لاله روشنگر چشم و دل سودایی ماست
دیدن سوختگان سرمه بینایی ماست
شد تهی دامن صحرای ملامت از سنگ
عشق بیرحم همان در پی رسوایی ماست
چشم دیوانه نگاهان ادب آموز شده است
این چه شرم است که با لیلی صحرایی ماست
خار در دیده ارباب هوس می شکند
ورنه خط جوهر آیینه بینایی ماست
کوهکن کیست که با ما طرف بحث شود؟
بیستون سنگ کم پله رسوایی ماست
نوبر شکوه نکرد از دل آزرده ما
دل بیرحم فلک داغ شکیبایی ماست
شوخ چشمی که کند زیر و زبر عالم را
نقش دیوار پریخانه تنهایی ماست
بوی گل را نتوان در گره شبنم بست
چشم خونبار، کباب دل هر جایی ماست
می گشاید رگ الماس به مژگان صائب
شوخ چشمی که نهان در دل شیدایی ماست
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: غزل فوق توصیفی است از عشق و درد و زیبایی. شاعر با تجسم لاله به عنوان نماد عشق و زیبایی، به بیان سوختگی دل و چشم دل‌باخته‌اش می‌پردازد. در مصراع‌ها به تضادهای عشق، رسوایی و ملامت اشاره می‌شود و چشمان دیوانه به یاد لیلی یادآوری می‌شود. شاعر به تصویرسازی‌های زیبا از احساسات عمیق و دردهای ناشی از عشق می‌پردازد و به نوعی ناامیدی و دلتنگی در میان زیبایی‌ها اشاره می‌کند. همچنین، با استفاده از تصاویر طبیعت و انسانی، عشق را به عنوان یک تجربه عمیق و گاهی آزاردهنده توصیف می‌کند. به طور کلی، این غزل زوایای مختلف عشق و احساسات انسانی را به تصویر می‌کشد.
هوش مصنوعی: لاله، که نماد زیبایی و روشنی است، چشم و دل ما را که در آرزوی عشق و احساسات هستند، روشن می‌کند. دیدن افرادی که در آتش عشق سوخته‌اند، برای ما مانند سرمه‌ای است که بینایی و بصیرت ما را تقویت می‌کند.
هوش مصنوعی: دست خالی و بی‌مفهوم بودن فضای ملامت، ناشی از عشق بیرحم است که در جستجوی رسوایی ماست.
هوش مصنوعی: چشم دیوانه به تماشای دیگران درسی از ادب و رفتار آموخته است. این چه نوع شرمی است که ما با لیلی صحرایی داریم؟
هوش مصنوعی: اگرچه صدمه‌ها و مشکلات در دیدگاه و خواسته‌های ما وجود دارند، اما در واقع، وجود این مشکلات به ما یادآوری می‌کند که چه زیبایی‌هایی در زندگی داریم که می‌توانیم به آنها توجه کنیم.
هوش مصنوعی: کوهکن کیست که بخواهد با ما بحث کند؟ بیستون، سنگی است که نشان‌دهنده‌ی رسوایی ماست و نتوانسته‌ایم به خوبی از آن عبور کنیم.
هوش مصنوعی: نوبرِ شکوفه هیچ گله‌ای از دلِ آزرده‌ی ما نمی‌کند. دلِ بیرحم آسمان، همانند علامتِ بی‌صبر ما، داغی را بر دل ما گذاشته است.
هوش مصنوعی: عشوه‌گری که به راحتی می‌تواند دنیا را به هم بریزد، تصویری از دنیای تنهایی ما را به نمایش می‌گذارد.
هوش مصنوعی: نتوان بوی خوش گل را در شبنم محصور کرد، زیرا دل های غمگین ما در هر گوشه‌ای شوق و داغ خود را دارند.
هوش مصنوعی: چشمان زیبا و بازیگوشی که در دل ما عشق و شور شیدایی را پنهان کرده، همچون الماسی است که رازهایش را آشکار می‌کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.