حرف آخر قافیه

شمارهٔ ۱: ای تو ز آغاز و انتها همه دانا

شمارهٔ ۲: پرده برافتاد از جمال محمد

شمارهٔ ۳: بسته بر آفتاب چو مشکین نقاب را

شمارهٔ ۴: وقت صبوحست ای پسر برخیز و دردِهْ جام را

شمارهٔ ۵: مشک فشان شد زتو باد صبا

شمارهٔ ۶: بگشت باغ و گلستان مخوان مرا یارا

شمارهٔ ۷: ما که بردیم بسر مرحله مهر و وفا را

شمارهٔ ۸: خواهم که در هم بشکنم این طاق مینافام را

شمارهٔ ۹: در آن سرا که برانند پادشایی را

شمارهٔ ۱۰: گفتمش وقت تو کردیم دل ویران را

شمارهٔ ۱۱: باد آورده بگلشن مژده نوروز را

شمارهٔ ۱۲: گر زمن جان طلبد سر بنهم فرمان را

شمارهٔ ۱۳: بیدوست پایدار نباشد نشست ما

شمارهٔ ۱۴: ای لب لعل تو روح بخش مسیحا

شمارهٔ ۱۵: چشم تو بربست از فسون بر خلق راه خواب را

شمارهٔ ۱۶: بباغ حسن که کشت این نهال رعنا را

شمارهٔ ۱۷: از شوق گل رویت رفتم به گلستان‌ها

شمارهٔ ۱۸: باز دامان که زداین آتش سودای مرا

شمارهٔ ۱۹: کمانداری که نتواند کشیدن کس کمانش را

شمارهٔ ۲۰: دهد بباغ اگر جلوه قد دل جو را

شمارهٔ ۲۱: بگویم ار ز غم عشق داستانی را

شمارهٔ ۲۲: گر این کرشمه بود آن نگار ترسا را

شمارهٔ ۲۳: نمی‌دانم چه افغانست در گلشن هزاران را

شمارهٔ ۲۴: هر که ببازار عشق آرد جنس وفا

شمارهٔ ۲۵: عین درمان شمرد عاشق بیماری را

شمارهٔ ۲۶: زلف جادو بگسلاند حلقهٔ زنجیر را

شمارهٔ ۲۷: هر که را حرفتی و عشق بود پیشه ما

شمارهٔ ۲۸: ساقی بده آن جوهر یاقوت نسب را

شمارهٔ ۲۹: ای از شکنج زلف تو بر پای دل زنجیرها

شمارهٔ ۳۰: مدعی پنداشتی دور از در جانان مرا

شمارهٔ ۳۱: عشق بعقل بارها کرده کارزارها ‏

شمارهٔ ۳۲: داده دو ترک تو صلا باز سپاه ناز را

شمارهٔ ۳۳: ای بلبل شوریده بکن تازه نفس را

شمارهٔ ۳۴: خبر از حی مگر آورده کسی مجنون را

شمارهٔ ۳۵: ای رفته و نشناخته قدر دل ما را

شمارهٔ ۳۶: کیست که مژده آورد زان مه نوسفر مرا

شمارهٔ ۳۷: که بر زلف سنبل زد این تاب‌ها

شمارهٔ ۳۸: بیا ساقی شراب خوشگواری کرده‌ام پیدا

شمارهٔ ۳۹: با رخ تو مقابله کرده ام آفتاب را

شمارهٔ ۴۰: مطرب به رقص آورده‌ای آن لعبت طناز را

شمارهٔ ۴۱: پند بیهوده مگو ناصح بیهوش مرا

شمارهٔ ۴۲: به صید خلق بتان تا گشاده بازو را

شمارهٔ ۴۳: چند غواص بری گوهر عمانی را

شمارهٔ ۴۴: گر فهم کند طوطی شیرین سخنش را

شمارهٔ ۴۵: جامه پوشید و بیاراست قد رعنا را

شمارهٔ ۴۶: دوری از هم نفسان اندکی از خانه ما

شمارهٔ ۴۷: سودای پری‌رویان بر هم زده سامان‌ها

شمارهٔ ۴۸: اگر نه پرده بر بسته برخ آن شاهد رعنا

شمارهٔ ۴۹: برفکن از بدن دلا زرق سیه پلاس را

شمارهٔ ۵۰: از سر ببرد هوش و خرد آن پسر مرا

شمارهٔ ۵۱: سینه شد زآتش دل جلوه گه طور مرا

شمارهٔ ۵۲: بی تو با غیر ندانی که چه شد دوش مرا

شمارهٔ ۵۳: دور بادا چشم بد بگشود روی خوب را

شمارهٔ ۵۴: مدد ای عشق که مغلوب هوائیم هوا

شمارهٔ ۵۵: عشق به بندد چو ره هوش را

شمارهٔ ۵۶: سوی صحرای جنون میبرم این سودا

شمارهٔ ۵۷: در دل و دیده ام ای دلبر جانانه بیا

شمارهٔ ۵۸: گل هزار است صحن بستان را

شمارهٔ ۵۹: سخت ببسته آسمان کار زشش جهت مرا

شمارهٔ ۶۰: چشمت از غمزه زکف برد دل شیدا را

شمارهٔ ۶۱: نقش یوسف تا بکی نقاش بر دیوارها

شمارهٔ ۶۲: کرد وقف غیر لعل شکرین خویش را

شمارهٔ ۶۳: تا عشق و رندیست بعالم شعار ما

شمارهٔ ۶۴: گرفتم نوبهارم دست داد و گشت و بستان‌ها

شمارهٔ ۶۵: فزون‌تر سوزدم امشب ز هرشب آتشِ سودا

شمارهٔ ۶۶: ای ترک پارسی گو ای ماه مجلس آرا

شمارهٔ ۶۷: برضا جوئی اغیار زدر راند مرا

شمارهٔ ۶۸: ساقی آن باده در افکند به پیمانه ما

شمارهٔ ۶۹: داد اجازه بر سخن آن لب نوشخند را

شمارهٔ ۷۰: خط و زلفت چیست با آن روی همچون آفتاب

شمارهٔ ۷۱: درده خبری بما هم امشب

شمارهٔ ۷۲: به چهره‌ات شده آن زلف مشک‌فام نقاب

شمارهٔ ۷۳: دست ساقی آتش افکنده در آب

شمارهٔ ۷۴: نوبهار است و عروس گل کشید از رخ نقاب

شمارهٔ ۷۵: شدم به مژده وصلت امیدوار امشب

شمارهٔ ۷۶: تا برد رنج خمار و تا زداید رنج خواب

شمارهٔ ۷۷: کاروان گم کرده امشب زاشک مجنون پی در آب

شمارهٔ ۷۸: منکه پرداخته خانه زاغیار امشب

شمارهٔ ۷۹: فکند آن پنجه داور گهی از راست گاهی چپ

شمارهٔ ۸۰: چیست آن رخساره در مشکین نقاب

شمارهٔ ۸۱: یار از ما کناره کرد امشب

شمارهٔ ۸۲: بیا که پرده اسرار پاره شد امشب

شمارهٔ ۸۳: دل گم شد و معشوق دل من در سراغ او در طلب

شمارهٔ ۸۴: چه شکر گویمت ای بخت کارساز امشب

شمارهٔ ۸۵: یا ندیمی هذه شیئی عجاب

شمارهٔ ۸۶: ای برق خانه سوز که ابرت بود رکیب

شمارهٔ ۸۷: کردار بدان نیاید از خوب

شمارهٔ ۸۸: این چه غوغاست که در چنگ و ربابست امشب

شمارهٔ ۸۹: در نهایت نظری بود باغیار امشب

شمارهٔ ۹۰: من بلبل غریبم و این آشیانان غریب

شمارهٔ ۹۱: شاها تو خود غریبی و آشفته ات غریب

شمارهٔ ۹۲: و کیف اشکر من حبیب مغاضب

شمارهٔ ۹۳: آفتاب طلعتت رازلف مشکین شد سحاب

شمارهٔ ۹۴: گفتی بلب رسانم از اشتیاق جانت

شمارهٔ ۹۵: که باز در برخ اهرمن گشاد امشب

شمارهٔ ۹۶: غنیمت دان دلا این عیش را در بوستان امشب

شمارهٔ ۹۷: دردمندان غم عشق تو را نیست طبیب

شمارهٔ ۹۸: علی الصباح که ریزد بباغ اشک سحاب

شمارهٔ ۹۹: میان ما و تو الفت حکایتی است عجیب

شمارهٔ ۱۰۰: هر جای که بدخاک بسربیختم امشب

شمارهٔ ۱۰۱: ای فتنه چشم سیهت راهزن خواب

شمارهٔ ۱۰۲: بر آفتاب مکن ماه من حجاب سحاب

شمارهٔ ۱۰۳: به سودای پریشانی‌ست یارب کار من هرشب

شمارهٔ ۱۰۴: تا چند آیم بر درت با عجز و لابه نیم‌شب

شمارهٔ ۱۰۵: ای خرد طفلی از دبستانت

شمارهٔ ۱۰۶: جز عشق من بیسر و پا را هنری نیست

شمارهٔ ۱۰۷: ساحت کون و مکان عرصه میدان اوست

شمارهٔ ۱۰۸: ای طلعت محبوب ازل را زتو مرآت

شمارهٔ ۱۰۹: چه نان‌ها خوردم از خوان محبت

شمارهٔ ۱۱۰: اگر این نکهت از آن طره چین در چینست

شمارهٔ ۱۱۱: با نکویان عاشقان را آشنایی مشکلست

شمارهٔ ۱۱۲: گر آفتاب فلک پرده از سحاب گرفت

شمارهٔ ۱۱۳: حسن آن گوهر که عمانیش نیست

شمارهٔ ۱۱۴: خون ریخته و بفکر یغماست

شمارهٔ ۱۱۵: هر رهروی که خار مغیلان بپای اوست

شمارهٔ ۱۱۶: پری گذشت ازین کوچه یا ملک می‌رفت

شمارهٔ ۱۱۷: وعدهٔ قتلم دهی پیوسته و دشوار نیست

شمارهٔ ۱۱۸: مرا سزد که نگنجم چو غنچه اندر پوست

شمارهٔ ۱۱۹: ای بلای ناگهان در پیش بالا میرمت

شمارهٔ ۱۲۰: بی تو یکشب گر سرم بر بستر است

شمارهٔ ۱۲۱: دیوانه ای که از تو در او وجد و حالتست

شمارهٔ ۱۲۲: زینهار از دو ترک خونخوارت

شمارهٔ ۱۲۳: گمان مبر که مرا با تو ماجرائی هست

شمارهٔ ۱۲۴: جامه کعبه چو خم موی تست

شمارهٔ ۱۲۵: هر کرا عشق در کمند انداخت

شمارهٔ ۱۲۶: دل و دین خلق برده خط و خال دلفریبت

شمارهٔ ۱۲۷: آن را که کشوری بنگاهی مسلم است

شمارهٔ ۱۲۸: بیا و پرده برانداز از جمال ای دوست

شمارهٔ ۱۲۹: آنرا که دوست هست چه پروای دشمن است

شمارهٔ ۱۳۰: خون می‌خوری و نیستت از خلق مخافت

شمارهٔ ۱۳۱: تا خم و خمخانه بدست علیست

شمارهٔ ۱۳۲: عشق بتان حاصل ایام ماست

شمارهٔ ۱۳۳: مستی عشق به جز غمزهٔ چشمان تو نیست

شمارهٔ ۱۳۴: آمد زدرم خراب و سرمست

شمارهٔ ۱۳۵: جا کرده میان جان من دوست

شمارهٔ ۱۳۶: دید چو دیده دو بین در همه روشناییت

شمارهٔ ۱۳۷: مطرب این شور که در پرده عشاق نواخت

شمارهٔ ۱۳۸: خلقت هر چیز از آب و گل است

شمارهٔ ۱۳۹: پیرانه سر هوای جوانی بسر مراست

شمارهٔ ۱۴۰: خورشید رخت زیر خم زلف نهانست

شمارهٔ ۱۴۱: ای سر زلف سیه هم دست و همدستان تراست

شمارهٔ ۱۴۲: عندلیبا در چمن آوازه آواز تست

شمارهٔ ۱۴۳: از شعله آه من جهان سوخت

شمارهٔ ۱۴۴: نام جانرا نتوان برد که جانان اینجاست

شمارهٔ ۱۴۵: چه خون‌ها ریختی ساقی ز چشم فتنه‌انگیزت

شمارهٔ ۱۴۶: دلی که روز و شبان از پی نظر می‌گشت

شمارهٔ ۱۴۷: بغیر ساحت لیلی اگر چه صحرائیست

شمارهٔ ۱۴۸: تو را سری در آن موی میان هست

شمارهٔ ۱۴۹: مرا تو حاصل گفتاری از جهان ای دوست

شمارهٔ ۱۵۰: هر کرا خسرو دل در گرو شیرین است

شمارهٔ ۱۵۱: زلولیان چو بتم شاهدی بشنگی نیست

شمارهٔ ۱۵۲: مگر لیلی میان کاروان است

شمارهٔ ۱۵۳: بهای عشق که داند که در جهان چند است

شمارهٔ ۱۵۴: چشمه خور برای دیدن نیست

شمارهٔ ۱۵۵: وه که جز جور و جفا رسم نکورویان نیست

شمارهٔ ۱۵۶: بت پرستنده بت رویت

شمارهٔ ۱۵۷: این شکل بشر زمشکلاتست

شمارهٔ ۱۵۸: ای قضا و قدر ایستاده بحکم و رایت

شمارهٔ ۱۵۹: لبش هنوز زطفلی نشسته از شیر است

شمارهٔ ۱۶۰: دل از دو جهان کرده بعشق تو قناعت

شمارهٔ ۱۶۱: خار ره عشق بوستان است

شمارهٔ ۱۶۲: زتن بریدن جان پیش عاشق آسانست

شمارهٔ ۱۶۳: هر کرا چشم هر نفس بکسی است

شمارهٔ ۱۶۴: ما را که بر زبان نبود غیر نام دوست

شمارهٔ ۱۶۵: هر غیر که بنگری زیار است

شمارهٔ ۱۶۶: ما را بجز شراب محبت شراب نیست

شمارهٔ ۱۶۷: منظر روی بتان قبله اهل نظر است

شمارهٔ ۱۶۸: آن فتنه زانجمن چو برخاست

شمارهٔ ۱۶۹: جز عشق کسی را بدرون سلطنتی نیست

شمارهٔ ۱۷۰: مجوی چشمه حیوان بجان طلب لب دوست

شمارهٔ ۱۷۱: عقرب زلف کجت بماه قرین است

شمارهٔ ۱۷۲: گر جهانم یار باشد کیست باری چون تو دوست

شمارهٔ ۱۷۳: بیداری خیال تو از خواب خوشترست

شمارهٔ ۱۷۴: سر این سوختن ایشمع اگر نیست عیانت

شمارهٔ ۱۷۵: ای خاطر مشتاقان مشتاق به پیغامت

شمارهٔ ۱۷۶: خلق مشتاق و ندیده رخ همچون قمرت

شمارهٔ ۱۷۷: یارب این پیکر مطبوع چه نفس عجبست

شمارهٔ ۱۷۸: گره زکار چو نگشود زاهدا زعبادت

شمارهٔ ۱۷۹: زهجر زلف تو گفتم شبی کنیم شکایت

شمارهٔ ۱۸۰: زعشق روی تو هر کو مرا نمود ملامت

شمارهٔ ۱۸۱: اگر آنزلف و بناگوش بود و آن قد و قامت

شمارهٔ ۱۸۲: مرا که هجر تو در ششدر هلاک انداخت

شمارهٔ ۱۸۳: آن غمی را که کران نیست غم حرمانست

شمارهٔ ۱۸۴: هر که را سر زوفا خاک ره مقصود است

شمارهٔ ۱۸۵: لعل شکربار یار من نمکین است

شمارهٔ ۱۸۶: روز قیامت است که امشب بپای خاست

شمارهٔ ۱۸۷: خضر را راه بسرچشمه حیوان تو نیست

شمارهٔ ۱۸۸: کرده در غنچه نهان تنک شکر کاین دهنست

شمارهٔ ۱۸۹: به پیر میفروشان بر بشارت

شمارهٔ ۱۹۰: بوفایت یکی از خیل نکورویان نیست

شمارهٔ ۱۹۱: سنبل بوستان ز زلف تو سحرگه تاب داشت

شمارهٔ ۱۹۲: زخم دل بهبود شد لعل نمک‌پاشی کجاست

شمارهٔ ۱۹۳: از این آتش که عشقت در من افروخت

شمارهٔ ۱۹۴: مرا کان لب شراب سلسبیل است

شمارهٔ ۱۹۵: تو را که سینه ز سیم است دل چرا سنگ است

شمارهٔ ۱۹۶: فکنده از نظرم گرچه چشم مدهوشت

شمارهٔ ۱۹۷: المنة لله که ز نو عهد بهار است

شمارهٔ ۱۹۸: دوست بخلوتگه دل برنشست

شمارهٔ ۱۹۹: خوش سروناز و آن قد دلجوی خوشتر است

شمارهٔ ۲۰۰: من بخود مشغول و یار از دست رفت

شمارهٔ ۲۰۱: بکمان ابروان بست دو زلف چون کمندت

شمارهٔ ۲۰۲: غیر سرت بسر و غیر تو در خاطر نیست

شمارهٔ ۲۰۳: بی تو نتوانم نشستن تاب تنهائیم نیست

شمارهٔ ۲۰۴: سرو چالاکی اگر سروی به رفتار آمده است

شمارهٔ ۲۰۵: آدمی وار عیان گشت و پری وار برفت

شمارهٔ ۲۰۶: حقا که ملامتگر روی تو ندیده است

شمارهٔ ۲۰۷: فتنه کی از قد موزون تو چالاک تر است

شمارهٔ ۲۰۸: بیدردی ای دل من و گوئی طبیب نیست

شمارهٔ ۲۰۹: سودابه خم گیسو ضحاک لب نوشت

شمارهٔ ۲۱۰: فکرم دقیق گشت بسی در میان دوست

شمارهٔ ۲۱۱: آهسته ران خدا را جانها فدای جانت

شمارهٔ ۲۱۲: مرا که زلف تو آشفته کرد و چشم تو مست

شمارهٔ ۲۱۳: جلوه صبح ازل یک پرتوی از روی اوست

شمارهٔ ۲۱۴: زشور آن لب شیرین که در جهان انداخت

شمارهٔ ۲۱۵: باز با ما رقیب عربده داشت

شمارهٔ ۲۱۶: دریغ نعمت وصل بتان که در گذر است

شمارهٔ ۲۱۷: کاش پاینده شدی وصل تو چون هجرانت

شمارهٔ ۲۱۸: صیاد زد بتیرم وبالم شکست و رفت

شمارهٔ ۲۱۹: ای خوش آنعاشق بدنام که او نام نداشت

شمارهٔ ۲۲۰: زاهد که همی گفت می ناب حرام است

شمارهٔ ۲۲۱: ای ترک گر آزردن دلهات خیالست

شمارهٔ ۲۲۲: ساقی قدحی در ده از باده انگورت

شمارهٔ ۲۲۳: دریغ و درد که جان را سر مهاجرت است

شمارهٔ ۲۲۴: محکی در میان دشمن و دوست

شمارهٔ ۲۲۵: خاطرت هست که جز یاد در تو خاطر نیست

شمارهٔ ۲۲۶: زلف تو یکجهان پریشان داشت

شمارهٔ ۲۲۷: این دود که دوش از دل سودازده برخاست

شمارهٔ ۲۲۸: بر آن سرم که برآرم زدل نهال محبت

شمارهٔ ۲۲۹: از هر خوشی بدور جهان عشق خوشتر است

شمارهٔ ۲۳۰: یارب این درد که درمان نپذیرد از چیست

شمارهٔ ۲۳۱: گلم میار خدا را تو باغبان عنایت

شمارهٔ ۲۳۲: برهان مرا تو یارب زکرم زدام حیرت

شمارهٔ ۲۳۳: هوس ساده زخامم سر سودائی سوخت

شمارهٔ ۲۳۴: این کجکله ترک قزلباش کدامست

شمارهٔ ۲۳۵: از فلک عقد ثریاست که بر خاک آویخت

شمارهٔ ۲۳۶: تن بی‌محبت و لاف ز جان آدمیت

شمارهٔ ۲۳۷: آفتاب عشقبازان حسن عالمگیر تست

شمارهٔ ۲۳۸: گر تو اقامت کنی به آن قد و قامت

شمارهٔ ۲۳۹: هر که سودای بتان در دل دیوانه گذاشت

شمارهٔ ۲۴۰: زینهار از دهان شیرینت

شمارهٔ ۲۴۱: شهریست حسن و زلف و رخت صبح و شام اوست

شمارهٔ ۲۴۲: من کیستم که وصف کنم از جمال دوست

شمارهٔ ۲۴۳: نتوان گفت جز آن سلسله مویاری هست

شمارهٔ ۲۴۴: ای قافله سالار زلیلی خبری نیست

شمارهٔ ۲۴۵: گلزار مگوئید که قصری زبهشت است

شمارهٔ ۲۴۶: چون نسیم از برم آن ماه بناگاه گذشت

شمارهٔ ۲۴۷: رسید از عالم غیبم بشارت

شمارهٔ ۲۴۸: ای ماه و خور از آینه داران جمالت

شمارهٔ ۲۴۹: سود ره عشق چیست جمله زیان است

شمارهٔ ۲۵۰: دانی چه تمیز است میان تن و جانت

شمارهٔ ۲۵۱: عشق است که بر درد دل خسته طبیب است

شمارهٔ ۲۵۲: نقش رخ یار سرو قامت

شمارهٔ ۲۵۳: تیغ بکف میرسد شاهد غضبان کیست

شمارهٔ ۲۵۴: چون کنم با سر که سامانیم نیست

شمارهٔ ۲۵۵: تا چمن پیرایه از گلهای صحرائی ببست

شمارهٔ ۲۵۶: مرا جز عشق و سودای تو دین نیست

شمارهٔ ۲۵۷: آن لعل شکربار که صد بار نمک داشت

شمارهٔ ۲۵۸: تو را که یوسف اندر چه زنخدانست

شمارهٔ ۲۵۹: بدل رسید سحر پیکی از دیار محبت

شمارهٔ ۲۶۰: از دل خسته چه پرسی که دلم در بر اوست

شمارهٔ ۲۶۱: زعمر رفته دارم بس ندامت

شمارهٔ ۲۶۲: ممکنی را گرچه ممکن چاره ای در کار نیست

شمارهٔ ۲۶۳: اگر نه ذره‌ای از مهر روی معشوقست

شمارهٔ ۲۶۴: سرو و گل گوئی از چمن برخاست

شمارهٔ ۲۶۵: ساقیا می که سلخ شبان است

شمارهٔ ۲۶۶: بمددکاری عشقت زهوس شاید رست

شمارهٔ ۲۶۷: عکس ساقی بقدح نه می گلگون پیداست

شمارهٔ ۲۶۸: این فتنه که چشم تو برانگیخت

شمارهٔ ۲۶۹: مرا بساخت میخانه تا که راهی هست

شمارهٔ ۲۷۰: در سری نیست که از زلف بتی سودا نیست

شمارهٔ ۲۷۱: هر کرا بینی به کیش خویش دارد استقامت

شمارهٔ ۲۷۲: آنچه در مذهب رندان طریقت گنه است

شمارهٔ ۲۷۳: سودای پریشانم یک عمر پریشان داشت

شمارهٔ ۲۷۴: آتشین روی تو را زلف نگویم دود است

شمارهٔ ۲۷۵: مطرب عشق بقانون دگر پرده نواخت

شمارهٔ ۲۷۶: ساقی عشق چو می در قدح مستان ریخت

شمارهٔ ۲۷۷: رعنا غزالم فصل بهار است

شمارهٔ ۲۷۸: بلای جان من خسته سرو بالائیست

شمارهٔ ۲۷۹: از عالمش چه غم که خداوند یار اوست

شمارهٔ ۲۸۰: ترک من زلف سمن سا چو برخ بربشکست

شمارهٔ ۲۸۱: شیوه لاله رخان گر همه جور است و جفاست

شمارهٔ ۲۸۲: پسته دهن بسته زخندیدنت

شمارهٔ ۲۸۳: رفتی و سایه صفت دلشدگان دنبالت

شمارهٔ ۲۸۴: خوب باشد گر ز خوبان سر زند کردار زشت

شمارهٔ ۲۸۵: نوبهاری ظریف و دل بند است

شمارهٔ ۲۸۶: تا سوز دل از آن لب لعل نمکین است

شمارهٔ ۲۸۷: ساقیا خیز که یک نیمه زشعبان بگذشت

شمارهٔ ۲۸۸: از سر کوی تو هر کو بسلامت میرفت

شمارهٔ ۲۸۹: ای دل بسینه میطپی این اضطراب چیست

شمارهٔ ۲۹۰: گفتم این لاله است گفت از داغداران منست

شمارهٔ ۲۹۱: ای سلطنت امکان کم پایه زخدامت

شمارهٔ ۲۹۲: چه شد آن فتنه که ناگاه زمحفل برخاست

شمارهٔ ۲۹۳: از برم آن سرو خرامان گذشت

شمارهٔ ۲۹۴: زآن ملک حذر کن که در او پادشهی نیست

شمارهٔ ۲۹۵: کیم من تا توانم دهر زد از هستی بدرگاهت

شمارهٔ ۲۹۶: مرا حدیث شکفتی است در کمال غرابت

شمارهٔ ۲۹۷: تا با رقیب یار دمی گرم صحبت است

شمارهٔ ۲۹۸: منم که بندهٔ مملوکم و عبید جلالت

شمارهٔ ۲۹۹: این روز پی خجسته میلاد احمد است

شمارهٔ ۳۰۰: فحش شیرین زلعل شکرخاست

شمارهٔ ۳۰۱: ماه من ماه را نخستین است

شمارهٔ ۳۰۲: خون همه آفاق بخوردی و بست نیست

شمارهٔ ۳۰۳: اندر حریم حسن بتان غیر ناز نیست

شمارهٔ ۳۰۴: در گوش بجز عشق توام زمزمه ای نیست

شمارهٔ ۳۰۵: گویند بهار است و جهان رشگ بهشت است

شمارهٔ ۳۰۶: گرچه جهان خرم است و فصل بهار است

شمارهٔ ۳۰۷: زردی روی مرا آن رخ گلگون باعث

شمارهٔ ۳۰۸: تو آن شهی که ز افلاکیان ستانی باج

شمارهٔ ۳۰۹: مؤذن میخانه زد بانگ صبوح

شمارهٔ ۳۱۰: وقت آنست که بیرون فکنی رخت از کاخ

شمارهٔ ۳۱۱: پرده بگرفت زرخ آن گل رعنا گستاخ

شمارهٔ ۳۱۲: هر که از عین امتحان بیند

شمارهٔ ۳۱۳: هرکه ما را خراب می‌داند

شمارهٔ ۳۱۴: ای خوش آن صیدی که صیاد باورام بود

شمارهٔ ۳۱۵: رندی که او بکوی مغان ره نشین بود

شمارهٔ ۳۱۶: زلف او چون بجان درآویزد

شمارهٔ ۳۱۷: آن چه گل بود که در شهر ز بستان آمد

شمارهٔ ۳۱۸: آن کیست تا بر گوش جان پیغام جانان آورد

شمارهٔ ۳۱۹: وه که دوشم بچمن یاری و دمسازی بود

شمارهٔ ۳۲۰: اگر که قاصد آن ماه نوسفر زدر آید

شمارهٔ ۳۲۱: بی شایبه زنگ ازدل دیدار تو بزداید

شمارهٔ ۳۲۲: اگر بسینه دل دغدار من باشد

شمارهٔ ۳۲۳: اگر چو شمع ز تو آتشم به سینه نبود

شمارهٔ ۳۲۴: گدای میکده در دست جام جم دارد

شمارهٔ ۳۲۵: لبت ببوسه اهل هوس نشان گردید

شمارهٔ ۳۲۶: یکدم آنرا که فراغت زدو عالم باشد

شمارهٔ ۳۲۷: امشب دل دیوانه غوغای دگر دارد

شمارهٔ ۳۲۸: عجب که بی تو شبی عاشقان بیاسایند

شمارهٔ ۳۲۹: با اینکه چشمانت به دل خنجر بسی بشکسته‌اند

شمارهٔ ۳۳۰: دیدی دلا که اهل جهان را وفا نبود

شمارهٔ ۳۳۱: یادم از آن لب شیرین شکر بار آمد

شمارهٔ ۳۳۲: کالای جان نه چیزیست کش سرسری توان داد

شمارهٔ ۳۳۳: خطا بر دوست بگرفتی خطا بود

شمارهٔ ۳۳۴: چه شد نایی که اندر نی تو را راه فغان گم شد

شمارهٔ ۳۳۵: باد دی در بوستان اظهار شوکت می‌کند

شمارهٔ ۳۳۶: سحرم نوبتی شاه چو زد نوبت عید

شمارهٔ ۳۳۷: به جنب قامت تو سرو را قیام نماند

شمارهٔ ۳۳۸: اگر عقد میفروشت زشراب حل نسازد

شمارهٔ ۳۳۹: زقتل بنده اگر خواجه میشود خوشنود

شمارهٔ ۳۴۰: مهرت آورد ملایک بر آدم بسجود

شمارهٔ ۳۴۱: نه گمانم آدمی زاده بدین جمال باشد

شمارهٔ ۳۴۲: ایخوش آنشب که روز غیروز دریار درآید

شمارهٔ ۳۴۳: گرد عسلی لعل تو مور و مگسانند

شمارهٔ ۳۴۴: گرچه نقش قلم صنع همه زیبا شد

شمارهٔ ۳۴۵: وصل می‌خواست دل و کار به هجر تو کشید

شمارهٔ ۳۴۶: نیمه شب آن مه چو از حجاب برآمد

شمارهٔ ۳۴۷: خیل ترکان چو بشهر از پی یغما آیند

شمارهٔ ۳۴۸: مرا تا نفس خود کامه گرفتار هوا ماند

شمارهٔ ۳۴۹: آنان که حجاب تن و جان را بدریدند

شمارهٔ ۳۵۰: این زنده‌رود دیده ز بس آب می‌دهد

شمارهٔ ۳۵۱: رندان خرابات در میکده بستند

شمارهٔ ۳۵۲: در همه عمر ار شبی وصل میسر شود

شمارهٔ ۳۵۳: عجب مکن گرت آن ترک سیم‌تن بکشد

شمارهٔ ۳۵۴: دردیست غم عشق که درمان نپذیرد

شمارهٔ ۳۵۵: بده ساقیا باده زآن جام سرمد

شمارهٔ ۳۵۶: خامه تا نقش تو مصور کرد

شمارهٔ ۳۵۷: هر که او را چشمه حیوان زکنج لب بجوشد

شمارهٔ ۳۵۸: تو آن نه ای که جفای تو دل بیازارد

شمارهٔ ۳۵۹: تنگست حرم سر زخرابات برآرید

شمارهٔ ۳۶۰: ساقیا زان می کهنه که مه نو سرزد

شمارهٔ ۳۶۱: ماراست دوست یک دو جهان جمله دشمنند

شمارهٔ ۳۶۲: شمعی چو تو میباید تا بزم بیاراید

شمارهٔ ۳۶۳: آئی چو در قیامت محشر بهم برآید

شمارهٔ ۳۶۴: بلا مفتون بالای تو باشد

شمارهٔ ۳۶۵: کسی سر از قدم یار برنمی‌گیرد

شمارهٔ ۳۶۶: تا غمزه ات شبیخون در کشور سکون زد

شمارهٔ ۳۶۷: هر کرا عشق نهانی به زبان می‌آید

شمارهٔ ۳۶۸: بجز از لب تو پسته بجهان شکر نریزد

شمارهٔ ۳۶۹: طرب ایبلبلان بهار آمد

شمارهٔ ۳۷۰: عاشقی را کز لب لعلی شرابش می‌دهند

شمارهٔ ۳۷۱: نیک باشد هر آنچه یار کند

شمارهٔ ۳۷۲: جان میدهم بسوغات باد ار پیامت آرد

شمارهٔ ۳۷۳: اگر جانان زدر آید چه اندیشه زجان باشد

شمارهٔ ۳۷۴: عشق نگوئی که بر قرار نماند

شمارهٔ ۳۷۵: شکر از لعل تو گفتم که نشانی دارد

شمارهٔ ۳۷۶: اگر آن ترک سیه چشم بشیراز آید

شمارهٔ ۳۷۷: گر سرو چو بالای تو چالاک نباشد

شمارهٔ ۳۷۸: با قامت تو باغبان سرو صنوبر برکند

شمارهٔ ۳۷۹: پیر میخانه چرا دوش مرا بار نداد

شمارهٔ ۳۸۰: خوابم چو با خیال جمالت یکی شود

شمارهٔ ۳۸۱: آندم که زنم از عشق فرخنده دمی باشد

شمارهٔ ۳۸۲: المنة لله که شب هجر سرآمد

شمارهٔ ۳۸۳: هر که در گلشن دل سرو سمن بردارد

شمارهٔ ۳۸۴: تنها نه ترک بچه من تندخو بود

شمارهٔ ۳۸۵: ترک من چون سر آن زلف معنبر شکند

شمارهٔ ۳۸۶: اگر آه مرا اندر شب هجران اثر باشد

شمارهٔ ۳۸۷: برون از دیده غواص صد دریای خون آمد

شمارهٔ ۳۸۸: اگر آن ماه پیکر پرده از رخسار برگیرد

شمارهٔ ۳۸۹: عاشقان را بسر ار تیر بلا میبارند

شمارهٔ ۳۹۰: دل سودازده را کار بسامان نرسد

شمارهٔ ۳۹۱: دوستان دلبر بدست افتاد دستی برزنید

شمارهٔ ۳۹۲: زیبا صنما این همه زیبا نتوان بود

شمارهٔ ۳۹۳: چو یاد زلف توام در ضمیر می‌آید

شمارهٔ ۳۹۴: دلبر از کین بنگر با من دلداده چه کرد

شمارهٔ ۳۹۵: زآن غنچه که از پرده بیک بار برآمد

شمارهٔ ۳۹۶: آن دو چشم تو که در زیر دو ابروی خمند

شمارهٔ ۳۹۷: از مردم چشم تو دل زلفت به یغما می‌برد

شمارهٔ ۳۹۸: مغبچگان گرد مغان صف زنید

شمارهٔ ۳۹۹: تا رود جان از تن ما می‌رود

شمارهٔ ۴۰۰: هر که دل در خم آنزلف پریشان دارد

شمارهٔ ۴۰۱: گر در حریم عشق کسی محرم اوفتد

شمارهٔ ۴۰۲: زجانان ناگزیر است آنکه را در جسم جان باشد

شمارهٔ ۴۰۳: مستان تو از جام ازل باده خورانند

شمارهٔ ۴۰۴: تا بکی راز غم عشق تو ناگفته بود

شمارهٔ ۴۰۵: روزگاری‌ست که افلاک به کین می‌گذرد

شمارهٔ ۴۰۶: فتنه در نرگس فتان تو مفتون گردید

شمارهٔ ۴۰۷: از پی عقل دویدم بدبستانی چند

شمارهٔ ۴۰۸: تاکی کمان نماید و پیکان نهان کند

شمارهٔ ۴۰۹: ایدل غم عشق ریشه ات کند

شمارهٔ ۴۱۰: ببر تو رخت ببستان که نوبهار آمد

شمارهٔ ۴۱۱: مغان به پیش بتی گر شبی سلام کنند

شمارهٔ ۴۱۲: مطرب امشب راه دیگر می‌زند

شمارهٔ ۴۱۳: فردا که شهیدان تو در حشر بیارند

شمارهٔ ۴۱۴: ماه در زلف سیاهش نگرید

شمارهٔ ۴۱۵: کشتن عاشق اگر عقاب ندارد

شمارهٔ ۴۱۶: سودای زلف آن پری ما را به صحرا می‌کشد

شمارهٔ ۴۱۷: جهد کن جهد که تیرش ز کمان می‌گذرد

شمارهٔ ۴۱۸: هر کرا نقش بجانست کی از دل برود

شمارهٔ ۴۱۹: زنمک ندیده بودم که کسی شکر بریزد

شمارهٔ ۴۲۰: خیره شد عشق که از عقلم نیرو برود

شمارهٔ ۴۲۱: آمد رمضان و در میخانه ببستند

شمارهٔ ۴۲۲: عاشقان را باغ لالستان بود از داغ و درد

شمارهٔ ۴۲۳: چه برخیزد از این سودا کزو دایم شرر خیزد

شمارهٔ ۴۲۴: دوست بیدوست بگلشن بتماشا نرود

شمارهٔ ۴۲۵: اگر زلف دلاویزش صبا وقتی برافشاند

شمارهٔ ۴۲۶: روزی که آن پری ز نظرها نهان شود

شمارهٔ ۴۲۷: آزار اگر از یار است آزار نباشد

شمارهٔ ۴۲۸: خیمه را لیلی چو بالا می‌کند

شمارهٔ ۴۲۹: ساقیا باده که ایام طرب می‌آید

شمارهٔ ۴۳۰: صحبتی از جان مگر در پیش جانان گفته‌اند

شمارهٔ ۴۳۱: از که نالم که چنین یا که چنان با ما کرد

شمارهٔ ۴۳۲: سفری چون سفر عشق خطرناک نبود

شمارهٔ ۴۳۳: عشق تا حلقه سحر بر در دل‌ها می‌زد

شمارهٔ ۴۳۴: دل که چندی از علایق رسته بود

شمارهٔ ۴۳۵: این قوم که غارتگر عقل و دل و دینند

شمارهٔ ۴۳۶: در ساغر اگر باه گلنار بخندد

شمارهٔ ۴۳۷: آن مست که در میکده مستانه بگرید

شمارهٔ ۴۳۸: آتشی میلی به بالا می‌کند

شمارهٔ ۴۳۹: دو جهان در نظر پاک یکی می‌آید

شمارهٔ ۴۴۰: دوشم بدر خیمه لیلی گذر افتاد

شمارهٔ ۴۴۱: دلم جز دوست منظوری ندارد

شمارهٔ ۴۴۲: خضر گر خوش زندگانی می‌کند

شمارهٔ ۴۴۳: حال دل گشته دگرگون یا رب این سودا چه بود

شمارهٔ ۴۴۴: زهر کناره بیغمای گل چه میکوشند

شمارهٔ ۴۴۵: بی تو ای قوت روان دل را قوت نبود

شمارهٔ ۴۴۶: چنان پیش رخت مهر منیر از تاب می‌افتد

شمارهٔ ۴۴۷: دوش بی لعل تو صد ره بلبم جان آمد

شمارهٔ ۴۴۸: شوخ چشمان دلی چو بخراشند

شمارهٔ ۴۴۹: بتان که دشمن دین از کرشمه و نازند

شمارهٔ ۴۵۰: ساقی امشب ز رخت نور دگر می‌تابد

شمارهٔ ۴۵۱: طایف کعبه گر شبی بر حرم تو بگذرد

شمارهٔ ۴۵۲: آزادگان بقید تعلق کم او فتند

شمارهٔ ۴۵۳: دوستان زود از این شهر کناری گیرید

شمارهٔ ۴۵۴: شاهدان گیسو چلیپا می‌کنند

شمارهٔ ۴۵۵: زلفت اصراری که در آزار مردم می‌کند

شمارهٔ ۴۵۶: تکوین خیر و شر نه زشمس و قمر بود

شمارهٔ ۴۵۷: خنک آنقوم که در کف می روشن دارند

شمارهٔ ۴۵۸: زاهدان را چو بزلف تو سر و کار افتد

شمارهٔ ۴۵۹: آن چه گردون که چنین اختر تابان دارد

شمارهٔ ۴۶۰: معاشران دغل صاف عشق می‌نوشند

شمارهٔ ۴۶۱: مرغ نوآموز تنگ حوصله باشد

شمارهٔ ۴۶۲: یار با ما در انجمن باشد

شمارهٔ ۴۶۳: ز باغ وصل تو بوی فراق می‌آید

شمارهٔ ۴۶۴: رقیب دعوی عامی بصحن بستان کرد

شمارهٔ ۴۶۵: قضای عشرت ماه صیام باید کرد

شمارهٔ ۴۶۶: دلی زینش مژه گر جراحتی دارد

شمارهٔ ۴۶۷: مطرب این نغمه که بر ساز طرب می‌بندد

شمارهٔ ۴۶۸: عید است مطرب را بگو چنگی به مزمر برکشد

شمارهٔ ۴۶۹: گلبنان انجمن خاص بیاراسته‌اند

شمارهٔ ۴۷۰: گرجان نبود زنده بجانانه توان بود

شمارهٔ ۴۷۱: تا مهم از خانه سر بر می‌زند

شمارهٔ ۴۷۲: وه که بیدار دلان خواب از افسانه شدند

شمارهٔ ۴۷۳: زاهدان بی‌حد خلل در کار مستان می‌کنند

شمارهٔ ۴۷۴: بی رقیبت شبی ار وصل میسر گردد

شمارهٔ ۴۷۵: آتشین مرغ دلم چون به سخن می‌آید

شمارهٔ ۴۷۶: شیخ زدین شه زاحتشام بنازد

شمارهٔ ۴۷۷: زلیلی حسن کس افزون ندارد

شمارهٔ ۴۷۸: گر اهل عقل کار به تدبیر بسته‌اند

شمارهٔ ۴۷۹: این دیده باشی هندویی کز مهر و مه بستر کند

شمارهٔ ۴۸۰: پیر میخانه پی دعوت مستان چو درآید

شمارهٔ ۴۸۱: باز در پرده دل پرتو دلدار رسید

شمارهٔ ۴۸۲: دوش سودای جنونم بسوی صحرا برد

شمارهٔ ۴۸۳: مگر که شهر دگر باز در نظر دارد

شمارهٔ ۴۸۴: دل دیوانه ز زلفت چو رها می‌گردد

شمارهٔ ۴۸۵: عاشق آنست که در هجر شکیبا نشود

شمارهٔ ۴۸۶: خیزید و به می دفتر پرهیز بشویید

شمارهٔ ۴۸۷: روزگاری‌ست که ارباب ریا معتبرند

شمارهٔ ۴۸۸: عزت شمرا ار یار تو را خوار پسندد

شمارهٔ ۴۸۹: هر که با موی و میان تو میانی دارد

شمارهٔ ۴۹۰: نفس وصل تو تمنا می‌کند

شمارهٔ ۴۹۱: نقاب از زلف مشکین چون به روی چون قمر بندد

شمارهٔ ۴۹۲: در سینه بازم آتش نمرود می‌رود

شمارهٔ ۴۹۳: زاهد و محتسب و شیخ بهم پیوستند

شمارهٔ ۴۹۴: کس نمک با شکر برآمیزد

شمارهٔ ۴۹۵: فرخنده بسملی که به تیر نظر کشد

شمارهٔ ۴۹۶: عاشق از جور بتان گرچه ملالی دارد

شمارهٔ ۴۹۷: رفته صبا پیرامنش کز خواب بیدارش کند

شمارهٔ ۴۹۸: نقاش صنع کاین همه نقش و نگار کرد

شمارهٔ ۴۹۹: ساقی ز جام کشف از این راز می‌کند

شمارهٔ ۵۰۰: بسکه برخاست مرا از دل غمفرسا دود

شمارهٔ ۵۰۱: باد گل بوی سحر مژده زبستان آورد

شمارهٔ ۵۰۲: سبزه از خاک برآورد سرو لاله دمید

شمارهٔ ۵۰۳: اگر نه بخت من او دایم از چه خواب کند

شمارهٔ ۵۰۴: در آن مقام که در جلوه ماه من باشد

شمارهٔ ۵۰۵: شمع گر هر نفسی انجمنی بگزیند

شمارهٔ ۵۰۶: اسیرعشق شدن عقل را قرار نبود

شمارهٔ ۵۰۷: بود آیا که گل نو بچمن باز آید

شمارهٔ ۵۰۸: آن پری را خاتم جم لعل می آلود بود

شمارهٔ ۵۰۹: طرب آن نیست که ایام بهاری برسد

شمارهٔ ۵۱۰: ابر صفت همی کنم خنده و گریه کار خود

شمارهٔ ۵۱۱: میخوارگان بساط طرب چون بگسترند

شمارهٔ ۵۱۲: از سر چو کله در برم آن ترک براندازد

شمارهٔ ۵۱۳: عشق آن باشد که عاشق را زعالم باز دارد

شمارهٔ ۵۱۴: آنکه گفتی که بلب سر نهانی دارد

شمارهٔ ۵۱۵: آنان که بشمع تو پروانه صفت سوزند

شمارهٔ ۵۱۶: عشق گفتی گنهست و گنهی باید کرد

شمارهٔ ۵۱۷: ساقیا باده که ایام طربناک آمد

شمارهٔ ۵۱۸: نفس باد بهاری دم عیسی دارد

شمارهٔ ۵۱۹: می‌فروشان مددی کار ز حد مشکل شد

شمارهٔ ۵۲۰: باده صافی شد و گل پرده زرخسار افکند

شمارهٔ ۵۲۱: بعهد عشق کجا شیخ و پارسا ماند

شمارهٔ ۵۲۲: بوالهوسان گرد تو غوغا کنند

شمارهٔ ۵۲۳: یاد آن نوشین دهانم کام شیرین می‌کند

شمارهٔ ۵۲۴: ببزم جلوه گر ار روی ماه من باشد

شمارهٔ ۵۲۵: مژده ای دل که اویسی ز قَرَن می‌آید

شمارهٔ ۵۲۶: آفرینش را گروهی چار گوهر گفته اند

شمارهٔ ۵۲۷: عاقل مدار کار به تدبیر می‌نهد

شمارهٔ ۵۲۸: عشق تا در خم زلف تو گرفتارم کرد

شمارهٔ ۵۲۹: ایکه زحی میرسی حالت لیلا چه بود

شمارهٔ ۵۳۰: همگی دشمن جان آفت دینند و دلند

شمارهٔ ۵۳۱: کسی که با سگ کوی تو آشنا نبود

شمارهٔ ۵۳۲: شبی گر بوسه زان شیرین دهانم اتفاق افتد

شمارهٔ ۵۳۳: تا سپردی بمن از آن خم مو تاری چند

شمارهٔ ۵۳۴: دیدی دلا که عهد شباب و طرب نماند

شمارهٔ ۵۳۵: بُوَد آیا که ز ما پیر مغان یاد کند؟

شمارهٔ ۵۳۶: شعاع آن مه نو چون به طرف بام می‌افتد

شمارهٔ ۵۳۷: به خود پیرایه چون آن سرو سیم‌اندام می‌بندد

شمارهٔ ۵۳۸: مطرب نوا بپرده عشاق ساز کرد

شمارهٔ ۵۳۹: یکجهان غم زچه در سینه تنگم جا کرد

شمارهٔ ۵۴۰: ای بهشتی گاه حوری گه پری گاهی بشر

شمارهٔ ۵۴۱: دارم بسر زباده دوشین بسی خمار

شمارهٔ ۵۴۲: خیمه زد لیلی گلی باز بطرف گلزار

شمارهٔ ۵۴۳: کمتر بنفشه بوی کن ای غیرت بهار

شمارهٔ ۵۴۴: ای بچین سر زلفت دل عشاق اسیر

شمارهٔ ۵۴۵: آهوی تو شیر کرده نخجیر

شمارهٔ ۵۴۶: بخور مجلس عاشق نه از عود است و نه عنبر

شمارهٔ ۵۴۷: فوج مژگان از اشارات دو چشمت ای پسر

شمارهٔ ۵۴۸: خواند دل حورت و شد معترف اینک به قصور

شمارهٔ ۵۴۹: با تیغ بر سرم تاخت آن ترک ماه منظر

شمارهٔ ۵۵۰: بس خون بی گناهش در سینه بود مدغم

شمارهٔ ۵۵۱: وه که از ما جز گنه بر می نیاید هیچکار

شمارهٔ ۵۵۲: پیمان بغیر بسته و عهدم شکست یار

شمارهٔ ۵۵۳: نه گلشن است از شرر برق در خطر

شمارهٔ ۵۵۴: تا بدبستان دل عشق شد آموزگار

شمارهٔ ۵۵۵: یارش مخوان که شکوه کند از جفای یار

شمارهٔ ۵۵۶: ای چشم بدان زدیدنت دور

شمارهٔ ۵۵۷: وه که مطرب بود امشب به سر رای دگر

شمارهٔ ۵۵۸: ای کلک قضا را خط تو حاصل تحریر

شمارهٔ ۵۵۹: دیده برهم ننهم جز بحضور اغیار

شمارهٔ ۵۶۰: چه ای زلف که گه مشگ دهی گه عنبر

شمارهٔ ۵۶۱: باغبانا زحسد چند فرو بندی در

شمارهٔ ۵۶۲: زشهر تا مه بیمهر من شده است مسافر

شمارهٔ ۵۶۳: پسته خندان گشود و لعل شکربار

شمارهٔ ۵۶۴: بی گل رویت یکیست بوی گل و نیش خار

شمارهٔ ۵۶۵: دیده نظر باز و رخت بی نظیر

شمارهٔ ۵۶۶: زینهار ای معاشران زنهار

شمارهٔ ۵۶۷: زآن صافی صوفی زآن درد صفا پرور

شمارهٔ ۵۶۸: کی شنیدستی هلالی خیزد از بدر منیر

شمارهٔ ۵۶۹: خرامد گر بفرخار آن بت مهروی و مه پیکر

شمارهٔ ۵۷۰: عقل را از جنون بنه زنجیر

شمارهٔ ۵۷۱: غمزه بود مست و نظر هوشیار

شمارهٔ ۵۷۲: گرفت پرده زرخسار شاهد منظور

شمارهٔ ۵۷۳: گر توئی ساقی ما باده خلر چه ضرور

شمارهٔ ۵۷۴: هر کرا نقش نبسته بضمیر آیه نور

شمارهٔ ۵۷۵: دانشوران بفضل و هنر کرده افتخار

شمارهٔ ۵۷۶: منم بگرفته دل از وصل دلبر

شمارهٔ ۵۷۷: بحث حکمت چه می‌کنی برخیز

شمارهٔ ۵۷۸: عشق کرد آدم از ملک ممتاز

شمارهٔ ۵۷۹: ای به بالات راست کسوت ناز

شمارهٔ ۵۸۰: شب قدر است این یا صبح نوروز

شمارهٔ ۵۸۱: پرشکوه دلی دارم از خون جگر لبریز

شمارهٔ ۵۸۲: از ما کند دریغ چو جور و جفا هنوز

شمارهٔ ۵۸۳: از جهان و جهانیان بگریز

شمارهٔ ۵۸۴: حلاوتی که چشیدم از آن دهان امروز

شمارهٔ ۵۸۵: تا چند نافه ریزی از آنزلف مشک بیز

شمارهٔ ۵۸۶: امشب ایشمع انجمن افروز

شمارهٔ ۵۸۷: بر گل فشاند غالیه از زلف مشک بیز

شمارهٔ ۵۸۸: خیز ای کمند آه و در زلف او درآویز

شمارهٔ ۵۸۹: ایساقی آتش دست زآن آب شرار انگیز

شمارهٔ ۵۹۰: بساز مطرب مجلس نوای شورانگیز

شمارهٔ ۵۹۱: آن را که با تو نیست مجال کنار و بوس

شمارهٔ ۵۹۲: درد چون دادی طبیب از ناتوان خود بپرس

شمارهٔ ۵۹۳: دل چو افغان برکشد پروا نمیدارد زکس

شمارهٔ ۵۹۴: رتبه عشق برونست زادراک قیاس

شمارهٔ ۵۹۵: نبرد ره بکوی لیلی کس

شمارهٔ ۵۹۶: رفت صیاد و مرا بگذاشت تنها در قفس

شمارهٔ ۵۹۷: در آبحلقه مستان زننگ و نام مترس

شمارهٔ ۵۹۸: کی در بهاران دیده ای بلبل فرو بندد نفس

شمارهٔ ۵۹۹: حذر از تیر آن ترک قزلباش

شمارهٔ ۶۰۰: شهد آن بوسه که خوردم زلب شیرینش

شمارهٔ ۶۰۱: آنکه سلامت جهان آمده در سلامتش

شمارهٔ ۶۰۲: چمن امروز شده از اثر باران خوش

شمارهٔ ۶۰۳: هر کرا خواندی از نکویانش

شمارهٔ ۶۰۴: این چه بلبل که چو گوش کند آوازش

شمارهٔ ۶۰۵: هر کرا بار میدهد یارش

شمارهٔ ۶۰۶: ساقیا مستند چشمانت دمی هشیار باش

شمارهٔ ۶۰۷: تا که در میخانه وحدت علی شد میفروش

شمارهٔ ۶۰۸: حدیثی دیگری کرده مگر گوش

شمارهٔ ۶۰۹: هر که سری بسر نهد یارش

شمارهٔ ۶۱۰: چه اختر بود طالع در شب دوش

شمارهٔ ۶۱۱: بر عشق صبر میکنم و بر جراحتش

شمارهٔ ۶۱۲: گرم چو جامه بگیری شبی تو در بر خویش

شمارهٔ ۶۱۳: چشم مهجور کی بود خوابش

شمارهٔ ۶۱۴: زلفین تو تا مروحه دارند بر آتش

شمارهٔ ۶۱۵: عام است پیر میکده ما کرامتش

شمارهٔ ۶۱۶: دل نمک سود لعل خندانش

شمارهٔ ۶۱۷: نقد روان مرا بکف تا به تو برفشانمش

شمارهٔ ۶۱۸: شبی کان کودکم آید در آغوش

شمارهٔ ۶۱۹: روزگاریست که کاری عجبم آمده پیش

شمارهٔ ۶۲۰: ایدل نگفتمت بنشین خوش بجای خویش

شمارهٔ ۶۲۱: شد اتفاق شب دوش گفتگو بمنش

شمارهٔ ۶۲۲: عاشق ار کامل است ایمانش

شمارهٔ ۶۲۳: باغبانت چون صلا در داد در گلزار خویش

شمارهٔ ۶۲۴: ساقیا فصل بهار است غنیمت دانش

شمارهٔ ۶۲۵: ای باغبان که گفت که گل را به خار بخش

شمارهٔ ۶۲۶: بازآ صنما نرمک بنشین بسرا خوشخوش

شمارهٔ ۶۲۷: ایکه با عشق آشنائی از خرد بیگانه باش

شمارهٔ ۶۲۸: خرقه صورت بسوزان کسوت معنی بپوش

شمارهٔ ۶۲۹: دلی کز هجر طاق ابرویت طاقت بود طاقش

شمارهٔ ۶۳۰: آن غزالی که من از غمزه شدم نخجیرش

شمارهٔ ۶۳۱: چشم دارم مرا نظارت بخش

شمارهٔ ۶۳۲: یافتی از کمند هجر خلاص

شمارهٔ ۶۳۳: ای کرده آفتاب زروی تو تاب قرض

شمارهٔ ۶۳۴: عشقِ پیرانه‌سرم انگیخته در دل نشاط

شمارهٔ ۶۳۵: آفتاب عشق در آیینه جان زد شعاع

شمارهٔ ۶۳۶: هلال غرّه شعبان ز چرخ کرد طلوع

شمارهٔ ۶۳۷: کافور بیخت ابر چو بر بوستان باغ

شمارهٔ ۶۳۸: نمی‌تابی چرا ای شمع در کاشانه عاشق

شمارهٔ ۶۳۹: تا گل روی تو از شرم که شد غرق عرق

شمارهٔ ۶۴۰: صد گل شگفت صبحدم از بوستان عشق

شمارهٔ ۶۴۱: عاقلان دیوانه تدبیر عشق

شمارهٔ ۶۴۲: بر بی نیاز قابل نبود نماز عاشق

شمارهٔ ۶۴۳: مدتی بستم لب از گفتار عشق

شمارهٔ ۶۴۴: امشبم خورشید سرزد از وثاق

شمارهٔ ۶۴۵: بس عجب داری که دیدی لعل خوبان از نمک

شمارهٔ ۶۴۶: ای رفته و باز آمده سرمست و غضبناک

شمارهٔ ۶۴۷: نوبهار است و برآورد گل رعنا خاک

شمارهٔ ۶۴۸: گل پیش رخ تو باخته رنگ

شمارهٔ ۶۴۹: ترک چشمت صنما گر چه علیل است علیل

شمارهٔ ۶۵۰: حسن بدیع تو ای خجسته شمایل

شمارهٔ ۶۵۱: خسرو شیرین لبان توئی بشمایل

شمارهٔ ۶۵۲: دلی که عشق بود در طبیعتش مجبول

شمارهٔ ۶۵۳: جز عشق نیکوان که بود اصل هر اصول

شمارهٔ ۶۵۴: حدیث عشق بازی را مپرس از عارف عاقل

شمارهٔ ۶۵۵: مرا بغیر تو خاطر کجا شود مشغول

شمارهٔ ۶۵۶: شب فراق درآمد برفت روز وصال

شمارهٔ ۶۵۷: بده ای ساقی آتشی سیال

شمارهٔ ۶۵۸: شکار کیستم یارب به خاک و خون تپان بسمل

شمارهٔ ۶۵۹: می‌رفت و هزار دل دنبال

شمارهٔ ۶۶۰: مدعی تا چند می‌پرسی تو از اسرار دل

شمارهٔ ۶۶۱: بختی عقلم بگسسته عقال

شمارهٔ ۶۶۲: ز همرهان مجازی کناره کن ای دل

شمارهٔ ۶۶۳: محرمی کو که بگویم غم دیرینه دل

شمارهٔ ۶۶۴: زبحر عشق مجوئید همرهان ساحل

شمارهٔ ۶۶۵: بغیر من که فتاد است بارم اندر گل

شمارهٔ ۶۶۶: بر برگ سمن میزنی از مشک طری خال

شمارهٔ ۶۶۷: بنشست بتا نقش تو تا در حرم دل

شمارهٔ ۶۶۸: ابر برکشت من ار گشت زامساک بخیل

شمارهٔ ۶۶۹: گفتی زفراق یار چونم

شمارهٔ ۶۷۰: زلفین تو را موی بمو گشتم و دیدم

شمارهٔ ۶۷۱: دوش با باد دمی شکوه زهجران کردم

شمارهٔ ۶۷۲: دل به بر داشت فغانی و گمان کردم

شمارهٔ ۶۷۳: با تف عشق ما در افتادیم

شمارهٔ ۶۷۴: عاشق و میْ‌پرست و شیداییم

شمارهٔ ۶۷۵: من و شمع دوش حرفی بمیان نهاده بودیم

شمارهٔ ۶۷۶: وصال دوست بمحشر زبس یقین دارم

شمارهٔ ۶۷۷: ای من اسیر زلف خم اندر خمت شوم

شمارهٔ ۶۷۸: همچو یعقوب ز نو مصلحتی ساخته‌ام

شمارهٔ ۶۷۹: بصد امید سوی کوی دلستان رفتم

شمارهٔ ۶۸۰: نه همین عشق تو آمد پی تسخیر دلم

شمارهٔ ۶۸۱: رند و مستم دگر نمی‌دانم

شمارهٔ ۶۸۲: خاک شیراز اگرچه شده دامن گیرم

شمارهٔ ۶۸۳: نغمات عجب زند تارم

شمارهٔ ۶۸۴: همه شب هم سفر باد سحرگاه شدم

شمارهٔ ۶۸۵: همتی ساقیا که مخمورم

شمارهٔ ۶۸۶: شور از آن لعل پرشکر دارم

شمارهٔ ۶۸۷: زمشکین موی و روی ای لعبت روم

شمارهٔ ۶۸۸: سالها رفت که ای عشق نگیری خبرم

شمارهٔ ۶۸۹: مانده بر دست این دل صد پاره‌ام

شمارهٔ ۶۹۰: تا عطف عنان کرد زآفاق خیالم

شمارهٔ ۶۹۱: رحمی ای ساقی که از دیر و حرم بیگانه‌ام

شمارهٔ ۶۹۲: محراب نخواهم خم ابروی تو دارم

شمارهٔ ۶۹۳: زنی گر تیر پرتابم که روی از عشق برتابم

شمارهٔ ۶۹۴: تا بسرشوری از آن خسرو شیرین دارم

شمارهٔ ۶۹۵: نشایدم چو دل از مهر یار برگیرم

شمارهٔ ۶۹۶: لاابالی‌وار تا رند و قلندر گشته‌ایم

شمارهٔ ۶۹۷: رحمی ای عشق که من مانده بچنگ هوسم

شمارهٔ ۶۹۸: عشق عقل سوز ببخشا بحالتم

شمارهٔ ۶۹۹: وحشی‌صفت از خلق رمیدیم رمیدیم

شمارهٔ ۷۰۰: مدتی بود که دور از در جانان بودم

شمارهٔ ۷۰۱: آخر ای پیر خرابات نه من مخمورم

شمارهٔ ۷۰۲: چون نیست ره که بر سر کوی تو بگذریم

شمارهٔ ۷۰۳: سیل اشکم به شب هجر چو پیوست به هم

شمارهٔ ۷۰۴: گردر میکده شهر به بستند چه غم

شمارهٔ ۷۰۵: یاد باد آنکه گلستان پر از گل بودم

شمارهٔ ۷۰۶: عهد کردم که بجز حرف غم عشق نگویم

شمارهٔ ۷۰۷: جام جم راح آتشین دارم ‏

شمارهٔ ۷۰۸: تا خماری به سر از نشئهٔ دوشین دارم

شمارهٔ ۷۰۹: تا که بر طور دل این آتش سودا زده‌ایم

شمارهٔ ۷۱۰: تا در آیینه رویت صنما می‌نگرم

شمارهٔ ۷۱۱: تا خم زلف بتان آمده زنار دلم

شمارهٔ ۷۱۲: بر بهشت رخت آن خال که دیدم گفتم

شمارهٔ ۷۱۳: از دیدنت همی نه زخود بیخبر شدم

شمارهٔ ۷۱۴: نپندارم که دیگر در جهان اغیار می‌بینم

شمارهٔ ۷۱۵: برخیز تا بکوی مغان التجا کنیم

شمارهٔ ۷۱۶: در چه نخشب ماهی دیدم

شمارهٔ ۷۱۷: سروشی دوش در مستی ز جانان کرد پیغامم

شمارهٔ ۷۱۸: در خرابات مغان تا که پناهی داریم

شمارهٔ ۷۱۹: خواهی که بخاک ره بمیرم

شمارهٔ ۷۲۰: با تو عمریست که تا نرد نظرم میبازم

شمارهٔ ۷۲۱: منکه در میکده منزل بود از آغازم

شمارهٔ ۷۲۲: عکس جمال این و آن هر چه فتاد در دلم

شمارهٔ ۷۲۳: شبی که بی تو بود شمع برنیفروزم

شمارهٔ ۷۲۴: ایکه شد ما در فکرت پی وصف تو عقیم

شمارهٔ ۷۲۵: شکایت از خم زلفین یار چون گویم

شمارهٔ ۷۲۶: ما ز ازل رند و مست و باده‌پرستیم

شمارهٔ ۷۲۷: تا که در حلقه زلف تو پناهی داریم

شمارهٔ ۷۲۸: چون خال هندوی تو بر آتش نشسته‌ایم

شمارهٔ ۷۲۹: وقتی زفراق رنجه بودم

شمارهٔ ۷۳۰: بر آن سرم که بگرد وفا و مهر نگردم

شمارهٔ ۷۳۱: رفت به خشم دلبر و رحم نکرد بر دلم

شمارهٔ ۷۳۲: تا چه شکوه بود از اختر نامسعودم

شمارهٔ ۷۳۳: باگه در ملک فقر سلطانیم

شمارهٔ ۷۳۴: گمان مدار که من از گزند مار بنالم

شمارهٔ ۷۳۵: در سلسله آرد کاش آن زلف دلاویزم

شمارهٔ ۷۳۶: همای عشق تو افکند سایه ی بسرم

شمارهٔ ۷۳۷: زلف تو تا گرفته ام با همه در کشاکشم

شمارهٔ ۷۳۸: چه زنم لاف که اوصاف تو را میدانم

شمارهٔ ۷۳۹: زاهد شهر نیم تا به تو تزویر کنم

شمارهٔ ۷۴۰: مکن ملامت دل کاو بخالت از ره رفت

شمارهٔ ۷۴۱: بود چو زهر رقیب ار بیاورد شکرم

شمارهٔ ۷۴۲: شاهد عید از در آمد شد ز دل اندوه بیم

شمارهٔ ۷۴۳: گفتمش بسته آن طره پرچین توام

شمارهٔ ۷۴۴: من آن نیم که بجز بار عشق یار کشم

شمارهٔ ۷۴۵: هر که در میکده عشق شد امروز مقیم

شمارهٔ ۷۴۶: چگونه از لب جانانه کام برگیرم

شمارهٔ ۷۴۷: مرا چه کار بشکر لبان سیم اندام

شمارهٔ ۷۴۸: بندم از زلف و خط سلسله مویان زنار

شمارهٔ ۷۴۹: ببست غمزه شوخت بزلف دلبندم

شمارهٔ ۷۵۰: چند همچون مرغ شب از تاب خور پنهان شوم

شمارهٔ ۷۵۱: من عاشق بتانم و این کار می‌کنم

شمارهٔ ۷۵۲: مردگان را از دم عیسی حیاتی تازه بود

شمارهٔ ۷۵۳: آن ترک که غارتگر صبر است و سکونم

شمارهٔ ۷۵۴: گشتیم جهان در طلب باز نشستیم

شمارهٔ ۷۵۵: از که آوردی ای صبا پیغام

شمارهٔ ۷۵۶: ای آفت دین و خصم اسلام

شمارهٔ ۷۵۷: چگونه چشمه خورشید را بخاک بپوشم

شمارهٔ ۷۵۸: گلعذاران گلستانی داشتم

شمارهٔ ۷۵۹: چندانکه وفا کردم و اظهار ارادت

شمارهٔ ۷۶۰: وقت کاخ است همان به که بصحرا نرویم

شمارهٔ ۷۶۱: ما ساک کوی می فروشیم

شمارهٔ ۷۶۲: بسکه مستغرق سودای تو بی خویشتنم

شمارهٔ ۷۶۳: گفتم که بمی آتش عشقت بنشانم

شمارهٔ ۷۶۴: آیا که داده فتوی بر بی گناهیم

شمارهٔ ۷۶۵: خواستم حرف عشق ننگارم

شمارهٔ ۷۶۶: زآن سرو زلف نافه بگشایم

شمارهٔ ۷۶۷: مجالی نیست کز شور رقیبان با تو پیوندم

شمارهٔ ۷۶۸: حاشا که بجز تو بخیال دگرستم

شمارهٔ ۷۶۹: تو مگو که ناسزا بود خدایت ار بگفتم

شمارهٔ ۷۷۰: من که نتوانم هوس را پای در دامن کشم

شمارهٔ ۷۷۱: زد هجر بصبح وصال فالم

شمارهٔ ۷۷۲: حاشا که توانم گفت آن راز که من دانم

شمارهٔ ۷۷۳: ساقی بیار بوسم کز می خمار دارم

شمارهٔ ۷۷۴: ای مظهر جان‌آفرین جانی تو از سر تا قدم

شمارهٔ ۷۷۵: گفته بودی که ز کویت به ملامت بروم

شمارهٔ ۷۷۶: نه توبه زاهد پیمانه بد که بشکستم

شمارهٔ ۷۷۷: منصور صفت سر بسردار بدیدیم

شمارهٔ ۷۷۸: این می که داد کز او سر بی خمار دارم

شمارهٔ ۷۷۹: یارب که دهد آب باین تخم که کشتیم

شمارهٔ ۷۸۰: بباغ عشق بجز میوه فراق ندیدم

شمارهٔ ۷۸۱: آن لب شیرین چو جام بوسیدم و باز آمدم

شمارهٔ ۷۸۲: بروزگار اگر کار اختیار کنم

شمارهٔ ۷۸۳: مه روزه است بیا ساز ریا برگیریم

شمارهٔ ۷۸۴: بزنی اگر بتیرم نظر از تو برنگیرم

شمارهٔ ۷۸۵: با همه کثرت چه شد تا دم زتنهائی زدم

شمارهٔ ۷۸۶: غباری گردم و روزی بدامان تو بنشینم

شمارهٔ ۷۸۷: دوش بی شمع جمالت بزم عیش افروختم

شمارهٔ ۷۸۸: به کام دل شبی گر بوسی از لعل تو بستانم

شمارهٔ ۷۸۹: بیهده عمری بصرف مهر خوبان کرده ایم

شمارهٔ ۷۹۰: زشکنجه گر بمیرم نظر از تو برنگیرم

شمارهٔ ۷۹۱: دست گفتیم بران زلف چلیپا بزنیم

شمارهٔ ۷۹۲: ایکه دل برده ای از دست زچشم سیهم

شمارهٔ ۷۹۳: عشق خضر است و من گمشده اندر ظلماتم

شمارهٔ ۷۹۴: مقبول میفروش گر افتاد خدمتم

شمارهٔ ۷۹۵: ثمر از نخل عیش دَهْرْ غیر از غم نمی‌بینم

شمارهٔ ۷۹۶: آتش کیست که من دیگ صفت در جوشم

شمارهٔ ۷۹۷: به کفر زلف آن ترسابچه تا دین و دل دادم

شمارهٔ ۷۹۸: بده می کز فروغش خرقه و دفتر بسوزانم

شمارهٔ ۷۹۹: گمان کردم که در هجرت شبی خاموش بنشینم

شمارهٔ ۸۰۰: نوبتی نو میزنی ای نوبتی امشب بنام

شمارهٔ ۸۰۱: در نیکویی افسانه‌ای از آشنا بیگانه‌ای

شمارهٔ ۸۰۲: قومی زنند لاف که اهل شریعتیم

شمارهٔ ۸۰۳: زخم‌ها از شیخ و زاهد بی‌حد و مر خورده‌ام

شمارهٔ ۸۰۴: زعقلم جان بتنگ آمد دل دیوانگی دارم

شمارهٔ ۸۰۵: ز بس شاگردی عشقت به مکتب‌خانه‌ها کردم

شمارهٔ ۸۰۶: چو کوفت نوبتی پادشاه نوبت بام

شمارهٔ ۸۰۷: ای ماهروی خرگهی ای صاحب تاج مهی

شمارهٔ ۸۰۸: تا که عکس تو به بتخانه آذر افتاد

شمارهٔ ۸۰۹: چنان بطره لیلای خویش مفتونم

شمارهٔ ۸۱۰: ای زده بر خط مشکین بر گل سوری رقم

شمارهٔ ۸۱۱: بوستان باغ بهشت است و عیان می‌بینم

شمارهٔ ۸۱۲: شدم آشفته همسایه به عشق خانه‌سوز امشب

شمارهٔ ۸۱۳: ناله زار زیر و بم اشک روان دمبدم

شمارهٔ ۸۱۴: من به بیداری شب‌های غمت معروفم

شمارهٔ ۸۱۵: ما دین و دل چو جم به کف جام داده‌ایم

شمارهٔ ۸۱۶: ما ز سودای گل و از بوستان آسوده‌ایم

شمارهٔ ۸۱۷: زآن دهانم داد دشنامی که من می‌خواستم

شمارهٔ ۸۱۸: بگذر از سرخی رنگم که چو لاله در باغ

شمارهٔ ۸۱۹: زتو چون خبر بگیرم که زخود خبر ندارم

شمارهٔ ۸۲۰: بغیر دست دل خود که بود بر دستم

شمارهٔ ۸۲۱: بده می کز فروغش خرقه و دفتر بسوزانم

شمارهٔ ۸۲۲: گمان کردم که در هجرت شبی خاموش بنشینم

شمارهٔ ۸۲۳: نوبتی نو میزنی ای نوبتی امشب بنام

شمارهٔ ۸۲۴: مقبول میفروش گر افتاد خدمتم

شمارهٔ ۸۲۵: ثمر از نخل عیش دَهْرْ غیر از غم نمی‌بینم

شمارهٔ ۸۲۶: آتش کیست که من دیگ صفت در جوشم

شمارهٔ ۸۲۷: بکفر زلف آن ترسا بچه تا دین و دل دادم

شمارهٔ ۸۲۸: چو کوفت نوبتی پادشاه نوبت بام

شمارهٔ ۸۲۹: ای ماهروی خرگهی ای صاحب تاج مهی

شمارهٔ ۸۳۰: قومی زنند لاف که اهل شریعتیم

شمارهٔ ۸۳۱: زخم‌ها از شیخ و زاهد بی‌حد و مر خورده‌ام

شمارهٔ ۸۳۲: زعقلم جان بتنگ آمد دل دیوانگی دارم

شمارهٔ ۸۳۳: تا کرد ادیب عشق یک نکته مرا تعلیم

شمارهٔ ۸۳۴: ناله زار زیر و بم اشک روان دمبدم

شمارهٔ ۸۳۵: من به بیداری شب‌های غمت معروفم

شمارهٔ ۸۳۶: چنان بطره لیلای خویش مفتونم

شمارهٔ ۸۳۷: منکه در دشت جنون پیشرو مجنونم

شمارهٔ ۸۳۸: ای زده بر خط مشگین بر گل سوری رقم

شمارهٔ ۸۳۹: بوستان باغ بهشتست و عیان می بینم

شمارهٔ ۸۴۰: زتو چون خبر بگیرم که زخود خبر ندارم

شمارهٔ ۸۴۱: بغیر دست دل خود که بود بر دستم

شمارهٔ ۸۴۲: ما دین و دل چو جم بکف جام داده ایم

شمارهٔ ۸۴۳: ما ز سودای گل و از بوستان آسوده‌ایم

شمارهٔ ۸۴۴: زآن دهانم داد دشنامی که من می‌خواستم

شمارهٔ ۸۴۵: در گلستان محبت گل داغی دارم

شمارهٔ ۸۴۶: بیا تا آفتاب می به ماه ساغر اندازیم

شمارهٔ ۸۴۷: روزگاریست بمیخانه گذاری دارم

شمارهٔ ۸۴۸: عشق چوپان بود و ما همه عالم گله ایم

شمارهٔ ۸۴۹: همتی ای می‌فروشان تشنه‌کامم تشنه‌کام

شمارهٔ ۸۵۰: به گلزار غم عشق تو من آن مرغ خاموشم

شمارهٔ ۸۵۱: ما گدایان در میخانه ایم

شمارهٔ ۸۵۲: چندان بکویت ما پا فشردیم

شمارهٔ ۸۵۳: شب وصلست بیا باده بساغر فکنیم

شمارهٔ ۸۵۴: بتا از غمزه کافر ربودی چون دل و دینم

شمارهٔ ۸۵۵: همرهان همتی که نوسفرم

شمارهٔ ۸۵۶: نیست راهی به حرم تا که مناجات بریم

شمارهٔ ۸۵۷: چندیست که از زمزمه عشق خموشم

شمارهٔ ۸۵۸: من زفعل زشت خود ای همدمان مستوحشم

شمارهٔ ۸۵۹: مگو که شرح فراق تو را شماره نکردم

شمارهٔ ۸۶۰: به جانت ای جوان کز جان خویشت دوست‌تر دارم

شمارهٔ ۸۶۱: آنروز که از خواب عدم دیده گشودیم

شمارهٔ ۸۶۲: برآ زجامه نیل ای نگار سیم اندام

شمارهٔ ۸۶۳: مطرب چه پرده زد که زپرده برآمدیم

شمارهٔ ۸۶۴: مطرب تو راه میزنی از ساز دلکشم

شمارهٔ ۸۶۵: خبرت هست که چون با تو در آمیخته ام

شمارهٔ ۸۶۶: منم آن نهال بی بر که زعشق برگرفتم

شمارهٔ ۸۶۷: سر قدم کردم ز شوق و دست از پا می‌کشم

شمارهٔ ۸۶۸: نار ابراهیم شد نور کلیم

شمارهٔ ۸۶۹: از دهان تو حدیثی چو بوهم اندیشم

شمارهٔ ۸۷۰: زبسکه مهر تو آمیخته بجان و تنم

شمارهٔ ۸۷۱: ما زآزادگان پادشهیم

شمارهٔ ۸۷۲: ایکه بجاه و منزلت ره نبرد خیال من

شمارهٔ ۸۷۳: چند با چشمه خور روی تو نتوان دیدن

شمارهٔ ۸۷۴: شک نیست که شکر لب و بسته دهن است آن

شمارهٔ ۸۷۵: طره عنبرین پریشان کن

شمارهٔ ۸۷۶: ای آه خدا را سوی لیلا سفری کن

شمارهٔ ۸۷۷: ای مار زلفین سیه ای عقرب جرار من

شمارهٔ ۸۷۸: گو بمجنون کز من آموزد دگر درس جنون

شمارهٔ ۸۷۹: نیمه شب ای برق آه من شرری زن

شمارهٔ ۸۸۰: ای کرده نهان تنگ شکر را بنمکدان

شمارهٔ ۸۸۱: نمی‌گردد سپهر الا به حکم رای درویشان

شمارهٔ ۸۸۲: دلا با خوبرویان عهد بستن

شمارهٔ ۸۸۳: چون دست رس نداری ای دل بوصل جانان

شمارهٔ ۸۸۴: چه ای ای عشق که دیدار تو نتوان دیدن

شمارهٔ ۸۸۵: ای ز سنبل پرده بسته بر سمن

شمارهٔ ۸۸۶: چگونه شکر گویم زطالع میمون

شمارهٔ ۸۸۷: حدیث دوستان عیب است پیش دشمنان گفتن

شمارهٔ ۸۸۸: ندیدم دشمنان گشته حبیبان

شمارهٔ ۸۸۹: در آن دهان نگنجد از این بیشتر سخن

شمارهٔ ۸۹۰: دوستت گر دست داد اندیشه دشمن مکن

شمارهٔ ۸۹۱: فحشی ز لبت تو وقف ما کن

شمارهٔ ۸۹۲: مبند الفت دلا با ماه رویان

شمارهٔ ۸۹۳: چشمکان چنگیز و رخ روم و خم گیسوختن

شمارهٔ ۸۹۴: زاهدا ذوق بهشتت هست بر آن روبین

شمارهٔ ۸۹۵: با کثرت رقیب کنم خلوت انجمن

شمارهٔ ۸۹۶: صرف خیال دوست شد منصب و جاه و مال من

شمارهٔ ۸۹۷: دعوی عشق میکنم کذب شده دعای من

شمارهٔ ۸۹۸: من بهوای نوگلی نغمه سرا و بلبلان

شمارهٔ ۸۹۹: بدرد خوی گرفته دل از پی درمان

شمارهٔ ۹۰۰: مرا سودای آن گیسوی پرچین

شمارهٔ ۹۰۱: وه که بناف خون شود نافه آهوان چین

شمارهٔ ۹۰۲: ایکه زباده ی ازل هست بلعل تو نشان

شمارهٔ ۹۰۳: تابکی ایچشم مست فتنه برانگیختن

شمارهٔ ۹۰۴: نسزد بباد دادن خم زلف عنبر افشان

شمارهٔ ۹۰۵: حذر کن ای دل از زخم کمند غمزه خوبان

شمارهٔ ۹۰۶: رقیب کرده به باغ تو عزم گردیدن

شمارهٔ ۹۰۷: ابریست کاو ندارد آثار فیض باران

شمارهٔ ۹۰۸: من نتوانم ز دوست دیده فرو دوختن

شمارهٔ ۹۰۹: بخرند ناز معشوق بجان نیازمندان

شمارهٔ ۹۱۰: زین بادیه چون رفت مه نوسفر من

شمارهٔ ۹۱۱: مرا ز عشق بسی منت است بر گردن

شمارهٔ ۹۱۲: ای سراپا فتنه وی فتنه بر روی تو من

شمارهٔ ۹۱۳: گر بظاهر برکنی تو کسوت فقرم زتن

شمارهٔ ۹۱۴: دلا مسافرت از این دیار ویران کن

شمارهٔ ۹۱۵: ای حرف سر زلف تو سودای حریفان

شمارهٔ ۹۱۶: حدیث عشق از مستان شنو ای دل نه هوشیاران

شمارهٔ ۹۱۷: خبر زمصر که دارد بشیر کیست عزیزان

شمارهٔ ۹۱۸: تا چند چو گوئی تو بچوگان نکویان

شمارهٔ ۹۱۹: دور از او چشم بد بزم وصالست این

شمارهٔ ۹۲۰: گشوده اند در خانه باز خماران

شمارهٔ ۹۲۱: دلا به راه سحرگاه شمع روشن کن

شمارهٔ ۹۲۲: همایون است امشب بخت و دولت شد قرین من

شمارهٔ ۹۲۳: پا بر سر خم نهاده مستان

شمارهٔ ۹۲۴: نیش غم تو نوش جان حنظل عشق قند من

شمارهٔ ۹۲۵: ساقیا منکه خرابم زنو آبادم کن

شمارهٔ ۹۲۶: رفته بباغ و و بوستان دسته بدسته دوستان

شمارهٔ ۹۲۷: پیران ز چاره عاجز در کار این جوانان

شمارهٔ ۹۲۸: فخرت ای جم بجز از جام چه خواهد بودن

شمارهٔ ۹۲۹: خیز یک ساغر شراب بزن

شمارهٔ ۹۳۰: شبها ببزم غیر توئی شمع انجمن

شمارهٔ ۹۳۱: گوش بر افسانه اغیار سنگین‌دل مکن

شمارهٔ ۹۳۲: دری بود نصیحت جانا بگوش کن

شمارهٔ ۹۳۳: ای خسروان صورت رحمی باین گدایان

شمارهٔ ۹۳۴: بآن امید که مطلب بر او شود روشن

شمارهٔ ۹۳۵: ساقی شراب مجلسیان در پیاله کن

شمارهٔ ۹۳۶: شاهی طلبی خود بدر عشق گدا کن

شمارهٔ ۹۳۷: برق زند بباغ ما ابر بکشت دیگران

شمارهٔ ۹۳۸: نه همین مهر تو آمیخت بآب و گل من

شمارهٔ ۹۳۹: شبی زشمع رخت بزم ما منور کن

شمارهٔ ۹۴۰: کله بست از مشک تر صبح همایون فال من

شمارهٔ ۹۴۱: عید است نگارینا سرپنجه نگارین کن

شمارهٔ ۹۴۲: بلبل خوش نوا بکش نغمه زصوت خار کن

شمارهٔ ۹۴۳: ساقی بجان جم میم اندر پیاله کن

شمارهٔ ۹۴۴: نوروز عجم آمده و عید همایون

شمارهٔ ۹۴۵: ای دل سمندر ناشده بر آتش روشن مزن

شمارهٔ ۹۴۶: در شب تاریک هجران جز می روشن مزن

شمارهٔ ۹۴۷: ماند بزیر بار ناز این دل نو نیاز من

شمارهٔ ۹۴۸: مدد ای عشق که از عقل در آزارم من

شمارهٔ ۹۴۹: رحمی ای عشق خدا را تو بحیرانی من

شمارهٔ ۹۵۰: مهی تابیده از مشکوی مشکین

شمارهٔ ۹۵۱: تا کی ای پیر مغان میکده را در بستن

شمارهٔ ۹۵۲: مرحبا ای سحاب درافشان

شمارهٔ ۹۵۳: تا چند حدیث از جم روجام دمادم زن

شمارهٔ ۹۵۴: ماه ذیعقده است ای ساقی قعود از جنگ کن

شمارهٔ ۹۵۵: ساقیا مخوری از می خیز و جامی نوش کن

شمارهٔ ۹۵۶: مطرب از راستی نوا سر کن

شمارهٔ ۹۵۷: رحمی ای عشق بیا بر سر سودائی من

شمارهٔ ۹۵۸: افتاده سرشکم زپی نرگس جادو

شمارهٔ ۹۵۹: دریغ از گردش دوران و دور بی‌ثبات او

شمارهٔ ۹۶۰: ما دردمند عشقیم عطار که دوا کو

شمارهٔ ۹۶۱: تا که بکام مدعی شد لب جانفزای تو

شمارهٔ ۹۶۲: ای نوسفر که سوختم اندر هوای تو

شمارهٔ ۹۶۳: تا نکنم به پیش کس شکوه ز تند خوی او

شمارهٔ ۹۶۴: گرنه زشکر و نمک آمیخت کام تو

شمارهٔ ۹۶۵: کمانی سخت تر نبود زابرو

شمارهٔ ۹۶۶: ای یار سفر کرده نیاید خبر از تو

شمارهٔ ۹۶۷: حذر کن ای دل از آن چشم و ابرو

شمارهٔ ۹۶۸: ملک دل و جان گرفت عشق جهانگیر او

شمارهٔ ۹۶۹: آنچه ببغداد کرد تیغ هلاکو

شمارهٔ ۹۷۰: با مه و آفتاب شد طلعت تو چو روبه‌رو

شمارهٔ ۹۷۱: عاشق گریختن نتواند ز بند او

شمارهٔ ۹۷۲: شور جنونم میکشد زنجیر کو زنجیر کو

شمارهٔ ۹۷۳: بنده پیر خراباتم و پیمانه او

شمارهٔ ۹۷۴: بیا که چون خم زلفت مشوشم بی تو

شمارهٔ ۹۷۵: این دل غمزده یکی وان لب لعل فام دو

شمارهٔ ۹۷۶: باز بهم برآمده طره مشکبوی تو

شمارهٔ ۹۷۷: خیز ای صوفی سالوس وز میخانه برو

شمارهٔ ۹۷۸: دارد قرابتی دل من با دهان تو

شمارهٔ ۹۷۹: خورشید نهد هر روز بر خاک درتو رو

شمارهٔ ۹۸۰: دلا بگریزم از زاهد و یا خمار یا هر دو

شمارهٔ ۹۸۱: گر بختا و چین برد باد شمیم موی تو

شمارهٔ ۹۸۲: کشته دهقان درود در نگر این شیوه نو

شمارهٔ ۹۸۳: گرم رقیب براند بتا زمنزل تو

شمارهٔ ۹۸۴: جان کیست تا که سر بکشد از کمند تو

شمارهٔ ۹۸۵: سنبل باغ شانه زد گیسو

شمارهٔ ۹۸۶: ظاهرا پنهان گذشت از کوی تو

شمارهٔ ۹۸۷: ماه دوهفته هفته‌ای از رخ نهفته‌ای

شمارهٔ ۹۸۸: به سومنات اگر ساختند بتکده‌ای

شمارهٔ ۹۸۹: ابرویت چیست مد بسم الله

شمارهٔ ۹۹۰: دوش در آمد از درم ماهی نه فرشته‌ای

شمارهٔ ۹۹۱: دوش خوردم از می وحدت سحر پیمانه‌ای

شمارهٔ ۹۹۲: چو ترک چشم تو خونخوار شد آهسته آهسته

شمارهٔ ۹۹۳: گفتم از سلسله زلف تو دارم گله‌ای

شمارهٔ ۹۹۴: حسنت نهاده دانه دامی عجب به راه

شمارهٔ ۹۹۵: عاشقان را جز لب تو باده مستانه نه

شمارهٔ ۹۹۶: به زنجیر جفایی گر نشد بخت دژم بسته

شمارهٔ ۹۹۷: دانست و هست و بود تو را مظهر آینه

شمارهٔ ۹۹۸: در همه شهر حاضری در بر ما نشسته ای

شمارهٔ ۹۹۹: آن می که از شعاعش آتش زند زبانه

شمارهٔ ۱۰۰۰: اصل ناپیدا و عکسی در میان افکنده‌ای

شمارهٔ ۱۰۰۱: ای که جان داری فدا کن در ره جانانه‌ای

شمارهٔ ۱۰۰۲: ما را عبث نبود که از بزم رانده ای

شمارهٔ ۱۰۰۳: گر نه ای چشم سیه بهر شکار آمده‌ای

شمارهٔ ۱۰۰۴: ای نسیم از چیست زلفش را پریشان کرده‌ای

شمارهٔ ۱۰۰۵: شکر گویم یا شکایت از تو ای شاه سیاه

شمارهٔ ۱۰۰۶: ای زلف پرشکن تو سراپا شکسته‌ای

شمارهٔ ۱۰۰۷: عید است و ساقی با قدح سرمست و خمار آمده

شمارهٔ ۱۰۰۸: مطرب مجلس کجاست چنگ و چغانه

شمارهٔ ۱۰۰۹: شب گذشته چو مه زد علم بر این خرگاه

شمارهٔ ۱۰۱۰: شبها که شمع من توئی هم خود شبان داج به

شمارهٔ ۱۰۱۱: بمسجد رخنه ای بگشای ای زاهد زمیخانه

شمارهٔ ۱۰۱۲: ارغوان است که با غالیه آمیخته‌ای

شمارهٔ ۱۰۱۳: با سپاه مژه از قتل که باز آمده‌ای

شمارهٔ ۱۰۱۴: ای هجر تو چو کوه و دل مستمند کاه

شمارهٔ ۱۰۱۵: خصم با انبوه لشکر آمد و خیل سپاه

شمارهٔ ۱۰۱۶: آید از عشق کار شایسته

شمارهٔ ۱۰۱۷: گوی داند که به چوگان کسی افتاده

شمارهٔ ۱۰۱۸: گلزار عشق چون تو نهالی نیافته

شمارهٔ ۱۰۱۹: ساقی بباد دوست کرم کن پیاله ای

شمارهٔ ۱۰۲۰: گسترده اند مستان از پرنیان ساده

شمارهٔ ۱۰۲۱: ای دل بیا و نقش بتان بر کنار نه

شمارهٔ ۱۰۲۲: گر تو پروانه بآتش نکنی بازی به

شمارهٔ ۱۰۲۳: با سیخ مژه آمده آن یار سرابیده

شمارهٔ ۱۰۲۴: زابروان تیغِ دوسَر بر مه و مهر آخته‌ای

شمارهٔ ۱۰۲۵: ز انبوه رقیبانم مجال دید دلبر نه

شمارهٔ ۱۰۲۶: آمد بگفتار آن لعل دلخواه

شمارهٔ ۱۰۲۷: ما نداریم نظر بر می و بر میخانه

شمارهٔ ۱۰۲۸: ای لبت بر خون مردم تشنه چشمت گُرسَنه

شمارهٔ ۱۰۲۹: شهر بیدار از آن مردم خواب آلوده

شمارهٔ ۱۰۳۰: از جرس دیدی فغان برخاسته

شمارهٔ ۱۰۳۱: بر چهره باز زلف چلیپا شکسته ای

شمارهٔ ۱۰۳۲: ز مویت سنبل بویا شکسته

شمارهٔ ۱۰۳۳: ای مو بر آفتاب تو مشکین کلاله ای

شمارهٔ ۱۰۳۴: زآن دل آرا بگویم یا نه

شمارهٔ ۱۰۳۵: دلم بهرزه بسودای خام افتاده

شمارهٔ ۱۰۳۶: جسمم چو شمع در غم جانان گداخته

شمارهٔ ۱۰۳۷: یک پشته مشک تاتار بر دوش خویش بسته

شمارهٔ ۱۰۳۸: بجز زلف تو کفر و غیر چشمان تو ساحر نه

شمارهٔ ۱۰۳۹: مرا کز عشق تو در هر سخن صد داستان بسته

شمارهٔ ۱۰۴۰: بر این جا آن بلا بالا گرفته

شمارهٔ ۱۰۴۱: دوش بی‌ما صنما ساغر صهبا زده‌ای

شمارهٔ ۱۰۴۲: چه اعتبار به سرو است چون تو در چمنی

شمارهٔ ۱۰۴۳: نیست یعقوب را چو تو پسری

شمارهٔ ۱۰۴۴: تو که در چشم چنین غمزه کافر داری

شمارهٔ ۱۰۴۵: بر سمن تا خطی از غالیه تحریر نکردی

شمارهٔ ۱۰۴۶: ایکه بر عارض افروخته بر دل ناری

شمارهٔ ۱۰۴۷: تو هم ای مرغ دل بر گل بخوان از عشق دستانی

شمارهٔ ۱۰۴۸: چند مسافرت دلا سوی حجاز می‌کنی

شمارهٔ ۱۰۴۹: آفت دین و دل و فتنه هر مرد و زنی

شمارهٔ ۱۰۵۰: صوفی صومعه که زد دوش دم از قلندری

شمارهٔ ۱۰۵۱: زآن آب که چون آتش از مرد برد خامی

شمارهٔ ۱۰۵۲: که گفت ای دل کز اسرار محبت باخبری گردی

شمارهٔ ۱۰۵۳: ای خوشا آن سر که گردد گوی چوگان سواری

شمارهٔ ۱۰۵۴: بچین زلف تو پیوسته با چشم تو ابروئی

شمارهٔ ۱۰۵۵: فصل گل گفته واعظ نکنی می نوشی

شمارهٔ ۱۰۵۶: به تو میسزد سرا پا همه ناز و کبریائی

شمارهٔ ۱۰۵۷: تو که پرچمی ز عنبر به فر از ماه داری

شمارهٔ ۱۰۵۸: مرغ هوهو زد به گلشن خیز دهی

شمارهٔ ۱۰۵۹: دین و دل ای سیم‌تن تنها نه از من می‌بری

شمارهٔ ۱۰۶۰: زاهد خام بهرزه چو برآرد نفسی

شمارهٔ ۱۰۶۱: تا که بمصر نیکوئی سکه زدی بدلبری

شمارهٔ ۱۰۶۲: یا مقلتی تزود من نظرة الحبیبی

شمارهٔ ۱۰۶۳: تو را که از همه خوبان شهر ممتازی

شمارهٔ ۱۰۶۴: ای هشت باب خلد ز روی تو آیتی

شمارهٔ ۱۰۶۵: روز نخواهد آمدن چون شب ما بروشنی

شمارهٔ ۱۰۶۶: یاد داری دوش کاندر سر خماری داشتی

شمارهٔ ۱۰۶۷: رشته ها بر گردنم ای زلف یار آویختی

شمارهٔ ۱۰۶۸: دلا زعشق مجاز از چه مهر برکندی

شمارهٔ ۱۰۶۹: ای برق چون بخرمن احباب بگذری

شمارهٔ ۱۰۷۰: گرهی ززلف بگشا و بکش زرخ نقابی

شمارهٔ ۱۰۷۱: داشت خمارم سر دیوانگی

شمارهٔ ۱۰۷۲: ساقی به کجائی بده آن مایه مستی

شمارهٔ ۱۰۷۳: ایکه از چهره شمع انجمنی

شمارهٔ ۱۰۷۴: تو نه ای زآب و خاک از نوری

شمارهٔ ۱۰۷۵: هرگز فنا نگردی تا هست عشق باقی

شمارهٔ ۱۰۷۶: ای نفس گر از در معنی بدرآئی

شمارهٔ ۱۰۷۷: خلیلی صرمت حبال العهودی

شمارهٔ ۱۰۷۸: پیش از این بوده بچین صورتگری

شمارهٔ ۱۰۷۹: خوشا وقتی که بر آتش بر منظور بنشینی

شمارهٔ ۱۰۸۰: بدنامی است و رندی در عشق نیکنامی

شمارهٔ ۱۰۸۱: در کمندم فکنده صف شکنی

شمارهٔ ۱۰۸۲: تو ای دو دیده بگو کز جگر چه می‌خواهی

شمارهٔ ۱۰۸۳: ایکه هنوز با خودی دم مزن از مجردی

شمارهٔ ۱۰۸۴: تو را که گفت کز احباب روی برتابی

شمارهٔ ۱۰۸۵: چه اوفتاد که از ما کناره گیر شدی

شمارهٔ ۱۰۸۶: تا چند در آزاری ای دل زهوسناکی

شمارهٔ ۱۰۸۷: اوقات خوش کدام است ایام عشقبازی

شمارهٔ ۱۰۸۸: فریب صید آن نخجیر خوردی

شمارهٔ ۱۰۸۹: زلف حجاب چهره کن تا که جهان سیه کنی

شمارهٔ ۱۰۹۰: تو این نمک که بلعل شکرفشان داری

شمارهٔ ۱۰۹۱: ای کون و مکانت بسرپنجه اسیری

شمارهٔ ۱۰۹۲: به بانگ بربط و چنگ و چغانه و دف و نی

شمارهٔ ۱۰۹۳: تو که از جهان و اهلش همه احتراز داری

شمارهٔ ۱۰۹۴: تو را که گفت مرا از نظر بیندازی

شمارهٔ ۱۰۹۵: عنکبوتا بر مگس تا چند رشته می‌تنی

شمارهٔ ۱۰۹۶: آن دل که در او باشد از عشق تو آزاری

شمارهٔ ۱۰۹۷: فصل بهار و مستی و غوغای چنگ و نی

شمارهٔ ۱۰۹۸: کیست که آرد گهی باز زماه خرگهی

شمارهٔ ۱۰۹۹: برق سانم زدیده میگذری

شمارهٔ ۱۱۰۰: شب وصل است ای عاشق بپای دوست کن جانی

شمارهٔ ۱۱۰۱: شبی به خواب بدیدم که رو به من داری

شمارهٔ ۱۱۰۲: بچم ای نهال نورس که زحسن بارداری

شمارهٔ ۱۱۰۳: بجلوه های نهان شاهدان روحانی

شمارهٔ ۱۱۰۴: چه خوش است روزگاری که بفقر بگذرانی

شمارهٔ ۱۱۰۵: دوست میدارم که گیرم دلبری

شمارهٔ ۱۱۰۶: سودای تو هر شب کشدم بر سر کوئی

شمارهٔ ۱۱۰۷: شبی چه شب بصفا بامداد نوروزی

شمارهٔ ۱۱۰۸: از غمره تو ترک کند کسب رهزنی

شمارهٔ ۱۱۰۹: هله ساقیا بیارید شراب ارغوانی

شمارهٔ ۱۱۱۰: دوشم اسباب طرب جمله مهیا بودی

شمارهٔ ۱۱۱۱: به خویشتن ز چه بستی دلا تو تهمت هستی؟

شمارهٔ ۱۱۱۲: ساقی بده شراب که دارم بشارتی

شمارهٔ ۱۱۱۳: ای سرو نورسیده زگلزار کیستی

شمارهٔ ۱۱۱۴: دام براه مینهی طره کمند میکنی

شمارهٔ ۱۱۱۵: طبیبا مرا کشت درد نهانی

شمارهٔ ۱۱۱۶: سرا پا حیرتم موسی صفت در تیه حیرانی

شمارهٔ ۱۱۱۷: بکن آن باده رنگین بایاغم ساقی

شمارهٔ ۱۱۱۸: ای که از وهم مبرایی و بیرون ز صفاتی

شمارهٔ ۱۱۱۹: نمی‌گویم گلی کز لطف عارض گلستانستی

شمارهٔ ۱۱۲۰: از چه ای عشق تو در سینه ما جا کردی

شمارهٔ ۱۱۲۱: اول ای عشق گمانم که تو سودا بودی

شمارهٔ ۱۱۲۲: ای ترک ندانم زچه خیل و چه سپاهی

شمارهٔ ۱۱۲۳: سلطانم ار بسازم زآن خاک در کلاهی

شمارهٔ ۱۱۲۴: این چه روی است که تو ای بت ترسا داری؟

شمارهٔ ۱۱۲۵: اگر بمحفل مستان شبی کنند سماعی

شمارهٔ ۱۱۲۶: ببینمت که در پی آزردن منی

شمارهٔ ۱۱۲۷: صبح عید است شبی کز در من بازآئی

شمارهٔ ۱۱۲۸: حاجتی هست مرا با تو اگر عذر نیاری

شمارهٔ ۱۱۲۹: ای دفتر نکوئی تو نقش دلپذیری

شمارهٔ ۱۱۳۰: ای که سر تا قدم آمیخته از مهر وفائی

شمارهٔ ۱۱۳۱: سرو چو نخل قامتت سر نزد چنین سهی

شمارهٔ ۱۱۳۲: عرش بر آستان او پست بود زکوتهی

شمارهٔ ۱۱۳۳: چرا بدست نگارین تو چهره میپوشی

شمارهٔ ۱۱۳۴: وقت آنست که پاکوبی و می نوش کنی

شمارهٔ ۱۱۳۵: سوختم کس نه دود دید و نه بوی

شمارهٔ ۱۱۳۶: مخمور سروریم کجائی می غم های

شمارهٔ ۱۱۳۷: بر دم تیغ کجت سر بنهم از خوشی

شمارهٔ ۱۱۳۸: به شهر مصر از خجلت ببندد دکه حلوایی

شمارهٔ ۱۱۳۹: صبا از بلبل دور از دیار زار گمنامی

شمارهٔ ۱۱۴۰: اگر زروی نگارین تو پرده برداری

شمارهٔ ۱۱۴۱: جز حسن دیده دیده در روی تو کمالی

شمارهٔ ۱۱۴۲: آفت عرصه خاکی و مه افلاکی

شمارهٔ ۱۱۴۳: گو چه کم آیدت زسلطانی

شمارهٔ ۱۱۴۴: چرا ای دل وفا با آن بت پیمان شکن کردی

شمارهٔ ۱۱۴۵: بهواست برق امشب بطلب پری وبالی

شمارهٔ ۱۱۴۶: در عاشقی گشتم زبون ای کاش دل خون می‌شدی

شمارهٔ ۱۱۴۷: الا ای که داری طمع پادشایی

شمارهٔ ۱۱۴۸: تو ای سلطان خوبان جز ستمکاری نمی‌دانی

شمارهٔ ۱۱۴۹: غم حورت از چه باشد که تو این غلام داری

شمارهٔ ۱۱۵۰: ای نوش لب که داری خود آب زندگانی

شمارهٔ ۱۱۵۱: تو را چه رفت که پیمان دوستان بشکستی

شمارهٔ ۱۱۵۲: سودای تو آتش زده در رخت صبوری

شمارهٔ ۱۱۵۳: محتسب چند زکین شیشه ما میشکنی

شمارهٔ ۱۱۵۴: نافه بنافه دارد اگر آهوی تتاری

شمارهٔ ۱۱۵۵: معجزه ببین که سروی و رفتار می‌کنی

شمارهٔ ۱۱۵۶: ای که آگه نیستی از حال گوی

شمارهٔ ۱۱۵۷: در چنگل بازی نکند خانه حمامی

شمارهٔ ۱۱۵۸: رنگ زخورشید عیان میبری

شمارهٔ ۱۱۵۹: که گفت ای سرو سیمین‌تن به طرف باغ و بستان آی

شمارهٔ ۱۱۶۰: شهری بود نکوئی و جانا تواش دری

شمارهٔ ۱۱۶۱: ای جنت جاوید ز رخسار تو بابی

شمارهٔ ۱۱۶۲: عمری بکعبه و دیر بردیم انتظاری

شمارهٔ ۱۱۶۳: چرا به بزم رقیبان حدیث دوست نگفتی

شمارهٔ ۱۱۶۴: چه حظ زشاهد و شمع و شراب و شیرینی

شمارهٔ ۱۱۶۵: تو را که زیر لبان روح یکجهان داری

شمارهٔ ۱۱۶۶: لاله سرزد از دمن گل از چمن سبزه زجوی

شمارهٔ ۱۱۶۷: تا کی ای فتنه ایام زپا ننشینی

شمارهٔ ۱۱۶۸: به یاد آب مجاور دلا در این فلواتی

شمارهٔ ۱۱۶۹: درِ دکّان گشود حلوائی

شمارهٔ ۱۱۷۰: من جان سپر کنم چو تو شمشیر میزنی

شمارهٔ ۱۱۷۱: لطف با دوست نه با خصم مدارا نکنی

شمارهٔ ۱۱۷۲: گر بی تو باید زیستن رفتن به از پایندگی

شمارهٔ ۱۱۷۳: روزگارا چند اسباب ستم آماده داری

شمارهٔ ۱۱۷۴: چون مهم ای آسمان تو ماه نداری

شمارهٔ ۱۱۷۵: مه جبینان جهان خاک و تو خود افلاکی

شمارهٔ ۱۱۷۶: سحر است بر کمان نه دل را زتیر آهی

شمارهٔ ۱۱۷۷: ای که نخواندی آیتی خود ز کتاب دوستی

شمارهٔ ۱۱۷۸: بود زمین و آسمان از دم مرتضی علی

شمارهٔ ۱۱۷۹: تا که بتخانه را حرم کردی

شمارهٔ ۱۱۸۰: دل دردمند عاشق که زدوست داشت داغی

شمارهٔ ۱۱۸۱: بی‌غیر میسر شودت گر لب کشتی

شمارهٔ ۱۱۸۲: تو شمع محفل انسی شب آمد در شبستان آی

شمارهٔ ۱۱۸۳: تو که از شعاع شمعش بدرون چراغ داری

شمارهٔ ۱۱۸۴: ای آهوی تتاری نافه اگر نداری

شمارهٔ ۱۱۸۵: پیر مغان گشود زرحمت در سرای

شمارهٔ ۱۱۸۶: گر هر کرا نهانی کاریست با نگاری

شمارهٔ ۱۱۸۷: نشکفته است از چمن دلبری گلی

شمارهٔ ۱۱۸۸: بغیر از آن خم مو ایدل آشیانه نداری

شمارهٔ ۱۱۸۹: ساقی بیار جامی از آن مایه خوشی

شمارهٔ ۱۱۹۰: کند هر ملتی در بندگی بر قبله‌ای رویی

شمارهٔ ۱۱۹۱: گر باد دی بگلشن دم میزند بسردی

شمارهٔ ۱۱۹۲: ای دلبر هر جائیم امشب بکجائی

شمارهٔ ۱۱۹۳: از وصل روی جانان امشب چو کامکاری

شمارهٔ ۱۱۹۴: تا به کی بسمل خود را نگران میداری

شمارهٔ ۱۱۹۵: بده ساقی از آن می ساتکینی

شمارهٔ ۱۱۹۶: خرابم کردی ای ساقی که دیوانه خراب اولی

شمارهٔ ۱۱۹۷: عکس زلفت چهره دودآلود دارد اندکی

شمارهٔ ۱۱۹۸: خیز و بیار زآن خط و لعلم تو مشک و می

شمارهٔ ۱۱۹۹: تو ای غزال سرائی چرا غزل نسرائی

شمارهٔ ۱۲۰۰: در همه آفاق طاقی در همه عالم تمامی

شمارهٔ ۱۲۰۱: نه آدمی نه فرشته نه حوری و نه پری

شمارهٔ ۱۲۰۲: بردم زعشق آن لب شیرین مرارتی

شمارهٔ ۱۲۰۳: هیچ دانی که چه با این دل شیدا کردی

شمارهٔ ۱۲۰۴: ای شمع چه داری بجهان سوز و گدازی

شمارهٔ ۱۲۰۵: متحیریم یا رب بکجاست خضر راهی

شمارهٔ ۱۲۰۶: عاشق ز وصل عیش مهنا کند همی

شمارهٔ ۱۲۰۷: ترک من از می اغیار مگر سرمستی

شمارهٔ ۱۲۰۸: ای جان به چه ارزی تو که جانانه نداری

شمارهٔ ۱۲۰۹: هر کجا انجمن برافروزی

شمارهٔ ۱۲۱۰: دلا تو پند ز احباب خویش نشنفتی

شمارهٔ ۱۲۱۱: چه پیمان است و بدعهدی که ای پیمان شکن داری

شمارهٔ ۱۲۱۲: چه غمت اگر ای خم زلف که زنگی و سیاهی

شمارهٔ ۱۲۱۳: وقتی ای جاذبه عشق نکردی کششی

شمارهٔ ۱۲۱۴: به وصل تو نرسد کس به هیچ تقریبی

شمارهٔ ۱۲۱۵: ره مردم بزنی هر نفس از تلبیسی

شمارهٔ ۱۲۱۶: توئی آن گل که معروفی بهر گلشن به بیرنگی

شمارهٔ ۱۲۱۷: ای پری باز چه رفتت که به شکل بشری

شمارهٔ ۱۲۱۸: ز رعنایی چه نازد سروبُن یا گل ز زیبایی

شمارهٔ ۱۲۱۹: تو را سزاست ببالا لباس دارائی

شمارهٔ ۱۲۲۰: حدیث درد دل ای باد با جانان من گفتی

شمارهٔ ۱۲۲۱: زاهد ز آب میکده پرهیز می‌کنی

شمارهٔ ۱۲۲۲: از هیچ کسی ساخته غیر از تو دهانی

شمارهٔ ۱۲۲۳: چو اوست طالب بخشش چرا طلب نکنی

شمارهٔ ۱۲۲۴: در پرده قانون چند بی فایده آویزی

شمارهٔ ۱۲۲۵: ایکه مطبوع و شوخ و دلبندی

شمارهٔ ۱۲۲۶: بازآی به میخانه ظلمات چه می‌جویی

شمارهٔ ۱۲۲۷: بیار ساقی از آن می بدان نشان که تو دانی

شمارهٔ ۱۲۲۸: حور و فرشته خواندمت الحق که قابلی

شمارهٔ ۱۲۲۹: آفرینش چیست بحر و پیش او گردون حبابی

شمارهٔ ۱۲۳۰: مدتی شد که زیاران سر دوری داری

شمارهٔ ۱۲۳۱: ای زمزمه عشق تو در هر سر و کویی

شمارهٔ ۱۲۳۲: دلی نماند که ای فتنه از جفا نشکستی

شمارهٔ ۱۲۳۳: با داورت سخن چه بود روز داوری

شمارهٔ ۱۲۳۴: من به تو مشتاق و تو پیوسته از من در نفوری

شمارهٔ ۱۲۳۵: مشتاق بود گوش به رودی و سرودی

شمارهٔ ۱۲۳۶: باغی و فراغی و حریفی و کتابی

شمارهٔ ۱۲۳۷: بمن گر آن مه بی مهر مهربان بودی

شمارهٔ ۱۲۳۸: پارسی جامه بخوانید غزل‌های دری

شمارهٔ ۱۲۳۹: توئی که به زگل و مشگ رنگ و بو داری

شمارهٔ ۱۲۴۰: آفت دین و دل و فتنه هر مرد و زنی

شمارهٔ ۱۲۴۱: چو خم از خون دل در می‌کشم می

شمارهٔ ۱۲۴۲: کو بشیری که بگوید ز سفر می‌آیی

شمارهٔ ۱۲۴۳: ای شه کون و مکان ای علی عمرانی

شمارهٔ ۱۲۴۴: زدستم برنمی آید که از پا برکشم خاری

شمارهٔ ۱۲۴۵: طالع سعدی و کوکب کندم مسعودی

شمارهٔ ۱۲۴۶: بمینا ساقیا صهبا نداری

شمارهٔ ۱۲۴۷: صبح عید است بده باده مکرر ساقی

شمارهٔ ۱۲۴۸: اگرچه ماه عبادت تو ای مه رجبی

شمارهٔ ۱۲۴۹: ای دل به هرزه چند در این و آن زنی

شمارهٔ ۱۲۵۰: رخنه ای شانه در آن زلف پریشان نکنی

شمارهٔ ۱۲۵۱: سبزه ای جوی و تماشاگاهی

شمارهٔ ۱۲۵۲: الا ای باغبان خاصیت سرو روان دانی

شمارهٔ ۱۲۵۳: بر گل آن سنبل مشکین که فراز آوردی

شمارهٔ ۱۲۵۴: خادما شمع برافروز بنه منقل و می

شمارهٔ ۱۲۵۵: پرده زرخ کشیدند گلهای نوبهاری

شمارهٔ ۱۲۵۶: مگر ای عشق سر پرسش عشاق نداری

شمارهٔ ۱۲۵۷: با من ای عشق اگر عهد کهن تازه کنی

شمارهٔ ۱۲۵۸: ای ترک از تیر نظر تو آفت رویین‌تنی

شمارهٔ ۱۲۵۹: ای کودک ماهرو چه نامی

شمارهٔ ۱۲۶۰: در طور دلم نورصفت جلوه‌گر آیی

شمارهٔ ۱۲۶۱: مردم دیده منی نور دو چشم مردمی

شمارهٔ ۱۲۶۲: صبا تو نفخه عنبر در آستین داری