من از محرومی خود یا زرشک محرمان سوزم

ز غمهای تو میرم یا ز طعن بی غمان سوزم

ز بس داغ دل خود و سوز درون همنشینانم

نسوزم بهر خود چندانکه بهر همدمان سوزم

زکات حسنت ای یوسف نگاهی سوی من میکن

مهل کز حسرت وصل تو چون بیدر همان سوزم

چرا حور و پری خود را مقابل با تو میسازند

چه نا انصافیست این، وه کزین نامحرمان سوزم

ز مغز استخوان اهلی چو شمعم مرهم داغ است

وزین مرهم بداغ حسرت بیمرهمان سوزم