سبک به چشم تو از شیوه وفا شده‌ام

سزای من که به بیگانه آشنا شده‌ام

کسی به خاک چو من گوهری نیندازد

به سهو از گره روزگار وا شده‌ام

ز خون شکوه دهانم پرست چون سوفار

خدنگ راست روم از هدف خطا شده‌ام

ملایمت شکند شاخ تندخویان را

ز خار نیست غمم تا برهنه‌پا شده‌ام

کیم من و چه بود رزق همچو من موری

که بار خاطر این هفت آسیا شده‌ام

نمک به دیده من رنگ خواب می‌ریزد

ز چشم سرمه‌فریب تو تا جدا شده‌ام

هنوز نقش تعلق به لوح دل باقی است

ز فقر نیست که قانع به بوریا شده‌ام

به ناله چون جرسم صد زبان آهن هست

ز بیم خوی تو چون غنچه بی‌صدا شده‌ام

ز هیچ هم‌نفسی روی دل نمی‌بینم

چو پشت آینه زان روی بی‌صفا شده‌ام

میان اهل سخن امتیاز من صائب

همین بس است که با طرز آشنا شده‌ام