حرف آخر قافیه

شماره ۱: دلا تویی که به کار خودت گزیده خدا

شماره ۲: الهی دور دار از ما غرور بی گناهی را

شماره ۳: جهان کهنه چو نو کرد عادت و خو را

شماره ۴: ما را سپرده است به ساقی حبیب ما

شماره ۵: تا کی بود ز راه خطا، پیچ و تاب ما

شماره ۶: خدایا رهنما شو بر دل ما رهنمایی را

شماره ۷: به صورت تو بتی کمتر آفریده خدا

شماره ۸: تا چند دیر و کعبه، مخوان این فسانه را

شماره ۹: ای ز چشمت خفته در چشم غزالان نازها

شماره ۱۰: ای ز مژگانت مرا چون خوشه در دل تیرها

شماره ۱۱: سخن بست از لبم احرام طوف کعبه دل‌ها

شماره ۱۲: شراب نقل نخواهد، بگیر ساغر را

شماره ۱۳: به راه عشق خطر نیست بینوایان را

شماره ۱۴: مزن به خون من ای پر عتاب، استغنا

شماره ۱۵: پیری نشد خزان گل شاخسار ما

شماره ۱۶: محبت از دل ما شسته نقش کینه‌خواهی را

شماره ۱۷: در آشوب جهان، کشتی پر از صهباست مستان را

شماره ۱۸: یک شب از بخت زبون شمعی نشد هم‌دوش ما

شماره ۱۹: ای خامه حرف زن که پس از ما کلام ما

شماره ۲۰: تجلی بر نمی تابی، ز بی تابی چه سود اینجا

شماره ۲۱: حریم بزم عشق است این، چرایی ناامید اینجا؟

شماره ۲۲: هر که از فرقه ما نیست، لئیم است اینجا

شماره ۲۳: نمی کشد به چمن، طبع پرغرور مرا

شماره ۲۴: چو ماه شعشعه ماست برق خرمن ما

شماره ۲۵: فغان که سوخت جهان بهانه گیر مرا

شماره ۲۶: ‎تویی که تیغ چو آب تو کشته آتش را

شماره ۲۷: چو تیغ نیست محابا ز خصم پیشه ما

شماره ۲۸: افروخت از تبسم مینا ایاغ ما

شماره ۲۹: ای تازه رو، ز زخم خدنگ تو داغ ما

شماره ۳۰: در قفس رفته چو قمری چمن از یاد مرا

شماره ۳۱: چه غافلی‌ست ز دور سپهر‌، مردم را

شماره ۳۲: شعله دارد ز تو آیین غضبناکی را

شماره ۳۳: لب تو کرد پر از می ایاغ آینه را

شماره ۳۴: ذوقی ز باغ نیست دل غم پذیر را

شماره ۳۵: عشق را در قید دارد پیکر رنجور ما

شماره ۳۶: به گوش کس نبود آشنا حکایت ما

شماره ۳۷: رهنمایی چون کنم در دیدن او دیده را؟

شماره ۳۸: نماید خرمن آزادگان چون رنگ کاهی را

شماره ۳۹: چشمت ز ناز بسته به نظاره راه را

شماره ۴۰: ما گرفتاریم و غیر از ناله نبود کار ما

شماره ۴۱: کند به راه تو پامال، آسمان ما را

شماره ۴۲: احتراز از عشق کی باشد دل دیوانه را؟

شماره ۴۳: گریه طوفان می کند از نکهت محبوب ما

شماره ۴۴: می‌دهد سیل سراغ ره ویرانه ما

شماره ۴۵: عشق دیگر در فغان آورده ناقوس مرا

شماره ۴۶: آن بلبلم که هرگاه، از دل کشم فغان را

شماره ۴۷: تا به کی آن آهوی وحشی نگردد رام ما

شماره ۴۸: نتوان گفت به رویش سخن آینه را

شماره ۴۹: سینه ریشانیم و دارد آن دهن درمان ما

شماره ۵۰: بس است شاهد مستی همین گلستان را

شماره ۵۱: ریزد ز بس غبار دل از هر فغان ما

شماره ۵۲: خوش آن زمان که سر مهر بود خوبان را

شماره ۵۳: آیینه کجا دیده ست، رخسار چو ماهش را

شماره ۵۴: نگاه باغبانم، می‌پرستم لاله و گل را

شماره ۵۵: فلک نبود به مستی حریف ناله ما

شماره ۵۶: می‌جهد برق ز آه دل غم‌پیشه ما

شماره ۵۷: چو غنچه نیست نهان از کسی دفینه ما

شماره ۵۸: مدعی کو تا چراغ محفلم بیند ترا

شماره ۵۹: منم آن مرغ که دل نوحه طراز است مرا

شماره ۶۰: نشد درست به هندوستان شکسته ما

شماره ۶۱: تماشایش برد از آهوی وحشی تک و دو را

شماره ۶۲: ای قناعت مژده‌ای ده شاه هفت اقلیم را

شماره ۶۳: دیوانه ایم و وادی عشق است دشت ما

شماره ۶۴: برق عشق آمد که سوزد خرمن تدبیر را

شماره ۶۵: کی به دل آرم خیال آشیان خویش را

شماره ۶۶: سرو چون سایه ز پی آمده رفتار ترا

شماره ۶۷: کی ز تیغ آفتاب خویش باشد غم مرا

شماره ۶۸: دلم به عشق هلاک است کینه خواهی را

شماره ۶۹: گر به گوش خود ز مردم بشنوی گفتار را

شماره ۷۰: یارب این چاک گریبان ز چه باشد گل را

شماره ۷۱: شکست فتح بود بیدلان جنگ ترا

شماره ۷۲: گرفته از علم سروقد او پیش خیلی را

شماره ۷۳: تا چند کنی خون دل صاحب نظران را

شماره ۷۴: در سر کوی تو شب خاک بود بستر ما

شماره ۷۵: ز حریم کعبه کمتر نبود کنشت ما را

شماره ۷۶: جهان چه می به قدح ریخت بی خبر ما را

شماره ۷۷: ز طوف میکده واجب بود سپاس مرا

شماره ۷۸: در دوزخ و بهشت نیاسوده‌ایم ما

شماره ۷۹: به غیر میکده زاهد بود شراب کجا

شماره ۸۰: گل ز بلبل یاد گیرد مستی جاوید را

شماره ۸۱: چو غنچه جمع کن از خار عشق دامان را

شماره ۸۲: بیا که سوخت ز شوق تو لاله در صحرا

شماره ۸۳: من از میانه برون، یار در کنار مرا

شماره ۸۴: درین کشور چه میپرسی غرور حسن سرکش را

شماره ۸۵: در دیده ندارم دگر ای عهدشکن آب

شماره ۸۶: نیست ممکن جرعه ی آبی نباشد با نصیب

شماره ۸۷: سخن ماست سربسر مرغوب

شماره ۸۸: خون گل ریزد درین باغ پرافسون آفتاب

شماره ۸۹: بر آن سرم که کنم فاش گفتگوی شراب

شماره ۹۰: نوبهار است و به جدول می‌رود مستانه آب

شماره ۹۱: بهار است و چمن چون روی محبوب

شماره ۹۲: خامه را پیدا شد از حرف تو در دل اضطراب

شماره ۹۳: دیدم آخر به دست، جام طرب

شماره ۹۴: چو احتیاج طلب می شود، نقاب طلب

شماره ۹۵: از برای رونق وحدت به کثرت جای ماست

شماره ۹۶: گر زمین از جا رود، آزادگان را باک نیست

شماره ۹۷: یاد ایامی که حسن اندیشه ناموس داشت

شماره ۹۸: بی تو امشب ساغر می، دیده خونبار داشت

شماره ۹۹: مژده حسن قبولم در سخن از اول است

شماره ۱۰۰: عشق او در وادی من فکر‌ها بسیار داشت

شماره ۱۰۱: ناله ما چون جرس شایسته تأثیر نیست

شماره ۱۰۲: چه ذوق در شب وصل از نظاره صبح است؟

شماره ۱۰۳: بخت بد با اخترم هر شب به جنگ افتاده است

شماره ۱۰۴: شورش مغز جنون ناله مستانه ماست

شماره ۱۰۵: با رسوم جهان دلم جنگی ست

شماره ۱۰۶: کسی که قسمت او غیر بینوایی نیست

شماره ۱۰۷: مدعی گر نکند بحث سخن دلگیر است

شماره ۱۰۸: دلم شکفته نگردد ز بس جهان تنگ است

شماره ۱۰۹: لاله را با روی او تاب قدح نوشی کجاست

شماره ۱۱۰: شعله ی رسوایی منصور، خس پوش من است

شماره ۱۱۱: شد خزان و در چمن رنگ دگر افلاک ریخت

شماره ۱۱۲: مغفر و خفتان به میدان محبت ننگ ماست

شماره ۱۱۳: به بوی خرقه گلم در چمن عنانگیر است

شماره ۱۱۴: گل این باغ را ساغر ز می شام و سحر خالی‌ست

شماره ۱۱۵: نظاره ی تو ز بس دلفریب افتاده ست

شماره ۱۱۶: ساقی چه دهی پند من این بزم شراب است

شماره ۱۱۷: ما را نه سر گل، نه تمنای گلاب است

شماره ۱۱۸: چشم تو ز بیماری خود بر سر ناز است

شماره ۱۱۹: آتش گل را اگر باشد شراری، خال اوست

شماره ۱۲۰: می توان رفتن ز کویش، لیک حسرت در قفاست

شماره ۱۲۱: دارد حذر ز فتنه ی او هر که عاقل است

شماره ۱۲۲: آمد بهار و ابر هوادار ما شده ست

شماره ۱۲۳: تا سحر امشب شراب ناب می‌باید گرفت

شماره ۱۲۴: صد نشان خاک مرا از اثر عصیان است

شماره ۱۲۵: درین بساط که نقشی به مدعا ننشست

شماره ۱۲۶: خزان ببین که چمن را چگونه جان داده ست

شماره ۱۲۷: چشم من حلقه‌ای از سلسله دست من است

شماره ۱۲۸: گدای کوی خراباتم و غمم این است

شماره ۱۲۹: جهان بر خود مرا واله گرفته ست

شماره ۱۳۰: می‌شناسم چشم او را، طرفه مست کافری‌ست

شماره ۱۳۱: بیار می که غمم باز در هجوم گرفت

شماره ۱۳۲: میخانه ی ما چون طرب آباد بهار است

شماره ۱۳۳: در چمن چون لاله می بی‌باک می‌باید گرفت

شماره ۱۳۴: مهر و کین تو هر دو مطلوب است

شماره ۱۳۵: دلم نگاه ترا سخت آشنا دیده ست

شماره ۱۳۶: بر من هوای بزم تو بسیار غالب است

شماره ۱۳۷: نوبهار است و چمن در پی سامان گل است

شماره ۱۳۸: دل از هوای صحبت جانانه پر شده ست

شماره ۱۳۹: بی سبب کی دامنم از گریه چون دریا پر است

شماره ۱۴۰: در سر کوی تو ما را بینوایی بهتر است

شماره ۱۴۱: شعله ی شوقم و از شرم زبانم لال است

شماره ۱۴۲: مرا ز راز دو عالم، سخن بلندتر است

شماره ۱۴۳: کجا موافق طبع تو ای خردمند است

شماره ۱۴۴: ساغر گلی ز گلشن بیهوشی من است

شماره ۱۴۵: شمع بر روی تو سرگرم نگاه افتاده ست

شماره ۱۴۶: چراغان سینه ام از داغ عشق لاله رویان است

شماره ۱۴۷: هر چه گوید ز بقا عمر سبکسر، باد است

شماره ۱۴۸: دلم همیشه ز آشوب عشق بی تاب است

شماره ۱۴۹: حاجت به گل ندارد، آن سر که کج کلاه است

شماره ۱۵۰: شکفتگی به گل رویت آرزومند است

شماره ۱۵۱: روی نیکوی ترا تندی خو در کار است

شماره ۱۵۲: هنوزم از هوس عشق، خارخاری هست

شماره ۱۵۳: آنکه پیغامی به سوی او برد از ما، دل است

شماره ۱۵۴: ز بس اشک نیازم خاکسار است

شماره ۱۵۵: میان عافیت و روزگار ما جنگ است

شماره ۱۵۶: دل به یک زمزمه، چون آینه، پرداز گرفت

شماره ۱۵۷: در باغ هر گلی ز تو در خون تازه ای ست

شماره ۱۵۸: سروکارم نه به کفر و نه به دین می بایست

شماره ۱۵۹: نه در کلاه نمد راحتی، نه در تاج است

شماره ۱۶۰: رسید موسم پیری و وقت عجز و نیاز است

شماره ۱۶۱: زهی ز شوق لبت زاهدان شراب پرست

شماره ۱۶۲: بیا که صحبت مرغان بوستان گرم است

شماره ۱۶۳: مرا ز آتش تب مغز استخوان خنک است

شماره ۱۶۴: ز من شکایت آن جورپیشه برعکس است

شماره ۱۶۵: زاهد همه عمرم به می ناب گذشته ست

شماره ۱۶۶: بی‌تو در بزم طرب بس که دلم محزون است

شماره ۱۶۷: دلم از یاد چشم گلرخان راه خرابات است

شماره ۱۶۸: جهان ز بی خبران چون مکان گله شده ست

شماره ۱۶۹: زلف تو رنگ و بوی ز عنبر گرفته است

شماره ۱۷۰: فغان که در ره ما بانگی از درایی نیست

شماره ۱۷۱: ای گل شکفته شو که به جا می‌فرستمت

شماره ۱۷۲: سحر به سوی چمن یار چون شمال گذشت

شماره ۱۷۳: دلم از آبله غم چو کف سوخته است

شماره ۱۷۴: پیش رویش مژه را قدرت جنبیدن نیست

شماره ۱۷۵: کدام دل که ز تاب حسد گداخته نیست

شماره ۱۷۶: سخن ما که بتان را غم کس یک مو نیست

شماره ۱۷۷: رنگ سخنت زان لب جان پرور سرخ است

شماره ۱۷۸: چو زاهد در دماغم شوری از وسواس پیچیده‌ست

شماره ۱۷۹: خاک راهیم و غبار ما چو آب گوهر است

شماره ۱۸۰: منم که مایه ی جمعیتم پریشانی ست

شماره ۱۸۱: شوق دام زلف او دلگیر باغم کرده است

شماره ۱۸۲: دل رمیده ام از خنده ی تو بیزار است

شماره ۱۸۳: مگذر ز دوستی که محبت مبارک است

شماره ۱۸۴: چند نالم، دل ز طبع ناله پردازم گرفت

شماره ۱۸۵: چشم او از دست نرگس، جام مخموری گرفت

شماره ۱۸۶: با تو گل را سر و سامان خودآرایی نیست

شماره ۱۸۷: بیا که وصل تو گل را بهار دلخواه است

شماره ۱۸۸: تا به کی ای خضر خواهی این چنین غافل نشست

شماره ۱۸۹: باز برقی را نظر بر خرمنم افتاده است

شماره ۱۹۰: سامان شادمانی و برگ طرب کجاست

شماره ۱۹۱: سبزه خطش دمید و روزگار عاشقی‌ست

شماره ۱۹۲: کدام گل که به دامن ز نوبهارم نیست؟

شماره ۱۹۳: بیا که بی لب لعل تو بس که پیر شده ست

شماره ۱۹۴: از مشک چین مگو، که در آن زلف چین پر است

شماره ۱۹۵: گل نشاط به بزم شراب پامال است

شماره ۱۹۶: چون صراحی، خنده‌ام با چشم گریان آشناست

شماره ۱۹۷: در وادی وفا ره و رفتار نازک است

شماره ۱۹۸: چه منت است اگر شیوه ی وفا آموخت؟

شماره ۱۹۹: شوق بی‌حد شد و رسوایی دل نزدیک است

شماره ۲۰۰: باغبان را چشم لطف از مصلحت بر سوی ماست

شماره ۲۰۱: دلا ز دام صفیری به گلستان بفرست

شماره ۲۰۲: آنکه در شور آورد شوریده‌حالان را می است

شماره ۲۰۳: دل بی لب او خراب خفته ست

شماره ۲۰۴: کی بزم اسیران ترا شمع و چراغ است

شماره ۲۰۵: دلم ز نسبت روی تو مهربان گل است

شماره ۲۰۶: ای خوش آن آزاده ای کو در به روی کام بست

شماره ۲۰۷: به گلشن بی تو سروم دود آه است

شماره ۲۰۸: همچو بلبل دلم غمین گل است

شماره ۲۰۹: چو شعله گرم درآمد، چو گل به تاب نشست

شماره ۲۱۰: با نسیم صبح شمع خلوت من سرکش است

شماره ۲۱۱: بر سر عشق تو هرکس هست با من دشمن است

شماره ۲۱۲: نارسایی به هنر در همه جا همراه است

شماره ۲۱۳: ساقی بیا که فصل بهاران غنیمت است

شماره ۲۱۴: دلی که صید بتان گشت فارغ از ستم است

شماره ۲۱۵: شد بهار و به بوستان عید است

شماره ۲۱۶: پیاله گیر که عذر شراب بی نمک است

شماره ۲۱۷: پنجه عشقم دگر قفل فغان پیچیده است

شماره ۲۱۸: هرجا نشسته، بی سروسامان نشسته است

شماره ۲۱۹: یوسف هندی نژاد من مرا از بر گریخت

شماره ۲۲۰: پی شکستن پیمان بهانه بسیار است

شماره ۲۲۱: به خاک هند مرا تاب زیستن ز کجاست

شماره ۲۲۲: صاف می از دگران، لای ته شیشه ز ماست

شماره ۲۲۳: کی دهم دیگر عنان آن بت چین را ز دست

شماره ۲۲۴: خشت کوی می‌فروشان سر به سر آیینه است

شماره ۲۲۵: شمعیم و زندگانی ما در گداز ماست

شماره ۲۲۶: به نقش طالع ما چشم قرعه حیران است

شماره ۲۲۷: شعله‌ای چون شمع من در پرده فانوس نیست

شماره ۲۲۸: هوای تخت ندارد کسی که گوشه‌نشین است

شماره ۲۲۹: هر کجا موج زند جام شرابی دام است

شماره ۲۳۰: درین چمن هوس عیش، کیمیا طلبی ست

شماره ۲۳۱: گر به ظاهر کسی از قید جهان آزاد است

شماره ۲۳۲: ز می ملاحظه زاهد مکن که این عیب است

شماره ۲۳۳: بهار آمد و سر تا به سر جهان سبز است

شماره ۲۳۴: جدل از خصم هنر باشد و از من عیب است

شماره ۲۳۵: خوش وقت آنکه خصمی گردون ندیده است

شماره ۲۳۶: خوبرویان را سری با عاشقان پیر نیست

شماره ۲۳۷: از سایه ی تو سبز سر خاک من بس است

شماره ۲۳۸: بنای توبه ز ابر بهار در خلل است

شماره ۲۳۹: هما! نصیب تو از من چنان که خواهی نیست

شماره ۲۴۰: خمار وصل، دلم را ز اضطراب شکست

شماره ۲۴۱: سینه ریشان ترا تیغ شهادت مرهم است

شماره ۲۴۲: همچو لاله روزگارم در قدح نوشی گذشت

شماره ۲۴۳: ز جوش ناله به دل اضطراب بسیار است

شماره ۲۴۴: غنچه دلتنگ و لاله در خون است

شماره ۲۴۵: ز دوری تو مرا خوشدلی میسر نیست

شماره ۲۴۶: خوش آن کز فکر بیش و کم گذشته ست

شماره ۲۴۷: موسم کسب هوا شد که دگر مهتاب است

شماره ۲۴۸: بهار آمد و ما را به باغ راهی نیست

شماره ۲۴۹: زان می که باغ را رخ او در پیاله ریخت

شماره ۲۵۰: حاصل سوختگان در ره برق خطر است

شماره ۲۵۱: پایه ی نعش مرا یار من از جا برداشت

شماره ۲۵۲: سوختن از تب سوزان محبت تابی ست

شماره ۲۵۳: غیر بدگویی اگر خصم پرآشوب نداشت

شماره ۲۵۴: عشق را چندان که مهرش بود هم کینش بد است

شماره ۲۵۵: در باغ بی تو خاطر سنبل شکسته است

شماره ۲۵۶: از عشق حکایت مکن افسانه بزرگ است

شماره ۲۵۷: می بی منت اگر میل کنی، حیرانی ست

شماره ۲۵۸: کی توان در عشق، بی سامان حیرانی نشست؟

شماره ۲۵۹: خصمی به میان من و غیر از سخن توست

شماره ۲۶۰: چنان ز گریه ی من اشک همنشینم ریخت

شماره ۲۶۱: امشب که ز بختم به سوی بزم تو راه است

شماره ۲۶۲: یار ما مونس بد و نیک است

شماره ۲۶۳: دلم چو شمع همه عمر میهمان خود است

شماره ۲۶۴: خون دلم چو لاله، آرایش ایاغ است

شماره ۲۶۵: من تشنه ی آن چشمه که آبش همه خون است

شماره ۲۶۶: خط نیست این به گرد گلت، سبزه ی تری ست

شماره ۲۶۷: بازم از زخم خدنگش در دل و جان آتش است

شماره ۲۶۸: آن گل که توان حرفی ازان زد گل داغ است

شماره ۲۶۹: بیا که فصل خوش روزگار نزدیک است

شماره ۲۷۰: به توبه هر که ز یک قطره ی شراب گذشت

شماره ۲۷۱: ره بیرون شدنم زین چمن از یاد شده ست

شماره ۲۷۲: در گلستان جهان هر مرغ نالان خود است

شماره ۲۷۳: شمع از هوای وصلت، در حالت هلاک است

شماره ۲۷۴: از بس که تلخکام ازین ناتوان گذشت

شماره ۲۷۵: مرا کی از سبوی می گزیر است

شماره ۲۷۶: شکسته خاطرم و رغبت نشاطم نیست

شماره ۲۷۷: ایام بهار است و گلی در چمنم نیست

شماره ۲۷۸: از شوق تو دل همره عمر گذران است

شماره ۲۷۹: خطش دمید و به نازش نیاز من باقی ست

شماره ۲۸۰: درین حدیقه دل مستمند بسیار است

شماره ۲۸۱: در دلم بگذشت و چشمم اشک بی‌تابانه ریخت

شماره ۲۸۲: ای دل سفر به لجه ی عمان مبارک است

شماره ۲۸۳: چند باشم ز در دیر مغان دور، بس است

شماره ۲۸۴: دماغ ساغر می از شراب ما خشک است

شماره ۲۸۵: شراب غمزه ی مست تو خون بی گنه است

شماره ۲۸۶: حکایت لب او همچو قند مشهور است

شماره ۲۸۷: مشرق خورشید را فیض گریبان تو نیست

شماره ۲۸۸: غنچه را برگ گل آیا در گریبان از کجاست

شماره ۲۸۹: شد عمرها و شورش عشقم ز سر نرفت

شماره ۲۹۰: گرمی گریه به سودای تو دامانم سوخت

شماره ۲۹۱: نوای مرغ شباهنگ، ناله ی نی ماست

شماره ۲۹۲: بیا که دل ز ورق حرف کینه خواهی شست

شماره ۲۹۳: سر نهادن به سر کوی غمت تسلیم است

شماره ۲۹۴: شد بهار و لاله صحن باغ را میخانه ساخت

شماره ۲۹۵: کاروان اشک هرگه بی توام از دل گذشت

شماره ۲۹۶: بوالهوس! با عشق خوبان این قدر امساک چیست

شماره ۲۹۷: ای گل دگر ز دست کجا می گذارمت

شماره ۲۹۸: راحتی ما را اگر می باشد از آزار ماست

شماره ۲۹۹: رفتی و از نقش رویت دیده ی خونین پر است

شماره ۳۰۰: هر کجا موجی ست، از مژگان ما برخاسته ست

شماره ۳۰۱: خونم از دوری می در تن لاغر خشک است

شماره ۳۰۲: خضر از لب تشنگان روی آتشناک اوست

شماره ۳۰۳: خوش نیست به اهل طلب ایام لئیم است

شماره ۳۰۴: آیینه را ز چشم تو تاب نگاه نیست

شماره ۳۰۵: واقف کسی ز شیوه ی آن کج کلاه نیست

شماره ۳۰۶: دلم به عشق ز آسیب فتنه آزاد است

شماره ۳۰۷: شکوه ی احباب را نتوان به خود مشکل گرفت

شماره ۳۰۸: بجز نسیم که آن زلف تابدار شکست

شماره ۳۰۹: با وجود صد هنر، لافم ز شعر دلکش است

شماره ۳۱۰: معنی رنگین به هر اندیشه نیست

شماره ۳۱۱: هما به طالع من بال و پر ز بوم گرفت

شماره ۳۱۲: شبم این روشنی کز آه دیده ست

شماره ۳۱۳: در دشت جز غم تو مرا غمگسار نیست

شماره ۳۱۴: کوی عشق است و سعادت را در اینجا کارهاست

شماره ۳۱۵: شور عجبی در چمن از بلبل صبح است

شماره ۳۱۶: آفت باد خزان را می توان معذور داشت

شماره ۳۱۷: مقیم کوی عشق از قید هر تکلیف آزاد است

شماره ۳۱۸: به سینه ام ز غمت داغ بر سر داغ است

شماره ۳۱۹: همچو مرغان قفس ما را ز گل بویی بس است

شماره ۳۲۰: از بهار وصلم امشب جیب و دامان پر گل است

شماره ۳۲۱: مژده یاران را که یار از دست ما ساغر گرفت

شماره ۳۲۲: دلم بی طره ای آشفته حال است

شماره ۳۲۳: ز عشقم به هر محفل افسانه ای ست

شماره ۳۲۴: به چشم همت من عرصه ی زمین تنگ است

شماره ۳۲۵: در مقام بی خطر، آزادگان را خواب نیست

شماره ۳۲۶: حسن با مهر و وفا بیگانه است

شماره ۳۲۷: از خم زلفش دلم با آه و افغان بازگشت

شماره ۳۲۸: آن قدر سوزی که خواهد شعله با آه من است

شماره ۳۲۹: نشان هستی من چون حباب پیرهن است

شماره ۳۳۰: قصه ی منصور را سر کرده است

شماره ۳۳۱: چو مجنون بر زبانم حرف او افسانه لیلی‌ست

شماره ۳۳۲: عاشقانیم، به ما طعنه ی دیگر خود نیست

شماره ۳۳۳: گر عاشقی، از گنه چه باک است

شماره ۳۳۴: مرا گوش از بهر پیغام اوست

شماره ۳۳۵: همه تن خون دل من همچو دهان زخم است

شماره ۳۳۶: عشق خونریز که شیر مست است

شماره ۳۳۷: چون شحنه مرا پنجه ی تقدیر گرفته ست

شماره ۳۳۸: از مصلحت الفت به من پیر گرفته ست

شماره ۳۳۹: از عیش دل مرا چه رنگ است

شماره ۳۴۰: زین پس سر مینای می ناب سلامت!

شماره ۳۴۱: لطف این دلشکنان [در حق] ما معلوم است

شماره ۳۴۲: هر کجا حرف تو آید به میان، گل گوش است

شماره ۳۴۳: ز دیده اشک چکد روز وصل یار عبث

شماره ۳۴۴: با مدعی گذشته ام بر کنار بحث

شماره ۳۴۵: زاهد بیا و پرده برافکن ز راز خبث

شماره ۳۴۶: به من ز یاد رخ اوست گلستان محتاج

شماره ۳۴۷: گلی به رنگ رخش گلستان ندارد هیچ

شماره ۳۴۸: شیخ است و خودآرایی بسیار و دگر هیچ

شماره ۳۴۹: دارم هوس رخصت آهی و دگر هیچ

شماره ۳۵۰: بیخودی از گل روی تو کند بلبل صبح

شماره ۳۵۱: خوش آن دمی که لبم گردد آشنای قدح

شماره ۳۵۲: ای کشیده می از قرابه صبح

شماره ۳۵۳: بر ما دمی نمی گذرد بی شراب تلخ

شماره ۳۵۴: حاصل من نیست از شهد سخن جز کام تلخ

شماره ۳۵۵: شد باغ از بهار، سفید و سیاه و سرخ

شماره ۳۵۶: سودی به ره عشق ز تدبیر نباشد

شماره ۳۵۷: زبان که یاد دل بوالفضول می‌آرد

شماره ۳۵۸: طالع من شد ضعیف از بس غم افلاک خورد

شماره ۳۵۹: چند چون مرغ کسی بادیه پیما باشد؟

شماره ۳۶۰: زین چرخ ستمکشان نرستند

شماره ۳۶۱: سحر شد و دم تأثیر ناله می‌گذرد

شماره ۳۶۲: عمرها رفت و نشد نام زلیخایی بلند

شماره ۳۶۳: فصلی چنین که بلبل، از شوق جوش دارد

شماره ۳۶۴: امشب گل شکفتگی ما دو رنگ بود

شماره ۳۶۵: وجودم را غم عشق تو ای بی‌باک می‌سوزد

شماره ۳۶۶: به صحرا آن کمان‌ابرو پی نخجیر می‌آید

شماره ۳۶۷: آبروی تیغ را خونگرمی بسمل برد

شماره ۳۶۸: ماه چون روی او نمی باشد

شماره ۳۶۹: می دو ساله به لب های یار من نرسد

شماره ۳۷۰: ای نهاده حسن را برطاق از ابروی بلند

شماره ۳۷۱: حمله ی شوق تو غافل را دل آگاه داد

شماره ۳۷۲: آمد دی و ز میکده ها شور شد بلند

شماره ۳۷۳: در چمن دوش صبا بوی تو سودا می‌کرد

شماره ۳۷۴: دامان طرب بهار افشاند

شماره ۳۷۵: خوش آن عاشق که خون از دیده نمناک او ریزد

شماره ۳۷۶: به غیر کار جفا آسمان نمی‌داند

شماره ۳۷۷: قاصد، دیگر به تو کم می‌رسد

شماره ۳۷۸: چشم من ناز توتیا نکشد

شماره ۳۷۹: آن کس که ز آسوده دلی رنگ برآرد

شماره ۳۸۰: عشق دل‌ها را به آن زلف چو سنبل می‌دهد

شماره ۳۸۱: بی قراران گر ز کوی او برون گامی نهند

شماره ۳۸۲: مطلب بجز آزار ز مطلوب نباشد

شماره ۳۸۳: مرا بر حاصل کس نیست امید

شماره ۳۸۴: به من هردم ز روی مهربانی یار می‌پیچد

شماره ۳۸۵: نه همین از تو مرا گرد غم از سینه رود

شماره ۳۸۶: چشم خویشان را حسد از بس به دولت شور کرد

شماره ۳۸۷: تا از قبول عشق، سخن بهره مند شد

شماره ۳۸۸: ز دل غبار به چشم پر آب می‌آید

شماره ۳۸۹: از دل گله ی ما ره اظهار نداند

شماره ۳۹۰: می‌خورم خون که حنا آن کف پا می‌بوسد

شماره ۳۹۱: چو حسن سبز تمنای اهل دید بود

شماره ۳۹۲: گل به غفلت ز گلستان جهان برخیزد

شماره ۳۹۳: عشق در هرجا نقاب از روی زیبا می‌کشد

شماره ۳۹۴: ابر چشمم چون به عزم گریه دامان بشکند

شماره ۳۹۵: خراب نشئه آن لب، می و مینا نمی‌داند

شماره ۳۹۶: به کوی عشق اسیران به بوی یار روند

شماره ۳۹۷: ازین حسرت که دور از دامن دلدار می‌ماند

شماره ۳۹۸: بی‌لب او باده بر طبع ایاغم می‌خورد

شماره ۳۹۹: شد بهار و شمع با گل آشنایی می‌کند

شماره ۴۰۰: زاهد امشب تا سحر با ما شراب ناب زد

شماره ۴۰۱: سیل ویرانی ز کنج خانه ما می‌برد

شماره ۴۰۲: مرا ز بزم خود آن پر عتاب می‌راند

شماره ۴۰۳: درد ما خسته دلان تن به مداوا ندهد

شماره ۴۰۴: جا به هر دل که گرفت او، دگر از جا نرود

شماره ۴۰۵: با لطف ساعدت ید بیضا نمی‌رسد

شماره ۴۰۶: می حرام محتسب بادا که بی‌ما می‌خورد!

شماره ۴۰۷: دلم آشفتگی در کار هرکس دید، می‌لرزد

شماره ۴۰۸: شد بهار و باغبان دیگر در دکان گشود

شماره ۴۰۹: باغبان خلد از گلزار ما گل می‌برد

شماره ۴۱۰: دلم چو غنچه ز گلگشت باغ می‌گیرد

شماره ۴۱۱: رونق ناموس را چون عشق رسوا بشکند

شماره ۴۱۲: درین ره کعبه سنگ راه باشد

شماره ۴۱۳: دل آشفته از نام شراب ناب می سوزد

شماره ۴۱۴: کسی کز عاشقی دم زد، چه باک از دشمنی دارد

شماره ۴۱۵: چه پروای گلستان و سر و برگ چمن دارد

شماره ۴۱۶: مرا به کوی تو دلگرمی شراب آورد

شماره ۴۱۷: نوبهار است و جنونم سوی هامون می‌کشد

شماره ۴۱۸: شمع، برقع ز پی پاس تجلی دارد

شماره ۴۱۹: زین چمن گر لاله ذوق از تاج شاهی می‌برد

شماره ۴۲۰: تا مرا تعلیم عشق او نواپرداز کرد

شماره ۴۲۱: آنکه در پیری می عشرت به ساغر می‌کند

شماره ۴۲۲: اسیر عشق تو سود و زیان چه می‌داند

شماره ۴۲۳: از نفس آنچه دلم دید، ز زنجیر ندید

شماره ۴۲۴: اهل شیراز، بهشتی صفتان دهرند

شماره ۴۲۵: غریبی را به من عشقت وطن کرد

شماره ۴۲۶: رسید آن مست و از گردن صراحی در بغل دارد

شماره ۴۲۷: روزگار از چمن وصل توام دور افکند

شماره ۴۲۸: خورشید از نمود رخت بی نمود شد

شماره ۴۲۹: چون در دلش ز لعل تو اندیشه بگذرد

شماره ۴۳۰: خراب لعل لبت کی شراب می‌گیرد

شماره ۴۳۱: کامم ز جهان گوهر نایاب برآمد

شماره ۴۳۲: در گدایی همت ما پادشاهی می‌کند

شماره ۴۳۳: می‌گریزد خوابم از جایی که مخمل می‌برند

شماره ۴۳۴: به کوی عشق، دل دادخواه می‌خواهند

شماره ۴۳۵: قفس ترا چو خوش افتاد به ز باغ بود

شماره ۴۳۶: دیگر بهار شد که هوا گلفشان شود

شماره ۴۳۷: به عشق باده ز خون امید و بیم خورند

شماره ۴۳۸: گل ز بویت در گلستان لاف شاهی می‌زند

شماره ۴۳۹: کاروانی دگر از مصر هوس می‌آید

شماره ۴۴۰: عنان شکوه را در بزم او دست ادب پیچد

شماره ۴۴۱: از عکس رخش که تاب دارد

شماره ۴۴۲: چشم خود بگشا حدیث خوش نگاهی می‌رود

شماره ۴۴۳: در ره شوق، دل از بیم خطر می‌لرزد

شماره ۴۴۴: چنان به عشق تو دل با زمانه شک دارد

شماره ۴۴۵: به راه شوق، خضر جستجو چه می داند

شماره ۴۴۶: مژگان من وظیفه خوناب می‌خورد

شماره ۴۴۷: ز خنده آب بقا را به تشنه شور کند

شماره ۴۴۸: خوش آنکه خسته دلان می ز جام ژرف کشند

شماره ۴۴۹: شد بناگوش، چو صبحم همه یکبار سفید

شماره ۴۵۰: قدح بر چشمه خورشید در جوهر شرف دارد

شماره ۴۵۱: اضطراب شعله را داغم به گلخن می‌دهد

شماره ۴۵۲: ز بس اندیشه از آشوب ملک جم، نگین دارد

شماره ۴۵۳: بلبل ما ناله بر آهنگ غربت ساز کرد

شماره ۴۵۴: عاشق پرشکوه خاموش از تغافل می‌شود

شماره ۴۵۵: تنها من ضعیف ندارم بدن کبود

شماره ۴۵۶: ز می به آب فتادن مرا زیان دارد

شماره ۴۵۷: همچو مرغ از دست من پیمانه مل می‌پرد

شماره ۴۵۸: چو شعله آن گل رویم به روی خار کشید

شماره ۴۵۹: ساقی ما که بسی چشم و دل از پی دارد

شماره ۴۶۰: عشق آشوب دل و جوش درون می‌آرد

شماره ۴۶۱: از دیر و کعبه تا به دو جانب دو خانه ماند

شماره ۴۶۲: دلم به سینه ز ننگ سخنوری خون شد

شماره ۴۶۳: چشم پرافسون او سحرآفرینی می‌کند

شماره ۴۶۴: همای شوق من بر قاف همت آشیان دارد

شماره ۴۶۵: دلم آسوده شد تا در خم زلفش مکان دارد

شماره ۴۶۶: وقت آن شد که جنون رخت به صحرا ببرد

شماره ۴۶۷: ای به خورشید سیاهی زده از روی سفید

شماره ۴۶۸: ز گریه گشت مرا دیده ی خراب سفید

شماره ۴۶۹: چشم توام ز هوش تهیدست می کند

شماره ۴۷۰: شورش منصور را آخر سرم معراج شد

شماره ۴۷۱: دلم در باغ نتوانست امشب خواب راحت کرد

شماره ۴۷۲: دلم چو لاله در اطراف باغ می‌رقصد

شماره ۴۷۳: از گریبان سر نیاوردم برون تا چاک شد

شماره ۴۷۴: به دست آیینه از عکس رخش گلدسته را ماند

شماره ۴۷۵: چو آیینه خیالش در دلم بسیار می‌گردد

شماره ۴۷۶: خون بی تابان به محشر نیست بی گفت و شنید

شماره ۴۷۷: نوبهار آمد که روی باغ را گلگون کند

شماره ۴۷۸: چه غم دارد مرا از خویش اگر محروم می‌سازد

شماره ۴۷۹: نکته سنجان! صفحه را از وصف می گلگون کنید

شماره ۴۸۰: دوستان می‌روم از خود که صبا می‌آید

شماره ۴۸۱: حریر شعله ی ما را در آب می بافند

شماره ۴۸۲: در چمن ای گلرخان تا چند منزل خوش کنید

شماره ۴۸۳: خوش آنکه دوستی از دوست باخبر گردد

شماره ۴۸۴: برگ عیشی قسمت ما نیست در بستان هند

شماره ۴۸۵: نگاه از شوق دیدارت به چشم من نمی‌گنجد

شماره ۴۸۶: رفت اشکم که سری بر گذر یار کشد

شماره ۴۸۷: دارم دلی که پای ز هر گلشنی کشید

شماره ۴۸۸: دل حزین عجبی نیست کز نوا افتد

شماره ۴۸۹: همچو شمعم آتش از مژگان به دامن می‌چکد

شماره ۴۹۰: چون مست من سوار به عزم شکار شد

شماره ۴۹۱: ز دام عشق کی آزادی‌ام هوس باشد

شماره ۴۹۲: دلم چون هاله دامی از پی صید مهی دارد

شماره ۴۹۳: هیچ کس یک قطره آبم غیر چشم تر نداد

شماره ۴۹۴: جلوه را زیور نباید چون به آیین می‌رود

شماره ۴۹۵: تیغ ما آلوده ی خون کسی از کین نشد

شماره ۴۹۶: اگر دریا ز اشکم دم زند، آشوب می‌خواهد

شماره ۴۹۷: کسی را در فغان ناله چون محبوب می‌خواهد

شماره ۴۹۸: نسیم صبحدم از موسمی نوید دهد

شماره ۴۹۹: لاله و گل چهره از شرم تو رنگین کرده اند

شماره ۵۰۰: فلک انجام کاروبار ما داند چه خواهد شد

شماره ۵۰۱: روز بی‌معشوق و شب بی‌جام گلگون می‌رود

شماره ۵۰۲: یک تن به جهان خاطر وارسته ندارد

شماره ۵۰۳: یاد ایامی که بلبل چون من محزون نبود

شماره ۵۰۴: لب تو ساغر می را نمک به کار کند

شماره ۵۰۵: چو می فروش به مینا شراب ناب کند

شماره ۵۰۶: هرکه دلتنگ است کی در عشق چون من می‌شود

شماره ۵۰۷: چو حسن پرده گشا از پی نظاره شود

شماره ۵۰۸: کار من خراب ندانم کجا رسد

شماره ۵۰۹: فلک دایم به قصد مردم وارسته می‌گردد

شماره ۵۱۰: مشکل که یاد ما به قدح نوشی آورد

شماره ۵۱۱: بهار رفته ز بس دل‌پذیر می‌آید

شماره ۵۱۲: کجاست عشق که آتش فروز آه شود

شماره ۵۱۳: خودپرستند بتان، خیل خدا نشناسند

شماره ۵۱۴: باده در جام خمار من دلگیر کنید

شماره ۵۱۵: بازم از ابر قدح برقی به خرمن ریختند

شماره ۵۱۶: خرم آن روزی که یاری جانب یاری رود

شماره ۵۱۷: رشکم ز گفتگوی تو خاموش می کند

شماره ۵۱۸: ساقی دلگشای ما آمد

شماره ۵۱۹: از نکهت تو باده ره هوش می زند

شماره ۵۲۰: دل به تدبیر رهایی چو به سویم بیند

شماره ۵۲۱: نه همین نازش مرا منع از رخ او می‌کند

شماره ۵۲۲: مشاطه خم گیسوی جانانه نسازد

شماره ۵۲۳: ز دست رفت دل و در پی شراب افتاد

شماره ۵۲۴: غبار خط نوخیزت ز سوی مشک می‌آید

شماره ۵۲۵: فغان کز دیر، زاهد سبحه را بگسسته می‌آرد

شماره ۵۲۶: هرکه شوق طایر وصل تو صیادش کند

شماره ۵۲۷: لاله ای هرجا که بیند، داغ ما روشن شود

شماره ۵۲۸: بر رخت راه نگاه از گلستان بیرون رود

شماره ۵۲۹: کرده ام در گوشه ی ایران قناعت کار خود

شماره ۵۳۰: خنده ی شوخ تو فرصت به تغافل ندهد

شماره ۵۳۱: صبرم از درد تو تکلیف مداوا می‌کند

شماره ۵۳۲: دل بی‌لبت شکفته به ساغر نمی‌شود

شماره ۵۳۳: نهال ما که چو نی پر ز بند می‌روید

شماره ۵۳۴: دگر عشق بر جان غم پرورم زد

شماره ۵۳۵: کرشمه تو اگر دست از شراب کشد

شماره ۵۳۶: آیینه از خیال رخش آفتاب شد

شماره ۵۳۷: بعد ازین از باغ در گلخن وطن خواهیم کرد

شماره ۵۳۸: بس که بر من چشم او افسون سودا می دمد

شماره ۵۳۹: گل از هوای تو در رنگ و بو نمی‌گنجد

شماره ۵۴۰: از بزم می چو آن قد رعنا بلند شد

شماره ۵۴۱: چون گل ز پاره ی دلم اسباب داده اند

شماره ۵۴۲: گلستان را سرو نوخیز قدش آباد کرد

شماره ۵۴۳: زلفت ز من حزین گریزد

شماره ۵۴۴: ز مرگم گر غبار غم که در دل بود، برخیزد

شماره ۵۴۵: بی‌نیازی عارفان را کارسازی می‌کند

شماره ۵۴۶: از فروغ چهره، گلخن را چو گلشن می‌کند

شماره ۵۴۷: سرشک شوق تو آبی به جوی ما آورد

شماره ۵۴۸: با عشق، کی مراتب امید شد بلند؟

شماره ۵۴۹: دلم آن زلف سیه برد و تغافل دارد

شماره ۵۵۰: دود از جگرم زمزمه ی چنگ برآورد

شماره ۵۵۱: در چمن شمشاد من گر شانه بر کاکل زند

شماره ۵۵۲: قلم من که سخن با ورق دل دارد

شماره ۵۵۳: می کشان در انجمن چون حرف لعل او زنند

شماره ۵۵۴: به هر چمن که دلم با فغان درون آید

شماره ۵۵۵: به بزم وصل، دل من ز جا نمی جنبد

شماره ۵۵۶: من این دردی که دارم چاره‌اش آن سیمتن باشد

شماره ۵۵۷: به عمر خضر تغافل ز بی نیازی کرد

شماره ۵۵۸: لبت چون غنچه دلتنگی ندارد

شماره ۵۵۹: به دل هر چیز بیند عشق آتشخو بسوزاند

شماره ۵۶۰: در عشق دلم را به جبین نقش وفا بود

شماره ۵۶۱: چو آهم گرم گردد، دوست از دشمن نمی‌داند

شماره ۵۶۲: نماند باده و آن تندخو نمی‌آید

شماره ۵۶۳: از خون خویش می به ایاغ تو می کنند

شماره ۵۶۴: گل ز رخسار تو رنگ و بو به دامن می کشد

شماره ۵۶۵: آنکه چون گل غیر جام لعل دورانش نداد

شماره ۵۶۶: یاد روی او کتانم را لباس ماه کرد

شماره ۵۶۷: اسیر عشق از کف ساغر خوناب نگذارد

شماره ۵۶۸: اهل عالم که ز اقبال هما می گویند

شماره ۵۶۹: نه جا در باغ و بستانی، نه ره در گلشنی دارند

شماره ۵۷۰: مطرب این مجلس امشب راه دل‌ها می‌زند

شماره ۵۷۱: عشق از سرم چو شور ز میخانه کم نشد

شماره ۵۷۲: چون خم می امشب از مستی دلم در جوش بود

شماره ۵۷۳: خطش به تازه باعث ناز و نیاز شد

شماره ۵۷۴: سرم چو گوی به میخانه بی درنگ دود

شماره ۵۷۵: کسی کو تا ز کار اهل همت سر برون آرد

شماره ۵۷۶: جز خم می کو کسی تا چاره ی پیری کند

شماره ۵۷۷: چه رنگ ها که ازین سیمتن شکسته شود

شماره ۵۷۸: ننگ مستی تا به کی قدر کمالم بشکند

شماره ۵۷۹: ای دریده ز تو گل پیرهن خون آلود

شماره ۵۸۰: از قفای زلف مشکین تو عنبر می‌دود

شماره ۵۸۱: اضطراب دلم از شوق تو دیدن دارد

شماره ۵۸۲: گل پی نکهت او دست دعا کرد بلند

شماره ۵۸۳: در ره عشق بتان جان ز بلا نتوان برد

شماره ۵۸۴: ز بالین همنشینم هر نفس غمناک برخیزد

شماره ۵۸۵: چه عیش ها که اسیران به وصل ساز کنند

شماره ۵۸۶: شکفته گل ز بر خار ما همیشه رود

شماره ۵۸۷: اهل میخانه گلاب از گل صهبا گیرند

شماره ۵۸۸: جان فراوان است اگر جانانه‌ای پیدا شود

شماره ۵۸۹: می تا به کی ز رنگم، در زیر ننگ باشد

شماره ۵۹۰: از جهان هرکه چو ما خرقه بدوشان گذرد

شماره ۵۹۱: در گلستانی که هر زاغی خوش آوازی کند

شماره ۵۹۲: رهنمای مقصد هرکس توکل می‌شود

شماره ۵۹۳: نگذرد فتنه ز راهی که پی او باشد

شماره ۵۹۴: مرا معانی کوتاه، دلپسند نباشد

شماره ۵۹۵: برای طعنه ی ما این همه چه در جوشند

شماره ۵۹۶: در سر کوی تو جمعند پریشانی چند

شماره ۵۹۷: جرعه ای تا می خورد، خون در ایاغم می کند

شماره ۵۹۸: زین گلستان تا قیامت، جوش بلبل کم مباد

شماره ۵۹۹: بی تو معموره ی دل رو به خرابی دارد

شماره ۶۰۰: خروش فتنه‌ای از روزگار می‌آید

شماره ۶۰۱: پرتوی هردم به دل فیض الهی افکند

شماره ۶۰۲: دلم امشب ز جنون چون خم می جوشان بود

شماره ۶۰۳: سری دارم چو مغزش در میان درد

شماره ۶۰۴: می‌کشان روی تمنا کی به زمزم می‌نهند

شماره ۶۰۵: از چشم من خیال تو بیرون نمی‌رود

شماره ۶۰۶: می بده ساقی که حسن باغ و بستان می‌رود

شماره ۶۰۷: چو گل به آب روان شد، چو می به تاب آمد

شماره ۶۰۸: آیینه را چو نوبت دیدار می‌رسد

شماره ۶۰۹: ای خوش آن روز که آن سیب ذقن سبز شود

شماره ۶۱۰: آهم چو جوش زد، دل ناشاد بشکند

شماره ۶۱۱: تیغ بردار که چون حوصله بی تاب شود

شماره ۶۱۲: نه همین تنها مرا چون شمع، آتش قوت کرد

شماره ۶۱۳: دل من ناله ز شوق تو پر آشوب کند

شماره ۶۱۴: پیاله چون به من از دست او حواله شود

شماره ۶۱۵: ز فیض شمع رخت ذره آفتاب شود

شماره ۶۱۶: دل در طلب چه گوش به صوت درا کند

شماره ۶۱۷: هر طرف جلوه کند، روی به ما بنماید

شماره ۶۱۸: هم‌نشین از گریه من کاشکی دامان کشد

شماره ۶۱۹: در عشق، دل چه ناله ی مستانه می کشد

شماره ۶۲۰: از بس که مرا بخت زبون شور برآمد

شماره ۶۲۱: هر سنگ ریزه، طور تجلی نمی شود

شماره ۶۲۲: به یاد زلفت از هر سینه بوی مشک می‌آید

شماره ۶۲۳: خوش آن نسیم کزان زلف مشکسود آید

شماره ۶۲۴: قدم هرکس به راه او نهد منزل نمی‌خواهد

شماره ۶۲۵: سایه ی بخت، مرا افسر شاهی باشد

شماره ۶۲۶: بی توام ذوق کی از بستر راحت باشد

شماره ۶۲۷: غبار غم ز ابر نوبهاری در جهان گم شد

شماره ۶۲۸: سحر که ناله مرا گرم چون جرس گیرد

شماره ۶۲۹: قلم دگر به زبان حرف آشنا دارد

شماره ۶۳۰: دل پی لاله‌رخان همچو صبا می‌گردد

شماره ۶۳۱: چندروزه زندگی بر ما گرانی می‌کند

شماره ۶۳۲: دلم از رهگذر فقر، حکایت نکند

شماره ۶۳۳: معشوق ما به جلوه چو آهنگ می‌کند

شماره ۶۳۴: لطف ساقی، خار از پهلوی آتش می کشد

شماره ۶۳۵: مستان تواند خسته ای چند

شماره ۶۳۶: شراب صحبت اهل جهان صداع آرد

شماره ۶۳۷: به بی‌پروایی ما غافلان، تقدیر می‌خندد

شماره ۶۳۸: به عشق، کار جز از دست من نمی آید

شماره ۶۳۹: چه شد نگاه تو گر شرم ما نگه دارد

شماره ۶۴۰: از غم هرکسی این سوخته تن می لرزد

شماره ۶۴۱: سوی وطن ز ناله ام آشوب می برد

شماره ۶۴۲: چو در غمخانه ما آید آن دلبر نمی‌ماند

شماره ۶۴۳: کینه ما را از او صبر و تحمل می‌کشد

شماره ۶۴۴: دو روز عمر که خواه و نخواه می گذرد

شماره ۶۴۵: بهار رفت و دل از ابر کامیاب نشد

شماره ۶۴۶: دل در سواد زلف تو بیهوش می شود

شماره ۶۴۷: مشاطه را جمال تو دیوانه می کند

شماره ۶۴۸: در قید محبت دل ناشاد نباشد

شماره ۶۴۹: در بیابان هرکه یاد آن خم کاکل کند

شماره ۶۵۰: بی‌سبب مردم به قید نام و ننگ افتاده‌اند

شماره ۶۵۱: در آزار دلم طفلی که از گردون سبق دارد

شماره ۶۵۲: سر کن سخنی تا دل بدحال گشاید

شماره ۶۵۳: خرم آنان که به دل راه تمنا بستند

شماره ۶۵۴: آنچه در پرده ی گل بود نهان، روی تو بود

شماره ۶۵۵: دلم آن پر عتاب می طلبد

شماره ۶۵۶: ماند ای شیخ، که مانی به ابابیل سفید

شماره ۶۵۷: شد موی خضر در طلبت جابه جا سفید

شماره ۶۵۸: در کوی تو دیوانه مرا نام نهادند

شماره ۶۵۹: ای نغمه سرای چمنت بلبل کاغذ

شماره ۶۶۰: به خون خود کنم آلوده، ای صبا کاغذ

شماره ۶۶۱: آمد بهار و شد می چون ارغوان لذیذ

شماره ۶۶۲: شد بهار و بوستان را داد آب و تاب ابر

شماره ۶۶۳: پر شکوه مکن، خاطر آن ماه نگه دار

شماره ۶۶۴: زخم ناسورم من و از لطف مرهم شرمسار

شماره ۶۶۵: حسن، شیرین را ازان می پرورد دایم به شیر

شماره ۶۶۶: آمد بهار و باغ شکفت از سرور ابر

شماره ۶۶۷: زاهد بنای سست ورع را خراب گیر

شماره ۶۶۸: ای خطت سرمایه ی عنبرفروشان بهار

شماره ۶۶۹: مست گر نیستی از شیوه مستان مگذر

شماره ۶۷۰: ای دل ز آیینه تعلیم تن آسانی بگیر

شماره ۶۷۱: صبا دعای مرا سوی می گساران بر

شماره ۶۷۲: دارد از داغ دل من خاطر مرهم غبار

شماره ۶۷۳: گلرخان بینند هرگه بر اسیر یکدگر

شماره ۶۷۴: نیستی عیش و طرب، بیگانگی کم یاد گیر

شماره ۶۷۵: ای که همچون آب خواهد خورد خاکت غم مخور

شماره ۶۷۶: از دل برون نکرده خیال جفا هنوز

شماره ۶۷۷: از فیض ابر شد به چمن هر نهال سبز

شماره ۶۷۸: ز شوق وصل چو پروانه در سراغ مسوز

شماره ۶۷۹: دهد مرغ دلم را عزم پرواز

شماره ۶۸۰: مردم و زخم از دم شمشیر می‌آید هنوز

شماره ۶۸۱: چنین کز من بود نخل سخن سبز

شماره ۶۸۲: بهار در قدح گل می غریب مریز

شماره ۶۸۳: همچو گل پرده ی دل در خس و خاشاک انداز

شماره ۶۸۴: صبحدم چون صاحبان غیب بر اهل نیاز

شماره ۶۸۵: چو موج، موسم گل سبحه را در آب انداز

شماره ۶۸۶: چون گلم از جامه بر تن مانده دامانی و بس

شماره ۶۸۷: ای خوش آن سروری که از ناموس

شماره ۶۸۸: مگذر ز می، ز باطن اهل صفا بترس

شماره ۶۸۹: از دل آشفتگان شرح پریشانی بپرس

شماره ۶۹۰: راه شوقی نسپردم افسوس

شماره ۶۹۱: همچو عنقاست مرا گوشه ای از دنیا بس

شماره ۶۹۲: ای به غیر از من ناکام، به کام همه کس

شماره ۶۹۳: زاهد از رشک این قدر گرم عتاب ما مباش

شماره ۶۹۴: قدم برون نگذارم ز آستانه خویش

شماره ۶۹۵: هر کجا گرم است بازار ادب، محجوب باش

شماره ۶۹۶: باده، ای عیسی لقا از دست نامحرم مکش

شماره ۶۹۷: در وادی محبت، چون خضر راهبر باش

شماره ۶۹۸: عاشقی، دیگر به فکر منزل و مسکن مباش

شماره ۶۹۹: کار عاشق واژگون باشد ز سیر اخترش

شماره ۷۰۰: چمنی را که بود خرمی از رخسارش

شماره ۷۰۱: چو گل کسی که هوای تو برده آرامش

شماره ۷۰۲: خوش آنکه باده ی ناب است مایه ی هوشش

شماره ۷۰۳: هرکه را ساز بود زمزمه ی زنجیرش

شماره ۷۰۴: خبر بگیر ز احوال خضر در کویش

شماره ۷۰۵: از روی دل ز عاجزی خود خجل مباش

شماره ۷۰۶: درون کاسه ی سر دارم از جنون آتش

شماره ۷۰۷: زخم دل کم نیست، سامان گر نباشد گو مباش

شماره ۷۰۸: شراب همچو گل و لاله خور ز ساغر خویش

شماره ۷۰۹: ز مژگان آب چشمم می زند جوش

شماره ۷۱۰: هلاک تاج نه چون شمع صبحگاهی باش

شماره ۷۱۱: ای دل ز گرد کلفت عالم غمین مباش

شماره ۷۱۲: هرکه سرگرم کند شوق تو چون خورشیدش

شماره ۷۱۳: سر تا به پا چو شمع همه اشک و آه باش

شماره ۷۱۴: خرم آن گلشن که امید بهاری باشدش

شماره ۷۱۵: چو گل که گفت درین باغ شاد و خندان باش

شماره ۷۱۶: عقل نگذارد مرا یک دم ز دردسر خلاص

شماره ۷۱۷: سرو شد باز با صبا رقاص

شماره ۷۱۸: نیست همچون گل مرا از باده بیهوشی غرض

شماره ۷۱۹: کنم برای جنون یارب از که سامان قرض

شماره ۷۲۰: بهار شد که کند شیخ جلوه‌گاه غلط

شماره ۷۲۱: منم که ساخته ام سور با عزا مربوط

شماره ۷۲۲: ای گل روی تو بهار نشاط

شماره ۷۲۳: به قدر جرم برد هرکسی ز رحمت حظ

شماره ۷۲۴: نه می به جام و نه معشوق در کنار، چه حظ

شماره ۷۲۵: زده گل دست بر دامان حافظ

شماره ۷۲۶: زهی نهال خزان دیده ای ز باغ تو شمع

شماره ۷۲۷: ای شوق رخت سوخته مغز قلم شمع

شماره ۷۲۸: هرکه را بینی، بود در فکر سامان طمع

شماره ۷۲۹: زهی ز نور جبین تو در حجاب چراغ

شماره ۷۳۰: از سرم کی می رود هرگز برون سودای داغ

شماره ۷۳۱: ز تاب گل ز بس افروخت آشیانه مرغ

شماره ۷۳۲: چون کند در انجمن تاب رخش روشن چراغ

شماره ۷۳۳: حرف گل و حدیث بهار و خزان دروغ

شماره ۷۳۴: آهم اثر نیافت ز فریاد بی وقوف

شماره ۷۳۵: کنم به جام می اوقات عمر چون جم صرف

شماره ۷۳۶: دایم از بخت سیه بر خویش پیچانم چو زلف

شماره ۷۳۷: چو غنچه در گرهی بند، نقد خود ز تلف

شماره ۷۳۸: آتش به باغ زد ز خزان روزگار حیف

شماره ۷۳۹: شب چو وصف رخش کنم به رفیق

شماره ۷۴۰: کدام سر که نشد خاک آستانه عشق؟

شماره ۷۴۱: شد چو گلبن سبز در پیراهن من خار عشق

شماره ۷۴۲: بس است، این همه زاهد مکن ادای خنک

شماره ۷۴۳: چند باشد ز گلشن افلاک

شماره ۷۴۴: رفت آن شمع و ز حسرت شد لب پیمانه خشک

شماره ۷۴۵: لاله ام، در داغ دل بسیار دارم من شریک

شماره ۷۴۶: می آیدم به تحفه ز میخانه جام خشک

شماره ۷۴۷: همچو آتش داردم ایام در زندان سنگ

شماره ۷۴۸: از سخن آن به که کس خاموش گردد همچو گل

شماره ۷۴۹: دارم دلی همچون جرس، پیوسته نالان در بغل

شماره ۷۵۰: ز باغ رفتی و گشتم کباب خنده گل

شماره ۷۵۱: هر قطره ی شبنم رخ گل

شماره ۷۵۲: در محبت بس که خواری دیدم از پهلوی دل

شماره ۷۵۳: پروانه را چو مرغ چمن نیست تاب گل

شماره ۷۵۴: مگر افتد گذارش سوی آن گل

شماره ۷۵۵: شب ز مستی شور در بزم شراب انداختیم

شماره ۷۵۶: بر راه وعده، ای گل رعنا نشسته ام

شماره ۷۵۷: جام می در کف ز کوی او جدایی می‌کنم

شماره ۷۵۸: خم می هست، چه اندیشه ی محشر دارم

شماره ۷۵۹: ز مستی بر دم تیغ شهادت هر زمان غلتم

شماره ۷۶۰: منم که غیر سفر نیست پیشه ی دگرم

شماره ۷۶۱: روم چو از سر کویش، نمی‌رود پایم

شماره ۷۶۲: به دل، آشفتگی از زلف خوبان بیشتر دارم

شماره ۷۶۳: گهی با وصل و گه با حسرت دیدار می‌سازم

شماره ۷۶۴: سوی خم می این دل مخمور فرستیم

شماره ۷۶۵: عشق کو تا مژه در خون جگر غوطه دهم

شماره ۷۶۶: ز سنگ رهگذر اندیشه ای کجا دارم

شماره ۷۶۷: دمید صبح و به باغ از پی هوا رفتم

شماره ۷۶۸: چون تنک‌ظرفان کجا من می ز ساغر می‌کشم

شماره ۷۶۹: ای خوش آن ساعت که روی خنجری رنگین کنم

شماره ۷۷۰: چو عندلیب نه از باده ی کهن مستم

شماره ۷۷۱: به دل شکست تمنای یاری چمنم

شماره ۷۷۲: در چمن چون گفتگویی از لب او واکنم

شماره ۷۷۳: تکلیف شراب است نمک ریزی داغم

شماره ۷۷۴: ز لاله و گل این باغ، کی خبر داریم

شماره ۷۷۵: بیا که چتر سعادت ز برگ تاک کنیم

شماره ۷۷۶: صوفیان را شده ز آهنگم

شماره ۷۷۷: داغ نتواند گرفتن در دل ما جای زخم

شماره ۷۷۸: ما در چمن بساط تمنا فکنده ایم

شماره ۷۷۹: اثر در عالم از دارا و اسکندر نمی‌بینم

شماره ۷۸۰: نیم بلبل که فصل گل به گلشن آشیان گیرم

شماره ۷۸۱: قطره خونابه‌ای تا سوی مژگان می‌کشم

شماره ۷۸۲: خوش آن که بینم روی او، وز اضطراب از خود روم

شماره ۷۸۳: آنم که می به نغمه ی زنجیر می خورم

شماره ۷۸۴: نقش ابروش به دل، روز فراقی بستیم

شماره ۷۸۵: به کوی عشق خوبان تا گذشتم

شماره ۷۸۶: مگذار ز دستم که گل باغ وفایم

شماره ۷۸۷: خوش آن روزی که می در هر چمن بی‌باک می‌خوردم

شماره ۷۸۸: کی بود در چمن که سرودی نداشتیم

شماره ۷۸۹: سر از کجاست که چون لاله فکر تاج کنیم

شماره ۷۹۰: ز تنهایی چو مینا راز با پیمانه می‌گویم

شماره ۷۹۱: خویش را بر محرمان آن بت چین بسته‌ایم

شماره ۷۹۲: در سخن سنجی هرکس بتر از غمازیم

شماره ۷۹۳: هلال عیدم و ترک کلاه خورشیدم

شماره ۷۹۴: ما چو مرغان قفس، زمزمه در دل داریم

شماره ۷۹۵: لب مبند از ناله، می دانم جفا داری سلیم

شماره ۷۹۶: هزار خانه خرابی به شهر و ده دارم

شماره ۷۹۷: ما به گلزار معانی آب گوهر بسته‌ایم

شماره ۷۹۸: افروخت رخ از باده و بگداخته بودم

شماره ۷۹۹: ز شوقت گاه در دنبال گل همچون صبا افتم

شماره ۸۰۰: ز فیض عشق تو چون حسن دلپذیر شدیم

شماره ۸۰۱: در قفس از هر نسیمی عیش گلشن می‌کنم

شماره ۸۰۲: چگونه زمزمه ای در چمن به کام کنم

شماره ۸۰۳: صبح چون میل تماشای گلستان می‌کنیم

شماره ۸۰۴: به افسون محبت دست آتش را به مو بندم

شماره ۸۰۵: خوش آن روزی که بر آن طره‌های مشک‌بو پیچم

شماره ۸۰۶: ما راه فغان بر دل ناشاد گرفتیم

شماره ۸۰۷: چو بلبل باعث شوریده‌گفتاری نمی‌دانم

شماره ۸۰۸: از زمین آزرده ام، وز آسمان رنجیده ام

شماره ۸۰۹: به دیده چند ز نقش تو گل بر آب زنم

شماره ۸۱۰: به جامم باده ناب است و خون دل هوس دارم

شماره ۸۱۱: هوای توست در سر، سایه گل را نمی‌دانم

شماره ۸۱۲: ز بی‌پروایی چشمت دل آزرده‌ای دارم

شماره ۸۱۳: منم که با می و مطرب همیشه در جنگم

شماره ۸۱۴: ما همچو گل به چاک گریبان نشسته‌ایم

شماره ۸۱۵: چو سوسن از حدیث آرزوی دل زبان بستم

شماره ۸۱۶: به کویت چون توانم من به این حال خراب آیم؟

شماره ۸۱۷: گر امید رحمی از فریادرس می‌داشتم

شماره ۸۱۸: از جنون عاشقی هرگز وطن نشناختم

شماره ۸۱۹: چو گل از هر طرف چاک دگر دارد گریبانم

شماره ۸۲۰: جرعه‌ای ریز که تا چاره خمیازه کنیم

شماره ۸۲۱: بس که گشتم ناتوان، هرگه صفیری می‌کشم

شماره ۸۲۲: ز من مپرس چه از روزگار می‌خواهم

شماره ۸۲۳: گه ز شوق او در آتش، گاه در خون می‌رویم

شماره ۸۲۴: عاشقم، از ناله نتوانم زمانی تن زنم

شماره ۸۲۵: خویش را از بس به تیغ موج این دریا زدم

شماره ۸۲۶: چون گره جا در خم آن زلف دلکش کرده‌ایم

شماره ۸۲۷: هردم غمی آید ز حریفان لئیمم

شماره ۸۲۸: کرشمه سنج نگاه ستیزه جویانیم

شماره ۸۲۹: چو جای در صف طفلان کنم، ندیم شوم

شماره ۸۳۰: فصل گل رفت و به جام می دمی نگذاشتم

شماره ۸۳۱: یاد ایامی که دامی همچو بلبل داشتیم

شماره ۸۳۲: ای در ایام تو تیغ غمزه را الماس نام

شماره ۸۳۳: به حیرتم که ز گلشن چه چیز می‌خواهم

شماره ۸۳۴: ما خس و خار از ره خوبان به دامن می‌کشیم

شماره ۸۳۵: بیا که ساغر عشرت پر از شراب کنیم

شماره ۸۳۶: گرفته با برو دوش تو الفتی دوشم

شماره ۸۳۷: دل خود ز شوق زیان می‌فروشم

شماره ۸۳۸: در ورطه کشاکش دوران فتاده‌ایم

شماره ۸۳۹: ساغری کو تا به دل از عیش اسبابی دهم

شماره ۸۴۰: تنم ز ضعف بود رشته ای ز پیرهنم

شماره ۸۴۱: از دو جانب سرگرانی را تحمل می‌کنیم

شماره ۸۴۲: ای شبنم وجود مرا آفتاب گرم

شماره ۸۴۳: ما چشم به لطف جم و کاوس نداریم

شماره ۸۴۴: هرکه افتاد ز پا، خاک نشین من بودم

شماره ۸۴۵: تقدیر خدا را چه علاج است، گداییم

شماره ۸۴۶: اختیار گوشه درمان است، همت می‌کنم

شماره ۸۴۷: گه مستم و گاه در خمارم

شماره ۸۴۸: نوبهار است، چو گل فکر قدح نوشی کن

شماره ۸۴۹: دهد به ذره چو خورشید آب و تاب، سخن

شماره ۸۵۰: تا به کی بر من شکست آید چو مینا از زمین

شماره ۸۵۱: مطرب از دستت گر آید، ناخنی بر چنگ زن

شماره ۸۵۲: ترک من کز بزم می گلرنگ می‌آید برون

شماره ۸۵۳: سرم از داغ سودا، باغ زاغان

شماره ۸۵۴: نیست در حشر محبت گفتگوی کشتگان

شماره ۸۵۵: فصل گل شد، ناله عیشی ز بلبل قرض کن

شماره ۸۵۶: چه آب و خاک و چه نیکویی سرشت است این

شماره ۸۵۷: از کوی عشقت ای بت دلجوی دیگران

شماره ۸۵۸: دشمن خود گر نه‌ای، ما را به خود دشمن مکن

شماره ۸۵۹: زهی بر چهره خطت سایه جان

شماره ۸۶۰: ای چو برگ غنچه در عهدت پر از جان آستین

شماره ۸۶۱: انجمن شد ز یار آبادان

شماره ۸۶۲: چون توان با غیر دل را خالی از کین ساختن

شماره ۸۶۳: به مردم عرض جمعیت کن از ایشان دگر بستان

شماره ۸۶۴: آینه در دست گیر و یاد حیرانی بکن

شماره ۸۶۵: عجب مدار ز زاهد شراب ما خوردن

شماره ۸۶۶: ساقی ز کار من گره توبه باز کن

شماره ۸۶۷: زهی حدیث غمت چون می طرب شیرین

شماره ۸۶۸: رسیده ایم به بزم تو، مهربانی کن

شماره ۸۶۹: زهی ز نرگس تو آهوی ختن مجنون

شماره ۸۷۰: خاطر من نشکفد از وصل یار خویشتن

شماره ۸۷۱: صفای گلشن کشمیر را تماشا کن

شماره ۸۷۲: ز دست ساقی، تا کی پیاله نوشیدن؟

شماره ۸۷۳: بهار شد که رود هرکسی به راه چمن

شماره ۸۷۴: در غمت ناله ز مرغ چمن آید بیرون

شماره ۸۷۵: ای جرس، سوی سفر هر لحظه آوازم مکن

شماره ۸۷۶: ز عمر رفته چه نقصان به کامرانی من

شماره ۸۷۷: از پی اسرار خود، کم با کسی پرخاش کن

شماره ۸۷۸: بگذر ز عقل و فیض محبت نگاه کن

شماره ۸۷۹: من راز جهانم، بود افسانه به از من

شماره ۸۸۰: نخورند در گلستان، گل و لاله آب بی‌تو

شماره ۸۸۱: ای سرو همچو سایه دوان در قفای تو

شماره ۸۸۲: بیا و وصف زلف یار بشنو

شماره ۸۸۳: بس که چین دارد خم ابروی او

شماره ۸۸۴: بسته کمر کینم، از قبضه کمان او

شماره ۸۸۵: نتوان یافت دلی خوش به جهان ای کاکو

شماره ۸۸۶: کنم نهفته برین عالم دو رنگ نگاه

شماره ۸۸۷: بیا که باغ شد از لاله کوی میخانه

شماره ۸۸۸: در دل تنگم شراب ناب می‌گردد گره

شماره ۸۸۹: ای شعله حسنت را، جان ها شده پروانه

شماره ۸۹۰: دل چو می رفت سوی زلف تو، شد جان همراه

شماره ۸۹۱: روی ننمایی، نباشد تا رخت پرداخته

شماره ۸۹۲: گل شود گر پنجه من، زر نمی‌دارد نگاه

شماره ۸۹۳: فغان که موی سفیدم نمود آیینه

شماره ۸۹۴: ساقی خمار دارم، یک ساغر دگر ده

شماره ۸۹۵: جهان تنگ چو چاه است و ما کبوتر چاه

شماره ۸۹۶: روز و شبم اگر به حضوری چه فایده

شماره ۸۹۷: هرکه می‌خواهد ترا، سامان نمی‌دارد نگاه

شماره ۸۹۸: گلی دارم ز رنگ و بو برهنه

شماره ۸۹۹: رو به آزار دل خصم دل آزار منه

شماره ۹۰۰: صد خطر دارد بیابان محبت، آه آه

شماره ۹۰۱: سحر زان شمع باشد تاب خورده

شماره ۹۰۲: یک نفس چون لاله جام از کف ز هشیاری منه

شماره ۹۰۳: ناله ای از من به کام دل نشد انگیخته

شماره ۹۰۴: چه غم ز حادثه آن را که شد شراب زده

شماره ۹۰۵: ما و دل دیگر به کوی تندخوی تازه‌ای

شماره ۹۰۶: در چمن ای بلبل از برگ و نوا افتاده‌ای

شماره ۹۰۷: به چهره خنده به گل‌های باصفا زده‌ای

شماره ۹۰۸: خدایا چون مرا در عاشقی ارشاد می‌دادی

شماره ۹۰۹: دل درین بادیه سویی دود و من سویی

شماره ۹۱۰: چون نگه دارد مرا زنجیر زلف سنبلی؟

شماره ۹۱۱: ای بت، متاع اهل ریا را چه می کنی

شماره ۹۱۲: شراب ای گل رعنا نهفته چند کشی

شماره ۹۱۳: بعد مرگ از خاک ما مست تغافل نگذری

شماره ۹۱۴: درین ره ای خضر از خار پا نمی‌میری

شماره ۹۱۵: مباد آن دم که از ما رنجه گردد آشنارویی

شماره ۹۱۶: چنان از رهروان فیض شد روی زمین خالی

شماره ۹۱۷: چمن ز لاله برافروخت شمع زیبایی

شماره ۹۱۸: جامه ی قد اوست زیبایی

شماره ۹۱۹: من کیستم، آشفته تر از طره ی آهی

شماره ۹۲۰: در دلی دایم مرا، در سینه پیدا نیستی

شماره ۹۲۱: با کسی کی می‌کنم در عشقبازی همرهی

شماره ۹۲۲: دارم عیشی به وصل ماهی

شماره ۹۲۳: به بزم می کشان لاابالی

شماره ۹۲۴: ز روی دل چه بر اهل هوس آیینه می‌داری

شماره ۹۲۵: به ناله فاش مکن راز دل ز غمازی

شماره ۹۲۶: در دعوی عشق تو نه آهی، نه فغانی

شماره ۹۲۷: در کوی می‌فروشان، گردم ز بی‌نوایی

شماره ۹۲۸: بود در گشت باغ آشنایی

شماره ۹۲۹: هر انگشت من از داغ جدایی

شماره ۹۳۰: نه ذوق باغ به دل، نه هوای پروازی

شماره ۹۳۱: در ره آوارگی بختم فکند از دشمنی

شماره ۹۳۲: من کیستم درین دشت، آواره حزینی

شماره ۹۳۳: برنمی خیزد نوای بلبلی از گلشنی

شماره ۹۳۴: ای کاش زخم سینه ی ما واکند کسی

شماره ۹۳۵: خوش بود گر ز سر هر هوسی برخیزی

شماره ۹۳۶: دلم را این چمن زندان دلگیر است پنداری

شماره ۹۳۷: به روی جوهر ذاتی چه پرده می پوشی

شماره ۹۳۸: دلم چون لاله افروزد ز داغی

شماره ۹۳۹: در کوی عشق نیست ز اهل وفا کسی

شماره ۹۴۰: آهم به درون دل ز تنگی

شماره ۹۴۱: چیست دانی داغ دل، جام شراب زندگی

شماره ۹۴۲: صورت پذیر نیست ز ما کار زندگی

شماره ۹۴۳: تو آن گلی که ز چشم و دلم چمن داری

شماره ۹۴۴: ساقی ار خواهی کنی احباب را گردآوری

شماره ۹۴۵: کاسه ما ز سفال است، خوش این مسکینی

شماره ۹۴۶: لب لعلش ز میگونی لب جام است پنداری

شماره ۹۴۷: صراحی را منه ساقی به پیش چشم من خالی

شماره ۹۴۸: آب آتش تلاش یعنی می