زبان که یاد دل بوالفضول می‌آرد
سند به دعوی ملک نزول می‌آرد
نصیب نیست مرا از شکفتگی که جهان
چو غنچه‌ام ز گلستان ملول می‌آرد
ز باغبان چو کسی شاخ سنبلی طلبد
به صد عزیزی موی رسول می‌آرد
ز دست مطرب مجلس چو دف کنم فریاد
برای نغمه‌ای از بس اصول می‌آرد!
ز کارسازی همت سلیم شکوه مکن
که هرچه می‌کنی آن را قبول می‌آرد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به مسائلی همچون زبان، عشق و هنر اشاره می‌کند. او احساس می‌کند که زبان فقط یادآور سخنان بی‌معنی و بی‌فایده است و در عین حال، از کمبود زیبایی و شادی در زندگی خود گله می‌کند. همچنین به مقایسه‌ی خود با گل‌ها می‌پردازد و از ناتوانی در شکفتن و لذت بردن از زندگی سخن می‌گوید. وجود باغبان و درخواست او از شاخ سنبل، نمادی از تلاش برای دستیابی به زیبایی و عشق است. شاعر از موسیقی و دف نواختن نیز صحبت می‌کند و می‌گوید که خلاقیتش به اصول خاصی وابسته است. در نهایت، به همت و تلاش اشاره دارد و می‌گوید که هرچند تلاشش قدردانی نمی‌شود، اما باید ادامه دهد.
هوش مصنوعی: زبان، که به یاد دل بی‌ملاحظه می‌آید، مدرکی برای ادعای سلطنت و جایگاه خود را فراهم می‌کند.
هوش مصنوعی: من از زیبایی و شکوفایی بی‌بهره‌ام، زیرا دنیا با تمام زیبایی‌هایش، حالتی مانند غنچه‌ای است که از باغی خسته و بی‌روح می‌آید.
هوش مصنوعی: وقتی کسی از باغبان سنبل می‌خواهد، او به خاطر حرمت و احترام به آن شخص، موی پیامبر را به او تقدیم می‌کند.
هوش مصنوعی: وقتی که از دست نوازنده‌ی مجلس به ستوه می‌آیم و به نواختن دف می‌پردازم، به خاطر تنوع و شیوه‌های زیادش، فریاد می‌زنم تا اسبابی برای شنیدن نغمه‌ای پیدا کنم.
هوش مصنوعی: به خاطر تلاش‌های خوب و نیکو خود، ناامید نباش. هر آنچه انجام دهی، مورد پذیرش و تأیید قرار خواهد گرفت.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.