کی دگر دیوانه ما با قبا سر می‌کند؟
جامه از مصحف اگر پوشد، که باور می‌کند؟!
ناروایی، تا نباشد نام عشقی بر سرت!
بر سر، ای دل، داغ کار سکه بر زر می‌کند
یاری خردان برد، کار بزرگان را ز پیش
صف شکافی تیغ، از پهلوی جوهر می‌کند
عمر می‌کاهد ز فکر مال، دایم خواجه را
خویش را از ضبط گوهر، رشته لاغر می‌کند
خرد نشماری حق هم‌کاسگی را ای بزرگ
شیر یک پستان، دو کودک را برادر می‌کند
دیده وقت پیریت بی‌جا نمی‌آرد غبار
از غم فوت جوانی خاک بر سر می‌کند!
خانه گیتی، مثال خانه آیینه است
هر زمان از خلق دیگر صورتی بر می‌کند
از بلندی می‌رسد معنی بهر نزدیک و دور
رتبه گفتار واعظ کار منبر می‌کند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بسط و تفسیر تجربیات انسانی و رابطه انسان با عشق، زمان، خرد، و ویژگی‌های اجتماعی می‌پردازد. شاعر از دیوانگی عشق و نقش جامعه در آن سخن می‌گوید و به بررسی چالش‌های زندگی، از جمله نگرانی‌ها و ناراحتی‌های ناشی از گذر زمان و از دست دادن جوانی می‌پردازد. او همچنین به این نکته اشاره می کند که هر فرد در زندگی خود طرحی خاص دارد و از دیگران تأثیر می‌گیرد. اگرچه زندگی می‌تواند سخت و پیچیده باشد، اما خرد و دانش می‌تواند به ما کمک کند تا با چالش‌ها روبرو شویم. در نهایت، شاعر به اهمیت گفتار و انتقال معانی و مفاهیم از طریق کلام نیز اشاره می‌کند.
هوش مصنوعی: کی دیگر همچون ما دیوانه‌ای پیدا می‌شود که با لباس و قبا سر کند؟ اگر به ظاهر کتابی را به تن کند، چه کسی می‌تواند به او ایمان آورد؟
هوش مصنوعی: ای دل، تا زمانی که نام عشق بر سرت نیست، ناراحت نباش! می‌توان به جای آن، مانند سکه‌ای که بر روی طلا داغ می‌گذارد، بر سر خود نشانه‌ای از این عشق بگذار.
هوش مصنوعی: دوستان نابغه در زمان‌های سخت به کمک می‌آیند و با تیزهوشی خود، کارهای بزرگ را آسان و ممکن می‌سازند. مانند تیغی که با دقت و قدرت، از کنار چیزهای باارزش عبور می‌کند و آنها را به شکلی زیبا و مؤثر شکل می‌دهد.
هوش مصنوعی: زندگی انسان با نگرانی و فکر به مال و ثروت کاهش می‌یابد و در این روند، فرد خود را از ارزش‌های حقیقی دور می‌کند و به خاطر وابستگی به دنیا، ضعیف و ناتوان می‌شود.
هوش مصنوعی: ای بزرگ و قدرتمند، نگذار که عقل خود را دست کم بگیری، زیرا حتی در یک جامعه، دو نفر می‌توانند با هم برادر شوند و در کنار یکدیگر زندگی کنند.
هوش مصنوعی: وقتی که سن انسان به پیری نزدیک می‌شود، چشم‌ها نمی‌توانند از احساس یأس و غم جوانی گذشته خودداری کنند و به جای آن، دچار غم و اندوه می‌شوند. این موضوع مانند خاکی است که بر سر ریخته می‌شود و نشان‌دهنده حسرت و ناخشنودی از دوران از دست رفته جوانی است.
هوش مصنوعی: دنیا مانند خانه‌ای است که از آینه ساخته شده، و هر لحظه تصویری جدید از انسان‌ها و موجودات مختلف را به نمایش می‌گذارد.
هوش مصنوعی: از بلندی به همه جا، چه نزدیک و چه دور، سخنان واعظ شنیده می‌شود و او به منبر می‌رود تا پیامش را برساند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
بر بناگوشت بلای خط که سر بر می‌کند
جزو جزو عاشق بیچاره ابتر می‌کند
سرو کز بالای خود در سر کند باد، آن مبین
آن نگر کِش باد پیشت خاک بر سر می‌کند
چند گویی پیشت آیم، وه که چون تو یوسفی
[...]
آنک از کان هر زرو گوهر که سر بر می کند
پیش دست کان یسارش خاک بر سر می کند
جود اوکی بحر اخضر را نپوشد هر نفس
جامه ی سیمابی موجش که در بر می کند
چون صبا از محمر اخلاق او دم می زند
[...]
هر زمان عشقش سر از جایی دگر بر می‌کند
سوزش اندر هر سری سودای دیگر می‌کند
با کمال خویشتن بینی، نمی‌دانم چرا؟
هر زمان آیینه را با خود برابر می‌کند
صورت ماهیت رویش نمی‌بیند کسی
[...]
باد عُنفت چشمه خور را مکدّر می کند
خاک پایت توتیا در چشم اختر می کند
ابر دست گوهرافشان تو در روز عطا
آستین آرزو پر درّ و گوهر می کند
قدّ تو بر هفت مسند چار بالش می زند
[...]
سبزه از خط غبارت خاک بر سر می‌کند
غنچه از لعلت قبا را چاک در بر می‌کند
می‌زند سرو روان را پنچه‌ها بر سر چنار
تا چرا با قد تو خود را برابر می‌کند
می‌روی در باغ و هر جانب برای دیدنت
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.