حرف آخر قافیه

شمارهٔ ۱: ای حیرت صفات تو بند زبان ما

شمارهٔ ۲: ای شکرخا کرده شُکرت طوطی گفتار ما

شمارهٔ ۳: آنکه نور دیده سازد روی آتش‌ناک را

شمارهٔ ۴: ای به خاطر صد غبار از رشک تو آیینه را

شمارهٔ ۵: گر چون مسیح از لطف او بر اوج افلاکیم ما

شمارهٔ ۶: تا دیده ام بخواب شبی بوتراب را

شمارهٔ ۷: تا روز حشر کم نشود سوز داغ ما

شمارهٔ ۸: از قبول دگران طبع ملول است مرا

شمارهٔ ۹: کام از می لعلم مده کز می خمار آید مرا

شمارهٔ ۱۰: الا ای ساقی گلرخ که گشتی شمع محفل‌ها

شمارهٔ ۱۱: دل اگر کوه شود عاشق جانباز تو را

شمارهٔ ۱۲: تا چند خشم و ناز و کین برخیز و باز از در درآ

شمارهٔ ۱۳: دلا خراب مکن نقش بت پرستی را

شمارهٔ ۱۴: بزلف اگر ببری جان بی قرار از ما

شمارهٔ ۱۵: گر نامه بی‌نامِ خوشت بوسد زبان خامه را

شمارهٔ ۱۶: سجده بت گرچه باشد نامسلمانی مرا

شمارهٔ ۱۷: خط چو مهر گیا تا نموده یی ما را

شمارهٔ ۱۸: ما چنین بیخود اگر یار رسد بر سر ما

شمارهٔ ۱۹: روز ابر است و دهد ساقی جان ساغر ما

شمارهٔ ۲۰: چند باشد چو مسیحا سر افلاک تورا

شمارهٔ ۲۱: گر به فانوس خیال آیی چو شمع اغیار را

شمارهٔ ۲۲: ای داده زآستان خود آورارگی مرا

شمارهٔ ۲۳: آتشین لعلی که همچون شمع جان سوزد مرا

شمارهٔ ۲۴: تیره شد از تو به ساقی طبع شورانگیز ما

شمارهٔ ۲۵: به رخ تو مه‌جبینان حسدست یک‌به‌یک را

شمارهٔ ۲۶: این است نهان از نمک آن تازه جوان را

شمارهٔ ۲۷: دل زنده شوم چون نگرم سیم تنان را

شمارهٔ ۲۸: منه بخاک ره ای یوسف آن کف پا را

شمارهٔ ۲۹: تا تو چو شمع می کنی تیز نظر بسوی ما

شمارهٔ ۳۰: کوثر کجا و لعل روان بخش او کجا

شمارهٔ ۳۱: ز عاشقان همه قصد جراحت است او را

شمارهٔ ۳۲: یکره چو غنچه خنده زنان بین بسوی ما

شمارهٔ ۳۳: از که نالم که فغان از دل ریش است مرا

شمارهٔ ۳۴: آتش رخی کز یاد او آهی زجان خیزد مرا

شمارهٔ ۳۵: آن کعبه جان سوی خود میخواند از یاری مرا

شمارهٔ ۳۶: بسکه خطش سوخت ازغم صددل نومید را

شمارهٔ ۳۷: بهل حکایت شیرین بکوهکن مارا

شمارهٔ ۳۸: گر کند ابر کرم میل تن خاکی ما

شمارهٔ ۳۹: که ره دهد سوی آن سایه همای مرا

شمارهٔ ۴۰: آه کز دست دل این سینه ریش است مرا

شمارهٔ ۴۱: گر التفات بود شمع مجلس مارا

شمارهٔ ۴۲: از رقیبان تو صد خار جگر هست مرا

شمارهٔ ۴۳: شیشه پر از زهر چند چرخ ستم پیشه را

شمارهٔ ۴۴: نبود از عاشقی بیم ملامت سینه ریشان را

شمارهٔ ۴۵: جایی که بجوش آرد گل بلبل زاری را

شمارهٔ ۴۶: مژده گل چه میدهی عاشق مستمند را

شمارهٔ ۴۷: جز وصل هوس نیست چو پروانه خسان را

شمارهٔ ۴۸: زدرد میرم و گویی که بیش از این بادا

شمارهٔ ۴۹: از بس که خورم بر جگر از طعنه سنان‌ها

شمارهٔ ۵۰: غم ندارد ز گدایی تن غم پرور ما

شمارهٔ ۵۱: پنجه خطاست با بتان خسته دل خراب را

شمارهٔ ۵۲: چون رنجه شود خوی تو از همسری ما

شمارهٔ ۵۳: ای خضر که همدم شده یی آب بقا را

شمارهٔ ۵۴: کوی تو که من از همه کس واپسم آنجا

شمارهٔ ۵۵: به خلوت بهل شیخ دل مرده را

شمارهٔ ۵۶: پس از اجل به که روشن شود نکویی ما

شمارهٔ ۵۷: ای بی‌تو از خون بسته گل مژگان من بر خارها

شمارهٔ ۵۸: هوای دیدنت ای ترک تند خوست مرا

شمارهٔ ۵۹: به هم متاب دگر سنبل پریشان را

شمارهٔ ۶۰: زلف چو مار او کشد در دهن بلا مرا

شمارهٔ ۶۱: کس نبودش خبر از زشتی و زیبایی ما

شمارهٔ ۶۲: این حسن و ملاحت نگر آن کان نمک را

شمارهٔ ۶۳: دل اگر زغم خروشد چه غم از خروش اورا

شمارهٔ ۶۴: پیش تو دیده گر نبود غرق خون مرا

شمارهٔ ۶۵: اگرچه از رخ خود چشم بسته یی ما را

شمارهٔ ۶۶: اگر تو وصل نبخشی چه چاره سوخته را

شمارهٔ ۶۷: چون شمع اگرچه آنمه مهرش گداخت ما را

شمارهٔ ۶۸: پیش از آن کین گرد هستی سر زند از خاک ما

شمارهٔ ۶۹: در گریبان ریز ساغر زاهد سالوس را

شمارهٔ ۷۰: زشت است کان نکورو از حد برد جفا را

شمارهٔ ۷۱: چون تو گویی سخن این دلشده را گوش کجا

شمارهٔ ۷۲: نقشبندی که کسان عاشق و مستند او را

شمارهٔ ۷۳: نیست آن در که ز گوش آمده تا دوش ترا

شمارهٔ ۷۴: باز چون شمع سحر رشته جان سوخت مرا

شمارهٔ ۷۵: ز فتراک‌سوار من چه معراجی است آهو را

شمارهٔ ۷۶: چون به زنجیر محبت بسته یی پای مرا

شمارهٔ ۷۷: چه عقل و دانش و هوشیست بر کمال مرا

شمارهٔ ۷۸: بود که گریه بشوید خط گناه مرا

شمارهٔ ۷۹: گر شبی بردارد آن شمع از مه عارض نقاب

شمارهٔ ۸۰: یامن ناصبور را سوی خود از وفا طلب

شمارهٔ ۸۱: پای‌بوس آن بت سنگین‌دل یاقوت‌لب

شمارهٔ ۸۲: کرد بیدارم ز خواب بیخودی آن آفتاب

شمارهٔ ۸۳: از جوش گریه دارم پیشت خروش امشب

شمارهٔ ۸۴: سخن چه حاجت اگر دل مقابل افتادست

شمارهٔ ۸۵: گر ساقی بدمست به خشم از بر ما رفت

شمارهٔ ۸۶: باز از بویت دل پژمرده در نشوو نماست

شمارهٔ ۸۷: گر کعبه نشین بامن مستش سر ناز است

شمارهٔ ۸۸: بس که دل پر آتشم بهر تو آه کرده است

شمارهٔ ۸۹: گشاد صد دل از آن غنچه شکر خند است

شمارهٔ ۹۰: من و مجنون دو اسیریم که غم شادی ماست

شمارهٔ ۹۱: چهره از تیغ تو پر خون دردم کشتن خوش است

شمارهٔ ۹۲: هرگز هوس سایه ام از فر هما نیست

شمارهٔ ۹۳: اگر چه ساقی جان می نهاد در دستت

شمارهٔ ۹۴: به قتلم اینهمه خشم و عتاب حاجت نیست

شمارهٔ ۹۵: مست می و ساقیم تا نفسی باقی است

شمارهٔ ۹۶: عقده زلف تو سر رشته تقدیر من است

شمارهٔ ۹۷: ای که چون چشم خوشت نرگس مخموری نیست

شمارهٔ ۹۸: بی اختیار ماست که دل بیقرار ازوست

شمارهٔ ۹۹: در عهد تو آسوده کس از داغ ستم نیست

شمارهٔ ۱۰۰: به عهد یوسف من کز فرشته افزون است

شمارهٔ ۱۰۱: نور دو چشم کز برم بریده رفته است

شمارهٔ ۱۰۲: چو سوختم از عشق و شستم از جان دست

شمارهٔ ۱۰۳: شادم اگرچه خاطرم اندوهگین ازوست

شمارهٔ ۱۰۴: گویم سیاه بختی ام از دود آه کیست

شمارهٔ ۱۰۵: گرچه حسن همه کس آفت اهل نظرست

شمارهٔ ۱۰۶: نیازمند ترا رسم خود پسندی نیست

شمارهٔ ۱۰۷: باز از سر زلف دل آشفته خبر یافت

شمارهٔ ۱۰۸: بسکه به دل می زنم سنگ که دلدار رفت

شمارهٔ ۱۰۹: تاخریدار تو شد گل آبرو صدجا فروخت

شمارهٔ ۱۱۰: عاشق مجنونم و صحرای غم جای من است

شمارهٔ ۱۱۱: گمره عشقم و نبود به من مست گرفت

شمارهٔ ۱۱۲: وقت طرب ایام گل و موسم کشت است

شمارهٔ ۱۱۳: جز از وصال تو با کس سر وصولم نیست

شمارهٔ ۱۱۴: من سری دارم که بر خاک ره از جولان اوست

شمارهٔ ۱۱۵: لوح خاک ما به خون نقش از دل صد چاک ماست

شمارهٔ ۱۱۶: شمعی که گرم خشم تر از برق لامع است

شمارهٔ ۱۱۷: در بت پرستی قبله ام چون آن بت روحانی است

شمارهٔ ۱۱۸: آن شوخ سوارست و سوی ما گذرش نیست

شمارهٔ ۱۱۹: بر صید حرم تیغ مزن زانکه حرام است

شمارهٔ ۱۲۰: تا نقش نعل اسبت محراب اهل دین است

شمارهٔ ۱۲۱: دل اهل نظر از نرگس شهلا با تست

شمارهٔ ۱۲۲: حسنت نمک آمیز و لبت نیز چنین است

شمارهٔ ۱۲۳: ما گرچه گداییم وفا در خور ما نیست

شمارهٔ ۱۲۴: زان در پی یارم که عنانم به کف اوست

شمارهٔ ۱۲۵: امروز در لطف به روی همه بازست

شمارهٔ ۱۲۶: جان‌بخشی‌ای که با لب لعل تو ای پری است

شمارهٔ ۱۲۷: به عقل در ره عشق تو خانه نتوان ساخت

شمارهٔ ۱۲۸: زهی ملاحت و خوبی که با تو محبوب است

شمارهٔ ۱۲۹: ای نخل آرزو لب لعلت طبیب کیست

شمارهٔ ۱۳۰: گر بدامن گردی از آن رهگذر می بایدت

شمارهٔ ۱۳۱: آن شاخ گل که رونق سرو و سمن ازوست

شمارهٔ ۱۳۲: از نرگس توام نظری ای پسر بس است

شمارهٔ ۱۳۳: هر که در عشق بتان بی درد زیست

شمارهٔ ۱۳۴: زبخت بد جگرم از جفای اوریش است

شمارهٔ ۱۳۵: شاهباز عشق سیری کرد بر بالا و پست

شمارهٔ ۱۳۶: آنچه غم تو کرد اگر بازرسم به دیدنت

شمارهٔ ۱۳۷: هر کو ندید خواب و نداند که خورد چیست

شمارهٔ ۱۳۸: گرچه در غارت جان است دو چشم سیهت

شمارهٔ ۱۳۹: تا نمردیم دل از درد تو بهبود نداشت

شمارهٔ ۱۴۰: هفتاد سال شد که دل من در آتش است

شمارهٔ ۱۴۱: شمع من، هرکس که پیشت جان نسوزد مرد نیست

شمارهٔ ۱۴۲: در کوی تو از دست رقیبان گذرم نیست

شمارهٔ ۱۴۳: نمود چاک گریبان تنت که نسترن است

شمارهٔ ۱۴۴: در کوی تو خون دل ما پاک فرو رفت

شمارهٔ ۱۴۵: گر شد سر ما خاک ره دوست چه باک است

شمارهٔ ۱۴۶: تو گر خرام کنی سرو یا صنوبر چیست

شمارهٔ ۱۴۷: عشق جانان راحت جان من بیچاره است

شمارهٔ ۱۴۸: گرچه لب تشنه ز غم عاشق دلسوخته است

شمارهٔ ۱۴۹: هرجا که بود یار و سرور است

شمارهٔ ۱۵۰: ز قامت تو چگویم که فتنها برخاست

شمارهٔ ۱۵۱: لاف صاحب نظری از دل هشیار خوش است

شمارهٔ ۱۵۲: مصر شرف از حسن ادب یوسف جان یافت

شمارهٔ ۱۵۳: عاشقم بر آن بت و دل خون که از اندیشه است

شمارهٔ ۱۵۴: ز بس کز سست پیوندی گهش صلحست و گه جنگ است

شمارهٔ ۱۵۵: سوخت صدجان سرو من تا حسن او بالا گرفت

شمارهٔ ۱۵۶: ببین که کار من از غم چه سخت افتادست

شمارهٔ ۱۵۷: گر زخم عشق بر دل مردم جراحت است

شمارهٔ ۱۵۸: آنی که فتنها همه از یک نگاه تست

شمارهٔ ۱۵۹: دوستان خواب اجل بی وصل یارم آرزوست

شمارهٔ ۱۶۰: تا چند باشد این غم پنهان که با من است

شمارهٔ ۱۶۱: مست شد صوفی و جنگش بر سر پیمانه است

شمارهٔ ۱۶۲: پیش تو داد من ز جور زمانه است

شمارهٔ ۱۶۳: تو گر پروانه‌ای همچون خلیل آتش گلستان است

شمارهٔ ۱۶۴: فرهاد را ز شیرین، حرمان ز بخت شور است

شمارهٔ ۱۶۵: اگرچه خانه خرابی زباده ای ساقی است

شمارهٔ ۱۶۶: نیست در صحرا پی آهو که هر جا رفته است

شمارهٔ ۱۶۷: بی سوز محبت نتوان دل به بتان بست

شمارهٔ ۱۶۸: کاسه چشم من از شوق گل رخسار دوست

شمارهٔ ۱۶۹: بلبل زسوز زار من آهنگ برگرفت

شمارهٔ ۱۷۰: مارا تنی چو صورت دیوار مانده است

شمارهٔ ۱۷۱: چراغ عشق من افروخت شمع خلوت دوست

شمارهٔ ۱۷۲: گر بسوزد تن زارم بر من خار و خسی است

شمارهٔ ۱۷۳: گوهر دل گم شد و وقت فراغ از دست رفت

شمارهٔ ۱۷۴: دی از نظر چو سرو و خرامان من گذشت

شمارهٔ ۱۷۵: مجال حلقه صحبت کرابخانه تست؟

شمارهٔ ۱۷۶: ما عاشقیم و روی بتان قبله گاه ماست

شمارهٔ ۱۷۷: شمع را پیش رخت اشک نیاز اینهمه چیست

شمارهٔ ۱۷۸: سگ کوی تو که شب تا بسحر پیش من است

شمارهٔ ۱۷۹: کسی زکعبه کوی تو نامراد نرفت

شمارهٔ ۱۸۰: منم که حاصل من غیر نامرادی نیست

شمارهٔ ۱۸۱: عشق آتش است و در دل دیوانه در گرفت

شمارهٔ ۱۸۲: هرچند که یوسف بجمال از همه بیش است

شمارهٔ ۱۸۳: روی کسی چو صورت آینه سوی تست

شمارهٔ ۱۸۴: خندید گل و غنچه شکفت و چمن آراست

شمارهٔ ۱۸۵: هر کرا حسنی بود آیینه دار روی اوست

شمارهٔ ۱۸۶: جور آن بت همه بر جان پریشان من است

شمارهٔ ۱۸۷: مجنون عشق را هوس تخت و تاج نیست

شمارهٔ ۱۸۸: گرنه بر غم عاشقان کار جهان مشوش است

شمارهٔ ۱۸۹: همه دم ز درد عشقت دل زار من حزین است

شمارهٔ ۱۹۰: ای پری وش نمک حسن تو رشک ملک است

شمارهٔ ۱۹۱: مرا که جان پی قربان شدن بود پیشت

شمارهٔ ۱۹۲: ای سرو روان خاک شوم در ته پایت

شمارهٔ ۱۹۳: محبوب من چه حاجت گفتن بود که کیست

شمارهٔ ۱۹۴: کور شد از غم رقیب کان پری از بام ماست

شمارهٔ ۱۹۵: جز داغ دلم چراغ شب نیست

شمارهٔ ۱۹۶: در دل و جان از آن مژه قصد تو راه کردن است

شمارهٔ ۱۹۷: دل را نمک از گریه گرم است شکی نیست

شمارهٔ ۱۹۸: دل کباب ز خوناب دیده بد نام است

شمارهٔ ۱۹۹: هر جا که بنگری رخ او در تجلی است

شمارهٔ ۲۰۰: کسی کش بوی آن گل در دماغ است

شمارهٔ ۲۰۱: عمرم همه با صوت نی و چنگ بسر رفت

شمارهٔ ۲۰۲: به زهر چشم دهی جان و دل فرحناک است

شمارهٔ ۲۰۳: عیب پری مکن که نهان از تو گشته است

شمارهٔ ۲۰۴: چون غنچه صد دل پاره شد لب ناگشودن مشکل است

شمارهٔ ۲۰۵: کدورت غم هجرت بیک نگاه برفت

شمارهٔ ۲۰۶: از عالم جان آنچه بما فیض رسان است

شمارهٔ ۲۰۷: یار اگر میکشدت دل بنه ایدل گله چیست؟

شمارهٔ ۲۰۸: گنج قارون بزمین رفت و ملامت باقی است

شمارهٔ ۲۰۹: من که چون شمع ز داغ تو صدم روشنی است

شمارهٔ ۲۱۰: نوروز من از طلعت چون ماه تو عید است

شمارهٔ ۲۱۱: ز گریه دل پر و لب همچو غنچه خندان است

شمارهٔ ۲۱۲: گر کوه تحمل کسی از بار ستم نیست

شمارهٔ ۲۱۳: سکون خاطر من بی تو سرو قامت نیست

شمارهٔ ۲۱۴: گر تیغ تو خواهد سر و جان هم چه نزاع است

شمارهٔ ۲۱۵: اسیر عشق ترا میل گشت باغ کجاست

شمارهٔ ۲۱۶: تاخار عشق در جگر من شکسته است

شمارهٔ ۲۱۷: بمردمی چو سگ یار کس بعالم نیست

شمارهٔ ۲۱۸: گریه‌ام دید و چو گل از خنده آن مهوش شکفت

شمارهٔ ۲۱۹: خوش درآ در خانه دل زانکه جان از خانه رفت

شمارهٔ ۲۲۰: دل ز غم تا کی کند فریاد، خاموشی خوش است

شمارهٔ ۲۲۱: دیوانه یارم من و با کس نظرم نیست

شمارهٔ ۲۲۲: سرومن، صد خارم از دست تو در پا رفته است

شمارهٔ ۲۲۳: هرکه عاشق شد چو شمع آزاده از دل‌مردگی است

شمارهٔ ۲۲۴: گیرم که دل از یاد تو خرسند توان داشت

شمارهٔ ۲۲۵: بازم از چشم آنسوار سرکش خونخوار رفت

شمارهٔ ۲۲۶: جانم در آتش از ستم ماهپاره ایست

شمارهٔ ۲۲۷: چشم مست گر کشد هر گوشه خلقی در غم است

شمارهٔ ۲۲۸: گذشت در هوست عمر و یک نفس باقی است

شمارهٔ ۲۲۹: رقیب مانع دیدار یار من شده است

شمارهٔ ۲۳۰: حسن تو گرچه با همه کس در تجلی است

شمارهٔ ۲۳۱: با خوش نفسی می خور اگر ماهوشی نیست

شمارهٔ ۲۳۲: نرگس رعنا اگر چشم و چراغ گلشن است

شمارهٔ ۲۳۳: جهان جوان ز بهار و خزان پیری ماست

شمارهٔ ۲۳۴: بکوی عشق که طوفان نوح از آن وادی است

شمارهٔ ۲۳۵: از لطف اگرچه با سگ خویشت عجب خوش است

شمارهٔ ۲۳۶: شمع رخسار بتان خانه ز بنیاد بسوخت

شمارهٔ ۲۳۷: وادی مجنون و شان، عالم آزادی است

شمارهٔ ۲۳۸: بسکه هرجا صفت خون دل آشامی ماست

شمارهٔ ۲۳۹: تا گوشه چشمی بمن آن سیم تن انداخت

شمارهٔ ۲۴۰: قد طوبی و لب کوثر و خود حور بهشت است

شمارهٔ ۲۴۱: چنین که تشنه بخون لعل یاربی سبب است

شمارهٔ ۲۴۲: خونم به جور تیغ تو در گردن خودست

شمارهٔ ۲۴۳: آن بت که قبله دل عشاق روی اوست

شمارهٔ ۲۴۴: نه از طرب هوس گشت با غم افتادست

شمارهٔ ۲۴۵: کی آب خضر همدم طبع سلیم ماست

شمارهٔ ۲۴۶: گر چو گل در کف ما جام می صبحگهی است

شمارهٔ ۲۴۷: ذره چون خورشید گردد طالع و لامع خوش است

شمارهٔ ۲۴۸: آن شمع که پروانه صفت بال و پرم سوخت

شمارهٔ ۲۴۹: هرچند غمی همچو غم بی درمی نیست

شمارهٔ ۲۵۰: درخت وادی ایمن بنور عشق کسی است

شمارهٔ ۲۵۱: جان دادن از وفا هنر کوهکن بس است

شمارهٔ ۲۵۲: چشم تو دگر در پی صید دل و جان است

شمارهٔ ۲۵۳: پیری خزان تازه بهار جوانی است

شمارهٔ ۲۵۴: حیاتی با رخ خوی کرده اوست

شمارهٔ ۲۵۵: تشریف کرامت اگر از لطف الهی است

شمارهٔ ۲۵۶: مستی که ذوق رندی و بیچارگی نیافت

شمارهٔ ۲۵۷: ناخورده می ز نرگس او دل خمار یافت

شمارهٔ ۲۵۸: تا بر گل تو سنبل پر خم دمیده است

شمارهٔ ۲۵۹: امید خلق باقبال و دولت خویش است

شمارهٔ ۲۶۰: شیشه دل بهر خوبانم ز دست افتاده است

شمارهٔ ۲۶۱: تو پیش چشم منی چشم من پر آب از چیست

شمارهٔ ۲۶۲: چو منع غیر مجالم در آشنایی نیست

شمارهٔ ۲۶۳: رفتی و نقش روی تو از چشم تر نرفت

شمارهٔ ۲۶۴: چنین حسن و ملاحت با ملک نیست

شمارهٔ ۲۶۵: شبی که بی تو برین پیر خسته حال گذشت

شمارهٔ ۲۶۶: روی تو مصحفی است که در آن خوبی است

شمارهٔ ۲۶۷: بس شکل خوب چرخ کشید و خراب ساخت

شمارهٔ ۲۶۸: بود از ازلم درد تو وین درد همان است

شمارهٔ ۲۶۹: عید قربان شد و سر در ره جولان تو رفت

شمارهٔ ۲۷۰: سینه ایصوفی اگر صاف است چو آیینه ات

شمارهٔ ۲۷۱: خوش آنکه دور فلک بر مراد من میگشت

شمارهٔ ۲۷۲: تو آفتابی و تا ذره یی ز من باقی است

شمارهٔ ۲۷۳: این چه سروست که از گلشن جان خاسته است

شمارهٔ ۲۷۴: گه نظاره دلم ایمن از رقیبان است

شمارهٔ ۲۷۵: بهلاک خود نپوشم نظر از رخ چو ماهت

شمارهٔ ۲۷۶: همچو چنگ افغان من بی‌زخم بیدادی نخاست

شمارهٔ ۲۷۷: بکوی میکده آخر سبوی ما بشکست

شمارهٔ ۲۷۸: امروز غیر غم زتو هیچم نصیب نیست

شمارهٔ ۲۷۹: در بهار نوجوانی باغ ما از گل تهی است

شمارهٔ ۲۸۰: عاشق آن نیست که شد محرم و همدم بر دوست

شمارهٔ ۲۸۱: دلا، خار ستم از پا برون خواهد شدن وقت است

شمارهٔ ۲۸۲: دل مرده از آنم که مسیحا نفسی نیست

شمارهٔ ۲۸۳: با من از مشکین غزالان گرنه بوی آشناست

شمارهٔ ۲۸۴: تا نشد چون نافه خون، دل بوی دلجویی نیافت

شمارهٔ ۲۸۵: چشم همه را بر گل روی تو نگاه است

شمارهٔ ۲۸۶: گل نو آمد و ما را غم دیرینه گرفت

شمارهٔ ۲۸۷: صبر تلخ است و دوای من خونین جگر است

شمارهٔ ۲۸۸: کار از دهان او همه دم بر مراد نیست

شمارهٔ ۲۸۹: گاه گاهم خانه از برق وصالش روشن است

شمارهٔ ۲۹۰: ای سبز تلخ این نگه جان گداز چیست

شمارهٔ ۲۹۱: سراپا شمع از آن نورست کز آلودگی دور است

شمارهٔ ۲۹۲: خوش نیست بی تو ساقی گر بزم خلد باقی است

شمارهٔ ۲۹۳: نقد گنج کعبه جایش جز دل ویرانه نیست

شمارهٔ ۲۹۴: هزار شکر که مارا سر شکایت نیست

شمارهٔ ۲۹۵: هرکه برخاست ز سودای تو بر جا ننشست

شمارهٔ ۲۹۶: غیر سوز و گریه کار عاشق درمانده چیست

شمارهٔ ۲۹۷: صدهزاران چشم اگر بر روی یوسف ناظر است

شمارهٔ ۲۹۸: پیش سرمستان عشقت گلشن و گلخن یکیست

شمارهٔ ۲۹۹: جان من مسکین که گرفتار غم اوست

شمارهٔ ۳۰۰: گر صد هزار سال وصالت میسر است

شمارهٔ ۳۰۱: لعل او کز برگ گل رنگین تر و نازکترست

شمارهٔ ۳۰۲: سر رشته غم دل چون شمع جانگدازست

شمارهٔ ۳۰۳: دل جگر سوخته از جان سیه بخت من است

شمارهٔ ۳۰۴: سرمه ره دردیده زان دارد که خاک پای اوست

شمارهٔ ۳۰۵: بی داغ عشق یکرگ من چون چراغ نیست

شمارهٔ ۳۰۶: ای لعبتی که مثل تو کس در زمانه نیست

شمارهٔ ۳۰۷: در زیر زلف روی تو چون گل شکفته است

شمارهٔ ۳۰۸: زاهد بره کعبه رود کاین ره دین است

شمارهٔ ۳۰۹: ای که می‌پرسی که با دل هم‌سخن در خانه کیست

شمارهٔ ۳۱۰: عندلیب از حسن گل افروختن داند که چیست

شمارهٔ ۳۱۱: خوشا کسی که به کوی تو بخت همدم اوست

شمارهٔ ۳۱۲: با یکدم وصلت غم عالم نتوان گفت

شمارهٔ ۳۱۳: عتاب و ناز تو با من ز غایت خوبی است

شمارهٔ ۳۱۴: کسی که حق حریفان مهربان نشناخت

شمارهٔ ۳۱۵: گر به کوثر نظر ز نیکو عملی است

شمارهٔ ۳۱۶: هرگز بوفا چشم خوشت جانب من نیست

شمارهٔ ۳۱۷: هوا خوش است و مرا بی رخ تو دل خوش نیست

شمارهٔ ۳۱۸: لعل جانبخشش که آرام دل شیدا ازوست

شمارهٔ ۳۱۹: سرو بر خاک ره از رشک قد یار نشست

شمارهٔ ۳۲۰: گر تن شکسته دوا جز هلاک نیست

شمارهٔ ۳۲۱: ساقیا بی لب لعلت می ناب اینهمه نیست

شمارهٔ ۳۲۲: نه که در کوی تو جز من دگری گمره نیست

شمارهٔ ۳۲۳: گردون که کین اهل نظر در نهاد اوست

شمارهٔ ۳۲۴: گر کشد خصم بزور از کف من دامن دوست

شمارهٔ ۳۲۵: یافت از یوسف پدر بویی اگر رویش نیافت

شمارهٔ ۳۲۶: هر صورتی که هست ز حسنت نشانه ایست

شمارهٔ ۳۲۷: بازم ز هر طرف مه رخساره کسی است

شمارهٔ ۳۲۸: از بسکه جان به تشنه لبی درد کرده است

شمارهٔ ۳۲۹: جمال شمع چو خورشید عالم افروزست

شمارهٔ ۳۳۰: مگو که ماه رخ او ز گلرخان بگذشت

شمارهٔ ۳۳۱: آن شمع گلرخان که رخش لاله زار ماست

شمارهٔ ۳۳۲: بی شمع رخت هیچ صفا در دل ما نیست

شمارهٔ ۳۳۳: کشتهٔ تیرت که ازوی استخوان‌ها مانده است

شمارهٔ ۳۳۴: هیچت ز خون ما غم روز جواب نیست

شمارهٔ ۳۳۵: دل که خونم خورد ای حور نه پنداری ازوست

شمارهٔ ۳۳۶: همه راست میل خالی که بر آن رخ جمیلست

شمارهٔ ۳۳۷: در سوختنم آنکه بر افروختن آموخت

شمارهٔ ۳۳۸: گفتی چمن بوقت گل ای همنفس خوش است

شمارهٔ ۳۳۹: مریز بی گنهم خون که جست و جویی

شمارهٔ ۳۴۰: کدام زخم که بر من ز دلستانی نیست

شمارهٔ ۳۴۱: عیسی دم ما همدم اگر نیست غمی نیست

شمارهٔ ۳۴۲: آتشی دردل من شمع رخت درزده است

شمارهٔ ۳۴۳: هزار سال سفر از وجود تا عدم است

شمارهٔ ۳۴۴: ساقی، جهان سرشک حریفان گرفته است

شمارهٔ ۳۴۵: در ره عشق از خضر هم زندگی واماندگی است

شمارهٔ ۳۴۶: تن عاشق همای لامکان است

شمارهٔ ۳۴۷: بحق شام وصال و بعهد روز نخست

شمارهٔ ۳۴۸: نوبهار آمد چو گل رخها ز می خواهد شکفت

شمارهٔ ۳۴۹: مرا ز عشق نه عقل و نه دین دنیایی است

شمارهٔ ۳۵۰: جان من در دوستی نامهربان می‌بینمت

شمارهٔ ۳۵۱: آن سرو ناز کز چمن جان دمیده است

شمارهٔ ۳۵۲: آن سرو هرگه از نظر من گذشته است

شمارهٔ ۳۵۳: برقی که ز نعل فرس سیم تنی خاست

شمارهٔ ۳۵۴: گر بمسجد گذری با این رخ و آن چشم مست

شمارهٔ ۳۵۵: پیر مغان گدای درش همچو ما بسی است

شمارهٔ ۳۵۶: وادی مجنون جگر سوزست و کس را تاب نیست

شمارهٔ ۳۵۷: حیات تشنه لبان وصل آن مسیح دم است

شمارهٔ ۳۵۸: مرا چو شبنم از آن مایه حیات کم است

شمارهٔ ۳۵۹: وقت مستی چون عرق از روی دلجوی تو خاست

شمارهٔ ۳۶۰: ذوقی است که در تیره شبی چون شب مویت

شمارهٔ ۳۶۱: دور از تو شب و روز مرا خواب حرام است

شمارهٔ ۳۶۲: ای باغبان چه حاصل از سرو ناز باغت

شمارهٔ ۳۶۳: باغبان، آنسرو اگر برطرف جو خواهد نشست

شمارهٔ ۳۶۴: گر لب بنهی بر لب مستان چه تفاوت؟

شمارهٔ ۳۶۵: قدرم چو مه از مهر سعادت اثر تست

شمارهٔ ۳۶۶: یکشب که در فراق جمال تو دلبرست

شمارهٔ ۳۶۷: عمر من تا کی بآه آتشین خواهد گذشت

شمارهٔ ۳۶۸: چون کوهکن با بیستون گفتم توانم راز گفت

شمارهٔ ۳۶۹: گرچه ز گلهای می دامن ما شستنی است

شمارهٔ ۳۷۰: بی بخت و یارم مرا از مرگ چشم یاری است

شمارهٔ ۳۷۱: در عشق تو تا در غم خویشی ملامت است

شمارهٔ ۳۷۲: نه عاشق است که واله بر وی چون مه تست

شمارهٔ ۳۷۳: دید چشمم پای او بر خاک و خاک ره نگشت

شمارهٔ ۳۷۴: گر یار مرا میل من خسته بسی نیست

شمارهٔ ۳۷۵: عنان کار نه دردست مصلحت بین است

شمارهٔ ۳۷۶: اگر ز کین‌کشی‌ام غم ز خشم و کینم نیست

شمارهٔ ۳۷۷: خواب مرگم باد اگر دور از تو خوابم آرزوست

شمارهٔ ۳۷۸: ترا صد خوبی و بر هر یکی صد دیده حیرانت

شمارهٔ ۳۷۹: رشکم از کس نبود گرد و جهان حاصل اوست

شمارهٔ ۳۸۰: عیش ما یک عشوه از چشم سیاه او بس است

شمارهٔ ۳۸۱: سجده بت گر کنم در نظرم روی تست

شمارهٔ ۳۸۲: مجاورم چو سگان بهر پارس در کویت

شمارهٔ ۳۸۳: چو خط به کشتنم آورد لعل خندانت

شمارهٔ ۳۸۴: تو باغ حسنی و صد عندلیب زار تراست

شمارهٔ ۳۸۵: در خیال وصل جفا پیشه من است

شمارهٔ ۳۸۶: گر نمیخواهی مرا، صید دل غمدیده چیست

شمارهٔ ۳۸۷: کس بخود دلبسته آنزلف چون زنجیر نیست

شمارهٔ ۳۸۸: درد می مرهم ریش دل بیمار غم است

شمارهٔ ۳۸۹: چشم دلم چو دیده از آن شمع روشن است

شمارهٔ ۳۹۰: شمع روی تو نه افروخته چشم من ازوست

شمارهٔ ۳۹۱: دینم ببرد آن بت و گوید که جان کجاست

شمارهٔ ۳۹۲: سرو من برق صفت آمد و چون باد برفت

شمارهٔ ۳۹۳: رقیب از کوی آن دهقان پسر رفت

شمارهٔ ۳۹۴: شادم اگرچه خاطرم اندوهگین ازوست

شمارهٔ ۳۹۵: یار اگر زان رقیبان و گرزان من است

شمارهٔ ۳۹۶: پری رخان که سرم خاک راه ایشانست

شمارهٔ ۳۹۷: آنکه فرشته را ازو دست امید کوته است

شمارهٔ ۳۹۸: آنکس طلبد کعبه که بیگانه عشق است

شمارهٔ ۳۹۹: می خور که فکر عالم پر غم نباشدت

شمارهٔ ۴۰۰: از جلوه محبت خورشید حسن دوست

شمارهٔ ۴۰۱: باورم ناید که شد در پوست مجنون سوی دوست

شمارهٔ ۴۰۲: هر کس که پا نهاد بکویت ز دست رفت

شمارهٔ ۴۰۳: ناصح چو دل نماند نصیحت چه فایده

شمارهٔ ۴۰۴: داغ دلم آن نیست که بامن سخنت نیست

شمارهٔ ۴۰۵: آنشمع که حسنش دل ارباب وفا سوخت

شمارهٔ ۴۰۶: شمعی که ز سوز دل گرمش خبری هست

شمارهٔ ۴۰۷: نالهٔ من جان غم‌پرورد می‌داند که چیست

شمارهٔ ۴۰۸: نیست کس، خورشید من، کو درد پرورد تو نیست

شمارهٔ ۴۰۹: ساقی که یار ما بود اغیار را چه بحث؟

شمارهٔ ۴۱۰: سوختیم از غم و این آتش پنهان همه هیچ

شمارهٔ ۴۱۱: نصیب ما نشد از وصل یار جز غم هیچ

شمارهٔ ۴۱۲: معلم را بگو فریاد از آن شوخ

شمارهٔ ۴۱۳: دوش از دیرم ملک در حلقه او را برد

شمارهٔ ۴۱۴: مسکینی ما را نتوان شرح و بیان کرد

شمارهٔ ۴۱۵: آن آفتاب حسن سحر میل باده کرد

شمارهٔ ۴۱۶: وصل تو گر زمانه نصیب رقیب کرد

شمارهٔ ۴۱۷: ساقیا می ده که صبر و عشق مهجور از همند

شمارهٔ ۴۱۸: مستان تو گر باغ و بهاری طلبیدند

شمارهٔ ۴۱۹: آب حیات کس بجز از جرعه کش نخورد

شمارهٔ ۴۲۰: خوبان که همچو شمع ز نور آفریده‌اند

شمارهٔ ۴۲۱: رسید یار و دلم بی قرار خواهد کرد

شمارهٔ ۴۲۲: از روزگار تیره دلم بر غبار چند؟

شمارهٔ ۴۲۳: سفید موی و سیه نامه از گنه تا چند؟

شمارهٔ ۴۲۴: خلق از سگت نه از بد دشمن فغان کنند

شمارهٔ ۴۲۵: خوبان همه محبوب دل و آفت جانند

شمارهٔ ۴۲۶: خرم دلی که ره بسر کار خویش برد

شمارهٔ ۴۲۷: چشم ز گریه خانه مردم پر آب کرد

شمارهٔ ۴۲۸: چو خستگان ز درد دل گشاد می‌یابند

شمارهٔ ۴۲۹: سوز حدیث شمع زبان را خبر نکرد

شمارهٔ ۴۳۰: لعلت بخنده هرچه دلم از تو خواست کرد

شمارهٔ ۴۳۱: شاهان اگر بصحبت رندان نظر کنند

شمارهٔ ۴۳۲: گاهم دو آهوی تو سگ خویش خوانده‌اند

شمارهٔ ۴۳۳: نامه شوق ترا تا بکبوتر ندهند

شمارهٔ ۴۳۴: خوبان که نیش بر جگر ریش می‌زنند

شمارهٔ ۴۳۵: امروز دل از آینه جان نظرت کرد

شمارهٔ ۴۳۶: تا دل سر زلف یار گم کرد

شمارهٔ ۴۳۷: گر سگان تو انیس من محزون شده اند

شمارهٔ ۴۳۸: هرچند آهنین دل ما ناز بیش کرد

شمارهٔ ۴۳۹: هردل که جز خیال تو در وی مقام کرد

شمارهٔ ۴۴۰: تا جهان بوده است با نیکان بدان در کینه‌اند

شمارهٔ ۴۴۱: خورشید اوج عزت خوبان ماه رویند

شمارهٔ ۴۴۲: من اگر حسرت روی تو چنین خواهم برد

شمارهٔ ۴۴۳: یار شد مست و دل ما بفغان باز آورد

شمارهٔ ۴۴۴: گرچه در پای تو ای شمع بسی سوخته‌اند

شمارهٔ ۴۴۵: گر حسن و دلبری بتو مهپاره داده اند

شمارهٔ ۴۴۶: وصلش نماند و تلخی زهر فراق ماند

شمارهٔ ۴۴۷: در عرق شد چو رخش ز آتش می تابی خورد

شمارهٔ ۴۴۸: کار ما عشق است و مارا بهر آن آورده اند

شمارهٔ ۴۴۹: بجای آب حیاتم شکر لبی دادند

شمارهٔ ۴۵۰: جمعی که دل بهرزه پریشان نکرده اند

شمارهٔ ۴۵۱: یاران چه شد که پرسش یاری نمیکند

شمارهٔ ۴۵۲: بسکه از گرم اختلاطی گلرخان آتش وشند

شمارهٔ ۴۵۳: گر قسمن ما شد ز ازل غم چه توان کرد؟

شمارهٔ ۴۵۴: خوبان دل گرم و نفس سرد چه دانند؟

شمارهٔ ۴۵۵: در چنگ غمت سخت اسیرم چه توان کرد؟

شمارهٔ ۴۵۶: هرکه مست تو نشد جام شرابش ندهند

شمارهٔ ۴۵۷: زاهد، مرا که بیدل و دین آفریده اند

شمارهٔ ۴۵۸: تو آفتابی و شوق تو ناتوانم کرد

شمارهٔ ۴۵۹: ایکه رخسارت ز روی لاله آب و رنگ برد

شمارهٔ ۴۶۰: قومی نشسته با تو و می نوش میکنند

شمارهٔ ۴۶۱: شدم هلاک و ز من جز دریغ و درد نماند

شمارهٔ ۴۶۲: خوبان بگلشن از نظر ما چه میروند؟

شمارهٔ ۴۶۳: مجنون شوم و وارهم از بوالهوسی چند

شمارهٔ ۴۶۴: کجا با آن طبیب جان حریفان حال من گویند

شمارهٔ ۴۶۵: قناعت از دو عالم میتوان کرد

شمارهٔ ۴۶۶: باز شمعم خانه روشن، کوری اغیار کرد

شمارهٔ ۴۶۷: فصل بهار و خلق بعشرت نشسته اند

شمارهٔ ۴۶۸: زلف یار از دست رفت و دل ازو دیوانه ماند

شمارهٔ ۴۶۹: مشنو که بی تو ناله زارم هوس نماند

شمارهٔ ۴۷۰: فلک بدور تو طفلی که در وجود آورد

شمارهٔ ۴۷۱: خاری که راه در دل از آن جور پیشه کرد

شمارهٔ ۴۷۲: از گرد راه دل بامید تو شاد بود

شمارهٔ ۴۷۳: دور فلک که جام مرادم نمیدهد

شمارهٔ ۴۷۴: عرش و معراج نه در خورد من زار بود

شمارهٔ ۴۷۵: چو دل به وصل دهم جوریار نگذارد

شمارهٔ ۴۷۶: وصل ما یکنفس از روی نکویی باشد

شمارهٔ ۴۷۷: هرکه سوی قبله مقصود رو می‌آورد

شمارهٔ ۴۷۸: ترک دین بهر تو چون عاشق مسکین ندهد

شمارهٔ ۴۷۹: نیست جان رفتن که نور از چشم روشن می‌رود

شمارهٔ ۴۸۰: هرگز غبار حسرت دور از دلم نشد

شمارهٔ ۴۸۱: چو شهسوار مرا رخ ز باده گلگون شد

شمارهٔ ۴۸۲: کی از لعل تو جان من بیک دیدن بیاساید

شمارهٔ ۴۸۳: زان پری ما را دل دیوانه رسوا می‌کند

شمارهٔ ۴۸۴: تا کلک قضا نقد وجود از عدم آورد

شمارهٔ ۴۸۵: چون میل دل خلق جهان سوی تو یابند

شمارهٔ ۴۸۶: گر بعد عمری یکنفس مارا نظر سویش بود

شمارهٔ ۴۸۷: بخاک مرده اگر برق عشق برگیرد

شمارهٔ ۴۸۸: نیاز من نخرد کس، که کس فقیر مباد

شمارهٔ ۴۸۹: هرکه چون باد از سر کوی تو بیرون می‌رود

شمارهٔ ۴۹۰: از صحبت ما درد کشان بازنخیزد

شمارهٔ ۴۹۱: خوشباس که روزی گل امید برآید

شمارهٔ ۴۹۲: فراخ دستی گل داد عیش و مستی داد

شمارهٔ ۴۹۳: کی بود عاشق کسی کز سوختن غمگین بود

شمارهٔ ۴۹۴: هرکه چون صورت چین دیده بروی تو گشاد

شمارهٔ ۴۹۵: آه گر می ز غمت عاشق غمناک نزد

شمارهٔ ۴۹۶: هرکس که چشم مست تو نظاره می‌کند

شمارهٔ ۴۹۷: گرفتم آنکه بشکل تو دیگری باشد

شمارهٔ ۴۹۸: عالم از سیل فنا گرچه خطرها دارد

شمارهٔ ۴۹۹: شوخی که خون من چو می ناب می‌خورد

شمارهٔ ۵۰۰: روز ازل که جز رقم کفر و دین نبود

شمارهٔ ۵۰۱: چو دل بوصل نهم جور یار نگذارد

شمارهٔ ۵۰۲: چو گلت شکفت از می عرق از کناره سرزد

شمارهٔ ۵۰۳: ای همنفسان دست ز ما باز گذارید

شمارهٔ ۵۰۴: سگ آن طیب انفاسم که رشک مشک چین باشد

شمارهٔ ۵۰۵: دل شکسته ما گنجی از وفا دارد

شمارهٔ ۵۰۶: هر کدورت که نصیب من دلخسته شود

شمارهٔ ۵۰۷: داغ پنهان دلم هر دیده مشکل بنگرد

شمارهٔ ۵۰۸: تا پری را چون تو خواندم دوری از مردم کند

شمارهٔ ۵۰۹: آن تقوی ام که از همه کس احتراز بود

شمارهٔ ۵۱۰: چه سود کوشش اگر دوست کام ما ندهد

شمارهٔ ۵۱۱: نه هر دل کز نوا دم زد قبول دلنواز افتد

شمارهٔ ۵۱۲: ز بسکه گرد رهت جان عاشقان دارد

شمارهٔ ۵۱۳: سر من اگر نشانی ز در کنشت دارد

شمارهٔ ۵۱۴: عاقبت داغ دل ما بدوا هم برسد

شمارهٔ ۵۱۵: دلم از شوق او مصحف چو بهر فال بگشاید

شمارهٔ ۵۱۶: گرم چو شمع برد یار سر چه خواهد شد

شمارهٔ ۵۱۷: دل کارزوی وصل تو در سینه او بود

شمارهٔ ۵۱۸: محرومی ما جز گنه بخت نباشد

شمارهٔ ۵۱۹: گفتم ار عاشق شوم گاهی غمی خواهم کشید

شمارهٔ ۵۲۰: گفتم که جان قربان کنم آن مه چو مهمان در رسد

شمارهٔ ۵۲۱: کلک قضا که صورت ابروی او کشید

شمارهٔ ۵۲۲: دل از غم زار و یارش صحبت اغیار می‌باید

شمارهٔ ۵۲۳: بر من از دورش به نوبت ساغر می می‌رسد

شمارهٔ ۵۲۴: شاید که پرده زان رخ باد صبا گشاید

شمارهٔ ۵۲۵: جایم بروز واقعه پهلوی او کنید

شمارهٔ ۵۲۶: دلی که شاد ز وصل تو دیر دیر شود

شمارهٔ ۵۲۷: چون ننالم که ز عشقم همه بیداد رسد

شمارهٔ ۵۲۸: اطیفه عجب از غمزه نرگست دادند

شمارهٔ ۵۲۹: خوشم به هجر تو گر وصل صد حضور آرد

شمارهٔ ۵۳۰: صیدِ آن شوخم که هرگه بزم عشرت می‌نهد

شمارهٔ ۵۳۱: سر به جای پای در میخانه می‌باید نهاد

شمارهٔ ۵۳۲: نصیب کوهکن از وصل دوست چون باشد

شمارهٔ ۵۳۳: بعد مرگم زاغ چون هر پاره جایی افکند

شمارهٔ ۵۳۴: چون گل روی تو را آتش می تاب دهد

شمارهٔ ۵۳۵: مرا حیات ابد از لبت هوس باشد

شمارهٔ ۵۳۶: شیوه خوبی لیلی همه کس چون داند؟

شمارهٔ ۵۳۷: خط دمید از رخ او کار بلا بالا شد

شمارهٔ ۵۳۸: کی بمن وصل چنین غایه مویی برسد

شمارهٔ ۵۳۹: چشم صاحبدل نظر چون بر رخ گل می‌کند

شمارهٔ ۵۴۰: هرکه شد سامان طلب پیوسته دردسر کشد

شمارهٔ ۵۴۱: عجب که شمع شبی در سرای من سوزد

شمارهٔ ۵۴۲: نه آه از جان زار من برآمد

شمارهٔ ۵۴۳: زد جامه چاک و سینه صافی چو مه نمود

شمارهٔ ۵۴۴: چشم زناز یوسفش سوی پدر نمی فتد

شمارهٔ ۵۴۵: گر مست تو آهی ز سر درد برآرد

شمارهٔ ۵۴۶: گویند شب جمعه مخور می که غم آرد

شمارهٔ ۵۴۷: ز آشنایی من کاخرش جدایی بود

شمارهٔ ۵۴۸: او که از دیده خونابه چکانم نرود

شمارهٔ ۵۴۹: سوی که روم من؟ که دلم سوی تو باشد

شمارهٔ ۵۵۰: دلا، ز تخت سلیمان کسی چه یاد دارد

شمارهٔ ۵۵۱: بهر جان قصد تو گر بر دل مجروح بود

شمارهٔ ۵۵۲: عیسی گذاشت دنیا، قارون اسیر او شد

شمارهٔ ۵۵۳: گر نه چاه دقنت عقل زره می فکند

شمارهٔ ۵۵۴: هر که آگه ز دل سوخته من باشد

شمارهٔ ۵۵۵: بر مرگ رقیبان تو خرم نتوان بود

شمارهٔ ۵۵۶: عشق گنجینه اسرار الهی باشد

شمارهٔ ۵۵۷: یار برخاست برقص آن قد و قامت نگرید

شمارهٔ ۵۵۸: ای تازه گل که بوی خوشت دم ز روح زد

شمارهٔ ۵۵۹: آب حیات اگر بسر کوی او رود

شمارهٔ ۵۶۰: آن گل چو شمع بر من مدهوش میزند

شمارهٔ ۵۶۱: ابر نوروزی چو گل را بر ورق شبنم زند

شمارهٔ ۵۶۲: عاشق دلریش را زخم تو مرهم دهد

شمارهٔ ۵۶۳: چشمه نوش نوخطان مهر گیابر آورد

شمارهٔ ۵۶۴: وجود ما زغمت تا عدم نخواهد شد

شمارهٔ ۵۶۵: در سجده خود آن مه صد آفتاب بیند

شمارهٔ ۵۶۶: سرشک شادی وصل ارچه جان گداز آمد

شمارهٔ ۵۶۷: مایه خوبی غم بیچارگان خوردن بود

شمارهٔ ۵۶۸: چشم مجنون هرچه بیند صورت لیلی بود

شمارهٔ ۵۶۹: شادمان از وصل جانان بخت ما هرگز نبود

شمارهٔ ۵۷۰: کس عشوه خونخواری او را نشناسد

شمارهٔ ۵۷۱: گر جوش گریه یی دل خامت بر آورد

شمارهٔ ۵۷۲: جان هلاک از شوق و یار از دیه ما می‌رود

شمارهٔ ۵۷۳: در عشق اگر از کشته شدن مرد بماند

شمارهٔ ۵۷۴: چند چراغ آه من عمر مرا تبه کند

شمارهٔ ۵۷۵: زلف قلابش ز کف دل‌ها چو ماهی می‌برد

شمارهٔ ۵۷۶: گرسنه شرح زخمت گوید گنه ندارد

شمارهٔ ۵۷۷: فلک که مشعل مهرش زبام میسوزد

شمارهٔ ۵۷۸: روی نیاز ما همه دم بر زمین بود

شمارهٔ ۵۷۹: کس چون تو نبودست و نخواهد پس ازین بود

شمارهٔ ۵۸۰: روزی که ماه ابروی آن شوخ کم نمود

شمارهٔ ۵۸۱: بقرار یک نظر دل ز تو چون کنار گیرد

شمارهٔ ۵۸۲: شام غم دل‌خستگان را بی‌تو جان بر لب رسد

شمارهٔ ۵۸۳: از دیده رفت و از دل پر خون نمیرود

شمارهٔ ۵۸۴: امید وصالت فرح جان حزین بود

شمارهٔ ۵۸۵: عمرم بآه و ناله و فریاد می رود

شمارهٔ ۵۸۶: ای کرده چشمت عالمی مست از شراب ناز خود

شمارهٔ ۵۸۷: کی سگت از استخوان من شکار من شود

شمارهٔ ۵۸۸: نقد دلم چو غنچه به مستی ز دست شد

شمارهٔ ۵۸۹: یارم به چوگان باختن چون رو به میدان می‌نهد

شمارهٔ ۵۹۰: افغان که درد ما بدوا کم نمی شود

شمارهٔ ۵۹۱: چو غنچه گرچه لبت مهر بر دهان دارد

شمارهٔ ۵۹۲: تا من از مادر نزادم غم که زاینده شد

شمارهٔ ۵۹۳: چراغ چشم دل آن دلربا بر افروزد

شمارهٔ ۵۹۴: با جان چو شد سرشته غم عشق چون رود

شمارهٔ ۵۹۵: بهر خونریز من از خواب صبوی یار شد

شمارهٔ ۵۹۶: شانه می‌خواهم که دم زان کاکل پُرخم زند

شمارهٔ ۵۹۷: عیب دلم کند آن کز دل خبر ندارد

شمارهٔ ۵۹۸: عاشق چو مرغ بسمل پروای سر ندارد

شمارهٔ ۵۹۹: تا یوسفش چاکی چو گل در جیب پیراهن نشد

شمارهٔ ۶۰۰: هر که فکر از برق آه عاشق مسکین کند

شمارهٔ ۶۰۱: خوش روزگار وصل که ما را دویی نبود

شمارهٔ ۶۰۲: خون شد جگر از خنده که آن رشک ملک زد

شمارهٔ ۶۰۳: چو نافه تا جگرم غرق خون نخواهد شد

شمارهٔ ۶۰۴: بر آستان حرم زاهدی که سر میزد

شمارهٔ ۶۰۵: شوقی دگر امروز دلم سوی تو دارد

شمارهٔ ۶۰۶: قاصد رسید و بوی خوشی باز میرسد

شمارهٔ ۶۰۷: رخت که پیر و جوان را بیک نظر سوزد

شمارهٔ ۶۰۸: تا یار ز شوخی بکناری ننشیند

شمارهٔ ۶۰۹: گرچه کار دلم از صبر بسامان نشود

شمارهٔ ۶۱۰: منت قتل از رقیبم باز می باید کشید

شمارهٔ ۶۱۱: باز از فریب وعده دلم را شکیب داد

شمارهٔ ۶۱۲: دل ز جور فلک بجان آمد

شمارهٔ ۶۱۳: تهیست کشتی می عمر از آن بغم گذرد

شمارهٔ ۶۱۴: گشتیم پیر و یار همان نوجوان که بود

شمارهٔ ۶۱۵: هر گرد بلایی که خدا خواسته باشد

شمارهٔ ۶۱۶: کس چون غم زلیخا یوسف ندیده داند؟

شمارهٔ ۶۱۷: مرا ز هجر بهشتی رخی بجان دارد

شمارهٔ ۶۱۸: گرچه با روی نکو خوی نکو می باید

شمارهٔ ۶۱۹: جان به فکر جهان نمی‌ارزد

شمارهٔ ۶۲۰: از تماشای تو کس منع دل ما نکند

شمارهٔ ۶۲۱: گر صد هزار رنج و تعب باغبان برد

شمارهٔ ۶۲۲: بی تو چو شمع کرده ام گریه و خنده کار خود

شمارهٔ ۶۲۳: جام وصلت بکف کج نظران نتوان دید

شمارهٔ ۶۲۴: جز در حرم کوی تو دل خانه نگیرد

شمارهٔ ۶۲۵: دو دیده در ره آن مه که کی سواره در آید

شمارهٔ ۶۲۶: مستی و گر فرشته ز لعل تو بو برد

شمارهٔ ۶۲۷: حدیث ما و تو هر بوالهوس نمیداند

شمارهٔ ۶۲۸: هر کس که طاق ابروی او سجده گه کند

شمارهٔ ۶۲۹: حسن کس از دلم آن شکل و شمایل نبرد

شمارهٔ ۶۳۰: بر شمع فلک حسنت آن لحظه که ناز آرد

شمارهٔ ۶۳۱: گرچه اشک من خبر از بی‌گناهی می‌دهد

شمارهٔ ۶۳۲: در ره دوست که باشد؟ که جفایی نکشد

شمارهٔ ۶۳۳: مرا دردی است کز درمان کس تسکین نخواهد شد

شمارهٔ ۶۳۴: گر کشد گاهی عنان از ناز و میل ما کند

شمارهٔ ۶۳۵: به هر ناجنس چون طوطی دل ما کی سخن دارد

شمارهٔ ۶۳۶: لبت از روزه چرا خشک چو عناب شود

شمارهٔ ۶۳۷: با من رقیب دون کسی از همدمی نشد

شمارهٔ ۶۳۸: ای شاه حسن آنکه ترا تخت و تاج داد

شمارهٔ ۶۳۹: چون غنچه بیدل تنگیی کسرا لبی خندان نشد

شمارهٔ ۶۴۰: گر درد خسته یی را درمان دهی چه باشد؟

شمارهٔ ۶۴۱: در کوی بتان جز بفقیری نتوان بود

شمارهٔ ۶۴۲: ز تاب آتش غم سینه چاک خواهم شد

شمارهٔ ۶۴۳: نسیم باد بهارم بهوش می آرد

شمارهٔ ۶۴۴: رقیب از رشک من هر لحظه در خارها دارد

شمارهٔ ۶۴۵: سایه کی بر خاک من آن سر و چالاک افکند

شمارهٔ ۶۴۶: من که بیهوشم از او مست شرابم می‌کنید

شمارهٔ ۶۴۷: من مجنون نمی یابم کسی محرم به حال خود

شمارهٔ ۶۴۸: گرچه بر ما روزگار تیره مشکل می‌رود

شمارهٔ ۶۴۹: در خواب گنج وصلت جان خراب ببیند

شمارهٔ ۶۵۰: تا عشق از آن ما شد بخت از جهان بر افتاد

شمارهٔ ۶۵۱: صید دست آموزم و قدرم نمیدانی چه سود

شمارهٔ ۶۵۲: غم و فرح بمن می پرست میگذرد

شمارهٔ ۶۵۳: کس از فراغ تو عیش و فراغ را چکند

شمارهٔ ۶۵۴: نیشکر قامت من آنکه دل من دارد

شمارهٔ ۶۵۵: گویند که با غیری وین گرچه یقین باشد

شمارهٔ ۶۵۶: مرا صد خار از آن نوگل اگر در دل درون آید

شمارهٔ ۶۵۷: با همه شاد و ملول از من بیچاره شود

شمارهٔ ۶۵۸: هرکه مفلس گشت رسوای خلایق می‌شود

شمارهٔ ۶۵۹: اگر از غم تو صد جان به یکی نفس برآید

شمارهٔ ۶۶۰: یک بوسه هرگزم لب سیمین بری نداد

شمارهٔ ۶۶۱: دوستان چون میرم آن خشت درم بالین کنید

شمارهٔ ۶۶۲: لعلت به تلخ گویی دل در خروش آرد

شمارهٔ ۶۶۳: دلم بریان و تن سوزان و آهم آتشین باشد

شمارهٔ ۶۶۴: گرنه ابرو ترش آن غمزه خونریز کند

شمارهٔ ۶۶۵: گهی که بر منت از مرحمت نظر باشد

شمارهٔ ۶۶۶: مرا از دوریت تا کی صبوری کار خواهد بود

شمارهٔ ۶۶۷: گر دلت آینه صورت مقصود بود

شمارهٔ ۶۶۸: سوار من که سرخصم خاک راهت باد

شمارهٔ ۶۶۹: دیده گر جای تو ای چشمه خورشید شود

شمارهٔ ۶۷۰: از آن در دیده یعقوبش غم یوسف غبار آرد

شمارهٔ ۶۷۱: به پیری چو نوجوانان تا کِیَم دل مست مِی باشد؟

شمارهٔ ۶۷۲: چون مرغ بسملم خبر ار ترک سر نشد

شمارهٔ ۶۷۳: شمع من همنفست گر دگری خواهد بود

شمارهٔ ۶۷۴: بسکه عاشق چشم تر بر نامه اش ناخوانده سود

شمارهٔ ۶۷۵: شوخی که می نخورده دل خلق خون کند

شمارهٔ ۶۷۶: هر کس که بدان سرو قباپوش نشیند

شمارهٔ ۶۷۷: ذوق دیدار تو در جان بلاکش باشد

شمارهٔ ۶۷۸: چو آتشپاره از در درآمد خانه گلشن شد

شمارهٔ ۶۷۹: اگرچه مستی می صد عذاب می‌آرد

شمارهٔ ۶۸۰: آن سبز چو رنگش ز می ناب برآید

شمارهٔ ۶۸۱: دفع غم دور از تو میل باده‌ام چون می‌شود

شمارهٔ ۶۸۲: میرود از برم دگر، تا ببر که میرود؟

شمارهٔ ۶۸۳: نسیم گل دگران را دماغ تازه کند

شمارهٔ ۶۸۴: گل به یاد عارضت دل را گشادی می‌دهد

شمارهٔ ۶۸۵: دنیا همه هیچ است و وفا هیچ ندارد

شمارهٔ ۶۸۶: زبسکه روزم از آن مه ملال می خیزد

شمارهٔ ۶۸۷: گر آه کشم آن سگ کویم بسر آید

شمارهٔ ۶۸۸: از خاک رهم عشق بر افلاک برآرد

شمارهٔ ۶۸۹: آگه از شمع رخش هم عاشقی چون من شود

شمارهٔ ۶۹۰: مرا که گبر و مسلمان نظر پرست شناسد

شمارهٔ ۶۹۱: سحر چو آه من می پرست میخیزد

شمارهٔ ۶۹۲: سرا پای تنم هر دم ز موج دیده تر گردد

شمارهٔ ۶۹۳: چو بهر قتل غیر آن مه به تیغ آبگون خیزد

شمارهٔ ۶۹۴: صبا چو جعد سر زلف یار من بگشود

شمارهٔ ۶۹۵: رشک رقیب تا کیم ای بیوفا کشد

شمارهٔ ۶۹۶: هرچند بیخم می‌کَنی، وصلت گرم خرم کند

شمارهٔ ۶۹۷: دیده هر که از هوس سوی تو سیمتن بود

شمارهٔ ۶۹۸: چشم صاحبدل نظر چون بر رخ گل می‌کند

شمارهٔ ۶۹۹: کسی از خار خار جان مجنون کی خبر دارد

شمارهٔ ۷۰۰: چه عیب ار خون بگریم چون مرا رندی ز کوی خود

شمارهٔ ۷۰۱: ناقه لیلی که سر در کوه و هامون می‌کند

شمارهٔ ۷۰۲: خاک ره خواست سرم یار و چنان خواهد بود

شمارهٔ ۷۰۳: بذات حق که مرا تا وجود خواهد بود

شمارهٔ ۷۰۴: چار دیوار جهان کز غصه دلها خون کند

شمارهٔ ۷۰۵: لیلی نبودش این نمک شیرین چنین زیبا نشد

شمارهٔ ۷۰۶: در لعل لبش چاشنی خنده ببینید

شمارهٔ ۷۰۷: یار از سر کوچه چو مه برآمد

شمارهٔ ۷۰۸: از سایه خود میرمد دل کز رقیب آزرده شد

شمارهٔ ۷۰۹: تا تورا آرزوی همنفسی با من شد

شمارهٔ ۷۱۰: فیروزی بخت همه کس لعل تو بخشید

شمارهٔ ۷۱۱: نظاره بین که عاشق بیچاره میکند

شمارهٔ ۷۱۲: هرچند که گفتم غم دل سود ندارد

شمارهٔ ۷۱۳: فکر وصلت کسش خیال مباد

شمارهٔ ۷۱۴: صبر کن ای باغبان کاندوه بلبل بگذرد

شمارهٔ ۷۱۵: ایخوش آنکس که چو گل مستی بیباک کند

شمارهٔ ۷۱۶: آنکه لعلش دم عیسی به کرامت دارد

شمارهٔ ۷۱۷: مرا تصور وصلت خیال باطل بود

شمارهٔ ۷۱۸: مه دو هفته اگر رفت عمر ساقی باد

شمارهٔ ۷۱۹: نصیب ما ز ازل درد و داغ و هجران شد

شمارهٔ ۷۲۰: هرگز از کوی تو کس دور بشمشیر نشد

شمارهٔ ۷۲۱: عیسی دم من کز نفسش جان بتن آید

شمارهٔ ۷۲۲: زنده می‌سازد لب او خلق و ما را می‌کشد

شمارهٔ ۷۲۳: آمد آن عیسی نفس کز عشوه و نازم کشد

شمارهٔ ۷۲۴: خوش آنکه دل زغم هجر بر کناری بود

شمارهٔ ۷۲۵: ساقی ز زهر چشم بمن قهر میکند

شمارهٔ ۷۲۶: جوش سودای غم دل پایم از جا می‌برد

شمارهٔ ۷۲۷: عاشق آشفته دل از طعنه خامی نشود

شمارهٔ ۷۲۸: هیچ لب تشنه به میخانه سری بر نکند

شمارهٔ ۷۲۹: شد سگش یار رقیب و جور با خود می‌کند

شمارهٔ ۷۳۰: گرچه از عشق بتان صبر و دل و هوشم شد

شمارهٔ ۷۳۱: هر شمع جمالی که بر افروخته باشد

شمارهٔ ۷۳۲: گنجی است عشق کز وی صد جان هلاک گردد

شمارهٔ ۷۳۳: صید یوسف صورتان دل از ره معنی کند

شمارهٔ ۷۳۴: مشاطه تو جلوه ناز ای پسر بود

شمارهٔ ۷۳۵: با فتنه چشم تو چه تدبیر توان کرد

شمارهٔ ۷۳۶: بغیر خون جگر دل شراب ناب نخورد

شمارهٔ ۷۳۷: گرمی کوثر بدان لبهای خندان داده اند

شمارهٔ ۷۳۸: بیخود شده بودم چو سخن یار بمن کرد

شمارهٔ ۷۳۹: مپرس یوسف من کز تو گلرخان چونند

شمارهٔ ۷۴۰: کی شود سرو من آگه ز دل افکاری چند

شمارهٔ ۷۴۱: مست رفتی و ز شوقت جگرم چاک بماند

شمارهٔ ۷۴۲: عاشقان ره بسر گنج الهی دارند

شمارهٔ ۷۴۳: وه که این شیرین‌غزالان بازی ما می‌دهند

شمارهٔ ۷۴۴: گرچه بر فرهاد شیرین جور بی اندازه کرد

شمارهٔ ۷۴۵: نتوان بر ساقی سخن از توبه عیان کرد

شمارهٔ ۷۴۶: چون لاله جهانی بغمت غرقه بخونند

شمارهٔ ۷۴۷: سرو من تا چو مه از خانه زین گشت بلند

شمارهٔ ۷۴۸: خوبان که فرق تاقدم از جان سرشته اند

شمارهٔ ۷۴۹: گر کاکلی بتان بسر خود رها کنند

شمارهٔ ۷۵۰: صبوری از غمت ایشوخ بیوفا تاچند

شمارهٔ ۷۵۱: خوبان اگرچه در پی دلهای خسته اند

شمارهٔ ۷۵۲: روزی که قدسیان گل آدم سرشته اند

شمارهٔ ۷۵۳: مرا بکوی تو شوق از در نیاز آورد

شمارهٔ ۷۵۴: سرو قدان که دل از عاشق محتاج برند

شمارهٔ ۷۵۵: نفی خوبان کردم از خاطر که بار خاطرند

شمارهٔ ۷۵۶: بکوی دوست که از ما پیام خواهد برد؟

شمارهٔ ۷۵۷: جایی که فلک پیش بتان پشت دوتا کرد

شمارهٔ ۷۵۸: به مهر او اثرم جز دریغ و درد نماند

شمارهٔ ۷۵۹: در جان و دل بیک نگه آن شوخ راه کرد

شمارهٔ ۷۶۰: رخ تو داغ کهن تازه از ملاحت کرد

شمارهٔ ۷۶۱: دی که آن کان نمک خنده بر این مجنون کرد

شمارهٔ ۷۶۲: عاشقان گردم گرم از دل غمناک زنند

شمارهٔ ۷۶۳: پیش اغیار آن پریرخ تا دو سنبل شانه کرد

شمارهٔ ۷۶۴: ایمرغ آزاد از قفس پر بر دل افکاران مخند

شمارهٔ ۷۶۵: یاران همه مست و خبر از خویش ندارند

شمارهٔ ۷۶۶: خوبان سمن چهره ستم خوی نباشند

شمارهٔ ۷۶۷: یک سخن گفت آن لب و جان شهیدان تازه کرد

شمارهٔ ۷۶۸: دی نظر دیده بر آن نعل سم توسن کرد

شمارهٔ ۷۶۹: هیچم ز گریه قدر برین خاک کو نماند

شمارهٔ ۷۷۰: بر من خسته رقیبان چو گذر می آرند

شمارهٔ ۷۷۱: داغت خبر ز سوز من دل فکار کرد

شمارهٔ ۷۷۲: کس زنده کی از هجر تو ای عهد گسل ماند

شمارهٔ ۷۷۳: گرچه ارباب خرد طایفه یی پرهنرند

شمارهٔ ۷۷۴: گه بصلحند این بتان گه رسم جنگی مینهند

شمارهٔ ۷۷۵: ایشه خوبان که ملک حسنت ارزانی بود

شمارهٔ ۷۷۶: دل ز فریب گلرخان بی تو شکیب چون کند

شمارهٔ ۷۷۷: خط سبزی که سر از لعل تو برخواهد کرد

شمارهٔ ۷۷۸: رخ او را دهان شکرافشانی چنین باید

شمارهٔ ۷۷۹: جان آفرین که جان همه عالم آفرید

شمارهٔ ۷۸۰: آن نوجوان ز جور پشیمان نمیشود

شمارهٔ ۷۸۱: باقد چون نیشکر آن سبز شیرین بنگرید

شمارهٔ ۷۸۲: لعل او از خون عاشق می بکام خود کشد

شمارهٔ ۷۸۳: چند آن می لب عاشق مخمور ببیند

شمارهٔ ۷۸۴: خیال آن لب می جان ناتوان سوزد

شمارهٔ ۷۸۵: آن سرو اگر از چشم من در چشم دشمن می‌شود

شمارهٔ ۷۸۶: گذر ز حسن خوش این بت پرست پیر ندارد

شمارهٔ ۷۸۷: دل خورد غم که چرا مرده صفت خاک شود

شمارهٔ ۷۸۸: گر من از درد تو مردم هرگزت دردی مباد

شمارهٔ ۷۸۹: کیست کو خاک ز بیداد تو بر سر نکند

شمارهٔ ۷۹۰: بتر ز محنت هجر ای پسر چه خواهد بود

شمارهٔ ۷۹۱: شب همچو شمع آتش آهم زبانه زد

شمارهٔ ۷۹۲: تو یار اگر نشوی بخت یار چون گردد

شمارهٔ ۷۹۳: بیا که نرگس ساقی بشارتی دارد

شمارهٔ ۷۹۴: دور از تو دل من به که پیغام فرستد

شمارهٔ ۷۹۵: حسنت که ذره را مه تابنده میکند

شمارهٔ ۷۹۶: کم همنفسی پاکدل و راست زبان بود

شمارهٔ ۷۹۷: خم مویش که در کین من بیمار می پیچد

شمارهٔ ۷۹۸: کس به هجر تو یار کس نشود

شمارهٔ ۷۹۹: خوش آنک مست شوی تا بهانه برخیزد

شمارهٔ ۸۰۰: هرکه را از چشم تر اشکی به دامن می‌چکد

شمارهٔ ۸۰۱: تا کام ماه یکشب از دیدنش برآمد

شمارهٔ ۸۰۲: اگر آن پری بعاشق نظر از وصال دارد

شمارهٔ ۸۰۳: به تاج عشق سر آدمی عزیز بود

شمارهٔ ۸۰۴: یارم وداع کرد و ز آغوش میرود

شمارهٔ ۸۰۵: کمال صنع الهی در آن جمال بود

شمارهٔ ۸۰۶: گر میل تو جان سوزس عشاق نمی بود

شمارهٔ ۸۰۷: ناخوش آن عمر که دور از رخ آن ماه رود

شمارهٔ ۸۰۸: شمشاد تو پروای کس از ناز ندارد

شمارهٔ ۸۰۹: سرم فدای رهی باد کان سوار آید

شمارهٔ ۸۱۰: عیبم مکن که عقل تو از کف زمام داد

شمارهٔ ۸۱۱: اجل درآمد و بخت از درم نمی‌آید

شمارهٔ ۸۱۲: سرشک شادی وصل از چه جانگداز آمد

شمارهٔ ۸۱۳: از بتان دل برکنم گویم مسلمان دگر

شمارهٔ ۸۱۴: بچه مهر و چه وفا با تو نشینم دگر

شمارهٔ ۸۱۵: چند بود دمبدم چشم تو خونریز تر

شمارهٔ ۸۱۶: ای به زیبایی و دلجویی ز خوبان خوب‌تر

شمارهٔ ۸۱۷: ساقیا مستم لب خود از لب من دور دار

شمارهٔ ۸۱۸: شهسوارا، ز من سوخته خرمن مگذر

شمارهٔ ۸۱۹: توبه کردم از می و معشوق سرمستم دگر

شمارهٔ ۸۲۰: پایه معراج جان خواهی ز دنیا درگذر

شمارهٔ ۸۲۱: سوز دلم باتو گفت حرف نهانی دگر

شمارهٔ ۸۲۲: سنبل بگشا بر گل و سروت به خرام آر

شمارهٔ ۸۲۳: یا مکن قول بتان گوش و بما خرده مگیر

شمارهٔ ۸۲۴: بازآمدی که شمع دل افروزیم دگر

شمارهٔ ۸۲۵: ای بچشم جان من حسن تو شورانگیزتر

شمارهٔ ۸۲۶: از بهر قتل عاشق دلخسته چشم یار

شمارهٔ ۸۲۷: هزار شکر که عالم بکام ماست دگر

شمارهٔ ۸۲۸: بیا ای باد و چون مور ضعیفم سوی جانان بر

شمارهٔ ۸۲۹: مهرم چو میکشد مکش از شیوه های جور

شمارهٔ ۸۳۰: ای ز خورشید رخت هر ساعتم سوزی دگر

شمارهٔ ۸۳۱: ای همچو گل شکفته و از گل شکفته تر

شمارهٔ ۸۳۲: فصل گل نوروز شد دارد جهان حالی دگر

شمارهٔ ۸۳۳: بسنگی دوستان را یاد میدار

شمارهٔ ۸۳۴: کاکل شکست و شد گره کار بسته تر

شمارهٔ ۸۳۵: پیش خورشید رخش کی ماه گردد جلوه گر

شمارهٔ ۸۳۶: معلم، آن گل نو را به خار و خس مگذار

شمارهٔ ۸۳۷: ای بی تو روزم از شب غم جانگدازتر

شمارهٔ ۸۳۸: در دل آمد یار و گشت از دیده غمدیده دور

شمارهٔ ۸۳۹: یک جرعه به خاکم فکن و خاک بجوش آر

شمارهٔ ۸۴۰: جان رفت و دل مقید صد غم بود هنوز

شمارهٔ ۸۴۱: ای باد مکش برقع جانان مرا باز

شمارهٔ ۸۴۲: از تیر تو در خاک طپد مرغ هوا باز

شمارهٔ ۸۴۳: مهی که چشم امیدم بسوی اوست هنوز

شمارهٔ ۸۴۴: هجران گذشت و نوبت دیدن رسید باز

شمارهٔ ۸۴۵: هرچند که چون شمع مرا سوخته‌ای باز

شمارهٔ ۸۴۶: المنه لله که دگر مرغ خوش آواز

شمارهٔ ۸۴۷: ای برق محبت که ره من زده‌ای باز

شمارهٔ ۸۴۸: گرچه زارم سوختی من عاشق زارم هنوز

شمارهٔ ۸۴۹: جان رفت و دل ز عشق پریشان بود هنوز

شمارهٔ ۸۵۰: عیسی دم من وقت سماع طرب انگیز

شمارهٔ ۸۵۱: گل من مگو که لب را بکسی گشاد هرگز

شمارهٔ ۸۵۲: شکر خدا که چشم تو بر ما فتاد باز

شمارهٔ ۸۵۳: در عین عتاب از بر ما میگذری باز

شمارهٔ ۸۵۴: دیده بوصل آرمید دل نشود خوش هنوز

شمارهٔ ۸۵۵: ساغر زده و شمع قد افراخته‌ای باز

شمارهٔ ۸۵۶: فریاد که یار می‌رود باز

شمارهٔ ۸۵۷: سوختم بهر خدا در هجر ازین بیشم مسوز

شمارهٔ ۸۵۸: سرم بریدی و مهر تو در دل است هنوز

شمارهٔ ۸۵۹: از بیم غصه شب و خوف ملال روز

شمارهٔ ۸۶۰: اشارت تو بجان دادنم بشارت بس

شمارهٔ ۸۶۱: هرگز گلی نچید دل من ز باغ کس

شمارهٔ ۸۶۲: حال من دور از آن جمال مپرس

شمارهٔ ۸۶۳: نوازش تو قیامی ز سرو قامت بس

شمارهٔ ۸۶۴: نظر بنرگس او کن ز خشم و ناز مپرس

شمارهٔ ۸۶۵: تا غرق بحر خون نشوی از جفای کس

شمارهٔ ۸۶۶: گو جام جم مباش، سفال شراب بس

شمارهٔ ۸۶۷: گدای دل شو و فارغ ز پادشاهی باش

شمارهٔ ۸۶۸: مستم و در جوش می بینم دل مجنون خویش

شمارهٔ ۸۶۹: غم پریشان سازم از مستی چو زلف پرخمش

شمارهٔ ۸۷۰: مرو از دیده چو برق و بمن زار ببخش

شمارهٔ ۸۷۱: آن پریرو هرکه خواهد دست دل در گردنش

شمارهٔ ۸۷۲: ای دل گه وصلش بجوار دگران باش

شمارهٔ ۸۷۳: چون کعبه هرانکس که نشد شاد بکویش

شمارهٔ ۸۷۴: امشب که چراغ نظری چرب زبان باش

شمارهٔ ۸۷۵: در کوی تو تا کس قدم از ما ننهد پیش

شمارهٔ ۸۷۶: دلا چو باز گریزان ز وصل مردم باش

شمارهٔ ۸۷۷: گریه خواهد ریخت خون من تو خود آسوده باش

شمارهٔ ۸۷۸: ما که از اول بلی گفتیم با دلدار خویش

شمارهٔ ۸۷۹: من نه آنم که بنالم ز دل افکاری خویش

شمارهٔ ۸۸۰: یار باید بر سر ما سایه گستر بودنش

شمارهٔ ۸۸۱: کشته ام خار ملامت همه پیرامن خویش

شمارهٔ ۸۸۲: بصبح وصل کشد این شب ستم خوشباش

شمارهٔ ۸۸۳: از یار مکن ناله و لب بسته ز غم باش

شمارهٔ ۸۸۴: چون بخیال آیدم سرو قباپوش خویش

شمارهٔ ۸۸۵: کوی او خواهی دلا محنت کش اغیار باش

شمارهٔ ۸۸۶: نیست عیب از لاله گر لافد به گلبرگ ترش

شمارهٔ ۸۸۷: عاقبت بگذرد این تیره شب غم خوشباش

شمارهٔ ۸۸۸: تا تو زیر پوست همچون گرگی ای پشمینه پوش

شمارهٔ ۸۸۹: میرم بدان تغافل و پروا نکردنش

شمارهٔ ۸۹۰: از ضعف اگر در آینه بینم جمال خویش

شمارهٔ ۸۹۱: مگسل ز یار و بر سر عهد نخست باش

شمارهٔ ۸۹۲: من آب خضر جویم بهر سگان کویش

شمارهٔ ۸۹۳: هرکو بهشت وصل او امروز باشد حاصلش

شمارهٔ ۸۹۴: نشد از زخم تیر آهو گریزان روز نخجیرش

شمارهٔ ۸۹۵: بس گل شکفت و کرد خزان نوبهار خویش

شمارهٔ ۸۹۶: چو وقت گریه کردن رو نهم بر سوی دیوارش

شمارهٔ ۸۹۷: از حسرت آن لب که نبخشد شکر خویش

شمارهٔ ۸۹۸: تا شسته شد ز شیر لب روح پرورش

شمارهٔ ۸۹۹: ره ز مستی بزنم باز به ویرانه خویش

شمارهٔ ۹۰۰: کوهکن چون بر نیامد با دل خود رای خویش

شمارهٔ ۹۰۱: چند سوزیم ز داغ دل بیحاصل خویش

شمارهٔ ۹۰۲: ای اجل مهلت من ده که ببوسم دامنش

شمارهٔ ۹۰۳: نمیخواهد که دست کس رسد بر طاق ابرویش

شمارهٔ ۹۰۴: در غمت گر جان غم‌پرور نباشد گو مباش

شمارهٔ ۹۰۵: هرکه شد سویش چو سایه در قفا می‌افتمش

شمارهٔ ۹۰۶: نقش پای او که محراب دعا می یابمش

شمارهٔ ۹۰۷: چون شیشه پرم از غم پیمان گسل خویش

شمارهٔ ۹۰۸: صد تلخ دهان میگزد از غصه لب خویش

شمارهٔ ۹۰۹: چو گفتم از کف من زلف را به تاب مکش

شمارهٔ ۹۱۰: عیش اگر خواهی سگ خوبان مردم زاده باش

شمارهٔ ۹۱۱: خسته یی کان عنبرین مو بگذرد زود از سرش

شمارهٔ ۹۱۲: نبود کسی که نبود بلب تو اشتیاقش

شمارهٔ ۹۱۳: چون در کعبه به تقلید گرفتار مباش

شمارهٔ ۹۱۴: خوش آن ساعت که آن ساقی نشاننم پیش خود مستش

شمارهٔ ۹۱۵: گر فراغت طلبی همنفس رندان باش

شمارهٔ ۹۱۶: روشنی بخش دلم شد تن غم پرور خویش

شمارهٔ ۹۱۷: بر مست خود به پیری و عمر تبه ببخش

شمارهٔ ۹۱۸: گر تشنه آب خضری از سر اخلاص

شمارهٔ ۹۱۹: عاشق دم کشتن ز جان آسان برآید همچو شمع

شمارهٔ ۹۲۰: ز بهر کلبه عاشق دلا مجوی چراغ

شمارهٔ ۹۲۱: چند فتد به کشتنم زلف تو ماه برطرف

شمارهٔ ۹۲۲: مجنون منم گریخته عمری ز بند عشق

شمارهٔ ۹۲۳: ماییم همچو مجنون استاد مذهب عشق

شمارهٔ ۹۲۴: یار مستغنی و ما مستغرق دریای عشق

شمارهٔ ۹۲۵: با حسن دوست دل نشکیبد ز داغ عشق

شمارهٔ ۹۲۶: ز بسکه سینه خراش است زخم خار فراق

شمارهٔ ۹۲۷: عیبم مکن اگر (که) من هستم (خراب) عشق

شمارهٔ ۹۲۸: من چون خم صافی دلم گر غرقه ام در خون چه باک

شمارهٔ ۹۲۹: می‌زدی تیری به غیر و بر جگر خوردم ز رشک

شمارهٔ ۹۳۰: گر سنگ زدی بر من و آسوده دل تنگ

شمارهٔ ۹۳۱: با سینه نالان ز نی و چنگ چه حاصل

شمارهٔ ۹۳۲: پرتوی گر افکنی در چشم از شمع جمال

شمارهٔ ۹۳۳: صد بار اگر از جور توام خون رود از دل

شمارهٔ ۹۳۴: هر چند من سگ توام ای مشگبو غزال

شمارهٔ ۹۳۵: چون لاله از داغ درون دارم دهان بر دود دل

شمارهٔ ۹۳۶: عاشق که برفروخت چراغت ز داغ دل

شمارهٔ ۹۳۷: بزخم تیر تو جان رفت و خاک تن شد گل

شمارهٔ ۹۳۸: ز خشم و ناز تو صد شوق شد فزون در دل

شمارهٔ ۹۳۹: ما تا حدیث سبز خطان گوش کرده ایم

شمارهٔ ۹۴۰: عاشق منم که با چو تو خونخواره‌ای خوشم

شمارهٔ ۹۴۱: چندان ز خلق درد ترا گوش میکنیم

شمارهٔ ۹۴۲: ما شیشه ناموس به میخانه شکستیم

شمارهٔ ۹۴۳: درعشق گنهکارم اگر خاک نگردم

شمارهٔ ۹۴۴: چون مرغ نیم بسمل چندانکه می طپیدم

شمارهٔ ۹۴۵: سجده بردم بدرش دوش چو تنها گشتم

شمارهٔ ۹۴۶: گر صدهزار کاسه خون نوش میکنم

شمارهٔ ۹۴۷: ما فیض دل و فیض الهی همه داریم

شمارهٔ ۹۴۸: ما تحمل بر جفاهای تو ای گل می‌کنیم

شمارهٔ ۹۴۹: ز سنگ دل شکنان دل حزین چرا داریم

شمارهٔ ۹۵۰: با هرگل نورسته که برخاست نشستیم

شمارهٔ ۹۵۱: غرق خونم که ازین بحر کناری گیرم

شمارهٔ ۹۵۲: ما از ازل به عشق تو دیوانه زاده‌ایم

شمارهٔ ۹۵۳: عالمی گر خون خورند از عشق ما هم می‌خوریم

شمارهٔ ۹۵۴: من از محرومی خود یا زرشک محرمان سوزم

شمارهٔ ۹۵۵: اگر تو جان طلبی جان در آستین دارم

شمارهٔ ۹۵۶: داند دل تو راز من وزان تو من هم

شمارهٔ ۹۵۷: رفتیم برون زین چمن و هیچ نگفتیم

شمارهٔ ۹۵۸: ساقی کریم و یار خطاپوش و شاه هم

شمارهٔ ۹۵۹: دیوانه عشق توام مجنون مادرزاد هم

شمارهٔ ۹۶۰: در صحبت کس جام فراغی نکشیدیم

شمارهٔ ۹۶۱: از داغ می اگرچه در آتش چو لاله ام

شمارهٔ ۹۶۲: خوش آنکه مست بروی تو دیده باز کنم

شمارهٔ ۹۶۳: برتافت رخ چو آینه آنماه چون کنم

شمارهٔ ۹۶۴: نوروزی ازین ما بفراغی ننشستیم

شمارهٔ ۹۶۵: من خسته ایفلک کی دمی از تو شاد گشتم

شمارهٔ ۹۶۶: آنچنانم ز فراقت که ندانم چکنم

شمارهٔ ۹۶۷: چون سایه گذر زان مه رخساره نداریم

شمارهٔ ۹۶۸: از بسکه شدم جامه دران نعره زنان هم

شمارهٔ ۹۶۹: ماییم که در دیر خرابات مقیمیم

شمارهٔ ۹۷۰: من سوخته خال و خط سیمبرانم

شمارهٔ ۹۷۱: نه چنان بگرد کویت من ناصبور گردم

شمارهٔ ۹۷۲: تاچند وصل روی تو ایمه طلب کنیم

شمارهٔ ۹۷۳: چه شود گرت زمانی من دلفکار بینم

شمارهٔ ۹۷۴: شبها چو سگان در طلبت در بدر افتم

شمارهٔ ۹۷۵: چون لاله جگر چاک شدم غرقه بخون هم

شمارهٔ ۹۷۶: آنم که دل بعالم پرغم نمیدهم

شمارهٔ ۹۷۷: تو شوخ نوجوانی من پیر ناتوانم

شمارهٔ ۹۷۸: گنجی چو تو در سینه به کونین چه کارم؟

شمارهٔ ۹۷۹: تو با فراغ خود امروز شاد و فردا هم

شمارهٔ ۹۸۰: ز بسکه رخنه ز تیر تو در درون دارم

شمارهٔ ۹۸۱: کنون که جامه چو من میدری که سر مستم

شمارهٔ ۹۸۲: نیستم طاقت که آه داد خواهی بشنوم

شمارهٔ ۹۸۳: دی در رهش چو دیدم بس شرمناک گشتم

شمارهٔ ۹۸۴: می ده که بی غبار غمی از جهان روم

شمارهٔ ۹۸۵: یاد من کردی من از بخت این زیادت یافتم

شمارهٔ ۹۸۶: تا کی از گریه گره بر لب فریاد زنم

شمارهٔ ۹۸۷: چندان بر آستان خرابات سر نهم

شمارهٔ ۹۸۸: هر چند که خود دل ببلای تو سپردم

شمارهٔ ۹۸۹: خوش آنکه تو بازآیی و من پای تو بوسم

شمارهٔ ۹۹۰: چند نالم ز غم و شهر پر آوازه کنم

شمارهٔ ۹۹۱: من که از دور ترا بینم و مدهوش شوم

شمارهٔ ۹۹۲: تا کی بغیر گویی من چشم و گوش باشم

شمارهٔ ۹۹۳: دل کباب از لعل او چون از دلش بیرون کنم

شمارهٔ ۹۹۴: من لاف تقوی تا بکی در خرمن طاعت زنم

شمارهٔ ۹۹۵: دور از درت به تیغ نه از بهر جان شدم

شمارهٔ ۹۹۶: تو در آتش ز تب چو نشمع و من دور از درت گردم

شمارهٔ ۹۹۷: عمریست که من خاک ره درد کشانم

شمارهٔ ۹۹۸: عمریکه بیرخت من درمانده بوده ام

شمارهٔ ۹۹۹: خوش آنکه پیش تو دور از دیار خود گریم

شمارهٔ ۱۰۰۰: دل با تو بگفتار و زبان با دگرانم

شمارهٔ ۱۰۰۱: بیک نظر که بر آن مه شب وصال کنم

شمارهٔ ۱۰۰۲: ناچار اگر دمی ز سر کوی او روم

شمارهٔ ۱۰۰۳: در سجود آستانت از سفر باز آمدیم

شمارهٔ ۱۰۰۴: سنگ جفا بقصد دل زار خسته ام

شمارهٔ ۱۰۰۵: با کس سخن مگو که من از غیرت آتشم

شمارهٔ ۱۰۰۶: هر چند از وصالت ای آفتاب دورم

شمارهٔ ۱۰۰۷: ای جگر از تو پر نمک دیده شور بخت هم

شمارهٔ ۱۰۰۸: ظَن مبر کز دودِ دل پیشت شکایت می‌کنم

شمارهٔ ۱۰۰۹: نه تاب وصل و نه صبرم کز و کناره کنم

شمارهٔ ۱۰۱۰: منم آنکه مست و بیخود ز غم تو لاله رویم

شمارهٔ ۱۰۱۱: پیش تو غم دل که نهان بود نگفتیم

شمارهٔ ۱۰۱۲: تو عیش کن بفراغت که من سپند توام

شمارهٔ ۱۰۱۳: سایه صفت ز ماه خود میل وصال میکنم

شمارهٔ ۱۰۱۴: سوختم چندانکه سر زد شعله از پیراهنم

شمارهٔ ۱۰۱۵: سگ توام من و عمری بغم اسیر شدم

شمارهٔ ۱۰۱۶: ز در مران اگر آلوده و هوسناکیم

شمارهٔ ۱۰۱۷: حسرت فرو خورم چه به رویت نظر کنم

شمارهٔ ۱۰۱۸: هرگز از بخت نیامد قدحی در دستم

شمارهٔ ۱۰۱۹: پیرم چو چنگ با قد پرخم شکسته ام

شمارهٔ ۱۰۲۰: ایگل که بوصل تو رسیدن نتوانم

شمارهٔ ۱۰۲۱: عمری‌ست کز عشق بتان این شور و مستی می‌کنم

شمارهٔ ۱۰۲۲: چو ماه نوجمال عالم افروزش که می بینم

شمارهٔ ۱۰۲۳: سوختم از نوش وصلت کارزو میداشتم

شمارهٔ ۱۰۲۴: از برون چون مگس آلوده بشهد هوسیم

شمارهٔ ۱۰۲۵: سرو من، چون سخن از لعل چو قندت گویم

شمارهٔ ۱۰۲۶: بصبر اگرچه بسی روزها بسر کردم

شمارهٔ ۱۰۲۷: کاش آنزمان که سوخته میشد ستاره ام

شمارهٔ ۱۰۲۸: پیش تو ایطبیب جان بسکه ز خویش میروم

شمارهٔ ۱۰۲۹: غیرت عشق کی هلد، کز ستم تو دم زنم

شمارهٔ ۱۰۳۰: چند از هوس آن لب چون قند بسوزم

شمارهٔ ۱۰۳۱: سخن نگفته بهم جنگ و ماجرا داریم

شمارهٔ ۱۰۳۲: تا کی خمار محنت آن سیمبر کشم

شمارهٔ ۱۰۳۳: منعت از همنفسان چند بصد پند کنم

شمارهٔ ۱۰۳۴: با چون تو شوخی سرو قد عاشق کش و طناز هم

شمارهٔ ۱۰۳۵: ز بسکه خار ملامت کشیده دامانم

شمارهٔ ۱۰۳۶: هست کحل بصر از خاک ره او هوسم

شمارهٔ ۱۰۳۷: جان نذر کرده ام که بپایت فدا کنم

شمارهٔ ۱۰۳۸: دل از آرزو چه خون شد بدعا چه کام خواهم

شمارهٔ ۱۰۳۹: چو بینم هر دمت با غیر از غیرت خراب افتم

شمارهٔ ۱۰۴۰: دش از داغت زمانی در غم دل بوده ام

شمارهٔ ۱۰۴۱: طوفان کنم از اشک و رخ خاک بشویم

شمارهٔ ۱۰۴۲: شب وعده داد مست و بره دیده دوختم

شمارهٔ ۱۰۴۳: شدم بازیچهٔ طفلان که در هرجا که بنشینم

شمارهٔ ۱۰۴۴: روز آخر کز جهان با دیده گریان روم

شمارهٔ ۱۰۴۵: من که چون لاله ز داغ تو بر افروخته ام

شمارهٔ ۱۰۴۶: ندارم چاره یی جانا که با لعلت در آمیزم

شمارهٔ ۱۰۴۷: اسیر در دم و یک همنفس نمی بینم

شمارهٔ ۱۰۴۸: آن عید مشتاقان که من قربان او صد جان کنم

شمارهٔ ۱۰۴۹: از جور چه دل ملول دارم

شمارهٔ ۱۰۵۰: مردیم ز غم تا بتو محبوب رسیدیم

شمارهٔ ۱۰۵۱: گرچه در رسم ادب از دگران کم نشدیم

شمارهٔ ۱۰۵۲: از بسکه می وصلت بیرون رود از دستم

شمارهٔ ۱۰۵۳: دل چو کوه از حسرت لعل تو خونشد چون کنم

شمارهٔ ۱۰۵۴: من کز غمت ز دیده می لاله گون خورم

شمارهٔ ۱۰۵۵: دیوانه عشقم دهن از خنده نبندم

شمارهٔ ۱۰۵۶: توبه کردم عمری اکنون باده صافی میکنم

شمارهٔ ۱۰۵۷: شبهای هجر اگر چه دل ریش سوزدم

شمارهٔ ۱۰۵۸: ما از صفای سینه چو آیینه همیم

شمارهٔ ۱۰۵۹: چون چشم حسرت از تو بسرو سهی کنیم

شمارهٔ ۱۰۶۰: گمره شدیم بسکه بره مست رفته ایم

شمارهٔ ۱۰۶۱: کشت چون صیدم سگ یار و کشد در خاک هم

شمارهٔ ۱۰۶۲: تا بکی توبه کنیم از می و دردم شکنیم

شمارهٔ ۱۰۶۳: روزه بگذشت و هوای می بیغش دارم

شمارهٔ ۱۰۶۴: من از گلهای خون دل از آن رخساره تر دارم

شمارهٔ ۱۰۶۵: نگویی در پیت چونعاشقان هرجا نمیگردم

شمارهٔ ۱۰۶۶: تو در چمن چو نباشی گل و سمن چکنم

شمارهٔ ۱۰۶۷: حدیث سوز دل چون شمع از آن معنی گران دارم

شمارهٔ ۱۰۶۸: همین خرسندی ام بس گرچه دور از محفلش گردم

شمارهٔ ۱۰۶۹: چو شمع بیتو همه آه سوزناک شدم

شمارهٔ ۱۰۷۰: ما وصل تو با بوالهوسان دوست نداریم

شمارهٔ ۱۰۷۱: با آنکه ز شوق نظری خواب ندارم

شمارهٔ ۱۰۷۲: عاشق مستم و محنت زده از بار دلم

شمارهٔ ۱۰۷۳: گرچه بی بختم و دور از رخ گلفام توام

شمارهٔ ۱۰۷۴: از جهان فردم همین در بند رخسار توام

شمارهٔ ۱۰۷۵: من آن مستم که از اطوار خود یکمو نمیگردم

شمارهٔ ۱۰۷۶: تا نیست می از خود خبرم نیست که هستم

شمارهٔ ۱۰۷۷: ما جان ز شوق وصل تو صد باره داده‌ایم

شمارهٔ ۱۰۷۸: مست آنم که ز دستت قدحی نوش کنم

شمارهٔ ۱۰۷۹: ما سایه صفت سوخته وصل تو ماهیم

شمارهٔ ۱۰۸۰: شور ستمت چند کند دور ز خویشم

شمارهٔ ۱۰۸۱: دمی که همنفسان گرم گفتگو بینم

شمارهٔ ۱۰۸۲: تشنه درد توام وز پی درمان نروم

شمارهٔ ۱۰۸۳: ز اشک همچو شفق بیتو غرق خون شده ام

شمارهٔ ۱۰۸۴: غم چون تو آفتابی ز جهان پسند دارم

شمارهٔ ۱۰۸۵: چو چاره از غم خونخواره نمییابم

شمارهٔ ۱۰۸۶: من از اول ترا خورشید عالم سوز میدیدم

شمارهٔ ۱۰۸۷: می بده کز غم دنیا دمی آسوده شویم

شمارهٔ ۱۰۸۸: تا یافته ام وصل تو در کینه خویشم

شمارهٔ ۱۰۸۹: مه من که هرگز گزندت نه بینم

شمارهٔ ۱۰۹۰: ز خونم سیر کی گردد که با لعلش نظر دارم

شمارهٔ ۱۰۹۱: هرچند که از یار جز آزار ندیدم

شمارهٔ ۱۰۹۲: من از صفای درون گر ز خود برون آیم

شمارهٔ ۱۰۹۳: در چاره مرهم بدل پاره بماندم

شمارهٔ ۱۰۹۴: من سوخته داغ درون پرور عشقم

شمارهٔ ۱۰۹۵: ساقی بیا که دست ارادت بهم دهیم

شمارهٔ ۱۰۹۶: از بسکه پیش روی بتان سجدها کنم

شمارهٔ ۱۰۹۷: همدمان رفتند و من از همرهان وامانده ام

شمارهٔ ۱۰۹۸: در کمال است جمال تو که ما می طلبیم

شمارهٔ ۱۰۹۹: مگو که سر بگریبان نشسته غمناکم

شمارهٔ ۱۱۰۰: گیریم که خود خار بلا اینهمه کشتیم

شمارهٔ ۱۱۰۱: خوش آنکه همنفس یار خویشتن بودم

شمارهٔ ۱۱۰۲: نه کس ز بهر تو یارم نه یار کس من هم

شمارهٔ ۱۱۰۳: مشنو که از تو سلسله مو در شکایتیم

شمارهٔ ۱۱۰۴: زان مرهم دل غیر دل ریش ندیدیم

شمارهٔ ۱۱۰۵: ما حرف ملامت همه از سینه بشستیم

شمارهٔ ۱۱۰۶: ز رقیب او چه سازم که کند نظر بکین هم

شمارهٔ ۱۱۰۷: پیشت چو آب دیده خود خوار مانده ایم

شمارهٔ ۱۱۰۸: ذره خاکم و در کوی تو گر گم باشم

شمارهٔ ۱۱۰۹: چند این دل سودازده را پند بگویم

شمارهٔ ۱۱۱۰: بپای سرو تو افتاده ایم و مدهوشیم

شمارهٔ ۱۱۱۱: ترک خوبان گرچه از دست ملامت میکنیم

شمارهٔ ۱۱۱۲: خواهم غبار گردم از کوی او بر آیم

شمارهٔ ۱۱۱۳: اگر تو دور کنی از درم صبور شوم

شمارهٔ ۱۱۱۴: شرگشته ام و چاره تقدیر ندارم

شمارهٔ ۱۱۱۵: دیده دریا چو شد از گریه چه تدبیر کنم

شمارهٔ ۱۱۱۶: خوش آنکه نهی پای بسر منزل خاکم

شمارهٔ ۱۱۱۷: چو یار رخت سفر بست من چکار کنم

شمارهٔ ۱۱۱۸: آنکه شب روز طرب کرد ز روی چو مهم

شمارهٔ ۱۱۱۹: بهر جا چشم بگشایم جمال یار می بینم

شمارهٔ ۱۱۲۰: یکدم ایساقی جان می ده و مدهوش کنم

شمارهٔ ۱۱۲۱: رخ بخون سرخ کند دیده گریان خودم

شمارهٔ ۱۱۲۲: سگ توییم و بر آن در شکسته حال خوشیم

شمارهٔ ۱۱۲۳: از جهان چون لاله داغت ایسهی قد میبریم

شمارهٔ ۱۱۲۴: ایهمه آرزوی تو فکر من و خیال هم

شمارهٔ ۱۱۲۵: من دردمند و ناتوان او سرکش و خونخواره هم

شمارهٔ ۱۱۲۶: ما پیش تیغ سر به ارادت نهاده‌ایم

شمارهٔ ۱۱۲۷: چند نالم ز غم و شهر پر آوازه کنم

شمارهٔ ۱۱۲۸: بگذر ز آب خضر و دم از جام جم مزن

شمارهٔ ۱۱۲۹: اگرچه رسم بود دل بدلستان دادن

شمارهٔ ۱۱۳۰: ایکه دین و دلم ایثار تو خواهد بودن

شمارهٔ ۱۱۳۱: ایکه میسوزد رخت دلها بداغ خویشتن

شمارهٔ ۱۱۳۲: ما خود بریده ایم دل از کار خویشتن

شمارهٔ ۱۱۳۳: شبی در آ ز در ایشمع و خانه روشن کن

شمارهٔ ۱۱۳۴: پرسشی کن ای طبیب و جان ما را شاد کن

شمارهٔ ۱۱۳۵: چند باشی با بدان یاد از نکو خواهی بکن

شمارهٔ ۱۱۳۶: ای روی دل افروز تو ماه همه خوبان

شمارهٔ ۱۱۳۷: قد بین و رخ ببین و لب جانفزا ببین

شمارهٔ ۱۱۳۸: دو ضعیفیم من و سایه در آنراه شدن

شمارهٔ ۱۱۳۹: چه حسن است این زهی خوبی مگر خورشید و ماه است این

شمارهٔ ۱۱۴۰: میخواست شب که داغ نهد دلستان من

شمارهٔ ۱۱۴۱: خوش است زیر سر آن خشت آستان دیدن

شمارهٔ ۱۱۴۲: گر نه کافر بچه یی آتش دل تیز مکن

شمارهٔ ۱۱۴۳: آن نخل قد و لعل لب چون رطبش بین

شمارهٔ ۱۱۴۴: شبی با نامرادان باش و ترک خود مرادی کن

شمارهٔ ۱۱۴۵: گر شوم خاک ره و سبزه دمد از گل من

شمارهٔ ۱۱۴۶: گر با تو نیم دولتم ایشوخ بس است این

شمارهٔ ۱۱۴۷: زخم پنهان بردل عاشق تو میدانی زدن

شمارهٔ ۱۱۴۸: وه که بازار کف عنان دل برون خواهد شدن

شمارهٔ ۱۱۴۹: هرکه زنجیرش نهد مشکین‌کمندی اینچنین

شمارهٔ ۱۱۵۰: گرچه هجر امشب ره اهل نظر خواهد زدن

شمارهٔ ۱۱۵۱: چنان گردد خیالش چشم اشکبار من

شمارهٔ ۱۱۵۲: ای چرخ پی مجلس او ز آب و گل من

شمارهٔ ۱۱۵۳: نشاید با لبت غیری چو طوطی هم‌نفس دیدن

شمارهٔ ۱۱۵۴: نظاره تو به هر دیده کی توان کردن

شمارهٔ ۱۱۵۵: ای سبز پر کرشمه مشکین قبای من

شمارهٔ ۱۱۵۶: اکنون که تنها دیدمت لطف ارنه آزاری بکن

شمارهٔ ۱۱۵۷: گر بوسه دهی زان لب خندان که دهم جان

شمارهٔ ۱۱۵۸: دارد رقیب بهر تو چشم حسد به من

شمارهٔ ۱۱۵۹: ای تو بروی همچو مه چشم و چراغ عاشقان

شمارهٔ ۱۱۶۰: خوشا سنگ جفایت خوردن و هم در نفس مردن

شمارهٔ ۱۱۶۱: تو که پیش بیغمانی چو گل از نشاط خندان

شمارهٔ ۱۱۶۲: می‌میرم و خار غمت از جان نمی‌آید برون

شمارهٔ ۱۱۶۳: موسم خزان ایگل در چمن گذاری کن

شمارهٔ ۱۱۶۴: در دلم از تو گره به که گشاد از دگران

شمارهٔ ۱۱۶۵: آشفته ام از هجر و تو آشفته تر از من

شمارهٔ ۱۱۶۶: ای سنبل زلف سیهت چین همه بر چین

شمارهٔ ۱۱۶۷: بآرزوی تو خوشحال میتوان بودن

شمارهٔ ۱۱۶۸: او در دل و چون باد صبا در بدرم من

شمارهٔ ۱۱۶۹: دل شکستند بسنگین دلیم سیمتنان

شمارهٔ ۱۱۷۰: ساقی قدح پر از می چون سلسبیل کن

شمارهٔ ۱۱۷۱: سگ این درم بسنگی دل من صبور میکن

شمارهٔ ۱۱۷۲: دل که جای تست چون سازیم جای دیگران

شمارهٔ ۱۱۷۳: ایشوخ پر کرشمه کم التفات من

شمارهٔ ۱۱۷۴: کام دلم از وصل بیک سجده روا کن

شمارهٔ ۱۱۷۵: از در کعبه چه حاصل به در یار نشین

شمارهٔ ۱۱۷۶: لبز غم تو خشک شد دیده تر هم آنچنان

شمارهٔ ۱۱۷۷: شاه حسنی یکنظر سوی گدای خود ببین

شمارهٔ ۱۱۷۸: خواهی که عاشقانه سماعت کند خوشان

شمارهٔ ۱۱۷۹: سخن بگو و دل از من بیک سخن بستان

شمارهٔ ۱۱۸۰: گر با من مستی حذر از بیهده گو کن

شمارهٔ ۱۱۸۱: بر توسن ناز آنپسر میتاخت چون برق یمان

شمارهٔ ۱۱۸۲: وقت مرگ از سخنی درد مرا تسکین کن

شمارهٔ ۱۱۸۳: در غنچه چو گل تا بکیی گوش بمن کن

شمارهٔ ۱۱۸۴: مزاج زهر اگر کوشش کنی شیرین توان کردن

شمارهٔ ۱۱۸۵: آن جوان عاجز کش و من ناتوانی اینچنین

شمارهٔ ۱۱۸۶: باده می‌نوش و بدین مشغله می‌گذران

شمارهٔ ۱۱۸۷: من زار و دل غمزده هم زار تر از من

شمارهٔ ۱۱۸۸: ایدل به غم بساز و وصالش طلب مکن

شمارهٔ ۱۱۸۹: سوختم چون لاله چشمی بر دل چاکم فکن

شمارهٔ ۱۱۹۰: درد از طبیب گرچه نهفتن نمی توان

شمارهٔ ۱۱۹۱: من اگر شکسته عهدم تو وفای خود نگه کن

شمارهٔ ۱۱۹۲: نپرسد جز وفا چیزی خدا روز جزا از من

شمارهٔ ۱۱۹۳: به اعتقاد وفا بر کس اعتماد مکن

شمارهٔ ۱۱۹۴: کی مدعی نهد سر در سجده نکویان

شمارهٔ ۱۱۹۵: بیا ای عشق جان‌سوز آتشم در جان محزون زن

شمارهٔ ۱۱۹۶: تن را بسوز و جانرا با دوست همنشین کن

شمارهٔ ۱۱۹۷: خون شد ز بخت بد جگر لخت‌لخت من

شمارهٔ ۱۱۹۸: مجنون منم در عهد تو لیلی تو در دوران من

شمارهٔ ۱۱۹۹: گرچه از داغ تو سوزد دل بیحاصل من

شمارهٔ ۱۲۰۰: ز بهر جان نتوانم نظر برید از تو

شمارهٔ ۱۲۰۱: پای سگی که دیده ام شب به در سرای او

شمارهٔ ۱۲۰۲: تا به کی چون سگ بنالد عاشق شبگرد او

شمارهٔ ۱۲۰۳: ز جور مدعی گویم که کم آیم بکوی تو

شمارهٔ ۱۲۰۴: هرچند که دیدم همه جور و ستم از تو

شمارهٔ ۱۲۰۵: ای خلق جهانی همه مست طرب از تو

شمارهٔ ۱۲۰۶: خورشیدوار هرکه دلش سوخت داغ او

شمارهٔ ۱۲۰۷: مرغ دلم که کشته شد از چشم مست تو

شمارهٔ ۱۲۰۸: سایم همه شب روی خود بر خاک دور از روی تو

شمارهٔ ۱۲۰۹: از بسکه نازک است چو گل طبع و خوی تو

شمارهٔ ۱۲۱۰: صیدم نکرد غنچه لبی جز بگفتگو

شمارهٔ ۱۲۱۱: غم نیست کز زهر بلا تلخی کشد مسکین تو

شمارهٔ ۱۲۱۲: نازکتر از گل است بسی طبع و خوی تو

شمارهٔ ۱۲۱۳: دلش رمیده شد آهو ز چین کاکل او

شمارهٔ ۱۲۱۴: همچو رخسار تو در عالم گلی بیخار کو

شمارهٔ ۱۲۱۵: گرچه به تیغ جفا سینه فکارم از او

شمارهٔ ۱۲۱۶: بسوخت جان مرا اشتیاق خدمت تو

شمارهٔ ۱۲۱۷: ای دلم چون پسته از شور نمک بریان تو

شمارهٔ ۱۲۱۸: هرگز دلم ملول نگشت از جفای او

شمارهٔ ۱۲۱۹: از کفر و دین بری شده ام از برای تو

شمارهٔ ۱۲۲۰: بنمای آتشین رخ و مست شراب شو

شمارهٔ ۱۲۲۱: بوفای او که گرم کشد نکنم فغان ز جفای او

شمارهٔ ۱۲۲۲: تو آب خضری و ما تشنه عاشقان از تو

شمارهٔ ۱۲۲۳: تا کی ز دهانش بود ایدل سخن تو

شمارهٔ ۱۲۲۴: سهل است نقد دین و دل گر صرف شد در کوی تو

شمارهٔ ۱۲۲۵: آن بزم عیش ساقی و جام شراب کو

شمارهٔ ۱۲۲۶: بر نقش شیرین کوهکن گریید چشم زار او

شمارهٔ ۱۲۲۷: پیش پای خود ببین شاد از غم مردم مشو

شمارهٔ ۱۲۲۸: مشتی مگسانیم سپند شکر تو

شمارهٔ ۱۲۲۹: قدر ارباب وفا نیست بخاک در تو

شمارهٔ ۱۲۳۰: بسکه حیران گشته ام در جلوه رفتار ازو

شمارهٔ ۱۲۳۱: بسکه سوزیم چو شمع از هوس محفل او

شمارهٔ ۱۲۳۲: دل بکف میداشتم عمری نگاه از دست تو

شمارهٔ ۱۲۳۳: هر که آن گل پا نهد در دیده نمناک او

شمارهٔ ۱۲۳۴: ای مرا داغی به دل از لعل آتش رنگ تو

شمارهٔ ۱۲۳۵: مارا همین جواب سلام است کام ازو

شمارهٔ ۱۲۳۶: من بنده صبا که دهد عرض رای تو

شمارهٔ ۱۲۳۷: ماییم دل و دین بسر کار تو کرده

شمارهٔ ۱۲۳۸: زهی ز عارض تو گلرخان حجاب زده

شمارهٔ ۱۲۳۹: مدعی در جوش و ما بیهوش از آن نو گل شده

شمارهٔ ۱۲۴۰: خوش حالتی است پیش تو از می خوشان شده

شمارهٔ ۱۲۴۱: خوش آنکه بودمه من زباده مست شده

شمارهٔ ۱۲۴۲: چون شمع دل از داغ تو افروختنش به

شمارهٔ ۱۲۴۳: اگر چه عشق نکویان جراحتست همه

شمارهٔ ۱۲۴۴: تو ببزم عیش و نبود ره من در آن میانه

شمارهٔ ۱۲۴۵: خبرم شدست کانمه هوس شراب کرده

شمارهٔ ۱۲۴۶: رسید مست من از می برخ گل افکنده

شمارهٔ ۱۲۴۷: ای مصور ز کف این تخته تعلیم بنه

شمارهٔ ۱۲۴۸: تنم که غرقه بخون اشک لاله گون کرده

شمارهٔ ۱۲۴۹: آتش آهم نهال وادی ایمن شده

شمارهٔ ۱۲۵۰: گهی که زلف بر آن روی مهوش افتاده

شمارهٔ ۱۲۵۱: کی دل بی‌دردی از داغ گزندی سوخته

شمارهٔ ۱۲۵۲: نه دیده مثل تو دیده نه کس نشان داده

شمارهٔ ۱۲۵۳: ساقیا، باده بدین مست دل افتاده مده

شمارهٔ ۱۲۵۴: جدایی از درت جانا بزهر آلوده تیرم به

شمارهٔ ۱۲۵۵: سرو من بنمای قد و خجلت شمشاد ده

شمارهٔ ۱۲۵۶: تا ساقی گلهذار رفته

شمارهٔ ۱۲۵۷: زلف سیه شانه کن جام مدامی بده

شمارهٔ ۱۲۵۸: ساقیا می بقدح ریز و ببد مست مده

شمارهٔ ۱۲۵۹: نوح اگر طوفان او افسانه مردم شده

شمارهٔ ۱۲۶۰: ای با سگت فرشته دم از بندگی زده

شمارهٔ ۱۲۶۱: بیا و ساقی جان شو به تشنه آبی ده

شمارهٔ ۱۲۶۲: بیمارم و لب تشنه و از قافله مانده

شمارهٔ ۱۲۶۳: مرغ غافل چه دل آسوده بنظاره شده

شمارهٔ ۱۲۶۴: بد فرصتت چرخ فلک تن فرو مده

شمارهٔ ۱۲۶۵: در حسرت تو مردن ما از حیات به

شمارهٔ ۱۲۶۶: پیش تو هر که هست چو صورت خموش به

شمارهٔ ۱۲۶۷: از خواب جامه چاک و پریشان برآمده

شمارهٔ ۱۲۶۸: ای ز ملاحت آتشی بر جگر ملک زده

شمارهٔ ۱۲۶۹: روی نیاز بر ره آنسرو ناز به

شمارهٔ ۱۲۷۰: دود چراغ خوردنم کرد چو لاله دل سیه

شمارهٔ ۱۲۷۱: دامی نهاده آنمه از زلف تاب داده

شمارهٔ ۱۲۷۲: خطت که لب لعل شکر خای گرفته

شمارهٔ ۱۲۷۳: بیا و درد هجران را دوا ده

شمارهٔ ۱۲۷۴: آدم و گندم، من و خال لب جانانه‌ای

شمارهٔ ۱۲۷۵: عالم چو آفتاب پر از نور کرده‌ای

شمارهٔ ۱۲۷۶: من کیم خسته‌دلی حال دگرگون شده‌ای

شمارهٔ ۱۲۷۷: در چمن با کف رنگین قدح ای گل زده‌ای

شمارهٔ ۱۲۷۸: هان ای خضر که آب بقا نوش کرده‌ای

شمارهٔ ۱۲۷۹: در وقت گل چو غنچه چرا دل فسرده‌ای

شمارهٔ ۱۲۸۰: عالمی را تو به شوخی دل و جان سوخته‌ای

شمارهٔ ۱۲۸۱: نیست از همت خود با دو جهانم کاری

شمارهٔ ۱۲۸۲: چو بپای خم نهم سر نبری گمان مستی

شمارهٔ ۱۲۸۳: بقدر درد اگرم قوت سخن بودی

شمارهٔ ۱۲۸۴: بخلق درد تو بیهوده گفتم تا کی

شمارهٔ ۱۲۸۵: چو ساقی گر بجامم دست بودی

شمارهٔ ۱۲۸۶: چو طوطیان تو سخن بی نظیر میگویی

شمارهٔ ۱۲۸۷: دی بسکه چو گل در نظر افروخته بودی

شمارهٔ ۱۲۸۸: رفتی و کنار از من دیوانه گرفتی

شمارهٔ ۱۲۸۹: با دیگران بعشوه سخن هر نفس کنی

شمارهٔ ۱۲۹۰: کعبه عاشق من کاش شکیبا بودی

شمارهٔ ۱۲۹۱: خواهم شبی گوش رضا بر حال زار من نهی

شمارهٔ ۱۲۹۲: با دل چه چاره سازم کز آرزوی رویی

شمارهٔ ۱۲۹۳: این چه رفتارست کای شمشاد قامت می‌کنی

شمارهٔ ۱۲۹۴: تا کی ای رشگ پری عالمی از غم بکشی

شمارهٔ ۱۲۹۵: شب سگت دل خواست از عاشق چه بودی داشتی

شمارهٔ ۱۲۹۶: چون بود روز جزایی مکن آزار کسی

شمارهٔ ۱۲۹۷: چه جور بود که باز ایفلک بمن کردی

شمارهٔ ۱۲۹۸: تا چند ز من گوشه ابروی بتابی

شمارهٔ ۱۲۹۹: تا دست بر اسباب سلامت نفشانی

شمارهٔ ۱۳۰۰: آن دم که دل ربودی در قصد دین نبودی

شمارهٔ ۱۳۰۱: از غمزه گه عتاب و گهی خنده میکنی

شمارهٔ ۱۳۰۲: وقت آن شد که نظر درمن درمانده کنی

شمارهٔ ۱۳۰۳: دی شامگه کز پیش من مرکب بتندی تاختی

شمارهٔ ۱۳۰۴: به نظاره جوانان که کسی نیافت سیری

شمارهٔ ۱۳۰۵: چند سازم که شوم خاک و تو بر من گذری

شمارهٔ ۱۳۰۶: ای اشک جگر سوز که در چشم پر آیی

شمارهٔ ۱۳۰۷: منعت نکنم گر ببد اندیش نشینی

شمارهٔ ۱۳۰۸: با قبای آل چون برقی بمیدان تاختی

شمارهٔ ۱۳۰۹: خنده یی کردی چو گل مارا چو بلبل سوختی

شمارهٔ ۱۳۱۰: ایشوخ مرا اینهمه دلتنگ چه داری

شمارهٔ ۱۳۱۱: بخدا که بزم ما را ز غم تو شامگاهی

شمارهٔ ۱۳۱۲: بصد کرشمه مهرم شکار خود کردی

شمارهٔ ۱۳۱۳: بوعده بوسی ام از عشوه سازیی دادی

شمارهٔ ۱۳۱۴: اول ز عاشقان به وفا یاد می‌کنی

شمارهٔ ۱۳۱۵: هرکه یکساعت طبیب جان بیمارش تویی

شمارهٔ ۱۳۱۶: از من خبر ای پسر نداری

شمارهٔ ۱۳۱۷: گر کشد خاطر حزین باری

شمارهٔ ۱۳۱۸: از آن بجور دل مبتلای من داری

شمارهٔ ۱۳۱۹: مرید ما شو ایشیخ اگر باما دمی باشی

شمارهٔ ۱۳۲۰: چند از بتان فریفته آب و گل شوی

شمارهٔ ۱۳۲۱: دمی گر صورت شیرین سخن با کوهکن گفتی

شمارهٔ ۱۳۲۲: از رشگ رخت گر دل گل درد نکردی

شمارهٔ ۱۳۲۳: گلی است عارض ساقی بنازکی کز وی

شمارهٔ ۱۳۲۴: ایکه بر بالین طبیب جان بیمار منی

شمارهٔ ۱۳۲۵: دل شکست آن مه مرا در آرزوی ناوکی

شمارهٔ ۱۳۲۶: ای یوسف عزیز چه از ما نهان شوی

شمارهٔ ۱۳۲۷: ما بنده حسنیم و گرفتار نگاهی

شمارهٔ ۱۳۲۸: بچنین جمال خوبی که تو گلعذار داری

شمارهٔ ۱۳۲۹: کی دل سبک باشک جگرگون کند کسی

شمارهٔ ۱۳۳۰: در کوره غم تا نخورم سوزش و تابی

شمارهٔ ۱۳۳۱: کاشکی ز اول بمن این کینه داری داشتی

شمارهٔ ۱۳۳۲: عاشق بیخانمان گر اختیاری داشتی

شمارهٔ ۱۳۳۳: بسکه دل در سینه من سوخت داغ دلبری

شمارهٔ ۱۳۳۴: دگرم ز چشم گریان بهزار دلستانی

شمارهٔ ۱۳۳۵: خواهم شبی بیایی و مهمان من شوی

شمارهٔ ۱۳۳۶: مارا کشی و زنده جاوید میکنی

شمارهٔ ۱۳۳۷: من لایق آن نیستم تا یار همرازم کنی

شمارهٔ ۱۳۳۸: میان خلق می‌خواهم که توسن بر سرم تازی

شمارهٔ ۱۳۳۹: ایعاشق بی دیده که در عیب منستی

شمارهٔ ۱۳۴۰: اگرچه چشم منی همنشین اغیاری

شمارهٔ ۱۳۴۱: ایکه بر عاشق نگاه از لطف و احسان میکنی

شمارهٔ ۱۳۴۲: غیرتم در دیده ها چون باد اگر ره داشتی

شمارهٔ ۱۳۴۳: کعبه گر میطلبی سعی کن آرام مجوی

شمارهٔ ۱۳۴۴: نظر ز آن نوغزال ایدل به بیداری تو میپوشی

شمارهٔ ۱۳۴۵: ز هستی تا نشان داری نشان تیر غم باشی

شمارهٔ ۱۳۴۶: گر چو شمعم بکشی زنده بیک خنده کنی

شمارهٔ ۱۳۴۷: گیرم دل من از غم دیوانه زیست باری

شمارهٔ ۱۳۴۸: بردی دلم اگرچه ندارم شکایتی

شمارهٔ ۱۳۴۹: خوشیم با ستم و محنتی که میخواهی

شمارهٔ ۱۳۵۰: تو مرا اگر نبخشی من و کنج نامرادی

شمارهٔ ۱۳۵۱: ایکه بقتل عاشقان مست و خراب میروی

شمارهٔ ۱۳۵۲: صوفی اگر حریف ما بهر شراب میشوی

شمارهٔ ۱۳۵۳: گر به غم شادی ز عشقش شادمانی‌ها کنی

شمارهٔ ۱۳۵۴: ای بلعل شکرین چشمه حیوان کسی

شمارهٔ ۱۳۵۵: کاشکی فرق سرم فرش سرایت بودی

شمارهٔ ۱۳۵۶: با همه لطف و با منت این همه ناز و سرکشی

شمارهٔ ۱۳۵۷: ای ز جان شیرین تر و زیباتر از حور و پری

شمارهٔ ۱۳۵۸: می خور که در سرای جهان نیست محکمی

شمارهٔ ۱۳۵۹: گر بود یوسفش گرانجانی

شمارهٔ ۱۳۶۰: از خون دیدها شد کوی تو لاله زاری

شمارهٔ ۱۳۶۱: ای آب حیوان کاتشم از لعل نوشین میزنی

شمارهٔ ۱۳۶۲: باز دل میبردم عشوه سرو نازی

شمارهٔ ۱۳۶۳: ایسرو اگر این سوخته را دست بدادی

شمارهٔ ۱۳۶۴: دلا، با شمع خویشت در نگیرد گریه و زاری

شمارهٔ ۱۳۶۵: مستی و غم از طعن بداندیش نداری

شمارهٔ ۱۳۶۶: نظری فکن که دارم تن زار و روی زردی

شمارهٔ ۱۳۶۷: صوفی تو نیی صافی از عشق چه میلافی

شمارهٔ ۱۳۶۸: ایگل که غم عاشق مدهوش نداری

شمارهٔ ۱۳۶۹: رفتی و چراغ ستم افروخته کردی

شمارهٔ ۱۳۷۰: گر درد من سر از دل فرهاد بر زدی

شمارهٔ ۱۳۷۱: دولت اگر مدد کند گلبن باغ من شوی

شمارهٔ ۱۳۷۲: از جهان این بس که نانی خشک و آبی خوش کنی

شمارهٔ ۱۳۷۳: دشنام تلخ کز لب چون شکرم دهی

شمارهٔ ۱۳۷۴: تو گر بخاک شهیدان گذار باز آری

شمارهٔ ۱۳۷۵: ایکه در آیینه بینی روی و ناز افزون کنی

شمارهٔ ۱۳۷۶: سوختم چند چو برق آیی و چون باد روی

شمارهٔ ۱۳۷۷: سوخت دل از ناله ام چند خروشد کسی

شمارهٔ ۱۳۷۸: پیش سگت چو اشک من لافد ز مردم زادگی

شمارهٔ ۱۳۷۹: سوختم شمع صفت تا شدم آتش نفسی

شمارهٔ ۱۳۸۰: گشاد خنده زنان چشم برمن آفت جانی

شمارهٔ ۱۳۸۱: چه سر پیش آری و با خود مرا همراز گردانی

شمارهٔ ۱۳۸۲: همه جانی از لطافت همه عمر و زندگانی

شمارهٔ ۱۳۸۳: اگرچه چشم منی همنشین اغیاری

شمارهٔ ۱۳۸۴: گر به بتخانه درآیی و موافق باشی

شمارهٔ ۱۳۸۵: بیا که میکشدم درد ارزومندی

شمارهٔ ۱۳۸۶: چو به تیغ کین ز خشمم بسر رکاب آیی

شمارهٔ ۱۳۸۷: خورشید صفت با همه کس مهر نمایی

شمارهٔ ۱۳۸۸: بناوکی که مرا رخنه در درون کردی

شمارهٔ ۱۳۸۹: باشد ای دل همدمان دوست یار خود کنی