خمار می نکند زرد ارغوان ترا

خزان نسیم بهارست گلستان ترا

ز نوشخند تو دلها شده است تنگ شکر

ندیده گرچه ز تنگی کسی دهان ترا

چه حاجت است که شمشیر بر کمر بندی؟

که پیچ و تاب بود تیغ کج میان ترا

ز خاکبوس تو من سرفراز چون گردم؟

که آفتاب نبوسیده آستان ترا

به جز اشاره که با ابروی تو گستاخ است

نکرده است کسی چاشنی کمان ترا

به حاصل دو جهان سر فرو نمی آرد

چگونه رام کنم ناز سر گران ترا؟

ز خون بیگنهان برده است گیرایی

کراست زهره که پیچد به کف عنان ترا؟

به خون زخم ز آب حیات تشنه ترم

که می کشد به بغل تیغ خونچکان ترا

به هر که می نگرم محو بی نشانی توست

به حیرتم ز که پرسد کسی نشان ترا

ز جلوه تو مرا رفته دست و دل از کار

به بر چگونه کشم قد دلستان ترا؟

به حرف سخت مرا ناامید نتوان کرد

که چرب نرمی مغزست استخوان ترا

نهال قد ترا تا چها بود در سر

که ناز سرو قدان است باغبان ترا

نظر ز صائب آتش زبان دریغ مدار

که بلبلی به ازو نیست گلستان ترا