منزل کناره کرده، ز راه عبور ما
صحرا به تنگ آمده از دست شور ما
از بس نمانده است ز ما هیچ در میان
یاران کنند غیبت ما در حضور ما
اشکم بدیده از دل پرسوز چون رسد؟
توفان چو شعله خشک شود در تنور ما
با داغ دل، چو لاله سراپا شکفته ایم
نتوان شناختن ز غم ما سرور ما
واعظ، گمان قوت دین گر بری بخویش
دل برگرفتنست ز خود سنگ زور ما
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر دربارهٔ احساس دوری و تنهایی است. شاعر از منزلی صحبت می‌کند که از وجود او فاصله گرفته و به نظر می‌رسد که فضای اطرافش تحت تأثیر غم و شور او قرار گرفته است. او به غیبت یارانش در حضور خود اشاره می‌کند و اشک از چشمانش به خاطر درد دلش سرازیر می‌شود. همچنین به توفانی اشاره می‌کند که در دنیای او به وجود آمده و در نهایت، از زخم‌های دلش سخن می‌گوید که موجب شده‌اند به وضعیت بسیار عمیقی از اندوه برسد. واعظ نیز به سطحی‌نگری می‌پردازد و غفلت را در برابر قدرت حقیقی دل بیان می‌کند.
هوش مصنوعی: منزل، کنار رفته و صحرا به خاطر شور و شوق ما، دیگر توان تحمل ندارد.
هوش مصنوعی: چون هیچ چیزی از ما در جمع دوستان باقی نمانده، آنها در غیاب ما در حضور خودمان درباره ما صحبت می‌کنند و غیبت ما را می‌کنند.
هوش مصنوعی: وقتی که اشک من از دل آتشینم بیافتد، آیا می‌توان سوزش را تحمل کرد؟ زمانی که طوفان به اندازه‌ای فروکش کند که همانند شعله‌ای در تنور خاموش شود.
هوش مصنوعی: ما با دل ناآرام و غمگین، مانند لاله‌ای که سرشار از شگفتگی است، زندگی می‌کنیم و نمی‌توان از روی شادی ما، اندوه و غم عمیق‌مان را درک کرد.
هوش مصنوعی: واعظ، خیال می‌کند که اگر دین را به خود بگیرد، در حقیقت در قدرت دین است، اما در واقع باید از خود فاصله بگیرد و به نیروهای درونی‌اش تکیه کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.