من و کویی که کس را نیست جز عشرت به یاد آنجا

توان در خاکبازی یافت اکسیر مراد آنجا

گشاد فیض خواهی چشم عبرت در چمن بگشا

که خط سبزه بلبل را کند صاحب سواد آنجا

ز بزم عقل افکندم به کوی عشق رخت آخر

هر آن خرمن که اینجا داشتم دادم به باد آنجا

کسی از سیر گلزاری چه طرف آرزو بندد

که گل هر چند می‌چینی شود حسرت ز یاد آنجا

رقیب دیو سیرت را نگهبان کرده بر گنجی

که نتوان کرد یک دم بر ملک هم اعتماد آنجا

مرا بیگانه در بیرون نمود آن حسن در پرده

ندیدم چون درون رفتم به غیر از اتّحاد آنجا

چه می‌پرسی سراغ بزم عشرت از من ای فیّاض

گذشت آن هم اگر گاهی گذاری می‌فتاد آنجا