سواد شب دل شب زنده دار می خواهد

زمین سوخته تخم شرار می خواهد

مگر به داغ عزیزان نسوخته است دلش

کسی که زندگی پایدار می خواهد

به دست نفس مده اختیار دل زنهار

که زنگی آینه خویش تار می خواهد

نیام دعوی شمشیر را کند کوتاه

زبان درازی منصور دار می خواهد

همان به است که قانع شود به دل خوردن

کسی که نعمت بی انتظار می خواهد

بجاست رفعت نام آوران پاک گهر

که هر که هست نگین را سوار می خواهد

چو غنچه مشت گریبان جمع کرده من

توجهی ز نسیم بهار می خواهد

به داغ ساخته نتوان فریب عاشق داد

که صیرفی زر کامل عیار می خواهد

ز من به آب شدن دست هم نخواهد شست

چنین که توبه مرا شرمسار می خواهد

ز چله مطلب کوته نظر بصیرت نیست

که دام چشم برای شکار می خواهد

کسی که می طلبدعقل ازین سبک مغزان

ز سرومیوه واز بید بار می خواهد

به بوی گل ز گلستان کجا شودقانع

کسی که خرمن گل در کنار می خواهد

نظر سیاه به این خاکدان مکن صائب

که حسن آینه بی غبار می خواهد