زلف او چون بجان درآویزد
دل در او رایگان در آویزد
گشته خم بسکه بار دل دارد
شایدش گر بجان در آویزد
شه سر دشمنان کشد بکمند
زلف تو دوستان در آویزد
یک سر مو اگر که بگشاید
اندر او یک جهان در آویزد
ترک یغمائی وز چشمانت
با کمند و کمان در آویزد
باغبانیست حسن تو کز زلف
مشک بر ارغوان درآویزد
جز دو گیسو بر آتش رویت
کی بر آتش دخان درآویزد
دل بزلفت چو مرغ شب آویز
همه شب بافغان در آویزد
چند ای ترک شخ کمان چشمت
با دل ناتوان درآویزد
ساقی لامکان علی که برزم
با همه کن فکان درآویزد
خاک کرباس میکشان نازم
که باو آسمان درآویزد
گو بزلفش مپیچ با خطش
پیرکی با جوان در آویزد
بشفاعت بدامنش در حشر
همه کون و مکان درآویزد
چند آشفته ای تجلی طور
کو بمشت خسان در آویزد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و جذابیت موهای معشوقه‌اش اشاره می‌کند و می‌گوید که زلف‌های او چنان جذاب و دل‌فریب هستند که دل‌ها را به خود جلب می‌کنند. معشوقه‌اش به مانند باغبانی است که با زلف‌هایش عطر و زیبایی را در فضا پخش می‌کند. شاعر به تصویرسازی‌های زیبا و طبیعتی از عشق و دلبستگی پرداخته و به احساسات آتشین خود نسبت به معشوق اشاره می‌کند. در نهایت، شاعر از قدرت و تأثیر چشمان معشوقه نیز سخن می‌گوید که دل ناتوان را به دام می‌اندازد. این شعر بیانگر پیچیدگی‌ها و زیبایی‌های عشق و احساس است.
هوش مصنوعی: زمانی که زلف او به جانم نزدیک شود، دل به طور رایگان و بدون هیچ Hesitationای به او وابسته و متصل می‌شود.
هوش مصنوعی: به خاطر سنگینی بار دل، خم شده است و شاید اگر به جانش نزدیک شود، از این وضعیت رهایی یابد.
هوش مصنوعی: شاه در کمند زلف تو دشمنان را به دام می‌اندازد و دوستان را به آغوش خود می‌کشد.
هوش مصنوعی: اگر یک سر مو را باز کنیم، در درون آن جهانی بزرگ وجود دارد که می‌توان در آن غرق شد.
هوش مصنوعی: زنی که از دیار یغماست با نگاه‌هایش، دل‌ها را به دام می‌اندازد و همچون کماندار ماهر، با چشمانش قلب‌ها را هدف قرار می‌دهد.
هوش مصنوعی: زیبایی تو همچون باغبانی است که با گیسوان مشکی‌اش بر گل‌های ارغوانی تزیین می‌کند.
هوش مصنوعی: جز دو گیسوی تو که بر آتش چهره‌ات می‌رقصد، چیزی نمی‌تواند بر آتش، دود ایجاد کند.
هوش مصنوعی: دل مانند پرنده‌ای است که به زلف تو آویخته شده و شب‌ها با ناله و فریاد به تو می‌پیوندد.
هوش مصنوعی: ای جوانی با ابروان کمانی، چند بار می‌خواهی که چشمانت با دل ضعیف من بازی کند و آن را آزمایش کند؟
هوش مصنوعی: ای ساقی بی‌نهایت، امیدوارم که با تو در این میخانه به گفتگو بپردازم و از هر سو بر من تاثیر بگذاری.
هوش مصنوعی: من به خاک کرباس می‌بالیدم که می‌تواند به آسمان برسد.
هوش مصنوعی: به موهایش نپیچ و حواست باشد که با خط نگاهمان، جوان و پیر مانند هم در کار هستند.
هوش مصنوعی: در روز رستاخیز، همه موجودات از هر کجا به دامن او چنگ می‌زنند و از او کمک می‌طلبند.
هوش مصنوعی: چند بار باید پریشان و نا آرام باشی تا نور و زیبایی کوه طور بر تو بتابد و تو به سمت آن خیل گمراهان کشیده شوی؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
وصف خلقش به جان در آویزد
دست جودش به کان در آویزد
عدلش از آسمان ندارد عار
سلسله ز آسمان در آویزد
آسمان را به موئی از سر قهر
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.