اهل معنی به سخن بلبل بستان خودند
به نظر آینه دار دل حیران خودند
پای رغبت نگذارند به دامان بهشت
همه در سیر گلستان ز گریبان خودند
جگر تشنه به سرچشمه حیوان نبرند
این سکندرمنشان چشمه حیوان خودند
چشم چون لاله به لخت جگر خود دارند
میزبان خود و مهمان سر خوان خودند
در ته توده خاکستر هستی چون برق
گرم روشنگری آینه جان خودند
از خدا رنج خود و راحت مردم طلبند
مرهم زخم کسان، داغ نمایان خودند
به نسیم سخن سرد پریشان نشوند
همچو دستار سر صبح، پریشان خودند
عشوه خرمن گل را به جوی نستانند
غنچه خسبان ریاضت گل دامان خودند
گاه در قبضه بسطند و گهی در کف قبض
دمبدم قفل و کلید در زندان خودند
چه عجب گر سخن تلخ به شکر گویند
که ز شیرین سخنیها شکرستان خودند
پرتو مهر به افسرده دلان ارزانی
خانمان سوختگان شمع شبستان خودند
فرصت دیدن عیب و هنر خلق کجاست؟
که به صد چشم، شب و روز نگهبان خودند
خاطر جمع ازین قوم طلب کن صائب
که پریشان شده فکر پریشان خودند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به موضوعات عمیق و معنوی اشاره دارد و تفاوت‌های بین اهل معنی و دیگران را بیان می‌کند. شاعر از افرادی سخن می‌گوید که در جستجوی حقیقت و معرفت هستند و نمی‌خواهند به دنیای مادی و بهشت فکری وابسته شوند. آنها به دنبال سرچشمه‌های حقیقی زندگی‌اند و نمی‌خواهند از دیگران بهره‌برداری کنند. با وجود چالش‌ها و دقت در زندگی، این افراد در جستجوی زیبایی‌های درونی خود هستند و هرگز از واقعیت‌های تلخ فرار نمی‌کنند.
شاعر در نهایت به اهمیت توجه به دیگران و مسائل اجتماعی اشاره می‌کند و از ما می‌خواهد که به فکر خود و دیگران باشیم، حتی اگر خودمان دچار پریشانی ذهنی هستیم.
هوش مصنوعی: افراد با عمق نظر و احساس، به سخنان بلبل در گلستان توجه می‌کنند و در آینه‌ای به جنبه‌های درونی و دلتنگی‌های خود نگاه می‌کنند.
هوش مصنوعی: اینجا گفته شده که برخی افراد به بهشت دست نمی‌یابند و به جای آن، در دنیا به دنبال لذت‌ها و زیبایی‌های خود هستند و نمی‌خواهند به نعمت‌های دیگر فکر کنند. به عبارتی، آنها در جستجوی خوشبختی، به جای سرسپردن به بهشت، دل به دنیا و باغ‌های زیبا می‌زنند.
هوش مصنوعی: افرادی که به دنبال شأن و مقام خود هستند، نمی‌توانند دیگران را به سمت منابع زندگی و زنده بودن رهنمون کنند؛ زیرا آنها خود نیز نیازمند منابع حیات و زنده‌دلی هستند.
هوش مصنوعی: چشم‌ها مانند لاله‌ها هستند و دلشان به حالت زخمی و جگر سوز است. آنها میزبان احساسات و مهمان خاطرات خود هستند.
هوش مصنوعی: در زیر لایه‌های خاکستر وجود، مانند نوری درخشان، روشنایی روح خود را بیابید.
هوش مصنوعی: افراد نیاز دارند که از خداوند برای خود آرامش و آسایش بخواهند، اما در عوض برای دیگران، درد و رنج خود را به نمایش می‌گذارند و در تلاشند که زخم‌ها و مشکلات دیگران را التیام بخشند.
هوش مصنوعی: نسیم سخن باعث نمی‌شود که احساسات و افکار بی‌نظم و آشفته شوند، مانند دستار (دستمال سر) که در صبح زود به هم ریخته است، خود آنها نیز آشفته‌اند.
هوش مصنوعی: جذابیت و زیبایی گل‌ها را نمی‌توان به راحتی از جوی برداشت؛ بلکه غنچه‌هایی که در حال خواب‌اند به زحمت و کوشش خود در باغ، رونق می‌بخشند.
هوش مصنوعی: گاهی انسان‌ها در حالت فشرده و بسته‌ای قرار دارند و گاهی در حالت گشوده و آزاد. آنها مرتب به قفل و کلید زندگی خود مشغولند و در بند و محدودیت‌های خود به سر می‌برند.
هوش مصنوعی: عجیبی نیست اگر سخن تلخ را به زیبایی توصیف کنند، چرا که خودشان در دنیای شیرین کلام زندگی می‌کنند.
هوش مصنوعی: نور مهر به دل‌های غمگین می‌بخشد، همان‌طور که شمع‌ها در شب به روشنایی می‌پردازند و خانه‌های سوخته را روشن می‌کنند.
هوش مصنوعی: فرصت رسیدن به زیبایی‌ها و نقص‌های دیگران کجا است؟ زیرا هر کسی با هزار چشم، همواره مراقب خود و رفتار دیگران است.
هوش مصنوعی: از افراد این جمع، با اطمینان درخواست کن، زیرا آنان خودشان درگیر افکار آشفته و پریشانی هستند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
گشتم اندر دل خوبان، همه خوبان خودند
همه دل در شکن زلف پریشان خودند
بس که پیمان شکنی در دلشان جا کرده است
بسته پیمان به خود و آفت پیمان خودند
گه در اندیشهٔ خود و گاه در آئینهٔ ما
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.