گل پی نکهت او دست دعا کرد بلند
شمع، گردن به ره باد صبا کرد بلند
هر قدم در ره گلشن خطری در خواب است
چون تواند جرس غنچه صدا کرد بلند؟
در ره کعبه ی دل، راز نهان بسیار است
هر سخن را نتوان همچو درا کرد بلند
خاک این غمکده چون بالش پر گر بالد
سر مویی نتواند سر ما کرد بلند
هرکه کوتاه کند رشته ی امید سلیم
دست خود را نتواند به دعا کرد بلند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره نیایش و آرزوهای انسانی است. شاعر با ذکر گل و شمع به زیبایی و لطافت اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که در مسیر زندگی خطرات و موانع زیادی وجود دارد. او همچنین از رازهای نهان دل و ناامیدی‌ها سخن می‌گوید و بیان می‌کند که برای رسیدن به خواسته‌ها و دعا کردن باید امید را در دل حفظ کرد. به طور کلی، شعر بر ضرورت امید و تلاش در زندگی تأکید دارد.
هوش مصنوعی: گل به یاد و در عطر او، دست به دعا بلند کرد و شمع به خاطر نسیم ملایم صبح، قامت خود را بالا گرفت.
هوش مصنوعی: هر قدمی که در راه باغ گل می‌زنیم، خطری در پس آن خوابیده است. چگونه ممکن است که جرس گل‌ها بتواند با صدای بلند ندا دهد؟
هوش مصنوعی: در مسیر عشق و معرفت، اسرار زیادی نهفته است و نمی‌توان هر کلامی را مثل جواهر باارزش ساخت و به آن بها داد.
هوش مصنوعی: این خاکی که در آن غم و اندوه وجود دارد، مانند بالشی است که اگرچه پر از مو باشد، هیچ‌گاه نمی‌تواند سر ما را بالا ببرد. این نشان‌دهنده‌ی ناتوانی در رهایی از غم و دشواری‌ها است.
هوش مصنوعی: هر کسی امیدهایش را کم کند، نمی‌تواند دست خود را در دعا بلند کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.