از فکر خال و طرّة جانانه بگذریم

دامست به که از سر این دانه بگذریم

زان پیش ترکه عمر به افسانه بگذرد

یک دم بیا به جانب میخانه بگذریم

زنّار عشق بر کمر ما زند چو تیغ

چون رشته گر به سبحة صد دانه بگذریم

جا در دل زمانه نکردیم تا به کی

از گوش روزگار چو افسانه بگذریم!

دل خون کنیم تا دگری تر کند دماغ

زین بزم همچو ساغر و پیمانه بگذریم

ای شمع یاد سوختگان حجّ اکبرست

یک شب بیا به تربت پروانه بگذریم

از خانه بگذریم که آید چو سیلِ مرگ

چندان امان کجاست که از خانه بگذریم

جز عشق ره به کوی حقیقت نمی‌برد

از قیل و قال بحثِ ‌حکیمانه بگذریم

رندانه نیست صحبت فیّاض عیب جو

زین آرزو بهست که رندانه بگذاریم