در کاسه سپهر کند خاک گرد من
رحم است بر کسی که شود هم نبرد من
در شهربند عافیت از خاکساریم
دیوار می کشد به ره سیل گرد من
بی اختیار آب روان می کند ز چشم
چون آفتاب دیدن رخسار زرد من
یک نقطه است اشک در مجموعه غمم
یک مصرع است آه ز دیوان درد من
گرد یتیمی از گهرم گرچه می چکد
بر هیچ خاطری ننشسته است گرد من
قسمت چو ابر گرد جهان می دواندم
تا از کدام بحر بود آبخورد من
هر چند پایه تو بلند اوفتاده است
غافل مشو ز ناله گردون نورد من
نقصان نمی کند کسی از دستگیریم
پایش فرو به گنج رود پایمرد من
صائب ز می مرا نتوان لاله رنگ ساخت
چون شعله رنگ بست بود روی زرد من
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر در وصف غم و اندوه شاعر است که از خاک و تنهایی خود سخن میگوید. شاعر در کاسه سپهر، حالتی از اندوه و درد را حس میکند و اشاره دارد که دیگران نسبت به او رحم دارند. او از اینکه در دنیای خاکی و روزمره گرفتار شده، ابراز ناخوشنودی میکند و به تنهایی و یتیمی خود اشاره دارد. شاعر اشکهای خود را به عنوان یک نقطه در دریایی از غم معرفی میکند و گویی از روزگار غفلت نمیکند. او با نالههایش به آسمان مینگرد و به دنبال نشانههایی از امید و دستگیری است. در نهایت، او به رنگ چهرهاش که مانند لالهای رنگی نیست، اشاره میکند و حس بیرحمی روزگار را به تصویر میکشد.
هوش مصنوعی: در آسمان، خوشنود میشود که خاک من در آن وجود دارد، و این نشانهای از رحمتی است برای کسانی که با من دشمنی نمیکنند.
هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف وضعیت خود در فضایی امن و آرام میپردازد. او از زمین محصور شدهای سخن میگوید که سیل گرد و غبار در اطراف او را احاطه کرده است. این تصویر، نشاندهنده حفاظت و مصونیت او از شرایط سخت بیرون است، اما در عین حال، وجود گرد و غبار نمادی از مشکلات و چالشهایی است که او دیدار میکند. در نهایت، این متن بازتاب احساس دوگانگی بین امنیت و تهدیدات محیطی است.
هوش مصنوعی: به طور ناخواسته، اشک مانند آب جاری از چشمانم سرازیر میشود، وقتی که آفتاب به چهرهی زرد من میتابد.
هوش مصنوعی: اشک من تنها یک بخش از غمهای زیادی است که دارم، و آهی که میکشم مانند یک شعر از درد عمیق من است.
هوش مصنوعی: هرچند که غبار یتیمی و زخمهایم بر دیگران تأثیر گذاشته و اثر میگذارد، اما هیچکس و هیچ خاطرهای نمیتواند بر من نشستن یا کسی را به یاد من بیاورد.
هوش مصنوعی: من به هر گوشهای از جهان میپراکنم تا ببینم از کدام دریا و یا منبع، تر و تازگی و زندگیام را میتوانم پیدا کنم.
هوش مصنوعی: هر چند که مقام و منزلت تو به خوبی بالا رفته و در جایگاه رفیعی قرار داری، اما نباید از ناله و درد و رنج جهانی که بر گردون (فلک) میگذرد، غافل شوی.
هوش مصنوعی: هیچ کس با یاری من دچار نقصان نمیشود، زیرا هر آنکه به من کمک کند، با قدرت و استقامت به مقصد خود میرسد.
هوش مصنوعی: من نمیتوانم با نوشیدن شراب، شادابی و طراوتی مانند لاله به دست آورم، زیرا وضعیت چهرهام به گونهای است که چون شعلهای در رنگ زرد خود میسوزد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.