زین چمن گر لاله ذوق از تاج شاهی می‌برد
غنچه سر در جیب خویش از بی‌کلاهی می‌برد
حاصل کردار خود دارد به دامن هرکه هست
می‌رود برق و ز خرمن رنگ کاهی می‌برد
کاش بخت تیره از سر سایه بردارد مرا
برق ره بر خرمن من زین سیاهی می‌برد
رهرو عشق تو آسایش چه می‌داند که چیست
پای در آب از برای خار ماهی می‌برد
پاک نتواند کند کین مرا زان دل سلیم
آب چشم من که از مژگان سیاهی می‌برد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به طبیعت و احساسات انسانی می‌پردازد. شاعر به زیبایی‌های چمن و گل لاله اشاره می‌کند و از غم و ناکامی‌های خود سخن می‌گوید. او از بی‌کلاهی و فقدان بخت خوب ابراز ناامیدی می‌کند و به دردهای عاطفی‌اش اشاره دارد. در نهایت، شاعر به عشق و رنج‌های ناشی از آن پرداخته و احساساتی را که از چشم‌هایش می‌ریزد، توصیف می‌کند. شعر به نوعی استعاره‌ای از مشکلات و دردهای زندگی و عشق است.
هوش مصنوعی: اگر در این باغ، لاله به خاطر تاج شاهی خود خوشحال و شاداب است، غنچه در حالی که بدون تاج است، شادی‌اش را در خود نگه می‌دارد.
هوش مصنوعی: هر کسی به نتیجه عمل‌های خود پی می‌برد، مانند اینکه نور و زیبایی خاصی دارد که از خود به جا می‌گذارد و از دنیای خود چیزهایی را به دیگران می‌دهد.
هوش مصنوعی: ای کاش سرنوشت بدی که بر من سایه افکنده، از سرم دور شود. من به دنبال نور و روشنی هستم و این تاریکی مرا از مسیر درست دور می‌کند.
هوش مصنوعی: مسافر عشق تو نمی‌داند آرامش چیست، او پای خود را در آب می‌گذارد فقط به خاطر دردی که خار ماهی برایش ایجاد کرده است.
هوش مصنوعی: نمی‌توان با پاکی و صداقت، کینه و دشمنی را از دل محو کرد. اشک‌هایی که از چشمانم می‌ریزد، ناشی از قلبی معصوم و سلیم است که تحت تأثیر سیاهی و غم به وجود آمده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.