از فیض ابر شد به چمن هر نهال سبز
رنگ بتان هند شد از برشکال سبز
شوخی مباد بر سر پروازش آورد
کرده ست طوطی چمن از سبزه، بال سبز
هرگاه یاد چشم تو در خاطرش گذشت
صحرا تمام گشت ز اشک غزال سبز
در عشق ناله نیست ز مجنون عجب، که شد
بر روی لیلی از اثر گریه خال سبز
ریحان چگونه سبز نگردد درو سلیم
کز فیض ابر شد چو زمرد سفال سبز
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شعر به توصیف زیبایی‌های طبیعت و تأثیر محبت و عشق بر آن می‌پردازد. نویسنده از باران به عنوان منبع فیض و سرسبزی درختان و گل‌ها یاد می‌کند و با استفاده از تشبیه‌هایی زیبا، رنگ‌ها و حالت‌های مختلف را به تصویر می‌کشد. همچنین اشاره به عشق و تأثیر آن بر روح و جسم فرد دارد، به‌ویژه با ذکر چشمان معشوق که باعث احساساتی چون اشک و غم می‌شود. شاعر به نوعی عشق مجنونانه را توصیف می‌کند که بر روی لیلی اثر می‌گذارد و به زیبایی به تصویر کشیده می‌شود. به طور کلی، این شعر تجلی زیبایی در عشق و طبیعت است.
هوش مصنوعی: از نعمت باران، هر درخت و بوته‌ای در باغ به رنگ سبز درآمد و زیبایی‌های دلنشین طبیعت، به مانند زیبایی جویندگان عشق در سرزمین هند، جلوه‌گری کرد.
هوش مصنوعی: طوطی چمن به خاطر زیبایی و پروازش با سبزه شوخی می‌کند و خود را به شکل زیبایی نشان می‌دهد.
هوش مصنوعی: هر بار که به یاد چشمان تو می‌افتد، دشت پر می‌شود از اشک‌های غزال سبز.
هوش مصنوعی: در عشق، ناله‌ای از مجنون عجیب نیست؛ زیرا بر اثر گریه، بر پیشانی لیلی، نشانه‌ای سبز به وجود آمده است.
هوش مصنوعی: ریحان چگونه می‌تواند در جایی که سلیم وجود دارد و از برکات باران بهره‌مند شده، سبز نشود؟ همانند سبز بودن فیروزه‌ای که در دل سفال قرار دارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.