|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از احساس ضعف و فقر خود ناله می‌کند و می‌گوید این ضعف باعث می‌شود که نیازهایش بیشتر ملموس باشد. او به این نکته اشاره دارد که هر چه در غم و غربت بیشتر بمانیم، ارزش هنر و افراد هنرمند بیشتر آشکار می‌شود. همچنین، حرص و طمع انسان‌ها به مانند طلا و نقره افزایش می‌یابد، ولی با وجود ثروت، دل انسان‌ها گدا و خالی‌تر می‌شود. در نهایت، شاعر به تضادهای انسانی و تأثیرات منفی طمع و فقر بر روح و هنر اشاره دارد.
هوش مصنوعی: در هنگام ضعف و ناتوانی، دلناله‌ام بیشتر مورد توجه و درخواست قرار می‌گیرد و مانند نخی که به تدریج از باریکی خود محکم‌تر می‌شود، من نیز در این شرایط قوی‌تر می‌شوم.
هوش مصنوعی: در دنیای غریبی، ارزش هنرمندان بیشتر می‌شود، زیرا سفر مداوم سبب می‌شود که کالاها و آثار هنری ارزش بالاتری پیدا کنند.
هوش مصنوعی: حرص و طمع انسان باعث می‌شود که او به خود مغرور شود، گویی که ثروت و دارایی او زیاد شده است. اما هرچه غنی‌تر شود، دلش همچنان فقیر و نیازمند باقی می‌ماند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.