بر سر بالین بی دردان گل احمر فشان
عاشقان را سوزن الماس در بستر فشان
شکر این معنی که عمر جاودانی یافتی
مشت آبی ای خضر بر خاک اسکندر فشان
چون سبکباری براقی نیست در راه طلب
در بساط زندگانی هر چه داری برفشان
در محیط آفرینش از صدف کمتر مباش
تیغ اگر بارد به فرقت از دهن گوهر فشان
می دهد زخم زبان اندام، سنگ خاره را
خرده جان چون شرر بر تیشه آزرفشان
مگذران بی گریه مستانه وقت صبح را
در زمین پاک هر تخمی که داری برفشان
گر نداری دسترس چون منعمان بر سیم و زر
سیم ناب اشک بر رخساره چون زر فشان
از غبار خاکساری دیده رغبت مپوش
گرد راه از خویشتن در چشمه کوثر فشان
گر نخواهی پشت پا زد بر جهان، پایی بکوب
دست اگر نتوانی افشاند آستینی برفشان
تن مزن زنهار چون پروانه بعد از سوختن
رنگ عشق تازه ای زین مشت خاکستر فشان
نیشکر بعد از شکستن می شود شاخ نبات
بشکند هر کس ترا بر یکدگر، شکر فشان
چون به خواری عاقبت بر خاک می باید فشاند
با لب خندان چو گل صائب به گلچین سر فشان
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف احساسات و تجربیات عاشقانه و انسانی می‌پردازد. شاعر به سوز و گداز عاشقان و رنگ و بویی که عشق به زندگی می‌دهد، اشاره می‌کند. او از ناپایداری زندگی و وفات می‌گوید و تاکید دارد که باید هر آنچه در اختیار داریم، از جمله احساسات و زیبایی‌ها را بی‌نصیب نگذاریم و با اشک و شادی آنها را ابراز کنیم. در تذکر به عاقبت ناپایداری دنیا و ضرورت یادآوری از مرگ، او ما را دعوت به لذت بردن از زندگی و عشق می‌کند و به نقل از احساسات عمیق و گاه رنج‌های قلبی می‌پردازد. در نهایت، شاعر بر اهمیت شادی و لبخند در میان درد و رنج تأکید دارد و لزوم پایداری در برابر مشکلات و ناملایمات را یادآور می‌شود.
هوش مصنوعی: بر سر تخت بیمارانی که دردی ندارند، گل‌های قرمز عاشقان را در بستر به آرامی بپاشید و با سوزن الماس این گل‌ها را زیباتر کنید.
هوش مصنوعی: از این ویژگی که عمر طولانی و پایا پیدا کردی، ای خضر، همچون قطره آبی بر زمین اسکندر بریز.
هوش مصنوعی: وقتی در جستجوی حقیقت و هدف هستی، هیچ‌چیز به اندازه‌ی اینکه بار سنگینی به دوش نکشی، اهمیت ندارد. در زندگی، هر چه که دارایی‌ات است، باید به راحتی و بدون فشار اضافی نسبت به آن برخورد کنی.
هوش مصنوعی: در دنیای خلق و زندگی، کمتر از صدف باش؛ زیرا اگر در برابر مشکلات و جدایی‌ها آسیب ببینی، همچون مروارید ارزشمند در درون صدف، خود را از دست می‌دهی.
هوش مصنوعی: زخم زبان به تن می‌زند و مانند سنگی سخت، جان را به تکه‌های کوچک تقسیم می‌کند، درست مانند شرری که بر سر تیشه آزردگی می‌افتد.
هوش مصنوعی: در لحظه صبح، زمانی که زمین تازه و پاک است، هر بذری که داری باید بکاری و آن را با شور و شوق به رویش درآوری، و اجازه ندهی که این زمان را بی‌حالی و بی‌احساسی بگذرانی.
هوش مصنوعی: اگر به ثروت و پول دسترسی نداری، همچنان که ما از طلا و نقره محروم شده‌ایم، اشک‌هایت بر صورتت مانند ذرات طلا می‌چکد.
هوش مصنوعی: از تلخی و مشکلات زندگی ناامید نشو و از تلاش برای رسیدن به اهداف خود دست برندار. باید با قدرت و عزم راسخ، با شجاعت به سمت آرزوهایت بروی و از هر فرصتی که برای رشد و بهتر شدن در اختیار داری، بهره‌برداری کنی.
هوش مصنوعی: اگر نمی‌خواهی به دنیا پشت پا بزنی، باید با اراده و قدرت رفتار کنی و حتی اگر نمی‌توانی عمل مستقیم انجام دهی، دست از تلاش نکش و قدرت خود را نشان بده.
هوش مصنوعی: تن خود را نزن، زیرا همچون پروانه که بعد از سوختن، رنگی از عشق تازه پیدا نمی‌کند، از این خاکستر چیزی جز ناکامی و احساسات سرکوب‌شده به جا نمی‌ماند.
هوش مصنوعی: نیشکر زمانی که شکسته می‌شود، به شاخ نبات تبدیل می‌گردد. اگر کسی به تو آسیب برساند، تو دلخوش باش و مانند شکر پخش کن.
هوش مصنوعی: زمانی که انسان به ذلت و خواری برسد و سرانجام به خاک افتد، باید با حالتی شاداب و خوش، مانند گل، زیبایی خود را به نمایش بگذارد و سر خود را به حیات ببخشد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.