حرف آخر قافیه

شمارهٔ ۱: الهی فیضِ مشرب ده که دلگیرم ز مذهب‌ها

شمارهٔ ۲: تا شفیع خویش کردم صاحب معراج را

شمارهٔ ۳: هرزه کمر نبسته‌ام کینة روزگار را

شمارهٔ ۴: لبریزِ شکوه شد دل حسرت‌پرست ما

شمارهٔ ۵: عشق آمده آتش زده در نیک و بد ما

شمارهٔ ۶: خاک شد تا در ره او جسم غم پرورد ما

شمارهٔ ۷: تدبیر ماست در گرو عقل پیر ما

شمارهٔ ۸: گفته‌ای: بیدار باید عاشق دیدار ما

شمارهٔ ۹: جز داغ سینه گل نکند در بهار ما

شمارهٔ ۱۰: کرد جا داغ جنون باز ز نو بر سر ما

شمارهٔ ۱۱: ای غایب از نظر که تویی مست ناز ما

شمارهٔ ۱۲: ناید به دراز سینه ز تنگی نفس ما

شمارهٔ ۱۳: بیجا نبود سعی فلک در هلاک ما

شمارهٔ ۱۴: پُرست یاد تو در کنج دیده و دل ما

شمارهٔ ۱۵: آیینة هر لاله عذارست دل ما

شمارهٔ ۱۶: گر مستی‌یی ز لعل بتان می‌کنیم ما

شمارهٔ ۱۷: آتش چکد چو آب ز طرز بیان ما

شمارهٔ ۱۸: ای تشنه تیغ ابروی نازت به خون ما

شمارهٔ ۱۹: مشق شوخی می‌‌کند طفلی به قصد جان ما

شمارهٔ ۲۰: غصّه را دل نگشاید به جز از سینة ما

شمارهٔ ۲۱: بسکه افسردگی از هجر تو شد پیشة ما

شمارهٔ ۲۲: کارگر نیست به غم تیشة اندیشة ما

شمارهٔ ۲۳: گفته‌ای بیدار باید عاشق دیدار ما

شمارهٔ ۲۴: بر وضع افلاک ای پسر کم تکیه کن در کارها

شمارهٔ ۲۵: تا تو افکندی به دولت سایه بر گلزارها

شمارهٔ ۲۶: نفی قیل و قال کم کن ای که خواهی حال‌ها

شمارهٔ ۲۷: الا یا ایّها السّاقی ادر کأساً و ناولها

شمارهٔ ۲۸: کجا شد آن نمک‌پاشی به زخم از همزبانی‌ها

شمارهٔ ۲۹: یک جهان بر هم زدم کز جمله بگزیدم ترا

شمارهٔ ۳۰: صلای می‌زنم امروز مه‌وش خود را

شمارهٔ ۳۱: چو جوهر بر دم شمشیر او دادم دل خود را

شمارهٔ ۳۲: به ناز و غمزه خود آموختم جانانهٔ خود را

شمارهٔ ۳۳: تمنّای تو جان اندر تن آرد نقش دیبا را

شمارهٔ ۳۴: نکرد ناخن تدبیر اثر دل ما را

شمارهٔ ۳۵: خوی کرده و نشانده بر آتش گلاب را

شمارهٔ ۳۶: کی می‌دهم به جنس دوا نقد درد را!

شمارهٔ ۳۷: پنجه می‌بازد خرد آن دست چوگان‌باز را

شمارهٔ ۳۸: تا ز دمسردان نگه دارم چراغ خویش را

شمارهٔ ۳۹: چنان سودای او بر خویشتن پیچاند آتش را

شمارهٔ ۴۰: سخن از خود رود چون گرد سر گردد زبانش را

شمارهٔ ۴۱: نمود از پرده رخ یارم نمی‌خواهم دلایل را

شمارهٔ ۴۲: کم گیر بهر حادثه عقل کفیل را

شمارهٔ ۴۳: منم که کرده‌‌ام الماس نشئه مرهم را

شمارهٔ ۴۴: کتابت کی تواند داد داد بیقراران را

شمارهٔ ۴۵: چه حاجت است به شمع و چراغ مستان را

شمارهٔ ۴۶: ز پس افتادگان عرض نیازی پیشوایان را

شمارهٔ ۴۷: ز من منّت بود سرو و سمن را

شمارهٔ ۴۸: نمی‌دانم چه آیین است کافر کج‌کلاهان را

شمارهٔ ۴۹: گر کشم بر رخ دریا مژة پرخون را

شمارهٔ ۵۰: نمی‌پوشد چو خورشید آن پری از هیچ کس رو را

شمارهٔ ۵۱: بستم ز چارگوشة عالم نگاه را

شمارهٔ ۵۲: از بیم دریا کی کنم ترک این ره کوتاه را

شمارهٔ ۵۳: سایه زلفت به سر شمشاد سازد شانه را

شمارهٔ ۵۴: گر نهان سازم غم عشقت چه سازم ناله را

شمارهٔ ۵۵: ای کرده سرمه از ناز چشم غزاله‌ها را

شمارهٔ ۵۶: بیا ساقیّ و آتش در زن این زهد ریائی را

شمارهٔ ۵۷: جدا از دوستان در مرگ می‌بینم رهائی را

شمارهٔ ۵۸: عشق چو پرده بر درد حسن کرشمه‌زای را

شمارهٔ ۵۹: کردند پردة رخ دلدار شیشه را

شمارهٔ ۶۰: از گریه خلاصی نبود چشم ترم را

شمارهٔ ۶۱: این قدر آب هوس بستن به جوی دل چرا

شمارهٔ ۶۲: رویش که هست رنگ ز رخسار مه ربا

شمارهٔ ۶۳: من و کویی که کس را نیست جز عشرت به یاد آنجا

شمارهٔ ۶۴: رواج بیدلان از مهر دلداران شود پیدا

شمارهٔ ۶۵: جنون تکلیف کوه و دشت و صحرا می‌کند ما را

شمارهٔ ۶۶: نه سامان سفر باشد نه سودای حضر ما را

شمارهٔ ۶۷: تا حلقه نبد زلف بت مهوش ما را

شمارهٔ ۶۸: الهی آب و رنگ شعله ده مشت گل ما را

شمارهٔ ۶۹: تو ای بلبل گهی از نالة خود شاد کن ما را

شمارهٔ ۷۰: مستی مدام جام هوس می‌دهد مرا

شمارهٔ ۷۱: چو کرد خاک ره یار روزگار مرا

شمارهٔ ۷۲: بی‌تپش آرام کی باشد دل زار مرا

شمارهٔ ۷۳: از ناتوانی می‌کشد دوش نفس بار مرا

شمارهٔ ۷۴: دل می‌کشد به لالة راغ دگر مرا

شمارهٔ ۷۵: باز دارد عشق در آغوش بیهوشی مرا

شمارهٔ ۷۶: دل به زلفش می‌کشد آشفته سامانی مرا

شمارهٔ ۷۷: ها مژده که جانانه خرامید به صحرا

شمارهٔ ۷۸: چهرة صاف بلا زلف سیه فام بلا

شمارهٔ ۷۹: چو دادند اختیار کل قضا را

شمارهٔ ۸۰: ز روح باده صد ره گرچه خالی شد تن مینا

شمارهٔ ۸۱: به گلستان چو روی گل شود از روی تو آب

شمارهٔ ۸۲: بنشین که بی‌رخ تو ندارم قرار و تاب

شمارهٔ ۸۳: عُجْب در مستی ندارد هیچ فرقی با شراب

شمارهٔ ۸۴: همین نه مرهم دل‌های خسته است شراب

شمارهٔ ۸۵: دلم از غصّه رنجورست امشب

شمارهٔ ۸۶: بی‌لبت ساغر می‌ آب ندارد امشب

شمارهٔ ۸۷: نگه نکرده گذشتی ز من به ناز امشب

شمارهٔ ۸۸: جان فدا کردم که تا شد وصل او یک دم نصیب

شمارهٔ ۸۹: زلف را با تیره‌بختی شد رخ جانان نصیب

شمارهٔ ۹۰: گر برین قامت فزاید جلوة آن دلفریب

شمارهٔ ۹۱: غنچه را از حسرت لعل تو دل در بر بسوخت

شمارهٔ ۹۲: امشب ز فرقت تو دلم چون چراغ سوخت

شمارهٔ ۹۳: اگرچه شعلة حسنت تمام عالم سوخت

شمارهٔ ۹۴: پیشهٔ ما عشق و رندی کار ماست

شمارهٔ ۹۵: دل بد مکن ز همدمی غم که آشناست

شمارهٔ ۹۶: ما به این بی‌اعتباری چرخ سرگردان ماست

شمارهٔ ۹۷: گلِ بی‌رنگِ عشق چیدة ماست

شمارهٔ ۹۸: در عشق تو ناله پیشة ماست

شمارهٔ ۹۹: جلوة قد تو از چاک دل ما پیداست

شمارهٔ ۱۰۰: نظر به روی تو دارد نگاه بی‌ادبست

شمارهٔ ۱۰۱: چو موج بر سر آبیم و حال سخت خرابست

شمارهٔ ۱۰۲: شیشه هم بزمست با او، ساغرش هم مشرب است

شمارهٔ ۱۰۳: در عهد نگاه تو که صیاد شکیب است

شمارهٔ ۱۰۴: مه روی تو که آرایش هر مهتاب است

شمارهٔ ۱۰۵: از عشق که جان در تن بیمار حزین است

شمارهٔ ۱۰۶: حسن محجوب ز نظّاره خطرها دارد

شمارهٔ ۱۰۷: چه کنم صلح کسی جنگ و ستیز تو که خوبست

شمارهٔ ۱۰۸: تنم از رنج و بلا مایه‌ده ایّوبست

شمارهٔ ۱۰۹: ز زهر ناوک او دل چو شهد خرسندست

شمارهٔ ۱۱۰: یوسف بازار ما هم خود خریدار خودست

شمارهٔ ۱۱۱: چون بر سر راه عدم است آنچه وجود است

شمارهٔ ۱۱۲: خاطر ما به تو صد جا بندست

شمارهٔ ۱۱۳: نه زابرش خبر و نه ز بهارش یادست

شمارهٔ ۱۱۴: دلم پای‌بند نسیم بهارست

شمارهٔ ۱۱۵: گذشت موسم گل لیک یار جلوه‌گرست

شمارهٔ ۱۱۶: مگر از عشق نگاری به دلش تأثیرست

شمارهٔ ۱۱۷: دل تهی از خون شد و دیده چو کوثر پرست

شمارهٔ ۱۱۸: منم که مرغ دلم صید عشوه و نازست

شمارهٔ ۱۱۹: گهی که دیده نه بر روی آن صنم بازست

شمارهٔ ۱۲۰: تا به روی تو در غمکدة من بازست

شمارهٔ ۱۲۱: نی همین ناز تو تنها بهر قتل ما بس است

شمارهٔ ۱۲۲: اختر بی‌نور ما شمع مزار ما بس است

شمارهٔ ۱۲۳: صحرا خوش است و دشت خوش است و چمن خوش است

شمارهٔ ۱۲۴: خوی بر رخت که رشک گلستان آتش است

شمارهٔ ۱۲۵: ناز آتش، غمزه آتش، خویِ سرکش آتش است

شمارهٔ ۱۲۶: چارة ما بیدلان در دفع سودا آتش است

شمارهٔ ۱۲۷: تجرید و تجرّد ره کاشانه عشق است

شمارهٔ ۱۲۸: کمان آهِ که یارب کشیده تا گوش است؟

شمارهٔ ۱۲۹: ز رنگِ می به رخت تا نقاب در پیش است

شمارهٔ ۱۳۰: چمن به خرّمی و گل به بار نزدیک است

شمارهٔ ۱۳۱: کار دلم در شکنج زلف تو تنگ است

شمارهٔ ۱۳۲: هر خس به باغ ما گل و هر زاغ بلبل است

شمارهٔ ۱۳۳: سراپا شعله گردیدست کاینم جامة آل است

شمارهٔ ۱۳۴: من و تصوّر ترک غمت خیال محال است

شمارهٔ ۱۳۵: تو سروری سرفرازی بر تو ختم است

شمارهٔ ۱۳۶: چون نسیمم در ره عشق تو نقش پا گم است

شمارهٔ ۱۳۷: مو به موئیم دل و بهر غم یار کم است

شمارهٔ ۱۳۸: عکس رخ جانانه که در منزل چشم است

شمارهٔ ۱۳۹: ز عکس زلف تو آیینه سنبلستانست

شمارهٔ ۱۴۰: تا بوی زلف یار در آبادی منست

شمارهٔ ۱۴۱: عشق بازی جستجوی یار در دل کردنست

شمارهٔ ۱۴۲: عشق را پیغمبرم داغ جنون تاج منست

شمارهٔ ۱۴۳: درون پرده نه پنهان عذار جانانست

شمارهٔ ۱۴۴: بی‌روی تو تا چشم صراحی نگرانست

شمارهٔ ۱۴۵: به هنر فخر نکردن هنر مردانست

شمارهٔ ۱۴۶: جهان ز عکس رخت پرگل است و یاسمن است

شمارهٔ ۱۴۷: به لب تا نغمة عیشم قرین است

شمارهٔ ۱۴۸: آه جگر ماست که آتش شرر اوست

شمارهٔ ۱۴۹: تنها نه دیده‌ام به رخ نازنین تست

شمارهٔ ۱۵۰: دستگاه حسن لیلی گوشه‌ای از کار تست

شمارهٔ ۱۵۱: تا به رخسار تو زلف مشک‌فام افتاده است

شمارهٔ ۱۵۲: جسم خاکی گر بمیرد آتش جان زنده است

شمارهٔ ۱۵۳: جز تو عاشق را کسی کی سر به صحرا داده است

شمارهٔ ۱۵۴: با وجود ضعف کی ما را کس از جا برده است

شمارهٔ ۱۵۵: باز ذوق عاشقی بر عقل زور آورده است

شمارهٔ ۱۵۶: تا همچو گل پیاله شکفتن گرفته است

شمارهٔ ۱۵۷: مگو ز عقل که دام فریب خودرایی‌ست

شمارهٔ ۱۵۸: امشب دگر نگاه کجت جاودانه است

شمارهٔ ۱۵۹: سودای تو از جان وفاکیش نرفتست

شمارهٔ ۱۶۰: گر ز زلف آزاد گشتم دام کاکل در پی است

شمارهٔ ۱۶۱: برفروزد جان و تن با آنکه داغ دل یکی‌ست

شمارهٔ ۱۶۲: چه شد که عشوه دگر مست خویشتن‌داریست

شمارهٔ ۱۶۳: باز با مژگان ما سیلاب عهدی تازه بست

شمارهٔ ۱۶۴: عشوه‌اش چون در چمن آیین لطف و ناز بست

شمارهٔ ۱۶۵: در گلستان طفل شبنم تا به دوش گل نشست

شمارهٔ ۱۶۶: تا صبا طرف نقاب از روی رخشانی شکست

شمارهٔ ۱۶۷: چون مُهر لب به شکوة آن تندخو شکست

شمارهٔ ۱۶۸: درمانده دل به کار من و من به کار دوست

شمارهٔ ۱۶۹: موسی اگر ندارد تاب نگاه دوست

شمارهٔ ۱۷۰: گر تو پنداری بتان را بی‌وفایی نیست هست

شمارهٔ ۱۷۱: از هستی تو عالم دیوانه پر شدست

شمارهٔ ۱۷۲: در خشک و ترِ طاعت ما چشم تری نیست

شمارهٔ ۱۷۳: بازم از نو به کمین غمزة پنهانی هست

شمارهٔ ۱۷۴: دوش بی او شمع بزم ما ز حد افزون گریست

شمارهٔ ۱۷۵: جز زلف تو ما را سر سودای دگر نیست

شمارهٔ ۱۷۶: عشق میدانی است کانجا غیر مردی کار نیست

شمارهٔ ۱۷۷: در شب غم همدمم جز آه بی‌تأثیر نیست

شمارهٔ ۱۷۸: حسن صورت از بتان چون طبع آتشناک نیست

شمارهٔ ۱۷۹: صید ما را تا ابد آزادی از دنبال نیست

شمارهٔ ۱۸۰: تلخ‌کامی‌های ما از گردش ایّام نیست

شمارهٔ ۱۸۱: دل که بی‌زخم تو باشد به جهان خرّم نیست

شمارهٔ ۱۸۲: عشقبازان را سرود عیش گفتن رسم نیست

شمارهٔ ۱۸۳: ذرّه‌ای نیست که آیینة دیدار تو نیست

شمارهٔ ۱۸۴: بستر گرمی تنم را همچو شمشیر تو نیست

شمارهٔ ۱۸۵: ابر زا از خصمی مژگان من اندیشه نیست

شمارهٔ ۱۸۶: بی‌لب او نشئه‌ای در ساغر و پیمانه نیست

شمارهٔ ۱۸۷: بر دل از داغ غم قیاسی نیست

شمارهٔ ۱۸۸: چه ز نظّاره برد دیده که حیرانش نیست؟

شمارهٔ ۱۸۹: امشب که ذوق جلوه رخش بی‌نقاب داشت

شمارهٔ ۱۹۰: دوشم چراغ دیده ز روی تو تاب داشت

شمارهٔ ۱۹۱: یا بمن خود را ازین بیگانه‌تر بایست داشت

شمارهٔ ۱۹۲: یک نظر کرد و از آن صد گونه استغفار داشت

شمارهٔ ۱۹۳: هر که در کوی تو چندی چو دلم منزل داشت

شمارهٔ ۱۹۴: دی به خاطر یاد آن گیسوی مشک‌آسا گذشت

شمارهٔ ۱۹۵: به فکر کار نیفتاده روزگار گذشت

شمارهٔ ۱۹۶: در گلشن الست که نیرنگ برنداشت

شمارهٔ ۱۹۷: در غضب رفتی و دل دوش از تو کامی برنداشت

شمارهٔ ۱۹۸: ترکش ناز تو از غمزه دگر تیر نداشت

شمارهٔ ۱۹۹: کسی چون خرد دستگاهی نداشت

شمارهٔ ۲۰۰: در دیار دل که کس جز حسن جولانی نداشت

شمارهٔ ۲۰۱: غمت به سینه مرا جای مدّعا نگذاشت

شمارهٔ ۲۰۲: کسی ز ننگ به من گرچه روبه‌رو نگذاشت

شمارهٔ ۲۰۳: خوی از جبین مریز که قدر گلاب رفت

شمارهٔ ۲۰۴: زلف ساقی از کف و دامان یار از دست رفت

شمارهٔ ۲۰۵: شور جنونم از سر این بخت شوم رفت

شمارهٔ ۲۰۶: نوبهار من که هر خار مرا گل کرد و رفت

شمارهٔ ۲۰۷: سر رفت و داغ عشق بتان از سرم نرفت

شمارهٔ ۲۰۸: در ازل سوز محبّت در دل ما جا گرفت

شمارهٔ ۲۰۹: یک نفس خود را ز غم آزاد می‌باید گرفت

شمارهٔ ۲۱۰: یاد او در سینه کردم جامه بوی گل گرفت

شمارهٔ ۲۱۱: تا گریبان من اینک گرد دامانم گرفت

شمارهٔ ۲۱۲: گلستان از خنده‌اش طرح گل خندان گرفت

شمارهٔ ۲۱۳: غنچه را دور از لب لعلت دل از گلشن گرفت

شمارهٔ ۲۱۴: چون نیاز ما و ناز او به هم درمی‌گرفت

شمارهٔ ۲۱۵: رسید موسم نوروز و روزگار شکفت

شمارهٔ ۲۱۶: می‌فزاید عشق من هر دم چو حسن کاملت

شمارهٔ ۲۱۷: زان برون زد دلبر من بارگاه از شش جهت

شمارهٔ ۲۱۸: گهی ملال مّورث گهی غم ورّاث

شمارهٔ ۲۱۹: سفر عمر زیانست و درو سود عبث

شمارهٔ ۲۲۰: هر کجا راه بریدیم عبث بود عبث

شمارهٔ ۲۲۱: هم بخت نامساعد هم زلف یار باعث

شمارهٔ ۲۲۲: ای بی‌لبت حرام بر اهل کلام بحث

شمارهٔ ۲۲۳: درنخواهد داد تن بیماری ما در علاج

شمارهٔ ۲۲۴: درد مرا به عیسی مریم چه احتیاج

شمارهٔ ۲۲۵: گهی کلاه نهی بر سر و گه افسر کج

شمارهٔ ۲۲۶: خواهم که شبی سرزده آیم به در صبح

شمارهٔ ۲۲۷: یک لحظه سر برآر مه من ز خواب صبح

شمارهٔ ۲۲۸: شتاب شام سیه‌چرده و صباح صبیح

شمارهٔ ۲۲۹: وزید بر سر زلف کجت صبا گستاخ

شمارهٔ ۲۳۰: مکن دراز به زیر سپهر پا گستاخ

شمارهٔ ۲۳۱: باده از ابر خورد فصل بهاران گل سرخ

شمارهٔ ۲۳۲: ببرید زلف گر چه به پای تو سر نهاد

شمارهٔ ۲۳۳: کارم از گفتن لطفت به غرامت افتاد

شمارهٔ ۲۳۴: ز ضعفم بی‌تو بر تن از گرانی مو نمی‌جنبد

شمارهٔ ۲۳۵: شکاری گر به دام افتد چه شد، زینها هزار افتد

شمارهٔ ۲۳۶: وجودت تا ز چشم کیمیای امتیاز افتد

شمارهٔ ۲۳۷: ز استغنا خیالش را به ما پروا نمی‌افتد

شمارهٔ ۲۳۸: کجا چو تیغ‌کشی در میان سپر گنجد!

شمارهٔ ۲۳۹: سخن ز تنگیت اندر دهن نمی‌گنجد

شمارهٔ ۲۴۰: ز من دور آن پری پیکر به صد دستور می‌گردد

شمارهٔ ۲۴۱: ز اشک گرم من آتش کباب می‌گردد

شمارهٔ ۲۴۲: به گلشن چون روی مرغ از نوا خاموش می‌گردد

شمارهٔ ۲۴۳: دل مسیح ز دردم شکسته می‌گردد

شمارهٔ ۲۴۴: نگاهش ناگهان چون تیر نازی بر کمان بندد

شمارهٔ ۲۴۵: هر آه که درد از دل ناشاد برآرد

شمارهٔ ۲۴۶: تا نکتة رنگینِ ادا جوش برآورد

شمارهٔ ۲۴۷: تا ذوق نوا بر لب من جوش برآورد

شمارهٔ ۲۴۸: شکستن رنگ از جانم برآورد

شمارهٔ ۲۴۹: کسی که صبر به جنگ عتاب می‌آرد

شمارهٔ ۲۵۰: مرا پای طلب از رهگذاری خارها دارد

شمارهٔ ۲۵۱: به تماشای گل و لاله که پروا دارد؟

شمارهٔ ۲۵۲: لبت تا شیوة سحر و فسون را مضطرب دارد

شمارهٔ ۲۵۳: دلم امشب که ز تیغ تو جراحت دارد

شمارهٔ ۲۵۴: چنان دل تیر آن ابرو کمان را در نظر دارد

شمارهٔ ۲۵۵: ز اشکم چهره گه خونین و گه همرنگ زر دارد

شمارهٔ ۲۵۶: به رنگ عشقبازان برگ برگش رنگ زر دارد

شمارهٔ ۲۵۷: نه اخگر از فسردان گرد خاکستر به بردارد؟

شمارهٔ ۲۵۸: در آستین مژه‌ام طرح گلستان دارد

شمارهٔ ۲۵۹: حدیث قتل من با تیغ دایم در عیان دارد

شمارهٔ ۲۶۰: لب شیرین تبسّم خندة سحرآفرین دارد

شمارهٔ ۲۶۱: به ما عمریست زلف یار سودا در میان دارد

شمارهٔ ۲۶۲: به گوشه چشم سیاهت نگه به من دارد

شمارهٔ ۲۶۳: از بس که هوای دهن تنگ تو دارد

شمارهٔ ۲۶۴: ز طرز غنچه پی بردم که شرم روی او دارد

شمارهٔ ۲۶۵: مگر دلِ به غم عشق بسته‌ای دارد

شمارهٔ ۲۶۶: عاشق آنست که در بر گل رویی دارد

شمارهٔ ۲۶۷: بگو به شعله که پروانه بی تو تاب ندارد

شمارهٔ ۲۶۸: چمن بی‌تو فیض هوایی ندارد

شمارهٔ ۲۶۹: ز جور تو دل امتناعی ندارد

شمارهٔ ۲۷۰: دو چشمت میل هشیاری ندارد

شمارهٔ ۲۷۱: تنها نه ز زلفت دلم آرام ندارد

شمارهٔ ۲۷۲: گر خود ز لطف گامی در راه ما گذارد

شمارهٔ ۲۷۳: سرو نتوانست لاف قامتش از پیش برد

شمارهٔ ۲۷۴: کسی ز کوی تو تا چند حبیب چاک برد!

شمارهٔ ۲۷۵: ذوق دیدارست کامی کز جهان دل می‌برد

شمارهٔ ۲۷۶: دوران حیله باز زما روبرو برد

شمارهٔ ۲۷۷: نبرم منّت کس کاش شرابم نبرد

شمارهٔ ۲۷۸: امشب که از نم مژه آبم نمی‌برد

شمارهٔ ۲۷۹: کس جان ز زخم خنجر مژگان نمی‌برد

شمارهٔ ۲۸۰: بسکه آرام از نگاهش بی‌محابا می‌پرد

شمارهٔ ۲۸۱: گر نسیم صبحگاهی گلستان می‌پرورد

شمارهٔ ۲۸۲: لعلت که باغ خنده ازو آب می‌خورد

شمارهٔ ۲۸۳: لعل لبت ز خون گهر آب میخورد

شمارهٔ ۲۸۴: منگر که نگاهی ز سر ناز به ما کرد

شمارهٔ ۲۸۵: گفت و گو یک حرف را تفسیر نتوانست کرد

شمارهٔ ۲۸۶: خویش را بر آب و بر آیینه تا اظهار کرد

شمارهٔ ۲۸۷: بی‌تو تا ره بر غبار خاطر غمناک کرد

شمارهٔ ۲۸۸: کثرت غم در دلم بر یاد او جا تنگ کرد

شمارهٔ ۲۸۹: نماز شام چنان نشئة میش گل کرد

شمارهٔ ۲۹۰: مشّاطه چو آرایش آن زلف علم کرد

شمارهٔ ۲۹۱: عشق ظاهر نمی‌توانم کرد

شمارهٔ ۲۹۲: با یاد تو کونین فراموش توان کرد

شمارهٔ ۲۹۳: به آن قد سرفرازی می‌توان کرد

شمارهٔ ۲۹۴: به آن رخ جلوة خور می‌توان کرد

شمارهٔ ۲۹۵: گفتگوی چشم جادویی مرا دیوانه کرد

شمارهٔ ۲۹۶: گفتمش صد بار و ترک صحبت دشمن نکرد

شمارهٔ ۲۹۷: یار در دلداری ما هیچ خودداری نکرد

شمارهٔ ۲۹۸: عجب ار درین بهاران گل و لاله بار گیرد

شمارهٔ ۲۹۹: چون صبا از گل تو بو گیرد

شمارهٔ ۳۰۰: دماغم باج ذوق از نشئة سرشار می‌گیرد

شمارهٔ ۳۰۱: به صد افسون در آن دل یاد من منزل نمی‌گیرد

شمارهٔ ۳۰۲: چه شد بازم که زخمم باج از مرهم نمی‌گیرد

شمارهٔ ۳۰۳: چه سازم دست دردی دامن جانم نمی‌گیرد

شمارهٔ ۳۰۴: ویرانه دلی دان که محبّت نپذیرد

شمارهٔ ۳۰۵: فریب جنّتم در عشق کی مغرور می‌سازد

شمارهٔ ۳۰۶: شب از هجر رخت صد غم در غمخانة ما زد

شمارهٔ ۳۰۷: صبح بلبل به نوا برخیزد

شمارهٔ ۳۰۸: که می‌تواند از پیش یار برخیزد؟

شمارهٔ ۳۰۹: جو آید در چمن از عندلیبان شور برخیزد

شمارهٔ ۳۱۰: به باغ سبزه چو بیند خطت به سر خیزد

شمارهٔ ۳۱۱: قدم از بار محنت برنخیزد

شمارهٔ ۳۱۲: از دعا گویا اثر بازم به مطلب می‌رسد

شمارهٔ ۳۱۳: ناله از دل تا به لب از ضعف مشکل میرسد

شمارهٔ ۳۱۴: بخت کو کز تو بمن مژدة یادی برسد

شمارهٔ ۳۱۵: کسی به درد سخن غیر طبع من نرسد

شمارهٔ ۳۱۶: تا کی چنینم از مژه خون جگر چکد

شمارهٔ ۳۱۷: ز عریانی نیندیشم اگر عالم خطر باشد

شمارهٔ ۳۱۸: یک شب که نه در وصال باشد

شمارهٔ ۳۱۹: خوشا آن دل که تا جان باشدش اندوهگین باشد

شمارهٔ ۳۲۰: حنای پای تو شد خون من، حلال تو باشد

شمارهٔ ۳۲۱: آن شوخ ز حالم خبری داشته باشد

شمارهٔ ۳۲۲: آیینه سنگ بود ترا دید و آب شد

شمارهٔ ۳۲۳: بس که دلگیرم غم از آمیزشم دلگیر شد

شمارهٔ ۳۲۴: اقبال رو نمود و به ما یار یار شد

شمارهٔ ۳۲۵: کسی به دعوی مهرش چو صبح صادق شد

شمارهٔ ۳۲۶: آمد بهار و خانه به زندان شریک شد

شمارهٔ ۳۲۷: دردا که غمزة دوست دشمن شکار هم شد

شمارهٔ ۳۲۸: به مهر آموختیم آن طفل را بی‌مهریش فن شد

شمارهٔ ۳۲۹: دلم شبی که خیال ترا نشیمن شد

شمارهٔ ۳۳۰: دل از جفای محرم و بیگانه پر نشد

شمارهٔ ۳۳۱: پای دل تا به ره عشق تو فرسوده نشد

شمارهٔ ۳۳۲: که گفت غنچة خندان به آن دهان ماند!

شمارهٔ ۳۳۳: بهشت عدن به حسن رسیده می‌ماند

شمارهٔ ۳۳۴: بیا که بی تو نه ساغر نه شیشه می‌ماند

شمارهٔ ۳۳۵: بسکه کردم داد از آن بت قوّت دادم نماند

شمارهٔ ۳۳۶: رسم سرایت نفس ناتوان نماند

شمارهٔ ۳۳۷: هر کس به عارض تو خط مشک فام خواند

شمارهٔ ۳۳۸: جدا از کوی او شوقم گل و گلشن نمی‌داند

شمارهٔ ۳۳۹: بیوفا و بد و بیدادگرت ساخته‌اند

شمارهٔ ۳۴۰: کج ابروان که چهره به می تاب داده‌اند

شمارهٔ ۳۴۱: عشّاق دل به چین جبینی سپرده‌اند

شمارهٔ ۳۴۲: آنانکه پی به راه توکّل فشرده‌اند

شمارهٔ ۳۴۳: چشم دلم به عالم بالا گشاده‌اند

شمارهٔ ۳۴۴: از پی قتلم دگر، درد و غم، آماده‌اند

شمارهٔ ۳۴۵: خوبان که شوخی مژه از تیر برده‌اند

شمارهٔ ۳۴۶: چون خوی دلبران ز عتابم سرشته‌اند

شمارهٔ ۳۴۷: عندلیب گلشنم گلخن نصیبم کرده‌اند

شمارهٔ ۳۴۸: زرشک خال که سوزد بر آن عذار سپند

شمارهٔ ۳۴۹: هر کاروان که راه به کوی تو ساختند

شمارهٔ ۳۵۰: نقشبندانی که طرح روی جانان ریختند

شمارهٔ ۳۵۱: یک بار نکردیم در آن دل اثری چند

شمارهٔ ۳۵۲: بی تو یارانم کشان سوی گلستان می‌برند

شمارهٔ ۳۵۳: بیدلان دور از لبش چون جام گلگون می‌خورند

شمارهٔ ۳۵۴: صبح خیزان چو به کف جام مصّفا گیرند

شمارهٔ ۳۵۵: اسیران پرده از حال دل خود بر نمی‌گیرند

شمارهٔ ۳۵۶: به چمن روی نهی سرو و سمن می‌سوزند

شمارهٔ ۳۵۷: کو غم که ناله را به اثر آشنا کند

شمارهٔ ۳۵۸: عاشق چوبی مضایقه جان را فدا کند

شمارهٔ ۳۵۹: گر آتش تو چو شمع استخوانم آب کند

شمارهٔ ۳۶۰: گریة خونین نداند هر که چشمی تر کمند

شمارهٔ ۳۶۱: مطربی کو که نوای غم او ساز کند

شمارهٔ ۳۶۲: دل مست خواب غفلت و، کس نیست بیدارش کند

شمارهٔ ۳۶۳: سهل است اگر رقیب به خود مایلش کند

شمارهٔ ۳۶۴: عقل گو کمتر نظر بر حسن تدبیرم کند

شمارهٔ ۳۶۵: شاه اجل به حکم تو فرمان روان کند

شمارهٔ ۳۶۶: چه خوش آنکه ناوک غمزة تو به سینه میل وطن کند

شمارهٔ ۳۶۷: ز قال رفته‌ام از دست، حال تا چه کند

شمارهٔ ۳۶۸: چون در آیینه نظر آن مه دیرینه کند

شمارهٔ ۳۶۹: چه حدِّ غنچه که در پیش یار خنده کند

شمارهٔ ۳۷۰: به جفا چون بتان قرار کنند

شمارهٔ ۳۷۱: هر که این شیرین لبان محو شکر خندش کنند

شمارهٔ ۳۷۲: خضر و مسیح اگر گل روی تو بو کنند

شمارهٔ ۳۷۳: خم خانه جای صحبت اشراقیانه است

شمارهٔ ۳۷۴: آنان که در ادای سخن کوتهی کنند

شمارهٔ ۳۷۵: ناز تو رخنه در جگر شیر می‌کند

شمارهٔ ۳۷۶: مه را غم هلال تو رنجور می‌کند

شمارهٔ ۳۷۷: شوق چون در عرض حالم خامه را سر می‌کند

شمارهٔ ۳۷۸: شد بهار و هر کسی جایی وطن خوش می‌کند

شمارهٔ ۳۷۹: قاصد بی‌غم کجا شرح ملالم می‌کند

شمارهٔ ۳۸۰: دل نظر چون بر رخ آن بی‌ترحّم می‌کند

شمارهٔ ۳۸۱: موج اشکم ابر را آلوده دامن می‌کند

شمارهٔ ۳۸۲: مستی ز گرد تفرقه پاکم نمی‌کند

شمارهٔ ۳۸۳: غنچه را دل در بر آن لعل سخنگو بشکند

شمارهٔ ۳۸۴: آهم سحر چو از دل رنجور شد بلند

شمارهٔ ۳۸۵: خوبرویان چون نظر بر رخ هم بگشایند

شمارهٔ ۳۸۶: دلم با زاهدان دیگر به صد اعزاز ننشیند

شمارهٔ ۳۸۷: معاندان که سخن ناشنوده می‌گویند

شمارهٔ ۳۸۸: یاد عیشی کز رخت شب‌های ما مهتاب بود

شمارهٔ ۳۸۹: امشب که در چمن ز قدومش نوید بود

شمارهٔ ۳۹۰: دی کز فروع ماه رخت پرده دور بود

شمارهٔ ۳۹۱: امشب که دست نالة زارم بساز بود

شمارهٔ ۳۹۲: از بی‌کسیم دوش دل سوخته کس بود

شمارهٔ ۳۹۳: شب ز نازت بزم دل بر بیقراران تنگ بود

شمارهٔ ۳۹۴: ز هر لبی که برآمد سخن کلام تو بود

شمارهٔ ۳۹۵: خوش آنکه بلبل ما نغمه‌سنج باغ تو بود

شمارهٔ ۳۹۶: آنکه کارش به اسیران همه بیدادی بود

شمارهٔ ۳۹۷: شبم در کلبة دل ماهتاب از یاد ماهی بود

شمارهٔ ۳۹۸: شش جهت را در زدم جز حلقه کس بر در نبود

شمارهٔ ۳۹۹: دلا گم کرده‌ای خود را درآ در جستجوی خود

شمارهٔ ۴۰۰: بلبل ز شیوة تو به فریاد می‌رود

شمارهٔ ۴۰۱: غیر زلف او که دوشادوش آن رو می‌رود

شمارهٔ ۴۰۲: هر کجا حرف لب آن یار جانی می‌رود

شمارهٔ ۴۰۳: کو آنکه شیونم به اثر آشنا شود

شمارهٔ ۴۰۴: به باغ بس که ز شرم رخت گل آب شود

شمارهٔ ۴۰۵: کمرده‌ام خالی دلی، خواهم دل او پُر شود

شمارهٔ ۴۰۶: لطف کن تلخی که جان بی‌لذّت از شکّر شود

شمارهٔ ۴۰۷: تخم دلخواه درین مزرعه کم سبز شود

شمارهٔ ۴۰۸: کم کنم شیون نمی‌خواهم که نقص غم شود

شمارهٔ ۴۰۹: دانشم حاشا که ابرِ آفتاب من شود

شمارهٔ ۴۱۰: آفت عاشق ز صلح و جنگ پیدا می‌شود

شمارهٔ ۴۱۱: آیینه از عکس رخ یارم گلستان می‌شود

شمارهٔ ۴۱۲: چندان که از تو جور و جفا کم نمی‌شود

شمارهٔ ۴۱۳: من اگر می نخورم پیش رود!

شمارهٔ ۴۱۴: هلاک همچو منی خشم و کین نمی‌خواهد

شمارهٔ ۴۱۵: نه همین دل در برم چون مرغ بسمل می‌جهد

شمارهٔ ۴۱۶: ایزد به هر که عارض گل رنگ می‌دهد

شمارهٔ ۴۱۷: مویش وظیفة شب دیجور می‌دهد

شمارهٔ ۴۱۸: بر شعله آن چنان که کسی تار مو نهد

شمارهٔ ۴۱۹: شبی که عکس سر زلف یار در نظر آید

شمارهٔ ۴۲۰: نمی‌خواهم که بوی پیرهن از نزد یار آید

شمارهٔ ۴۲۱: خوش آنکه از سفر آن غمگسار باز آید

شمارهٔ ۴۲۲: به یاد آن قامتم از دیدن شمشاد می‌آید

شمارهٔ ۴۲۳: چو بینم کبک، یادم جلوة دلدار می‌آید

شمارهٔ ۴۲۴: چنانم بزم عشرت بی‌لبش دلگیر می‌آید

شمارهٔ ۴۲۵: از ره کوی تو چون بانگ جرس می‌آید

شمارهٔ ۴۲۶: چو رشک رخنه‌گرِ نام و ننگ می‌آید

شمارهٔ ۴۲۷: اگر دو روز از آن کو خبر نمی‌آید

شمارهٔ ۴۲۸: وفاداری از آن ترک شکار افکن نمی‌آید

شمارهٔ ۴۲۹: چو بلبل خاطرم از گفتن بسیار نگشاید

شمارهٔ ۴۳۰: عمدا اگر به یاد تو مشکل توان رسید

شمارهٔ ۴۳۱: به دلم تیرنگاهی ز تو غافل نرسید

شمارهٔ ۴۳۲: تا کی ز غیر حرف وفا می‌توان شنید

شمارهٔ ۴۳۳: آن شوخ که بی‌خواب و خمارش نتوان دید

شمارهٔ ۴۳۴: تا قیامت خویشتن را از خرد بیگانه دید

شمارهٔ ۴۳۵: حرف عقبا را دل آگاهم از دنیا شنید

شمارهٔ ۴۳۶: هر که مشتاق تو باشد گِل به سر دارد نشوید

شمارهٔ ۴۳۷: ازین غیرت مرا آه از دل ناشاد می‌روید

شمارهٔ ۴۳۸: کجا رویم که ما را تو ملجایی و ملاذ

شمارهٔ ۴۳۹: در دل ز بس به عشق تو غم‌ها شود لذیذ

شمارهٔ ۴۴۰: بر سر شیشه نبود پنبه، که بی‌روی یار

شمارهٔ ۴۴۱: باز هر سو موج ابری جلوه‌گر دارد بهار

شمارهٔ ۴۴۲: ز شیرین بود خسرو خوشدل و فرهاد از آن خوش‌تر

شمارهٔ ۴۴۳: از نسیم خط دلم را بیقراری بیش‌تر

شمارهٔ ۴۴۴: چون غنچه‌ام دلی است ولی کار بسته‌تر

شمارهٔ ۴۴۵: لب گرم شکوه بود که گردید دیده‌تر

شمارهٔ ۴۴۶: به جرم اینکه لب یار شد مسخّر ساغر

شمارهٔ ۴۴۷: زند تبخاله از خونم لب پیمانة اخگر

شمارهٔ ۴۴۸: خجل شد از سرشکم خاطر افسردة اخگر

شمارهٔ ۴۴۹: ای در سر از داغ توام هر لحظه سودای دگر

شمارهٔ ۴۵۰: بیا به مجلس و کام دل از شراب برآور

شمارهٔ ۴۵۱: ای دل طریقِ نیستی از من به یاد گیر

شمارهٔ ۴۵۲: سایه‌ای ساقی به جرم توبه از ما وامگیر

شمارهٔ ۴۵۳: حرفم از فکر سر زلرفی پریشانست باز

شمارهٔ ۴۵۴: فانوسِ شمع کشتة دل شو نهان بسوز

شمارهٔ ۴۵۵: گم شدم از عالم امّا گم نشد نامم هنوز

شمارهٔ ۴۵۶: گر چه پیرم هست در دل ذوق تأثیرم هنوز

شمارهٔ ۴۵۷: نگشتم ایمن ازین چرخ کینه‌خواه هنوز

شمارهٔ ۴۵۸: ویران دل و تو در دل ویرانه‌ای هنوز

شمارهٔ ۴۵۹: قدر درویشی نمی‌دانی به سلطانی گریز

شمارهٔ ۴۶۰: هستی دنیا و بال جان غمناکست و بس

شمارهٔ ۴۶۱: بس که نالیدم نه قوّت ماند در من نه نفس

شمارهٔ ۴۶۲: عاشق یاریم اما نام یار ما مپرس

شمارهٔ ۴۶۳: رحمش نمی‌آید به من چندانکه می‌سوزم نفس

شمارهٔ ۴۶۴: بلهوس گر نیستی دور از کنار یار باش

شمارهٔ ۴۶۵: کوی عشق است درین بیشه بداندیشه مباش

شمارهٔ ۴۶۶: نگردید آشنای می لب از خویشتن مستش

شمارهٔ ۴۶۷: خرد گو بیم کمتر ده که آزادم ز تأییدش

شمارهٔ ۴۶۸: به گوش درد دلم گاه گاه می‌رسدش

شمارهٔ ۴۶۹: شرابم عشوة یارست و ساغر چشم مخمورش

شمارهٔ ۴۷۰: ترحّم از نظر افتادگان چشم مخمورش

شمارهٔ ۴۷۱: این روضه که وقفست بر اغیار نعیمش

شمارهٔ ۴۷۲: کمر به کشتن من بسته خال گوشة چشمش

شمارهٔ ۴۷۳: آن غنچه که کس هیچ ندیدست دهانش

شمارهٔ ۴۷۴: باز با عشق تو محکم می‌کنم پیمان خویش

شمارهٔ ۴۷۵: چمنِ جلوه‌گری از قد رعنای تو خوش

شمارهٔ ۴۷۶: قدر سنبل بشکند چون واکند گیسوی خویش

شمارهٔ ۴۷۷: هوا خوش است و حریفان باغ دوشادوش

شمارهٔ ۴۷۸: دلی در سینه دارم مست و مدهوش

شمارهٔ ۴۷۹: بر دوخته نرگس نظر از شرم نگاهش

شمارهٔ ۴۸۰: ای مشرب خوشت به جهان یادگار عیش

شمارهٔ ۴۸۱: به این شوخی که دارد پی بهار جلوه رنگینش

شمارهٔ ۴۸۲: ای به درگاه تو واله هم عوام و هم خواص

شمارهٔ ۴۸۳: ای جهانی به عبودیّت خاصت مختصّ

شمارهٔ ۴۸۴: منم به یاد تو آسوده از نعیم ریاض

شمارهٔ ۴۸۵: ای در ایجاد سماوات وجود تو غرض

شمارهٔ ۴۸۶: گریه بی‌خون دلم رنگی ندارد در بساط

شمارهٔ ۴۸۷: سخن به وادی انصاف کرده راه غلط

شمارهٔ ۴۸۸: شد عمر صرف کار و نکردیم هیچ حظّ

شمارهٔ ۴۸۹: چون شوقم از اضطراب محظوظ

شمارهٔ ۴۹۰: امشب غریب نوسفری می‌کند وداع

شمارهٔ ۴۹۱: عالم رود ز طنطنة نور در سماع

شمارهٔ ۴۹۲: آب گردید استخوان در عشق جانانم چو شمع

شمارهٔ ۴۹۳: نماند با مژة من غبار گریة شمع

شمارهٔ ۴۹۴: نیست غم گر بادة صافم نباشد در ایاغ

شمارهٔ ۴۹۵: با این همه گل‌ها که عیانست درین باغ

شمارهٔ ۴۹۶: بهرزه سلسله بر هم نمی‌زند آن زلف

شمارهٔ ۴۹۷: خورشید بر فروزد از آتش تب عشق

شمارهٔ ۴۹۸: گر هوس آلوده باشد دامان حسن است پاک

شمارهٔ ۴۹۹: بدین نشاط که رفتیم ناتوان در خاک

شمارهٔ ۵۰۰: از سر گذشتگان را تاج و کمر مبارک

شمارهٔ ۵۰۱: به تابم روز از بی‌تابی اشک

شمارهٔ ۵۰۲: چون کند میل سواری در قبال نیمرنگ

شمارهٔ ۵۰۳: حدیثی بر زبان هر دم ز هر باب آورد بلبل

شمارهٔ ۵۰۴: نسیم فیض تا شد جلوه‌گر در نو بهار دل

شمارهٔ ۵۰۵: چنان بگداخت در زندان غم این جان بی‌حاصل

شمارهٔ ۵۰۶: هر تار مژگانم بود موجیّ و عمّان در بغل

شمارهٔ ۵۰۷: ای شده سر تا به پا چو گلبن پر گل

شمارهٔ ۵۰۸: دیدة پیاله رشک می ناب کرده‌ام

شمارهٔ ۵۰۹: محرم دل سینة بی‌کینة خود کرده‌ام

شمارهٔ ۵۱۰: صیت حسنم که به آفاق به جنگ آمده‌ام

شمارهٔ ۵۱۱: تا جدا از بزم آن آرام دل‌ها مانده‌ام

شمارهٔ ۵۱۲: بی‌رخت با تیره‌روزی روزگاری مانده‌ام

شمارهٔ ۵۱۳: باز در دل دود آه شعله ور پیچیده‌ام

شمارهٔ ۵۱۴: مرد عشقم گر چه خود را در هوس پیچیده‌ام

شمارهٔ ۵۱۵: دی صبا را همنشین زلف جانان دیده‌ام

شمارهٔ ۵۱۶: وقت آن شد کز لب دل گل کند تبخاله‌ام

شمارهٔ ۵۱۷: خوش تلاش محرمی‌ها می‌کند بیگانه‌ام

شمارهٔ ۵۱۸: درین دریای بی‌بن چون حبابم

شمارهٔ ۵۱۹: نیایم در نظر از ناتوانی هر کجا افتم

شمارهٔ ۵۲۰: تا چند ز بیداد تو خونین جگر افتم

شمارهٔ ۵۲۱: گریه خونگرمست ز آن با دیده محرم ساختم

شمارهٔ ۵۲۲: چون بر ابرویش نظر اندختم

شمارهٔ ۵۲۳: چند بر سنگم زنی من شیشهٔ جان نیستم

شمارهٔ ۵۲۴: چنان در کوی او افتادگی را کار می‌بستم

شمارهٔ ۵۲۵: کاش چون پروانه من هم بال و پر می‌داشتم

شمارهٔ ۵۲۶: هم در شیخ زدم هم ره رهبان رفتم

شمارهٔ ۵۲۷: به جز تو جمله بی‌حاصل گرفتم

شمارهٔ ۵۲۸: به آن بیگانه امشب یک دو حرف آشنا گفتم

شمارهٔ ۵۲۹: شکر خدا که باز به امداد همّتم

شمارهٔ ۵۳۰: به کوی عشق در پیری چنان از پای افتادم

شمارهٔ ۵۳۱: لبی پرشکوه از یاران بی‌مهر و وفا دارم

شمارهٔ ۵۳۲: چو صبح از آفتابی طلعتی یک دم هوس دارم

شمارهٔ ۵۳۳: همین نه لخت جگر در دهان غم دارم

شمارهٔ ۵۳۴: راز در دل از آن نهان دارم

شمارهٔ ۵۳۵: دلِ پر از گرهی از عتاب او دارم

شمارهٔ ۵۳۶: همیشه آینة دل به پیش روی تو دارم

شمارهٔ ۵۳۷: دهان بر بسته لبریز نوای یاربی دارم

شمارهٔ ۵۳۸: بَدَم با نالة بلبل دل افسرده‌ای دارم

شمارهٔ ۵۳۹: هرگز دلی از نالة خود شاد ندارم

شمارهٔ ۵۴۰: به جیب چاک و به دل داغ هجر یار ندارم

شمارهٔ ۵۴۱: دماغ سیر گلستان و گشت باغ ندارم

شمارهٔ ۵۴۲: عمریست که در کوی بلا خانه نداریم

شمارهٔ ۵۴۳: به زلف او دل خود را به ابرام آشنا کردم

شمارهٔ ۵۴۴: کمان غمزه پر کش کن که تیرت را نشان گردم

شمارهٔ ۵۴۵: بسی بگریستم کان شوخ را تندی ز خو بردم

شمارهٔ ۵۴۶: غلط کردم دلت را با ترحّم آشنا کردم

شمارهٔ ۵۴۷: به فریادی ترا سرگرم در بیداد خود کردم

شمارهٔ ۵۴۸: چسان گرم سخن با آن بت شیرین دهن گردم

شمارهٔ ۵۴۹: در ره او هر دو عالم را به یکدیگر زدم

شمارهٔ ۵۵۰: شب ز شیون بلبل گوینده را آتش زدم

شمارهٔ ۵۵۱: بلبل عشقم که چون با شوق دمساز آمدم

شمارهٔ ۵۵۲: خاک پای تو که در چشم تر انباشته بودم

شمارهٔ ۵۵۳: زخمی به دو صد جان به کف از ناز تو دیدم

شمارهٔ ۵۵۴: بیرحمی بالای زبر دست تو نازم

شمارهٔ ۵۵۵: من مست محبّتم چه سازم

شمارهٔ ۵۵۶: به جان افزایم و خاک بدن در خاکدان ریزم

شمارهٔ ۵۵۷: ندید کشتِ‌ امل قطره‌ای ز جوی کسم

شمارهٔ ۵۵۸: گهی که نامه به سوی تو دلربا بنویسم

شمارهٔ ۵۵۹: خوش آن که دست به دست سبوی می‌باشم

شمارهٔ ۵۶۰: مژه چو در نمِ اشک جگر فشار کشم

شمارهٔ ۵۶۱: کس چه داند آنچه من ز آن شوخ رعنا می‌کشم

شمارهٔ ۵۶۲: بغل بر هم نمی‌آید ز ذوق آن برو دوشم

شمارهٔ ۵۶۳: ز داغ لاله چشم آمد به داغم

شمارهٔ ۵۶۴: نه بهر آنکه عالم بر دلم تنگست می‌نالم

شمارهٔ ۵۶۵: هزاران منزلم طی گشت و من در اولین گامم

شمارهٔ ۵۶۶: ترا خاطر به سوی دشمن بدخوست میدانم

شمارهٔ ۵۶۷: ز بس سرگرم شوقم پای کم از سر نمی‌دانم

شمارهٔ ۵۶۸: طوطی شکرخایم نیشکر نمی‌دانم

شمارهٔ ۵۶۹: ز دانش مرا بس، که نام تو دانم

شمارهٔ ۵۷۰: جا در دل پاک تو نمودن نتوانم

شمارهٔ ۵۷۱: چه افتم که خود آفت‌فزای خویشتنم

شمارهٔ ۵۷۲: می‌توانم ای فلک گر دست بر ترکش زنم

شمارهٔ ۵۷۳: وقت شد کز ستمت جامة جان چاک زنم

شمارهٔ ۵۷۴: ز ابر دیده در و دشت را پر آب کنم

شمارهٔ ۵۷۵: کی بود دل ز می وصل تو سرشار کنم

شمارهٔ ۵۷۶: خواهم ز داغ عشق لباسی به بر کنم

شمارهٔ ۵۷۷: با تو هر شب لب از آب زندگانی تر کنم

شمارهٔ ۵۷۸: تا ابد دیگرش از لعل تو مأیوس کنم

شمارهٔ ۵۷۹: تا به کی پیوسته وصف طرّة پر خم کنم

شمارهٔ ۵۸۰: چون به یاد زلف او اندیشه آرایی کنم

شمارهٔ ۵۸۱: بعد هزار غم اگر عشرتی آرزو کنم

شمارهٔ ۵۸۲: گاهی کمان ناله به خمیازه زه کنم

شمارهٔ ۵۸۳: کی به فریب سبزه دل مایلِ کشت میکنم

شمارهٔ ۵۸۴: آینه‌ام خیال تو تصویر می‌کنم

شمارهٔ ۵۸۵: چون به یاد زلف او زلف غم افشان می‌کنم

شمارهٔ ۵۸۶: حال خود را خراب می‌بینم

شمارهٔ ۵۸۷: ز گرمی دستگاه اهل عالم تنگ می‌بینم

شمارهٔ ۵۸۸: من هیچ نمی‌گویم من هیچ نمی‌دانم

شمارهٔ ۵۸۹: خوش آنکه رویت بینم و در روی تو حیران شوم

شمارهٔ ۵۹۰: چند از گل سخن عرض تجمّل شنوم

شمارهٔ ۵۹۱: ز چشمان تو راز خویش را بنهفته می‌خواهم

شمارهٔ ۵۹۲: جمال شاهد رحمت فزاید از گنهم

شمارهٔ ۵۹۳: بر گردِ‌رخت سبزه و گل سر زده در هم

شمارهٔ ۵۹۴: دیده را از پرتو روی تو تابی می‌دهم

شمارهٔ ۵۹۵: بزم عشرت تا ز خون دل مهیّا کرده‌ام

شمارهٔ ۵۹۶: ما رام خویش بهر تو دلدار گشته‌ایم

شمارهٔ ۵۹۷: خود را به ناز آن بت طنّاز داده‌ایم

شمارهٔ ۵۹۸: عمریست تا جدا ز تو مهوش نشسته‌ایم

شمارهٔ ۵۹۹: شب در نظارة رخش ابرام کرده‌ایم

شمارهٔ ۶۰۰: راه بیرون شد درین دشت الم گم کرده‌ایم

شمارهٔ ۶۰۱: گاه خود خوردیم و گاهی صرف مردم کرده‌ایم

شمارهٔ ۶۰۲: در شمار کوی جانان کعبه را که دیده‌ایم

شمارهٔ ۶۰۳: ما فیض کعبه از در میخانه برده‌ایم

شمارهٔ ۶۰۴: جدا ز طرّة تابیدة تو می‌تابیم

شمارهٔ ۶۰۵: سوخت هر جا خسته‌ای ما بی‌محابا سوختیم

شمارهٔ ۶۰۶: عمرها ما از خدا درد ترا می‌خواستیم

شمارهٔ ۶۰۷: یاد ایامی که در دل مهر یاری داشتیم

شمارهٔ ۶۰۸: تا چند درین غمکده غمناک نشینیم

شمارهٔ ۶۰۹: چو گوی عرصة آفاق را به سر گشتیم

شمارهٔ ۶۱۰: دل را به سر زلف تو دلدار سپردیم

شمارهٔ ۶۱۱: پنبه در گوش نهادیم و خبردار شدیم

شمارهٔ ۶۱۲: گوهریم و بر بساط دهر یکتای خودیم

شمارهٔ ۶۱۳: جز داغ جفا بر دل مهجور ندیدیم

شمارهٔ ۶۱۴: یک عشوه از آن نرگس غمّاز ندیدیم

شمارهٔ ۶۱۵: در طور فنا وعدة دیدار شنیدیم

شمارهٔ ۶۱۶: بر دل رقم حسرت جاهی نکشیدیم

شمارهٔ ۶۱۷: دلا هنوز امیدی به چشم تر داریم

شمارهٔ ۶۱۸: هر جا که نام درد دل مبتلا بریم

شمارهٔ ۶۱۹: ما به زیر آسمان مشتی فروزان گوهریم

شمارهٔ ۶۲۰: از فکر خال و طرّة جانانه بگذریم

شمارهٔ ۶۲۱: هر دم ز گرمخویی خود برفروزیَم

شمارهٔ ۶۲۲: آهی از دل از پیِ دفعِ‌گزندی می‌کشیم

شمارهٔ ۶۲۳: تا به کی بر بستر آرام تن باز افکنیم؟

شمارهٔ ۶۲۴: حاشا که غیر عشق حدیث دگر کنیم

شمارهٔ ۶۲۵: ما به بدنامی تلاش نیکنامی می‌کنیم

شمارهٔ ۶۲۶: دل به یاد تو سرخوش است همان

شمارهٔ ۶۲۷: ز مژگان چند چون ابر بهاران

شمارهٔ ۶۲۸: می‌توان از زندگانی دست آسان شستن

شمارهٔ ۶۲۹: به نومیدی ستم باشد ز راه دوست برگشتن

شمارهٔ ۶۳۰: چو گرد چند به دنبال کاروان گشتن

شمارهٔ ۶۳۱: به راه دیر سبکبار و بی‌حرج رفتن

شمارهٔ ۶۳۲: گرت هواست به هر نیک و بد به سر بردن

شمارهٔ ۶۳۳: چه خواهد شد دو روزی جور کمتر می‌توان کردن

شمارهٔ ۶۳۴: لبی تر یک دم از جام طرب، کم می‌توان کردن

شمارهٔ ۶۳۵: چه پای بستة تدبیرم بایدم بودن

شمارهٔ ۶۳۶: می‌شد از طَرة او کام دل آسان دیدن

شمارهٔ ۶۳۷: نه تنها در چمن از زوی گل گل می‌توان چیدن

شمارهٔ ۶۳۸: اگر چشمت کند یک عشوة مستانه در گلشن

شمارهٔ ۶۳۹: برافکن پرده و از عکس آن رونوبهارم کن

شمارهٔ ۶۴۰: گر جام میی داری عزم لبِ‌جویی کن

شمارهٔ ۶۴۱: بعد ازین ای دل تلاش مهر هر ناکس مکن

شمارهٔ ۶۴۲: اسکندرم دستور من عقل هنر فرسود من

شمارهٔ ۶۴۳: نمی‌گردد مگر، در صیدگاه دل شکار من

شمارهٔ ۶۴۴: نو خط من کرده است عزّت نخجیر من

شمارهٔ ۶۴۵: ز ناز آن رامْ دشمن گرچه دایم می‌رمید از من

شمارهٔ ۶۴۶: اوج گیرد رتبة افتادگی از حال من

شمارهٔ ۶۴۷: هم حریف زندانم هم رفیق چاهم من

شمارهٔ ۶۴۸: تا دورم از تو ای بت نامهربان من

شمارهٔ ۶۴۹: گر نه ابراهیم عهد خود بود جانان من

شمارهٔ ۶۵۰: من بلبلم و گلشن کویت چمن من

شمارهٔ ۶۵۱: ای ترا جلوه خوش و قامت رعنا موزون

شمارهٔ ۶۵۲: از دل هوای وصل تو کی می‌رود برون

شمارهٔ ۶۵۳: سر فدای جانانست، کام افتخارست این

شمارهٔ ۶۵۴: از زمین بوس درش یک دم نپیچد سر جبین

شمارهٔ ۶۵۵: در خواب خمار آن چشم دایم ز شراب او

شمارهٔ ۶۵۶: بهار رفت و نچیدیم گل ز گلشن او

شمارهٔ ۶۵۷: ای سرو، پای بستة سرو روان تو

شمارهٔ ۶۵۸: اثر ندیده دل از حرف مهربانی تو

شمارهٔ ۶۵۹: از گل آوازه‌ای شنیدی تو

شمارهٔ ۶۶۰: چو موکشان به گلشنم آرد هوای تو

شمارهٔ ۶۶۱: ای فتنه یک دم آی ز بالای زین فرو

شمارهٔ ۶۶۲: بیا ای عیش مشرب، ناله‌ای از ساز غم بشنو

شمارهٔ ۶۶۳: آن ناز و آن کرشمه و آن چشم و آن نگاه

شمارهٔ ۶۶۴: بی‌بادة لبت در میخانه بسته به

شمارهٔ ۶۶۵: به عهد زلف خوشت مشک ناب یعنی چه

شمارهٔ ۶۶۶: خوش به کام همه در ساخته‌ای یعنی چه

شمارهٔ ۶۶۷: جا بکوی یار ده ما را بجنّت جا مده

شمارهٔ ۶۶۸: یک شب ترا بغل نگرفتم چه فایده

شمارهٔ ۶۶۹: گریه از بیم تو شد در دل بی‌تاب گره

شمارهٔ ۶۷۰: ای حسرت لبت به دل نیشکر گره

شمارهٔ ۶۷۱: تو شمع بزم خوبانی مشو یکرو به پروانه

شمارهٔ ۶۷۲: ای که عاشق نیستی پا در حریم ما منه

شمارهٔ ۶۷۳: دعوت عشق است اینکه بار نیابی

شمارهٔ ۶۷۴: دوش کردی پرسش گرمی که جانم سوختی

شمارهٔ ۶۷۵: ز اوج عشق نداریم مطلب دگری

شمارهٔ ۶۷۶: بزم عشق است سبک پا به میان نگذاری

شمارهٔ ۶۷۷: نظرباز صف مژگانش با خنجر کند بازی

شمارهٔ ۶۷۸: عجب عجب که تو عاشق ز بلهوس نشناسی

شمارهٔ ۶۷۹: من گرفتم درد دل غیر از توام داند کسی

شمارهٔ ۶۸۰: آنکه من دارم ندارد همچو او دلبر کسی

شمارهٔ ۶۸۱: در دلم نیست به جز عهد تو پیمان کسی

شمارهٔ ۶۸۲: گر دلت بما باشد ور تو یار ما باشی

شمارهٔ ۶۸۳: ترا می‌خواستم ای غم که شب‌ها یار من باشی

شمارهٔ ۶۸۴: عهدم همه جا، عهد شکن بلکه تو باشی

شمارهٔ ۶۸۵: الهی تا بود دنیا تو باشی

شمارهٔ ۶۸۶: زهی به پیش لبت کار عقل مدهوشی

شمارهٔ ۶۸۷: چون گل به چمن خنده دمادم نفروشی

شمارهٔ ۶۸۸: بلبلان را همچو رویت کم به دست آید گلی

شمارهٔ ۶۸۹: گمنام گرد و باش فراموش عالمی

شمارهٔ ۶۹۰: هنوزم می‌خلد در دل خیال نوک مژگانی

شمارهٔ ۶۹۱: کسی را شد مسلّم نکته دانی

شمارهٔ ۶۹۲: تا به کی چون آتش ای گل خانمانسوزی کنی

شمارهٔ ۶۹۳: همچو شمشیر ای پسر گر جوهری پیدا کنی

شمارهٔ ۶۹۴: برین مباش که قانون تازه ساز کنی

شمارهٔ ۶۹۵: اگر چو شمع زمانی در انجمن بنشینی

شمارهٔ ۶۹۶: به دیده جا دهدت گر رقیب دون، نروی!

شمارهٔ ۶۹۷: زلف او هر جانب افکندست دام غمزه‌ای

شمارهٔ ۶۹۸: خوش بی‌خبر ز حال دل زار گشته‌ای

شمارهٔ ۶۹۹: دارم دلی به مهر بتان عهد بسته‌ای

شمارهٔ ۷۰۰: سخت بی‌مهر و جفا پیشه و پر فن شده‌ای

شمارهٔ ۷۰۱: در جامة خوبی چه بلا حور سرشتی

شمارهٔ ۷۰۲: جدا از من بهر کس خواستی مهر و وفا کردی

شمارهٔ ۷۰۳: دلم خوشست اگر شکوه‌گر دعا بنویسی

شمارهٔ ۷۰۴: خواهم که نشینم خوش برطرف گلستانی

شمارهٔ ۷۰۵: نگاه گرم عاشق را، رسد جانانه آرایی

شمارهٔ ۷۰۶: چو سنبل پیچ و تابم مو بمو از پیچش مویی

شمارهٔ ۷۰۷: کجا شد گریهٔ مستانهٔ من در سر کویی