رسید موسم نوروز و روزگار شکفت

ز خندة گل شادی دل بهار شکفت

چه باده ساقی نیسان به جام گلشن ریخت!

که گل به روی گلش همچو روی یار شکفت

تبسّم که به داغ جگر نمک‌ریز است؟

کزین امید گل لاله داغدار شکفت

چه حاجتست به باغم که نازنین مرا

دمیده سبزة خطّ و گل عذار شکفت

یکی به کشت بهارم بیا کنون که مرا

هزار رنگ گل اشک در کنار شکفت

ز خاکِ کُشتة او سر کشیده شعلة شوق

ترا خیال که شمع سر مزار شکفت

شکفته ریخت ز کلک من این غزل فیّاض

ز بسکه خاطرم از التفات یار شکفت