فرو خوردم ز غیرت گریه مستانه خود را
فشاندم در غبار خاطر خود دانه خود را
فروغ شمع ازان گرد سر پروانه می گردد
که از خاکستر خود ریخت رنگ خانه خود را
ز بس ترسیده است از چشم شور خاکیان چشمم
ندارم چشم بینم روزن کاشانه خود را
همان درد سیه بختی میم را بی صفا دارد
اگر چون لاله سازم سرنگون پیمانه خود را
نهان از پرده های چشم می گریم، نه آن شمعم
که سازم نقل مجلس گریه مستانه خود را
به کام خضر آب زندگی را تلخ می سازم
به رغبت بس که می بوسم لب پیمانه خود را
رم آهوی من انداز اوج لامکان دارد
به صحرا چون دهم تسکین دل دیوانه خود را؟
خموشان را محرک بر سر گفتار می آرد
گره کن زلف تا کوته کنم افسانه خود را
حریف خضر و رشک آب حیوان نیستم صائب
ز آب تیغ او پر می کنم پیمانه خود را
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر با استفاده از تصاویر و استعارات زیبا، احساسات عمیق خود را نسبت به عشق، درد و غم بیان میکند. او از گریه مستانهاش میگوید که به خاطر غیرت و عشق خود را فرو میخورد و دانهی دردهایش را در غبار خاطرش میکارد. شاعر به سرنوشت شمع و پروانه اشاره میکند و میگوید که پروانه به خاطر عشق و فراق، سویدای شمع میگردد. او همچنین از ترس نگاه بد و تأثیر آن بر وضعیت خود شکایت میکند و به دردهایش که به وضعیت میم (نوعی درخت) شباهت دارد، اشاره میکند. شاعر احساس تنهایی و غم خود را با تصاویری از گل لاله و گریه نهان تحت پردههای چشم خود بیان میکند. ارتباط او با زندگی و چالشهایی که برای دستیابی به خوشبختی با آنها دست و پنجه نرم میکند، از دیگر نکات مهم شعر است. در نهایت، شاعر به قهرمانان و رازهای زندگی اشاره میکند که به او در درک و پذیرش دردهایش کمک میکند.
هوش مصنوعی: از شدت غیرت و احساسات، اشکهای شوق را در دل خود پنهان کردم و آنها را در یاد و خاطرهام پراکنده نمودم.
هوش مصنوعی: نور شمع به خاطر گرد پروانه دور خود میچرخد، زیرا پروانه برای ایجاد رنگ و زیبایی خانهاش از خاکستر خود مایه میگذارد.
هوش مصنوعی: چون به شدت از حسادت و چشمزخم مردم ترسیدهام، دیگر نمیتوانم به خوبی ببینم و حتی از دیدن دنیای اطرافم هم دلسرد شدهام.
هوش مصنوعی: اگر میم هم درد و مشکلاتی دارد، به همان اندازه که لاله گل زیباست، اما اگر من هم بخواهم همچون لاله سر به زیر بیاورم، باز هم نمیتوانم از این درد و غم رهایی یابم.
هوش مصنوعی: من در آرامش و به دور از دیدهها اشک میریزم و مثل شمعی نیستم که برای دیگران نور بزنم و مجالس غصه را تزیین کنم.
هوش مصنوعی: من با عشق و اشتیاقی که دارم، به خضر (نماد دانایی و زندگی) نشان میدهم که آب زندگی را تلخ کردهام. این کار را با میل و رغبت انجام میدهم چرا که بسیار به لبهای پیمانه خود عشق میورزم.
هوش مصنوعی: دلم به دنبال آهوهایی است که در عالم نامتناهی پرواز میکنند. حالا چطور میتوانم دل آشفتۀ خود را در این بیابان آرام کنم؟
هوش مصنوعی: سکوت کسانی که حرفی نمیزنند، مرا به سخن گفتن وامیدارد. برای اینکه داستانم را کوتاه کنم، موهایم را گره میزنم.
هوش مصنوعی: من با انبوهی از انسانها و یا رازهای ماندگار در جدال و رقابت نیستم، زیرا از توانایی خود برای پر کردن زندگیام با زیباییها و لذتها بهرهمند میشوم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
میخواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
ازین ویرانه تر می خواستم ویرانه خود را
ازین ویرانه بیرون می برم دیوانه خود را
حریفان نشئه مهر و محبت را نمی دانند
به دست دشمن خود می دهم پیمانه خود را
نه مورش خاید از سختی نه مرغش چیند از تلخی
[...]
فرو خوردم ز غیرت گریهٔ مستانهٔ خود را
فشاندم در غبار خاطر خود، دانهٔ خود را
به ناز و غمزه خود آموختم جانانهٔ خود را
به دامن تیز کردم آتش پروانهٔ خود را
نه جرم چشمهساران بود و نه تقصیری از باران
که من دانسته در آتش فکندم دانهٔ خود را
نه چاکی در دل و نه رخنهای در سینه، کو سیلی؟
[...]
چه گویم با کسی راز دل دیوانه خود را
که خوابم می برد گر سرکنم افسانه خود را
سرانجام خیال توتیای غیرتی دارم
به چشم خود کشم خاکستر پروانه خود را
غبار خاطرم خوش گریه آلود است می خواهم
[...]
چراغان کرده ام از داغ دل، ویرانهٔ خود را
که چون پروانه، در رقص آورم دیوانهٔ خود را
فروغ شمع من، خاصیت بال هما دارد
مرصع پوش، در محفل کند، پروانهٔ خود را
به جرم اینکه دایم از سبو چشم طمع دارد
[...]
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.