ز شوق وصل چو پروانه در سراغ مسوز
برای سوختن خود عبث دماغ مسوز
غم زمانه مخور، عشق آفت تو بس است
چو آتشی همه تن، لاله وار داغ مسوز
دماغ می کشی امشب ز هر شبت بیش است
به لب بگیر صراحی، دل ایاغ مسوز
وفا ندیده ز خوبان کسی، مکش آزار
دماغ از پی بوی گل چراغ مسوز
سلیم ناله ی بلبل بس است گلشن را
تو لب ز ناله ببند و بساط باغ مسوز
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره عشق و احساسات عاطفی عمیق است. شاعر با استفاده از تشبیهات و استعاره‌ها، شوق و التهاب عشق را به تصویر می‌کشد. او به پروانه‌ای اشاره می‌کند که از شوق وصال می‌سوزد و از طرفی هشدار می‌دهد که غم و اندوه زمانه نباید باعث آزار دل شود. شاعر به این نکته تأکید می‌کند که عشق باید شاداب و بدون دردسر باشد و برای آرامش دل باید از ناله و غم دوری کرد. در نهایت، او از محبوبش می‌خواهد که از یادآوری غم‌ها پرهیز کند و به زیبایی‌های عشق بپردازد.
هوش مصنوعی: از شوق رسیدن به معشوق مانند پروانه‌ای که به شمع نزدیک می‌شود، خودت را نسوزان. برای سوختن و آسیب زدن به خود، بی‌فایده است که به دنبال این شوق بیفتی.
هوش مصنوعی: نگران مشکلات زمانه نباش، زیرا عشق می‌تواند به اندازه کافی تو را بسوزاند. همانند آتشی که تمام وجودت را می‌سوزاند، فقط کافی است از آن رنج ببری.
هوش مصنوعی: امشب بیشتر از هر شب دیگر به یاد تو هستم. به آرامی جام می را به لب برسان و دل خود را از آتش عشق نجات بده.
هوش مصنوعی: هیچ‌کس از زیبارویان وفاداری ندیده است، پس خودت را از آزار دادن دیگران بر کنار دار و به خاطر بوی خوش گل، خودت را در آتش حسرت نسوزان.
هوش مصنوعی: بیت به این معناست که کافی است بلبل فقط ناله کند و گلستان را به حال خودش رها کن. دیگر نیازی نیست که تو لب‌های خود را به ناله و فریاد باز کنی و حال و هوای باغ را خراب کنی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.