|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
لغزش به بخش حاشیه‌های شعر |
|
|
لغزش به بخش تصاویر نسخه‌های خطی، چاپی و نگاره‌های هنری مرتبط با شعر |
|
|
لغزش به بخش ترانه‌ها و قطعات موسیقی مرتبط با شعر |
|
|
لغزش به بخش شعرهای هم‌آهنگ |
|
|
لغزش به بخش خوانش‌های شعر |
|
|
لغزش به بخش شرح‌های صوتی |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
به اشتراک‌گذاری متن شعر جاری در گنجور |
|
|
مشابه‌یابی شعر جاری در گنجور بر اساس وزن و قافیه |
|
|
مشاهدهٔ شعر مطابق قالب‌بندی کتاب‌های قدیمی (فقط روی مرورگرهای رومیزی یا دستگاه‌های با عرض مناسب) |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
شام ازان زلف سیه سنبل به دامن می برد
صبح از ان چاک گریبان گل به دامن می برد
آن که بر خار سر دیوار حسرت می کشید
این زمان از گلشن او گل به دامن می برد
یک سراسر رفت و در گلزار قحط دل فکند
طفل ما از بوستان بلبل به دامن می برد
از سرکوی دلاویزش صبا در بوستان
خار و خس می آورد، سنبل به دامن می برد
عمرها رفت و صبا از تازگیهای سخن
گل زخاک طالب آمل به دامن می برد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به زیبایی‌های طبیعت و حسرت‌های انسانی می‌پردازد. در آغاز، شام سیاهی زلف معشوق و سپیده‌دم چاک گریبان گل را به تصویر می‌کشد. همچنین، فردی که در گذشته به خار دیوار حسرت می‌کشید، اکنون از باغ گل‌ها گل به دامن می‌برد. در ادامه، بیان می‌کند که عمرها سپری شده و صبام در جستجوی تازگیهای زندگی، گل را به دامن می‌آورد. این تصویرها نمادی از زیبایی، امید و دگرگونی در زندگی هستند.
هوش مصنوعی: شب با زلف سیاه سنبل، زیبایی را به دامن می‌برد و صبح هم از چاک گریبان گل، عطر و لطافت را به دامن می‌آورد.
هوش مصنوعی: کسی که در گذشته بر روی خارهای دیوار حسرت می‌خورد و غمگین بود، حالا می‌تواند از باغی زیبا گل بچیند و آن را به دامنش بیاورد.
هوش مصنوعی: یک کودک ناامید و تنها، در دنیای خالی و بی‌حالی از عشق و محبت، از زیبایی‌های گل‌ها و پرندگان فاصله گرفته و به یاد بلبلانی که در باغ بودند، حسرت می‌خورد. این کودک، مانند دامن یک زن، گل‌های زیبایی را به همراه خود می‌آورد که یادآور گذشته‌های خوشش است.
هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی از همان کوچه‌ای که محبوب دلش در آن زندگی می‌کند، در باغ بوی گل و گیاه می‌آورد و سنبل را همچون هدیه‌ای در دامن خود می‌برد.
هوش مصنوعی: سال‌های زیادی گذشت و نسیم صبحگاهی از تازگیهای کلام، گل‌های به دست آمده از خاک طالب آمل را با خود می‌برد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی آهنگهایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 شما حاشیه بگذارید ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.