ز شیرینی عتاب او شکرخندست پنداری
زبان در کام او بادام در قندست پنداری
به پیچ و تاب طی می گردد ایام حیات من
رگ جانم به آن موی میان بندست پنداری
چو شاخ گل به هر جا از سراپایش نظر افتد
چو آن لبهای شیرین در شکرخندست پنداری
کند چون حلقه های دام وحشت از نظربازان
نگاه او غزال جسته از بندست پنداری
به عیب خود نیفتد دیده هرگز عیبجویان را
به چشم بی بصیرت عیب فرزندست پنداری
پر کاهی ز احسان سبک مغزان بی حاصل
به چشم غیرت من کوه الوندست پنداری
به استقبال لیلی برنمی خیزد ز جای خود
ز چشم آهوان مجنون نظربندست پنداری
ندارد بی پر پروانه آب و تاب در محفل
نهال شمع، سبز از برگ پیوندست پنداری
به چشم هر که پوشیده است چشم از عالم امکان
فلک بر طاق نسیان شیشه ای چندست پنداری
نمی آید به چشم موشکافان صائب از تنگی
دهان تنگ او رزق هنرمندست پنداری
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره زیبایی و جذابیت محبوبی است که شاعر به آن اشاره میکند. او با استفاده از تشبیهات مختلف، احساسات خود را نسبت به محبوبش بیان میکند و زیبایی او را به چیزهای شیرین و زیبا تشبیه میکند. شاعر به نحوی عاشقانه میگوید که حتی در سختیها و پیچ و خمهای زندگی، محبت و زیبایی محبوبش همیشه در فکر و خاطرش باقی است. او عیبهای دیگران را نادیده میگیرد و تنها زیبایی محبوبش را میبیند. در این شعر، نگاه و احساسات شاعر به محبوبش به شدت پررنگ و عمیق است و او را در اوج زیبایی و کمال توصیف میکند.
هوش مصنوعی: از شیرینی سخنان تند او به نظر میرسد که لبخند میزند، گویی زبان او مانند بادام در قند و شیرینی است.
هوش مصنوعی: زندگی من همچون پیچ و خمهایی میگذرد و رگ جانم به آن موهای میانی ارتباط دارد، گویی که همه چیز به هم آمیخته است.
هوش مصنوعی: مثل شاخ گل که در هر جا به زیباییاش نگاه کنیم، لبهای شیرین او نیز همچون شکر لبخند میزنند و انسان را مجذوب میکنند.
هوش مصنوعی: چشم او مانند حلقههای تنگ دام است که وحشت ایجاد میکند، اما غزالی که از آن دام رها شده، به نظر میرسد.
هوش مصنوعی: هرگز نمیتوان به عیب خود پی برد، چرا که عیبجویان با چشمی نادان، عیب را در فرزندان میجویند و البته این خود نشان از ناآگاهی آنهاست.
هوش مصنوعی: احسان و کمک بیفایدهی افرادی که کمعقل و بیفایده هستند، برای من مانند یک پر کاهی به نظر میرسد، در حالی که از نظر من عزت و ارزش واقعی به اندازه کوه الوند است.
هوش مصنوعی: او به سمت لیلی نمیرود و از جای خود بلند نمیشود، چرا که نگاهش به چشمان آهوان مجنون خیره شده و گویی به این حالت دچار enchantment شده است.
هوش مصنوعی: پروانه بدون بال و زیبایی نمیتواند در کنار شمعهای درخت بیفتد؛ گویی که پیوند جوانهها با برگهای سبز، نشانهای از زندگی و رشد است.
هوش مصنوعی: هر کسی که به دنیا و دنیای ممکنات بیاعتنا باشد، در واقع بر دستاوردهای بیارزش دنیوی که به صورت شیشهای هستند، چشم پوشیده است.
هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که هنرمند به دلیل محدودیتهای ظاهری یا شرایط سختی که دارد، نمیتواند به راحتی دیده شود یا ارزشش شناسایی شود. در واقع، گاهی اوقات زیبایی یا جواهرات در شرایط نامناسبی مخفی میمانند و فقط افرادی که با دقت و تیزبینی نگاه میکنند، میتوانند آنها را بیابند. به نوعی تاکید دارد بر این که هنرمند در دل دشواریها و محدودیتها، رزق و روزی یا خوبیهای خاص خود را دارد که ممکن است برای دیگران قابل درک نباشد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.