دوش بی شمع جمالت بزم عیش افروختم

عود وش از یاد زلفینت بر آتش سوختم

چون صدف دیده بدامان ریخت در شام فراق

آن گهرهائی که از خون جگر اندوختم

جز فغان و سوختن اندر طریق عاشقی

بلبل و پروانه را من شیوه ها آموختم

دوش همچون شیخ صنعان بر در دیر از وفا

دین و دل در عشق آن ترسا بچه بفروختم

جامهای عاریت آشفته افکندم بزیر

تا که بر تن کسوت مهر علی را دوختم