۱۸۶۹: درد دلم ز پرسش ارباب عادت است

غزل شماره ۱۸۷۰: بیداری سیاه دلان عین غفلت است

غزل شماره ۱۸۷۱: آن خال لب ستاره صبح قیامت است

غزل شماره ۱۸۷۲: هشیار زیستن نه ز قانون حکمت است

غزل شماره ۱۸۷۳: پوشیدن نظر ز جهان عین حکمت است

غزل شماره ۱۸۷۴: خاطر چو خرم است به صهبا چه حاجت است؟

غزل شماره ۱۸۷۵: روی ترا به زلف معنبر چه حاجت است؟

غزل شماره ۱۸۷۶: با چهره شکفته گلستان چه حاجت است؟

غزل شماره ۱۸۷۷: از آه، حسن را خطر بی نهایت است

غزل شماره ۱۸۷۸: تازه است دایم از سیهی داغ عندلیب

غزل شماره ۱۸۷۹: آن بلبلم که باغ و بهارم دل خودست

غزل شماره ۱۸۸۰: دستی که ریزشی نکند شاخ بی برست

غزل شماره ۱۸۸۱: در بحر شعر، خامشی از لاف بهترست

غزل شماره ۱۸۸۲: خال لب تو داغ دل آب کوثرست

غزل شماره ۱۸۸۳: پرواز من به بال و پر تیغ و خنجرست

غزل شماره ۱۸۸۴: آن را که در وطن لب نانی میسرست

غزل شماره ۱۸۸۵: سرچشمه نشاط دل پاک گوهرست

غزل شماره ۱۸۸۶: مردن به درد عشق به دنیا برابرست

غزل شماره ۱۸۸۷: ما را کلاه فقر به افسر برابرست

غزل شماره ۱۸۸۸: دیوانه خموش به عاقل برابرست

غزل شماره ۱۸۸۹: آزادگی به سلطنت جم برابرست

غزل شماره ۱۸۹۰: زلف معنبر تو به صد جان برابرست

غزل شماره ۱۸۹۱: پیش کسی که درد به درمان برابرست

غزل شماره ۱۸۹۲: با آب خضر آن خط شبگون برابرست

غزل شماره ۱۸۹۳: وحدت سرای دل به جهانی برابرست

غزل شماره ۱۸۹۴: بیم و امید در دل اهل جهان پر است

غزل شماره ۱۸۹۵: با ما یکی است هر که ز مردم جداترست

غزل شماره ۱۸۹۶: از شادی جهان غم دلدار خوشترست

غزل شماره ۱۸۹۷: عشق گهرشناس به دیوانه خوشترست

غزل شماره ۱۸۹۸: جانهای آرمیده ز مردم رمانترست

غزل شماره ۱۸۹۹: خط را به دور عارض او شان دیگرست

غزل شماره ۱۹۰۰: آیینه دار روی تو شرم و حیا بس است

غزل شماره ۱۹۰۱: خشتی مرا ز کوی تو در زیر بس است

غزل شماره ۱۹۰۲: رخساره ترا ز عرق دیده بان بس است

غزل شماره ۱۹۰۳: صبح امید من نفس سرد من بس است

غزل شماره ۱۹۰۴: زلف کج تو سلسله جنبان آتش است

غزل شماره ۱۹۰۵: باغ و بهار چشم پر آب من آتش است

غزل شماره ۱۹۰۶: با قرب یار رشته جان در کشاکش است

غزل شماره ۱۹۰۷: از پیر گوشه گیری وسیر از جوان خوش است

غزل شماره ۱۹۰۸: نقشم به باد داد، نگار اینچنین خوش است

غزل شماره ۱۹۰۹: ای دل تصور کمر یار نازک است

غزل شماره ۱۹۱۰: ترک خودی مراد ز قطع مراحل است

غزل شماره ۱۹۱۱: روی تو برق خرمن آسایش دل است

غزل شماره ۱۹۱۲: آب حیات شبنم آن روی چون گل است

غزل شماره ۱۹۱۳: شاخی که چار فصل پر از میوه و گل است

غزل شماره ۱۹۱۴: کام از تو هر که یافت سلیمان عالم است

غزل شماره ۱۹۱۵: نقد نشاط در دل گنجینه خم است

غزل شماره ۱۹۱۶: عرش بلند مرتبه بنیان آدم است

غزل شماره ۱۹۱۷: ای روح، سیر عالم امکان چه لازم است؟

غزل شماره ۱۹۱۸: در زیر تیغ یار که سرها در او گم است

غزل شماره ۱۹۱۹: هر چند چشم مست تو هشیار عالم است

غزل شماره ۱۹۲۰: هر نقش دلکشی که بر ایوان عالم است

غزل شماره ۱۹۲۱: آیینه را توجه خاطر به گلخن است

غزل شماره ۱۹۲۲: احوال دل ز دیده خونبار روشن است

غزل شماره ۱۹۲۳: راز نهان ز سینه در انداز جستن است

غزل شماره ۱۹۲۴: آسودگی به کنج قناعت نشستن است

غزل شماره ۱۹۲۵: آسودگی به گوشه عزلت نشستن است

غزل شماره ۱۹۲۶: روشنگر وجود به راه اوفتادن است

غزل شماره ۱۹۲۷: مرگ سبکروان ، طلب آرمیدن است

غزل شماره ۱۹۲۸: از سینه صافی دل بی کینه روشن است

غزل شماره ۱۹۲۹: نقش حصیر نیست که بر پیکر من است

غزل شماره ۱۹۳۰: از خون چو داغ لاله حصار دل من است

غزل شماره ۱۹۳۱: چشم اثر به گریه مستانه من است

غزل شماره ۱۹۳۲: این کوه غم که در دل دیوانه من است

غزل شماره ۱۹۳۳: دریا سواد سینه بی کینه من است

غزل شماره ۱۹۳۴: طومار زلف شرح پریشانی من است

غزل شماره ۱۹۳۵: آن روی آتشین که جگرها کباب اوست

غزل شماره ۱۹۳۶: در هر دلی که ریشه کند پیچ و تاب عشق

غزل شماره ۱۹۳۷: ماری است نی که مهره دل بیقرار اوست

غزل شماره ۱۹۳۸: سرچشمه حیات لب می چکان اوست

غزل شماره ۱۹۳۹: شاهنشهی است عشق که دل جلوه گاه اوست

غزل شماره ۱۹۴۰: شاهنشهی است عشق که عالم گدای اوست

غزل شماره ۱۹۴۱: شیطان دلیر بر تو ز حال خراب توست

غزل شماره ۱۹۴۲: محتاج کی به نشأه می چشم مست توست؟

غزل شماره ۱۹۴۳: دامن به دست هر که دهی دستگیر توست

غزل شماره ۱۹۴۴: زان آتشین میی که ز لب در ایاغ توست

غزل شماره ۱۹۴۵: رزق وسیع در قدم میهمان توست

غزل شماره ۱۹۴۶: پوچ است هر سری که نه در وی هوای توست

غزل شماره ۱۹۴۷: لعل لب پیاله می آبدار ازوست

غزل شماره ۱۹۴۸: آدم نه ای و روضه رضوانت آرزوست

غزل شماره ۱۹۴۹: جامی ز خون بی غش منصورم آرزوست

غزل شماره ۱۹۵۰: نه تخت جم، نه ملک سلیمانم آرزوست

غزل شماره ۱۹۵۱: دستی به جام باده حمرایم آرزوست

غزل شماره ۱۹۵۲: تا خط به دور ماه رخت هاله بسته است

غزل شماره ۱۹۵۳: جام شراب مرهم دلهای خسته است

غزل شماره ۱۹۵۴: باد بهار مرهم دلهای خسته است

غزل شماره ۱۹۵۵: این خار غم که در دل بلبل نشسته است

غزل شماره ۱۹۵۶: پیری اگر چه بال و پرم را شکسته است

غزل شماره ۱۹۵۷: عیش دل شکسته به آزار بسته است

غزل شماره ۱۹۵۸: از رفتن تو باغ پریشان نشسته است

غزل شماره ۱۹۵۹: آن کس که تاج را به فریدون گذاشته است

غزل شماره ۱۹۶۰: یک دل هزار زخم نمایان نداشته است

غزل شماره ۱۹۶۱: عارف به اختیار خود از سر گذشته است

غزل شماره ۱۹۶۲: بر گلشن آنچه زان گل خودرو گذشته است

غزل شماره ۱۹۶۳: بر طفل اشک خون جگر دست یافته است

غزل شماره ۱۹۶۴: این گردباد نیست که بالا گرفته است

غزل شماره ۱۹۶۵: آتش به مغزم از می احمر گرفته است

غزل شماره ۱۹۶۶: زلفش به هر دو دست عنانم گرفته است

غزل شماره ۱۹۶۷: چشم قدح به جلوه مینای باده است

غزل شماره ۱۹۶۸: نقش و نگار دشمن دلهای ساده است

غزل شماره ۱۹۶۹: تا چشم من به گوشه عزلت فتاده است

غزل شماره ۱۹۷۰: دل از هوس به زلف دو تا اوفتاده است

غزل شماره ۱۹۷۱: عشقم هنوز جای به گلخن نداده است

غزل شماره ۱۹۷۲: روی شکفته شاهد جان فسرده است

غزل شماره ۱۹۷۳: دل را ز کینه هر که سبکبار کرده است

غزل شماره ۱۹۷۴: شیرین تبسمی که مرا راه دین زده است

غزل شماره ۱۹۷۵: تا زلف او به باد صبا آشنا شده است

غزل شماره ۱۹۷۶: از خاکمال دام، پرم توتیا شده است

غزل شماره ۱۹۷۷: از تیر غمزه اش دل دیوانه پر شده است

غزل شماره ۱۹۷۸: خال تو ریشه در شکرستان دوانده است

غزل شماره ۱۹۷۹: دود دلی ز ابر گهربار مانده است

غزل شماره ۱۹۸۰: با داغ عشق، شعله غیرت نمانده است

غزل شماره ۱۹۸۱: امروز قدر نکته موزون نمانده است

غزل شماره ۱۹۸۲: زاهد ز سبحه در پی تسخیر بوده است

غزل شماره ۱۹۸۳: شرم گناه رهبر توفیق بوده است

غزل شماره ۱۹۸۴: شیرازه طرب خط پیمانه بوده است

غزل شماره ۱۹۸۵: هر کس بیاض گردن او را ندیده است

غزل شماره ۱۹۸۶: لعلت به خنده پرده گل را دریده است

غزل شماره ۱۹۸۷: تا دست من به گردن مینا رسیده است

غزل شماره ۱۹۸۸: تا سینه ام به داغ محبت رسیده است

غزل شماره ۱۹۸۹: نور شکوه حق ز مقابل رسیده است

غزل شماره ۱۹۹۰: دل از حریم سینه به مژگان رسیده است

غزل شماره ۱۹۹۱: چشم ترم که مشرق چندین ستاره است

غزل شماره ۱۹۹۲: خون در دلم ز غیرت آن گوشواره است

غزل شماره ۱۹۹۳: آب حیات ما ز شراب شبانه است

غزل شماره ۱۹۹۴: ما را ز عشق درد و غم بیکرانه است

غزل شماره ۱۹۹۵: تا در ترددست نفس، جان روانه است

غزل شماره ۱۹۹۶: ابر بهار گلشن رخسار، آینه است

غزل شماره ۱۹۹۷: با عارض تو چهره شدن کار آینه است

غزل شماره ۱۹۹۸: جوهر غبار دیده حیران آینه است

غزل شماره ۱۹۹۹: غم را اگر برون ندهد سینه آینه است

غزل شماره ۲۰۰۰: هر غنچه زین چمن دل در خون نشانده ای است

غزل شماره ۲۰۰۱: از فیض نوبهار، زمین بزم چیده ای است

غزل شماره ۲۰۰۲: در هر نظاره ام ز تو پیغام تازه ای است

غزل شماره ۲۰۰۳: دنیا برای بیخبران عیش خانه ای است

غزل شماره ۲۰۰۴: گنجینه جواهر ما پاک گوهری است

غزل شماره ۲۰۰۵: موج شراب و موجه آب بقا یکی است

غزل شماره ۲۰۰۶: برهان واصلان فنا آرمیدگی است

غزل شماره ۲۰۰۷: لبهای خشک، موجه عمان تشنگی است

غزل شماره ۲۰۰۸: چون صبح، زندگانی روشندلان دمی است

غزل شماره ۲۰۰۹: رویی کز او دلی نگشاید ندیدنی است

غزل شماره ۲۰۱۰: آهی که غم ز دل نبرد ناکشیدنی است

غزل شماره ۲۰۱۱: از لعل آبدار تو طرفی نظر نبست

غزل شماره ۲۰۱۲: هر کس فشاند بر من پر شور پشت دست

غزل شماره ۲۰۱۳: از بس نهاده ام به دل داغدار دست

غزل شماره ۲۰۱۴: نتوان ز دل غبار ملال از شراب شست

غزل شماره ۲۰۱۵: از لخت دل مرا مژه در چشم تر شکست

غزل شماره ۲۰۱۶: چندین جمال هست نهان در جلال دوست

غزل شماره ۲۰۱۷: تا چند بشنوم ز رسولان پیام دوست

غزل شماره ۲۰۱۸: باریکتر چرا نشوم از میان دوست؟

غزل شماره ۲۰۱۹: ما گرچه بسته ایم لب از گفتگوی دوست

غزل شماره ۲۰۲۰: از شش جهت به کعبه مقصد سبیل هست

غزل شماره ۲۰۲۱: نابسته رخنه نظر از هر عیان که هست

غزل شماره ۲۰۲۲: رزق دهن تیغ بود هر گلو که هست

غزل شماره ۲۰۲۳: دلبستگی است مادر هر ماتمی که هست

غزل شماره ۲۰۲۴: دردست، صبح شیب، می خوشگوار چیست؟

غزل شماره ۲۰۲۵: در حفظ جسم این همه فکر محال چیست؟

غزل شماره ۲۰۲۶: ای بوالفضول شکوه ز جور زمانه چیست؟

غزل شماره ۲۰۲۷: ای صبح، آه سرد تو در انتظار کیست؟

غزل شماره ۲۰۲۸: این آهوی رمیده ز مردم، نگاه کیست؟

غزل شماره ۲۰۲۹: خلقند جمله آلت شطرنج، زنده کیست؟

غزل شماره ۲۰۳۰: چشمم به دستگیری لطف جیب نیست

غزل شماره ۲۰۳۱: از شش در جهات، امید نجات نیست

غزل شماره ۲۰۳۲: این بنای عالم خاک از شکست نیست

غزل شماره ۲۰۳۳: جان رمیده را به جهان بازگشت نیست

غزل شماره ۲۰۳۴: می سنگ اگر زند به ایاغم شگفت نیست

غزل شماره ۲۰۳۵: مجروح عشق را سر و برگ علاج نیست

غزل شماره ۲۰۳۶: بیمار عشق را به دوا احتیاج نیست

غزل شماره ۲۰۳۷: جز گریه چشم اشک فشان را علاج نیست

غزل شماره ۲۰۳۸: حسن ترا به نقش و نگار احتیاج نیست

غزل شماره ۲۰۳۹: در چار باغ دهر نسیم مراد نیست

غزل شماره ۲۰۴۰: دلهای غم ندیده پذیرای پند نیست

غزل شماره ۲۰۴۱: از فکر زلف یار رهایی امید نیست

غزل شماره ۲۰۴۲: امید دلگشاییم از ماه عید نیست

غزل شماره ۲۰۴۳: آفاق روشن و مه تابان پدید نیست

غزل شماره ۲۰۴۴: ما را دماغ جنگ و سر کارزار نیست

غزل شماره ۲۰۴۵: دلهای آرمیده به مطلب سوار نیست

غزل شماره ۲۰۴۶: بی عشق، آه در جگر روزگار نیست

غزل شماره ۲۰۴۷: بازآ که بی تو مجلس ما را حضور نیست

غزل شماره ۲۰۴۸: داغم چو آفتاب سیاهی پذیر نیست

غزل شماره ۲۰۴۹: از بخت تیره اهل سخن را گزیر نیست

غزل شماره ۲۰۵۰: چشم تو چون ز مستی غفلت فراز نیست

غزل شماره ۲۰۵۱: حسن ترا که ناز به اهل نیاز نیست

غزل شماره ۲۰۵۲: عشق مرا به زینت ظاهر اساس نیست

غزل شماره ۲۰۵۳: یک دم صفای عالم غدار بیش نیست

غزل شماره ۲۰۵۴: تا زنده ایم قسمت ما غیر داغ نیست

غزل شماره ۲۰۵۵: هر شیشه جان خزینه اسرار عشق نیست

غزل شماره ۲۰۵۶: گوهر حریف سختی سنگ جدال نیست

غزل شماره ۲۰۵۷: از پیچ و تاب جسم، روان را ملال نیست

غزل شماره ۲۰۵۸: دیوانه را ز حلقه طفلان ملال نیست

غزل شماره ۲۰۵۹: از چشم ما سرشک فشاندن کمال نیست

غزل شماره ۲۰۶۰: در کاروان ما جرس قال و قیل نیست

غزل شماره ۲۰۶۱: در نامجو شرافت ذاتی تمام نیست

غزل شماره ۲۰۶۲: تا هست اثر ز عاشق شیدا تمام نیست

غزل شماره ۲۰۶۳: بر کافران خدای جهان گر رحیم نیست

غزل شماره ۲۰۶۴: تخمی است دوستی که در آب و گل تو نیست

غزل شماره ۲۰۶۵: سر رشته امید ز رحمت گسسته نیست

غزل شماره ۲۰۶۶: مقبول نیست طاعت هر کس شکسته نیست

غزل شماره ۲۰۶۷: محوم چنان که در دل تنگم اراده نیست

غزل شماره ۲۰۶۸: از حسن خلق رتبه همت زیاده نیست

غزل شماره ۲۰۶۹: تا آدمی خمش نشود برگزیده نیست

غزل شماره ۲۰۷۰: ماتم سرای خاک مقام نظاره نیست

غزل شماره ۲۰۷۱: دور قمر چو گردش چشم پیاله نیست

غزل شماره ۲۰۷۲: یک آفریده از ته دل شادمانه نیست

غزل شماره ۲۰۷۳: ما را زبان شکوه ز جور زمانه نیست

غزل شماره ۲۰۷۴: از شرم اگر چه روی تو چندین نقاب داشت

غزل شماره ۲۰۷۵: ساقی ز ما شراب نخواهد دریغ داشت

غزل شماره ۲۰۷۶: هر کس ز تیغ غمزه او سر دریغ داشت

غزل شماره ۲۰۷۷: گل بس که شرم ازان رخ پر خط و خال داشت

غزل شماره ۲۰۷۸: دل کار خود به دامن پاک دعا گذاشت

غزل شماره ۲۰۷۹: روزی که عشق داغ مرا بر جگر گذاشت

غزل شماره ۲۰۸۰: بار غم از دلم می گلرنگ بر نداشت

غزل شماره ۲۰۸۱: آسان نمی توان به سراپای ما گذشت

غزل شماره ۲۰۸۲: امشب خیال زلف تو از چشم تر گذشت

غزل شماره ۲۰۸۳: کارم شب وصال به پاس نظر گذشت

غزل شماره ۲۰۸۴: سر جوش عمر من به هوا و هوس گذشت

غزل شماره ۲۰۸۵: روزی که حرف عشق مرا بر زبان گذشت

غزل شماره ۲۰۸۶: تا از عقیق او به بدخشان سخن گذشت

غزل شماره ۲۰۸۷: از داغ، روشنی جگر پاره پاره یافت

غزل شماره ۲۰۸۸: یک تن دل شکسته ز اهل وفا نیافت

غزل شماره ۲۰۸۹: از خط دل سیه، ز رخش آب و تاب رفت

غزل شماره ۲۰۹۰: از خط حلاوت لب جانان به گرد رفت

غزل شماره ۲۰۹۱: صبح شکوفه چون کف سیل بهار رفت

غزل شماره ۲۰۹۲: هر عاشق از رهی به حریم وصال رفت

غزل شماره ۲۰۹۳: نتوان به دستگیری اخوان ز راه رفت

غزل شماره ۲۰۹۴: هر زنده دل که جا به مقام رضا گرفت

غزل شماره ۲۰۹۵: چشمی که از غبار خطش توتیا گرفت

غزل شماره ۲۰۹۶: دل راه اشک گرم به مژگان تر گرفت

غزل شماره ۲۰۹۷: بتوان به آه کام دل از آسمان گرفت

غزل شماره ۲۰۹۸: دل را ز ما به حسن ادا می توان گرفت

غزل شماره ۲۰۹۹: کام از جهان دون به هوس می‌توان گرفت

غزل شماره ۲۱۰۰: چون گوشه کلاه به پروانه نشکنم؟

غزل شماره ۲۱۰۱: دل رفته رفته رنگ لب لعل او گرفت

غزل شماره ۲۱۰۲: از زلف اگر نه حسن تو زنجیر می گرفت

غزل شماره ۲۱۰۳: گر در میان هوا چو حبابت نمی گرفت

غزل شماره ۲۱۰۴: از نوبهار روی زمین خشک و تر شکفت

غزل شماره ۲۱۰۵: تنها نه اشک راز مرا جسته جسته گفت

غزل شماره ۲۱۰۶: از حد گذشت وقت سحر آرمیدنت

غزل شماره ۲۱۰۷: ماهی که ز پرتو به جهان شور درانداخت

غزل شماره ۲۱۰۸: زلف تو کشاکش به رگ جان من انداخت

غزل شماره ۲۱۰۹: زان خانه برانداز که از خانه زین خاست

غزل شماره ۲۱۱۰: در چشم غلط بین نبود وضع جهان راست

غزل شماره ۲۱۱۱: جمعیت اسباب، حجاب نظر ماست

غزل شماره ۲۱۱۲: مستوری حسن از نظر بوالهوس ماست

غزل شماره ۲۱۱۳: آیینه خورشید دل بی هوس ماست

غزل شماره ۲۱۱۴: خمخانه افلاک تهی ساخته ماست

غزل شماره ۲۱۱۵: تمکین خرام تو ز بسیاری دلهاست

غزل شماره ۲۱۱۶: چشم تو عجب نیست اگر مست و خراب است

غزل شماره ۲۱۱۷: بر هر که نظر می فکنم مست و خراب است

غزل شماره ۲۱۱۸: در عالم فانی که بقا پا به رکاب است

غزل شماره ۲۱۱۹: جمعیت جسم از نفس پا به رکاب است

غزل شماره ۲۱۲۰: در پاس نفس می گذرد عمر عزیزش

غزل شماره ۲۱۲۱: آفاق منور ز رخ انور صبح است

غزل شماره ۲۱۲۲: روشنگر آیینه دلها دم صبح است

غزل شماره ۲۱۲۳: سرگرم تمنای تو فارغ ز گزندست

غزل شماره ۲۱۲۴: واعظ نه ترا پایه گفتار بلندست

غزل شماره ۲۱۲۵: این هستی باطل چو شرر محض نمودست

غزل شماره ۲۱۲۶: ما صافدلان را چه غم از گرد و غبارست؟

غزل شماره ۲۱۲۷: شمع سر خاک شهدا لاله داغ است

غزل شماره ۲۱۲۸: پیچیدن سر از دو جهان افسر عشق است

غزل شماره ۲۱۲۹: گردون صدف گوهر یکدانه عشق است

غزل شماره ۲۱۳۰: دل در نظر مردم فرزانه بزرگ است

غزل شماره ۲۱۳۱: خورشید ترا از خط شبرنگ وبال است

غزل شماره ۲۱۳۲: روشندل و دلبستگی تن چه خیال است؟

غزل شماره ۲۱۳۳: جمعیت خاطر ز پریشانی عقل است

غزل شماره ۲۱۳۴: شیرازه جمعیت مستان خط جام است

غزل شماره ۲۱۳۵: مأوای تو از کعبه و بتخانه کدام است؟

غزل شماره ۲۱۳۶: نقش به مراد دل ما خنده زخم است

غزل شماره ۲۱۳۷: پیراهن گل چاک ز بیداد نسیم است

غزل شماره ۲۱۳۸: طوطی ز سخن صیقل آیینه جان است

غزل شماره ۲۱۳۹: درد تو به دلهای سبکروح گران است

غزل شماره ۲۱۴۰: در وصل، دل از هجر فزون دل نگران است

غزل شماره ۲۱۴۱: محو رخ زیبای تو فارغ ز جهان است

غزل شماره ۲۱۴۲: لعل تو ز روشن گهری جان جهان است

غزل شماره ۲۱۴۳: چون آینه هر دل که ز روشن گهران است

غزل شماره ۲۱۴۴: دل بر شکن طره دلدار گران است

غزل شماره ۲۱۴۵: دل نقطه بسم الله دیوان جنون است

غزل شماره ۲۱۴۶: سبزی که سیاه است ازو روز من این است

غزل شماره ۲۱۴۷: آن خانه برانداز که در خانه زین است

غزل شماره ۲۱۴۸: سبزی که مرا ساخته بیتاب همین است

غزل شماره ۲۱۴۹: چشمی که نظرباز به آن طاق دو ابروست

غزل شماره ۲۱۵۰: مرغی که رمیدن ز جهان بال و پر اوست

غزل شماره ۲۱۵۱: عشق است که اکسیر بقا خاک در اوست

غزل شماره ۲۱۵۲: گفتار تو شهدی است که جانها مگس اوست

غزل شماره ۲۱۵۳: تنها نه همین ماه به فرمان خط اوست

غزل شماره ۲۱۵۴: بودی که نمودست وجودش، دهن اوست

غزل شماره ۲۱۵۵: کیفیت می با لب شکرشکن توست

غزل شماره ۲۱۵۶: روزم سیه از پرتو آن چشم سیاه است

غزل شماره ۲۱۵۷: یارب دل خون گشته ز مژگان که جسته است؟

غزل شماره ۲۱۵۸: در پرده شب هر که می ناب گرفته است

غزل شماره ۲۱۵۹: از شش جهتم همچو شرر سنگ گرفته است

غزل شماره ۲۱۶۰: یک دلشده در دام نگاهت نگرفته است

غزل شماره ۲۱۶۱: در روی زمین یک سر پر شور نمانده است

غزل شماره ۲۱۶۲: از مرگ به ما نیم نفس بیش نمانده است

غزل شماره ۲۱۶۳: زان خرمن گل حاصل ما دامن چیده است

غزل شماره ۲۱۶۴: رخسار تو روز سیه ریش ندیده است

غزل شماره ۲۱۶۵: از عشق دلی نیست که زخمی نچشیده است

غزل شماره ۲۱۶۶: با طره او مشک ختا دود کبابی است

غزل شماره ۲۱۶۷: هر شام ز ماه رمضان صبح امیدی است

غزل شماره ۲۱۶۸: تن بر دل خوش مشرب ما خانه تنگی است

غزل شماره ۲۱۶۹: صبح از لب لعل تو پیام نمکینی است

غزل شماره ۲۱۷۰: آن نرگس بیمار، عجب هوش ربایی است

غزل شماره ۲۱۷۱: هر نخل مصیبت علم راهنمایی است

غزل شماره ۲۱۷۲: بی روی تو چشم از همه خوبان نتوان بست

غزل شماره ۲۱۷۳: در عالم بالاست تماشایی اگر هست

غزل شماره ۲۱۷۴: در هر جگری شوری ازین گرم نفس هست

غزل شماره ۲۱۷۵: بی دادرس آن کس که فغان چون جرسش هست

غزل شماره ۲۱۷۶: خام است شرابی که در او غلغله ای هست

غزل شماره ۲۱۷۷: در نقطه خاک است نهان، گر خبری هست

غزل شماره ۲۱۷۸: در زیر فلک نیست اگر همنفسی هست

غزل شماره ۲۱۷۹: هر خال ترا زیر نگین ملک جمی هست

غزل شماره ۲۱۸۰: با ما سبب کینه گردون دغا چیست؟

غزل شماره ۲۱۸۱: دلبستگی خلق به عمر گذران چیست؟

غزل شماره ۲۱۸۲: خورشید نقاب رخ چون یاسمن کیست؟

غزل شماره ۲۱۸۳: گر دل نکشد دست ز زلف تو عجب نیست

غزل شماره ۲۱۸۴: در دیده بی شرم و حیا نور ادب نیست

غزل شماره ۲۱۸۵: چون سرو به غیر از کف افسوس برم نیست

غزل شماره ۲۱۸۶: آن را که بود تیغ زبان بی لب نان نیست

غزل شماره ۲۱۸۷: لب بسته ما بیخبر از راز جهان نیست

غزل شماره ۲۱۸۸: منظور من آن موی میان است و میان نیست

غزل شماره ۲۱۸۹: بوی سر زلف تو به شیدایی من نیست

غزل شماره ۲۱۹۰: در موج پریشانی ما فاصله ای نیست

غزل شماره ۲۱۹۱: در معرکه عشق ز جرأت خبری نیست

غزل شماره ۲۱۹۲: زین نقطه بود گردش پرگار فلکها

غزل شماره ۲۱۹۳: از عکس خود آن آینه رو بس که حیا داشت

غزل شماره ۲۱۹۴: در ظاهر اگر پشت به من همچو کمان داشت

غزل شماره ۲۱۹۵: رگ در تنت از پاکی گوهر نتوان یافت

غزل شماره ۲۱۹۶: در خاک وطن چند توان ره به عصا رفت؟

غزل شماره ۲۱۹۷: ایام بهاران سبک از دیده ما رفت

غزل شماره ۲۱۹۸: افسوس که ایام شریف رمضان رفت

غزل شماره ۲۱۹۹: از ناخن دخل آنچه به رخسار سخن رفت

غزل شماره ۲۲۰۰: ای زلف تو شیرازه دیوان قیامت

غزل شماره ۲۲۰۱: قد تو کجا و قد رعنای قیامت

غزل شماره ۲۲۰۲: ای هر دو جهان خاک ره سرو روانت

غزل شماره ۲۲۰۳: چرخ در تاب از تحمل ماست

غزل شماره ۲۲۰۴: این چه خط است و این چه رخسارست

غزل شماره ۲۲۰۵: در وطن جوهر سخن خوارست

غزل شماره ۲۲۰۶: تا سپهر کبود سیارست

غزل شماره ۲۲۰۷: سبزه جوی شهد، نیشترست

غزل شماره ۲۲۰۸: دولت روزگار درگذرست

غزل شماره ۲۲۰۹: سر زهاد خشک بی شورست

غزل شماره ۲۲۱۰: در دل هر که ذوق شبگیرست

غزل شماره ۲۲۱۱: می گلرنگ خونی رازست

غزل شماره ۲۲۱۲: ظلم فریادی از ضعیفان است

غزل شماره ۲۲۱۳: عشق سلطان و عقل دهقان است

غزل شماره ۲۲۱۴: سفر اهل شوق در وطن است

غزل شماره ۲۲۱۵: صدق، روشنگر ضمیر من است

غزل شماره ۲۲۱۶: مژه ام جلوه گاه پروین است

غزل شماره ۲۲۱۷: به که بر خود نبندد از دربان

غزل شماره ۲۲۱۸: تا به دل تخم عشق کشته شده است

غزل شماره ۲۲۱۹: لطف و قهر زمانه هر دو یکی است

غزل شماره ۲۲۲۰: آب خضر و می شبانه یکی است

غزل شماره ۲۲۲۱: عقل را گوشه سرایی هست

غزل شماره ۲۲۲۲: در خون کشد نظر را حسنی که بی حجاب است

غزل شماره ۲۲۲۳: از خودگذشتگان را آیینه بی غبارست

غزل شماره ۲۲۲۴: از خود گذشتگان را آیینه بی غبارست

غزل شماره ۲۲۲۵: موج سراب دنیا، شمشیر آبدارست

غزل شماره ۲۲۲۶: از غیرت رکابت از دیده خون روان است

غزل شماره ۲۲۲۷: از غیرت رکابت از دیده خون روان است

غزل شماره ۲۲۲۸: بود و نمود عاشق، از آب و تاب حسن است

غزل شماره ۲۲۲۹: هم بلبل است خندان، هم باغبان شکفته است

غزل شماره ۲۲۳۰: در جوش لاله و گل، دیوانه را عروسی است

غزل شماره ۲۲۳۱: هر خار این گلستان مفتاح دلگشایی است

غزل شماره ۲۲۳۲: تن پرور از شهادت گر سر کشد عجب نیست

غزل شماره ۲۲۳۳: مرا از تیره بختی شکوه بیجاست

غزل شماره ۲۲۳۴: کجا میل کبابم در شراب است؟

غزل شماره ۲۲۳۵: به چشمم بی تو گلشن خارزارست

غزل شماره ۲۲۳۶: شراب نامرادی بی خمارست

غزل شماره ۲۲۳۷: فلک نیلوفر دریای عشق است

غزل شماره ۲۲۳۸: خوشم با ناله خود، دم همین است

غزل شماره ۲۲۳۹: ز نغمه تا خدا یک کوچه راه است

غزل شماره ۲۲۴۰: به چشم من فلک یک چشمخانه است

غزل شماره ۲۲۴۱: نه هر تن لایق تشریف شاهی است

غزل شماره ۲۲۴۲: در خودآرایی خطرها مضمرست

غزل شماره ۲۲۴۳: همت ما را مکانی دیگرست

غزل شماره ۲۲۴۴: وقت ما از ساغر و مینا خوش است

غزل شماره ۲۲۴۵: از نظر هرگز خیالش دور نیست

غزل شماره ۲۲۴۶: تا نافه زلف مجلس آراست

غزل شماره ۲۲۴۷: شد آب و هنوز در حجاب است

غزل شماره ۲۲۴۸: پیغام، نمکچش وصال است

غزل شماره ۲۲۴۹: بی یار بهار دلنشین نیست

غزل شماره ۲۲۵۰: چینی که طراز جبهه یارست

غزل شماره ۲۲۵۱: از وصل صدف گهر گریزان است

غزل شماره ۲۲۵۲: از حسن تو جیب خاک پر ماه است

غزل شماره ۲۲۵۳: لطف بتان جانگدازتر ز عتاب است

غزل شماره ۲۲۵۴: حلقه گوش تو گوشواره صبح است

غزل شماره ۲۲۵۵: حلقه آه مرا سپهر نگین است

غزل شماره ۲۲۵۶: زیر بال است پناهی که مراست

غزل شماره ۲۲۵۷: خود به خود چشم تو در گفتارست

غزل شماره ۲۲۵۸: ترک چشم مخمورش مست ناتوانی‌هاست

غزل شماره ۲۲۵۹: شود چو غنچه سخن پیشه، شیشه شیشه شراب است

غزل شماره ۲۲۶۰: مرهم کافور خلق پرده صد نشترست

غزل شماره ۲۲۶۱: غباری بجا از زمین مانده است

غزل شماره ۲۲۶۲: زمین نقش پایی است بر آستانت

غزل شماره ۲۲۶۳: آیینه را سیاه کند با غبار بحث

غزل شماره ۲۲۶۴: بر رخ ممکن بود پیوسته گرد احتیاج

غزل شماره ۲۲۶۵: چون گذارد خشت اول بر زمین معمار کج

غزل شماره ۲۲۶۶: نیست روی عرق آلود به گوهر محتاج

غزل شماره ۲۲۶۷: داغ ما نیست به دلسوزی یاران محتاج

غزل شماره ۲۲۶۸: نیست با دیده ظاهر دل روشن محتاج

غزل شماره ۲۲۶۹: نیست یک گوهر سیراب به اندازه موج

غزل شماره ۲۲۷۰: به داغ عشق نباشد مرا جگر محتاج

غزل شماره ۲۲۷۱: تا چند آه سرد کشی ز آرزوی گنج؟

غزل شماره ۲۲۷۲: آن گنج خفی در دل ویرانه زند موج

غزل شماره ۲۲۷۳: دور کن از دل هوس در پیرهن اخگر مپیچ

غزل شماره ۲۲۷۴: بی شهادت زینهار از تیغ جانان سرمپیچ

غزل شماره ۲۲۷۵: لب پیاله گزیدی سر از خمار مپیچ

غزل شماره ۲۲۷۶: ماییم و خیال دهن یار و دگر هیچ

غزل شماره ۲۲۷۷: لب هیچ و دهان هیچ و کمر هیچ و میان هیچ

غزل شماره ۲۲۷۸: در جبین کس نمی بینیم انوار صلاح

غزل شماره ۲۲۷۹: تا به کی همچون سگان گیرد ترا در خواب، صبح؟

غزل شماره ۲۲۸۰: قرص خورشیدست اول لقمه مهمان صبح

غزل شماره ۲۲۸۱: چاک خواهد سربرآورد از گریبانم چو صبح

غزل شماره ۲۲۸۲: عاشق صادق بود گر پاکدامان همچو صبح

غزل شماره ۲۲۸۳: خرده انجم ندارد رونقی در کوی صبح

غزل شماره ۲۲۸۴: گر نه از فتنه ایام خبر دارد صبح

غزل شماره ۲۲۸۵: نکشیدیم شرابی به رخ تازه صبح

غزل شماره ۲۲۸۶: می زند موج پریزاد، صنمخانه صبح

غزل شماره ۲۲۸۷: خاک از خواب عدم جست ز بیداری صبح

غزل شماره ۲۲۸۸: گر به اخلاص رخ خود به زمین سایی صبح

غزل شماره ۲۲۸۹: نمک به دیده غفلت کن از سفیده صبح

غزل شماره ۲۲۹۰: منه چو ساده دلان دل به کامرانی صبح

غزل شماره ۲۲۹۱: قسم به خط لب ساقی و دعای قدح

غزل شماره ۲۲۹۲: دهد به روزن اگر نور، مهر تابان طرح

غزل شماره ۲۲۹۳: زان پیشتر که تیغ کشد آفتاب صبح

غزل شماره ۲۲۹۴: آفاق را کند به نفش مشکبار صبح

غزل شماره ۲۲۹۵: از بس مکدرست درین روزگار صبح

غزل شماره ۲۲۹۶: لبریز از می شفق کن ایاغ صبح

غزل شماره ۲۲۹۷: از قرص آفتاب تهی نیست خوان صبح

غزل شماره ۲۲۹۸: روشندلان به هر که رسیدند همچو صبح

غزل شماره ۲۲۹۹: دل زنده می کند نفس جانفزای صبح

غزل شماره ۲۳۰۰: زان پیش کآفتاب بگیرد گلوی صبح

غزل شماره ۲۳۰۱: مهره مارست مهر، مار گزیده است صبح

غزل شماره ۲۳۰۲: تا بر لب تو افتاد چشم ستاره صبح

غزل شماره ۲۳۰۳: ای خدنگ آه کوتاهی مکن در کین چرخ

غزل شماره ۲۳۰۴: دردمندی کرد بر من شربت دیدار تلخ

غزل شماره ۲۳۰۵: مستمع را کام ناگردیده از دشنام تلخ

غزل شماره ۲۳۰۶: مکن دراز به طعن فلک زبان گستاخ

غزل شماره ۲۳۰۷: اگر دو هفته بود چهره گلستان سرخ

غزل شماره ۲۳۰۸: مکن ز باده لعلی لب چو مرجان سرخ

غزل شماره ۲۳۰۹: وقت است بگذریم چو موج از شراب تلخ

غزل شماره ۲۳۱۰: شد زسر گردانی من بس که حیران گردباد

غزل شماره ۲۳۱۱: از لب منصور راز عشق بر صحرا فتاد

غزل شماره ۲۳۱۲: خال موزون است هر جا بر رخ دلبر فتاد

غزل شماره ۲۳۱۳: بهر گندم از بهشت آدم اگر بیرون فتاد

غزل شماره ۲۳۱۴: ترک جانان چون توان از تیغ بی زنهار داد؟

غزل شماره ۲۳۱۵: حسن خواهد رفت و داغت بر جگر خواهد نهاد

غزل شماره ۲۳۱۶: تا ز خط حسن تو عنبر بر سر آتش نهاد

غزل شماره ۲۳۱۷: بر دل خود هر که چون فرهاد کوه غم نهاد

غزل شماره ۲۳۱۸: مرگ عاشق بی شمار آن سیمبر دارد به یاد

غزل شماره ۲۳۱۹: کشتی دریایی‌ای دیدم دلم آمد به یاد

غزل شماره ۲۳۲۰: غفلت دل از شراب ناب می گردد زیاد

غزل شماره ۲۳۲۱: رغبت می را کند چندان که نوشیدن زیاد

غزل شماره ۲۳۲۲: دل عبث چندین ز تقدیر الهی می تپد

غزل شماره ۲۳۲۳: غم ز دل بیرون مرا کی باده احمر برد؟

غزل شماره ۲۳۲۴: رخت هستی زین جهان مختصر خواهیم برد

غزل شماره ۲۳۲۵: از حریم ما سخن چین چون سخن بیرون برد؟

غزل شماره ۲۳۲۶: آب شد دل تا به آن شیرین شمایل راه برد

غزل شماره ۲۳۲۷: هرکه با خود درد و داغ دل‌ستان را می‌برد

غزل شماره ۲۳۲۸: زلف مشکین را چرا آن نازپرور می برد؟

غزل شماره ۲۳۲۹: جنبش مژگان حضور از دیده و دل می برد

غزل شماره ۲۳۳۰: عشق اول ناتوانان را به منزل می برد

غزل شماره ۲۳۳۱: از فسون عالم اسباب خوابم می‌برد

غزل شماره ۲۳۳۲: شام ازان زلف سیه سنبل به دامن می برد

غزل شماره ۲۳۳۳: چشم خونبارم گرو ز ابر بهاری می برد

غزل شماره ۲۳۳۴: وسعت مشرب زدل اندیشه فردا نبرد

غزل شماره ۲۳۳۵: از شکست من دم تیغ تغافل می‌پرد

غزل شماره ۲۳۳۶: چشم برق از اشتیاق خرمن من می پرد

غزل شماره ۲۳۳۷: می خورد با دیگران مستانه بر ما بگذرد

غزل شماره ۲۳۳۸: بر جهان هر کس که از روی تأمل بگذرد

غزل شماره ۲۳۳۹: تا به کی در خواب سنگین روزگارم بگذرد

غزل شماره ۲۳۴۰: بوسه چون محروم از آن لبهای خندان بگذرد؟

غزل شماره ۲۳۴۱: سر گردان چند از من آن سرو خرامان بگذرد

غزل شماره ۲۳۴۲: جان مشتاقان زکوی دلستان چون بگذرد؟

غزل شماره ۲۳۴۳: لاله شبنم فریبت برگ گل را آب کرد

غزل شماره ۲۳۴۴: خط لب لعل ترا بی آب نتوانست کرد

غزل شماره ۲۳۴۵: چاره دل عقل پر تدبیر نتوانست کرد

غزل شماره ۲۳۴۶: چرخ زنگاری مرا غمناک نتوانست کرد

غزل شماره ۲۳۴۷: در غبار خط همان زلفش بود جویای دل

غزل شماره ۲۳۴۸: چاره غفلت دل آگاه نتوانست کرد

غزل شماره ۲۳۴۹: عشق را پنهان دل دیوانه نتوانست کرد

غزل شماره ۲۳۵۰: تا گلستان را نهال قامتش آباد کرد

غزل شماره ۲۳۵۱: آنچه روی سخت من با سیلی استاد کرد

غزل شماره ۲۳۵۲: مرگ نتواند به ارباب سخن بیداد کرد

غزل شماره ۲۳۵۳: کاوش مژگان او دل را قیامت زار کرد

غزل شماره ۲۳۵۴: مهر خاموشی مرا گنجینه اسرار کرد

غزل شماره ۲۳۵۵: هر که رو زین خلق ناهموار در دیوار کرد

غزل شماره ۲۳۵۶: هر که رو زین خلق ناهموار در دیوار کرد

غزل شماره ۲۳۵۷: کعبه را دریافت هر کس خاطری معمور کرد

غزل شماره ۲۳۵۸: خانه بر دوشی که سیر کوچه زنجیر کرد

غزل شماره ۲۳۵۹: هر که در گلشن چو شبنم چشم عبرت باز کرد

غزل شماره ۲۳۶۰: روزه نزدیک است می باید کلوخ انداز کرد

غزل شماره ۲۳۶۱: هر که در دنیا فانی زاد عقبی جمع کرد

غزل شماره ۲۳۶۲: دل در آن زلف کمندانداز خود را جمع کرد

غزل شماره ۲۳۶۳: گرچه ماه مصر را دامن زلیخا چاک کرد

غزل شماره ۲۳۶۴: صبح از رشک بنا گوشت گریبان چاک کرد

غزل شماره ۲۳۶۵: سبزه خط دود از آن رخسار آتشناک کرد

غزل شماره ۲۳۶۶: ذوق رسوایی مرا بیزار نام و ننگ کرد

غزل شماره ۲۳۶۷: خاطر جمع مرا پیری پریشان حال کرد

غزل شماره ۲۳۶۸: سیل اشک من بساط سبزه را پامال کرد

غزل شماره ۲۳۶۹: ساقی از یک جرعه می این بینوا را گرم کرد

غزل شماره ۲۳۷۰: دین و دل در کار آن زلف دو تا خواهیم کرد

غزل شماره ۲۳۷۱: عاقبت تسخیر آن سیمین بدن خواهیم کرد

غزل شماره ۲۳۷۲: گرچه انفاس گرامی سینه صرف آه کرد

غزل شماره ۲۳۷۳: شورش سودا مرا از قید تن آزاده کرد

غزل شماره ۲۳۷۴: هر که چون آب روان آیینه خود ساده کرد

غزل شماره ۲۳۷۵: تا عبیر افشانی زلف ترا نظاره کرد

غزل شماره ۲۳۷۶: آب حیوان دید لعلت را و ایمان تازه کرد

غزل شماره ۲۳۷۷: ناله نی بند بندم را زهم بیگانه کرد

غزل شماره ۲۳۷۸: یاد باد آن بی حقیقت را که یاد ما نکرد

غزل شماره ۲۳۷۹: چاره سودای ما پند نصیحتگر نکرد

غزل شماره ۲۳۸۰: عمرها مشق جنون هر کس که چون مجنون نکرد

غزل شماره ۲۳۸۱: آه سردی ناتوانان را به فریاد آورد

غزل شماره ۲۳۸۲: کوه را چون ابر، حکم او به رفتار آورد

غزل شماره ۲۳۸۳: مستمع صاحب سخن را بر سر کار آورد

غزل شماره ۲۳۸۴: می شود دل مضطرب چون گریه ام زور آورد

غزل شماره ۲۳۸۵: عجز بر سر پنجه اقبال چون زور آورد

غزل شماره ۲۳۸۶: دیده چون تاب صفای آن بناگوش آورد؟

غزل شماره ۲۳۸۷: زخمی عشق تو چون رو در بیابان آورد

غزل شماره ۲۳۸۸: عیب‌جو چندان که عیب از ما به در می‌آورد

غزل شماره ۲۳۸۹: عیب‌جو چندان که عیب از ما به در می‌آورد

غزل شماره ۲۳۹۰: می برون زان چهره شاداب گل می آورد

غزل شماره ۲۳۹۱: از سر من مغز را سودا برون می آورد

غزل شماره ۲۳۹۲: هر که دل زان پنجه مژگان برون می آورد

غزل شماره ۲۳۹۳: خون ما را چرخ عاجزکش به دست زور خورد

غزل شماره ۲۳۹۴: لعل می از جام زر در سنگ خارا می خورد

غزل شماره ۲۳۹۵: یار ما در پرده شب باده تنها می خورد

غزل شماره ۲۳۹۶: شمع ما را عاقبت اشک دمادم می خورد

غزل شماره ۲۳۹۷: چون ز باد آن زلف چون زنجیر بر هم می خورد

غزل شماره ۲۳۹۸: خون خود یوسف درون چاه کنعان می خورد

غزل شماره ۲۳۹۹: این جواب آن غزل صائب که راقم گفته است

غزل شماره ۲۴۰۰: خون مردم را چون آب آن لعل میگون می خورد

غزل شماره ۲۴۰۱: گر به ظاهر جسم را روشن گهر می پرورد

غزل شماره ۲۴۰۲: غیر را در بزم خاص آن سیم‌تن می‌پرورد

غزل شماره ۲۴۰۳: مست ما امروز نقش تازه ای بر آب زد

غزل شماره ۲۴۰۴: از عرق آتش به جانم آن گل سیراب زد

غزل شماره ۲۴۰۵: هر که پشت پای چون شبنم به آب و رنگ زد

غزل شماره ۲۴۰۶: هر که بر دار فنا مردانه پشت پا نزد

غزل شماره ۲۴۰۷: خاطر آزرده را سیر گلستان می گزد

غزل شماره ۲۴۰۸: من کیم تا یار بی پروا به فریادم رسد؟

غزل شماره ۲۴۰۹: بی‌علایق چون شود سالک به منزل می‌رسد

غزل شماره ۲۴۱۰: بیشتر دست سبکباران به منزل می‌رسد

غزل شماره ۲۴۱۱: از حریص افزون به قانع فیض احسان می‌رسد

غزل شماره ۲۴۱۲: بس که در زلف تو دلهای اسیران آب شد

غزل شماره ۲۴۱۳: از گرفتاری دلم فارغ زپیچ و تاب شد

غزل شماره ۲۴۱۴: دل ز پیکان در تن من بیضه فولاد شد

غزل شماره ۲۴۱۵: تا تو رفتی عالم روشن به چشمم تار شد

غزل شماره ۲۴۱۶: بر من از روشندلی وضع جهان هموار شد

غزل شماره ۲۴۱۷: از ملامت عاقبت مجنون بیابان گیر شد

غزل شماره ۲۴۱۸: جذبه شوق تو هر کس را گریبان گیر شد

غزل شماره ۲۴۱۹: حسن خط با حسن خلق و مردمی انباز شد

غزل شماره ۲۴۲۰: یار ساقی گشت و مطرب هم نوا پرداز شد

غزل شماره ۲۴۲۱: از خط شبرنگ حسن یار عالمسوز شد

غزل شماره ۲۴۲۲: بس که دل افسرده زین دریای پرنیرنگ شد

غزل شماره ۲۴۲۳: از خط شبرنگ حسن سرکش او رام شد

غزل شماره ۲۴۲۴: تا به تسلیم و رضا قانع دل خودکام شد

غزل شماره ۲۴۲۵: جان به تنگ آمد زکلفت غمگساران را چه شد؟

غزل شماره ۲۴۲۶: تا به خط از زلف کار دل فتاد آسوده شد

غزل شماره ۲۴۲۷: خط عیان شد تا بساط زلف او برچیده شد

غزل شماره ۲۴۲۸: بس که از سرگرمی فکرم نفس تفسیده شد

غزل شماره ۲۴۲۹: دل پریشان از پریشان گردی نظاره شد

غزل شماره ۲۴۳۰: از وصال یار داغ حسرت من تازه شد

غزل شماره ۲۴۳۱: هر سخنسازی به آن آیینه رو همخانه شد

غزل شماره ۲۴۳۲: آشنای حق شد آن کس کز جهان بیگانه شد

غزل شماره ۲۴۳۳: از سیاهی دل به تقصیرات خود بینا نشد

غزل شماره ۲۴۳۴: درد من خاطرنشان یار بی‌پروا نشد

غزل شماره ۲۴۳۵: ماند دلتنگ آن که باغ دلگشای خود نشد

غزل شماره ۲۴۳۶: از تماشایی صفای روی جانان کم نشد

غزل شماره ۲۴۳۷: روی یوسف تا کبود از سیلی اخوان نشد

غزل شماره ۲۴۳۸: هرگز از شاخ گلی آغوش من رنگین نشد

غزل شماره ۲۴۳۹: عشق دلهای به خاک افتاده را در بر کشد

غزل شماره ۲۴۴۰: زلف چون قلاب او آب از دل آهن کشد

غزل شماره ۲۴۴۱: نقطه خال لبت خط بر سویدا می‌کشد

غزل شماره ۲۴۴۲: منعم از دل‌بستگی آزار دنیا می‌کشد

غزل شماره ۲۴۴۳: عشق یکسان ناز درویش و توانگر می‌کشد

غزل شماره ۲۴۴۴: هرکه را از خانه بیرون جذبه دل می‌کشد

غزل شماره ۲۴۴۵: زخم گل آب از نوای آبدارم می‌کشد

غزل شماره ۲۴۴۶: غافلی کز دل نفس بی‌یاد یزدان می‌کشد

غزل شماره ۲۴۴۷: بر زمین از ناز زلف او چو دامان می‌کشد

غزل شماره ۲۴۴۸: کی سر از تیغ شهادت جان روشن می کشد؟

غزل شماره ۲۴۴۹: تیرگی از مد احسان جان روشن می کشد

غزل شماره ۲۴۵۰: گرچه عمری شد صبا مشق ریاحین می کشد

غزل شماره ۲۴۵۱: سر و بالای تو فریاد از لب جو می‌کشد

غزل شماره ۲۴۵۲: از سر پر آرزو دل زردرویی می کشد

غزل شماره ۲۴۵۳: آن رخ گلرنگ می باید زصهبا بشکفد

غزل شماره ۲۴۵۴: حسرت از منقار خون‌آلود بلبل می‌چکد

غزل شماره ۲۴۵۵: نه همین از حرف دردآلود من خون می چکد

غزل شماره ۲۴۵۶: از سر خاک شهیدان سبزه گلگون می‌دمد

غزل شماره ۲۴۵۷: شمع روشن شد چو اشک از دیده بینا فشاند

غزل شماره ۲۴۵۸: دست چون عیسی زدنیا پاک می باید فشاند

غزل شماره ۲۴۵۹: عمر رفت و خار خارش در دل بیتاب ماند

غزل شماره ۲۴۶۰: هر که در زنجیر آن مشکین سلاسل ماند ماند

غزل شماره ۲۴۶۱: از حجاب عشق دل از وصل او نومید ماند

غزل شماره ۲۴۶۲: عاقبت در سینه ام دل از تپیدن بازماند

غزل شماره ۲۴۶۳: مال رفت از دست و چشم خواجه در دنبال ماند

غزل شماره ۲۴۶۴: از غبار خط دهان تنگ او پوشیده ماند

غزل شماره ۲۴۶۵: بدعت برگرد سرگشتن گر از پروانه ماند

غزل شماره ۲۴۶۶: از هجوم اشک دل در چشم خونپالا نماند

غزل شماره ۲۴۶۷: از دیار مردمی دیار در عالم نماند

غزل شماره ۲۴۶۸: حیف کز آیینه رویان پاکدامانی نماند

غزل شماره ۲۴۶۹: آبها آیینه سرو خرامان تواند

غزل شماره ۲۴۷۰: اهل همت بحر را از خار و خس پل بسته اند

غزل شماره ۲۴۷۱: خاکسارانی که همت بر تحمل بسته اند

غزل شماره ۲۴۷۲: از سر زانوی خود آیینه دارت داده اند

غزل شماره ۲۴۷۳: بهر قطع گفتگو تیغ زبانت داده اند

غزل شماره ۲۴۷۴: ناله ای گیراتر از چنگ عقابم داده اند

غزل شماره ۲۴۷۵: عشق بالا دست وجان بیقرارم داده اند

غزل شماره ۲۴۷۶: منت ایزد را که طبع بی نیازم داده اند

غزل شماره ۲۴۷۷: ساده لوحانی که درد خود به درمان داده اند

غزل شماره ۲۴۷۸: از سپهر نیلگون خاکستر ما کرده اند

غزل شماره ۲۴۷۹: حسن را پوشیده در خط چون عنبر کرده‌اند

غزل شماره ۲۴۸۰: خنده‌ات را چاشنی از شیر و شکر کرده‌اند

غزل شماره ۲۴۸۱: گوشه‌گیرانی که رو در خلوت دل کرده‌اند

غزل شماره ۲۴۸۲: خشم را روشندلان در حلم پنهان کرده‌اند

غزل شماره ۲۴۸۳: گلرخان از خون ما رخساره گلگون کرده‌اند

غزل شماره ۲۴۸۴: وقت جمعی خوش که دفتر را در آب افکنده اند

غزل شماره ۲۴۸۵: از لبش آنها که خود را در شراب افکنده اند

غزل شماره ۲۴۸۶: شوخ‌چشمان درد بیش و کم به دل افزوده‌اند

غزل شماره ۲۴۸۷: دوربینانی که در پرداز دل کوشیده‌اند

غزل شماره ۲۴۸۸: تن پرستانی که در تضییع آب و دانه اند

غزل شماره ۲۴۸۹: از مروت نیست منع صوفی از ذکر بلند

غزل شماره ۲۴۹۰: تا برون آمد به سیر ماه آن مشکین کمند

غزل شماره ۲۴۹۱: پای رفتن از حریم او کجا دارد سپند؟

غزل شماره ۲۴۹۲: از دل سنگین لیلی کعبه جان ساختند

غزل شماره ۲۴۹۳: در سر پرشور ما تا رنگ سودا ریختند

غزل شماره ۲۴۹۴: خانه آرایان ز تعمیر درون غافل شدند

غزل شماره ۲۴۹۵: لاله ها از پرتو رخسار او گلگون شدند

غزل شماره ۲۴۹۶: اهل همت جنس خواری را به عزت می خرند

غزل شماره ۲۴۹۷: هر که بر دار فنا مردانه پشت پا زند

غزل شماره ۲۴۹۸: در دل شب هر که جامی از می احمر زند

غزل شماره ۲۴۹۹: ناله ممکن نیست از دلهای پرخون سرزند

غزل شماره ۲۵۰۰: جام خالی غوطه در خم بی‌محابا می‌زند

غزل شماره ۲۵۰۱: نه همین بر قلب ایمان یا دل ما می‌زند

غزل شماره ۲۵۰۲: در گلستانی که بلبل جوش غیرت می زند

غزل شماره ۲۵۰۳: با دهان خشک هرکس خنده تر می‌زند

غزل شماره ۲۵۰۴: هرکه دامن بر میان در چیدن گل می‌زند

غزل شماره ۲۵۰۵: با لب خاموش هر کس غوطه در خون می زند

غزل شماره ۲۵۰۶: چون ز تاب می رخت بر لاله پهلو می‌زند

غزل شماره ۲۵۰۷: شانه چون بر زلف خود آن عنبرین‌مو می‌زند

غزل شماره ۲۵۰۸: دامن آنها کز گران‌جانان دنیا می‌کشند

غزل شماره ۲۵۰۹: می پرستان در بهشت نقد ساغر می کشند

غزل شماره ۲۵۱۰: پرده پوشی عشق عالمسوز را پیدا کند

غزل شماره ۲۵۱۱: عشق شورانگیز اگر جا در دل خارا کند

غزل شماره ۲۵۱۲: هر که بال و پر چو سرو از همت والا کند

غزل شماره ۲۵۱۳: می به جرأت در قدح در پای خم مینا کند

غزل شماره ۲۵۱۴: پیش ابر نوبهاران چون صدف لب وا کند

غزل شماره ۲۵۱۵: آه ازان روزی که عاشق شکوه را سروا کند

غزل شماره ۲۵۱۶: هر که چین منع از ابروی دربان وا کند

غزل شماره ۲۵۱۷: زلف مشکینت دهان شانه پر عنبر کند

غزل شماره ۲۵۱۸: عشق خوش سودا کف بی مغز را عنبر کند

غزل شماره ۲۵۱۹: رخنه سیل اشک من در سد اسکندر کند

غزل شماره ۲۵۲۰: چون به یاد آشیان مرغم صفیری سر کند

غزل شماره ۲۵۲۱: جلوه ای سرکن که خون از چشم بلبل سر کند

غزل شماره ۲۵۲۲: هر که قطع راه مطلب در رکاب دل کند

غزل شماره ۲۵۲۳: باطلان را گفتگوی حق اثر در دل کند

غزل شماره ۲۵۲۴: خط مگر با آن لب میگون مرا همدم کند

غزل شماره ۲۵۲۵: آسمان از برق آهم دست و پا را گم کند

غزل شماره ۲۵۲۶: تا به کی گرد کدورت زیر دیوارم کند؟

غزل شماره ۲۵۲۷: نیستم آتش که هر خاری به زنجیرم کند

غزل شماره ۲۵۲۸: مطربی خواهم که مست از نغمه سازم کند

غزل شماره ۲۵۲۹: صحبت روشن ضمیران جسمها را جان کند

غزل شماره ۲۵۳۰: دیده پرخون من گر این چنین طوفان کند

غزل شماره ۲۵۳۱: زلف مشکینت که خون در ساغر ایمان کند

غزل شماره ۲۵۳۲: چون کسی در دل خیال آن کمر پنهان کند؟

غزل شماره ۲۵۳۳: کی زلیخا را منور بوی پیراهن کند؟

غزل شماره ۲۵۳۴: بوی پیراهن زلیخا را کجا روشن کند؟

غزل شماره ۲۵۳۵: ناله آتش عنانم رخنه در گردون کند

غزل شماره ۲۵۳۶: کی گره باز از دل من باده گلگون کند؟

غزل شماره ۲۵۳۷: ترک یاران کرده ای ای بیوفا، یار این کند؟

غزل شماره ۲۵۳۸: گرنه دل را زلف مشکینش نگهداری کند

غزل شماره ۲۵۳۹: هر که اوقات گرامی صرف خودسازی کند

غزل شماره ۲۵۴۰: زلف دلها را به دور خط نگهبانی کند

غزل شماره ۲۵۴۱: با خیال دوست هر کس مجلس آرایی کند

غزل شماره ۲۵۴۲: جذبه عاشق اثر در سنگ خارا می‌کند

غزل شماره ۲۵۴۳: سیل اشکم گوهر راز آشکارا می‌کند

غزل شماره ۲۵۴۴: هرکه آن لب‌های میگون را تماشا می‌کند

غزل شماره ۲۵۴۵: عشق جا در سینه های تنگ پیدا می کند

غزل شماره ۲۵۴۶: دل در آن زلف زره سان جای خود وا می کند

غزل شماره ۲۵۴۷: سیر چشمی خاک در چشم سخاوت می کند

غزل شماره ۲۵۴۸: آن که از اوضاع خود دایم شکایت می‌کند

غزل شماره ۲۵۴۹: مست ناز من ز ساغر تا لبی تر می‌کند

غزل شماره ۲۵۵۰: تشنه جانان را کجا سیراب ساغر می‌کند؟

غزل شماره ۲۵۵۱: سیرچشمی تنگدستان را توانگر می‌کند

غزل شماره ۲۵۵۲: محو جانان خویش را جانان تصور می کند

غزل شماره ۲۵۵۳: خال موزونت سویدا را زدل حک می کند

غزل شماره ۲۵۵۴: گر چنین آن چشم جادو رخنه در دل می‌کند

غزل شماره ۲۵۵۵: شوق را آتش عنان دوری منزل می‌کند

غزل شماره ۲۵۵۶: خصم غالب را زبون صبر و تحمل می‌کند

غزل شماره ۲۵۵۷: گر جلا آیینه‌های تیره را نم می‌کند

غزل شماره ۲۵۵۸: فکر جمعیت عبث دل را پریشان می‌کند

غزل شماره ۲۵۵۹: عمر را کوته نفس‌های پریشان می‌کند

غزل شماره ۲۵۶۰: نفس را مطلق عنان رزق فراوان می‌کند

غزل شماره ۲۵۶۱: دیده‌ها را چهره گلرنگ گلشن می‌کند

غزل شماره ۲۵۶۲: گر به ظاهر حسن میل آرمیدن می کند

غزل شماره ۲۵۶۳: ساغر پر می علاج جان محزون می‌کند

غزل شماره ۲۵۶۴: گر چنین نشو و نما آن نخل موزون می‌کند

غزل شماره ۲۵۶۵: خط غزال چشم را آهوی مشکین می‌کند

غزل شماره ۲۵۶۶: تیشه را از خون خود فرهاد رنگین می‌کند

غزل شماره ۲۵۶۷: غارت صبر از دلم آن آتشین‌رو می‌کند

غزل شماره ۲۵۶۸: شرم حسن شوخ را کی پرده‌سازی می‌کند؟

غزل شماره ۲۵۶۹: عشق او جا در دل دیوانه خالی می کند

غزل شماره ۲۵۷۰: تا خدنگ غمزه بال و پرفشانی می‌کند

غزل شماره ۲۵۷۱: دخل ناقص بر سخن سنجان گرانی می کند

غزل شماره ۲۵۷۲: دیده ما سیر چشمان شان دنیا بشکند

غزل شماره ۲۵۷۳: هر که خار آرزو در دیده دل بشکند

غزل شماره ۲۵۷۴: از نزاکت رنگ اگر بر چهره گل بشکند

غزل شماره ۲۵۷۵: سایه تا بر گلستان آن قامت رعنا فکند

غزل شماره ۲۵۷۶: گر نمک در باده آن کان ملاحت افکند

غزل شماره ۲۵۷۷: کو نواسنجی که در مغز جهان شور افکند؟

غزل شماره ۲۵۷۸: سایه بر هر کس که آن سرو خرامان افکند

غزل شماره ۲۵۷۹: گریه من آب در جوی سحر می‌افکند

غزل شماره ۲۵۸۰: محو شد نور خرد تا شد مرا سودا بلند

غزل شماره ۲۵۸۱: آه افسوس از دل خونگرم ما گردد بلند

غزل شماره ۲۵۸۲: برق ما نگذاشت دود از خار و خس گردد بلند

غزل شماره ۲۵۸۳: خنده چون زان غنچه مستور می‌گردد بلند

غزل شماره ۲۵۸۴: حرف آن زلف از دل دیوانه ما شد بلند

غزل شماره ۲۵۸۵: نور شمع طور کی گردد زهر محفل بلند؟

غزل شماره ۲۵۸۶: گوشه گیران در سخاوت بی نظیر عالمند

غزل شماره ۲۵۸۷: هر کجا باشند رنگین فطرتان در گلشنند

غزل شماره ۲۵۸۸: خام دستانی که پشت پا به دنیا می‌زنند

غزل شماره ۲۵۸۹: با کمند زلف، خوبان بر صف دل می زنند

غزل شماره ۲۵۹۰: هر که خود را بشکند در دیده هایش جا کنند

غزل شماره ۲۵۹۱: با دهان تلخ، ناکامی که خرسندش کنند

غزل شماره ۲۵۹۲: نقش پردازان میسر نیست تصویرش کنند

غزل شماره ۲۵۹۳: کی به هر چشمی نظربازان تماشایش کنند؟

غزل شماره ۲۵۹۴: من نه آن دریای پرشورم که خس پوشم کنند

غزل شماره ۲۵۹۵: کو جنون تا خاک بازیگاه طفلانم کنند

غزل شماره ۲۵۹۶: غنچه خسبانی که از زانوی خود بالین کنند

غزل شماره ۲۵۹۷: هرکجا خوبان چراغ دلبری بر می‌کنند

غزل شماره ۲۵۹۸: نیستم غمگین که خالی چون کدویم می کنند

غزل شماره ۲۵۹۹: سالکان خودنما قطع بیابان می کنند

غزل شماره ۲۶۰۰: رهنوردانی که چون خورشید تنها می روند

غزل شماره ۲۶۰۱: گوشه گیران کامیاب از عالم بالا شوند

غزل شماره ۲۶۰۲: بی زبان جمعی که از حیرت چو ماهی می شوند

غزل شماره ۲۶۰۳: کی به کوشش عاقلان را نشأه سودا دهند؟

غزل شماره ۲۶۰۴: در گذر از گفتگو تا ساغر هوشت دهند

غزل شماره ۲۶۰۵: کی به ارباب تجرد مال دنیا می دهند؟

غزل شماره ۲۶۰۶: گر چنین خوبان صلای جام الفت می دهند

غزل شماره ۲۶۰۷: داغ ناسور مرا گر بر دل صحرا نهند

غزل شماره ۲۶۰۸: منکران چون دیده شرم و حیا بر هم نهند

غزل شماره ۲۶۰۹: اهل همت خرده خود پیش درویشان نهند

غزل شماره ۲۶۱۰: بر دل بی آرزو زندان تن صحرا بود

غزل شماره ۲۶۱۱: دم زخواهش چون مصفا شد دم عیسی بود

غزل شماره ۲۶۱۲: رزق هر کس چون صدف از عالم بالا بود

غزل شماره ۲۶۱۳: آسمان تا بود، با ما بر سر بیداد بود

غزل شماره ۲۶۱۴: ای خط بیرحم ازان عارض دمیدن زود بود

غزل شماره ۲۶۱۵: از سعادت در دماغش بیضه پندار بود

غزل شماره ۲۶۱۶: یوسف ما در دل چه بر سر بازار بود

غزل شماره ۲۶۱۷: جان مشتاقان غبار جسم را صرصر بود

غزل شماره ۲۶۱۸: تا خیال آن بهشتی رو مرا منظور بود

غزل شماره ۲۶۱۹: یاد ایامی که بزم عیش ما معمور بود

غزل شماره ۲۶۲۰: ذوق خاموشی مرا روزی که دامنگیر بود

غزل شماره ۲۶۲۱: در کنار دایه حسن او جهان افروز بود

غزل شماره ۲۶۲۲: ریزش اشک ندامت غافلان را بس بود

غزل شماره ۲۶۲۳: دوش بزم از شور ما یک سینه پرجوش بود

غزل شماره ۲۶۲۴: شب که دامان سر زلف توام در چنگ بود

غزل شماره ۲۶۲۵: تا عنان اختیار ناقصم در چنگ بود

غزل شماره ۲۶۲۶: از قبول نقش، دل دایم پریشان حال بود

غزل شماره ۲۶۲۷: آبروی کعبه گر از چشمه زمزم بود

غزل شماره ۲۶۲۸: خنده سوفار با دلگیری پیکان بود

غزل شماره ۲۶۲۹: پایه نظم بلند از علم کمتر چون بود؟

غزل شماره ۲۶۳۰: شب نه آه سرد را دل عرش پیما کرده بود

غزل شماره ۲۶۳۱: دوش بر من سایه آن سرو روان افکنده بود

غزل شماره ۲۶۳۲: شب که سرو قامت او شمع این کاشانه بود

غزل شماره ۲۶۳۳: مطرب از خود داشت جوش سینه گلهای باغ

غزل شماره ۲۶۳۴: روح را در تنگنای جسم کی شادی بود؟

غزل شماره ۲۶۳۵: اهل دل را خواب تلخ مرگ بیداری بود

غزل شماره ۲۶۳۶: چند دستم شانه زلف پریشانی بود؟

غزل شماره ۲۶۳۷: یاد ایامی که گلچین در گلستانت نبود

غزل شماره ۲۶۳۸: پیش ازین حسن مجرد تشنه زیور نبود

غزل شماره ۲۶۳۹: هر دلی را طره جانان نمی گیرد به خود

غزل شماره ۲۶۴۰: حسرت اوقات غفلت چون زدل بیرون رود؟

غزل شماره ۲۶۴۱: صورت شیرین اگر از لوح خارا می‌رود

غزل شماره ۲۶۴۲: کی ز سیل گرم‌رو بر روی صحرا می‌رود؟

غزل شماره ۲۶۴۳: چون خرامان از نظر آن سرو قامت می رود

غزل شماره ۲۶۴۴: می کند یادش دل بیتاب و از خود می رود

غزل شماره ۲۶۴۵: مفلس از بزم شراب ما توانگر می‌رود

غزل شماره ۲۶۴۶: از نظر یک دم که آن شکل و شمایل می‌رود

غزل شماره ۲۶۴۷: چون رخ از می بر فروزی آب گلشن می رود

غزل شماره ۲۶۴۸: در چمن چون حرف آن بالای موزون می‌رود

غزل شماره ۲۶۴۹: در بیابان خار اگر در پای مجنون می‌رود

غزل شماره ۲۶۵۰: دل ز بی برگی جگردارانه در خون می رود

غزل شماره ۲۶۵۱: هر کجا حرف شراب ارغوانی می رود

غزل شماره ۲۶۵۲: شورش عشقم ز تدبیر نصیحتگر فزود

غزل شماره ۲۶۵۳: دستگاه شور من از دامن هامون فزود

غزل شماره ۲۶۵۴: چون اثر نگذاشت ازمن غم ز غمخواری چه سود؟

غزل شماره ۲۶۵۵: در سخن گفتن خطای جاهلان پیدا شود

غزل شماره ۲۶۵۶: در دل هرکس که ذوق جستجو پیدا شود

غزل شماره ۲۶۵۷: هر که پیوندد به اهل دل، به جان بینا شود

غزل شماره ۲۶۵۸: دل ز قید جسم چون آزاد گردد وا شود

غزل شماره ۲۶۵۹: سرکشی ازطاق ابروی بتان پیدا شود

غزل شماره ۲۶۶۰: عشق راهی نیست کان را منزلی پیدا شود

غزل شماره ۲۶۶۱: کی دل غمگین به زور آه و افغان وا شود؟

غزل شماره ۲۶۶۲: در جهان بی نیاز خاک سیم و زر شود

غزل شماره ۲۶۶۳: بر سبکروحان چو عیسی سوزنی لنگر شود

غزل شماره ۲۶۶۴: هر دلی کز عشق گوهر آب شد، گوهر شود

غزل شماره ۲۶۶۵: چون صنوبر بادپیما گر سراپا دل شود

غزل شماره ۲۶۶۶: هر که در راه طلب صادق بود واصل شود

غزل شماره ۲۶۶۷: هر سبک‌مغزی که غافل شد ز دل باطل شود

غزل شماره ۲۶۶۸: جزرخش کز وی زمین و آسمان پر گل شود

غزل شماره ۲۶۶۹: ساغر می دور از آن لبها اگر یک دم شود

غزل شماره ۲۶۷۰: کی به وصل از سینه عاشق تمنا کم شود؟

غزل شماره ۲۶۷۱: نیست ممکن هر که تنها شد حضورش کم شود

غزل شماره ۲۶۷۲: حاش لله از ملامت شوق جانان کم شود

غزل شماره ۲۶۷۳: گفتگو از عقد دندان گوهر غلطان شود

غزل شماره ۲۶۷۴: حسن چو بی پرده شد دلها به خون غلطان شود

غزل شماره ۲۶۷۵: حرف زن تا بر لب عیسی نفس سوزن شود

غزل شماره ۲۶۷۶: خاک نتواند حجاب دیده روشن شود

غزل شماره ۲۶۷۷: چند قرب یار از غفلت حجاب من شود؟

غزل شماره ۲۶۷۸: از حریصان تشنه چشمی حرص را افزون شود

غزل شماره ۲۶۷۹: حق طلب آسوده در دنیای باطل کی شود؟

غزل شماره ۲۶۸۰: یار ما از کشتن عشاق درهم کی شود؟

غزل شماره ۲۶۸۱: تا نگردد محو انجم مهر تابان کی شود؟

غزل شماره ۲۶۸۲: عیب پاکان زود بر مردم هویدا می‌شود

غزل شماره ۲۶۸۳: با وجود مرگ، کی هستی گوارا می‌شود؟

غزل شماره ۲۶۸۴: دل به دشمن چون ملایم شد مصفا می‌شود

غزل شماره ۲۶۸۵: خانه‌ای کز نور حسن او مصفا می‌شود

غزل شماره ۲۶۸۶: هرکه می‌گردد ز اهل ذکر، دانا می‌شود

غزل شماره ۲۶۸۷: گر به این دستور قد یار رعنا می‌شود

غزل شماره ۲۶۸۸: آن لب رنگین‌سخن بی‌خواست گویا می‌شود

غزل شماره ۲۶۸۹: عشقبازان را طرف بسیار پیدا می شود

غزل شماره ۲۶۹۰: کی به ناخن از دل غمگین گره وا می شود؟

غزل شماره ۲۶۹۱: محنت امروز، فردا جمله راحت می‌شود

غزل شماره ۲۶۹۲: زر و بال منعمان روز قیامت می‌شود

غزل شماره ۲۶۹۳: هر که را غمخوار گردی غمگسارت می شود

غزل شماره ۲۶۹۴: بعد عمری گر وصال او میسر می‌شود

غزل شماره ۲۶۹۵: زان رخ گلگون عرق یاقوت احمر می‌شود

غزل شماره ۲۶۹۶: زان رخ گلگون عرق یاقوت احمر می‌شود

غزل شماره ۲۶۹۷: سبزه زنگار در تیغ تو جوهر می‌شود

غزل شماره ۲۶۹۸: گر شکر در جام ریزم زهر قاتل می‌شود

غزل شماره ۲۶۹۹: جان بی‌مغزان به خاک تیره واصل می‌شود

غزل شماره ۲۷۰۰: دل به تن یکرنگ چون گردید باطل می‌شود

غزل شماره ۲۷۰۱: دل خراب از خنده پنهان آن گل می‌شود

غزل شماره ۲۷۰۲: گلشن حسن از بهار عشق خرم می‌شود

غزل شماره ۲۷۰۳: می‌شود عارف خجل نادان چو ملزم می‌شود

غزل شماره ۲۷۰۴: هر چه در دل نقش بندد آدمی آن می شود

غزل شماره ۲۷۰۵: از گلستانی که بلبل روی گردان می شود

غزل شماره ۲۷۰۶: هستی ظاهر حجاب قرب یزدان می شود

غزل شماره ۲۷۰۷: جان زترک جسم چون گوهر فروزان می شود

غزل شماره ۲۷۰۸: زودتر دل جمع گردد چون پریشان می شود

غزل شماره ۲۷۰۹: گر ز ریحان خواب بیدردان به سامان می شود

غزل شماره ۲۷۱۰: عاقبت کار نظربازان به سامان می شود

غزل شماره ۲۷۱۱: کار ما از ساغر پرمی به سامان می شود

غزل شماره ۲۷۱۲: در زمستان باغ اگر از برگ عریان می شود

غزل شماره ۲۷۱۳: دل نظرگاه خدا از ترک عصیان می شود

غزل شماره ۲۷۱۴: روح چون تن‌پرور افتد عاقبت تن می‌شود

غزل شماره ۲۷۱۵: سینه‌ام از درد و داغ عشق روشن می‌شود

غزل شماره ۲۷۱۶: در چراغ دیده من آب روغن می‌شود

غزل شماره ۲۷۱۷: دل ز احیای شب دیجور روشن می شود

غزل شماره ۲۷۱۸: خانه مردم اگر از ماه روشن می شود

غزل شماره ۲۷۱۹: از تجرد نور حکمت در دل افزون می‌شود

غزل شماره ۲۷۲۰: از نظربازان کمال حسن افزون می‌شود

غزل شماره ۲۷۲۱: گر چنین چشم ترم میرآب هامون می‌شود

غزل شماره ۲۷۲۲: غفلت دل از شراب ناب افزون می شود

غزل شماره ۲۷۲۳: اضطراب دل ز چشم روشن افزون می شود

غزل شماره ۲۷۲۴: آب و رنگ حسن بیش از خانه زین می شود

غزل شماره ۲۷۲۵: بی کمندانداز چین آن زلف مشکین می شود

غزل شماره ۲۷۲۶: نفس سرکش بی ریاضت رهنما کی می شود؟

غزل شماره ۲۷۲۷: یک دل روشن نگهبان جهانی می‌شود

غزل شماره ۲۷۲۸: مخزن گوهر صدف از ته گزینی می شود

غزل شماره ۲۷۲۹: دیده روشن از فروغ آشنایی می شود

غزل شماره ۲۷۳۰: زیر تیغ از جبهه چین مردان می باید گشود

غزل شماره ۲۷۳۱: عشق فارغبالم از اندیشه دنیا نمود

غزل شماره ۲۷۳۲: گوش شو هر جا سخن را ساز نتوانی نمود

غزل شماره ۲۷۳۳: جذبه توفیق هرکس را دل بینا دهد

غزل شماره ۲۷۳۴: کی به عاشق بوسه آن لعل لب میگون دهد؟

غزل شماره ۲۷۳۵: دل ز پهلوی جنون داد فراغت می دهد

غزل شماره ۲۷۳۶: بی غرض چون شد سخن تأثیر دیگر می دهد

غزل شماره ۲۷۳۷: غنچه این باغ بوی پاره دل می‌دهد

غزل شماره ۲۷۳۸: شاخ گل از دست و چوگان تو یادم می دهد

غزل شماره ۲۷۳۹: گر دو روزی خاکمال آن گلعذارم می دهد

غزل شماره ۲۷۴۰: عارفان را نکهت سیب ذقن جان می‌دهد

غزل شماره ۲۷۴۱: راز ما را ناله شبگیر بیرون می دهد

غزل شماره ۲۷۴۲: چشم او تعلیم رم کردن به آهو می دهد

غزل شماره ۲۷۴۳: صیقل دل فیض آه صبحگاهی می دهد

غزل شماره ۲۷۴۴: چشم فتانت که داد دلبریایی می دهد

غزل شماره ۲۷۴۵: خط ز روی آتشین دلستان آمد پدید

غزل شماره ۲۷۴۶: برگرفتی پرده از رخ گلستان آمد پدید

غزل شماره ۲۷۴۷: یوسف زندانی ما راحت از دنیا ندید

غزل شماره ۲۷۴۸: ذوق حیرانی به داد چشم خونپالا رسید

غزل شماره ۲۷۴۹: باده منصور در جام و سبوی من رسید

غزل شماره ۲۷۵۰: دل به دارالامن حیرت نه به آسانی رسید

غزل شماره ۲۷۵۱: وقت مجنون خوش که پا در دامن صحرا کشید

غزل شماره ۲۷۵۲: وقت مجنون خوش که پا در دامن صحرا کشید

غزل شماره ۲۷۵۳: مست شد نقاش تا آن چشم جادو را کشید

غزل شماره ۲۷۵۴: پای در دامان تسلیم و رضا باید کشید

غزل شماره ۲۷۵۵: شوخی میخانه از محراب می باید کشید

غزل شماره ۲۷۵۶: در سر پل باده چون سیلاب می باید کشید

غزل شماره ۲۷۵۷: خواری از اغیار بهر یار می باید کشید

غزل شماره ۲۷۵۸: می به روی لاله رنگ یار می باید کشید

غزل شماره ۲۷۵۹: مشق هجران در کنار بحر می باید کشید

غزل شماره ۲۷۶۰: می به رغم عالم پرشور می باید کشید

غزل شماره ۲۷۶۱: جوش گل شد باده سرجوش می باید کشید

غزل شماره ۲۷۶۲: جوش گل شد، باده گلرنگ می باید کشید

غزل شماره ۲۷۶۳: سرکشی از زلف آن خودکام می باید کشید

غزل شماره ۲۷۶۴: چون صراحی رخت در میخانه می باید کشید

غزل شماره ۲۷۶۵: درد را چون صاف در میخانه می باید کشید

غزل شماره ۲۷۶۶: تا خط مشکین لب لعل ترا در بر کشید

غزل شماره ۲۷۶۷: دل چه تلخیهای رنگارنگ ازان دلبر کشید

غزل شماره ۲۷۶۸: هر که جام می به روی دلستان بر سر کشید

غزل شماره ۲۷۶۹: از سرم چون شمع آخر سوز پنهان سر کشید

غزل شماره ۲۷۷۰: با زمین گیری کمان آسمان نتوان کشید

غزل شماره ۲۷۷۱: روز روشن می کند چون لاله می دل را سیاه

غزل شماره ۲۷۷۲: زلف او موی سفید نافه را در خون کشید

غزل شماره ۲۷۷۳: از گرانان هر که چون عنقا گرانجانی کشید

غزل شماره ۲۷۷۴: از گداز جسم، جان پاک گوهر شد سفید

غزل شماره ۲۷۷۵: تا نکرد از گریه چشم خویش را خاور سفید

غزل شماره ۲۷۷۶: دل نیاسود از تردد تا نشد منزل سفید

غزل شماره ۲۷۷۷: نیست از خورشید و ماه این گنبد گردان سفید

غزل شماره ۲۷۷۸: مرگ را آماده شو هرگاه گردد مو سفید

غزل شماره ۲۷۷۹: چشم ما را پرده غفلت شد ابروی سفید

غزل شماره ۲۷۸۰: از صبوری در گشاد کارها بگزین کلید

غزل شماره ۲۷۸۱: بوسه از کنج دهان دلربا دارد امید

غزل شماره ۲۷۸۲: چند بتوان بانگ نای و قلقل مینا شنید؟

غزل شماره ۲۷۸۳: وصف شکر تا به چند از طوطیان باید شنید؟

غزل شماره ۲۷۸۴: سوختم از شوق، یاران راه حرفی وا کنید

غزل شماره ۲۷۸۵: گردش سال است، می در ساغر عشرت کنید

غزل شماره ۲۷۸۶: دیده از عیب کسان در خواب چون مخمل کنید

غزل شماره ۲۷۸۷: خوش بهاری می رسد میخانه ها سامان کنید

غزل شماره ۲۷۸۸: بر زبانها وصف قد دلستان خواهد دوید

غزل شماره ۲۷۸۹: غنی فیض از دل شب چون فقیران در نمی یابد

غزل شماره ۲۷۹۰: مرا آه سحر گرد از دل دیوانه می روبد

غزل شماره ۲۷۹۱: نه از روی بصیرت سایه بال هما افتد

غزل شماره ۲۷۹۲: مبادا بر سر من سایه بال هما افتد

غزل شماره ۲۷۹۳: دل از امید وصلش هر زمان در پیچ و تاب افتد

غزل شماره ۲۷۹۴: به زهر چشم بتوان کشت دشمن را چوکار افتد

غزل شماره ۲۷۹۵: زعکسش لرزه بر آیینه گوهرنگار افتد

غزل شماره ۲۷۹۶: زخط پشت لب آن طاق ابرو از نظر افتد

غزل شماره ۲۷۹۷: در آن مجلس که از مستی رخت طاقت گداز افتد

غزل شماره ۲۷۹۸: به امید چه دنبال زبان کس چون جرس افتد؟

غزل شماره ۲۷۹۹: شود خون عاقبت هر دل که زلفش را به چنگ افتد

غزل شماره ۲۸۰۰: مبادا کافر از طاق دل پیر مغان افتد!

غزل شماره ۲۸۰۱: نمی خواهم نقاب از صورت احوال من افتد

غزل شماره ۲۸۰۲: ز جوش مغز هردم از سرم دستار می‌افتد

غزل شماره ۲۸۰۳: مگو عاقل کجا در محنت ایام می افتد

غزل شماره ۲۸۰۴: به زخم کهنه شور از زخمهای تازه می افتد

غزل شماره ۲۸۰۵: به فکر عاقبت عاشق نه از غفلت نمی افتد

غزل شماره ۲۸۰۶: سرشک تلخ من در گنبد خضرا نمی‌گنجد

غزل شماره ۲۸۰۷: کسی تا کی به دامان شب و آه سحر پیچد؟

غزل شماره ۲۸۰۸: دل آزاده از طول امل بسیار می پیچد

غزل شماره ۲۸۰۹: خط از بیباکی آن حسن عالمگیر می پیچد

غزل شماره ۲۸۱۰: ز بار درد من کوه گران بر خویش می پیچد

غزل شماره ۲۸۱۱: شکر لعل لبش در تلخی دشنام می‌پیچد

غزل شماره ۲۸۱۲: مرا آه از خموشی در دل دیوانه می پیچد

غزل شماره ۲۸۱۳: خوشا چشمی که با آن طاق ابرو آشنا گردد

غزل شماره ۲۸۱۴: دو بالا می شود طول امل چون قد دو تا گردد

غزل شماره ۲۸۱۵: به هر آب تنک کی همت من آشنا گردد؟

غزل شماره ۲۸۱۶: بهار از روی گلرنگ تو با برگ و نوا گردد

غزل شماره ۲۸۱۷: زدندان ریختن عقد سخن زیر و زبرگردد

غزل شماره ۲۸۱۸: مباد از باده آن لبهای خون آشام تر گردد

غزل شماره ۲۸۱۹: غم از سنگ ملامت نیست سرگرم محبت را

غزل شماره ۲۸۲۰: در ایام تهیدستی فغان صاحب اثر گردد

غزل شماره ۲۸۲۱: مبادا دولت دنیا نصیب بد گهر گردد

غزل شماره ۲۸۲۲: نمی بندد کمر هر کس کز او زنار برگردد

غزل شماره ۲۸۲۳: نسیم صبحگاه از غنچه ام دلگیر برگردد

غزل شماره ۲۸۲۴: زفیض عشق دلهای مخالف مهربان گردد

غزل شماره ۲۸۲۵: اگر از پرده زلف سیه رویش عیان گردد

غزل شماره ۲۸۲۶: سبکروحی که چون پروانه بر گرد سخن گردد

غزل شماره ۲۸۲۷: بغیر از خامه کز بیطاقتی گرد سخن گردد

غزل شماره ۲۸۲۸: کسی تا چند مغلوب شراب لاله گون گردد؟

غزل شماره ۲۸۲۹: چنین از خون اگر دامان آن گل لاله گون گردد

غزل شماره ۲۸۳۰: به افسون پیر و طول امل هشیار کی گردد؟

غزل شماره ۲۸۳۱: سیه مست غرور از گفتگو هشیار کی گردد؟

غزل شماره ۲۸۳۲: دل سنگ از شکست دانه من آب می‌گردد

غزل شماره ۲۸۳۳: ز دامان ترم ریگ روان سیراب می‌گردد

غزل شماره ۲۸۳۴: ز آهم بیستون سرچشمه سیماب می‌گردد

غزل شماره ۲۸۳۵: مبین گستاخ در رویش چو مشک اندود می‌گردد

غزل شماره ۲۸۳۶: به خدمت بنده از آزادمردان زود می‌گردد

غزل شماره ۲۸۳۷: از آن از سیر صحرا خاطرم خشنود می‌گردد

غزل شماره ۲۸۳۸: زخشکی در دهانم آب گردآلود می گردد

غزل شماره ۲۸۳۹: نسیم نوبهاران بر دماغم بار می‌گردد

غزل شماره ۲۸۴۰: سخن‌سنجی سرآمد در فن گفتار می‌گردد

غزل شماره ۲۸۴۱: ز خط آیینه روی که جوهردار می‌گردد؟

غزل شماره ۲۸۴۲: سر هر کس که گرم از باده منصور می گردد

غزل شماره ۲۸۴۳: ز خط هشیار کی آن نرگس مخمور می گردد؟

غزل شماره ۲۸۴۴: عمل چون خالص افتد دل از ان پرنور می گردد

غزل شماره ۲۸۴۵: به اندک فرصتی روشندل از جان سیر می گردد

غزل شماره ۲۸۴۶: به نومیدی گره از کار سالک باز می‌گردد

غزل شماره ۲۸۴۷: ز گل تنها کجا بزم گلستان ساز می‌گردد؟

غزل شماره ۲۸۴۸: دل من بی‌قرار از شعله آواز می‌گردد

غزل شماره ۲۸۴۹: زآب دیده من بید مجنون سبز می گردد

غزل شماره ۲۸۵۰: گرانی می‌کند بر تن چو سر بی‌جوش می‌گردد

غزل شماره ۲۸۵۱: خوش آن رهرو که دایم چون فلک بر خویش می گردد

غزل شماره ۲۸۵۲: شود چون بیش نعمت، مایه تشویش می گردد

غزل شماره ۲۸۵۳: زخاموشی دل آگاه روشن بیش می گردد

غزل شماره ۲۸۵۴: به قتل هر که مایل آن دل بیباک می گردد

غزل شماره ۲۸۵۵: کجا دیوانه را دل از ملامت تنگ می‌گردد؟

غزل شماره ۲۸۵۶: مرا از حرف‌های قالبی دل تنگ می‌گردد

غزل شماره ۲۸۵۷: زدست تنگ بر بی برگ دنیا تنگ می گردد

غزل شماره ۲۸۵۸: از ان در خلوت معشوق بر من حال می گردد

غزل شماره ۲۸۵۹: دل از گفتار ناسنجیده بی آرام می گردد

غزل شماره ۲۸۶۰: دل صد پاره زان گرد می گلفام می گردد

غزل شماره ۲۸۶۱: نشان یوسف گم گشته پیدا از تو می گردد

غزل شماره ۲۸۶۲: دل یاقوت را خون می کند لعل سخنگویت

غزل شماره ۲۸۶۳: زانفاس گرامی آنچه صرف آه می گردد

غزل شماره ۲۸۶۴: به احسان خانه از سیل حوادث رسته می‌گردد

غزل شماره ۲۸۶۵: ز بالیدن ترا هردم لباسی تازه می‌گردد

غزل شماره ۲۸۶۶: مگر قسمت مرا زان تیغ زخمی تازه می‌گردد؟

غزل شماره ۲۸۶۷: زشکر خنده پنهان او دل تازه می گردد

غزل شماره ۲۸۶۸: نگاه آشنا در چشم او بیگانه می گردد

غزل شماره ۲۸۶۹: دل آسوده در زیر فلک پیدا نمی‌گردد

غزل شماره ۲۸۷۰: سفیدی پرده‌دار چشم خون‌پالا نمی‌گردد

غزل شماره ۲۸۷۱: دل چرخ بداختر نرم از یارب نمی گردد

غزل شماره ۲۸۷۲: دل عاشق به جور از یار دیرین برنمی گردد

غزل شماره ۲۸۷۳: خط از خون مانع آن غمزه کافر نمی گردد

غزل شماره ۲۸۷۴: برون آمد زلب چون حرف، دیگر برنمی گردد

غزل شماره ۲۸۷۵: دل دیوانه من از سپاهی بر نمی گردد

غزل شماره ۲۸۷۶: معانی اهل صورت را به گرد دل نمی گردد

غزل شماره ۲۸۷۷: نه از رحم است اگر نخجیر من بسمل نمی گردد

غزل شماره ۲۸۷۸: به الزام پیاپی مدعی ملزم نمی گردد

غزل شماره ۲۸۷۹: شود خرج زمین هر سر که سودایی نمی گردد

غزل شماره ۲۸۸۰: به زنجیر تعلق خلق را دست قضا بندد

غزل شماره ۲۸۸۱: بجز چشمش که چشم از دیدن من از حیا بندد

غزل شماره ۲۸۸۲: چو احرام تماشای چمن آن سیمبر بندد

غزل شماره ۲۸۸۳: چمن‌پیرا نه گل را دسته در گلزار می‌بندد

غزل شماره ۲۸۸۴: دل سرگشته ما چرخ را بر کار می‌بندد

غزل شماره ۲۸۸۵: کدام آیینه رو احرام این میخانه می بندد؟

غزل شماره ۲۸۸۶: ز حسن شوخ‌طرفی دیده‌های تر نمی‌بندد

غزل شماره ۲۸۸۷: نه تنها از نشاط می لب جانانه می خندد

غزل شماره ۲۸۸۸: عجب دارم که یار این نابسامان را به یاد آرد

غزل شماره ۲۸۸۹: خط مشکین او سودای عنبر را به جوش آرد

غزل شماره ۲۸۹۰: تو چون نوخط شوی طاوس جنت پر برون آرد

غزل شماره ۲۸۹۱: زگردون عاقبت جان مصفا سر برون آرد

غزل شماره ۲۸۹۲: گه از خم، گه زساغر، گه زمینا سر برون آرد

غزل شماره ۲۸۹۳: چه خوش باشد خط از رخسار جانان سر برون آرد

غزل شماره ۲۸۹۴: خردکی رخت بتواند زموج می برون آرد؟

غزل شماره ۲۸۹۵: سر منصور بار آن تیغ بی‌زنهار می‌آرد

غزل شماره ۲۸۹۶: تماشای بتان از چشم خون بسیار می‌آرد

غزل شماره ۲۸۹۷: زخاطر ریشه غم دور ساغر بر نمی آرد

غزل شماره ۲۸۹۸: زدام عشق عاشق را سفر بیرون نمی آرد

غزل شماره ۲۸۹۹: قبول خاطر از نظاره منظور می بارد

غزل شماره ۲۹۰۰: سخن از لب فزون زان چشم چون بادام می بارد

غزل شماره ۲۹۰۱: زمژگان که ناخن در فضای سینه می بارد؟

غزل شماره ۲۹۰۲: کسی تاب خدنگ غمزه آن دلربا دارد

غزل شماره ۲۹۰۳: مغیلان پای نازک طینتان را در حنا دارد

غزل شماره ۲۹۰۴: کجا رخسار او تاب نگاه آشنا دارد؟

غزل شماره ۲۹۰۵: توانگر در دل از سامان خود آزارها دارد

غزل شماره ۲۹۰۶: از ان سرو از درختان سرفرازی بیشتر دارد

غزل شماره ۲۹۰۷: مجو آسایش از دل تا مرادی در نظر دارد

غزل شماره ۲۹۰۸: خوشا چشمی که بر روی عرقناکی نظر دارد

غزل شماره ۲۹۰۹: اگرچه نطق در هر نکته صد تنگ شکر دارد

غزل شماره ۲۹۱۰: اگرچه دست بر تاراج دل هر خوش کمر دارد

غزل شماره ۲۹۱۱: مرا زنگ ملال از دل شراب ناب بردارد

غزل شماره ۲۹۱۲: دل عاشق کی از زلف معنبر دست بردارد؟

غزل شماره ۲۹۱۳: سر عاشق زتن کی هر می کم زور بردارد؟

غزل شماره ۲۹۱۴: نبرد از سینه من گرد کلفت گردش ساغر

غزل شماره ۲۹۱۵: نظر چون موشکاف از زلف عنبر فام بردارد؟

غزل شماره ۲۹۱۶: دل پرخون کجا از جسم پا در گل خبر دارد؟

غزل شماره ۲۹۱۷: نظربازی که چشم پرخماری در نظر دارد

غزل شماره ۲۹۱۸: اگرچه هر گلی زین گلستان جای دگر دارد

غزل شماره ۲۹۱۹: ز گلهای چمن هر کس وفاداری طمع دارد

غزل شماره ۲۹۲۰: مرا خرسندی از سامان دنیا محتشم دارد

غزل شماره ۲۹۲۱: لب خوش بوسه ای در تنگنای حیرتم دارد

غزل شماره ۲۹۲۲: به ذوقی تکیه بر شمشیر جسم لاغرم دارد

غزل شماره ۲۹۲۳: مرا از لاف نه عجز سخن کوته زبان دارد

غزل شماره ۲۹۲۴: چه غم دیوانه ما از گزند آسمان دارد؟

غزل شماره ۲۹۲۵: من و حسنی که نیل چشم زخم از آسمان دارد

غزل شماره ۲۹۲۶: مرا نازک نهالی قصد جان ناتوان دارد

غزل شماره ۲۹۲۷: مرا فکر غریب آواره دایم از وطن دارد

غزل شماره ۲۹۲۸: مه ناشسته رو کی رتبه دلدار من دارد؟

غزل شماره ۲۹۲۹: اگرچه لاله من ریشه در خاک چمن دارد

غزل شماره ۲۹۳۰: لباس عاریت پیش از طلب انداختن دارد

غزل شماره ۲۹۳۱: خضر چشم حیات از آب حیوان سخن دارد

غزل شماره ۲۹۳۲: نفس یک پا درون خانه، یک پا در برون دارد

غزل شماره ۲۹۳۳: کجا پروای ما سرگشتگان آن مه جبین دارد؟

غزل شماره ۲۹۳۴: دل رنگین لباسان تیرگی را در کمین دارد

غزل شماره ۲۹۳۵: سر شوریده من هر نفس صد آرزو دارد

غزل شماره ۲۹۳۶: سمندر داغها از آتش رخسار او دارد

غزل شماره ۲۹۳۷: زچشم بد خدا آن پاک دامن را نگه دارد

غزل شماره ۲۹۳۸: چسان مژگان خونین گریه ما را نگه دارد؟

غزل شماره ۲۹۳۹: دل بی دست و پا چون آه سوزان را نگه دارد؟

غزل شماره ۲۹۴۰: گریبان دلم را نعره مستانه ای دارد

غزل شماره ۲۹۴۱: دلی کز زلف او شیرازه جمعیتی دارد

غزل شماره ۲۹۴۲: دگر هر ذره خاکم هوای کشوری دارد

غزل شماره ۲۹۴۳: دل بی طالع ما دلربای غافلی دارد

غزل شماره ۲۹۴۴: مرا پاس ادب زان آستان مهجور می دارد

غزل شماره ۲۹۴۵: چه پروا داغ من از دیده های شور می دارد؟

غزل شماره ۲۹۴۶: چه باک از عاشق بی باک آن طناز می دارد؟

غزل شماره ۲۹۴۷: لب نانی که از دامان سایل باز می دارد

غزل شماره ۲۹۴۸: به قامت سرو را از قد کشیدن باز می دارد

غزل شماره ۲۹۴۹: کجا از تیغ سرگرم محبت باک می دارد؟

غزل شماره ۲۹۵۰: خیال تیغ سیرابش مرا جان تازه می دارد

غزل شماره ۲۹۵۱: دل بی غم نصیب از نقطه سودا نمی دارد

غزل شماره ۲۹۵۲: هنرور را هنر گرد غم از دل برنمی دارد

غزل شماره ۲۹۵۳: ز آه عاشقان اندیشه‌ای اختر نمی‌دارد

غزل شماره ۲۹۵۴: تمنای فروغ آن ماه سیما برنمی دارد

غزل شماره ۲۹۵۵: دل بیمار من ناز مداوا برنمی‌دارد

غزل شماره ۲۹۵۶: عرق رخسار آن خورشید طلعت برنمی‌دارد

غزل شماره ۲۹۵۷: نظر عاشق به خط زان روی انور برنمی دارد

غزل شماره ۲۹۵۸: شکوه عشق را گردون گردان برنمی‌دارد

غزل شماره ۲۹۵۹: دو روزی بیش جان سنگینی تن بر نمی دارد

غزل شماره ۲۹۶۰: دل حق جو نظر بر عالم باطل نمی دارد

غزل شماره ۲۹۶۱: بجز تشویش خاطر عالم فانی نمی دارد

غزل شماره ۲۹۶۲: فروغ دل مرا از نور مهر و مه غنی دارد

غزل شماره ۲۹۶۳: دل رم کرده ناخوش آستین افشاندنی دارد

غزل شماره ۲۹۶۴: به ذوق آشتی از دوستان رنجیدنی دارد

غزل شماره ۲۹۶۵: بدن را در زمین هرگز روان پاک نگذارد

غزل شماره ۲۹۶۶: به هر محفل بهشتی روی من منزل کجا گیرد؟

غزل شماره ۲۹۶۷: مکن بر نفس رحمت با تو چون راه جفا گیرد

غزل شماره ۲۹۶۸: سبکسیر توکل کی پی هر رهنما گیرد؟

غزل شماره ۲۹۶۹: زدیدار تو از یوسف زلیخا مهر برگیرد

غزل شماره ۲۹۷۰: به حسن نقش از ان نقاش هر کس چشم برگیرد

غزل شماره ۲۹۷۱: زبیتابان کجا آن مست بی پروا خبر گیرد؟

غزل شماره ۲۹۷۲: زبی مغزی هواجویی که دنبال هوس گیرد

غزل شماره ۲۹۷۳: دل عاشق چه لذت از بهشت جاودان گیرد؟

غزل شماره ۲۹۷۴: زدلسوزان که را دارم که جا در انجمن گیرد؟

غزل شماره ۲۹۷۵: حدیث تلخ را جاهل شراب ناب می گیرد

غزل شماره ۲۹۷۶: به خواب آن چشم دل از عاشق ناشاد می گیرد

غزل شماره ۲۹۷۷: سخن رنگ اثر از سینه افگار می گیرد

غزل شماره ۲۹۷۸: چو شاهین بر سر دست آن شکار انداز می گیرد

غزل شماره ۲۹۷۹: دل از عاشق به شرم آن نرگس غماز می گیرد

غزل شماره ۲۹۸۰: شعور از زاهد خشک آن لب می نوش می گیرد

غزل شماره ۲۹۸۱: ز خون خویش تیغ دشمن من رنگ می‌گیرد

غزل شماره ۲۹۸۲: اگرچه رنگ می‌گیرد ز مه هرجا بود سیبی

غزل شماره ۲۹۸۳: به ابرام آن که از دنیاپرستان کام می گیرد

غزل شماره ۲۹۸۴: غباری از بیابان جنون بالا نمی گیرد

غزل شماره ۲۹۸۵: علایق دامن آزاده ما را نمی گیرد

غزل شماره ۲۹۸۶: تن آسانی عنان زندگانی را نمی گیرد

غزل شماره ۲۹۸۷: زآه و دود عاشق حسن را کلفت نمی‌گیرد

غزل شماره ۲۹۸۸: فسون صبر در دل‌های پرخون در نمی‌گیرد

غزل شماره ۲۹۸۹: کسی از زلف پریشان خونبهای دل نمی گیرد

غزل شماره ۲۹۹۰: دل آزاده را هرگز غم عالم نمی‌گیرد

غزل شماره ۲۹۹۱: زخونم رنگ آن رخساره گلگون نمی گیرد

غزل شماره ۲۹۹۲: چه دارد عالم فانی که استغنا توانم زد؟

غزل شماره ۲۹۹۳: اگرچه خاکسارم بر جهان پا می توانم زد

غزل شماره ۲۹۹۴: به خلوت هر که رخت از حلقه جمعیت اندازد

غزل شماره ۲۹۹۵: جنونی کو که آتش در دل پرشورم اندازد؟

غزل شماره ۲۹۹۶: شکر در آب گوهر لعل خندان تو اندازد

غزل شماره ۲۹۹۷: زپا عشاق را آن نرگس مستانه اندازد

غزل شماره ۲۹۹۸: شکوه عقل را بسیاری گفتار کم سازد

غزل شماره ۲۹۹۹: زخود هر کس که بیرون رفت کی با همرهان سازد؟

غزل شماره ۳۰۰۰: به رغبت با خم زلفش دل بی‌تاب می‌سازد

غزل شماره ۳۰۰۱: مرا پیمانه کی سیر از شراب ناب می‌سازد؟

غزل شماره ۳۰۰۲: محبت حسن را سرگرم در بیداد می سازد

غزل شماره ۳۰۰۳: محبت سنگ خارا را ز اهل درد می سازد

غزل شماره ۳۰۰۴: چها تا با هوسناکان کند رخسار گلرنگش

غزل شماره ۳۰۰۵: جمالت دیده ها را مطلع انوار می سازد

غزل شماره ۳۰۰۶: چراغ حسن را دامان خط مستور می‌سازد

غزل شماره ۳۰۰۷: نمک داغ مرا چون مرهم کافور می‌سازد

غزل شماره ۳۰۰۸: برای رزق من گردون عبث تدبیر می سازد

غزل شماره ۳۰۰۹: دل خام مرا رخسار آتشناک می‌سازد

غزل شماره ۳۰۱۰: غم من عالم بیدرد را غمخواره می سازد

غزل شماره ۳۰۱۱: زشکر خنده لعل او روان را تازه می سازد

غزل شماره ۳۰۱۲: لبش از خنده دندان نما جان تازه می سازد

غزل شماره ۳۰۱۳: فرنگی‌طلعتی کز دین مرا بیگانه می‌سازد

غزل شماره ۳۰۱۴: به داغی عشق کار مردم دیوانه می‌سازد

غزل شماره ۳۰۱۵: خمار باده مهر دوستان را کینه می سازد

غزل شماره ۳۰۱۶: سرشک گرم با مژگان و چشم تر نمی‌سازد

غزل شماره ۳۰۱۷: زشوق عالم بالا روان با تن نمی سازد

غزل شماره ۳۰۱۸: دماغ خشک ما را باده رنگین نمی سازد

غزل شماره ۳۰۱۹: مکن کاری که از جورت دل اندوهگین لرزد

غزل شماره ۳۰۲۰: قدح لبریز چون شد از شراب ناب می لرزد

غزل شماره ۳۰۲۱: به مقدار بصیرت خاطر آگاه می لرزد

غزل شماره ۳۰۲۲: مرا چون دل تپد در بر، دل جانانه می لرزد

غزل شماره ۳۰۲۳: دل ما بر سیه روزان فقر از خود فزون سوزد

غزل شماره ۳۰۲۴: سرشک گرم در چشم تر من خواب می سوزد

غزل شماره ۳۰۲۵: اگرچه شمع کافوری خرد در خانه می‌سوزد

غزل شماره ۳۰۲۶: خمار می مرا در گوشه میخانه می‌سوزد

غزل شماره ۳۰۲۷: کدامین روز بر حالم دل خارا نمی سوزد؟

غزل شماره ۳۰۲۸: مرا صد آه یکبار از دل صد چاک می خیزد

غزل شماره ۳۰۲۹: غبار تیره بختی از دهان شکوه می خیزد

غزل شماره ۳۰۳۰: ز ماتمخانه ما نغمه عشرت کجا خیزد؟

غزل شماره ۳۰۳۱: ز اشک دیده بیدرد زنگ از دل کجا خیزد؟

غزل شماره ۳۰۳۲: به مستی آه خون آلود از دل بیشتر خیزد

غزل شماره ۳۰۳۳: زرفتارت امان از عالم ایجاد برخیزد

غزل شماره ۳۰۳۴: زدین ناقصم از سبحه استغفار برخیزد

غزل شماره ۳۰۳۵: مسیحا از سر بالین من رنجور برخیزد

غزل شماره ۳۰۳۶: خوشا افتاده ای کز خاک ره چالاک برخیزد

غزل شماره ۳۰۳۷: مرا آن روز از آیینه دل زنگ برخیزد

غزل شماره ۳۰۳۸: به عزم رقص چون سرو قباپوش تو برخیزد

غزل شماره ۳۰۳۹: نشد از دل غبار از شیشه و پیمانه برخیزد

غزل شماره ۳۰۴۰: کجا تدبیر پیران کهنسال از جوان خیزد؟

غزل شماره ۳۰۴۱: کجا بی باده زنگ از خاطر اندوهگین خیزد؟

غزل شماره ۳۰۴۲: زرخسار تو رنگ از گلشن ایجاد می خیزد

غزل شماره ۳۰۴۳: مرا از دل زقرب خط دلبر دود می خیزد

غزل شماره ۳۰۴۴: زسوز دل مرا از چشم گریان دود می خیزد

غزل شماره ۳۰۴۵: مرا اسباب عشرت از دل دیوانه می‌خیزد

غزل شماره ۳۰۴۶: دل هر کس به تعظیم سخن از جا نمی خیزد

غزل شماره ۳۰۴۷: زدل زنگ ملال از باده احمر نمی خیزد

غزل شماره ۳۰۴۸: غبار غم به می از جان غم پرور نمی خیزد

غزل شماره ۳۰۴۹: که می نالد که آه از جان شیدا برنمی خیزد؟

غزل شماره ۳۰۵۰: سیاهی از دل چون گلخن ما برنمی خیزد

غزل شماره ۳۰۵۱: تلاش نام داری چون نگین تن در سیاهی ده

غزل شماره ۳۰۵۲: به کشت خشمگینان آتش از ابر بلا ریزد

غزل شماره ۳۰۵۳: ترا از ساده لوحی هر که گل در پیرهن ریزد

غزل شماره ۳۰۵۴: گل اندامی که در پیراهن من خار می ریزد

غزل شماره ۳۰۵۵: به مستی بی‌طلب بوس از دهان یار می‌ریزد

غزل شماره ۳۰۵۶: مسلسل حرف از آن مژگان خوش تقریر می‌ریزد

غزل شماره ۳۰۵۷: کجا خون مرا آن ساقی طناز می ریزد؟

غزل شماره ۳۰۵۸: غمی هر دم به دل از سینه صد چاک می ریزد

غزل شماره ۳۰۵۹: زیاد آن ستمگر از رخ من رنگ می ریزد

غزل شماره ۳۰۶۰: اگر در دام او اشکی دل دیوانه می ریزد

غزل شماره ۳۰۶۱: به دلهای فگار آن لعل روشن گوهر آویزد

غزل شماره ۳۰۶۲: هلال عید از گردون زنگاری هویدا شد

غزل شماره ۳۰۶۳: زپیری حرص دنیا نفس طامع را دو بالا شد

غزل شماره ۳۰۶۴: فروغ حسن یار از چهره گلزار پیدا شد

غزل شماره ۳۰۶۵: زروی لاله رنگت آب رونق از چمنها شد

غزل شماره ۳۰۶۶: اگر ناقص به روشن گوهری واصل تواند شد

غزل شماره ۳۰۶۷: حجاب آسمان کی مانع ما می تواند شد؟

غزل شماره ۳۰۶۸: که ساکن در دل ویرانه ما می تواند شد؟

غزل شماره ۳۰۶۹: ز اکسیر قناعت خاک شکر می تواند شد

غزل شماره ۳۰۷۰: که با قد دو تا از مرگ غافل می تواند شد؟

غزل شماره ۳۰۷۱: چنین گر آتشین از باده آن رخسار خواهد شد

غزل شماره ۳۰۷۲: به این عنوان اگر روی تو آتشناک خواهد شد

غزل شماره ۳۰۷۳: گل از نشو و نماگر این چنین برجسته خواهد شد

غزل شماره ۳۰۷۴: نصیب از نعمت بسیار دیگرگون نخواهد شد

غزل شماره ۳۰۷۵: زنور عارضش هر ذره ای خورشید منظر شد

غزل شماره ۳۰۷۶: به دل باشد گران چشمی که بی اشک دمادم شد

غزل شماره ۳۰۷۷: نگار نوخطی رام نگاه صید بندم شد

غزل شماره ۳۰۷۸: رگ جانها به هم پیوسته شد زلف پریشان شد

غزل شماره ۳۰۷۹: ز خط رویش چراغ دیده شب زنده داران شد

غزل شماره ۳۰۸۰: دل تاریک من روشن زفیض صبحگاهی شد

غزل شماره ۳۰۸۱: زدل طرفی نبستی در جهان گل چه خواهی شد؟

غزل شماره ۳۰۸۲: بهار نوجوانی رفت، کی دیوانه خواهی شد؟

غزل شماره ۳۰۸۳: اگر از خال لب مهر دهان من نخواهی شد

غزل شماره ۳۰۸۴: گریبان چاکی عشاق از ذوق فنا باشد

غزل شماره ۳۰۸۵: بهشت و دوزخ ما هجر و وصل آن پسر باشد

غزل شماره ۳۰۸۶: غرور نوخطان افزون زخوبان دگر باشد

غزل شماره ۳۰۸۷: به مقدار تمنا داغ در دل جلوه گر باشد

غزل شماره ۳۰۸۸: دل آزاد طبعان فارغ از قید هوس باشد

غزل شماره ۳۰۸۹: لب نو خط جانان دور باش بوالهوس باشد

غزل شماره ۳۰۹۰: مرا پیغام لطفی از زبان خامه بس باشد

غزل شماره ۳۰۹۱: اگر جان دربهای می دهی بر می ستم باشد

غزل شماره ۳۰۹۲: دمی کز روی آگاهی بود تیغ دودم باشد

غزل شماره ۳۰۹۳: خوشا دردی که از چشم بداندیشان نهان باشد

غزل شماره ۳۰۹۴: مرا دوری به جای خویش با آن سیمتن باشد

غزل شماره ۳۰۹۵: چه امید برومندی مرا زان سیمتن باشد؟

غزل شماره ۳۰۹۶: اگر فتح جگرداران به تیغ افراختن باشد

غزل شماره ۳۰۹۷: دمی چون صبح می خواهم درین عالم ز من باشد

غزل شماره ۳۰۹۸: کیم من تا سلیمان میهمان خوان من باشد؟

غزل شماره ۳۰۹۹: در آغاز محبت خاطر عاشق غمین باشد

غزل شماره ۳۱۰۰: ز ابروی تو دل گردد زره، گر آهنین باشد

غزل شماره ۳۱۰۱: به خاک و خون کشیدی ز انتظارم، این چنین باشد!

غزل شماره ۳۱۰۲: خوشا رندی که در میخانه اش آن آبرو باشد

غزل شماره ۳۱۰۳: من ناکس کیم تا در سرشتم آرزو باشد؟

غزل شماره ۳۱۰۴: نهان در ابر دایم آفتاب زندگی باشد

غزل شماره ۳۱۰۵: ز فرمان قضا گردنکشی دیوانگی باشد

غزل شماره ۳۱۰۶: به مستی از ته دل آدمی خشنود می باشد

غزل شماره ۳۱۰۷: دو شب از ماه نو سالی به عید امید می باشد

غزل شماره ۳۱۰۸: نگاه نرگس نیلوفری خونخوار می باشد

غزل شماره ۳۱۰۹: پرستاری دل افگار را دشوار می باشد

غزل شماره ۳۱۱۰: طلبکار خدا را درد دل بسیار می باشد

غزل شماره ۳۱۱۱: تو پنداری دل خوش در جهان بسیار می باشد

غزل شماره ۳۱۱۲: حضور قلب کی در سینه پرشور می باشد؟

غزل شماره ۳۱۱۳: گل بی خار را شبنم زچشم شور می باشد

غزل شماره ۳۱۱۴: بهار زندگانی با خزان همدوش می باشد

غزل شماره ۳۱۱۵: دل بی‌آرزو آسوده از تشویش می‌باشد

غزل شماره ۳۱۱۶: صفا دارد جهان تا دل زکلفت پاک می باشد

غزل شماره ۳۱۱۷: گرفتاری به قدر رشته آمال می باشد

غزل شماره ۳۱۱۸: زسالک شکوه پردازی نه شرط راه می باشد

غزل شماره ۳۱۱۹: زدوری بیش وصل دلبران جانکاه می باشد

غزل شماره ۳۱۲۰: خرابیهای ظاهر حافظ دیوانه می باشد

غزل شماره ۳۱۲۱: دل یکرنگ در غمخانه دنیا نمی‌باشد

غزل شماره ۳۱۲۲: بهشتی بی دماغان را به از خلوت نمی باشد

غزل شماره ۳۱۲۳: دل پر آرزو خالی زشور و شر نمی باشد

غزل شماره ۳۱۲۴: شراب بیخودی در شیشه و ساغر نمی باشد

غزل شماره ۳۱۲۵: اثر آه و فغان را در دل خرم نمی باشد

غزل شماره ۳۱۲۶: گلستان ارم جز عارض جانان نمی باشد

غزل شماره ۳۱۲۷: نظرگاهی مرا غیر از دل روشن نمی باشد

غزل شماره ۳۱۲۸: حصاری آدمی را به ز همواری نمی‌باشد

غزل شماره ۳۱۲۹: سخن را از خموشی پرده بر رو گر دهن پوشد

غزل شماره ۳۱۳۰: دل ظالم از آب چشم مظلومان نیندیشد

غزل شماره ۳۱۳۱: زجوش مغز مستان را به سردستار می رقصد

غزل شماره ۳۱۳۲: سبک مغزی کز اسباب جهان بر خویش می بالد

غزل شماره ۳۱۳۳: خط شبرنگ از ان لعل لب گلرنگ می بالد

غزل شماره ۳۱۳۴: نسیم مصر با صد کاروان یوسف لقا آمد

غزل شماره ۳۱۳۵: به ناز افراختی قامت فلکها در سجود آمد

غزل شماره ۳۱۳۶: نماند بر زمین هر کس به طینت خاکسار آمد

غزل شماره ۳۱۳۷: بده ساقی می گلگون که ایام بهار آمد

غزل شماره ۳۱۳۸: در و دیوار در وجد از نسیم نوبهار آمد

غزل شماره ۳۱۳۹: زمین و آسمان از ناله من در خروش آمد

غزل شماره ۳۱۴۰: شدم آسوده تا از دیده اشک لاله رنگ آمد

غزل شماره ۳۱۴۱: زدلسوزان مرا بر سر همین داغ جنون آمد

غزل شماره ۳۱۴۲: خرد از سر زجوش شعله سودا برون آمد

غزل شماره ۳۱۴۳: به عنوانی از ان لب خط جان پرور برون آمد

غزل شماره ۳۱۴۴: به دور خط زشرم آن لعل جان پرور برون آمد

غزل شماره ۳۱۴۵: به طوف خاک من گر آن سراپا ناز می آمد

غزل شماره ۳۱۴۶: چنین ساقی اگر دور شراب ناب گرداند

غزل شماره ۳۱۴۷: نه آن مرغم که گرد عالمم پرواز گرداند

غزل شماره ۳۱۴۸: دل شیرین نمی گردد به سیل از جای خود، ورنه

غزل شماره ۳۱۴۹: نه هر پیمانه ای از حال خود ما را بگرداند

غزل شماره ۳۱۵۰: زخود بیگانگی را آشنایی عشق می داند

غزل شماره ۳۱۵۱: زمین را وحشی رم کرده یک کف خاک می داند

غزل شماره ۳۱۵۲: کجا داغ جنون را قدر هر فرزانه می‌داند؟

غزل شماره ۳۱۵۳: ز بی‌پروایی آن بی‌درد قدر ما نمی‌داند

غزل شماره ۳۱۵۴: چه شد قدر مرا گر چرخ دون‌پرور نمی‌داند؟

غزل شماره ۳۱۵۵: بهار عارض او را به سامان کس نمی داند

غزل شماره ۳۱۵۶: چه شد گر خصم بداختر بهای من نمی داند؟

غزل شماره ۳۱۵۷: دل دیوانه من دوست از دشمن نمی‌داند

غزل شماره ۳۱۵۸: زنقش آرزو دل پاک گردیدن نمی داند

غزل شماره ۳۱۵۹: زگرمی خون من جوهر به تیغ او بسوزاند

غزل شماره ۳۱۶۰: اگر ته جرعه خود یار بر خاک من افشاند

غزل شماره ۳۱۶۱: که در عیش و طرب پیوسته در دار فنا ماند؟

غزل شماره ۳۱۶۲: نگردد زهر سبز آنجا که تریاق از زمین روید

غزل شماره ۳۱۶۳: ز اسباب جهان حسرت به دنیادار می‌ماند

غزل شماره ۳۱۶۴: زخون خوردن اثرهای نمایان باز می ماند

غزل شماره ۳۱۶۵: نصیب خویش هر کس یافت در دنیا نمی ماند

غزل شماره ۳۱۶۶: دل از غش صاف چون گردید در دنیا نمی ماند

غزل شماره ۳۱۶۷: زدوزخ گرمی هنگامه صحبت نمی ماند

غزل شماره ۳۱۶۸: ز دل در سینه غیر از آه غم‌پرور نمی‌ماند

غزل شماره ۳۱۶۹: سخن پوشیده در لعل لب جانان نمی‌ماند

غزل شماره ۳۱۷۰: به دل مژگان آن ناآشنا پنهان نمی ماند

غزل شماره ۳۱۷۱: دهان تنگ آن شیرین پسر پنهان نمی ماند

غزل شماره ۳۱۷۲: سر شوریده را فکر سرانجامی نمی ماند

غزل شماره ۳۱۷۳: زآتش گل به اعجاز رخ نیکو برویاند

غزل شماره ۳۱۷۴: حباب و موج را هر کس که از دریا جدا بیند

غزل شماره ۳۱۷۵: رخ بهبود کار خویش آن غافل چسان بیند؟

غزل شماره ۳۱۷۶: همین سرگشتگی چشم حریص از مال می بیند

غزل شماره ۳۱۷۷: کسی کز عقل وحشی شد چون مجنون بد نمی بیند

غزل شماره ۳۱۷۸: زحیرت عاشق از نظاره اغیار گل چیند

غزل شماره ۳۱۷۹: زسنگ کودکان از پا دل دیوانه ننشیند

غزل شماره ۳۱۸۰: زخون دل شراب، از پاره دل کن کباب خود

غزل شماره ۳۱۸۱: تو از نام بلند ای نوجوان بردار کام خود

غزل شماره ۳۱۸۲: کسی تا کی خورد چون شمع رزق از استخوان خود؟

غزل شماره ۳۱۸۳: به بی برگی قناعت می کنم تا نوبهار آید

غزل شماره ۳۱۸۴: به همت کشتی تن را شکستم تا چه پیش آید

غزل شماره ۳۱۸۵: نه چندان است شوق من که از دل بر زبان آید

غزل شماره ۳۱۸۶: کجا از هر مقلد کار ارباب بیان آید؟

غزل شماره ۳۱۸۷: به مهر و مه کجا از مغز ما سودا برون آید؟

غزل شماره ۳۱۸۸: کجا آسان زقید جسم پای دل برون آید؟

غزل شماره ۳۱۸۹: به امید چه از تن غافلان را جان برون آید؟

غزل شماره ۳۱۹۰: زقید جسم جانهای عزیز آسان برون آید

غزل شماره ۳۱۹۱: اگر طوفان زچشم خونفشان من برون آید

غزل شماره ۳۱۹۲: گر از نظاره خورشید در چشم آب می‌آید

غزل شماره ۳۱۹۳: مرا از غفلت خود بر سر این بیداد می‌آید

غزل شماره ۳۱۹۴: به گوشم ناله اغیار دردآلود می آید

غزل شماره ۳۱۹۵: غم عالم به دل از دیده خونبار می‌آید

غزل شماره ۳۱۹۶: دل از مژگان خواب‌آلود در زنهار می‌آید

غزل شماره ۳۱۹۷: درین صحرا که یارب از پی نخجیر می‌آید؟

غزل شماره ۳۱۹۸: به قتل من چنان بی‌تاب آن شمشیر می‌آید

غزل شماره ۳۱۹۹: به آیین تمام از خم شراب صاف می‌آید

غزل شماره ۳۲۰۰: شود پاک از گنه هر کس به کوی عشق می آید

غزل شماره ۳۲۰۱: که بر بالین من با قامت چالاک می آید؟

غزل شماره ۳۲۰۲: به آسانی به روی زرد ما کی رنگ می آید؟

غزل شماره ۳۲۰۳: نفس از سینه ام از بس به خون آغشته می آید

غزل شماره ۳۲۰۴: از ان گلشن دل گستاخ من گل چیده می آید

غزل شماره ۳۲۰۵: اگر درد مرا زان بی‌مروت چاره می‌آید

غزل شماره ۳۲۰۶: بغیر از دل مصاف عشق دیگر از که می آید؟

غزل شماره ۳۲۰۷: کدامین آتشین‌سیما به این ویرانه می‌آید؟

غزل شماره ۳۲۰۸: گران گشتم به چشمش بس که رفتم بی‌طلب سویش

غزل شماره ۳۲۰۹: نه بی‌دردی است گر اشکم به چشم تر نمی‌آید

غزل شماره ۳۲۱۰: ز آهم نم به چشم چرخ بداختر نمی‌آید

غزل شماره ۳۲۱۱: ز مغز من به صهبا خشکی غم برنمی آید

غزل شماره ۳۲۱۲: مصفا تا نمی‌گردد، ز تن جان برنمی‌آید

غزل شماره ۳۲۱۳: خیال او به تدبیر از دل من برنمی‌آید

غزل شماره ۳۲۱۴: زدل کاری که آید از لب خندان نمی آید

غزل شماره ۳۲۱۵: ز انجم نور مه در دیده روزن نمی‌آید

غزل شماره ۳۲۱۶: به کار سینه‌صافان دیده روشن نمی‌آید

غزل شماره ۳۲۱۷: زمن راز دل صدچاک پوشیدن نمی آید

غزل شماره ۳۲۱۸: به خاطر هیچگه آن قامت موزون نمی آید

غزل شماره ۳۲۱۹: زدست خواجه از ابرام زر بیرون نمی آید

غزل شماره ۳۲۲۰: تمنا از دل اهل هوس بیرون نمی‌آید

غزل شماره ۳۲۲۱: تمنا از دل اهل هوس بیرون نمی آید

غزل شماره ۳۲۲۲: نبیند زیر پای خویش، رعنا این چنین باید

غزل شماره ۳۲۲۳: زدل رم می کند، چشم بلاجو این چنین باید

غزل شماره ۳۲۲۴: نوا پیوسته در بزم شراب ناب می باید

غزل شماره ۳۲۲۵: ز سوز عشق داغی بر دل افگار می‌باید

غزل شماره ۳۲۲۶: نکویان را عتاب و لطف با هم یار می‌باید

غزل شماره ۳۲۲۷: قبول عشق سرکش را دل دیوانه می باید

غزل شماره ۳۲۲۸: مدام از عشق جوشی در دل بی کینه می باید

غزل شماره ۳۲۲۹: مگر زلف سبکسیر تو از جولان بیاساید

غزل شماره ۳۲۳۰: دل عاشق کجا از ساغر سرشار بگشاید؟

غزل شماره ۳۲۳۱: دل عاشق کی از هر نسخه وصف الحال بگشاید؟

غزل شماره ۳۲۳۲: به هر نامحرمی عاشق لب اظهار نگشاید

غزل شماره ۳۲۳۳: گره تا کی ز ابروی سخن پرداز نگشاید؟

غزل شماره ۳۲۳۴: حواس کم خرد را نفس جاهل کار فرماید

غزل شماره ۳۲۳۵: مقام بوسه لب زان عارض سیراب می جوید

غزل شماره ۳۲۳۶: به می آن کس که کلفت از دل پرشور من شوید

غزل شماره ۳۲۳۷: غبار کلفت از دل ساغر سرشار می شوید

غزل شماره ۳۲۳۸: زدل زنگ کدورت چشم خونپالا نمی شوید

غزل شماره ۳۲۳۹: صدف گرد یتیمی از رخ گوهر نمی شوید

غزل شماره ۳۲۴۰: که حال دردمندان پیش چشم یار می گوید؟

غزل شماره ۳۲۴۱: دل سودازده در طره دلدار افتاد

غزل شماره ۳۲۴۲: هرکه را چشم بر آن طاق دو ابرو افتاد

غزل شماره ۳۲۴۳: عشق تا هست عنان را به هوس نتوان داد

غزل شماره ۳۲۴۴: آن که از عمر سبکسیر وفا می طلبد

غزل شماره ۳۲۴۵: هرکه از گریه بیدرد اثر می طلبد

غزل شماره ۳۲۴۶: قطره بیجگری کز نظر ما افتد

غزل شماره ۳۲۴۷: نوبت عقده گشایی چو به ما می افتد

غزل شماره ۳۲۴۸: دل ارباب تنعم ز نوا می افتد

غزل شماره ۳۲۴۹: هرکجا پرتو جانانه ما می افتد

غزل شماره ۳۲۵۰: کور باد آن که ز روی تو نظر می‌پیچد

غزل شماره ۳۲۵۱: یوسفی نیست دل خوش که هویدا گردد

غزل شماره ۳۲۵۲: زهر، تریاق به اکسیر مدارا گردد

غزل شماره ۳۲۵۳: نفس از توبه صادق دم عیسی گردد

غزل شماره ۳۲۵۴: جوهر می ز رگ ابر مثنی گردد

غزل شماره ۳۲۵۵: پنبه گوشم اگر پنبه مینا گردد

غزل شماره ۳۲۵۶: آب خوب است لب خشکی ازو تر گردد

غزل شماره ۳۲۵۷: سخن عشق محال است مکرر گردد

غزل شماره ۳۲۵۸: حسن در هر نگهی عالم دیگر گردد

غزل شماره ۳۲۵۹: هرکه باریک شد از فکر، سخنور گردد

غزل شماره ۳۲۶۰: نیست ممکن که دل ما ز وفا برگردد

غزل شماره ۳۲۶۱: چه بهشتی است که یارم ز سفر برگردد

غزل شماره ۳۲۶۲: که گمان داشت ز خط حسن تو زایل گردد؟

غزل شماره ۳۲۶۳: که گمان داشت ز خط حسن تو زایل گردد؟

غزل شماره ۳۲۶۴: در واکرده، در بسته ز دربان گردد

غزل شماره ۳۲۶۵: خواب هرکس ز خیال تو پریشان گردد

غزل شماره ۳۲۶۶: دل ما کی تهی از درد به افغان گردد؟

غزل شماره ۳۲۶۷: چشم شوخ تو چو بر همزن مژگان گردد

غزل شماره ۳۲۶۸: نخل قد تو به باغی که خرامان گردد

غزل شماره ۳۲۶۹: سر شوریده ز تسلیم به سامان گردد

غزل شماره ۳۲۷۰: نفس سرکش چه خیال است به فرمان گردد؟

غزل شماره ۳۲۷۱: چون ز می صفحه رخسار تو گلگون گردد

غزل شماره ۳۲۷۲: گر چنین خون دل ازان طره مشکین گردد

غزل شماره ۳۲۷۳: گر چنین خون دل ازان طره مشکین گردد

غزل شماره ۳۲۷۴: منحرف از نگه آن قبله ابرو گردد

غزل شماره ۳۲۷۵: از نظر بازی من چشم سخنگو گردد

غزل شماره ۳۲۷۶: وقت ارباب دل آشفته به مویی گردد

غزل شماره ۳۲۷۷: عقده چون وقت رسد عقده‌گشا می‌گردد

غزل شماره ۳۲۷۸: هرکه تسلیم به فرمان قضا می‌گردد

غزل شماره ۳۲۷۹: دولت حسن ز خط زیر و زبر می‌گردد

غزل شماره ۳۲۸۰: دل هرکس که مقید به هوس می گردد

غزل شماره ۳۲۸۱: سر ارباب جدل خرج زبان می‌گردد

غزل شماره ۳۲۸۲: راست آزرده کی از زخم زبان می‌گردد؟

غزل شماره ۳۲۸۳: دیدنت باعث سرسبزی جان می‌گردد

غزل شماره ۳۲۸۴: آدمی پیر چو شد حرص جوان می‌گردد

غزل شماره ۳۲۸۵: اشک دریادل ما گرد جهان می‌گردد

غزل شماره ۳۲۸۶: صبر در عشق ز دلها سفری می گردد

غزل شماره ۳۲۸۷: کوه در بادیه شوق کمر می‌بندد

غزل شماره ۳۲۸۸: غنچه باغ حیا سر به گریبان خندد

غزل شماره ۳۲۸۹: دل سنگین ترا هر که به انصاف آرد

غزل شماره ۳۲۹۰: کلفت از سینه می ناب برون می آرد

غزل شماره ۳۲۹۱: تیغ سیراب تو فیض دم عیسی دارد

غزل شماره ۳۲۹۲: چهره ات رنگ ز گلدسته مینا دارد

غزل شماره ۳۲۹۳: دل آسوده طمع هر که ز دنیا دارد

غزل شماره ۳۲۹۴: می در آن لعل گهربار تماشا دارد

غزل شماره ۳۲۹۵: عاشق از طعنه اغیار چه پروا دارد؟

غزل شماره ۳۲۹۶: از ترشرویی ما خاک چه پروا دارد؟

غزل شماره ۳۲۹۷: آه عشاق سیه‌روز اثرها دارد

غزل شماره ۳۲۹۸: چشم پرکار تو در پرده بیان‌ها دارد

غزل شماره ۳۲۹۹: مرهم زخم مرا شور محبت دارد

غزل شماره ۳۳۰۰: سالک از منزل نزدیک شکایت دارد

غزل شماره ۳۳۰۱: شوق من سرکشی از زلف معنبر دارد

غزل شماره ۳۳۰۲: سخنی کز دل بیتاب بود پردارد

غزل شماره ۳۳۰۳: عشق صد لخت جگر بر مژه تر دارد

غزل شماره ۳۳۰۴: می کجا مهر حجاب از لب ما بردارد؟

غزل شماره ۳۳۰۵: حسن در خانه زین جلوه دیگر دارد

غزل شماره ۳۳۰۶: رهرو عشق کی اندیشه منزل دارد؟

غزل شماره ۳۳۰۷: خصم را عقل مقید به تحمل دارد

غزل شماره ۳۳۰۸: در خور مزد فلک کار به آدم دارد

غزل شماره ۳۳۰۹: بحر هر چند به بر همچو حبابم دارد

غزل شماره ۳۳۱۰: دل عاشق چه غم از شورش دوران دارد؟

غزل شماره ۳۳۱۱: رهرو عشق چه پروای مغیلان دارد؟

غزل شماره ۳۳۱۲: تشنگان حال جگر سوختگان می دانند

غزل شماره ۳۳۱۳: سالک امید نجات از دل روشن دارد

غزل شماره ۳۳۱۴: از بتان شسته عذاری که حجابی دارد

غزل شماره ۳۳۱۵: لب لعل تو اگر جام شرابی دارد

غزل شماره ۳۳۱۶: هر که چون زانوی خود آینه داری دارد

غزل شماره ۳۳۱۷: هر که رخساره آیینه گدازی دارد

غزل شماره ۳۳۱۸: حسن نو خط تو سرمایه نازی دارد

غزل شماره ۳۳۱۹: گوشه گیری که لب نان حلالی دارد

غزل شماره ۳۳۲۰: هر کف خاک ز احسان تو جانی دارد

غزل شماره ۳۳۲۱: نرگس از دور به آن چشم نگاهی دارد

غزل شماره ۳۳۲۲: ذره‌ام چشم به خورشید لقایی دارد

غزل شماره ۳۳۲۳: جام می چهره اندیشه نمایی دارد

غزل شماره ۳۳۲۴: دل آگاه ز تن فکر رهایی دارد

غزل شماره ۳۳۲۵: پاس اندوه دل تنگ نگه می دارد

غزل شماره ۳۳۲۶: نه همین فکر مرا روز به من نگذارد

غزل شماره ۳۳۲۷: دل و دین و خرد و هوش مرا صهبا برد

غزل شماره ۳۳۲۸: سرو را شیوه رفتار تو از جا ببرد

غزل شماره ۳۳۲۹: دل محال است ز ما عشوه دنیا ببرد

غزل شماره ۳۳۳۰: هر که آیینه به روشنگر ساغر ببرد

غزل شماره ۳۳۳۱: صائب این بار به صد دست نگه خواهم داشت

غزل شماره ۳۳۳۲: هر که چون غنچه سر خود به گریبان نبرد

غزل شماره ۳۳۳۳: جان کس از دیدن آن سیب زنخدان نبرد

غزل شماره ۳۳۳۴: از سری جوی سعادت که ز دولت گذرد

غزل شماره ۳۳۳۵: زخم عشاق محال است ز خنجر گذرد

غزل شماره ۳۳۳۶: چه عجب تیر خدنگ تو گر از دل گذرد؟

غزل شماره ۳۳۳۷: هر کجا قصه آن طره و کاکل گذرد

غزل شماره ۳۳۳۸: کلفت از مردم آزاده شتابان گذرد

غزل شماره ۳۳۳۹: روز و شب بر من مهجور به تلخی گذرد

غزل شماره ۳۳۴۰: پای بر چرخ نهد هرکه ز سر می‌گذرد

غزل شماره ۳۳۴۱: روزگار طرب و نوبت غم می گذرد

غزل شماره ۳۳۴۲: از میان تیغ برآور که زمان می‌گذرد

غزل شماره ۳۳۴۳: کعبه از کوی تو لبیک‌زنان می‌گذرد

غزل شماره ۳۳۴۴: غنچه راز مرا آه به ناخن وا کرد

غزل شماره ۳۳۴۵: دولت از دیده بیدار طلب باید کرد

غزل شماره ۳۳۴۶: خویش را پیشتر از مرگ خبر باید کرد

غزل شماره ۳۳۴۷: ای دل از دشمن خاموش حذر باید کرد

غزل شماره ۳۳۴۸: نوبهارست سرانجام زری باید کرد

غزل شماره ۳۳۴۹: دل چون آینه را تار نمی باید کرد

غزل شماره ۳۳۵۰: روی آیینه دل تار نمی باید کرد

غزل شماره ۳۳۵۱: خنده چون کبک به آواز نمی باید کرد

غزل شماره ۳۳۵۲: رو نهان از دل بی کینه نمی باید کرد

غزل شماره ۳۳۵۳: رخنه هایی که مرا در جگر آن مژگان کرد

غزل شماره ۳۳۵۴: حسن روزی که صف آرایی آن مژگان کرد

غزل شماره ۳۳۵۵: از تپش منع دل بی سر و پا نتوان کرد

غزل شماره ۳۳۵۶: قطع امید ازان موی کمر نتوان کرد

غزل شماره ۳۳۵۷: دامن دولت دنیا نتوان سخت گرفت

غزل شماره ۳۳۵۸: دعوی بوسه به آن غنچه دهن نتوان کرد

غزل شماره ۳۳۵۹: تا حیا قطع نظر زان گل رخسار نکرد

غزل شماره ۳۳۶۰: برق را در نظر آور به خس و خار چه کرد

غزل شماره ۳۳۶۱: سیل را در نظر آور که به ویرانه چه کرد

غزل شماره ۳۳۶۲: سیر حسن خود اگر در دل ما خواهی کرد

غزل شماره ۳۳۶۳: آن که منع من مخمور ز صهبا می‌کرد

غزل شماره ۳۳۶۴: از دو عالم دل اگر رو به سویدا می‌کرد

غزل شماره ۳۳۶۵: بی‌تو گر شاخ گلی دیده تماشا می‌کرد

غزل شماره ۳۳۶۶: حسن آن روز که آیینه مصفا می‌کرد

غزل شماره ۳۳۶۷: در چمن جلوه‌گر آن قامت رعنا می‌کرد

غزل شماره ۳۳۶۸: خضر اگر چاشنی تیغ شهادت می کرد

غزل شماره ۳۳۶۹: از خموشی دل روشن گهران آب خورد

غزل شماره ۳۳۷۰: چند دل خون خود از دوری احباب خورد؟

غزل شماره ۳۳۷۱: اوست عاقل که درین غمکده صهبا نخورد

غزل شماره ۳۳۷۲: جان ما تاب زهر زلف پریشان نخورد

غزل شماره ۳۳۷۳: شعله شوق اگر در دل خارا گیرد

غزل شماره ۳۳۷۴: زاهد خشک ز میخانه چه لذت گیرد؟

غزل شماره ۳۳۷۵: هر که در وقت جوانی ره طاعت گیرد

غزل شماره ۳۳۷۶: اگر آن غنچه دهن مهر ز لب برگیرد

غزل شماره ۳۳۷۷: چه تمتع ز لبش دیده حیران گیرد؟

غزل شماره ۳۳۷۸: کیست دست من آزاده ز یاران گیرد؟

غزل شماره ۳۳۷۹: تا دلی از کف ارباب وفا می گیرد

غزل شماره ۳۳۸۰: شد فنا هر که سر از تیغ شهادت وا زد

غزل شماره ۳۳۸۱: قدم از صدق درین مرحله می باید زد

غزل شماره ۳۳۸۲: عشق اول به دل سوخته آدم زد

غزل شماره ۳۳۸۳: قطره آن کس که پی آب به ظلمت می زد

غزل شماره ۳۳۸۴: هرکه در دامن ارباب نظر دست نزد

غزل شماره ۳۳۸۵: آن کسی چشم و چراغ است نظر بازان را

غزل شماره ۳۳۸۶: نیست ممکن دل آشفته به سر پردازد

غزل شماره ۳۳۸۷: عاشق محو به دلدار نمی پردازد

غزل شماره ۳۳۸۸: گوهر عکس لبش گر به شراب اندازد

غزل شماره ۳۳۸۹: باد اگر پرده ز رخساره یار اندازد

غزل شماره ۳۳۹۰: بر ز نخدان تو هرکس که نگاه اندازد

غزل شماره ۳۳۹۱: اشک را دیده من گوهر غلطان سازد

غزل شماره ۳۳۹۲: زهر را صبر جوانمرد شکر می سازد

غزل شماره ۳۳۹۳: صبر را زمزمه من سفری می سازد

غزل شماره ۳۳۹۴: سینه را تیره هوا و هوسی می سازد

غزل شماره ۳۳۹۵: چه میان است که دایم چو دل من لرزد

غزل شماره ۳۳۹۶: پیر بر زندگی افزون ز جوان می لرزد

غزل شماره ۳۳۹۷: در حریمی که گل روی ایاغ افروزد

غزل شماره ۳۳۹۸: عشق در سینه خس و خار تمنا سوزد

غزل شماره ۳۳۹۹: اشک گرمم جگر وادی محشر سوزد

غزل شماره ۳۴۰۰: پایم از گرمی رفتار چنان می‌سوزد

غزل شماره ۳۴۰۱: هر که زشت است همان زشت به عقبی خیزد

غزل شماره ۳۴۰۲: دل اگر از سر اخلاص ز جا برخیزد

غزل شماره ۳۴۰۳: چون خط از چهره آن ماه لقا برخیزد

غزل شماره ۳۴۰۴: در گنه اشک ندامت ز جگر برخیزد

غزل شماره ۳۴۰۵: منعم از خواب عدم تیره روان برخیزد

غزل شماره ۳۴۰۶: نه ز می خوردن ما شور و شری برخیزد

غزل شماره ۳۴۰۷: می توان گرد خط از آینه حسن زدود

غزل شماره ۳۴۰۸: گریه ابری است که از دامن دل می خیزد

غزل شماره ۳۴۰۹: زنگ غفلت ز دل من نگران می خیزد

غزل شماره ۳۴۱۰: من که دارم که گلم بر سر بالین ریزد؟

غزل شماره ۳۴۱۱: عشق در پای گلی رنگ وفا می‌ریزد

غزل شماره ۳۴۱۲: زین سعادت که ز بال و پر ما می‌ریزد

غزل شماره ۳۴۱۳: صبر هرچند به دل رنگ حضر می‌ریزد

غزل شماره ۳۴۱۴: محو دیدار تو راحت ز الم نشناسد

غزل شماره ۳۴۱۵: چه خیال است به تیغش دل بیتاب رسد؟

غزل شماره ۳۴۱۶: تا کیم نوحه به گوش از دل ناشاد رسد؟

غزل شماره ۳۴۱۷: کوهکن کیست به گرد من شیدا برسد؟

غزل شماره ۳۴۱۸: جذبه شوق اگر از جانب کنعان نرسد

غزل شماره ۳۴۱۹: دل به مطلب اگر از راه تپیدن نرسد

غزل شماره ۳۴۲۰: چشم عاشق پی جانان به پریدن نرسد

غزل شماره ۳۴۲۱: بی تب و تاب به مخمور شرابی نرسد

غزل شماره ۳۴۲۲: دل تهی ناشده از خویش به جایی نرسد

غزل شماره ۳۴۲۳: پیش مژگان درازت که هدف خواهد شد؟

غزل شماره ۳۴۲۴: خط شبرنگ ز روی تو عیان خواهد شد

غزل شماره ۳۴۲۵: خارج از پرده آهنگ نمی باید شد

غزل شماره ۳۴۲۶: هر که ایام خط از سیمبران غافل شد

غزل شماره ۳۴۲۷: جگر پاره اگر مایده خوانم شد

غزل شماره ۳۴۲۸: لوح محفوظ شد آن دیده که حیران تو شد

غزل شماره ۳۴۲۹: بیت معمور شد آن خانه که ویران تو شد

غزل شماره ۳۴۳۰: اگر آن غمزه خونریز مصور می‌شد

غزل شماره ۳۴۳۱: پیر گردیدی و کشت املت زرد نشد

غزل شماره ۳۴۳۲: صاف با ما دل آن شعله بیباک نشد

غزل شماره ۳۴۳۳: عاشقان را چه غم از سلسله پا باشد؟

غزل شماره ۳۴۳۴: چند جان سختی ما سنگ ره ما باشد؟

غزل شماره ۳۴۳۵: ساقی بزم اگر آن دلبر رعنا باشد

غزل شماره ۳۴۳۶: شمع با مضطرب از دست حمایت باشد

غزل شماره ۳۴۳۷: قبله زن صفتان آینه زر باشد

غزل شماره ۳۴۳۸: چشم ناقص گهران بر زر و زیور باشد

غزل شماره ۳۴۳۹: پادشاهی نه به سیم و زر و گوهر باشد

غزل شماره ۳۴۴۰: دایم از فکر سفر پیر مشوش باشد

غزل شماره ۳۴۴۱: من و راهی که ز سر سنگ نشانش باشد

غزل شماره ۳۴۴۲: نیست در دست مرا غیر دعا، خوش باشد

غزل شماره ۳۴۴۳: دل ازان دورتر افتاده که واصل باشد

غزل شماره ۳۴۴۴: گر صفای حرم کعبه ز زمزم باشد

غزل شماره ۳۴۴۵: نقد روشن گهران در گره غم باشد

غزل شماره ۳۴۴۶: نقد جان را لب خاموش نگهبان باشد

غزل شماره ۳۴۴۷: نمک صبح در آن است که خندان باشد

غزل شماره ۳۴۴۸: اهل دل اوست که در وسعت خلق افزاید

غزل شماره ۳۴۴۹: آسمان ساغری از محفل مردان باشد

غزل شماره ۳۴۵۰: آتش قافله ما دل روشن باشد

غزل شماره ۳۴۵۱: بیخودی بال و پر روح گشودن باشد

غزل شماره ۳۴۵۲: زردی روی من از باده کشیدن باشد

غزل شماره ۳۴۵۳: داغ هر لاله که بر سینه هامون باشد

غزل شماره ۳۴۵۴: چشم بیدار چراغ سر بالین باشد

غزل شماره ۳۴۵۵: هرکه را چشم بر آن گوشه ابرو باشد

غزل شماره ۳۴۵۶: نیستم گل که مرا برگ نثاری باشد

غزل شماره ۳۴۵۷: گرچه آن سرو روان در همه جا می باشد

غزل شماره ۳۴۵۸: کی دل سالک سرگشته بجا می باشد؟

غزل شماره ۳۴۵۹: ظاهر و باطن مردان به صفا می باشد

غزل شماره ۳۴۶۰: پیچ و خم لازمه رشته جان می باشد

غزل شماره ۳۴۶۱: دیده زنده دلان اشک فشان می باشد

غزل شماره ۳۴۶۲: شکوه اهل دل از خلق نهان می باشد

غزل شماره ۳۴۶۳: دل سودازدگان گوشه نشین می باشد

غزل شماره ۳۴۶۴: دل پیران کهنسال غمین می باشد

غزل شماره ۳۴۶۵: چهره زرد، مرا ساغر زر می بخشد

غزل شماره ۳۴۶۶: جذبه ای کو که مرا جانب دلدار کشد؟

غزل شماره ۳۴۶۷: دل چسان دست ازان طره طرار کشد؟

غزل شماره ۳۴۶۸: چند چون طفل ز انگشت کسی شیر کشد؟

غزل شماره ۳۴۶۹: کی ز تن کار دل خسته به آرام کشد؟

غزل شماره ۳۴۷۰: هرکه اینجا ز جگر آه ندامت نکشد

غزل شماره ۳۴۷۱: سر آزاده ما منت افسر نکشد

غزل شماره ۳۴۷۲: عاشقان را دم تسلیم نفس می رقصد

غزل شماره ۳۴۷۳: تا مرا در نظر آن حسن خداداد آمد

غزل شماره ۳۴۷۴: دیگر از پرده برون نغمه طنبور آمد

غزل شماره ۳۴۷۵: از قضا چشم سیاه تو به یادم آمد

غزل شماره ۳۴۷۶: به لبم بی تو چنان تند نفس می آمد

غزل شماره ۳۴۷۷: شوق من قاصد بیدرد کجا می داند؟

غزل شماره ۳۴۷۸: دلش از گریه من رنگ نمی گرداند

غزل شماره ۳۴۷۹: خویش را گر ز خور و خواب توانی گذراند

غزل شماره ۳۴۸۰: نه زر و سیم و نه لعل و نه گهر خواهد ماند

غزل شماره ۳۴۸۱: حسرت عمر، مرا در دل افگار بماند

غزل شماره ۳۴۸۲: چهره ات شمع فروزان شده را می ماند

غزل شماره ۳۴۸۳: نه زر و سیم و نه باغ و نه دکان می ماند

غزل شماره ۳۴۸۴: عارفانی که به تسلیم و رضا ساخته اند

غزل شماره ۳۴۸۵: در لب یار نهان عیش جهان ساخته اند

غزل شماره ۳۴۸۶: عاشقان زان لب شیرین به سخن ساخته اند

غزل شماره ۳۴۸۷: محض حرف است که او را دهنی ساخته‌اند

غزل شماره ۳۴۸۸: هر گروهی به دلیل دگر آویخته اند

غزل شماره ۳۴۸۹: عارفانی که ازین رشته سری یافته اند

غزل شماره ۳۴۹۰: عاقلانی که ز زنجیر تو سر وا زده اند

غزل شماره ۳۴۹۱: تا به تعظیم نهال تو ز جا برجستند

غزل شماره ۳۴۹۲: دردمندان که به ناخن جگر خود خستند

غزل شماره ۳۴۹۳: بال پرواز خود آن مردم غافل بستند

غزل شماره ۳۴۹۴: کیستند اهل جهان، بی سر و سامانی چند

غزل شماره ۳۴۹۵: ما به ساقی و حریفان به شراب افتادند

غزل شماره ۳۴۹۶: گر به شاهان جهان مسند عزت دادند

غزل شماره ۳۴۹۷: قسمتی در خور هرکس چو ز اول دادند

غزل شماره ۳۴۹۸: با لب تشنه جگر سر به سرابم دادند

غزل شماره ۳۴۹۹: داروی بیهشی از جام صفاتم دادند

غزل شماره ۳۵۰۰: قدرت حرف گرفتند و زبانم دادند

غزل شماره ۳۵۰۱: بی سخن غنچه لبان مست مدامم کردند

غزل شماره ۳۵۰۲: از لب خشک مهیا لب نانم کردند

غزل شماره ۳۵۰۳: غنچه هایی که درین سبز چمن خنده زدند

غزل شماره ۳۵۰۴: سالکانی که قدم در ره جانانه زدند

غزل شماره ۳۵۰۵: نغمه عشق به گوش من دیوانه زدند

غزل شماره ۳۵۰۶: تا تو بی پرده شدی لاله رخان خوار شدند

غزل شماره ۳۵۰۷: اهل معنی به سخن بلبل بستان خودند

غزل شماره ۳۵۰۸: روشنائی که درین دایره صاحب دیدند

غزل شماره ۳۵۰۹: به کمان پشت و به شمشیر دهن بخشیدند

غزل شماره ۳۵۱۰: نه همین اهل خرد آینه اسرارند

غزل شماره ۳۵۱۱: نه غم خار و نه اندیشه خارا دارند

غزل شماره ۳۵۱۲: همه از تاب کمر در خم ایمان دارند

غزل شماره ۳۵۱۳: عشرت روی زمین بی سر و پایان دارند

غزل شماره ۳۵۱۴: شیشه هایی که درستی ز شکستن دارند

غزل شماره ۳۵۱۵: گوشه گیران که ز ایام کناری دارند

غزل شماره ۳۵۱۶: حال من از نظر یار نهان می دارند

غزل شماره ۳۵۱۷: بد درونان که به همواری ظاهر سمرند

غزل شماره ۳۵۱۸: خاک شو تا ز بهارت به گل تر گیرند

غزل شماره ۳۵۱۹: مهر را سوختگان بوته خاری گیرند

غزل شماره ۳۵۲۰: روشنانی که ز خورشید نظر می گیرند

غزل شماره ۳۵۲۱: عاشقانی که به تسلیم و رضا می باشند

غزل شماره ۳۵۲۲: جرم یوسف به چه تقریب عزیزان بخشند؟

غزل شماره ۳۵۲۳: ساده لوحان که می از خم به مدارا نوشند

غزل شماره ۳۵۲۴: غافلان رطل گران را به دو دم می نوشند

غزل شماره ۳۵۲۵: چون نفس زیر فلک دل به هوس راست کند؟

غزل شماره ۳۵۲۶: ساقی از جامی اگر خاطر ما شاد کند

غزل شماره ۳۵۲۷: فتنه را چشم سیه مست تو هشیار کند

غزل شماره ۳۵۲۸: خط شبرنگ چه با آن رخ پرنور کند؟

غزل شماره ۳۵۲۹: چشم خود خواجه اگر سیر به تدبیر کند

غزل شماره ۳۵۳۰: هر دلی را که محبت صدف راز کند

غزل شماره ۳۵۳۱: در صدف چشم محال است گهر باز کند

غزل شماره ۳۵۳۲: آتش خشم به یاقوت مدارا چه کند؟

غزل شماره ۳۵۳۳: داغ با سینه ارباب محبت چه کند؟

غزل شماره ۳۵۳۴: دل نازک به زبان بازی مژگان چه کند؟

غزل شماره ۳۵۳۵: خرمن صبر به این برق عنانان چه کند؟

غزل شماره ۳۵۳۶: سالکان را ز جهان عشق تو بیگانه کند

غزل شماره ۳۵۳۷: رفع دلتنگی من نشأه صهبا نکند

غزل شماره ۳۵۳۸: مکث لب تشنه دیدار به جنت نکند

غزل شماره ۳۵۳۹: غم محال است که تدبیر دل من نکند

غزل شماره ۳۵۴۰: چرخ هرچند دل اهل هنر را شکند

غزل شماره ۳۵۴۱: دست تاک از اثر نشأه صهباست بلند

غزل شماره ۳۵۴۲: رتبه خط تو بالغ نظران می دانند

غزل شماره ۳۵۴۳: یاد رویش نه چراغی است که خاموش کنند

غزل شماره ۳۵۴۴: درد را سوختگان تو به درمان ندهند

غزل شماره ۳۵۴۵: کاهلانی که درین ره به هوس می آیند

غزل شماره ۳۵۴۶: چه بهشتی است که آن بند قبا بگشایند

غزل شماره ۳۵۴۷: دانه از سینه خود مرغ نظر می چیند

غزل شماره ۳۵۴۸: هرچه دریافت کلیم از نظر بینا بود

غزل شماره ۳۵۴۹: هرکه خامش شود از حادثه آزاد بود

غزل شماره ۳۵۵۰: دل اهل نظر آن به که گرفتار بود

غزل شماره ۳۵۵۱: تا به کی مردم چشمم هدف خار بود؟

غزل شماره ۳۵۵۲: عشق لب تشنه بدمستی اظهار بود

غزل شماره ۳۵۵۳: تا خیال لب لعل تو مرا در سر بود

غزل شماره ۳۵۵۴: بنده حسن خداداد شوم همچو کلیم

غزل شماره ۳۵۵۵: چشمه زمزم ما تیغ تو بیباک بود

غزل شماره ۳۵۵۶: دانه خال تو روزی که مرا در دل بود

غزل شماره ۳۵۵۷: می روشن گهران چهره گلفام بود

غزل شماره ۳۵۵۸: دست و دامن چه سزاوار عطای تو بود؟

غزل شماره ۳۵۵۹: تا حیا سرمه کش نرگس جادوی تو بود

غزل شماره ۳۵۶۰: یاد آن عهد که دل در خم گیسوی تو بود

غزل شماره ۳۵۶۱: حاصل عمر زخود بیخبران آه بود

غزل شماره ۳۵۶۲: هرچه دیدیم درین باغ، ندیدن به بود

غزل شماره ۳۵۶۳: خانه دل به صفا از نظر بسته بود

غزل شماره ۳۵۶۴: باغ در بسته ما دیده پوشیده بود

غزل شماره ۳۵۶۵: لب لعل تو همان تلخ زبان است که بود

غزل شماره ۳۵۶۶: دل خالی ز هوس خلوت جانانه بود

غزل شماره ۳۵۶۷: شب که روی تو ز می در عرق افشانی بود

غزل شماره ۳۵۶۸: دل دیوانه من قابل زنجیر نبود

غزل شماره ۳۵۶۹: باشد ایمن ز زوال آن که کمالش نبود

غزل شماره ۳۵۷۰: باد را راه در آن طره پیچان نبود

غزل شماره ۳۵۷۱: مکن از بخت شکایت که وبالش می‌بود

غزل شماره ۳۵۷۲: در خیالم اگر آن زلف پریشان می‌بود

غزل شماره ۳۵۷۳: نیست غیر از دل خود روزی مهمان وجود

غزل شماره ۳۵۷۴: می شود آب روان چون به رگ تاک رود

غزل شماره ۳۵۷۵: یاد آن جلوه مستانه کی از دل برود؟

غزل شماره ۳۵۷۶: هرکه پوشد نظر از کام به منزل برود

غزل شماره ۳۵۷۷: دل آگاه به هر شورشی از جا نرود

غزل شماره ۳۵۷۸: عارف از راه به سجاده تقوی نرود

غزل شماره ۳۵۷۹: پند ناصح به جنون من افگار افزود

غزل شماره ۳۵۸۰: رفت در خلوت مینا گل و بلبل آسود

غزل شماره ۳۵۸۱: جگر تشنه محال است که سیراب شود

غزل شماره ۳۵۸۲: از ملامت دل روشن گهران شاد شود

غزل شماره ۳۵۸۳: طایری را که به دام تو گرفتار شود

غزل شماره ۳۵۸۴: گل رخسار تو هرجا که نمودار شود

غزل شماره ۳۵۸۵: کل به خون غوطه خورد جزو چو افگار شود

غزل شماره ۳۵۸۶: چه بهشتی است که دستم کمر یار شود

غزل شماره ۳۵۸۷: کی بود دل به سر کوی تو سیار شود؟

غزل شماره ۳۵۸۸: نیست ممکن دل ازان جان جهان سیر شود

غزل شماره ۳۵۸۹: شوق را صبر محال است عنانگیر شود

غزل شماره ۳۵۹۰: از ریاضت دل اگر آینه پرداز شود

غزل شماره ۳۵۹۱: خط ازان صفحه رخسار سخنساز شود

غزل شماره ۳۵۹۲: گل بی خار درین غمکده کم سبز شود

غزل شماره ۳۵۹۳: گوهری نیست سخنهاش که از گوش شود

غزل شماره ۳۵۹۴: از نظر دور کی آن خط بناگوش شود؟

غزل شماره ۳۵۹۵: باده در شیشه و پیمانه من سنگ شود

غزل شماره ۳۵۹۶: حرص را تشنگی افزون به زر و مال شود

غزل شماره ۳۵۹۷: باده کو تا به من آن تلخ زبان رام شود؟

غزل شماره ۳۵۹۸: اگر از همسفران پیشتر افتم چه شود؟

غزل شماره ۳۵۹۹: گر ز رخسار شوی باغ و بهارم چه شود؟

غزل شماره ۳۶۰۰: در سر زلف تو مجنون دل فرزانه شود

غزل شماره ۳۶۰۱: راه مقصود طی از آبله پا نشود

غزل شماره ۳۶۰۲: مانع شور جنون سلسله پا نشود

غزل شماره ۳۶۰۳: چهره شوخ به یک رنگ مصور نشود

غزل شماره ۳۶۰۴: چون ز خط صفحه رخسار تو ضایع نشود؟

غزل شماره ۳۶۰۵: دل عاشق تهی از اشک دمادم نشود

غزل شماره ۳۶۰۶: عشق را پرده ناموس نگهبان نشود

غزل شماره ۳۶۰۷: سر آشفته ز دستار بسامان نشود

غزل شماره ۳۶۰۸: حسن را حلقه خط مانع رفتن نشود

غزل شماره ۳۶۰۹: به سخن دعوی بی اصل مبرهن نشود

غزل شماره ۳۶۱۰: مانع گرمروان ساعت سنگین نشود

غزل شماره ۳۶۱۱: تن حجاب سفر جان هوایی نشود

غزل شماره ۳۶۱۲: رتبه زمزمه عشق ندارد زاهد

غزل شماره ۳۶۱۳: عاشق دلشده هرچند که آواز دهد

غزل شماره ۳۶۱۴: دل ما سلطنت فقر به سامان ندهد

غزل شماره ۳۶۱۵: حسن از دیدن خود بر سر بیداد آید

غزل شماره ۳۶۱۶: بس که در سینه من تیر پی تیر آید

غزل شماره ۳۶۱۷: بر سر حرف، گر آن چشم فسون ساز آید

غزل شماره ۳۶۱۸: بی خبر از در من یار مگر باز آید

غزل شماره ۳۶۱۹: چشم دارم که مه نو سفرم باز آید

غزل شماره ۳۶۲۰: چون قلم بر سر غمنامه هجران آید

غزل شماره ۳۶۲۱: بوی دل از نفس باد صبا می‌آید

غزل شماره ۳۶۲۲: حسن در پرده نیرنگ چرا می آید؟

غزل شماره ۳۶۲۳: به کف شعله اگر نقد شرر می‌آید

غزل شماره ۳۶۲۴: سرخوش از صحبت ارباب هوس می آید

غزل شماره ۳۶۲۵: چشم آیینه گر از خواب بهم می آید

غزل شماره ۳۶۲۶: از لب خلق دم باد خزان می‌آید

غزل شماره ۳۶۲۷: خانه بر دوش غریبی ز وطن می‌آید

غزل شماره ۳۶۲۸: کلکم از سیر بدخشان سخن می آید

غزل شماره ۳۶۲۹: دلبری از خم گیسوی سخن می آید

غزل شماره ۳۶۳۰: گر خس و خار ز گرداب برون می آید

غزل شماره ۳۶۳۱: ناله ای کز دل بیدرد برون می آید

غزل شماره ۳۶۳۲: اگر از سنگ رگ سنگ برون می‌آید

غزل شماره ۳۶۳۳: خط ز خال لب جانانه برون می آید

غزل شماره ۳۶۳۴: دعوی عشق ز هر بوالهوسی می‌آید

غزل شماره ۳۶۳۵: آب در دیده پیمانه می می آید

غزل شماره ۳۶۳۶: چشم پرحرف و لب بوسه ربا می باید

غزل شماره ۳۶۳۷: هر طرف لاله رخی هست، نظر می باید

غزل شماره ۳۶۳۸: سرو بستان حیا غنچه جبین می باید

غزل شماره ۳۶۳۹: عاشق آزرده و محزون و غمین می باید

غزل شماره ۳۶۴۰: از تماشا دل افسرده ما نگشاید

غزل شماره ۳۶۴۱: تا به مژگان نرسد اشک، نظر نگشاید

غزل شماره ۳۶۴۲: بس که بیماری عشقم به رگ جان پیچید

غزل شماره ۳۶۴۳: شوقم از نامه به وصل تو فزونتر گردید

غزل شماره ۳۶۴۴: نه همین دل ز سر زلف تو مفتون گردید

غزل شماره ۳۶۴۵: درد می را به من خاک نشین بگذارید

غزل شماره ۳۶۴۶: لاله از رشک رخت خون جگر می گرید

غزل شماره ۳۶۴۷: چه عجب گر ز بهاران به نوایی نرسید

غزل شماره ۳۶۴۸: در جهان کس می عشرت نتوانست کشید

غزل شماره ۳۶۴۹: تا نهال تو قدر از گلشن تقدیر کشید

غزل شماره ۳۶۵۰: از دل خونشده هرکس که شرابی نکشید

غزل شماره ۳۶۵۱: حسن آن روز که تشریف حیا می پوشید

غزل شماره ۳۶۵۲: پنبه نبود که شد از سینه افگار سفید

غزل شماره ۳۶۵۳: می خلد بیشتر از تیر به دل موی سفید

غزل شماره ۳۶۵۴: هرکه آسودگی از عالم امکان جوید

غزل شماره ۳۶۵۵: غیر کی پیش تو پیغام مرا می گوید؟

غزل شماره ۳۶۵۶: دست اسباب بگیرید و به سیلاب دهید

غزل شماره ۳۶۵۷: خوش بهاری است حریفان نظری بگشایید

غزل شماره ۳۶۵۸: خوشا کسی که دل خود به چشم مست تو داد

غزل شماره ۳۶۵۹: بر آن سرم که بشویم ز دیده نقش سواد

غزل شماره ۳۶۶۰: ز چشم بد رخ خوب ترا گزند مباد

غزل شماره ۳۶۶۱: گل عذار تو از درد نیمرنگ مباد!

غزل شماره ۳۶۶۲: به دور لعل تو یاقوت از آب و رنگ افتاد

غزل شماره ۳۶۶۳: ز روی خشت خم از جوش باده جام افتاد

غزل شماره ۳۶۶۴: ز خنده بر جگر حشر داشت (حق) نمک

غزل شماره ۳۶۶۵: من آن نیم که ز درد گران کنم فریاد

غزل شماره ۳۶۶۶: گذشت از نظرم یار سرگران فریاد

غزل شماره ۳۶۶۷: فروغ گوهر دل از سر زبان تابد

غزل شماره ۳۶۶۸: مرا به هر مژه ای اشک بی اثر چسبد

غزل شماره ۳۶۶۹: به درد و داغ دل بیقرار می چسبد

غزل شماره ۳۶۷۰: قبا ز شرم بر آن سیمتن نمی چسبد

غزل شماره ۳۶۷۱: نه موج از دل دریا کرانه می‌طلبد

غزل شماره ۳۶۷۲: شبی ستاره دولت به بام ما افتد

غزل شماره ۳۶۷۳: اگر نقاب ازان روی دلپسند افتد

غزل شماره ۳۶۷۴: زخ تو از نگه گرم خوش جلا گردد

غزل شماره ۳۶۷۵: ز درد و داغ دل تیره خوش جلا گردد

غزل شماره ۳۶۷۶: دل از سفر ز بد و نیک باخبر گردد

غزل شماره ۳۶۷۷: ز می فروغ لب یار بیشتر گردد

غزل شماره ۳۶۷۸: ز درد و داغ، دل تیره دیده ور گردد

غزل شماره ۳۶۷۹: ز چهره تو نگه داغدار برگردد

غزل شماره ۳۶۸۰: تو سعی کن که دلت ساده از رقم گردد

غزل شماره ۳۶۸۱: ز بردباری من موج می شود لنگر

غزل شماره ۳۶۸۲: ز کاهلی به نظرها جوان گران گردد

غزل شماره ۳۶۸۳: ملایمت سپر خصم تندخو گردد

غزل شماره ۳۶۸۴: ملایمت سپر خصم تندخو گردد

غزل شماره ۳۶۸۵: ز چهره تو نظرها پرآب می‌گردد

غزل شماره ۳۶۸۶: حجاب پرده چشم پرآب می‌گردد

غزل شماره ۳۶۸۷: خوشا سعادت آن دل که آب می‌گردد

غزل شماره ۳۶۸۸: گل عذار تو بی‌آب و تاب می‌گردد

غزل شماره ۳۶۸۹: به دیده آب اگر از آفتاب می‌گردد

غزل شماره ۳۶۹۰: به دیده آب اگر از آفتاب می‌گردد

غزل شماره ۳۶۹۱: کجا حریص ملول از گزند می گردد؟

غزل شماره ۳۶۹۲: سخن ز لعل لبت آبدار می گردد

غزل شماره ۳۶۹۳: فلک ز لنگر من باوقار می گردد

غزل شماره ۳۶۹۴: مرا دل از قد خم زنگ ناک می گردد

غزل شماره ۳۶۹۵: اگر بهانه طفلان تمام می گردد

غزل شماره ۳۶۹۶: ز باده چشم تو ظالم رحیم می گردد

غزل شماره ۳۶۹۷: سری که در ره او بی کلاه می گردد

غزل شماره ۳۶۹۸: ز نوبهار کجا گل شکفته می گردد؟

غزل شماره ۳۶۹۹: زمانه ساز به رنگ زمانه می گردد

غزل شماره ۳۷۰۰: ملال در دل بی مدعا نمی گردد

غزل شماره ۳۷۰۱: ز می‌پرستی خود لاله برنمی‌گردد

غزل شماره ۳۷۰۲: دل رمیده ملول از سفر نمی‌گردد

غزل شماره ۳۷۰۳: نصیب خلق زیاد از نعم نمی گردد

غزل شماره ۳۷۰۴: نمرده، عمر کسی جاودان نمی‌گردد

غزل شماره ۳۷۰۵: جهان حیات کسی را ضمان نمی‌گردد

غزل شماره ۳۷۰۶: بغیر اشک که راه نگاه من بندد

غزل شماره ۳۷۰۷: ز شکوه گر لبم آن گلعذار می‌بندد

غزل شماره ۳۷۰۸: زبان شکوه ما لعل یار می‌بندد

غزل شماره ۳۷۰۹: کسی که عیب ترا پیش چشم بنگارد

غزل شماره ۳۷۱۰: ترا کسی که به گلگشت بوستان آرد

غزل شماره ۳۷۱۱: جز آن دهن که ازو خنده سر برون آرد

غزل شماره ۳۷۱۲: چه غم ز خاطر ما دیدنی برون آرد؟

غزل شماره ۳۷۱۳: فروغ ذره به چشم من آب می آرد

غزل شماره ۳۷۱۴: نظاره لب میگون خمار می آرد

غزل شماره ۳۷۱۵: چه نکهت است که باد بهار می آرد؟

غزل شماره ۳۷۱۶: کجا به حال مرا چاره ساز می آرد؟

غزل شماره ۳۷۱۷: نشاط عالم فانی ملال می‌آرد

غزل شماره ۳۷۱۸: جواب نامه ما را صبا نمی آرد

غزل شماره ۳۷۱۹: چنان کز آن لب خامش عتاب می بارد

غزل شماره ۳۷۲۰: طراوتی که ز رخسار یار می بارد

غزل شماره ۳۷۲۱: درشتی از فلک شیشه رنگ می بارد

غزل شماره ۳۷۲۲: درین چمن سرسبز آن برهنه پا دارد

غزل شماره ۳۷۲۳: کسی که با تو نشد آشنا که را دارد؟

غزل شماره ۳۷۲۴: اگر چه قامت سرو اعتدال را دارد

غزل شماره ۳۷۲۵: که می تواند ازان چشم چشم بردارد؟

غزل شماره ۳۷۲۶: غریق عشق چه اندیشه از خطر دارد؟

غزل شماره ۳۷۲۷: چه وسعت است که این بحر پرگهر دارد

غزل شماره ۳۷۲۸: ز چهره تو بهشت آب و تاب بردارد

غزل شماره ۳۷۲۹: تمام رس نبود باده ای که کف دارد

غزل شماره ۳۷۳۰: هنوز نرگس او مستی ازل دارد

غزل شماره ۳۷۳۱: ز نقشهای غریب آنچه جام جم دارد

غزل شماره ۳۷۳۲: گلی که از عرق شرم دیده بان دارد

غزل شماره ۳۷۳۳: کناره گرد خطرهای بیکران دارد

غزل شماره ۳۷۳۴: دل رمیده ما شکوه از وطن دارد

غزل شماره ۳۷۳۵: ز خود گسسته چه پروای آن و این دارد؟

غزل شماره ۳۷۳۶: خوشم به باده گلگون که رنگ او دارد

غزل شماره ۳۷۳۷: همین نه فاخته در سر هوای او دارد

غزل شماره ۳۷۳۸: چه باده غنچه این باغ در سبو دارد؟

غزل شماره ۳۷۳۹: گلی که بلبل ما برگ عیش ازو دارد

غزل شماره ۳۷۴۰: کسی که دل به خیال تو در گرو دارد

غزل شماره ۳۷۴۱: درین محیط چو غواص هرکه ته دارد

غزل شماره ۳۷۴۲: شراب روز دل لاله را سیه دارد

غزل شماره ۳۷۴۳: خوشا کسی که ز عالم کناره ای دارد

غزل شماره ۳۷۴۴: شکفتگی ز می ناب تازگی دارد

غزل شماره ۳۷۴۵: صراحیی که دم صبح قلقلی دارد

غزل شماره ۳۷۴۶: به سینه هرکه تمنای نوگلی دارد

غزل شماره ۳۷۴۷: خوش آن که از دو جهان گوشه غمی دارد

غزل شماره ۳۷۴۸: چه باک حسن ز چشم پر آب می دارد؟

غزل شماره ۳۷۴۹: چه باک دانه خال از گزند می دارد؟

غزل شماره ۳۷۵۰: سیه دل از غم دنیا خطر نمی دارد

غزل شماره ۳۷۵۱: فسرده دل نفس خونچکان نمی دارد

غزل شماره ۳۷۵۲: درین بهار به گلزار رفتنی دارد

غزل شماره ۳۷۵۳: ز بیم خار خورد در لباس دایم خون

غزل شماره ۳۷۵۴: عذار نوخط دلدار دیدنی دارد

غزل شماره ۳۷۵۵: قدم به چشم من خاکسار نگذارد

غزل شماره ۳۷۵۶: به گرد تربت روشندلان دلیر مگرد

غزل شماره ۳۷۵۷: چگونه جان ز تنم هجر سینه تاب برد؟

غزل شماره ۳۷۵۸: بیاض گردن او دست من ز کار برد

غزل شماره ۳۷۵۹: ز زیر تیغ تغافل شکیب من جان برد

غزل شماره ۳۷۶۰: تو آن نه ای که ره از خود بدر توانی برد

غزل شماره ۳۷۶۱: خوش آن که چون گل ازین باغ خنده رو گذرد

غزل شماره ۳۷۶۲: فروغ روی تو چون از نقاب می گذرد

غزل شماره ۳۷۶۳: مرا به زخم زبان روزگار می‌گذرد

غزل شماره ۳۷۶۴: صباح مستی و شام خمار می‌گذرد

غزل شماره ۳۷۶۵: ترا چه غم که شب ما دراز می‌گذرد؟

غزل شماره ۳۷۶۶: ز خط صفا لب میگون یار پیدا کرد

غزل شماره ۳۷۶۷: همین نه چشم مرا روشن آن دلارا کرد

غزل شماره ۳۷۶۸: ز خط صفای دگر روی یار پیدا کرد

غزل شماره ۳۷۶۹: قدح به حوصله ما چه می تواند کرد؟

غزل شماره ۳۷۷۰: به اهل عشق نصیحت چه می تواند کرد؟

غزل شماره ۳۷۷۱: حساب زخم دل ما که می تواند کرد؟

غزل شماره ۳۷۷۲: سبکروی که ز سرپا نمی تواند کرد

غزل شماره ۳۷۷۳: وصال با من خونین جگر چه خواهد کرد؟

غزل شماره ۳۷۷۴: دمید صبح، هوای شراب باید کرد

غزل شماره ۳۷۷۵: رسید موسم گل ترک کار باید کرد

غزل شماره ۳۷۷۶: ز بس که سنگ ملامت فلک به کارم کرد

غزل شماره ۳۷۷۷: ز خویشتن سفری اختیار خواهم کرد

غزل شماره ۳۷۷۸: نمی توان ز کرم منع باده خواران کرد

غزل شماره ۳۷۷۹: شکوفه مغز شعور مرا پریشان کرد

غزل شماره ۳۷۸۰: نظر بر آن رخ چون آفتاب نتوان کرد

غزل شماره ۳۷۸۱: علاج غم به می خوشگوار نتوان کرد

غزل شماره ۳۷۸۲: تلاش بیخبری با شعور نتوان کرد

غزل شماره ۳۷۸۳: ترا به یوسف مصر اشتباه نتوان کرد

غزل شماره ۳۷۸۴: مرا ز خویش کی آن غنچه لب جدا می کرد؟

غزل شماره ۳۷۸۵: اگر وطن به مقام رضا توانی کرد

غزل شماره ۳۷۸۶: اگر نشسته سفر چون نظر توانی کرد

غزل شماره ۳۷۸۷: به خاک راه تو هرکس که جبهه سایی کرد

غزل شماره ۳۷۸۸: ز رفتن تو دل خاکسار رفت به گرد

غزل شماره ۳۷۸۹: دل غریب مرا بوی گل بجا آورد

غزل شماره ۳۷۹۰: دم مسیح دل دردمند ما نخورد

غزل شماره ۳۷۹۱: ز عشق رشته جانی که پیچ و تاب نخورد

غزل شماره ۳۷۹۲: دل شکسته من درد را دوا گیرد

غزل شماره ۳۷۹۳: عنان آه چسان جسم ناتوان گیرد؟

غزل شماره ۳۷۹۴: ز می مرا تب لرز خمار می‌گیرد

غزل شماره ۳۷۹۵: غزال چشم تو ره بر پلنگ می گیرد

غزل شماره ۳۷۹۶: ز یاد عیش مرا سینه زنگ می گیرد

غزل شماره ۳۷۹۷: ز ناقصان خرد من کمال می گیرد

غزل شماره ۳۷۹۸: ملال در دل آزاده جا نمی گیرد

غزل شماره ۳۷۹۹: نه پشت پای بر اندیشه می توانم زد

غزل شماره ۳۸۰۰: ز کاوش دلم آزار رنگ می بازد

غزل شماره ۳۸۰۱: به دور حسن تو با گلستان که پردازد؟

غزل شماره ۳۸۰۲: چو تیغ او به جبین چین جوهر اندازد

غزل شماره ۳۸۰۳: بهار را چمنت مست رنگ و بو سازد

غزل شماره ۳۸۰۴: دل مرا نگه گرم یار می سازد

غزل شماره ۳۸۰۵: کسی که خرده خود صرف باده می سازد

غزل شماره ۳۸۰۶: ز آه من دل سنگین یار می لرزد

غزل شماره ۳۸۰۷: دل شکسته عاشق به آه می لرزد

غزل شماره ۳۸۰۸: ز شمع شهپر پروانه ها اگر سوزد

غزل شماره ۳۸۰۹: ز گرمی نگهت آب در گهر سوزد

غزل شماره ۳۸۱۰: نفس به سینه ام از اضطراب می سوزد

غزل شماره ۳۸۱۱: نگه ز دیدن رخسار یار می سوزد

غزل شماره ۳۸۱۲: مرا ز باده گلگون دماغ می سوزد

غزل شماره ۳۸۱۳: به روی خوب تو هرکس ز خواب برخیزد

غزل شماره ۳۸۱۴: نگه ز دیده من اشکبار برخیزد

غزل شماره ۳۸۱۵: بغیر خط که ز رخسار یار برخیزد

غزل شماره ۳۸۱۶: چه غم ز سینه به یاد وصال برخیزد؟

غزل شماره ۳۸۱۷: ازین بساط کسی شادمانه برخیزد

غزل شماره ۳۸۱۸: ز جلوه تو چو سیلاب الامان خیزد

غزل شماره ۳۸۱۹: به ناله ای ز دل ما چه درد می خیزد؟

غزل شماره ۳۸۲۰: همیشه از دل من آه سرد می خیزد

غزل شماره ۳۸۲۱: به گریه کی ز دل من غبار می خیزد؟

غزل شماره ۳۸۲۲: ز جوش نشأه ز مغزم بهار می خیزد

غزل شماره ۳۸۲۳: به می غم از دل افگار برنمی خیزد

غزل شماره ۳۸۲۴: لبت ز خنده دندان نما گهر ریزد

غزل شماره ۳۸۲۵: ز جلوه تو دل آسمان فرو ریزد

غزل شماره ۳۸۲۶: عرق نه از رخ آن گلعذار می ریزد

غزل شماره ۳۸۲۷: ز جلوه تو دل روزگار می ریزد

غزل شماره ۳۸۲۸: به عارض تو که رنگ نگاه می ریزد؟

غزل شماره ۳۸۲۹: فغان ز سینه آسوده محشر انگیزد

غزل شماره ۳۸۳۰: ترا که روی به خلق است از خدا چه رسد؟

غزل شماره ۳۸۳۱: شراب لعل به آن لعل جانفزا نرسد

غزل شماره ۳۸۳۲: به گرد گریه من ابر درفشان نرسد

غزل شماره ۳۸۳۳: ز آه کام دو عالم مرا مهیا شد

غزل شماره ۳۸۳۴: شکوفه از افق شاخسار پیدا شد

غزل شماره ۳۸۳۵: ز طرف روی تو خط سیاه پیدا شد

غزل شماره ۳۸۳۶: زخط عذار تو بی آب وتاب خواهد شد

غزل شماره ۳۸۳۷: اگر چنین سخن ما بلند خواهد شد

غزل شماره ۳۸۳۸: وفا طلب زجهان فنا نباید شد

غزل شماره ۳۸۳۹: به روی گرم تو آیینه تا برابر شد

غزل شماره ۳۸۴۰: ز باده چهره ساقی جهان دیگر شد

غزل شماره ۳۸۴۱: جنون من ز نسیم بهار کامل شد

غزل شماره ۳۸۴۲: زچهره ات عرق شرم چشم حیران شد

غزل شماره ۳۸۴۳: زگریه آینه هر دلی که روشن شد

غزل شماره ۳۸۴۴: ز برق حسن تو هر خار نخل ایمن شد

غزل شماره ۳۸۴۵: فغان که وحشی من مانده از رمیدن شد

غزل شماره ۳۸۴۶: زخنده دل به لعب لعل یار مفتون شد

غزل شماره ۳۸۴۷: رخ بهار ز ته جرعه توگلگون شد

غزل شماره ۳۸۴۸: خوشم که خرده جان صرف یار جانی شد

غزل شماره ۳۸۴۹: اگر به بیخبری یار می توانی شد

غزل شماره ۳۸۵۰: زصدق اگر نفس صبحگاه خواهی شد

غزل شماره ۳۸۵۱: فغان که هستی ما خرج آشنایی شد

غزل شماره ۳۸۵۲: به خاک دیر جبینی که آشنا باشد

غزل شماره ۳۸۵۳: خوش است حس که در پرده حیا باشد

غزل شماره ۳۸۵۴: زخاکساری دل برقرار خودباشد

غزل شماره ۳۸۵۵: زانقلاب دل آسوده بیشتر باشد

غزل شماره ۳۸۵۶: خوشا دلی که دراودرد را گذر باشد

غزل شماره ۳۸۵۷: مرا که سایه خم سایه کمر باشد

غزل شماره ۳۸۵۸: فروغ گوهر چرخ از جلای دل باشد

غزل شماره ۳۸۵۹: مرا جلای دل از چشم خونفشان باشد

غزل شماره ۳۸۶۰: زبستگی دل آگاه شادمان باشد

غزل شماره ۳۸۶۱: ز چهره حال دل زار من عیان باشد

غزل شماره ۳۸۶۲: دل گشاده من گلستان من باشد

غزل شماره ۳۸۶۳: مرا امید نشاط از سپهر چون باشد

غزل شماره ۳۸۶۴: حیات من سخنهای دلنشین باشد

غزل شماره ۳۸۶۵: همیشه صاحب طول امل غمین باشد

غزل شماره ۳۸۶۶: به چشم من گل وخار چمن یکی باشد

غزل شماره ۳۸۶۷: حضور روی زمین در فتادگی باشد

غزل شماره ۳۸۶۸: نشاط زنده دلان پایدار می باشد

غزل شماره ۳۸۶۹: نشاط لازم نقص عقول می باشد

غزل شماره ۳۸۷۰: سبکروان ترا نقش پا نمی باشد

غزل شماره ۳۸۷۱: خوشا کسی که ز خود باخبر نمی باشد

غزل شماره ۳۸۷۲: به ملک امن رضا شور وشر نمی باشد

غزل شماره ۳۸۷۳: به زیر چرخ دل شادمان نمی‌باشد

غزل شماره ۳۸۷۴: کسی به ملک رضا خشمگین نمی باشد

غزل شماره ۳۸۷۵: ز کلک تازه من شعر تر نمی گسلد

غزل شماره ۳۸۷۶: دلم بجا زتماشای دلنوازآمد

غزل شماره ۳۸۷۷: نه هرکه خواجه شود بنده پروری داند

غزل شماره ۳۸۷۸: نه هر سخن نشناسی سخنوری داند

غزل شماره ۳۸۷۹: کریم اوست که خود را بخیل می داند

غزل شماره ۳۸۸۰: دلیل راه کج از مستقیم می داند

غزل شماره ۳۸۸۱: قد تو سرو چمن را پیاده می داند

غزل شماره ۳۸۸۲: چنان که حسن ترا هیچ کس نمی‌داند

غزل شماره ۳۸۸۳: دهان تنگ تو هر خرده‌دان نمی‌داند

غزل شماره ۳۸۸۴: کجاست می که مرا شیرگیر گرداند

غزل شماره ۳۸۸۵: کمند زلف تو خود را به آفتاب رساند

غزل شماره ۳۸۸۶: خط تو سلسله خود به مشک ناب رساند

غزل شماره ۳۸۸۷: مرا شکستگی پا به آن جناب رساند

غزل شماره ۳۸۸۸: ز حرف بر لب شیرین او اثرماند

غزل شماره ۳۸۸۹: به زیر چرخ مقوس که جاودان ماند

غزل شماره ۳۸۹۰: اثر ز همت مستانه در شراب نماند

غزل شماره ۳۸۹۱: خزان رسید وگل افشانی بهار نماند

غزل شماره ۳۸۹۲: به زلف سنبل وخط بنفشه کی پیچم

غزل شماره ۳۸۹۳: نه گل نه لاله درین خارزار می ماند

غزل شماره ۳۸۹۴: فلک به آبله خار دیده می‌ماند

غزل شماره ۳۸۹۵: سخن غریب چو شد در وطن نمی ماند

غزل شماره ۳۸۹۶: زخنده تو گره در دلی نمی ماند

غزل شماره ۳۸۹۷: موحدان که به لیل ونهار ساخته اند

غزل شماره ۳۸۹۸: سبکروان به زمینی که پاگذاشته اند

غزل شماره ۳۸۹۹: سبکروان ز خم آسمان برآمده‌اند

غزل شماره ۳۹۰۰: فسردگان که اسیر جهان اسبابند

غزل شماره ۳۹۰۱: سزد که خرده جان را کند نثار سپند

غزل شماره ۳۹۰۲: چه دیده است در آن آتشین عذار سپند

غزل شماره ۳۹۰۳: فسردگان که طلسم وجود نشکستند

غزل شماره ۳۹۰۴: خوش آن کسان که دردل برآرزو بستند

غزل شماره ۳۹۰۵: سحر که چهره خورشید را به خون شستند

غزل شماره ۳۹۰۶: هزار نقش مخالف به کار ما کردند

غزل شماره ۳۹۰۷: سبکروان که طلبکار یار می گردند

غزل شماره ۳۹۰۸: اگر ز چهره داغم نقاب بردارند

غزل شماره ۳۹۰۹: کسان که جانب هم را نگه می دارند

غزل شماره ۳۹۱۰: سمنبران که به لب آبدار چون گهرند

غزل شماره ۳۹۱۱: به بحر چون صدف آنان که گوش هوش برند

غزل شماره ۳۹۱۲: سبکروان ز غم روزگار بیخبرند

غزل شماره ۳۹۱۳: خوش آن گروه که مست بیان یکدیگرند

غزل شماره ۳۹۱۴: مرا اگر چه کم از خاک راه می گیرند

غزل شماره ۳۹۱۵: سخنوران که درین بوستان نوا سازند

غزل شماره ۳۹۱۶: خوش آن گروه که تن راز عشق جان سازند

غزل شماره ۳۹۱۷: درین ریاض دلی را که آب می‌سازند

غزل شماره ۳۹۱۸: چو حلقه بر در دل شوق اصفهان بزند

غزل شماره ۳۹۱۹: چرا به خلدبرین از خدا شوی خرسند

غزل شماره ۳۹۲۰: ز خود برآمدگان رستگار می باشند

غزل شماره ۳۹۲۱: در آن مقام که شاهی به هر گدا بخشند

غزل شماره ۳۹۲۲: ترا ز عالم عبرت اگر نظر بخشند

غزل شماره ۳۹۲۳: چه نعمتی است به من قرب آن دهن بخشند

غزل شماره ۳۹۲۴: چگونه باده عرفان جماعتی نوشند

غزل شماره ۳۹۲۵: بتان که خون شهیدان چو آب می نوشند

غزل شماره ۳۹۲۶: دلی که آتش روی تواش کباب کند

غزل شماره ۳۹۲۷: چو در پیاله رنجش می عتاب کند

غزل شماره ۳۹۲۸: ز درد چهره محال است مرد زرد کند

غزل شماره ۳۹۲۹: فغان چه با دل سنگین آن نگار کند

غزل شماره ۳۹۳۰: چو عشق دشمن جان شد حذر چه کار کند

غزل شماره ۳۹۳۱: اگر نه چشم من آن دلنواز باز کند

غزل شماره ۳۹۳۲: جمال را نگه تلخ او جلال کند

غزل شماره ۳۹۳۳: اجل چه کار به جانهای با کمال کند

غزل شماره ۳۹۳۴: به هر چمن قد موزون او خرام کند

غزل شماره ۳۹۳۵: نقاب چهره چو آن زلف مشکفام کند

غزل شماره ۳۹۳۶: لبش به خنده دل غنچه را دونیم کن

غزل شماره ۳۹۳۷: نسیم صبح به آن طره دوتا چه کند

غزل شماره ۳۹۳۸: سخن به مردم افسرده دل اثر چه کند

غزل شماره ۳۹۳۹: بهار و باغ به دلهای آتشین چه کند

غزل شماره ۳۹۴۰: اگر به قامت رعنای او نظاره کند

غزل شماره ۳۹۴۱: دماغ سوختگان را شراب تازه کند

غزل شماره ۳۹۴۲: کجا مرا می گلگون دماغ تازه کند