گنجور

 
سلیم تهرانی
سلیم تهرانی » دیوان اشعار » غزلیات »

شمارهٔ ۶۵۶

ماند ای شیخ، که مانی به ابابیل سفید

همچو گنبد به سر گور تو مندیل سفید

هر سر موی تو پیداست ز زیر جامه

چون سیاهی سرتر بود ز قندیل سفید

محک حال بد و نیک جهان نزدیک است

می نماید ز ره دور سیه، میل سفید

بس که در مملکت هند، مغول خوار شده ست

می کند خاک سیه بر سر خود فیل سفید