نوای مرغ شباهنگ، ناله ی نی ماست
ستاره ی سحر ما پیاله ی می ماست
نمانده قاعده ی تازه ای، پیاله بگیر
که آنچه کهنه به عالم نمی شود می ماست
چه شد اگر به غریبی کنیم یاد وطن
که در قبیله سماع از نوای یاحی ماست
ستاره نیست همین خصم ما، که همچون صبح
همیشه تیغ به کف آفتاب در پی ماست
سلیم، تی تی مستان هند آخر شد
پیاله گیر که اکنون زمان هی هی ماست
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی مفهوم نیایش و عشق به می (شراب) و همچنین یاد وطن را بیان می‌کند. شاعر از نوای مرغ شباهنگ و ستاره‌ی سحر برای نشان دادن لذت‌های زندگی استفاده می‌کند و بر اهمیت لحظات حال در زندگی تأکید می‌کند. همچنین اشاره‌ای به غریبی و یاد وطن دارد و از دشواری‌های زندگی و دشمنی‌ها سخن می‌گوید. در نهایت، شاعر می‌گوید که اکنون زمان شادی و جشن است و از خواندن و نوشیدن می‌گوید.
هوش مصنوعی: صدای پرنده‌ای به نام شباهنگ، شبیه به ناله‌ای است که ما داریم. ستاره‌ای که در سحر می درخشد، همچون جام مِی ماست.
هوش مصنوعی: دیگر در زندگی قاعده جدیدی وجود ندارد، پس پیاله را بردار و بنوش، چرا که آنچه کهنه است، هرگز در عالم تغییر نمی‌کند، مانند شراب که همیشه هست.
هوش مصنوعی: چه اتفاقی می‌افتد اگر در دوری از خانه، به یاد وطن بپردازیم، در حالی که صدای شادت مایه سرور ماست؟
هوش مصنوعی: این شخص دشمن ما نیست، زیرا او مانند ستاره نورانی نیست. او همانند صبح، همیشه با تیغی که در دست آفتاب دارد، در تعقیب ماست.
هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به نوعی از جشن و شادی اشاره می‌کند که در آن نوشیدن شراب یا مغزی مفرح رواج دارد. به نظر می‌رسد که حال و هوای سرمستی و خوشی به او دست داده و او از دیگران می‌خواهد که لحظه را غنیمت شمارند و در این خوشی و شادی شریک شوند. در واقع، زمان شادمانی و زندگی‌کردن فرا رسیده و باید از آن بهره‌مند شوند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.