به پیری آنچنان گردیده‌ام از ناتوانی‌ها

که نتوانم گشودن چشم حسرت بر جوانی‌ها

گداز آتش هجران او جایی که زور آرد

توان بر طالع خود تکیه کرد از ناتوانی‌ها

ز بار غم چه پروا؟ لیک یار آید چو در گفتن

از آن ترسم که از جا درنیایم از گرانی‌ها

اگر خورشید رخسار تو در پیش نظر باشد

چو ماه نو ز پیری می‌روم سوی جوانی‌ها

دل خود را به فریاد خموشی می‌کنم خالی

بر یاری که می‌داند زبان بی‌زبانی‌ها

دگر امروز از فیض نگاه گرم مه‌رویان

زبان واعظ ما می‌کند آتشفشانی‌ها