حرف آخر قافیه

شماره ۱: الهی فیض مشرب ده که دلگیرم ز مذهب‌ها

شماره ۲: تا شفیع خویش کردم صاحب معراج را

شماره ۳: هرزه کمر نبسته‌ام کینة روزگار را

شماره ۴: لبریز شکوه شد دل حسرت‌پرست ما

شماره ۵: عشق آمده آتش زده در نیک و بد ما

شماره ۶: خاک شد تا در ره او جسم غم پرورد ما

شماره ۷: تدبیر ماست در گرو عقل پیر ما

شماره ۸: گفته‌ای: بیدار باید عاشق دیدار ما

شماره ۹: جز داغ سینه گل نکند در بهار ما

شماره ۱۰: کرد جا داغ جنون باز ز نو بر سر ما

شماره ۱۱: ای غایب از نظر که تویی مست ناز ما

شماره ۱۲: ناید به دراز سینه ز تنگی نفس ما

شماره ۱۳: بیجا نبود سعی فلک در هلاک ما

شماره ۱۴: پرست یاد تو در کنج دیده و دل ما

شماره ۱۵: آیینة هر لاله عذارست دل ما

شماره ۱۶: گر مستی‌یی ز لعل بتان می‌کنیم ما

شماره ۱۷: آتش چکد چو آب ز طرز بیان ما

شماره ۱۸: ای تشنه تیغ ابروی نازت به خون ما

شماره ۱۹: مشق شوخی می‌‌کند طفلی به قصد جان ما

شماره ۲۰: غصه را دل نگشاید به جز از سینة ما

شماره ۲۱: بسکه افسردگی از هجر تو شد پیشة ما

شماره ۲۲: کارگر نیست به غم تیشة اندیشة ما

شماره ۲۳: گفته‌ای بیدار باید عاشق دیدار ما

شماره ۲۴: کشت ما را تغافل یار بی‌پروای ما

شماره ۲۵: وصل شد باعث جدایی ما

شماره ۲۶: بر وضع افلاک ای پسر کم تکیه کن در کارها

شماره ۲۷: تا تو افکندی به دولت سایه بر گلزارها

شماره ۲۸: نفی قیل و قال کم کن ای که خواهی حال‌ها

شماره ۲۹: الا یا ایها الساقی ادر کأسا و ناولها

شماره ۳۰: کجا شد آن نمک‌پاشی به زخم از همزبانی‌ها

شماره ۳۱: یک جهان بر هم زدم کز جمله بگزیدم ترا

شماره ۳۲: صلای می‌زنم امروز مه‌وش خود را

شماره ۳۳: چو جوهر بر دم شمشیر او دادم دل خود را

شماره ۳۴: به ناز و غمزه خود آموختم جانانه خود را

شماره ۳۵: تمنای تو جان اندر تن آرد نقش دیبا را

شماره ۳۶: نکرد ناخن تدبیر اثر دل ما را

شماره ۳۷: خوی کرده و نشانده بر آتش گلاب را

شماره ۳۸: کی می‌دهم به جنس دوا نقد درد را

شماره ۳۹: پنجه می‌بازد خرد آن دست چوگان‌باز را

شماره ۴۰: تا ز دمسردان نگه دارم چراغ خویش را

شماره ۴۱: چنان سودای او بر خویشتن پیچاند آتش را

شماره ۴۲: سخن از خود رود چون گرد سر گردد زبانش را

شماره ۴۳: نمود از پرده رخ یارم نمی‌خواهم دلایل را

شماره ۴۴: کم گیر بهر حادثه عقل کفیل را

شماره ۴۵: منم که کرده‌‌ام الماس نشئه مرهم را

شماره ۴۶: کتابت کی تواند داد داد بیقراران را

شماره ۴۷: چه حاجت است به شمع و چراغ مستان را

شماره ۴۸: ز پس افتادگان عرض نیازی پیشوایان را

شماره ۴۹: ز من منت بود سرو و سمن را

شماره ۵۰: نمی‌دانم چه آیین است کافر کج‌کلاهان را

شماره ۵۱: گر کشم بر رخ دریا مژة پرخون را

شماره ۵۲: نمی‌پوشد چو خورشید آن پری از هیچ کس رو را

شماره ۵۳: بستم ز چارگوشة عالم نگاه را

شماره ۵۴: از بیم دریا کی کنم ترک این ره کوتاه را

شماره ۵۵: سایه زلفت به سر شمشاد سازد شانه را

شماره ۵۶: گر نهان سازم غم عشقت چه سازم ناله را

شماره ۵۷: ای کرده سرمه از ناز چشم غزاله‌ها را

شماره ۵۸: بیا ساقی و آتش در زن این زهد ریائی را

شماره ۵۹: جدا از دوستان در مرگ می‌بینم رهائی را

شماره ۶۰: عشق چو پرده بر درد حسن کرشمه‌زای را

شماره ۶۱: مصورگونه از رویت دهد حسن مثالی را

شماره ۶۲: کردند پردة رخ دلدار شیشه را

شماره ۶۳: از گریه خلاصی نبود چشم ترم را

شماره ۶۴: این قدر آب هوس بستن به جوی دل چرا

شماره ۶۵: رویش که هست رنگ ز رخسار مه ربا

شماره ۶۶: من و کویی که کس را نیست جز عشرت به یاد آنجا

شماره ۶۷: رواج بیدلان از مهر دلداران شود پیدا

شماره ۶۸: جنون تکلیف کوه و دشت و صحرا می‌کند ما را

شماره ۶۹: نه سامان سفر باشد نه سودای حضر ما را

شماره ۷۰: تا حلقه نبد زلف بت مهوش ما را

شماره ۷۱: الهی آب و رنگ شعله ده مشت گل ما را

شماره ۷۲: تو ای بلبل گهی از نالة خود شاد کن ما را

شماره ۷۳: مستی مدام جام هوس می‌دهد مرا

شماره ۷۴: چو کرد خاک ره یار روزگار مرا

شماره ۷۵: بی‌تپش آرام کی باشد دل زار مرا

شماره ۷۶: از ناتوانی می‌کشد دوش نفس بار مرا

شماره ۷۷: دل می‌کشد به لالة راغ دگر مرا

شماره ۷۸: باز دارد عشق در آغوش بیهوشی مرا

شماره ۷۹: دل به زلفش می‌کشد آشفته سامانی مرا

شماره ۸۰: ها مژده که جانانه خرامید به صحرا

شماره ۸۱: چهرة صاف بلا زلف سیه فام بلا

شماره ۸۲: چو دادند اختیار کل قضا را

شماره ۸۳: ز روح باده صد ره گرچه خالی شد تن مینا

شماره ۸۴: به گلستان چو روی گل شود از روی تو آب

شماره ۸۵: بنشین که بی‌رخ تو ندارم قرار و تاب

شماره ۸۶: عجب در مستی ندارد هیچ فرقی با شراب

شماره ۸۷: همین نه مرهم دل‌های خسته است شراب

شماره ۸۸: دلم از غصه رنجورست امشب

شماره ۸۹: بی‌لبت ساغر می‌ آب ندارد امشب

شماره ۹۰: نگه نکرده گذشتی ز من به ناز امشب

شماره ۹۱: جان فدا کردم که تا شد وصل او یک دم نصیب

شماره ۹۲: زلف را با تیره‌بختی شد رخ جانان نصیب

شماره ۹۳: گر برین قامت فزاید جلوة آن دلفریب

شماره ۹۴: غنچه را از حسرت لعل تو دل در بر بسوخت

شماره ۹۵: امشب ز فرقت تو دلم چون چراغ سوخت

شماره ۹۶: اگرچه شعلة حسنت تمام عالم سوخت

شماره ۹۷: پیشه ما عشق و رندی کار ماست

شماره ۹۸: دل بد مکن ز همدمی غم که آشناست

شماره ۹۹: ما به این بی‌اعتباری چرخ سرگردان ماست

شماره ۱۰۰: گل بی‌رنگ عشق چیدة ماست

شماره ۱۰۱: در عشق تو ناله پیشة ماست

شماره ۱۰۲: جلوة قد تو از چاک دل ما پیداست

شماره ۱۰۳: نظر به روی تو دارد نگاه بی‌ادبست

شماره ۱۰۴: چو موج بر سر آبیم و حال سخت خرابست

شماره ۱۰۵: شیشه هم بزمست با او ساغرش هم مشرب است

شماره ۱۰۶: در عهد نگاه تو که صیاد شکیب است

شماره ۱۰۷: مه روی تو که آرایش هر مهتاب است

شماره ۱۰۸: از عشق که جان در تن بیمار حزین است

شماره ۱۰۹: حسن محجوب ز نظاره خطرها دارد

شماره ۱۱۰: چه کنم صلح کسی جنگ و ستیز تو که خوبست

شماره ۱۱۱: تنم از رنج و بلا مایه‌ده ایوبست

شماره ۱۱۲: ز زهر ناوک او دل چو شهد خرسندست

شماره ۱۱۳: یوسف بازار ما هم خود خریدار خودست

شماره ۱۱۴: چون بر سر راه عدم است آنچه وجود است

شماره ۱۱۵: خاطر ما به تو صد جا بندست

شماره ۱۱۶: نه زابرش خبر و نه ز بهارش یادست

شماره ۱۱۷: دلم پای‌بند نسیم بهارست

شماره ۱۱۸: گذشت موسم گل لیک یار جلوه‌گرست

شماره ۱۱۹: مگر از عشق نگاری به دلش تأثیرست

شماره ۱۲۰: دل تهی از خون شد و دیده چو کوثر پرست

شماره ۱۲۱: منم که مرغ دلم صید عشوه و نازست

شماره ۱۲۲: گهی که دیده نه بر روی آن صنم بازست

شماره ۱۲۳: تا به روی تو در غمکدة من بازست

شماره ۱۲۴: نی همین ناز تو تنها بهر قتل ما بس است

شماره ۱۲۵: اختر بی‌نور ما شمع مزار ما بس است

شماره ۱۲۶: صحرا خوش است و دشت خوش است و چمن خوش است

شماره ۱۲۷: خوی بر رخت که رشک گلستان آتش است

شماره ۱۲۸: ناز آتش غمزه آتش خوی سرکش آتش است

شماره ۱۲۹: چارة ما بیدلان در دفع سودا آتش است

شماره ۱۳۰: تجرید و تجرد ره کاشانه عشق است

شماره ۱۳۱: کمان آه که یارب کشیده تا گوش است

شماره ۱۳۲: ز رنگ می به رخت تا نقاب در پیش است

شماره ۱۳۳: چمن به خرمی و گل به بار نزدیک است

شماره ۱۳۴: کار دلم در شکنج زلف تو تنگ است

شماره ۱۳۵: هر خس به باغ ما گل و هر زاغ بلبل است

شماره ۱۳۶: سراپا شعله گردیدست کاینم جامة آل است

شماره ۱۳۷: من و تصور ترک غمت خیال محال است

شماره ۱۳۸: تو سروری سرفرازی بر تو ختم است

شماره ۱۳۹: چون نسیمم در ره عشق تو نقش پا گم است

شماره ۱۴۰: مو به موئیم دل و بهر غم یار کم است

شماره ۱۴۱: عکس رخ جانانه که در منزل چشم است

شماره ۱۴۲: ز عکس زلف تو آیینه سنبلستانست

شماره ۱۴۳: تا بوی زلف یار در آبادی منست

شماره ۱۴۴: عشق بازی جستجوی یار در دل کردنست

شماره ۱۴۵: عشق را پیغمبرم داغ جنون تاج منست

شماره ۱۴۶: درون پرده نه پنهان عذار جانانست

شماره ۱۴۷: بی‌روی تو تا چشم صراحی نگرانست

شماره ۱۴۸: به هنر فخر نکردن هنر مردانست

شماره ۱۴۹: جهان ز عکس رخت پرگل است و یاسمن است

شماره ۱۵۰: به لب تا نغمة عیشم قرین است

شماره ۱۵۱: آه جگر ماست که آتش شرر اوست

شماره ۱۵۲: تنها نه دیده‌ام به رخ نازنین تست

شماره ۱۵۳: دستگاه حسن لیلی گوشه‌ای از کار تست

شماره ۱۵۴: تا به رخسار تو زلف مشک‌فام افتاده است

شماره ۱۵۵: جسم خاکی گر بمیرد آتش جان زنده است

شماره ۱۵۶: جز تو عاشق را کسی کی سر به صحرا داده است

شماره ۱۵۷: با وجود ضعف کی ما را کس از جا برده است

شماره ۱۵۸: باز ذوق عاشقی بر عقل زور آورده است

شماره ۱۵۹: تا همچو گل پیاله شکفتن گرفته است

شماره ۱۶۰: مگو ز عقل که دام فریب خودرایی‌ست

شماره ۱۶۱: امشب دگر نگاه کجت جاودانه است

شماره ۱۶۲: سودای تو از جان وفاکیش نرفتست

شماره ۱۶۳: گر ز زلف آزاد گشتم دام کاکل در پی است

شماره ۱۶۴: برفروزد جان و تن با آنکه داغ دل یکی‌ست

شماره ۱۶۵: چه شد که عشوه دگر مست خویشتن‌داریست

شماره ۱۶۶: باز با مژگان ما سیلاب عهدی تازه بست

شماره ۱۶۷: عشوه‌اش چون در چمن آیین لطف و ناز بست

شماره ۱۶۸: در گلستان طفل شبنم تا به دوش گل نشست

شماره ۱۶۹: تا صبا طرف نقاب از روی رخشانی شکست

شماره ۱۷۰: چون مهر لب به شکوة آن تندخو شکست

شماره ۱۷۱: درمانده دل به کار من و من به کار دوست

شماره ۱۷۲: موسی اگر ندارد تاب نگاه دوست

شماره ۱۷۳: گر تو پنداری بتان را بی‌وفایی نیست هست

شماره ۱۷۴: از هستی تو عالم دیوانه پر شدست

شماره ۱۷۵: در خشک و تر طاعت ما چشم تری نیست

شماره ۱۷۶: بازم از نو به کمین غمزة پنهانی هست

شماره ۱۷۷: دوش بی او شمع بزم ما ز حد افزون گریست

شماره ۱۷۸: جز زلف تو ما را سر سودای دگر نیست

شماره ۱۷۹: عشق میدانی است کانجا غیر مردی کار نیست

شماره ۱۸۰: در شب غم همدمم جز آه بی‌تأثیر نیست

شماره ۱۸۱: حسن صورت از بتان چون طبع آتشناک نیست

شماره ۱۸۲: صید ما را تا ابد آزادی از دنبال نیست

شماره ۱۸۳: تلخ‌کامی‌های ما از گردش ایام نیست

شماره ۱۸۴: دل که بی‌زخم تو باشد به جهان خرم نیست

شماره ۱۸۵: عشقبازان را سرود عیش گفتن رسم نیست

شماره ۱۸۶: ذره‌ای نیست که آیینة دیدار تو نیست

شماره ۱۸۷: بستر گرمی تنم را همچو شمشیر تو نیست

شماره ۱۸۸: ابر زا از خصمی مژگان من اندیشه نیست

شماره ۱۸۹: بی‌لب او نشئه‌ای در ساغر و پیمانه نیست

شماره ۱۹۰: بر دل از داغ غم قیاسی نیست

شماره ۱۹۱: چه ز نظاره برد دیده که حیرانش نیست

شماره ۱۹۲: امشب که ذوق جلوه رخش بی‌نقاب داشت

شماره ۱۹۳: دوشم چراغ دیده ز روی تو تاب داشت

شماره ۱۹۴: یا بمن خود را ازین بیگانه‌تر بایست داشت

شماره ۱۹۵: یک نظر کرد و از آن صد گونه استغفار داشت

شماره ۱۹۶: هر که در کوی تو چندی چو دلم منزل داشت

شماره ۱۹۷: دی به خاطر یاد آن گیسوی مشک‌آسا گذشت

شماره ۱۹۸: به فکر کار نیفتاده روزگار گذشت

شماره ۱۹۹: در گلشن الست که نیرنگ برنداشت

شماره ۲۰۰: در غضب رفتی و دل دوش از تو کامی برنداشت

شماره ۲۰۱: ترکش ناز تو از غمزه دگر تیر نداشت

شماره ۲۰۲: کسی چون خرد دستگاهی نداشت

شماره ۲۰۳: در دیار دل که کس جز حسن جولانی نداشت

شماره ۲۰۴: غمت به سینه مرا جای مدعا نگذاشت

شماره ۲۰۵: کسی ز ننگ به من گرچه روبه‌رو نگذاشت

شماره ۲۰۶: خوی از جبین مریز که قدر گلاب رفت

شماره ۲۰۷: زلف ساقی از کف و دامان یار از دست رفت

شماره ۲۰۸: شور جنونم از سر این بخت شوم رفت

شماره ۲۰۹: نوبهار من که هر خار مرا گل کرد و رفت

شماره ۲۱۰: سر رفت و داغ عشق بتان از سرم نرفت

شماره ۲۱۱: در ازل سوز محبت در دل ما جا گرفت

شماره ۲۱۲: یک نفس خود را ز غم آزاد می‌باید گرفت

شماره ۲۱۳: یاد او در سینه کردم جامه بوی گل گرفت

شماره ۲۱۴: تا گریبان من اینک گرد دامانم گرفت

شماره ۲۱۵: گلستان از خنده‌اش طرح گل خندان گرفت

شماره ۲۱۶: غنچه را دور از لب لعلت دل از گلشن گرفت

شماره ۲۱۷: چون نیاز ما و ناز او به هم درمی‌گرفت

شماره ۲۱۸: رسید موسم نوروز و روزگار شکفت

شماره ۲۱۹: می‌فزاید عشق من هر دم چو حسن کاملت

شماره ۲۲۰: زان برون زد دلبر من بارگاه از شش جهت

شماره ۲۲۱: گهی ملال مورث گهی غم وراث

شماره ۲۲۲: سفر عمر زیانست و درو سود عبث

شماره ۲۲۳: هر کجا راه بریدیم عبث بود عبث

شماره ۲۲۴: هم بخت نامساعد هم زلف یار باعث

شماره ۲۲۵: ای بی‌لبت حرام بر اهل کلام بحث

شماره ۲۲۶: درنخواهد داد تن بیماری ما در علاج

شماره ۲۲۷: درد مرا به عیسی مریم چه احتیاج

شماره ۲۲۸: گهی کلاه نهی بر سر و گه افسر کج

شماره ۲۲۹: خواهم که شبی سرزده آیم به در صبح

شماره ۲۳۰: یک لحظه سر برآر مه من ز خواب صبح

شماره ۲۳۱: شتاب شام سیه‌چرده و صباح صبیح

شماره ۲۳۲: وزید بر سر زلف کجت صبا گستاخ

شماره ۲۳۳: مکن دراز به زیر سپهر پا گستاخ

شماره ۲۳۴: باده از ابر خورد فصل بهاران گل سرخ

شماره ۲۳۵: ببرید زلف گرچه به پای تو سر نهاد

شماره ۲۳۶: کارم از گفتن لطفت به غرامت افتاد

شماره ۲۳۷: ز ضعفم بی‌تو بر تن از گرانی مو نمی‌جنبد

شماره ۲۳۸: شکاری گر به دام افتد چه شد زینها هزار افتد

شماره ۲۳۹: وجودت تا ز چشم کیمیای امتیاز افتد

شماره ۲۴۰: ز استغنا خیالش را به ما پروا نمی‌افتد

شماره ۲۴۱: کجا چو تیغ‌کشی در میان سپر گنجد

شماره ۲۴۲: سخن ز تنگیت اندر دهن نمی‌گنجد

شماره ۲۴۳: ز من دور آن پری پیکر به صد دستور می‌گردد

شماره ۲۴۴: ز اشک گرم من آتش کباب می‌گردد

شماره ۲۴۵: به گلشن چون روی مرغ از نوا خاموش می‌گردد

شماره ۲۴۶: دل مسیح ز دردم شکسته می‌گردد

شماره ۲۴۷: نگاهش ناگهان چون تیر نازی بر کمان بندد

شماره ۲۴۸: هر آه که درد از دل ناشاد برآرد

شماره ۲۴۹: تا نکتة رنگین ادا جوش برآورد

شماره ۲۵۰: تا ذوق نوا بر لب من جوش برآورد

شماره ۲۵۱: شکستن رنگ از جانم برآورد

شماره ۲۵۲: کسی که صبر به جنگ عتاب می‌آرد

شماره ۲۵۳: مرا پای طلب از رهگذاری خارها دارد

شماره ۲۵۴: به تماشای گل و لاله که پروا دارد

شماره ۲۵۵: لبت تا شیوة سحر و فسون را مضطرب دارد

شماره ۲۵۶: دلم امشب که ز تیغ تو جراحت دارد

شماره ۲۵۷: چنان دل تیر آن ابرو کمان را در نظر دارد

شماره ۲۵۸: ز اشکم چهره گه خونین و گه همرنگ زر دارد

شماره ۲۵۹: به رنگ عشقبازان برگ برگش رنگ زر دارد

شماره ۲۶۰: نه اخگر از فسردان گرد خاکستر به بردارد

شماره ۲۶۱: در آستین مژه‌ام طرح گلستان دارد

شماره ۲۶۲: حدیث قتل من با تیغ دایم در عیان دارد

شماره ۲۶۳: لب شیرین تبسم خندة سحرآفرین دارد

شماره ۲۶۴: به ما عمریست زلف یار سودا در میان دارد

شماره ۲۶۵: به گوشه چشم سیاهت نگه به من دارد

شماره ۲۶۶: از بس که هوای دهن تنگ تو دارد

شماره ۲۶۷: ز طرز غنچه پی بردم که شرم روی او دارد

شماره ۲۶۸: مگر دل به غم عشق بسته‌ای دارد

شماره ۲۶۹: عاشق آنست که در بر گل رویی دارد

شماره ۲۷۰: بگو به شعله که پروانه بی تو تاب ندارد

شماره ۲۷۱: چمن بی‌تو فیض هوایی ندارد

شماره ۲۷۲: ز جور تو دل امتناعی ندارد

شماره ۲۷۳: دو چشمت میل هشیاری ندارد

شماره ۲۷۴: تنها نه ز زلفت دلم آرام ندارد

شماره ۲۷۵: گر خود ز لطف گامی در راه ما گذارد

شماره ۲۷۶: سرو نتوانست لاف قامتش از پیش برد

شماره ۲۷۷: کسی ز کوی تو تا چند حبیب چاک برد

شماره ۲۷۸: ذوق دیدارست کامی کز جهان دل می‌برد

شماره ۲۷۹: دوران حیله باز زما روبرو برد

شماره ۲۸۰: نبرم منت کس کاش شرابم نبرد

شماره ۲۸۱: امشب که از نم مژه آبم نمی‌برد

شماره ۲۸۲: کس جان ز زخم خنجر مژگان نمی‌برد

شماره ۲۸۳: بسکه آرام از نگاهش بی‌محابا می‌پرد

شماره ۲۸۴: گر نسیم صبحگاهی گلستان می‌پرورد

شماره ۲۸۵: لعلت که باغ خنده ازو آب می‌خورد

شماره ۲۸۶: لعل لبت ز خون گهر آب میخورد

شماره ۲۸۷: منگر که نگاهی ز سر ناز به ما کرد

شماره ۲۸۸: گفت و گو یک حرف را تفسیر نتوانست کرد

شماره ۲۸۹: خویش را بر آب و بر آیینه تا اظهار کرد

شماره ۲۹۰: بی‌تو تا ره بر غبار خاطر غمناک کرد

شماره ۲۹۱: کثرت غم در دلم بر یاد او جا تنگ کرد

شماره ۲۹۲: نماز شام چنان نشئة میش گل کرد

شماره ۲۹۳: مشاطه چو آرایش آن زلف علم کرد

شماره ۲۹۴: عشق ظاهر نمی‌توانم کرد

شماره ۲۹۵: با یاد تو کونین فراموش توان کرد

شماره ۲۹۶: به آن قد سرفرازی می‌توان کرد

شماره ۲۹۷: به آن رخ جلوة خور می‌توان کرد

شماره ۲۹۸: گفتگوی چشم جادویی مرا دیوانه کرد

شماره ۲۹۹: گفتمش صد بار و ترک صحبت دشمن نکرد

شماره ۳۰۰: یار در دلداری ما هیچ خودداری نکرد

شماره ۳۰۱: عجب ار درین بهاران گل و لاله بار گیرد

شماره ۳۰۲: چون صبا از گل تو بو گیرد

شماره ۳۰۳: دماغم باج ذوق از نشئة سرشار می‌گیرد

شماره ۳۰۴: به صد افسون در آن دل یاد من منزل نمی‌گیرد

شماره ۳۰۵: چه شد بازم که زخمم باج از مرهم نمی‌گیرد

شماره ۳۰۶: چه سازم دست دردی دامن جانم نمی‌گیرد

شماره ۳۰۷: ویرانه دلی دان که محبت نپذیرد

شماره ۳۰۸: فریب جنتم در عشق کی مغرور می‌سازد

شماره ۳۰۹: شب از هجر رخت صد غم در غمخانة ما زد

شماره ۳۱۰: صبح بلبل به نوا برخیزد

شماره ۳۱۱: که می‌تواند از پیش یار برخیزد

شماره ۳۱۲: جو آید در چمن از عندلیبان شور برخیزد

شماره ۳۱۳: به باغ سبزه چو بیند خطت به سر خیزد

شماره ۳۱۴: قدم از بار محنت برنخیزد

شماره ۳۱۵: از دعا گویا اثر بازم به مطلب می‌رسد

شماره ۳۱۶: ناله از دل تا به لب از ضعف مشکل میرسد

شماره ۳۱۷: بخت کو کز تو بمن مژدة یادی برسد

شماره ۳۱۸: کسی به درد سخن غیر طبع من نرسد

شماره ۳۱۹: تا کی چنینم از مژه خون جگر چکد

شماره ۳۲۰: ز عریانی نیندیشم اگر عالم خطر باشد

شماره ۳۲۱: یک شب که نه در وصال باشد

شماره ۳۲۲: خوشا آن دل که تا جان باشدش اندوهگین باشد

شماره ۳۲۳: حنای پای تو شد خون من حلال تو باشد

شماره ۳۲۴: آن شوخ ز حالم خبری داشته باشد

شماره ۳۲۵: آیینه سنگ بود ترا دید و آب شد

شماره ۳۲۶: بس که دلگیرم غم از آمیزشم دلگیر شد

شماره ۳۲۷: اقبال رو نمود و به ما یار یار شد

شماره ۳۲۸: کسی به دعوی مهرش چو صبح صادق شد

شماره ۳۲۹: آمد بهار و خانه به زندان شریک شد

شماره ۳۳۰: دردا که غمزة دوست دشمن شکار هم شد

شماره ۳۳۱: به مهر آموختیم آن طفل را بی‌مهریش فن شد

شماره ۳۳۲: دلم شبی که خیال ترا نشیمن شد

شماره ۳۳۳: دل از جفای محرم و بیگانه پر نشد

شماره ۳۳۴: پای دل تا به ره عشق تو فرسوده نشد

شماره ۳۳۵: که گفت غنچة خندان به آن دهان ماند

شماره ۳۳۶: بهشت عدن به حسن رسیده می‌ماند

شماره ۳۳۷: بیا که بی تو نه ساغر نه شیشه می‌ماند

شماره ۳۳۸: بسکه کردم داد از آن بت قوت دادم نماند

شماره ۳۳۹: رسم سرایت نفس ناتوان نماند

شماره ۳۴۰: هر کس به عارض تو خط مشک فام خواند

شماره ۳۴۱: جدا از کوی او شوقم گل و گلشن نمی‌داند

شماره ۳۴۲: بیوفا و بد و بیدادگرت ساخته‌اند

شماره ۳۴۳: کج ابروان که چهره به می تاب داده‌اند

شماره ۳۴۴: عشاق دل به چین جبینی سپرده‌اند

شماره ۳۴۵: آنانکه پی به راه توکل فشرده‌اند

شماره ۳۴۶: چشم دلم به عالم بالا گشاده‌اند

شماره ۳۴۷: از پی قتلم دگر درد و غم آماده‌اند

شماره ۳۴۸: خوبان که شوخی مژه از تیر برده‌اند

شماره ۳۴۹: چون خوی دلبران ز عتابم سرشته‌اند

شماره ۳۵۰: عندلیب گلشنم گلخن نصیبم کرده‌اند

شماره ۳۵۱: زرشک خال که سوزد بر آن عذار سپند

شماره ۳۵۲: هر کاروان که راه به کوی تو ساختند

شماره ۳۵۳: نقشبندانی که طرح روی جانان ریختند

شماره ۳۵۴: یک بار نکردیم در آن دل اثری چند

شماره ۳۵۵: بی تو یارانم کشان سوی گلستان می‌برند

شماره ۳۵۶: بیدلان دور از لبش چون جام گلگون می‌خورند

شماره ۳۵۷: صبح خیزان چو به کف جام مصفا گیرند

شماره ۳۵۸: اسیران پرده از حال دل خود بر نمی‌گیرند

شماره ۳۵۹: به چمن روی نهی سرو و سمن می‌سوزند

شماره ۳۶۰: کو غم که ناله را به اثر آشنا کند

شماره ۳۶۱: عاشق چوبی مضایقه جان را فدا کند

شماره ۳۶۲: گر آتش تو چو شمع استخوانم آب کند

شماره ۳۶۳: گریة خونین نداند هر که چشمی تر کمند

شماره ۳۶۴: مطربی کو که نوای غم او ساز کند

شماره ۳۶۵: دل مست خواب غفلت و کس نیست بیدارش کند

شماره ۳۶۶: سهل است اگر رقیب به خود مایلش کند

شماره ۳۶۷: عقل گو کمتر نظر بر حسن تدبیرم کند

شماره ۳۶۸: شاه اجل به حکم تو فرمان روان کند

شماره ۳۶۹: چه خوش آنکه ناوک غمزة تو به سینه میل وطن کند

شماره ۳۷۰: ز قال رفته‌ام از دست حال تا چه کند

شماره ۳۷۱: چون در آیینه نظر آن مه دیرینه کند

شماره ۳۷۲: چه حد غنچه که در پیش یار خنده کند

شماره ۳۷۳: به جفا چون بتان قرار کنند

شماره ۳۷۴: هر که این شیرین لبان محو شکر خندش کنند

شماره ۳۷۵: خضر و مسیح اگر گل روی تو بو کنند

شماره ۳۷۶: خم خانه جای صحبت اشراقیانه است

شماره ۳۷۷: آنان که در ادای سخن کوتهی کنند

شماره ۳۷۸: ناز تو رخنه در جگر شیر می‌کند

شماره ۳۷۹: مه را غم هلال تو رنجور می‌کند

شماره ۳۸۰: شوق چون در عرض حالم خامه را سر می‌کند

شماره ۳۸۱: شد بهار و هر کسی جایی وطن خوش می‌کند

شماره ۳۸۲: قاصد بی‌غم کجا شرح ملالم می‌کند

شماره ۳۸۳: دل نظر چون بر رخ آن بی‌ترحم می‌کند

شماره ۳۸۴: موج اشکم ابر را آلوده دامن می‌کند

شماره ۳۸۵: مستی ز گرد تفرقه پاکم نمی‌کند

شماره ۳۸۶: غنچه را دل در بر آن لعل سخنگو بشکند

شماره ۳۸۷: آهم سحر چو از دل رنجور شد بلند

شماره ۳۸۸: خوبرویان چون نظر بر رخ هم بگشایند

شماره ۳۸۹: دلم با زاهدان دیگر به صد اعزاز ننشیند

شماره ۳۹۰: معاندان که سخن ناشنوده می‌گویند

شماره ۳۹۱: یاد عیشی کز رخت شب‌های ما مهتاب بود

شماره ۳۹۲: امشب که در چمن ز قدومش نوید بود

شماره ۳۹۳: دی کز فروع ماه رخت پرده دور بود

شماره ۳۹۴: امشب که دست نالة زارم بساز بود

شماره ۳۹۵: از بی‌کسیم دوش دل سوخته کس بود

شماره ۳۹۶: شب ز نازت بزم دل بر بیقراران تنگ بود

شماره ۳۹۷: ز هر لبی که برآمد سخن کلام تو بود

شماره ۳۹۸: خوش آنکه بلبل ما نغمه‌سنج باغ تو بود

شماره ۳۹۹: آنکه کارش به اسیران همه بیدادی بود

شماره ۴۰۰: شبم در کلبة دل ماهتاب از یاد ماهی بود

شماره ۴۰۱: شش جهت را در زدم جز حلقه کس بر در نبود

شماره ۴۰۲: دلا گم کرده‌ای خود را درآ در جستجوی خود

شماره ۴۰۳: بلبل ز شیوة تو به فریاد می‌رود

شماره ۴۰۴: غیر زلف او که دوشادوش آن رو می‌رود

شماره ۴۰۵: هر کجا حرف لب آن یار جانی می‌رود

شماره ۴۰۶: کو آنکه شیونم به اثر آشنا شود

شماره ۴۰۷: به باغ بس که ز شرم رخت گل آب شود

شماره ۴۰۸: کمرده‌ام خالی دلی خواهم دل او پر شود

شماره ۴۰۹: لطف کن تلخی که جان بی‌لذت از شکر شود

شماره ۴۱۰: تخم دلخواه درین مزرعه کم سبز شود

شماره ۴۱۱: کم کنم شیون نمی‌خواهم که نقص غم شود

شماره ۴۱۲: دانشم حاشا که ابر آفتاب من شود

شماره ۴۱۳: آفت عاشق ز صلح و جنگ پیدا می‌شود

شماره ۴۱۴: آیینه از عکس رخ یارم گلستان می‌شود

شماره ۴۱۵: چندان که از تو جور و جفا کم نمی‌شود

شماره ۴۱۶: من اگر می نخورم پیش رود

شماره ۴۱۷: هلاک همچو منی خشم و کین نمی‌خواهد

شماره ۴۱۸: نه همین دل در برم چون مرغ بسمل می‌جهد

شماره ۴۱۹: ایزد به هر که عارض گل رنگ می‌دهد

شماره ۴۲۰: مویش وظیفة شب دیجور می‌دهد

شماره ۴۲۱: بر شعله آن چنان که کسی تار مو نهد

شماره ۴۲۲: شبی که عکس سر زلف یار در نظر آید

شماره ۴۲۳: نمی‌خواهم که بوی پیرهن از نزد یار آید

شماره ۴۲۴: خوش آنکه از سفر آن غمگسار باز آید

شماره ۴۲۵: به یاد آن قامتم از دیدن شمشاد می‌آید

شماره ۴۲۶: چو بینم کبک یادم جلوة دلدار می‌آید

شماره ۴۲۷: چنانم بزم عشرت بی‌لبش دلگیر می‌آید

شماره ۴۲۸: از ره کوی تو چون بانگ جرس می‌آید

شماره ۴۲۹: چو رشک رخنه‌گر نام و ننگ می‌آید

شماره ۴۳۰: اگر دو روز از آن کو خبر نمی‌آید

شماره ۴۳۱: وفاداری از آن ترک شکار افکن نمی‌آید

شماره ۴۳۲: چو بلبل خاطرم از گفتن بسیار نگشاید

شماره ۴۳۳: عمدا اگر به یاد تو مشکل توان رسید

شماره ۴۳۴: به دلم تیرنگاهی ز تو غافل نرسید

شماره ۴۳۵: تا کی ز غیر حرف وفا می‌توان شنید

شماره ۴۳۶: آن شوخ که بی‌خواب و خمارش نتوان دید

شماره ۴۳۷: تا قیامت خویشتن را از خرد بیگانه دید

شماره ۴۳۸: حرف عقبا را دل آگاهم از دنیا شنید

شماره ۴۳۹: هر که مشتاق تو باشد گل به سر دارد نشوید

شماره ۴۴۰: ازین غیرت مرا آه از دل ناشاد می‌روید

شماره ۴۴۱: کجا رویم که ما را تو ملجایی و ملاذ

شماره ۴۴۲: در دل ز بس به عشق تو غم‌ها شود لذیذ

شماره ۴۴۳: بر سر شیشه نبود پنبه که بی‌روی یار

شماره ۴۴۴: باز هر سو موج ابری جلوه‌گر دارد بهار

شماره ۴۴۵: ز شیرین بود خسرو خوشدل و فرهاد از آن خوش‌تر

شماره ۴۴۶: از نسیم خط دلم را بیقراری بیش‌تر

شماره ۴۴۷: چون غنچه‌ام دلی است ولی کار بسته‌تر

شماره ۴۴۸: لب گرم شکوه بود که گردید دیده‌تر

شماره ۴۴۹: به جرم اینکه لب یار شد مسخر ساغر

شماره ۴۵۰: زند تبخاله از خونم لب پیمانة اخگر

شماره ۴۵۱: خجل شد از سرشکم خاطر افسرده اخگر

شماره ۴۵۲: ای در سر از داغ توام هر لحظه سودای دگر

شماره ۴۵۳: بیا به مجلس و کام دل از شراب برآور

شماره ۴۵۴: ای دل طریق نیستی از من به یاد گیر

شماره ۴۵۵: سایه‌ای ساقی به جرم توبه از ما وامگیر

شماره ۴۵۶: حرفم از فکر سر زلرفی پریشانست باز

شماره ۴۵۷: فانوس شمع کشتة دل شو نهان بسوز

شماره ۴۵۸: گم شدم از عالم اما گم نشد نامم هنوز

شماره ۴۵۹: گرچه پیرم هست در دل ذوق تأثیرم هنوز

شماره ۴۶۰: نگشتم ایمن ازین چرخ کینه‌خواه هنوز

شماره ۴۶۱: ویران دل و تو در دل ویرانه‌ای هنوز

شماره ۴۶۲: قدر درویشی نمی‌دانی به سلطانی گریز

شماره ۴۶۳: هستی دنیا و بال جان غمناکست و بس

شماره ۴۶۴: بس که نالیدم نه قوت ماند در من نه نفس

شماره ۴۶۵: عاشق یاریم اما نام یار ما مپرس

شماره ۴۶۶: رحمش نمی‌آید به من چندانکه می‌سوزم نفس

شماره ۴۶۷: بلهوس گر نیستی دور از کنار یار باش

شماره ۴۶۸: کوی عشق است درین بیشه بداندیشه مباش

شماره ۴۶۹: نگردید آشنای می لب از خویشتن مستش

شماره ۴۷۰: خرد گو بیم کمتر ده که آزادم ز تأییدش

شماره ۴۷۱: به گوش درد دلم گاه گاه می‌رسدش

شماره ۴۷۲: شرابم عشوة یارست و ساغر چشم مخمورش

شماره ۴۷۳: ترحم از نظر افتادگان چشم مخمورش

شماره ۴۷۴: این روضه که وقفست بر اغیار نعیمش

شماره ۴۷۵: کمر به کشتن من بسته خال گوشة چشمش

شماره ۴۷۶: آن غنچه که کس هیچ ندیدست دهانش

شماره ۴۷۷: باز با عشق تو محکم می‌کنم پیمان خویش

شماره ۴۷۸: چمن جلوه‌گری از قد رعنای تو خوش

شماره ۴۷۹: قدر سنبل بشکند چون واکند گیسوی خویش

شماره ۴۸۰: هوا خوش است و حریفان باغ دوشادوش

شماره ۴۸۱: دلی در سینه دارم مست و مدهوش

شماره ۴۸۲: بر دوخته نرگس نظر از شرم نگاهش

شماره ۴۸۳: ای مشرب خوشت به جهان یادگار عیش

شماره ۴۸۴: به این شوخی که دارد پی بهار جلوه رنگینش

شماره ۴۸۵: ای به درگاه تو واله هم عوام و هم خواص

شماره ۴۸۶: ای جهانی به عبودیت خاصت مختص

شماره ۴۸۷: منم به یاد تو آسوده از نعیم ریاض

شماره ۴۸۸: ای در ایجاد سماوات وجود تو غرض

شماره ۴۸۹: گریه بی‌خون دلم رنگی ندارد در بساط

شماره ۴۹۰: سخن به وادی انصاف کرده راه غلط

شماره ۴۹۱: شد عمر صرف کار و نکردیم هیچ حظ

شماره ۴۹۲: چون شوقم از اضطراب محظوظ

شماره ۴۹۳: امشب غریب نوسفری می‌کند وداع

شماره ۴۹۴: عالم رود ز طنطنة نور در سماع

شماره ۴۹۵: آب گردید استخوان در عشق جانانم چو شمع

شماره ۴۹۶: نماند با مژة من غبار گریة شمع

شماره ۴۹۷: نیست غم گر بادة صافم نباشد در ایاغ

شماره ۴۹۸: با این همه گل‌ها که عیانست درین باغ

شماره ۴۹۹: بهرزه سلسله بر هم نمی‌زند آن زلف

شماره ۵۰۰: خورشید بر فروزد از آتش تب عشق

شماره ۵۰۱: گر هوس آلوده باشد دامان حسن است پاک

شماره ۵۰۲: بدین نشاط که رفتیم ناتوان در خاک

شماره ۵۰۳: از سر گذشتگان را تاج و کمر مبارک

شماره ۵۰۴: به تابم روز از بی‌تابی اشک

شماره ۵۰۵: چون کند میل سواری در قبال نیمرنگ

شماره ۵۰۶: حدیثی بر زبان هر دم ز هر باب آورد بلبل

شماره ۵۰۷: نسیم فیض تا شد جلوه‌گر در نو بهار دل

شماره ۵۰۸: چنان بگداخت در زندان غم این جان بی‌حاصل

شماره ۵۰۹: هر تار مژگانم بود موجی و عمان در بغل

شماره ۵۱۰: ای شده سر تا به پا چو گلبن پر گل

شماره ۵۱۱: دیدة پیاله رشک می ناب کرده‌ام

شماره ۵۱۲: محرم دل سینة بی‌کینة خود کرده‌ام

شماره ۵۱۳: صیت حسنم که به آفاق به جنگ آمده‌ام

شماره ۵۱۴: تا جدا از بزم آن آرام دل‌ها مانده‌ام

شماره ۵۱۵: بی‌رخت با تیره‌روزی روزگاری مانده‌ام

شماره ۵۱۶: باز در دل دود آه شعله ور پیچیده‌ام

شماره ۵۱۷: مرد عشقم گرچه خود را در هوس پیچیده‌ام

شماره ۵۱۸: دی صبا را همنشین زلف جانان دیده‌ام

شماره ۵۱۹: وقت آن شد کز لب دل گل کند تبخاله‌ام

شماره ۵۲۰: خوش تلاش محرمی‌ها می‌کند بیگانه‌ام

شماره ۵۲۱: درین دریای بی‌بن چون حبابم

شماره ۵۲۲: نیایم در نظر از ناتوانی هر کجا افتم

شماره ۵۲۳: تا چند ز بیداد تو خونین جگر افتم

شماره ۵۲۴: گریه خونگرمست ز آن با دیده محرم ساختم

شماره ۵۲۵: چون بر ابرویش نظر اندختم

شماره ۵۲۶: چند بر سنگم زنی من شیشه جان نیستم

شماره ۵۲۷: چنان در کوی او افتادگی را کار می‌بستم

شماره ۵۲۸: کاش چون پروانه من هم بال و پر می‌داشتم

شماره ۵۲۹: هم در شیخ زدم هم ره رهبان رفتم

شماره ۵۳۰: به جز تو جمله بی‌حاصل گرفتم

شماره ۵۳۱: به آن بیگانه امشب یک دو حرف آشنا گفتم

شماره ۵۳۲: شکر خدا که باز به امداد همتم

شماره ۵۳۳: به کوی عشق در پیری چنان از پای افتادم

شماره ۵۳۴: لبی پرشکوه از یاران بی‌مهر و وفا دارم

شماره ۵۳۵: چو صبح از آفتابی طلعتی یک دم هوس دارم

شماره ۵۳۶: همین نه لخت جگر در دهان غم دارم

شماره ۵۳۷: راز در دل از آن نهان دارم

شماره ۵۳۸: دل پر از گرهی از عتاب او دارم

شماره ۵۳۹: همیشه آینة دل به پیش روی تو دارم

شماره ۵۴۰: دهان بر بسته لبریز نوای یاربی دارم

شماره ۵۴۱: بدم با نالة بلبل دل افسرده‌ای دارم

شماره ۵۴۲: هرگز دلی از نالة خود شاد ندارم

شماره ۵۴۳: به جیب چاک و به دل داغ هجر یار ندارم

شماره ۵۴۴: دماغ سیر گلستان و گشت باغ ندارم

شماره ۵۴۵: عمریست که در کوی بلا خانه نداریم

شماره ۵۴۶: به زلف او دل خود را به ابرام آشنا کردم

شماره ۵۴۷: کمان غمزه پر کش کن که تیرت را نشان گردم

شماره ۵۴۸: بسی بگریستم کان شوخ را تندی ز خو بردم

شماره ۵۴۹: غلط کردم دلت را با ترحم آشنا کردم

شماره ۵۵۰: به فریادی ترا سرگرم در بیداد خود کردم

شماره ۵۵۱: چسان گرم سخن با آن بت شیرین دهن گردم

شماره ۵۵۲: در ره او هر دو عالم را به یکدیگر زدم

شماره ۵۵۳: شب ز شیون بلبل گوینده را آتش زدم

شماره ۵۵۴: بلبل عشقم که چون با شوق دمساز آمدم

شماره ۵۵۵: خاک پای تو که در چشم تر انباشته بودم

شماره ۵۵۶: زخمی به دو صد جان به کف از ناز تو دیدم

شماره ۵۵۷: بیرحمی بالای زبر دست تو نازم

شماره ۵۵۸: من مست محبتم چه سازم

شماره ۵۵۹: به جان افزایم و خاک بدن در خاکدان ریزم

شماره ۵۶۰: ندید کشت‌ امل قطره‌ای ز جوی کسم

شماره ۵۶۱: گهی که نامه به سوی تو دلربا بنویسم

شماره ۵۶۲: خوش آن که دست به دست سبوی می‌باشم

شماره ۵۶۳: مژه چو در نم اشک جگر فشار کشم

شماره ۵۶۴: کس چه داند آنچه من ز آن شوخ رعنا می‌کشم

شماره ۵۶۵: بغل بر هم نمی‌آید ز ذوق آن برو دوشم

شماره ۵۶۶: ز داغ لاله چشم آمد به داغم

شماره ۵۶۷: نه بهر آنکه عالم بر دلم تنگست می‌نالم

شماره ۵۶۸: هزاران منزلم طی گشت و من در اولین گامم

شماره ۵۶۹: ترا خاطر به سوی دشمن بدخوست میدانم

شماره ۵۷۰: ز بس سرگرم شوقم پای کم از سر نمی‌دانم

شماره ۵۷۱: طوطی شکرخایم نیشکر نمی‌دانم

شماره ۵۷۲: ز دانش مرا بس که نام تو دانم

شماره ۵۷۳: جا در دل پاک تو نمودن نتوانم

شماره ۵۷۴: چه افتم که خود آفت‌فزای خویشتنم

شماره ۵۷۵: می‌توانم ای فلک گر دست بر ترکش زنم

شماره ۵۷۶: وقت شد کز ستمت جامة جان چاک زنم

شماره ۵۷۷: ز ابر دیده در و دشت را پر آب کنم

شماره ۵۷۸: کی بود دل ز می وصل تو سرشار کنم

شماره ۵۷۹: خواهم ز داغ عشق لباسی به بر کنم

شماره ۵۸۰: با تو هر شب لب از آب زندگانی تر کنم

شماره ۵۸۱: تا ابد دیگرش از لعل تو مأیوس کنم

شماره ۵۸۲: تا به کی پیوسته وصف طرة پر خم کنم

شماره ۵۸۳: چون به یاد زلف او اندیشه آرایی کنم

شماره ۵۸۴: بعد هزار غم اگر عشرتی آرزو کنم

شماره ۵۸۵: گاهی کمان ناله به خمیازه زه کنم

شماره ۵۸۶: کی به فریب سبزه دل مایل کشت میکنم

شماره ۵۸۷: آینه‌ام خیال تو تصویر می‌کنم

شماره ۵۸۸: چون به یاد زلف او زلف غم افشان می‌کنم

شماره ۵۸۹: حال خود را خراب می‌بینم

شماره ۵۹۰: ز گرمی دستگاه اهل عالم تنگ می‌بینم

شماره ۵۹۱: من هیچ نمی‌گویم من هیچ نمی‌دانم

شماره ۵۹۲: خوش آنکه رویت بینم و در روی تو حیران شوم

شماره ۵۹۳: چند از گل سخن عرض تجمل شنوم

شماره ۵۹۴: ز چشمان تو راز خویش را بنهفته می‌خواهم

شماره ۵۹۵: جمال شاهد رحمت فزاید از گنهم

شماره ۵۹۶: بر گرد‌رخت سبزه و گل سر زده در هم

شماره ۵۹۷: دیده را از پرتو روی تو تابی می‌دهم

شماره ۵۹۸: بزم عشرت تا ز خون دل مهیا کرده‌ام

شماره ۵۹۹: ما رام خویش بهر تو دلدار گشته‌ایم

شماره ۶۰۰: خود را به ناز آن بت طناز داده‌ایم

شماره ۶۰۱: عمریست تا جدا ز تو مهوش نشسته‌ایم

شماره ۶۰۲: شب در نظارة رخش ابرام کرده‌ایم

شماره ۶۰۳: راه بیرون شد درین دشت الم گم کرده‌ایم

شماره ۶۰۴: گاه خود خوردیم و گاهی صرف مردم کرده‌ایم

شماره ۶۰۵: در شمار کوی جانان کعبه را که دیده‌ایم

شماره ۶۰۶: ما فیض کعبه از در میخانه برده‌ایم

شماره ۶۰۷: جدا ز طرة تابیدة تو می‌تابیم

شماره ۶۰۸: سوخت هر جا خسته‌ای ما بی‌محابا سوختیم

شماره ۶۰۹: عمرها ما از خدا درد ترا می‌خواستیم

شماره ۶۱۰: یاد ایامی که در دل مهر یاری داشتیم

شماره ۶۱۱: تا چند درین غمکده غمناک نشینیم

شماره ۶۱۲: چو گوی عرصة آفاق را به سر گشتیم

شماره ۶۱۳: دل را به سر زلف تو دلدار سپردیم

شماره ۶۱۴: پنبه در گوش نهادیم و خبردار شدیم

شماره ۶۱۵: گوهریم و بر بساط دهر یکتای خودیم

شماره ۶۱۶: جز داغ جفا بر دل مهجور ندیدیم

شماره ۶۱۷: یک عشوه از آن نرگس غماز ندیدیم

شماره ۶۱۸: در طور فنا وعدة دیدار شنیدیم

شماره ۶۱۹: بر دل رقم حسرت جاهی نکشیدیم

شماره ۶۲۰: دلا هنوز امیدی به چشم تر داریم

شماره ۶۲۱: هر جا که نام درد دل مبتلا بریم

شماره ۶۲۲: ما به زیر آسمان مشتی فروزان گوهریم

شماره ۶۲۳: از فکر خال و طرة جانانه بگذریم

شماره ۶۲۴: هر دم ز گرمخویی خود برفروزیم

شماره ۶۲۵: آهی از دل از پی دفع‌گزندی می‌کشیم

شماره ۶۲۶: تا به کی بر بستر آرام تن باز افکنیم

شماره ۶۲۷: حاشا که غیر عشق حدیث دگر کنیم

شماره ۶۲۸: ما به بدنامی تلاش نیکنامی می‌کنیم

شماره ۶۲۹: دل به یاد تو سرخوش است همان

شماره ۶۳۰: ز مژگان چند چون ابر بهاران

شماره ۶۳۱: می‌توان از زندگانی دست آسان شستن

شماره ۶۳۲: به نومیدی ستم باشد ز راه دوست برگشتن

شماره ۶۳۳: چو گرد چند به دنبال کاروان گشتن

شماره ۶۳۴: به راه دیر سبکبار و بی‌حرج رفتن

شماره ۶۳۵: گرت هواست به هر نیک و بد به سر بردن

شماره ۶۳۶: چه خواهد شد دو روزی جور کمتر می‌توان کردن

شماره ۶۳۷: لبی تر یک دم از جام طرب کم می‌توان کردن

شماره ۶۳۸: چه پای بستة تدبیرم بایدم بودن

شماره ۶۳۹: می‌شد از طرة او کام دل آسان دیدن

شماره ۶۴۰: نه تنها در چمن از زوی گل گل می‌توان چیدن

شماره ۶۴۱: اگر چشمت کند یک عشوة مستانه در گلشن

شماره ۶۴۲: برافکن پرده و از عکس آن رونوبهارم کن

شماره ۶۴۳: گر جام میی داری عزم لب‌جویی کن

شماره ۶۴۴: بعد ازین ای دل تلاش مهر هر ناکس مکن

شماره ۶۴۵: اسکندرم دستور من عقل هنر فرسود من

شماره ۶۴۶: نمی‌گردد مگر در صیدگاه دل شکار من

شماره ۶۴۷: نو خط من کرده است عزت نخجیر من

شماره ۶۴۸: ز ناز آن رام دشمن گرچه دایم می‌رمید از من

شماره ۶۴۹: اوج گیرد رتبة افتادگی از حال من

شماره ۶۵۰: هم حریف زندانم هم رفیق چاهم من

شماره ۶۵۱: تا دورم از تو ای بت نامهربان من

شماره ۶۵۲: گر نه ابراهیم عهد خود بود جانان من

شماره ۶۵۳: من بلبلم و گلشن کویت چمن من

شماره ۶۵۴: ای ترا جلوه خوش و قامت رعنا موزون

شماره ۶۵۵: از دل هوای وصل تو کی می‌رود برون

شماره ۶۵۶: سر فدای جانانست کام افتخارست این

شماره ۶۵۷: از زمین بوس درش یک دم نپیچد سر جبین

شماره ۶۵۸: در خواب خمار آن چشم دایم ز شراب او

شماره ۶۵۹: بهار رفت و نچیدیم گل ز گلشن او

شماره ۶۶۰: ای سرو پای بستة سرو روان تو

شماره ۶۶۱: اثر ندیده دل از حرف مهربانی تو

شماره ۶۶۲: از گل آوازه‌ای شنیدی تو

شماره ۶۶۳: چو موکشان به گلشنم آرد هوای تو

شماره ۶۶۴: ای فتنه یک دم آی ز بالای زین فرو

شماره ۶۶۵: بیا ای عیش مشرب ناله‌ای از ساز غم بشنو

شماره ۶۶۶: آن ناز و آن کرشمه و آن چشم و آن نگاه

شماره ۶۶۷: بی‌بادة لبت در میخانه بسته به

شماره ۶۶۸: به عهد زلف خوشت مشک ناب یعنی چه

شماره ۶۶۹: خوش به کام همه در ساخته‌ای یعنی چه

شماره ۶۷۰: جا بکوی یار ده ما را بجنت جا مده

شماره ۶۷۱: یک شب ترا بغل نگرفتم چه فایده

شماره ۶۷۲: گریه از بیم تو شد در دل بی‌تاب گره

شماره ۶۷۳: ای حسرت لبت به دل نیشکر گره

شماره ۶۷۴: تو شمع بزم خوبانی مشو یکرو به پروانه

شماره ۶۷۵: ای که عاشق نیستی پا در حریم ما منه

شماره ۶۷۶: دعوت عشق است اینکه بار نیابی

شماره ۶۷۷: دوش کردی پرسش گرمی که جانم سوختی

شماره ۶۷۸: ز اوج عشق نداریم مطلب دگری

شماره ۶۷۹: بزم عشق است سبک پا به میان نگذاری

شماره ۶۸۰: نظرباز صف مژگانش با خنجر کند بازی

شماره ۶۸۱: عجب عجب که تو عاشق ز بلهوس نشناسی

شماره ۶۸۲: من گرفتم درد دل غیر از توام داند کسی

شماره ۶۸۳: آنکه من دارم ندارد همچو او دلبر کسی

شماره ۶۸۴: در دلم نیست به جز عهد تو پیمان کسی

شماره ۶۸۵: گر دلت بما باشد ور تو یار ما باشی

شماره ۶۸۶: ترا می‌خواستم ای غم که شب‌ها یار من باشی

شماره ۶۸۷: عهدم همه جا عهد شکن بلکه تو باشی

شماره ۶۸۸: الهی تا بود دنیا تو باشی

شماره ۶۸۹: زهی به پیش لبت کار عقل مدهوشی

شماره ۶۹۰: چون گل به چمن خنده دمادم نفروشی

شماره ۶۹۱: بلبلان را همچو رویت کم به دست آید گلی

شماره ۶۹۲: گمنام گرد و باش فراموش عالمی

شماره ۶۹۳: هنوزم می‌خلد در دل خیال نوک مژگانی

شماره ۶۹۴: کسی را شد مسلم نکته دانی

شماره ۶۹۵: تا به کی چون آتش ای گل خانمانسوزی کنی

شماره ۶۹۶: همچو شمشیر ای پسر گر جوهری پیدا کنی

شماره ۶۹۷: برین مباش که قانون تازه ساز کنی

شماره ۶۹۸: اگر چو شمع زمانی در انجمن بنشینی

شماره ۶۹۹: به دیده جا دهدت گر رقیب دون نروی

شماره ۷۰۰: زلف او هر جانب افکندست دام غمزه‌ای

شماره ۷۰۱: خوش بی‌خبر ز حال دل زار گشته‌ای

شماره ۷۰۲: دارم دلی به مهر بتان عهد بسته‌ای

شماره ۷۰۳: سخت بی‌مهر و جفا پیشه و پر فن شده‌ای

شماره ۷۰۴: در جامة خوبی چه بلا حور سرشتی

شماره ۷۰۵: جدا از من بهر کس خواستی مهر و وفا کردی

شماره ۷۰۶: دلم خوشست اگر شکوه‌گر دعا بنویسی

شماره ۷۰۷: خواهم که نشینم خوش برطرف گلستانی

شماره ۷۰۸: نگاه گرم عاشق را رسد جانانه آرایی

شماره ۷۰۹: چو سنبل پیچ و تابم مو بمو از پیچش مویی

شماره ۷۱۰: کجا شد گریه مستانه من در سر کویی