گاهی سری به خاطر غمناک می‌کشی
دامان حسن خویش، برین خاک می‌کشی
پنداشتم که سایه نخل بلند تست
آن طره سیاه که بر خاک می‌کشی
او هم به دام خواهش خود می‌کشد ترا
صیدی اگر به حلقه فتراک می‌کشی
چون شعله بهر یکدمه گردنکشی ز کبر
تا چند منت خس و خاشاک می‌کشی؟!
به گل علاقه زین تن ناپاک ای نفس!
دامن چو گردباد، چه بر خاک می‌کشی؟!
واعظ به خویش پیچی اگر در ره سلوک
چون گرد باد رخت بر افلاک می‌کشی
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بیان احساسات غم و اندوه خود پرداخته و به نمادهایی چون خاک، نخل و گل اشاره می‌کند. او از کشیدن دامان خود بر زمین سخن می‌گوید که نمادی از افسردگی و بار سنگین زندگی است. همچنین، شاعر به هوا و گردباد اشاره می‌کند که نشانه‌ای از بی ثباتی و ناپاکی نفس انسان است. در نهایت، شاعر از واعظی سخن می‌گوید که در مسیر سلوک و خودسازی قرار دارد و تلاش می‌کند تا به افلاک برسد. کل شعر به نوعی تذکر درباره چالش‌های روحی و تلاش‌های معنوی انسان است.
هوش مصنوعی: گاهی به خاطر غم و اندوه، به یاد زیبایی خودت، بر روی این خاک می‌افتید و از آن غم دور می‌شوی.
هوش مصنوعی: فکر کردم که سایه‌ی نخل بلندی است، اما در واقع آن رشته‌های سیاه مویی است که بر روی زمین افتاده‌اند.
هوش مصنوعی: او نیز تو را به خواسته‌هایش می‌کشاند، چنان‌که اگر تو در دام او افتاده‌ای، او نیز تو را به دام خود می‌برد.
هوش مصنوعی: مثل شعله‌ای که برای لحظه‌ای سرکشی می‌کند، تا کی به خاطر خودخواهی و بزرگ‌بینی‌ات بار این حقارت و ناچیزی را بر دوش می‌کشی؟!
هوش مصنوعی: ای نفس! تو که به گل و زیبایی علاقه‌مندی، چرا به این بدن ناپاک مشغولی؟ چرا مثل گردباد، خاک را به این حال و هوا می‌کشی؟
هوش مصنوعی: اگر در مسیر سیر و سلوک قرار گرفتی، مانند گردباد که لختی چیزها را به آسمان می‌برد، خودت را به سخنرانی و موعظه محدود نکن.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.