به درد و داغ دل بیقرار می چسبد
شرر به سوخته بی اختیار می چسبد
نصیب صافدلان از جهان تماشایی است
کجا به آینه نقش و نگار می چسبد؟
ازان ز باغ برون سرو من نمی آید
که گل به دامن او همچو خار می چسبد
به روی آب بود نعل نقش در آتش
چسان به دست بلورین نگار می چسبد؟
لباس فقر به بالای اهل دل صائب
چو داغ بر جگر لاله زار می چسبد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره احساسات عمیق و دردهای درون انسان است. شاعر به بیان این نکته می‌پردازد که درد و ناامیدی به قلب بیقرار انسان می‌چسبد و نمی‌توان از آن رهایی یافت. او به تضاد میان زیبایی و سختی‌های زندگی اشاره می‌کند و می‌گوید که افراد صافدل از زیبایی‌های جهان بهره‌مند هستند، در حالی که دیگران در مشکلات گرفتارند. همچنین، شاعر به تصویرسازی‌هایی از عناصر طبیعی مانند گل و خار پرداخته و نشان می‌دهد که هر زیبایی، رنجی نیز به همراه دارد. لباس فقر و اندوه به افرادی که اهل دل هستند می‌چسبد، همان‌طور که داغ بر گلبرگ‌های لاله تأثیر می‌گذارد. این شعر نشان‌دهندهٔ عمق احساسات و واقعیت‌های تلخ زندگی است.
هوش مصنوعی: احساسات دردناک و ناراحت‌کننده به دل کسانی که در رنج هستند، بیشتر می‌چسبد و در واقع، مانند آتش بر سوخته‌ها، این دردها هر لحظه بیشتر خود را نشان می‌دهند.
هوش مصنوعی: افراد با دل‌های پاک و صاف از دنیای زیبایی بهره‌مند می‌شوند، دنیایی که در آن تصاویری زیبا و جذاب در آینه نقش می‌بندند.
هوش مصنوعی: سرو من از باغ بیرون نمی‌آید، چون مانند خاری، گل به دامن او چسبیده است.
هوش مصنوعی: نعل که بر روی آب نقش می‌بندد، چگونه می‌تواند به دست نگاری با دست بلورین چسبیده شود؟
هوش مصنوعی: لباس فقر به افرادی که دل‌های نیکو دارند، مانند نشانی سوزنده بر روی گل‌های پرپر می‌ماند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.