یک ره چو غنچه خنده‌زنان بین به سوی ما

باشد که بشکفد گل دولت به روی ما

ای نوبهار جان مگر از ابر رحمتت

رنگی برآورد چمن آرزوی ما

سر‌رشته گم مکن که ز عهد ازل تو را

پیوند دوستی است به هر تار موی ما

صد ره اگر ز سجده به پایش نهیم سر

کی سر به ما نهد صنم تند‌خوی ما

شد جام جم سفال سبوی شکسته‌ام

بی‌خاصیت نبود شکست سبوی ما

تا خون ما نریخت حریف و چو می نخورد

چون شیشه دست برنگرفت از گلوی ما

بوی محبت از دل اهلی دمد چو مشک

ای گل نگاه دار دل ما به بوی ما