گنجور

 
فیاض لاهیجی

چه افتم که خود آفت‌فزای خویشتنم

همه بلای من و من بلای خویشتنم

به باغ دهر ز بیم گزند هر ناکس

همیشه دشمن نشو و نمای خویشتنم

اگرچه خاک رهم جمله بر سر خویشم

وگرچه خارم لیکن به پای خویشتنم

مرا نه شکوه ز دشمن نه رنجشی از دوست

که پایمال جفا از وفای خویشتنم

هزار مرحله طی گرچه شد رهم فیّاض

ولی ز دوری منزل به جای خویشتنم