حرف آخر قافیه

شماره ۱: ای نام دلگشای تو عنوان کارها

شماره ۲: بر سر خاک دوستان، پا نه و دیده برگشا

شماره ۳: تا زنده است دل، نیست لذت پذیر دنیا

شماره ۴: تن شود خاک و، همان سودای ما ماند به جا

شماره ۵: چون کند سویم نظر، چشم از کجا خواب از کجا

شماره ۶: ره عشق است،کام از ترک می گردد روا اینجا

شماره ۷: مده بافسر شاهی کلاه ترک و فنا را

شماره ۸: الهی نفرت از ما ده، بنوعی اهل دنیا را

شماره ۹: ز ناله باز ندارد کسی دل ما را

شماره ۱۰: ذوق برهنگی عقل از تن گرفت ما را

شماره ۱۱: قوی شد لاغر از گوشمال غم ز بس ما را

شماره ۱۲: بس است شمع قناعت چون مسکن ما را

شماره ۱۳: پوشیده پرده گر دوست روی سیاه ما را

شماره ۱۴: ز لطف دوست کی آید دریدن پرده ما را؟

شماره ۱۵: ریش سازد ز نزاکت گل رخسار ترا

شماره ۱۶: نتوان به پند کرد نکو بدسرشت را

شماره ۱۷: چو دست سائلان نبود گلی دامان وسعت را

شماره ۱۸: این قدر طول امل ره میدهی در دل چرا

شماره ۱۹: بهار است و از اشکم گل به دامن می‌کند صحرا

شماره ۲۰: ز کیفیت بود هر گوشه صد میخانه در صحرا

شماره ۲۱: گر کنم تحریر احوال دل ناشاد را

شماره ۲۲: شاد از غیرت ندیدم خاطر ناشاد را

شماره ۲۳: پی تحصیل آسایش فگندی در بدر خود را

شماره ۲۴: نوروز گشت و هر رگ ابری بهار را

شماره ۲۵: عینک شود چو شیشه دل عقل پیر را

شماره ۲۶: صبح میسازد شب من چشم گوهرپاش را

شماره ۲۷: به نرمی می‌توان تسخیر کردن خصم سرکش را

شماره ۲۸: زیور تن صحت اعضاست اهل هوش را

شماره ۲۹: خواهد گشود عقده دلهای ریش را

شماره ۳۰: دل چسان پنهان کند در سینه آه خویش را

شماره ۳۱: مدان یک دم روا ای خواجه در دادن توقف را

شماره ۳۲: در دیده تاب نیست دگر طفل اشک را

شماره ۳۳: گشته از سوز شرر زان سینه گلخن سنگ را

شماره ۳۴: بزرگان می کنند از کیسه غیر این تجمل را

شماره ۳۵: نیست غیر از خط بطلان دفتر ایام را

شماره ۳۶: گل چو او خواهد شود، بنگر خیال خام را؟

شماره ۳۷: از بسکه سست گشته تن مبتلا مرا

شماره ۳۸: ز پاس آشنایی، بهره نبود خلق عالم را

شماره ۳۹: اگر نه، از گل محنت سرشته اند مرا؟

شماره ۴۰: در نظر دایم گرآن زلف دو تا باید مرا

شماره ۴۱: زان لعل لب سخن شده رنگین ز بس مرا

شماره ۴۲: نیست غیر از وصل آبی آتش جوش مرا

شماره ۴۳: دولتی نیست به از تیغ تو بیباک مرا

شماره ۴۴: چو وصف لعل تو شیرین کند کلام مرا

شماره ۴۵: دلخراشی کرد از بس در شب هجران مرا

شماره ۴۶: جوهر از تیغ زبان شد،ریخت تا دندان مرا

شماره ۴۷: گداخت آتش عشق تو مغز جان مرا

شماره ۴۸: نیست غمخوار چو لیلی، دل محزون مرا

شماره ۴۹: برده از بس فکر آن شوخ کمان ابرو مرا

شماره ۵۰: نبسته جز بدی من، کمر بکینه مرا

شماره ۵۱: در میان خلق عالم، کشت تنهایی مرا

شماره ۵۲: شد دماغ از سنبل او بسکه سودایی مرا

شماره ۵۳: بستیم ز لب، در به رخ آفات زمان را

شماره ۵۴: وعده کردی که بگیری به نگاهی جان را

شماره ۵۵: غمی در دل کند ماتم سرا صحرا و گلشن را

شماره ۵۶: گرفتم در نظر، هر جا شدم، آن قد موزون را

شماره ۵۷: اگر در خواب بینم لنگر آن کوه تمکین را

شماره ۵۸: اگر لذت شناس درد سازی جان شیرین را

شماره ۵۹: بلا نتیجه بود، عیشهای نوشین را

شماره ۶۰: به خونریزی همانا داد فرمان چشم جادو را

شماره ۶۱: قرب حق جویی؟ رضا جو باش خلق الله را

شماره ۶۲: کرد ظاهر از نقاب آن روی گلگون کرده را

شماره ۶۳: در وحشت دو کون بجو آن یگانه را

شماره ۶۴: دوست می سازد تواضع دشمن دیرینه را

شماره ۶۵: گر به رنگش لاله یی باشد به دامن کوه را

شماره ۶۶: به پیری، از چه رو می افگنی کار جوانی را

شماره ۶۷: زخم کاری، می برازد بر دل پردرد ما

شماره ۶۸: عرق ناکرده پاک، از محفل ما شد نگار ما

شماره ۶۹: قد خم شد و افتاد جهان از نظر ما

شماره ۷۰: سر بزینت کی فرود آرد تن رنجور ما؟

شماره ۷۱: منزل کناره کرده، ز راه عبور ما

شماره ۷۲: بسکه گردیدند همراهان ما دلگیر ما

شماره ۷۳: غیر افغان، برنخیزد نغمه‌ای ز آواز ما

شماره ۷۴: هرگه آن گلزار خوبی، یاد می آرد ز ما

شماره ۷۵: شیشه دلها شکستن، نیست کار سنگ ما

شماره ۷۶: بالید از رخ تو دل پر ملال ما

شماره ۷۷: خامه بیجا میکند، عرض شکست حال ما

شماره ۷۸: شده با نیک و بد آیینه دل خوش گل ما

شماره ۷۹: سامان حرف و صوت ندارد بیان ما

شماره ۸۰: با عدو، بر خویش پیچیدن بود جولان ما

شماره ۸۱: سرکرد وصف خوبی رویت، زبان ما

شماره ۸۲: نبود صفت لعل تو، حد سخن ما

شماره ۸۳: خاکساری شده سرمایه آسودن ما

شماره ۸۴: تنگ از بسکه شد زمانه ما

شماره ۸۵: تو صاف باش و، مزن حرف دردنوشی ما

شماره ۸۶: در جهان گشته سمر حرف پریشانی ما

شماره ۸۷: دلا از خواب بگشا چشم و، سر کن آه و یارب‌ها

شماره ۸۸: ای ز آب روی تو شرمنده استغفارها

شماره ۸۹: از زبان کلک نقاشان، شنیدم بارها

شماره ۹۰: برای نان کشی تا چند از دونان تفوق‌ها

شماره ۹۱: تا چند ای ستمگر تاراج مال و جان‌ها؟

شماره ۹۲: ز شوق گفتگویش، نیست هوشی در شنیدن‌ها

شماره ۹۳: ای بار داده کعبه کویت به راه‌ها

شماره ۹۴: با حوادث برنمی‌آیند مال و جاه‌ها

شماره ۹۵: تخته آیینه مهر تواند این سینه‌ها

شماره ۹۶: بس که سودا آورد بازار و شهر و خانه‌ها

شماره ۹۷: به پیری آنچنان گردیده‌ام از ناتوانی‌ها

شماره ۹۸: ز طوفان خروشم، رعشه پیدا می‌کند دریا

شماره ۹۹: اوراق روز و شب همه طی شد به صد شتاب

شماره ۱۰۰: خرمی بی غم نمی باشد درین باغ خراب

شماره ۱۰۱: پاسبان گنج ایمانی، مرو ای دل به خواب

شماره ۱۰۲: چه پیش خلق گشایی دهان برای طلب؟

شماره ۱۰۳: توان پرید بر اوج شرف ببال ادب

شماره ۱۰۴: غنچه‌ای، باشد خموشی از گلستان ادب

شماره ۱۰۵: برخاست چون شباب و، بجایش نشست شیب

شماره ۱۰۶: در عهد ماست بسکه دل شادمان غریب

شماره ۱۰۷: یک نظر غافل نمیگردند از پاس حیات

شماره ۱۰۸: رفت عهد شباب و، دندان ریخت

شماره ۱۰۹: به پیری و جوانی در طلب، زشتست تقصیرت

شماره ۱۱۰: نکهت از زلف کجش سودائی سر در هواست

شماره ۱۱۱: در چنگ خصم پاک گهر ایمن از بلاست

شماره ۱۱۲: با نازکی حسن تو، کی تاب حجاب است

شماره ۱۱۳: ز روزگار وفا خواهی؟ از تو این عجب است

شماره ۱۱۴: اگر نه دیده بینایی تو معیوب است

شماره ۱۱۵: دور از تو، همدمم غم و اندوه و محنت است

شماره ۱۱۶: عالمی چون شهر کوران از غبار کثرت است

شماره ۱۱۷: جمشید کو؟ سکندر گیتی ستان کجاست؟

شماره ۱۱۸: درا بخاطرم ای خرمی، که جا اینجاست

شماره ۱۱۹: دماغ اهل فنا، از مکاره آزاد است

شماره ۱۲۰: کجا عاقل بهستی دل نهاده است

شماره ۱۲۱: سر سبزی دل، به زهر درد است

شماره ۱۲۲: زان لبم، چاره یک شکر خند است

شماره ۱۲۳: هر قدر نیکی بود پوشیده تر، نیکوتر است

شماره ۱۲۴: کدخدایی یک قلم، رنج و غم و دردسر است

شماره ۱۲۵: رفت پیری چو ز حد، مرگ گوارنده تر است

شماره ۱۲۶: بر عدو پشت نکردن سپر است

شماره ۱۲۷: دل با توکلست، گرم کیسه بی زر است

شماره ۱۲۸: از بهر دو نان، منت دونان چه ضرور است

شماره ۱۲۹: مرد خدا که پیشت، پامال چون حصیر است

شماره ۱۳۰: نه همین صبح از غمم پیر است

شماره ۱۳۱: نه شوق منصب هندم، نه ذوق جاگیر است

شماره ۱۳۲: سجده پیش هر بتی کفر است،یک جانان بس است

شماره ۱۳۳: دگر بجای رخ ساده، لوح ساده بس است

شماره ۱۳۴: باز امشب ناوک آن غمزه بر ما پرکش است

شماره ۱۳۵: رفیق راه طلب، راه را رفیق خوش است

شماره ۱۳۶: برد ز مجلس ما فیض آنکه خاموش است

شماره ۱۳۷: تلاش برتری از حد، خلاف فرهنگ است

شماره ۱۳۸: در دلت آن نه رشته امل است

شماره ۱۳۹: گردباد از خودنمایی، روز وشب پا درگلست

شماره ۱۴۰: روزگار جامه دیبا و فرش مخمل است

شماره ۱۴۱: صفای چهره گلگون او سراب دل است

شماره ۱۴۲: تا عکس گل روی تو در چشم تر ماست

شماره ۱۴۳: فکر زلفش، در ره دیوانگی شبگیر ماست

شماره ۱۴۴: با گدا خلق کن، دست سخایی درم است

شماره ۱۴۵: هست خفت گرمی یاران بهر کو آدم است

شماره ۱۴۶: بهار گلشن آن روی چون سمن، شرم است

شماره ۱۴۷: خانه بردوشیم ما، کنج وطن کی جای ماست؟

شماره ۱۴۸: زکام اینکه فرو ریزدم، نه دندان است

شماره ۱۴۹: ز اهل جود، چه منت؟ دهنده یزدان است

شماره ۱۵۰: این درهم و دینار، که چشم تو بر آن است

شماره ۱۵۱: غازه را آتش از آن چهره دگر در جان است

شماره ۱۵۲: قالیت، گرنه کار کرمان است

شماره ۱۵۳: بهار ما، نفس سرد و، چشم گریان است

شماره ۱۵۴: بی فکر تو، ناپاک دل از لوث جهان است

شماره ۱۵۵: آه، شمعی ز شبستان سحرخیزان است

شماره ۱۵۶: در ره حق، گام اول ترک هستی دادن است

شماره ۱۵۷: سرگشتگی نصیب دل خسته من است

شماره ۱۵۸: فکر آن موی میانم، بس که در کاهیدن است

شماره ۱۵۹: از خواجه ضبط و، مال ز فرزند یا زن است

شماره ۱۶۰: بعد مردن، نشان ما سخن است

شماره ۱۶۱: مایه عزت، ز مردم روی پنهان کردن است

شماره ۱۶۲: پیری رسید و، قامت از آن در خمیدن است

شماره ۱۶۳: می‌دود هرسو سخن، صاحب‌سخن گر ساکن است

شماره ۱۶۴: عشق معشوقیست کوی او دل تنگ من است

شماره ۱۶۵: کوه کن از طرفی، وز طرفی مجنون است

شماره ۱۶۶: دل تو آهن و رو سنگ و خواب سنگین است

شماره ۱۶۷: در طریق زندگانی هر قدم چندین گو است

شماره ۱۶۸: طرف از شکستگان جهان کس نبسته است

شماره ۱۶۹: چون دو ابروی سیاهت که به هم پیوسته است

شماره ۱۷۰: خود هیچ و، نقاب از خط شبرنگ گرفته است

شماره ۱۷۱: لوح دنیا از خط مهر و محبت ساده است

شماره ۱۷۲: جانشین سفره، اکنون قالی کرمان شده است

شماره ۱۷۳: مرد روشندل، ز نقص خویشتن شرمنده است

شماره ۱۷۴: مایه جمعیت خاطر، نه سامان بوده است

شماره ۱۷۵: بسکه ضعفم از نگاه او بخود بالیده است

شماره ۱۷۶: خود کوه لنگری و، دلت سنگ خاره است

شماره ۱۷۷: پیری رسید و، از همه وقت کناره است

شماره ۱۷۸: بربند میان، وقت کنارت ز میان‌هاست

شماره ۱۷۹: دو رنگی، شیوه اهل زمانه است

شماره ۱۸۰: تا کی غم معاش خورم؟ وقت بندگی است

شماره ۱۸۱: چو خیزی از سر شهرت سریر سلطانی است

شماره ۱۸۲: دیدم ملک و مال جهان را، ندیدنی است

شماره ۱۸۳: زآن شوخ دید تا دل ناسور پشت دست

شماره ۱۸۴: ز بسکه قوت جذب نگاه با آن روست

شماره ۱۸۵: درها همه بسته است، گشاده است در دوست

شماره ۱۸۶: خاطرت چون رم کند از هر دو عالم،رام اوست

شماره ۱۸۷: واعظ دل شده هرجا که بود بنده اوست

شماره ۱۸۸: گفتمش: آن آتش است؟ گفت که: نی،روست روست!

شماره ۱۸۹: چشم بگشا سرو آزادم، ببین احوال چیست؟

شماره ۱۹۰: درد رنجوران تو، درمان چه می‌داند که چیست؟

شماره ۱۹۱: در پای دلت هر غم بی فایده بندیست

شماره ۱۹۲: سوی قبرستان گذاری کن، که خوش بوم و بریست

شماره ۱۹۳: رم کن از الفت، که تنهایی عجب یار خوشیست

شماره ۱۹۴: آنکه هرلحظه نمرد از غم رویت، چون زیست؟

شماره ۱۹۵: آید چو مرگ هستی پیر و جوان یکیست

شماره ۱۹۶: خرام ناز تو، معمار شهر ویرانیست

شماره ۱۹۷: در چهره بی شرم، نشانی ز صفا نیست

شماره ۱۹۸: فکر سامان جهان، کار من رنجور نیست

شماره ۱۹۹: کریم اوست که منت در آب و نانش نیست

شماره ۲۰۰: درد ما از پختگی، زحمت ده هر گوش نیست

شماره ۲۰۱: عیش گیتی باد تند پر غباری بیش نیست

شماره ۲۰۲: دمی بشمع کرامت، چو تندی خو نیست

شماره ۲۰۳: خاطر بلهوس او چه وفا خواهد داشت

شماره ۲۰۴: خوشا سراب که، پا از عدم برون نگذاشت

شماره ۲۰۵: در طریق بندگی از خویش میباید گذشت

شماره ۲۰۶: شب ز دردم، جمله دریا حق گذشت

شماره ۲۰۷: خامه از برگشته بختی تا به آن دلبر نوشت

شماره ۲۰۸: سوی یار از همه پرداخته میباید رفت

شماره ۲۰۹: گریه خونین ترا از ناله های ما گرفت

شماره ۲۱۰: مفت آیین سخا را کی توان دامن گرفت؟

شماره ۲۱۱: در چشم شناسای ره و رسم امانت

شماره ۲۱۲: به غیر معنی رنگین، مجو ز ما میراث

شماره ۲۱۳: واعظ مکن نصیحت خود صرف ما عبث

شماره ۲۱۴: زندگی شد همه نابود، پی بود عبث

شماره ۲۱۵: بآب سبزه، به جان تن، بود چه سان محتاج؟

شماره ۲۱۶: عقل اگر داری مکن هرگز تمنا تخت و تاج

شماره ۲۱۷: رنگ سرخ آدمی را میکند زرد احتیاج

شماره ۲۱۸: ای خواجه بخیل که هرگز ندیده است

شماره ۲۱۹: گر کنی زشت، ز پند من دلریش مرنج

شماره ۲۲۰: دیو خویان راست، باهم روز شب دیوان پوچ

شماره ۲۲۱: چندین بزینت بدن ای خودنما مپیچ

شماره ۲۲۲: فصل شباب رفت و، نیامد بکار هیچ

شماره ۲۲۳: دل واکن هر پیر و جوانست دم صبح

شماره ۲۲۴: بشکفان چون غنچه، چشم از خواب در بستان صبح

شماره ۲۲۵: نه من نمیروم آن شوخ را ببر گستاخ

شماره ۲۲۶: پرید رنگ من، از می چو گشت جانان سرخ

شماره ۲۲۷: نیست از بد گوهران، نرمی کم از دشنام تلخ

شماره ۲۲۸: سخن تا پخته نبود کی پسند خاص و عام افتد؟

شماره ۲۲۹: ز گلشن چون براه آن سرو قد لاله رو افتد

شماره ۲۳۰: به دل اندیشه جانانم از شوکت نمی‌گنجد

شماره ۲۳۱: عرق بر خویش چون از تاب آن گلبرگ تر پیچد

شماره ۲۳۲: فضای دل خلاص از خار خار غم کجا گردد؟

شماره ۲۳۳: بکش تیغ ای ستمگر تا جهانی جان به کف گردد

شماره ۲۳۴: ز پرگویی زبان کس را وبال دین و جان گردد

شماره ۲۳۵: آزاده بهمراهی کس بند نگردد

شماره ۲۳۶: ز یاران رنجش هم، مانع دیدار می‌گردد

شماره ۲۳۷: چگونه سوی تن از شرم باز میگردد

شماره ۲۳۸: زبان حال عاشق، آن زمان غماز می‌گردد

شماره ۲۳۹: کی از اسباب نیکی بدگهر فرخنده می‌گردد

شماره ۲۴۰: چشم دل منعم سیر، ز اسباب نمیگردد

شماره ۲۴۱: دل منعم، ملول از گفتگوی زر نمی‌گردد

شماره ۲۴۲: میان خلق، با خلق آشنا کامل نمی‌گردد

شماره ۲۴۳: کدام روز آن، نگار بدخو، بجنگ دلها، کمر نبندد

شماره ۲۴۴: هرکس به سخا زنده بود، مرگ ندارد

شماره ۲۴۵: چون بهله بصید دلم آن مست برآرد

شماره ۲۴۶: بسرمه نرگس او الفت دگر دارد

شماره ۲۴۷: گرچه درد دل ما شرح و بیانی دارد

شماره ۲۴۸: تاب رخش، ماه و آفتاب ندارد

شماره ۲۴۹: فضای خاطرم از غم از آن غبار ندارد

شماره ۲۵۰: آغاز محبت دگر انجام ندارد

شماره ۲۵۱: بگو به شرم، ز چشمم ترا نگاه ندارد

شماره ۲۵۲: جهان خاک کرم‌خیزی ندارد

شماره ۲۵۳: بی غم عالم، دمی بر اهل دولت نگذرد

شماره ۲۵۴: ز ما به خشم جهان دو رنگ می‌گذرد

شماره ۲۵۵: نتوانست ز بس ضعف بدندان جا کرد

شماره ۲۵۶: آتش حسنش، کمان عشق را طیار کرد

شماره ۲۵۷: چشم شوخم در رخ او خیرگی بسیار کرد

شماره ۲۵۸: زهر مرگ دوستان در مغزم از بس کار کرد

شماره ۲۵۹: ای که زینت طلبی جسم ترا لاغر کرد

شماره ۲۶۰: صرصر آهم چراغ روز را خاموش کرد

شماره ۲۶۱: گلی تو، گل! نظر اما نمیتوانم کرد

شماره ۲۶۲: حبذا زور جنون، مغلوب زنجیرم نکرد

شماره ۲۶۳: پیری در خواهش بدل ریش برآورد

شماره ۲۶۴: نخل امیدت به بار آه سحر می‌آورد

شماره ۲۶۵: بی‌نیازی ساقی از مینا برون می‌آورد

شماره ۲۶۶: در هر سخن، سخنور صد تاب میخورد

شماره ۲۶۷: میان عشق و ننگ و نام، الفت درنمی‌گیرد

شماره ۲۶۸: به درویشان فسون جاه و دولت درنمی‌گیرد

شماره ۲۶۹: میرود فکر جهانم، که ز کار اندازد

شماره ۲۷۰: چو حرف دانه خالش، قلم مذکور می‌سازد

شماره ۲۷۱: مرا ذکر تو با این کهنگی‌ها تازه می‌سازد

شماره ۲۷۲: نه کوه آن سرین تنها برآن موی کمر لرزد

شماره ۲۷۳: با دل خسته، چو بیرحمی او بستیزد

شماره ۲۷۴: دشمن چو ریزشی دید، زو شور و شر نخیزد

شماره ۲۷۵: دلخوردنی ز مال، به اهل غنا رسد

شماره ۲۷۶: مرد از راه شکست خود به عزت می‌رسد

شماره ۲۷۷: از جگر خوناب اشکم خوش به سامان می‌رسد

شماره ۲۷۸: به جبهه چین ز غم روزیت خطا باشد

شماره ۲۷۹: ز بی برگان دل روشن ضمیران باصفا باشد

شماره ۲۸۰: ز دستبرد حوادث گرت خبر باشد

شماره ۲۸۱: بشوق آن گل عارض، مرا با خار خوش باشد

شماره ۲۸۲: نه جوهر کسب ملک و مال اسباب جهان باشد

شماره ۲۸۳: پردگی نیست عطا، گر همه پنهان باشد

شماره ۲۸۴: الهی تا جهان باشد، شه ما کامران باشد

شماره ۲۸۵: همین توقعم از تنگ آن دهن باشد

شماره ۲۸۶: ز پیری، چون مرا قد همچو شمع سرنگون باشد

شماره ۲۸۷: بریدن از جهان، سرمایه ارزندگی باشد

شماره ۲۸۸: ما را ز آشنایان، غیر از جفا نباشد

شماره ۲۸۹: آن را که به دل هیچ به جز یار نباشد

شماره ۲۹۰: شوری اگر بسر هست، دستار گو نباشد

شماره ۲۹۱: با دست او چو رنگ حنا دستیار شد

شماره ۲۹۲: گره در ابروان، از گرمی خویش چو اخگر شد

شماره ۲۹۳: صحرا ز باد دستی آهم فقیر شد

شماره ۲۹۴: همچنان کز آب سرو بوستان قد می‌کشد

شماره ۲۹۵: زحمت ایام، راحت‌جو فزون‌تر می‌کشد

شماره ۲۹۶: پیری آمد بر تنم هر موی خنجر می‌کشد

شماره ۲۹۷: سراپای وجودم، بسکه گم در عشق جانان شد

شماره ۲۹۸: به خود دم تا فرو بردم، سخن شد

شماره ۲۹۹: آنکه خود را سبب هستی ما میداند

شماره ۳۰۰: مرا از نعمت دیدار، دل سیری نمی‌داند

شماره ۳۰۱: بسکه کاهیدم ز غم، با خرده جان تن نماند

شماره ۳۰۲: یار در نکته سرایی نه ز کس میماند

شماره ۳۰۳: آنانکه از شراب تو مدهوش گشته اند

شماره ۳۰۴: هر گه آن مه، رخ بنماید از پی دفع گزند

شماره ۳۰۵: تن بمحنت ده، اگر خواهی که گردی سربلند

شماره ۳۰۶: با همه زشتی، بدام عشق خویشی پای بند

شماره ۳۰۷: می پرستان چهره ها از تاب می افروختند

شماره ۳۰۸: اهل دنیا، بسکه در دل حسرت زر داشتند

شماره ۳۰۹: حرفی اگر بعاشق بیتاب میزند

شماره ۳۱۰: عارف اگرچه بی‌غم دل دم نمی‌زند

شماره ۳۱۱: این حریفان که گهی زاهد و گه اوباشند

شماره ۳۱۲: فرداست اینکه زمره شاهنشهان کشند

شماره ۳۱۳: یاران ز خودستایی، پیوسته در خروشند

شماره ۳۱۴: ز بس نگار من از خویش هم حجاب کند

شماره ۳۱۵: حلقه بر هر دری این زمزمه را ساز کند

شماره ۳۱۶: چون به محفل رخ فرو زد، رنگ صهبا بشکند

شماره ۳۱۷: از سعی تیشه، چون دل فرهاد نشکند؟

شماره ۳۱۸: تند خویی مرد را بیقدر در عالم کند

شماره ۳۱۹: نوبهار آمد، خردگو فکر زنجیرم کند

شماره ۳۲۰: غنچه سالی خون خورد، تا چهره‌ای گلگون کند

شماره ۳۲۱: آشنایی بتو عیب است که بیگانه کند!

شماره ۳۲۲: هست سالک با خدا، گر کار دنیا می‌کند

شماره ۳۲۳: گفت‌و‌گوی آن دهن، اندیشه بی‌جا می‌کند

شماره ۳۲۴: فارغ از خود هر که میگردد، فراغت میکند

شماره ۳۲۵: زآن چشم، دل به یک دو نظر صلح میکند

شماره ۳۲۶: امروز کس کجا ز سخن یاد میکند؟

شماره ۳۲۷: کی دگر دیوانه ما با قبا سر می‌کند؟

شماره ۳۲۸: می‌شود جان تازه، چون دوری ازین تن می‌کند

شماره ۳۲۹: پیش تو شکوه عزم تظلم نمیکند

شماره ۳۳۰: در زبان خبطی سخن را از بها می افگند

شماره ۳۳۱: خوبان بغازه چون رخ خود لاله گون کنند

شماره ۳۳۲: نیست دندان آنکه پیران از دهان می افگنند

شماره ۳۳۳: دردمندان، بسکه رم از خودنمایی میکنند

شماره ۳۳۴: گردید حرص افزون، آن را که مال افزود

شماره ۳۳۵: سخن سیم و زر و خانه و اسباب بود

شماره ۳۳۶: مهر و کین از بهر حق، در خلق عالم کم بود

شماره ۳۳۷: بر ما سخن سرد عزیزان نه گران بود

شماره ۳۳۸: آنچه از آه ستمکش، بستم کیش رود

شماره ۳۳۹: همچنان کز خطش آن خال نهان پیدا شود

شماره ۳۴۰: کی دلت خوشحال با اندیشه دنیا شود؟!

شماره ۳۴۱: تا نسازی با جفا، کی مشکلت آسان شود؟

شماره ۳۴۲: قد چون خمید، جمله حواست زبون شود

شماره ۳۴۳: چو شرح حال شهیدان او رساله شود

شماره ۳۴۴: بدگهر، نیک بدینار و بدرهم نشود

شماره ۳۴۵: رویش چو آتشین ز می ناب می‌شود

شماره ۳۴۶: چون بلند افتاد همت، تخت عزت می‌شود

شماره ۳۴۷: از ضعیفی، ناله‌ام حاجت‌رواتر می‌شود

شماره ۳۴۸: گر چنین بر ما کمان ناز پرکش می‌شود

شماره ۳۴۹: ریخت چون دندان، مدار جسم مشکل می‌شود

شماره ۳۵۰: سنبل از تاب خم موی تو، درهم می‌شود

شماره ۳۵۱: با صبوری کارهای مشکل آسان می‌شود

شماره ۳۵۲: ای که پرچین جبهه‌ات، از حرف مردن می‌شود

شماره ۳۵۳: کارها در آب و خاک فقر وارون می‌شود

شماره ۳۵۴: تنها ز لفظ، شعر تو دلبر نمی‌شود

شماره ۳۵۵: از چشم تنگ مردم، چشمم عصا نخواهد

شماره ۳۵۶: عشق او جان خسته میخواهد

شماره ۳۵۷: عجب دانم، از زخم بسمل برآید!

شماره ۳۵۸: ز عکست آینه، چون آب در خروش آید

شماره ۳۵۹: ز خوی تند، همان تندخو بجان آید

شماره ۳۶۰: خرد بگیر سر خود، که یار می‌آید

شماره ۳۶۱: ره مقصود طی کردن، نه از تقصیر می‌آید

شماره ۳۶۲: خیر باشد، نگهش سخت بتک می‌آید

شماره ۳۶۳: دوستان، مژده که ماه رمضان می‌آید

شماره ۳۶۴: فریب عام، از هر رند بازاری نمی‌آید

شماره ۳۶۵: غم او ساخت دلم تنگ و، هم او بگشاید

شماره ۳۶۶: تن نزار من، از چاکهای جامه نماید

شماره ۳۶۷: هرگز بجهان کار کجان راست نیاید

شماره ۳۶۸: عهد شباب بگذشت، وقت شتاب گردید

شماره ۳۶۹: تا هوای سرمه گشتن ز استخوانم سر کشید

شماره ۳۷۰: درد تو، کی توان بتن ناتوان کشید؟!

شماره ۳۷۱: جز حرف زر و سیم، دلت هیچ نگوید

شماره ۳۷۲: از حرص گشته کام جهان پیش ما لذیذ

شماره ۳۷۳: گر بود در پیش مهمان، نعمت الوان لذیذ

شماره ۳۷۴: دل که باشد نشیمن غم یار

شماره ۳۷۵: با چنان وحشت ز شوق رحمت آمرزگار

شماره ۳۷۶: گزندگیست، چو خاری که خفت آرد بار

شماره ۳۷۷: گوشه گیران را بره درگه سلطان چه کار؟!

شماره ۳۷۸: گر نپرسد حالم آن نامهربان غمخوار وار

شماره ۳۷۹: روشن همیشه شمع دل از سوز آه دار

شماره ۳۸۰: در چشم عقل هرکه بود سر حساب تر

شماره ۳۸۱: میکند لطفی، ز بیرحمی بسی خونخوار تر

شماره ۳۸۲: مرا گلگشت معنی باشد از سیر چمن خوش‌تر

شماره ۳۸۳: خلق می بینند فیض از تنگدستان بیشتر

شماره ۳۸۴: میشود زین بندگیها، شرمساری بیشتر

شماره ۳۸۵: مست آمد، با جمالی از شفق گلرنگ تر

شماره ۳۸۶: کشد کلفت ز دنیا کم، بود هرکس به تمکین تر

شماره ۳۸۷: کند پند ملایم در گرانجانان اثر بهتر

شماره ۳۸۸: الینده ساغر گل مفلسونک ایاغینه بنزر

شماره ۳۸۹: منعم! باهل فقر چه خوانی نوای زر؟

شماره ۳۹۰: به از زمانه نداریم شوخ و شنگ دگر

شماره ۳۹۱: کلاه ترک به سر نه، بگیر کشور دیگر

شماره ۳۹۲: اوزگه عالمده مگر تو کسم غمیندن یاشلر

شماره ۳۹۳: پیر چون گشتی، چو طفلان بازی دنیا مخور

شماره ۳۹۴: چابقونچی، اگری باخشی مژگان یراقیدور

شماره ۳۹۵: گیچدی ئیگید لوق گونی ایندی خم اولماق چاقیدور

شماره ۳۹۶: غنچه سان این همه بر خویش مبال از زر و زور

شماره ۳۹۷: قد خمید، از دیدن روها، به پشت پا بساز

شماره ۳۹۸: گر نباشد بیش ای دل سیم و زر، با کم بساز

شماره ۳۹۹: بهار کرد جهان را ز کوه و صحرا سبز

شماره ۴۰۰: بر اهل ترک، نکرده است غم جفا هرگز

شماره ۴۰۱: دنی نانجاق ترقی ایلسه عالی مکان اولمز

شماره ۴۰۲: گر گلسه لطفدین گوزه، اول ماهپاره مز

شماره ۴۰۳: یار طفلست و،ره کوچه نجسته است هنوز

شماره ۴۰۴: بس است خواب، دگر چشم من ز جا برخیز

شماره ۴۰۵: کاروان راه گمنامی نمیخواهد جرس

شماره ۴۰۶: باشد بکشت عمر تو برق فنا نفس

شماره ۴۰۷: موج دریای محنتی است نفس

شماره ۴۰۸: گذشت زندگی و، شد ز دست کار افسوس

شماره ۴۰۹: شده است باب در ایام ما ز بس تلبیس

شماره ۴۱۰: تا به کی باشدت برای معاش

شماره ۴۱۱: درفشان گردد چو دانا، در سخن، خاموش باش

شماره ۴۱۲: زردرو چون خوشه، بهر روزی فردا مباش

شماره ۴۱۳: در گفتن عیب دگران بسته زبان باش

شماره ۴۱۴: چو ابر بر سرمردم تمام احسان باش

شماره ۴۱۵: تسخیر ملک فقر کن و، پادشاه باش

شماره ۴۱۶: با خلق همنشین و، از ایشان رمیده باش

شماره ۴۱۷: شمشاد چیست تا کند آن زلف شانه اش؟!

شماره ۴۱۸: وقت نزاع، جان و دل از بهر غارتش

شماره ۴۱۹: یارب بفضل خویش، گناهان ما ببخش

شماره ۴۲۰: در زمین شوره هر دل که خواندی قابلش

شماره ۴۲۱: نگین خاتم دلهاست در دندانش

شماره ۴۲۲: گهر بر خویشتن پیچد ز فکر عقد دندانش

شماره ۴۲۳: بهشت سفره درویش و، کاسه چو بینش

شماره ۴۲۴: نشود عاشق از فغان خاموش

شماره ۴۲۵: پیری آمد، نه جوانیست دگر از ما خوش

شماره ۴۲۶: دل از خیال دوست، ندادم بفکر خویش

شماره ۴۲۷: پادشاه ملک فقرم، بهر حفظ شان خویش

شماره ۴۲۸: بود دنیا زنی، طول أملها زلف و گیسویش

شماره ۴۲۹: خرامان چون رود بیرون ز گلشن سرو دلجویش

شماره ۴۳۰: ای خوشا عزلت، که گردیم از در دلها خلاص

شماره ۴۳۱: نبود دعا فلک سیر، الا بپای اخلاص

شماره ۴۳۲: غیر از خدنگ مرگ، که آن راست جان غرض

شماره ۴۳۳: بر گردنم چنان شده محکم طناب قرض

شماره ۴۳۴: عاشقان را ره ندارد، در دل پر غم نشاط

شماره ۴۳۵: نیست ای دل محنت آباد جهان، جای نشاط

شماره ۴۳۶: به پنج روزه حیاتست اعتبار غلط

شماره ۴۳۷: ای مستی شباب، ترا کرده باب وعظ

شماره ۴۳۸: باشد بحرف راست چو دایم بنای وعظ

شماره ۴۳۹: میکنند از پیریم با هم سر و سامان وداع

شماره ۴۴۰: راه اگر خواهی به اقلیم فنا مانند شمع

شماره ۴۴۱: نیافته است کسی لذتی ز خوان طمع

شماره ۴۴۲: غیر تلخی، طعم دیگر نیست در نان طمع

شماره ۴۴۳: کسی ز خلق نباشد، چو خسروان قانع

شماره ۴۴۴: از هجوم داغ، در تن نیست دیگر جای داغ

شماره ۴۴۵: روشنایی از شب وصل تو اندوزد چراغ

شماره ۴۴۶: ماند ز تاب و تب بدل زار من چراغ

شماره ۴۴۷: انسان چه بود شرم و، درین نیست تکلف

شماره ۴۴۸: میتواند لعل او شد بامی کوثر طرف

شماره ۴۴۹: پیری آمد روشنی از چشم گریان رفت حیف!

شماره ۴۵۰: عهد شباب رفت و، نشد هیچ کار حیف!

شماره ۴۵۱: خانه ها کرده است ویران در جهان بسیار برق

شماره ۴۵۲: خواهد نمک خمیر وجودت ز شور عشق

شماره ۴۵۳: غیر از می جنون، نرساند دماغ عشق

شماره ۴۵۴: نبود این همه گشتن پی دنیا لایق

شماره ۴۵۵: نباشدم تن تنها، ز فوج دشمن باک

شماره ۴۵۶: از یار بد چه نقص، بخوش طینتان پاک؟

شماره ۴۵۷: افزون بود ز عالم دل یاد آن بزرگ

شماره ۴۵۸: بگذشت زندگی همه در انتظار مرگ

شماره ۴۵۹: من با نگاه عجز و، تو دل سخت تر ز سنگ

شماره ۴۶۰: ای کرده پشت بر حق و، رو در قفای مال

شماره ۴۶۱: گذشت عمر و، تو در کار کاهلی، کاهل!

شماره ۴۶۲: قامتم گردید چون قلاب، از یاد اجل

شماره ۴۶۳: ای از عرق جبین تو صبح بهار دل

شماره ۴۶۴: چشم پیکانت، نگاهی کرده روزی سوی دل

شماره ۴۶۵: بیهوشی دولت را، مردن شمرد عاقل

شماره ۴۶۶: کی میکنند جامه جان از جسد قبول

شماره ۴۶۷: تا کعبه با خیال تو همدوش رفته ام

شماره ۴۶۸: از نهفتن، راز را رسوای عالم کرده ام

شماره ۴۶۹: گر شود صبح رخش، مجلس فروز خانه ام

شماره ۴۷۰: مژده باد ای دل، که اینک می‌رسد ماه صیام

شماره ۴۷۱: یارب ز چرک مال جهان بخش نفرتم

شماره ۴۷۲: اگر عاصی، اگر مجرم، اگر بی‌دین، اگر مستم؛

شماره ۴۷۳: غبار آسا نسیمی چون وزد، در پای او افتم

شماره ۴۷۴: ز شرح اشتیاق دوست، تا حرفی بیان کردم

شماره ۴۷۵: از ناز اگر نیایی، خود در خیال مردم

شماره ۴۷۶: ز غصه جان نبری، بی حذر ازین مردم!

شماره ۴۷۷: نهادم عینک و، ملک عدم را بی خفا دیدم

شماره ۴۷۸: ز بس نومیدی، از امیدهای خویشتن دیدم

شماره ۴۷۹: چو رنگ خویش، هردم انقلاب ساکنی دارم

شماره ۴۸۰: بشکند از ناتوانی استخوان در پیکرم

شماره ۴۸۱: چو تار چنگ کند گوشمال غم سازم

شماره ۴۸۲: ز غم گر سوختم، نزدیک یار مهوش خویشم

شماره ۴۸۳: تا تیغ تو بگذاشته لب بر لب زخمم

شماره ۴۸۴: باین افتادگیها، مرد میدان دلیرانم

شماره ۴۸۵: سرهنگ مصر گوشه نشینی کنون منم

شماره ۴۸۶: ز آن جهان پاک آمدم، آلوده دامن میروم

شماره ۴۸۷: در وطن سخت غریبم، سفری میخواهم

شماره ۴۸۸: برآ ز خانه، که از خان و مان خویش برآیم

شماره ۴۸۹: چهره بگشای، که از شوق بپرواز آیم

شماره ۴۹۰: ما ز هر عشرت دنیا بسخن ساخته ایم

شماره ۴۹۱: چشم و گوش و عقل و حس رفتند و، ما وامانده ایم

شماره ۴۹۲: ما بلبلان خار علایق گزیده ایم

شماره ۴۹۳: برکنده از حیات، باندک بهانه ایم

شماره ۴۹۴: ضعف پیری آمد و، دست از جهان برداشتیم

شماره ۴۹۵: بی رهنما، براه طلب پا گذاشتیم

شماره ۴۹۶: ما ز نادانی، ز بس بدبین و بدخواه خودیم

شماره ۴۹۷: از بزرگان وحشی و، با خاکساران همدمیم

شماره ۴۹۸: برده است از بسکه فکر آن نگار جانیم

شماره ۴۹۹: بنشین تا رخت از تاب نظر غازه کنیم

شماره ۵۰۰: چون کند پیری ستم، یاد جوانی می‌کنیم

شماره ۵۰۱: چنان زشتم، که ترسم چشم رحمت ننگرد سویم

شماره ۵۰۲: خود هم ز ظلم خانه خرابند ظالمان

شماره ۵۰۳: درست نیست گشودن به خنده لب چندان

شماره ۵۰۴: از ما گذشت عمر، بآیین مهوشان

شماره ۵۰۵: غم بود غم، شراب درویشان

شماره ۵۰۶: پا ز دولت نخورد، ترک سر درویشان

شماره ۵۰۷: برگ جوانیت ریخت، برگ نوای طفلان

شماره ۵۰۸: ریخت دندان و، گره در بند نان ما همچنان

شماره ۵۰۹: در تنم گردید داغش دردمند استخوان

شماره ۵۱۰: پیش لطفش میتوان با روسیاهی ساختن

شماره ۵۱۱: برگ ریزانست، رنگ از روی پیران ریختن

شماره ۵۱۲: از کمی پیوسته باید بیشی خود خواستن

شماره ۵۱۳: پهلوانی نیست سنگی یا گلی برداشتن

شماره ۵۱۴: تو که بر خار تحمل نتوانی رفتن

شماره ۵۱۵: زیاده فیض توان از شکستگان بردن

شماره ۵۱۶: به این سامان چه ساز عیش دیگر می‌توان کردن؟

شماره ۵۱۷: بسکه بد باشد ز شوخی خنده بر یاران زدن

شماره ۵۱۸: کو بخت حرف پیش تو ای نازنین زدن؟

شماره ۵۱۹: گر بسیر گلشن، آن حیرت فزا خواهد شدن

شماره ۵۲۰: قامتم گر این چنین از غم دو تا خواهد شدن

شماره ۵۲۱: با چراغ دل ازین ظلمت سرا باید شدن

شماره ۵۲۲: در دل میگشاید، چشم از اغیار پوشیدن

شماره ۵۲۳: به گوش آنکه بود بهره‌ور ز فهمیدن

شماره ۵۲۴: پیش چراغ فیض شب، از خواب دم مزن

شماره ۵۲۵: گر فلاطون زمانی، حرف دانستن مزن

شماره ۵۲۶: گشت چو معمار فیض، بانی بنیان حسن

شماره ۵۲۷: ز شمع فیض تاریکی است، قانع را سرا روشن

شماره ۵۲۸: شمع بینش که مرا بود جهان ز آن روشن

شماره ۵۲۹: خویش را آزاد خواهی، صید دام دوست کن

شماره ۵۳۰: یا رب از خواب گران غفلتم بیدار کن

شماره ۵۳۱: دیده چون شبنم، برین گلزار عبرت باز کن

شماره ۵۳۲: بر در حق جز خضوع و عجز استدعا مکن

شماره ۵۳۳: پشت دست از حسرت دینار با دندان مکن

شماره ۵۳۴: بهار آمد، که جوشد ز آتش دل باز خون من

شماره ۵۳۵: ای گل، تو بی علاقه به دنیا شدی و من

شماره ۵۳۶: چون زبان در گفتگو، بیجا ز کام آید برون

شماره ۵۳۷: که تواند شدن از بزم تو طناز برون؟

شماره ۵۳۸: کرا پا میرود از محفل آن سیمبر بیرون؟

شماره ۵۳۹: دمی ز آن پیش کآید چون حباب جان زتن بیرون

شماره ۵۴۰: حال ما خواهی بدانی، زلف خوبان را ببین

شماره ۵۴۱: شوخیش را نکند گوشه نشین خانه زین

شماره ۵۴۲: چهره آرایی بود از نشأه می ننگ او

شماره ۵۴۳: می‌تراود التفات از جبهه پرچین او

شماره ۵۴۴: از آنم کم، که گویم شکر احسان زیاد تو

شماره ۵۴۵: میکند گرمی بما هر بیوفائی غیر تو

شماره ۵۴۶: گردد چو بگفتار زبان در دهن تو

شماره ۵۴۷: غم می‌رمد، ز پیچش زلف سیاه تو

شماره ۵۴۸: نیست بلبل چو من و، گل نه چنانست که تو؛

شماره ۵۴۹: موی چون گردید جو گندم، دگر هشیار شو

شماره ۵۵۰: گذر گاهی بود گلزار گیتی، از صبا بشنو

شماره ۵۵۱: چشم بگشا غنچه آسا در بهار صبحگاه

شماره ۵۵۲: غیر محرومی رویت نبود کار نگاه

شماره ۵۵۳: نخل شمع، از چشم گریان سربلندی یافته،

شماره ۵۵۴: دنیا طلب، به دنیا، دل بین چگونه داده

شماره ۵۵۵: یارب ز کهنه دیر جهان، وحشتم بده

شماره ۵۵۶: چشمش در ستم بر خلق باز کرده

شماره ۵۵۷: یارب دل قانع، بدل سیم زرم ده

شماره ۵۵۸: کشد رشکم، اگر دانم کس احوال مرا دیده

شماره ۵۵۹: ز حیرت تو، کسی گردش از کباب ندیده

شماره ۵۶۰: ویرمه، چوق رنگ گل عارض جانانمزه

شماره ۵۶۱: زال دنیا محو گردیدن ندارد این همه

شماره ۵۶۲: کشد از گرم رویی، نیک و بد را در بر آیینه

شماره ۵۶۳: نگذاشت جان غم تو برای شهادتی

شماره ۵۶۴: شایسته قبول، ندارم عبادتی

شماره ۵۶۵: زیر گل بودن، بسی خوشتر، که زیر منتی

شماره ۵۶۶: با من همیشه درد تو دارد عنایتی

شماره ۵۶۷: نیی کریم، ز فیض آب تا نمیگردی

شماره ۵۶۸: به گرد دولت دنیای دون‌پرور چه می‌گردی؟!

شماره ۵۶۹: پسند دوست نبود خود پسندی

شماره ۵۷۰: درین ماتم‌سرا از غفلت ای جاهل، چه می‌خندی؟!

شماره ۵۷۱: بی سجده درگاه تو، نبود سر خاری

شماره ۵۷۲: در دلها برویت میگشاید نرم گفتاری

شماره ۵۷۳: سرکش سمند دولت، پر نیست اعتباری

شماره ۵۷۴: بغیر بیکسیم نیست در جهان یاری

شماره ۵۷۵: دل پر غم، سر پر شور و، جان بینوا داری

شماره ۵۷۶: نباشد مردی آن کاسباب ملک و، سیم و زر داری

شماره ۵۷۷: دلم از گرد کلفت، شام دیجور است پنداری!

شماره ۵۷۸: گوشه‌ای می‌خواهم و، چشم به خوان دل تری

شماره ۵۷۹: میبرد هر دم دلم را، غمزه غارتگری

شماره ۵۸۰: دگر مخواب، چو دندان فتادت ای سفری

شماره ۵۸۱: خسروی خواهی، بنه از سر کلاه سروری

شماره ۵۸۲: بهر نان تاکی بدرها آب روی خود بری؟

شماره ۵۸۳: نیست او شاه که دارد کمر سیم و زری!

شماره ۵۸۴: چنان در بند غم باید بخود بالیدن ای قمری

شماره ۵۸۵: کیم من؟ بیدلی، بیچاره‌ای، از خویش دلگیری!

شماره ۵۸۶: ز دل رفتی مرا گرد تعلق، حبذا پیری!

شماره ۵۸۷: ایام عیش بگذشت، شد روزگار پیری

شماره ۵۸۸: کند پیوسته با آن تیغ ابرو هر که دمسازی

شماره ۵۸۹: به هرجا می‌فروزی چهره، آتشخانه می‌سازی

شماره ۵۹۰: کونکلر یرده جیرانی فغانلر گوکده درناسی

شماره ۵۹۱: گاهی سری به خاطر غمناک می‌کشی

شماره ۵۹۲: نماز عاشقان باشد، همه مستی و بیهوشی

شماره ۵۹۳: دوست داند زبان خاموشی

شماره ۵۹۴: چون ز صحرای عدم گشت بتن جان راضی؟

شماره ۵۹۵: همچو ناخن، شده خم بر در سلطان تاکی؟!

شماره ۵۹۶: از برای مال، گشتن کوه صحرا تا به کی؟!

شماره ۵۹۷: با همه نیرنگ، تاکی گفت و گوی سادگی؟!

شماره ۵۹۸: در میان دوستان، با این کمال بندگی

شماره ۵۹۹: نیست چون بر غیر جان کندن، بنای زندگی

شماره ۶۰۰: با این دو روزه عمر، با این حرص پیشگی

شماره ۶۰۱: چون کند شمع رخت را انجمن پروانگی

شماره ۶۰۲: از حال میزند دم، صوفی بهرزه نالی

شماره ۶۰۳: بر کتاب دل نوشتم تا خط عشقت جلی

شماره ۶۰۴: ز بس پر گشته بزم از حیرت روی دل آرامی

شماره ۶۰۵: اگر گللر غمیندینک دور چمنده بلبل افغانی

شماره ۶۰۶: زبان گشود و، چنین گفت شمع نورانی:

شماره ۶۰۷: ندهم تن بجز از عریانی

شماره ۶۰۸: با من نگاه او کرد، هر چند پهلوانی

شماره ۶۰۹: چه دوداست آن ترا بر گرد لب از خط ریحانی

شماره ۶۱۰: تو کز طول امل در بند جمع مال و سامانی

شماره ۶۱۱: تو جانی، جان! چرا چندین گرفتار بدن مانی؟!

شماره ۶۱۲: بر من کند از بس غم عشق تو گرانی

شماره ۶۱۳: بکام خویش، نچیدم گلی ز باغ جوانی

شماره ۶۱۴: پیری رسید و نور نظر گشت رفتنی

شماره ۶۱۵: نتواندم بعشوه جهان کرد رهزنی

شماره ۶۱۶: زینت اهل صفا، آمده عریان بدنی

شماره ۶۱۷: تن ز هم پاشید و، فکر پوشش آن می‌کنی

شماره ۶۱۸: جوش بهار شد، سرو پا را چه میکنی؟!

شماره ۶۱۹: دولت آن باشد که حق را بنده فرمانی کنی

شماره ۶۲۰: کام حاصل ای دل از آه سحر گاهی کنی

شماره ۶۲۱: بملک فقر خود را آن زمان فرمانروا بینی

شماره ۶۲۲: بنده عالم چرا از بهر ده درهم شوی؟

شماره ۶۲۳: نظر بگشا، نگه دانسته کن، در هر پر کاهی

شماره ۶۲۴: هر نقش درم بندی است، در دیده آگاهی

شماره ۶۲۵: در کنار یار، از یار است دست ما تهی!

شماره ۶۲۶: خردمندی فزاید آدمی را بسکه تنهایی

شماره ۶۲۷: ز مرگت دوستان را، آن قدرها نیست پروایی

شماره ۶۲۸: ای رنگت از طراوت، چون اطلس ختایی

شماره ۶۲۹: چون تن درست بود، گو مباش دنیایی

شماره ۶۳۰: برگی از باغ تو، هر رنگ گل زیبایی

شماره ۶۳۱: به سویت جنبش هر نونهال ایمای ابرویی

شماره ۶۳۲: دیوانه گر نه‌ای، به خود این دل چه داده‌ای؟

شماره ۶۳۳: بنده تن تا به کی، ای جان اگر آزاده‌ای؟!

شماره ۶۳۴: با لاف عقل، بازی دنیا چه خورده‌ای؟

شماره ۶۳۵: عشق نبود جز بلا با صبر بی‌اندازه‌ای

شماره ۶۳۶: ای که از سودای گنج سیم و زر دیوانه‌ای