آنان که بشمع تو پروانه صفت سوزند
شاید که به هر محفل آتشکده افروزند
رخسار تو خورشید است زاغیار چه میپوشی
کاینان همه خفاشند ناچار نظر دوزند
عشاق تو میسوزند در آتش و میسازند
این بلبل و پروانه در عشق نو آموزند
جز کشته عاشق را برق تو نخواهد سوخت
صد خرمن اگر در دشت زهاد براندوزند
آیا چه طمع دارند از وصل تو در فردا
آنان که همه منکر در عشق تو امروزند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره عشق و جاذبه‌ای است که معشوق بر دل عاشقان دارد. شاعر می‌گوید افرادی که مانند پروانه به دور شمع (محبوب) می‌چرخند، امید دارند که با عشق خود در هر محفل شعلۀ جدیدی بیافروزند. او زیبایی معشوق را به خورشید تشبیه می‌کند و به این نکته اشاره می‌کند که دیگران که شایسته نیستند، به ناچار باید به طرف او نگاه کنند. عاشقان در آتش عشق میسوزند و درس‌هایی از بلبل و پروانه می‌گیرند. در نهایت، شاعر به این سوال می‌پردازد که آیا کسانی که امروز از عشق می‌گذرند، واقعا به وصال معشوق امید دارند؟
هوش مصنوعی: افرادی که مانند پروانه به دور شعله تو می‌چرخند و میسوزند، ممکن است در هر جمعی آتش عشق و علاقه را روشن کنند.
هوش مصنوعی: چهره تو مانند خورشید درخشان است، اما چه نیازی به پنهان‌کاری داری وقتی که همه اطرافیان مانند خفاش هستند و ناچار به تماشا و دقت در تو می‌پردازند؟
هوش مصنوعی: عاشقان تو در آتش عشق سوخته و در این میان، بلبل و پروانه به یاد عشق جدیدی نشو و نما می‌کنند.
هوش مصنوعی: فقط دل باخته‌ای که عاشق شده، به خاطر جاذبه تو دچار سوختگی خواهد شد و حتی اگر صدها انبار از زهد و عبادت در دشت جمع کنند، تاثیری نخواهد داشت.
هوش مصنوعی: آیا افرادی که امروز در عشق تو انکار می‌کنند، چه امید و آرزویی دارند از وصال و نزدیکی به تو در فردا؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.