زان می که باغ را رخ او در پیاله ریخت
چون گرد سرمه، داغ ز دامان لاله ریخت
پیچیده است بس که ازان زلف تابدار
بر خاک مشک سوده ز ناف غزاله ریخت
در محفلی که بود درو ساقی آفتاب
درد شراب حسن تو در جام هاله ریخت
خوبان شهید او شده اند، این شراب نیست
ساقی ز شیشه خون پری در پیاله ریخت
فریاد خود ز دست خموشی کجا بریم؟
تا کی درون سینه توان خون ناله ریخت؟
دندان نماند در دهن از جنبش لبم
دامان خویش ابر برافشاند و ژاله ریخت
هفتاد ساله آب رخ خویش را سلیم
بر خاک از برای شراب دوساله ریخت
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف تأثیر زیبایی و عشق می‌پردازد. او از می و شراب صحبت می‌کند که به خاطر زیبایی محبوبش در پیاله ریخته شده است. داغ و اثرات زلف محبوبش نیز به تصویر کشیده شده و شاعر از درد و لذت ناشی از عشق و شراب می‌نویسد. همچنین، احساسات عمیق و فریادهایی از دل خاموش خود را ابراز می‌کند و از گذر زمان و تأثیر آن بر عشق و زیبایی می‌گوید. در نهایت، شاعر با اشاره به سالهای زندگی‌اش، نشان می‌دهد که همه این زیبایی‌ها و احساسات را به یادگار و در دل خود نگه داشته است.
هوش مصنوعی: از می‌ای که چهره‌ی او به باغ جلوه‌گری می‌کند، مانند گرد سرمه در پیاله ریخته شده است، حسرت و داغی از دامان گل لاله سرازیر شده است.
هوش مصنوعی: به خاطر پیچیدگی و زیبایی زلف‌های تابدارش، بوی خوشی که از خاک مشک‌زده به همراه دانه‌های غزال به زمین ریخته می‌شود.
هوش مصنوعی: در جلسه‌ای که در آن ساقی، نور آفتاب را به نمایش گذاشته است، درد و غم شراب زیبایی تو در جامی پاشیده شده است.
هوش مصنوعی: این بند به تصویر کشیدن حال و هوای عاشقانه و روحانی است. در آن به زیبایی‌هایی اشاره می‌شود که به نوعی به شهادت و فداکاری مرتبط هستند. همچنین، به جای شراب معمولی، از شیشه‌ای که حاوی خون است صحبت می‌شود، که نشان‌دهنده عمق احساسات و واقعی بودن آنچه در پیاله ریخته شده است می‌باشد. این تصویرها نمادی از عشق و تهور در دنیای عرفانی و عاشقانه است.
هوش مصنوعی: فریاد ما از کجا می‌تواند به گوش کسی برسد وقتی که در سکوت محبوس هستیم؟ تا کی می‌توانیم در دل خود اندوه و ناله‌ای را حفظ کنیم؟
هوش مصنوعی: از حرکت لبانم، دیگر دندان‌هایم باقی نمانده و دامان خود را مانند ابر بر افراشته و قطرات باران مثل ژاله بر زمین ریخته‌ام.
هوش مصنوعی: شخصی به مدت هفتاد سال آب صورت خود را بر زمین می‌ریزد تا برای شراب دو سالهای بدست آورد. این نشان می‌دهد که او در این مدت طولانی برای دریافت چیزی باارزش و دلخواه تلاش کرده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
خونابۀ غم از جگر اندر پیاله ریخت
یا غنچۀ گل از دهن شاخ لاله ریخت
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.