ز خون شکفته شود چون شراب شیشه ما

شکسته دل نشود ز انقلاب شیشه ما

اگر شکنجه کنندش به آب تلخ، کند

ز کیمیای قناعت گلاب شیشه ما

ز خشکسال نمی گردد آب گوهر کم

شود چو آبله پر از سراب شیشه ما

شراب بی جگران را دلیر می سازد

چرا ز سنگ کند اجتناب شیشه ما؟

ز سنگ اگر به دل نازکش رسد آسیب

به روی خویش نیارد چو آب شیشه ما

لب شکایت ما را که می تواند بست؟

شکسته است ز زور شراب شیشه ما

توان به باطن ما راه بردن از ظاهر

به روی باده نگردد حجاب شیشه ما

به میکشان کمرو تاج لعل می بخشد

به هر پیاله ز موج و حباب شیشه ما

سپاه عقل گرانسنگ را به هم شکند

نهد ز جام چو پا در رکاب شیشه ما

شکستن دل ما را به سنگ حاجت نیست

که از نفس شکند چون حباب شیشه ما

ز سرکشی به سلیمان فرو نیارد سر

پر از پری چو شود از شراب شیشه ما

کند ز خنده دل آفتاب خون، تا شد

ز باده شفقی کامیاب شیشه ما

بنای میکده ها را رسانده است به آب

ز بوی باده نگردد خراب شیشه ما

مدار دست ز ریزش که شد ز راه کرم

به کوی میکده مالک رقاب شیشه ما

شود چو سرو، علم در چمن به سرسبزی

به تخم سوخته بخشد گر آب شیشه ما

ز سنگ حادثه هر چند توتیا گردید

نشد که چشم بمالد ز خواب شیشه ما

به خم نمی کند از احتیاج، گردن کج

مگر ز خویش برآرد ز شراب شیشه ما

به ظرف کم چه تمتع توان ز دریا یافت؟

مگر شکسته شود چون حباب شیشه ما

همان زمان به لب تشنه ای پیاله رساند

گرفت هر چه ز خم چون سحاب شیشه ما

ز وصل سیمبران پیرهن حجاب بود

مگر ز گرمی می، گردد آب شیشه ما

ز فیض خوش نفسی، خون گرم صهبا را

به ناف جام کند مشک ناب شیشه ما

حدیث حوصله بر طاق نه که دریا را

به نیم جرعه نماید خراب شیشه ما

اگر چه در سر می کرد عمر خود صائب

نشد ز نشأه می کامیاب شیشه ما