ز تنهایی چو مینا راز با پیمانه می‌گویم
گهی با شمع محفل، گاه با پروانه می‌گویم
حریف نکته‌سنجی در همه عالم نمی‌بینم
سخن از بی‌کسی با خویش چون دیوانه می‌گویم
ادیب این دبستانم، سر و کارم به طفلان است
بزرگی را چه نقصان، گر سخن طفلانه می‌گویم
ز تنهایی شب هجران او خوابم نمی‌آید
نشسته بر سر بالین خود، افسانه می‌گویم
به قدر خود ز هرکس طاقتی در عشق می‌باید
مرا کاری به بلبل نیست، با پروانه می‌گویم
پس از مقصد رسیدن مدعا معلوم می‌گردد
سخن را رهروان در راه و من در خانه می‌گویم
سلیم از اعتقاد خویش هرکس می‌زند حرفی
تو دل را کعبه می‌خوانی و من بتخانه می‌گویم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از تنهایی و دردهایش می‌گوید. او با نوشیدن از پیمانه (symbolized as a metaphor for drinking) رازهای دلش را بروز می‌دهد، گاهی در کنار شمع و گاهی در کنار پروانه. او احساس می‌کند که در کل جهان هیج کسی به دقت او را درک نمی‌کند و از بی‌کسی‌اش مانند دیوانه‌ها با خودش صحبت می‌کند. شاعر به شغلش به عنوان معلم اشاره می‌کند و می‌گوید که سخنانش متناسب با سن و عقل کودکان است. همچنین از شب‌های تنهایی و خواب نیامدنش شکایت می‌کند. او نسبت به عشق و احساسات دیگران نظر خاصی دارد و به محدودیت‌های خود در این زمینه اعتراف می‌کند. در نهایت، او به تفاوت دیدگاه‌ها اشاره می‌کند و می‌گوید که برخی افراد نظرات متفاوتی درباره ایمان و باور دارند.
هوش مصنوعی: از تنهایی، مانند پرنده‌ای که در قفس بگندد، رازهایم را با جام مشروب در میان می‌گذارم؛ گاهی با شمعی که در جمع روشن است و گاهی با پروانه‌ای که دور آن می‌چرخد.
هوش مصنوعی: در دنیا هیچ‌کس را پیدا نمی‌کنم که به اندازه‌ی تو توانایی تحلیل و درک عمیق داشته باشد. بنابراین، با خودم مانند یک دیوانه صحبت می‌کنم و درباره‌ی احساس تنهایی‌ام سخن می‌گویم.
هوش مصنوعی: من معلم این مدرسه هستم و با بچه‌ها سر و کار دارم. اگر من حرف‌های ساده و کودکانه بزنم، این به معنای کاستی من نیست.
هوش مصنوعی: در تنهایی شب‌های دوری او، خواب به چشمانم نمی‌آید و در کنار سر بستر خود، داستان‌ها را به زبان می‌آورم.
هوش مصنوعی: هر کسی باید به اندازه‌ی ظرفیت خود در عشق تحمل داشته باشد. من به بلبل کاری ندارم و سخن را با پروانه‌ها می‌زنم.
هوش مصنوعی: پس از رسیدن به هدف، مشخص می‌شود که چه چیزی را می‌خواستیم بگوییم؛ در حالی که دیگران در حال سفر به سوی هدف هستند و من این صحبت‌ها را در خانه بیان می‌کنم.
هوش مصنوعی: هر کسی که از باور خود سخن می‌گوید، تو آن را به نوعی مقدس می‌دانی و به کعبه تشبیه می‌کنی، اما من آن را مانند معبدی پر از بت می‌انگارم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.