تا به خون رنگین نسازی چون گل احمر جبین
کی توانی شست در سرچشمه کوثر جبین؟
روز محشر سرخ رو چون لاله برخیزد ز خاک
آل تمغای شهادت هر که دارد بر جبین
وقت رفتن زردرویی می برد با خود به خاک
می گذارد هر که چون خورشید بر هر در جبین
وقت آن کس خوش که در باغ جهان مانند بید
تیغ اگر بارد به فرقش چین نیارد بر جبین
از دلم هر پاره چون برگ خزان در عالمی است
نیست از شیرازه این اوراق را چین بر جبین
نیستی از اهل بینش، ورنه پیش عارفان
نامه واکرده ای در دست دارد هر جبین
بهر مشتی خار و خس کز دست بیرون می رود
چند بگذاری به خاک راه چون صرصر جبین
چون لباس غنچه از هم می شکافد سنگ را
تا به داغ او رساند لاله احمر جبین
صحبت روشن ضمیران کیمیای دولت است
از فروغ مهر گردد مشرق گوهر جبین
تا غبار خاکساری در بساط خاک هست
رنگ دردسر مریز از صندل تر بر جبین
صائب اینجا آفتاب از دور می بوسد زمین
نیست برگ سجده این آستان در هر جبین
این غزل را هر که گوید صائب از اهل سخن
می گذارم پیش او بر خاک تا محشر جبین
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: غزل اشاره به مفاهیم عمیق و فلسفی درباره شهادت، مرگ و زیبایی دارد. شاعر به اهمیت وجدان و بینش در زندگی اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که زندگی با تلاش و فداکاری معنا پیدا می‌کند. او به زیبایی گل‌ها و رنگ‌های آنها در برابر رنج‌ها و مشکلات زندگی می‌پردازد و می‌گوید که انسان‌ها باید برای اهداف بزرگتر و ارزش‌های والاتر تلاش کنند، حتی اگر با درد و سختی همراه باشد. در نهایت، شاعر به عشق و صفای دل روشن‌فکران اشاره کرده و تأکید می‌کند که آنها به حقیقت و زیبایی دست یافته‌اند.
هوش مصنوعی: اگر نخواهی با خون و جان خود زیبا و رنگین شوی، چگونه می‌توانی در سرچشمه کوثر به شستشوی پیشانی‌ات امیدوار باشی؟
هوش مصنوعی: در روز قیامت، آن که به قدری شجاعت و صداقت دارد که نشانهای شهادت بر پیشانی‌اش نقش بسته است، همچون لاله‌ای سرخ از خاک برمی‌خیزد.
هوش مصنوعی: زمانی که فردی با چهره‌ای زرد و بی‌حال می‌رود، به همراه خود چیزی را به زمین می‌برد که هر کس که همچون خورشید بر پیشانی‌اش درخشش دارد، آن را در خاک می‌گذارد.
هوش مصنوعی: زمانی برای انسان خوش و دل‌انگیز است که در باغ زندگی مانند درخت بید، قادر باشد در برابر سختی‌ها و مشکلات، مقاوم و استوار باشد و هیچ نشانهای از رنج بر پیشانی‌اش نداشته باشد.
هوش مصنوعی: از دل من مانند برگ‌های پاییز، تکه‌تکه و پراکنده است. در این دنیا، هیچ نشانی از پیوستگی و انسجام در این اوراق نیست.
هوش مصنوعی: اگر دانش و بینش درست داشته باشی، می‌فهمی که عارفان در برابر خودشان متنی دارند که از دیرباز نشان‌دهنده‌ی علم و آگاهی آن‌هاست. اما اگر از اهل بینش نیستی، نمی‌توانی این حقیقت را درک کنی.
هوش مصنوعی: برای یک مشت خار و علف که از دست بیرون می‌افتد، چرا باید به خاک راهی را به جا بگذاری، مانند بادی که بر جبین می‌وزد؟
هوش مصنوعی: زمانی که غنچه لباسش را از هم می‌گشاید، سنگ را می‌شکافد تا لاله سرخ را به احساس درد و مصیبتش برساند.
هوش مصنوعی: گفت و گو با افرادی با نیک اندیشی و بصیرت، نعمت و ثروتی گرانبهاست که مانند نوری درخشنده، آگاهی و ارزش های واقعی را به ما نشان می‌دهد.
هوش مصنوعی: تا زمانی که غبار افتادگی و خاکساری در زندگی وجود دارد، نگران دردسرها نباشید که به مانند عرق کردن از چوب صندل بر پیشانی می‌نشیند.
هوش مصنوعی: در اینجا، آفتاب از دور سرزمین را می‌نوازد و به آن می‌تابد، اما هیچ نشانهای از سجده و احترام در این مکان دیده نمی‌شود.
هوش مصنوعی: هر کس که این غزل را بگوید، من او را از اهل هنر و ادب می‌دانم و تا روز قیامت، به خاطر این هنر، به او احترام می‌گذارم و بر خاک او سر فرود می‌آورم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
از زمین بوس درش یک دم نپیچد سر جبین
هست نقش سجدة او سرنوشت هر جبین
مهر، خار راه او پیوند مژگان می‌کند
ماه گَردِ درگهش را گرده دارد بر جبین
عمرها شد تا به ذوق سجدة خاک دری
[...]
چون هلالم بی‌خم تسلیم آن اختر جبین
غوطه در خط جبین زد بسکه شد لاغر جبین
یاد آهنگ سجودش آب می‌سازد مرا
از حیا همچون عرق دزدیده‌ام سر در جبین
سایه‌ام از شیوهٔ همواری‌ام غافل مباش
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.