جسمم چو شمع در غم جانان گداخته
تنها نه تن که در بدنم جان گداخته
بگداخت جان بجسمم و بس خوش دلم که هست
خالص زری کز آتش سوزان گداخته
پروانه سوخت زآتش دیدار و دم نزد
افسوس از آن که از تف حرمان گداخته
از چاک سینه جست زبس آه شعله دار
سر همچو شمع تا بگریبان گداخته
شد همچو زیب چشم و فرو ریخت از مژه
کاندر چراغ در شب هجران گداخته
اشکم گداخت در صدف دیده ایعجب
لؤلؤ که دیده در دل عمان گداخته
خود از کجا همی جهد این برق خانه سوز
کز او تمام دشت و بیابان گداخته
خون است لاله سربسر اما نمیچکد
خونش بدل زداغ گلستان گداخته
تو آبشار رحمت و ساقی کوثری
آشفته ات زتابش نیران گداخته
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس عمیق درد و آرزو در عشق است. شاعر خود را چون شمعی گداخته معرفی می‌کند که در پی محبوب است و این آتش، نه تنها جسم او بلکه جانش را نیز سوزانده است. او به پروانه‌ای شبیه می‌شود که از حرارت عشق جان می‌دهد و از درد جدایی ناله می‌کند. اشک‌های او به مانند لؤلؤ در صدف دیده‌اش به طرز غم‌انگیزی می‌درخشد و تمام هستی او تحت تأثیر عشق و آتش جدایی است. در نهایت، شاعر از محبوب خود به عنوان منبع رحمت و فیض یاد می‌کند که در این دنیا به سوختن و گدازش دچار شده است.
هوش مصنوعی: بدن من مانند شمعی در غم معشوق ذوب شده است، نه تنها جسمم، بلکه جانم نیز در این درد سوزان و آتشین به شدت رنج می‌برد.
هوش مصنوعی: جانم در آتش عشق ذوب شده و از این احساس خوشحالم، چون در درونم، مانند طلا که در آتش تصفیه می‌شود، قلبی خالص و ناب دارم.
هوش مصنوعی: پروانه به خاطر عشق و جذبه‌ای که به شمع دارد، در آتش شعله ور می‌شود و هیچ ملامتی به خود نمی‌گیرد. او از این سوختن ناراحت نیست، اما افسوس که به خاطر حسرت و ناکامی، روحش در آتش عشق درونش می‌سوزد.
هوش مصنوعی: از دل پر درد و اندوه من، به قدری آه‌های سوزان و ناراحت‌کننده‌ای برمی‌خیزد که مانند شمعی در حال ذوب شدن، به درون خودم کشیده می‌شود و جانم را می‌سوزاند.
هوش مصنوعی: چشمش مانند زیبایی شد و اشک‌هایش مانند قطرات باران از مژه‌هایش به زمین ریخت، همان‌طور که در شب‌های دوری، در چراغ روشن می‌افتد.
هوش مصنوعی: اشک‌هایم در صدف چشمانم نرم شده و چه عجیب است که مروارید این اشک‌ها در دل شب‌های عمان آب شده است.
هوش مصنوعی: از کجا می‌آید این جرقه‌ای که می‌تواند خانه‌ها را بسوزاند و به طرز عجیبی همه دشت‌ها و بیابان‌ها را در آتش بسوزاند؟
هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به زیبایی لاله‌ها اشاره می‌کند که گرچه خونین و آسیب‌دیده هستند، اما این درد و رنج به دل‌های دیگران منتقل نمی‌شود. در حقیقت، نمی‌توان آنچه که در درون این گل‌ها می‌گذرد را بر روی دیگران اثر گذاشت، مانند آتش گلستان که خنک و آرام به نظر می‌رسد.
هوش مصنوعی: تو منبع بی‌پایان رحمت و بخشش هستی، و مانند ساقی‌ای هستی که از چشمه کوثر می‌نوشاند. حضور تو به قدری سرشار و پرنور است که دیگران از تابش نور تو به شگفت آمده‌اند و تحت تأثیر آن قرار گرفته‌اند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.