به عشق باده ز خون امید و بیم خورند
کباب پخته و خام از دل دو نیم خورند
به زور باده به مخمور می دهد ساقی
چو خستگان که دوا از کف حکیم خورند
کشیده اند صفی بیدلان عشق، ولی
شکست همچو گل و لاله از نسیم خورند
به کعبه باعث صد فیض گشت مستی ما
خوش آن شراب که در خانه ی کریم خورند
پیاله گیر چو آیی به بزم ما زاهد
حرام نیست شرابی که با سلیم خورند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف لذت‌های عشق و می‌پردازد و بر این واقعیت تأکید دارد که انسان‌ها برای تسکین دردها و امیدها به می‌گریزند. ساقی با باده خود، همچون طبیب که به خسته‌ها دارو می‌دهد، مسرور می‌کند. شاعران به گروهی از عاشقان اشاره می‌کنند که در برابر عشق، همچون گل‌ها و لاله‌ها لطیف و آسیب‌پذیرند. همچنین، کعبه به عنوان محور فیض و مستی معرفی می‌شود و شربت معطر را نشان می‌دهد که در کنار دوستان خوب نوشیده می‌شود. در نهایت، شاعر می‌گوید که نوشیدن نیکو، به دور از قید و بندها، حرام نیست.
هوش مصنوعی: عشق باعث می‌شود که انسان‌ها در کنار شادی و غم زندگی، از لذت‌های دنیا بهره‌مند شوند. در این راه، آنها هم از چیزهای آماده و هم از موارد ناپخته و خام استفاده می‌کنند.
هوش مصنوعی: ساقی به کسانی که خسته‌اند، به زور شراب می‌دهد، مانند افرادی که از حکیم دارو می‌خورند.
هوش مصنوعی: بیدلان عشق به صف ایستاده‌اند، اما مانند گل و لاله که در برابر نسیم آسیب‌پذیرند، شکست می‌خورند.
هوش مصنوعی: مست بودن ما سبب شده تا فیض زیادی را دریافت کنیم، خوشا به حال شرابی که در خانه فرد بخشنده و بزرگوار نوشیده می‌شود.
هوش مصنوعی: هرگاه که به مهمانی ما بیایی، ای زاهد، جای نگرانی نیست که شرابی که با انسان‌های پاک و درستکار نوشیده می‌شود، حرام نیست.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.