بخلق درد تو بیهوده گفتم تا کی

بهر زه طعنه مردم شنفتنم تا کی

تو در کنار گلستان بخواب خوش مشغول

من از هوای تو بر خار خفتنم تا کی

چو نیست در دل شیرین چو کوهکن راهم

بخون دیده و دل سنگ سفتنم تا کی

بجرم گریه ز مژگان ره سگت روبم

گناه کردن و ره باز رفتنم تا کی

حکایتم نشنیدی ز صد هزار یکی

نگفتی اینهمه افسانه گفتنم تا کی

کجاست باد که چونگل شکفته ام سازد

چو غنچه در غم دل ناشکفتنم تا کی

دوا نماند بجز ناله کردنم اهلی

که درد خویش ز درمان نهفتنم تا کی