حضور فرش بود در جهان درویشی

سر نیاز من و آستان درویشی

خط مسلمی از انقلاب دوران یافت

رسید هر که به دارالامان درویشی

ز برگریز جهان ایمنند بی برگان

به یک هواست بهار و خزان درویشی

کف پرآبله ای بیش نیست ابر بهار

نظر به همت دامن فشان درویشی

چه حاجت است نگهبان، که بی سرانجامی

بس است بدرقه کاروان درویشی

به آفتاب مکن نسبتش ز خامی ها

که بی زوال بود قرص نان درویشی

ترا ز سلطنت فقر نیست آگاهی

وگرنه چرخ بود گرد خوان درویشی

به مومیایی تسلیم می کند پیوند

اگر شکسته شود استخوان درویشی

چو دانه در دهن آسیا اگر افتد

به حرف شکوه نگردد زبان درویشی

به حرف اگرچه توان یافت حال هر کس را

لب خموش بود ترجمان درویشی

نشان و نام رها کن که بی نشان شدن است

میان اهل بصیرت نشان درویشی

سیاهیی است که خالی ز آب حیوان نیست

اگر سیاه بود دودمان درویشی

خدنگش از جگر سنگ خاره می گذرد

اگر چه سست نماید کمان درویشی

گذشته است مکرر ز ماه گردون سیر

براق همت چابک عنان درویشی

جهان بود رمه ای بی شبان، اگر نبود

نگاهبان جهان پاسبان درویشی

شده است نقطه خاک سیه چو نافه مشک

معطر از نفس خونچکان درویشی

گل همیشه بهارست روی بی برگان

فسردگی نبود در جهان درویشی

) اسباب، سیل آفت را (

به دیده خاک زند خانمان درویشی

گلش بود جگر تازه و دل مجروح

که زردرو نشود گلستان درویشی

ز چشم (سیر) مکرر کریم طبعان را

شکسته است بر سر کاسه، خوان درویشی

به روی تازه (سرو از ثمر) قناعت کن

(قرص خوان) درویشی که برگ سبز بود

سپهر سبزه خوابیده ای بود صائب

نظر به همت عالی مکان درویشی