لبت ببوسه اهل هوس نشان گردید

چرا بخاتم جم دیو کامران گردید

خریطه سگ لیلی بگردن مجنون

فتاد و فخر کنان روبحی روان گردید

شبی ززلف و رخت ریخت خوی بدامن باغ

که پر زسنبل بو یاو ارغوان گردید

فتاد سایه تو چون بباغ بر سر سرو

ببندگی تو آزاد از خزان گردید

سپهر بر سر کویت بسالهای دراز

هزار دوره بزد تا که آستان گردید

گدای میکده صد خم برایگان بخشید

نصیب خسرو اگر گنج شایگان گردید

طپیده بود دل ما بخون زتیر نظر

دوباره غمزه بر او تیر امتحان گردید

شنید بوی پسر را زقافله یعقوب

سزد چو گرداگر گرد کاروان گردید

چه لذتست بطوف حریمت ایکعبه

که خار بادیه ات رشک پرنیان گردید

براه قافله چندان گریست شب مجنون

که راه بادیه اش گم بساربان گردید

مباد تا که بدربان تو بسازد غیر

نهفته دیده بکوی تو پاسبان گردید

گرفته با سر زلف تو الفت آشفته

قفس بمرغ گرفتار آشیان گردید

مرا ضمان چو بود صاحب الزمان دردهر

چه غم که دشمن خونخوار من زمان گردید