|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به نادانی و بدبینی انسان‌ها نسبت به یکدیگر اشاره می‌کند و می‌گوید که خود انسان‌ها باعث ناامنی و خطر در روابطشان هستند. همچنین، تأکید می‌کند که در مسیر بندگی و دوستی، انسان‌ها به خودی خود مشکلاتی ایجاد می‌کنند و در جمع هم‌نشینان نیز به خاطر نواقص خود شرمنده هستند. به طور کلی، این شعر نشان‌دهنده ضرورت خودآگاهی و اصلاح رفتار فردی در روابط اجتماعی است.
هوش مصنوعی: ما به خاطر نادانی و نگرش منفی که به خود داریم، احساس ناامنی می‌کنیم و این ناامنی به حدی است که با خودمان هم همراهیم.
هوش مصنوعی: ما نیازی به دزدی نداریم، چون خودمان در راه دوست به بندگی مشغولیم و در نهایت خود را در چاه خودمان می‌یابیم.
هوش مصنوعی: هرجا که کاه بیفتد، قد خود را راست می‌کنیم و در جمع دوستان، از کوچک بودن خود شرمنده می‌شویم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.