کرده‌ام بر خود گوارا تلخیِ دشنام را
دیده‌ام در عینِ ناکامی جمالِ کام را
انتقامِ هرزه‌گویان را به خاموشی گذار
تیغ می‌گوید جوابِ مرغِ بی‌هنگام را
کامِ خود شیرین اگر خواهی، به کامِ خلق باش
تلخ باشد کام دایم مردمِ ناکام را
نقشِ موم و شعله هرگز راست ننشیند به هم
روی از فولاد باید سیلی ایام را
لعل سیرابش زکاتِ بوسه بیرون می‌کند
کیست تا آرد به یادش صائبِ گمنام را؟
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به تلخی دشنام‌ها و ناکامی‌ها اشاره می‌کند و بر این نکته تأکید دارد که برای رسیدن به کام شیرین، باید به فکر دیگران و کام خلق بود. شاعر همچنین می‌گوید که باید در برابر دشواری‌ها مقاوم بود و نقش موم و شعله را نماد ناپایداری می‌داند. در انتها، به زیبایی و نیازمندی‌های انسان اشاره می‌کند و از گمنامی خود سخن می‌گوید.
هوش مصنوعی: من دشنام را بر خود راحت و لذت‌بخش کرده‌ام و در حالی که به موفقیت نرسیده‌ام، زیبایی و جذابیت انتظاراتم را دیده‌ام.
هوش مصنوعی: بهتر است به بی‌ادبان پاسخ ندهی و سکوت کنیم، زیرا صحبت کردن با کسانی که بی‌فکری می‌کنند، کافی نیست.
هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی زندگی‌ات شیرین باشد، باید به فکر رضایت دیگران باشی، زیرا همیشه آن‌هایی که ناکام مانده‌اند، زندگی تلخی خواهند داشت.
هوش مصنوعی: نقش موم و شعله هیچ‌گاه نمی‌تواند به درستی با هم قرار بگیرد؛ بنابراین، برای مقابله با تأثیرات و تغییرات روزگار، باید از چیزی محکم مانند فولاد استفاده کرد.
هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زیبایی و خواص لعل (گوهر) اشاره دارد که به واسطه بوسه‌ای جان می‌گیرد و جان خود را از آن می‌گیرد. سوالی مطرح می‌شود که چه کسی می‌تواند به یاد صائب، شاعر نا شناخته و گمنام، این زیبایی را به او بازگرداند؟ در واقع، این جمله نشان‌دهنده تنهایی و عدم شناخته شدن صائب است و خواستار توجه و یادآوری او است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
ساقیا دل شد پر از تیمار پر کن جام را
بر کف ما نه سه باده گردش اجرام را
تا زمانی بی زمانه جام می بر کف نهیم
بشکنیم اندر زمانه گردش ایام را
جان و دل در جام کن تا جان به جام اندر نهیم
[...]
ساقیا پیش آر باز آن آب آتش‌فام را
جام گردان کن ببر غم‌های بی‌انجام را
زآنکه ایام نشاط و عشرت و شادی شده است
بد بود بیهوده ضایع کردن این ایام را
مجلسی در ساز در بستان و هر سوئی نشان
[...]
ساقیا وقت صبوح آمد بیار آن جام را
می پرستانیم در ده باده ی گلفام را
زاهدانرا چون ز منظوری نهانی چاره نیست
پس نشاید عیب کردن رند درد آشام را
احتراز از عشق می کردم ولی بی حاصلست
[...]
من که خدمت کرده ام رندان درد آشام را
کی شمارم پخته وضع زاهدان خام را
تا شدم فارغ به استغنای عشق از هر مراد
بر مراد خویش یابم گردش ایام را
رند و صوفی عارف و عامی مخوانیدم که من
[...]
یار، چون در جام می بیند، رخ گل فام را
عکس رویش چشمه خورشید سازد جام را
جام می بر دست من نه، نام نیک از من مجوی
نیک نامی خود چه کار آید من بد نام را؟
ساقیا، جام و قدح را صبح و شام از کف منه
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.