باگه در ملک فقر سلطانیم

جان نثاران کوی جانانیم

شیوه ما بجز خطا نبود

گر ببخشی و گر کشی آنیم

ما پناهی در این جهان خراب

جز بکوی مغان نمیدانیم

گر بمیدان عشق بارد تیر

سر نخاریم و رخ نگردانیم

صوفی آسا بوقت وجد و سماع

آستین بر دون کون افشانیم

اوستادیم اهل دانش را

در دبستان عشق نادانیم

در گلستان تو نواسنجیم

تا بدانی هزار دستانیم

تا گلی همچو او بدست آریم

روز و شب در طواف بستانیم

خم نشینیم گر فلاطون وار

لیک در سر عشق حیرانیم

گو مده آب خضر جای شراب

جای اکسیر خاک نستانم

میتوان ترک خویش آشفته

لیک ما ترک عشق نتوانیم

هر چه کردیم غیر عشق بتان

بغرامت از او پشیمانیم

عشق همسایه است با واجب

تا نگوئی اسیر امکانیم